Προφανώς η αλληλεγγύη μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών όπως και η σημασία της όλη αυτήν την περίοδο επιθέσεων στις καταλήψεις είναι δεδομένες, και θυμίζει σε κράτος, Δένδιες και φασισταριά όλων των ειδών ότι τέτοιου είδους κινήσεις αντί να μας διαλύουν μας εξοργίζουν, μας ενώνουν και μας δυναμώνουν ακόμα περισσότερο. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, ήταν ίσως κωμικοτραγική η σκηνή στην Ευελπίδων, όταν αλληλέγγυοι σύντροφοι και συντρόφισσες φώναζαν συνθήματα καθώς αφήνονταν ελεύθερα άτομα που στο πλαίσιο της ολικής απελευθέρωσης προχωρούν σε αντισπισιστική δράση. «Σκυλιά φυλάτε τα αφεντικά σας» στους ματάδες της Ευελπίδων και το γνωστό σύνθημα έξω από τη ΓΑΔΑ για τους μπάτσους-γουρούνια-δολοφόνους, που όμως δεν μας ενώνει όλους. Τουλάχιστον όχι όσες και όσους αντιλαμβάνονται τα γουρούνια ως καταπιεσμένους αντί για καταπιεστές, και δεν θεωρούν υποτιμητικό το να τους αποκαλούν ζώο. Για την ακρίβεια το πρόβλημα είναι να μην είσαι «ζώο», δηλαδή να μην έχεις ζωή, να είσαι νεκρός μέσα σου, να καταπιέζεις και να δολοφονείς απλά επειδή μπορείς κι έτσι σου είπαν, ή για να κερδίσεις λεφτά και εξουσία.

Ο λόγος που χρησιμοποιούμε είναι με ελάχιστες εξαιρέσεις λιγότερο ή περισσότερο σπισιστικός, ενισχύει δηλαδή τη διάκριση μεταξύ των ειδών σε ανώτερα και κατώτερα, με όλες τις συνέπειες που προκύπτουν από αυτήν όπως και οποιαδήποτε άλλη αυθαίρετη διάκριση. Όμως οι λέξεις είναι πολιτικές. Οι λέξεις διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τον τρόπο με τον οποίο στεκόμαστε μέσα σε αυτόν. Οι λέξεις εκφράζουν, πλάθουν και μπορούν να απελευθερώσουν τη σκέψη μας. Είναι ο κύριος μοχλός για να διαμορφώνουμε ισότιμες σχέσεις και το βασικό εργαλείο με το οποίο απευθυνόμαστε κοινωνικά. Για αυτό και οι λογοκρισίες και τα φίμωτρα είναι όπλα κατά της ελευθερίας. Η γλώσσα καλύπτει ή ξεμπροστιάζει την εκμετάλλευση. Προφανώς άλλο τα λόγια και άλλο οι πράξεις, όμως το τι αποφασίζεις και τελικά λες ή δεν λες είναι και αυτό πράξη που σημαίνει πολλά.

Ο σπισισμός δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς διαστρεβλώσεις και ψέματα. Τι σημαίνει «εκτροφείο» αν όχι φυλακή αναγκαστικής και βίαιης τεχνητής γονιμοποίησης, όπως και βίαιου αποχωρισμού του μικρού από τη μάνα του, πριν ακόμα πιει το γάλα που χρειάζεται, μην και λείψει από τα ράφια του σουπερ μάρκετ; Τι σημαίνει «σφαγή» αν όχι ένας πιο ήπιος και αποδεκτός όρος για την εν ψυχρώ δολοφονία; Τι σημαίνει «χοιρινό» αν όχι νεκρή σάρκα γουρουνιού; Ας το πουν έτσι στις διαφημίσεις τους… Τι σημαίνει «εξημέρωση» αν όχι μια μεγάλης διάρκειας καταπίεση με σκοπό την πλήρη υποταγή και εκμετάλλευση γενιών και γενιών; Από πού και ως πού μια φυλακή ζώων βαφτίζεται «κήπος»; Τι σημαίνει «λαθροθηρία» και «υπεραλίευση», αν όχι ένας άλλος τρόπος για να πουν ότι κάποιο κυνήγι και κάποιο ψάρεμα είναι καλό; Ότι δηλαδή αυτό που τους ενδιαφέρει είναι οι αριθμοί και όχι τα πρόσωπα;

