Θα ήθελα να πω πως, ως σύνολο, ολόκληρη η κοινότητα των βίγκαν δεν είχε απολύτως κανένα αντίκτυπο στο ολοκαύτωμα των μη ανθρώπων. Οποιαδήποτε μείωση της ζήτησης έχει/θα καλυφθεί από τις κυβερνητικές επιδοτήσεις που απορροφούν κάθε πλεόνασμα κρέατος/πουλερικών/γαλακτοκομικών και έτσι διασφαλίζουν ότι η οικονομία και τα κέρδη των προμηθευτών θα παραμείνουν άθικτα.

Στην πραγματικότητα, οι μόνες αυξήσεις στη ζήτηση που θα έχουν επίπτωση στην προμήθεια ζωικών προϊόντων είναι γενικά αυξήσεις που προκαλούνται από έναν όλο και αυξανόμενο πληθυσμό κρεατοφάγων.

Επομένως, η επικέντρωση στο βιγκανισμό, τη βίγκαν καθαρότητα, τη βίγκαν γατοτροφή, και ούτω καθεξής, δεν κάνει απολύτως τίποτα πέρα από το να διασφαλίζει πως εμείς δεν πρόκειται ποτέ να επηρεάσουμε την εκμετάλλευση των ζώων με κάποιον ουσιώδη τρόπο. Η απελευθέρωση των ζώων απαιτεί την μετακίνηση της προσοχής μας και γι' αυτό υποστηρίζω πως χρειάζεται να επαναπλαισιώσουμε το όλο ζήτημα.

Η βίγκαν καθαρότητα είναι ένας ανέφικτος και μάταιος στόχος οπότε δεν τον αναφέρω καν. Αλλά, δεδομένου ότι ο τρόπος ζωής μας δεν έχει καμία συνέπεια για τον εκθετικά αυξανόμενο αριθμό των θυμάτων του ολοκαυτώματος, χρειάζεται να αναγνωρίσουμε πως οι επιλογές μας είναι αυτό και μόνο – επιλογές. Προσωπικά, είμαι βίγκαν επειδή δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή. Η ίδια μου η δεοντολογία και ηθική μου υπαγορεύουν ότι δεν πρέπει να είμαι συνένοχος στην εκμετάλλευση των ζώων. Αλλά δεν είμαι πλέον μία βίγκαν ευαγγελίστρια.

Γιατί σπαταλάμε τόσο πολύ χρόνο με το να «αστυνομεύουμε» άλλους βίγκαν, να «εκπαιδεύουμε» και/ή να προσηλυτίζουμε άτομα που δεν είναι; Είτε ο καθένας από μας κάνει 10 άτομα βίγκαν αυτό το χρόνο είτε όχι, το καθαρό αποτέλεσμα για τα ζώα είναι ακόμα μηδενικό.

Με τη γνώση έρχεται η ευθύνη. Προτείνω πως, από τη στιγμή που οι βίγκαν κατέχουν τη γνώση του αιματηρού πολέμου που έχει κηρυχθεί ενάντια στα ζώα, έχουμε μεγαλύτερη και αδιαπραγμάτευτη ευθύνη να αγωνιστούμε εκ μέρους των φυλακισμένων. Και, επί τη ευκαιρία, η λέξη «πόλεμος» είναι η μόνο ακριβής περιγραφή για τις συνθήκες που επικρατούν και υπό τις οποίες τα ζώα είναι υποδουλωμένα, κατακρεουργημένα, ακρωτηριασμένα και δολοφονημένα με αμέτρητους τρόπους και σε άνευ προηγουμένου νούμερα.

Έχουμε μετατρέψει το βιγκανισμό σε θρησκεία και, ως άθεη, το αντιλαμβάνομαι αυτό ως τον τελειωτικό θανάσιμο χτύπημα που έχει ολοκληρωτικά αποδυναμώσει την κοινότητά μας.

Όταν επικεντρωνόμαστε στο βιγκανισμό, στο βίγκαν φονταμενταλισμό, στη βίγκαν προβολή, στις βίγκαν γατοτροφές, στη βίγκαν καθαρότητα, κτλ., έχουμε παραιτηθεί εξ ολοκλήρου από τις ευθύνες μας να κηρύξουμε πόλεμο εκ μέρους των ζώων.

Έχω ένα τεράστιο σύνολο από ιδέες και στρατηγικές σχετικά με το πως να απευθυνθούμε, να επιτεθούμε και να διαλύσουμε κομμάτια του συστήματος, ένα κάθε φορά.

Αλλά, ως μια ακτιβίστρια που συμμετέχει σε έναν πόλεμο ενώ, μονομερώς, η υπόλοιπη από την άμεση και την τοπική μου κοινότητα έχει επικεντρωθεί στο βιγκανισμό, η δημιουργικότητα και η αποφασιστικότητα δε μπορούν να πάνε πολύ μακριά. Και, σε γενικές γραμμές, η πλειονότητα των αγωνιστών για την απελευθέρωση των ζώων βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα.

Για παράδειγμα, φανταστείτε αν παίρναμε το 90+ τοις εκατό της βίγκαν κοινότητας που είναι επικεντρωμένο στην προβολή μακριά από τα τραπέζια και τις κουζίνες και τα κινητοποιούσαμε ως τις πόρτες των εκμεταλλευτών. Έχουμε ανθρώπινους πόρους. Αλλά η κοινότητά μας είναι εξαιρετικά ανίκανη να τους χρησιμοποιήσει και να τους βελτιώσει.

Μπορώ να συνοψίσω ολόκληρη την προσέγγισή μου για την απελευθέρωση των ζώων αρκετά λακωνικά. Χωρίς βιβλία. Χωρίς podcasts. Πρέπει να κάνουμε τα μειονεκτήματα της εκμετάλλευσης των ζώων να υπερτερήσουν των πλεονεκτημάτων. Πρέπει να καταστήσουμε το βασανισμό και τη δολοφονία των ζώων πολύ στενόχωρο και ασύμφορο. Πρέπει να εκθέσουμε τους εγκληματίες και να είμαστε αδυσώπητοι στην διατάραξη των κερδών τους και της ησυχίας τους.

Πρέπει να βρούμε τους αδύναμους κρίκους στην αλυσίδα και να αρχίσουμε να τους αφαιρούμε κομμάτι κομμάτι. Και κάποιες από τις προσεγγίσεις μου είναι ομολογουμένως αμφιλεγόμενες και επιθετικές.

Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο αμφιλεγόμενο, επιθετικό, ή κατάφωρο από τη μοίρα στην οποία αφήνουμε να υποκύψουν τα ζώα εξαιτίας της δικιάς μας συλλογικής αδράνειας.