Είμαστε όλοι και όλες ζώα και δεν υπάρχει τίποτα υποτιμητικό σε αυτό. Τα γαϊδούρια δεν είναι αναίσθητα και οι κότες δεν είναι δειλές. Θα συμφωνήσουμε ότι είναι «δουλειά» όταν ο σκύλος φυλάει κάποιο αφεντικό, και όταν τον χρησιμοποιούν σαν εργαλείο στο κυνήγι, όπως άλλωστε είναι δουλειά, δηλαδή δουλεία, όταν ο μετανάστης μαζεύει τσάμπα φράουλες, ή όταν οποιοσδήποτε ζει σε συνθήκες σκλαβιάς για σχεδόν ένα κομμάτι ψωμί ώστε να τρώει το όποιο αφεντικό με χρυσά κουτάλια. Εκεί που διαφωνούμε είναι στο να εξισώνεται η καταναγκαστική εργασία με την οικειοθελή απόφαση του να φυλάει κάποιος αφεντικά, να τα υπακούει τυφλά και να επιβάλλει τις εντολές τους με χαμόγελο εξουσίας. Τι σημαίνει ότι ο σκύλος φυλάει ή κυνηγάει «από τη φύση του»; Στη φύση του, πριν να περάσουν από πάνω του δεκαπέντε χιλιάδες χρόνια καταπίεσης, θα ήταν λύκος, και δεν θα καθόταν σε καμία περίπτωση να τον χρησιμοποιήσουν ως εργαλείο.

Η γλώσσα δεν είναι στατική, αλλάζει, αντανακλώντας και προκαλώντας ως ένα βαθμό αλλαγές στην κοινωνία. Λόγος εδραιωμένος παλιότερα, σήμερα απορρίπτεται από άτομα και ομάδες ως ρατσιστικός και σεξιστικός, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει απαραίτητα ότι ακόμα και ανάμεσά τους έχει εξαφανιστεί ο ρατσισμός και ο σεξισμός· έχουμε πολύ ακόμα δρόμο… Όμως το να συνειδητοποιούμε το παράδοξο των γλωσσικών επιλογών μας και να χρησιμοποιούμε άλλες λέξεις, χωρίς αστυνομίες γλώσσας και σκέψης, μπορεί να βοηθήσει να αναδείξουμε και το σπισισμό, ώστε να πολεμήσουμε και αυτήν την μορφή κυριαρχίας, διαχωρίζοντας με σαφήνεια καταπιεστές και καταπιεσμένους. Ας πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους.

«Όσο ο Άνθρωπος συνεχίζει να είναι ο άσπλαχνος καταστροφέας των κατώτερων ζώντων όντων δεν θα γνωρίσει ποτέ υγεία και ειρήνη. Γιατί όσο οι άνθρωποι κατασφάζουν τα ζώα, θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλο. Πράγματι, αυτός που σπείρει τον καρπό του φόνου και του πόνου δεν μπορεί να δρέψει χαρά και αγάπη». Πυθαγόρας

Ναι μεν, αλλά, κύριε Πυθαγόρα… Aς προχωρήσουμε, λοιπόν, τη σκέψη μας ένα βήμα παρακάτω και ας δεχτούμε ότι ακριβώς αυτός ο διαχωρισμός των έμβιων όντων σε κατώτερα και ανώτερα είναι που έχει φέρει τον πλανήτη στο μη παρέκει!

Η συνύπαρξη, με δεδομένη τη διαφορά, με όρους ισοτιμίας (ισότητας) ανάμεσα στα δημιουργήματα της φύσης είναι από τις θεμελιακές αναρχικές θεωρήσεις και ως τέτοια θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη για έναν κόσμο απαλλαγμένο από αφέντες και δούλους.

Ας δούμε, όμως, μια πραγματικότητα που δεν έχει σχέση με αυτό που οφείλουμε ως άνθρωποι τόσο στον εαυτό μας όσο και στα υπόλοιπα όντα αυτού του πλανήτη.

Μια αναφορά μας στο ντοκυμαντέρ του Shaun Monson «Earthlings»1 περιγράφει σε πέντε ενότητες την ρατσιστική και σαδιστική αντιμετώπιση των άλλων έμβιων όντων εξ αιτίας των εξουσιαστικών, καταπιεστικών κι εκμεταλλευτικών συνθηκών και των ιδεοληψιών τις οποίες επιβάλλει και διαχέει η κυριαρχία. Αποδέκτες είναι οι σύγχρονοι άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν πως, με τα όσα καλούνται να πράξουν κάθε εικοσιτετράωρο, σχετίζονται και με την άμεση ή έμμεση αποδοχή ή ακόμα την συμμετοχή (όσων συμμετέχουν) ή αποκομίζουν υλικά οφέλη με την συμμετοχή τους στη βιομηχανία βασανισμού και μαρτυρικής εξόντωσης εκατομμυρίων ζώων, στην μόλυνση του περιβάλλοντος αλλά και σε αρκετές δυσάρεστες επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία. Ουσιαστικά επεξηγεί με έναν ορισμένο τρόπο πως ο λεγόμενος σπισισμός2 (= η ανωτερότητα ενός είδους, –βασικά του ανθρώπινου– απέναντι στα άλλα έμβια όντα) έχει την ίδια βάση με τον ρατσισμό και τον σεξισμό (και όλους τους …κακούς -ισμούς).

Στην πρώτη ενότητα αναφέρεται στην βιομηχανία των κατοικίδιων ζώων. Παρακολουθεί κανείς εικόνες στοιβαγμένων κουταβιών κτλ, σε ακάθαρτα κλουβιά χωρίς κτηνίατρο, όπου συνήθως αναπτύσσουν ψυχολογικά προβλήματα, περιμένοντας να πουληθούν σε νέους ιδιοκτήτες. Επίσης, περιγράφεται το τί συμβαίνει με τα αδέσποτα που πεθαίνουν, είτε από κακές συνθήκες στους δρόμους των πόλεων είτε στα κλουβιά του μπόγια με διάφορες μεθόδους ευθανασίας, όπου κάποιες κρατούν ως 20 λεπτά της ώρας (π.χ. θάλαμος αερίων ) είτε με φόλες, τουφεκισμό ή μέσα στις σκουπιδιάρες!

Στη δεύτερη ενότητα αναφέρεται στην βιομηχανία των τροφίμων. Οι εικόνες από τα σφαγεία είναι συγκλονιστικές. Τα βοοειδή σημαδεύονται στο πρόσωπο ή αλλού με πυρωμένο σίδερο, τούς αφαιρούν τα κέρατα με κόφτες, πειθαρχούνται με ματσουκιές ή ηλεκτροσόκ, μεταφέρονται σε τόσο άθλιες συνθήκες που πολλά πεθαίνουν μέσα στα φορτηγά από ασφυξία, ασιτία, αφυδάτωση, κρύο, ζέστη, φόβο. Οι αγελάδες εξαναγκάζονται σε διαρκές άρμεγμα (τούς γίνεται συνεχόμενη γονιμοποίηση γιατί λέγεται πως κατεβάζουν περισσότερο γάλα), ενώ είναι πάντα αλυσοδεμένες. Εξαναγκάζονται να τρώνε τις γνωστές ζωοτροφές, γεμάτες χημικά και αντιβιοτικά, που προκαλούν σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια.

Μια αγελάδα στο φυσικό της περιβάλλον μπορεί να ζήσει ως και 20 χρόνια, ενώ όσες ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας στα 4 με 5 χρόνια πεθαίνουν. Σφαγιάζονται με κάθε δυνατό τρόπο μέσα και έξω από κλωβούς, αλλά πολλές φορές διατηρούν τις αισθήσεις τους αργοπεθαίνοντας από την αιμορραγία. Τα μικρά απομακρύνονται από τις μητέρες μόλις τη δεύτερη μέρα από τη γέννησή τους και περιμένουν αλυσοδεμένα όρθια την ημερομηνία της σφαγής.

Τα χοιρινά δεν έχουν καλύτερη μοίρα. Τεχνητή γονιμοποίηση, παραμορφώσεις, κανιβαλισμός, κόψιμο ουράς, αυτιών, αφαίρεση δοντιών, γεννητικών οργάνων (όλα «χωρίς αναισθητικό»). Στο τέλος, αφού έχουν κατακρεουργηθεί και ενώ πολλά διατηρούν ακόμη τις αισθήσεις τους, βυθίζονται σε καυτό νερό για να αφαιρεθεί ευκολότερα το τρίχωμα τους.

Στα κοτόπουλα κόβουν το ράμφος χωρίς αναισθησία όσο είναι μικρά (πολύ συνηθισμένοι είναι οι πρόσθετοι τραυματισμοί). Επίσης, συνηθισμένο φαινόμενο είναι να «τρελαίνονται» από τον υπερπληθυσμό και να επιτίθενται το ένα στο άλλο. Αλλού τα πτηνά ξεπουπουλιάζονται ζωντανά. Και εδώ, τούς κόβουν το λαρύγγι και τα κρεμούν, εν όσω ακόμη σφαδάζουν, από τσιγκέλια μέχρι να βγει η τελευταία τους πνοή.

Για να κατασκευαστεί το γνωστό έδεσμα φουά-γκρα, η πάπια ταΐζεται μέχρι να σκάσει.

Στο τέλος των παραπάνω διαδικασιών, όλα τα περιττώματα, τα ούρα και τα χημικά μαζί με τα υπολείμματα του υπολείμματος από τα πτώματα (παρ’ όλο που μέχρι και το αίμα μαζεύουν με κουβάδες για να χρησιμοποιηθεί …όλο και κάτι μένει) καταλήγουν στο νερό και από κει στη θάλασσα.

Και μιας που λέμε για θάλασσα, ας μην ξεχνάμε την υπεραλίευση, το κυνήγι φαλαινών (που εκτός από το καμάκι γίνεται με όπλα ή και
εκρηκτικά) και δελφινιών.

Στην τρίτη ενότητα, το ντοκυμανταίρ αναφέρεται στην βιομηχανία της ένδυσης-υπόδησης. Συνήθως οι μεγάλες αλυσίδες χρησιμοποιούν φτηνό δέρμα αγελάδας που προέρχεται από απομακρυσμένες επαρχίες της Ινδίας. Να θυμίσουμε ότι εκεί η αγελάδα θεωρείται ιερή. Πράγματι, οι ινδοί ιδιοκτήτες αγελάδων πείθονται πως τις στέλνουν σε φάρμα, στο «μικρό σπίτι στο λιβάδι». Αντιθέτως, οι αγελάδες φορτώνονται σε φορτηγά και διανύουν χιλιόμετρα, έχοντας υποστεί πάμπολλα βασανιστήρια (καυτερό πιπέρι στα μάτια για να συνεχίσουν να είναι όρθιες και να μην καταρρεύσουν, σπάσιμο ουράς κ.ά.). Οι μισές, όταν φτάνουν στον προορισμό, έχουν ήδη πεθάνει. Τα πτώματα γδέρνονται και τα δέρματα υπόκεινται σε χημική επεξεργασία σε βυρσοδεψεία. Σημαντική επισήμανση είναι πως αυτές οι αγελάδες δεν είναι οι ίδιες με αυτές που προορίζονται για κατανάλωση του κρέατός τους.

Τα πιο «φιρμάτα» ρούχα κατασκευάζονται με γούνες από άγρια ζώα (τα οποία στριφογυρνάνε όλη μέρα στα στενά κλουβιά τους, τελείως άρρωστα από τον εγκλεισμό -με τραύματα, μολύνσεις κτλ). Θανατώνονται με μονοξείδιο του άνθρακα, ασφυξία, στρυχνίνη, σπάσιμο λαιμού και ηλεκτρικό ρεύμα δια μέσω του ορθού. Η εγκληματική διαστροφή σε πλήρη έξαρση! Υπάρχουν ακόμα και περιπτώσεις χωρών όπου γδέρνονται ζωντανά, όπως στην Κίνα. Γνωστές είναι και οι εικόνες από τις νεκρές φώκιες που τις χτυπάνε στο κεφάλι, όπως στο βίντεο της Greenpeace, αλλά εδώ η εικόνα είναι πιο «γλαφυρή» καθώς δείχνει γδαρμένο το ζώο στο πάλλευκο τοπίο του Καναδά.3

Η τέταρτη ενότητα αναφέρεται στην βιομηχανία της ψυχαγωγίας, όπου ο πόνος έχει γίνει άθλημα. Πολλά είναι τα βασανιστήρια που γίνονται κατά την προετοιμασία ενός ζώου για να βγει στο κοινό θυμωμένο και αγριεμένο. Ταυρομαχίες, σκυλομαχίες, κοκορομαχίες, ροντέο, ιπποδρομίες, σκυλοδρομίες, γουρουνοδρομίες, μυρμηγκοφαγοδρομίες(!), στρουθοκαμηλοδρομίες(!!).

Αλίμονο! Μιλάμε για φαντασία που καλπάζει. Ψάρεμα, κυνήγι… λένε πως αν αναγκαζόμασταν να σκοτώσουμε ό,τι θα τρώγαμε θα γινόμασταν χορτοφάγοι άμεσα. Τέλος, τσίρκα και ζωολογικοί κήποι (και έρευνα για το καλό των ζώων δηλ. της τσέπης) και σκηνές με περιπολικά να κυνηγάνε αφηνιασμένους Ντάμπο που τρέχουν να γευτούν την ελευθερία δυστυχώς για πολύ λίγο.

Στην πέμπτη και τελευταία ενότητα του ντοκυμανταίρ γίνεται αναφορά στην βιομηχανία της επιστήμης. Δέκα εκατομμύρια ζώα πεθαίνουν κάθε χρόνο σε ιατρικά, επιστημονικά και στρατιωτικά πειράματα (χιμπατζής αστροναύτης και άλλα ανέκδοτα), όπου χωρίς νάρκωση υποβάλλονται σε ακρωτηριασμούς, εγκαύματα από καυτά υγρά, αέρια και χημικά, ενέσεις, χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά και ψυχολογική βία.

Ένα άλλο βίντεο4 αναφέρεται, επίσης, στη βιομηχανία των τροφίμων και πιο συγκεκριμένα στην παραγωγή γάλατος από αγελάδες.

Μόνο στις Η.Π.Α., πάνω από 42 εκατομμύρια αγελάδες υποφέρουν και πεθαίνουν κάθε χρόνο στη βιομηχανία κρέατος και γάλακτος. Μαρκάρονται με καυτά σίδερα (εγκαύματα 3ου βαθμού), τους κόβουν ή τούς καίνε τα κέρατα, και ευνουχίζουν τα αρσενικά και όλα αυτά χωρίς νάρκωση. Μετά ακολουθείται η διαδικασία της πάχυνσης μέχρι την τελική εξόντωση.

Οι αγελάδες είναι κοινωνικά ζώα και επιθυμούν να ζουν σε κοπάδι, και συνδέονται μεταξύ τους με ισχυρούς δεσμούς όπως τα σκυλιά. (…) Περιγράφοντας το πώς αργοπεθαίνουν, σε μια συνέντευξη στην Washington Post, ένας εργάτης λέει «Πεθαίνουν κομμάτι κομμάτι».

Η εξυπνάδα τους και η ιδιοσυγκρασία τους διαφέρει από αγελάδα σε αγελάδα. Γνωρίζουν πώς να βρουν τη λύση σε κάποιο πρόβλημα, όπως να σπρώξουν ένα καπάκι για να πιούν νερό από μια ποτίστρα κτλ (…) Επίσης, κάθε αγελάδα μπορεί να ξεχωρίσει πάνω από 100 μέλη του κοπαδιού και οι κοινωνικές σχέσεις παίζουν μεγάλο ρόλο στην αγελαδίσια ζωή τους. Αυτές οι σχέσεις διαταράσσονται στις συνθήκες αιχμαλωσίας με μεγάλο αριθμό κεφαλών και μάλιστα, όταν υπερβαίνουν τις 200 τον αριθμό, αρχίζουν να γίνονται επιθετικές προς τις υπόλοιπες.

Πέρα από την έλλειψη σωστής περίθαλψης, πεθαίνουν από το κρύο σε πολιτείες όπως η Μοντάνα, η Νεμπράσκα και η Β. Ντακότα. Αντιθέτως, σκάνε στην κυριολεξία από τη ζέστη στο Τέξας και την Αριζόνα.

Η διατροφή τους είναι τελείως αφύσικη. Υποφέρουν από χρόνιους πόνους, κάτι σαν μια γαστρίτιδα που δεν περνάει ποτέ. Το στομάχι τους γεμίζει αέρια και τα πνευμόνια δεν μπορούν να λειτουργήσουν σωστά γιατί συμπιέζονται. Παρατηρείται κίρρωση του ύπατος σε ποσοστό 32%, αλλά και έλκη στομάχου που αποβαίνουν και μοιραία. Αναπνέουν συνεχώς αμμωνία, μεθάνιο και άλλα χημικά και η αναπνοή τους γίνεται με δυσκολία και πόνο. Τις ταΐζουν αντιβιοτικά συνεχώς για να μείνουν ζωντανές σε αυτές τις άθλιες συνθήκες.

Οι θηλυκές μένουν συνεχώς έγκυες μέχρι να μην ανταποκρίνονται πλέον και να πάνε για σφάξιμο.

Οι αγελάδες, όπως κάθε θηλαστικό, παράγουν γάλα για να ταΐσουν τα μωρά τους. Για να συνεχίσουν να παράγουν γάλα, οι κτηνοτροφικές μονάδες προχωρούν σε τεχνητή γονιμοποίηση κάθε χρόνο. Τους παίρνουν τα μωρά με το που θα γεννηθούν, και όπως όλα τα ζώα έχοντας ισχυρά μητρικά ένστικτα, ουρλιάζουν για μέρες μετά τον αποχωρισμό από τα μικρά τους. Έπειτα οι μητέρες συνδέονται σε μηχανές αρμέγματος, αρκετές φορές τη μέρα και φυσικά τους χορηγούν και φάρμακα. Τις υποχρεώνουν να παράγουν ως και 4,5 φορές παραπάνω από το γάλα που κανονικά θα παρήγαν. 30 με 50% από τις αγελάδες υποφέρουν από μαστίτιδα εξαιτίας του υπερβολικού αρμέγματος. Όσες πεθάνουν γίνονται κύβοι σούπας, ζωϊκή τροφή ή φθηνό χάμπουργκερ.

Τα νεογέννητα μωρά τους τα παίρνουν μόλις κλείσουν μία μέρα ζωής. Έπειτα τα αλυσοδένουν για να παραμείνει τρυφερό το κρέας λόγω της ακινησίας. Για να είναι το κρέας τους λευκό ακολουθούν μια διατροφή με υγρά χαμηλά σε σίδηρο και μικρής διατροφικής αξίας. Έτσι αρρωσταίνουν και πάσχουν από αναιμία, διάρροιες και πνευμονία. Τα κέρατα τους αφαιρούνται με τον βίαιο τρόπο που έχουμε περιγράψει παραπάνω, αλλά ο πόνος συχνά παραμένει και γίνεται χρόνιος. Τέλος, να θυμίσουμε και το τελικό στάδιο που είναι το σφάξιμο με ποικίλους βάναυσους τρόπους, και πως συχνά οι αγελάδες διατηρούν τις αισθήσεις τους για αρκετά λεπτά.

Στη Μεγάλη Βρετανία, θυσιάζοντας τη δημόσια υγεία και τα μέτρα ασφάλειας στο βωμό του κέρδους, η κυβέρνηση Θάτσερ είχε επιτρέψει την παραγωγή φθηνών κρεατάλευρων που μετατρέπουν τις φυτοφάγες αγελάδες σε σαρκοβόρες και διαδίδουν την ασθένεια πρώτα στα ζώα και ύστερα στον άνθρωπο. Η κυβέρνηση καθησυχάζει το κοινό που είχε πανικοβληθεί με την εμφάνιση των πρώτων θυμάτων. «Μου ανακοίνωσαν ότι ο γιος μου έπασχε από Κρόιτσφελντ-Γιάκομπς (σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια) και αμέσως μετά μου είπαν: Μη μιλήσεις στον τύπο», διηγείται ο πατέρας του Μάθιου. Με τη σειρά τους, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις καθησυχάζουν τη δική τους κοινή γνώμη ισχυριζόμενες ότι η ασθένεια είναι καθαρά βρετανική. Όταν θα παρουσιάζεται το πρώτο θύμα στη Γαλλία, οι αρχές προσπαθούν να αρνηθούν κάθε ευθύνη. «Προσπαθούσα να βρω ένα πιστοποιητικό θανάτου της αδερφής μου που να αποδεικνύει ότι πέθανε από Κρόιτσφελντ-Γιάκομπς, αλλά μάταια», διηγείται ο Ζαν Ντουαμέλ, αδερφός του πρώτου θύματος. «Κανείς δεν μου το έδινε και οι αρχές είχαν εξαφανισθεί. Έμοιαζε σαν συνομωσία σε κινηματογραφική ταινία». «Παρακολουθούσαν το τηλέφωνό μου σαν να ήμουν τρομοκράτης», προσθέτει ο Ολιβιέ Ντιπλεσί, δικηγόρος των οικογενειών των θυμάτων στη Γαλλία.5

Στο Βέλγιο, ένας κτηνίατρος και κρατικός επιθεωρητής, ο Κάρελ Βαν Όπεν, αρνείται όλες τις προτάσεις δωροδοκίας και εξετάζει συστηματικά τις αγελάδες που έχουν παχυνθεί με ορμόνες. Λίγο μετά, θα δολοφονηθεί από την πανίσχυρη «μαφία του κρέατος». Όταν συλλαμβάνονται από την αστυνομία, οι δολοφόνοι αποκαλύπτουν ότι το σχέδιο της εκτέλεσης του αδιάφθορου κτηνιάτρου είχε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση άρρωστη αγελάδα». Οι ορμόνες στις αγελάδες προκαλούν καρκίνο στον άνθρωπο, αλλά προσθέτουν 3 κιλά βάρους την ημέρα σε κάθε αγελάδα, δηλαδή περίπου 100 κιλά παραπάνω το μήνα κέρδος για τους παραγωγούς.

Παραστατικό είναι και το ντοκυμαντέρ Super Size Me (2004), του Morgan Valentine Spurlock. Αποφάσισε να γίνει ό ίδιος πειραματόζωο το 2003, όπου έτρωγε τρία γεύματα McDonald’s κάθε μέρα και τίποτε άλλο για 30 μέρες. Κατέληξε να λαμβάνει τις διπλές από τις συνιστώμενες θερμίδες ημερησίως, ενώ ταυτόχρονα προσάρμοσε την άσκηση του σε αυτή του μέσου αμερικανού (ήτοι 1,5 μίλι περπάτημα την ημέρα). Πήρε 11 κιλά, απόκτησε προβλήματα στην λειτουργία του ήπατος και σαν αν μην του έφταναν αυτά άρχισε να πάσχει και από κατάθλιψη. Οι γιατροί τού είπαν πως τα συμπτώματα στον οργανισμό του ήταν αυτά ενός ανθρώπου με σοβαρό πρόβλημα …αλκοολισμού. Του πήρε 14 μήνες να επανέλθει στα φυσιολογικά του κιλά.6

Πέρα, βέβαια, από την κακομεταχείριση των ζώων, την μη-ηθική του όλου θέματος και τις βλάβες στο περιβάλλον και στην ανθρώπινη υγεία, υπάρχουν και άλλες προεκτάσεις στην μαζική παραγωγή τροφής. «Είμαστε ό,τι τρώμε και αν δεν ξέρουμε τι τρώμε δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε», απαντά ο καθηγητής της κοινωνιολογίας Πωλ Αριές, συγγραφέας δύο πολύκροτων βιβλίων ενάντια στην «κοινωνία των Μακ Ντόναλντς». «Κάτι πολύ σημαντικό παίζεται σήμερα γύρω από το τραπέζι μας, που ξεπερνά την κουζίνα και φτάνει μέχρι την υγεία του πολιτισμού μας. Το φαστ φουντ (ταχυφαγείο) δεν είναι μόνο ανθυγιεινό. Μας προσφέρει ένα φαγητό χωρίς ιστορία και χωρίς γεύση. Το φαστ φουντ μετατρέπει τους ανθρώπους σε παιδιά. Αν οι πολίτες μάθουν να ξεχωρίζουν τις γεύσεις μπορούν να ξεχωρίζουν και τις ιδέες, το καλό και το κακό».

Μετάφραση – απόδοση Κ.

—————————-

1. http://www.earthlings.com
2. Πρόκειται για έναν όρο που κατασκεύασε ο ψυχολόγος Richard D. Ryder το 1973.
3. Στην Ελλάδα σήμερα λειτουργούν 45 εκτροφεία όπου σκοτώνονται 600.000 γουνοφόρα ζώα κάθε χρόνο, όπως μινκ, αλεπούδες, κουνάβια, αγριόγατες (http://adamasto.squat.gr/).
4. http://www.peta.org\issues\animals-used-for-food/default2.aspx
5. http://www.rwf.gr
6. http://en.wikipedia.org\wiki\Morgan_Spurlock
Στο http://topdocumentaryfilms.com μπορείτε να βρείτε τίτλους ντοκυμαντέρ σχετικούς με το περιβάλλον.

Επίλογος

Η επιβεβλημένη «επιλογή» του ανθρώπου να ζει στοιβαγμένος μέσα στις πόλεις –εκτός των μύριων κακών που συνεπάγεται– τον απομακρύνει από τη φύση. Η απομάκρυνση αυτή έχει σαν αποτέλεσμα ο άνθρωπος να ξεχνά σιγά-σιγά όλα όσα αφορούν τη φύση, και τα παιδιά του, γεννημένα στις μεγαλουπόλεις, να αγνοούν οτιδήποτε έχει σχέση με το φυσικό περιβάλλον.

Δεν μπορούν να δουν τα φυτά να φυτρώνουν, τα ζώα να βόσκουν στα λιβάδια… Δεν μπορούν να μυρίσουν τα χόρτα ή να ακούσουν τα βελάσματα. Και δεν μπορούν ούτε να τα φανταστούν.

Ο ζωϊκός και ο φυτικός κόσμος δεν είναι παρά εικόνες σε περιτυλίγματα ή σε διαφημιστικά σποτ. Τεμαχισμένος σε τυποποιημένα «βολικά» πακέτα -έτσι ώστε να καταλαμβάνουν μικρό χώρο στο ψυγείο-, άμορφος, με «κατασκευασμένα» χρώματα και μυρωδιές. Το ανθρώπινο όν, στερημένο από τη δυνατότητα να βρει τον εαυτό του μέσα στο φυσικό κόσμο, να νιώσει μέρος της φύσης, τον παλμό της ζωής των πλασμάτων που αναπτύσσονται μέσα σ’ αυτήν, φυλακισμένο μέσα στις μεγαλουπόλεις, χωρίς ορίζοντα, χωρίς ουρανό, χωρίς τις κραυγές και τους ψίθυρους της ζωής στη φύση, μεταλλάσσεται.

Οι σύγχρονοι κάτοικοι των αστικών πόλεων –ειδικά οι νεότεροι– δεν είναι σε θέση, όχι μόνο να παράξουν την τροφή τους αλλά ούτε καν να την «αναγνωρίσουν». Αν σε κάποια «εκδρομή» στη φύση συναντήσουν κάποιο ζώο ή φυτό, δεν θα τα ταυτίσουν άμεσα με τις τροφές που αποτελούν μέρος των -επιβεβλημένων από τα διάφορα «μάρκετ»- διατροφικών τους συνηθειών.

Τα διάφορα «μάρκετ» έχουν αντικαταστήσει την τροφό-μάνα Γη.

Η διατροφή είναι μια από τις σημαντικότερες λειτουργίες, απαραίτητες για τη διατήρηση της ζωής των ανθρώπων. Η βιομηχανία τροφίμων αποτελεί ένα σημαντικό μηχανισμό χειραγώγησης, εξάρτησης και επιβολής. Η επιλογή των φυτικών ή ζωϊκών οργανισμών που θα διατεθούν για βρώση είναι υπό τον έλεγχο των εκάστοτε κρατών, όπως επίσης και οι τρόποι που θα καλλιεργηθούν ή εκτραφούν. Τα απάνθρωπα μέσα που χρησιμοποιούνται για την υπερπαραγωγή των ζωϊκών ή φυτικών προϊόντων και η περιβαλλοντική καταστροφή που συνεπάγεται δεν είναι άμεσα ορατά και γνωστά.

Τα βίντεο που αποπειραθήκαμε να περιγράψουμε στο κυρίως κείμενο παρουσιάζουν ξεκάθαρα τη θυσία και τον βασανισμό των ζώων στο βωμό του κέρδους και της υπερκατανάλωσης.

Παρουσιάζουν όμως και την κατάσταση αποκτήνωσης στην οποία έχει οδηγηθεί ο άνθρωπος στο βωμό του ελέγχου, του κέρδους, της επιβολής και της άγνοιας.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι για λόγους υγείας πρέπει να απέχουμε από τέτοιου είδους τροφή, γιατί ο βασανισμός και το ντοπάρισμα του φυτικού και του ζωικού βασιλείου καταστρέφουν και δηλητηριάζουν τα παραγόμενα προϊόντα.

Εμείς θα λέγαμε, ότι, αν θελήσουμε να απέχουμε από τέτοιου είδους τροφή, καλό θα ήταν να το κάνουμε όχι τόσο για λόγους υγείας, αλλά για λόγους αυτοσεβασμού.

---

---

ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΣΙΡΚΟ ΖΩΩΝ

Γιατί η λευτεριά και η αξιοπρέπειά τους αξίζουν περισσότερο απ’ τη διασκέδαση κάποιων και τα κέρδη μερικών άλλων.

Μέχρι πριν από μερικά χρόνια ήταν σύνηθες και πολύ δημοφιλές να βλέπει κανείς άτομα με ασθένειες ή φυσικές δυσπλασίες να χρησιμοποιούνται ως ατραξιόν στα τσίρκα. Η διαφορετικότητα μετέτρεπε αυτούς τους ανθρώπους σε αντικείμενα γέλιου και διασκέδασης, ενώ η αξιοπρέπεια και τα θεμελιώδη δικαιώματά τους πήγαιναν καλιά τους. Επιπλέον, σε αρκετές περιπτώσεις τ’ άτομα αυτά ανήκαν κυριολεκτικά στ’ αφεντικά των τσίρκων και δεν απολάμβαναν άλλο καθεστώς πλην αυτό των σκλάβων. Ακόμα κι αν αυτή η αρρωστημένη συνήθεια ακόμα απαντάται σε μερικούς τόπους, σήμερα ωστόσο τέτοιου είδους τσίρκα που χρησιμοποιούν ανθρώπινα πλάσματα θεωρούνται γενικά κάτι το ηθικά απαράδεκτο.

Παρ’ όλα αυτά, όταν μιλάμε για τσίρκα με ζώα άλλων ειδών, αποδεχόμαστε ν’ αντιμετωπίζονται ως ιδιοκτησιακά αγαθά στερούμενα της λευτεριάς τους, που είναι υποχρεωμένα να κάνουν κόλπα για να μας διασκεδάσουν και χρησιμοποιούνται ως αντικείμενα προς απόκτηση κέρδους. Έτσι ακριβώς όπως συνέβαινε με τ’ άτομα που αναφέραμε παραπάνω, ορισμένοι αρνούνται την αξιοπρέπεια και τα θεμελιώδη δικαιώματα αυτών των ζώων εξαιτίας της διαφοροποίησής τους σε κάτι από εμάς – εν προκειμένω, το γεγονός ότι ανήκουν σε άλλο είδος.

Τα υπόλοιπα ζώα μοιράζονται μ’ εμάς την ικανότητα της αίσθησης, ως εκ τούτου έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα. Η απαξίωση απέναντι στις επιθυμίες και στις ανάγκες τους επειδή δεν είναι άνθρωποι ονομάζεται σπισισμός, και στηρίζεται στην αθεμελίωτη ιδέα της υπεροχής μας και της αξιολόγησης των ενδιαφερόντων μας ως σημαντικότερων από τα δικά τους. Αν το δικαίωμα ενός ανθρώπου να μην είναι σκλάβος μάς φαίνεται αντικειμενικά πιο σπουδαίο από τα γούστα μας στη διασκέδαση, γιατί τότε μας φαντάζει δίκαιο να τη βρίσκουμε εις βάρος της λευτεριάς ενός άλλου ζώου;

Ο σπισισμός εκδηλώνεται σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας (τρεφόμαστε με άλλα ζώα, ντυνόμαστε με τα δέρματά τους, τα χρησιμοποιούμε για να διασκεδάζουμε…) κι είναι τόσο βαθιά ριζωμένος στην εκπαίδευσή μας και στα χούγια μας, που πολλές φορές δε βλέπουμε ή δε θέλουμε να δούμε την αδικία που κρύβει. Έχει ωστόσο πολύ σοβαρές συνέπειες για άλλες ατομικότητες.

Στην περίπτωση του τσίρκου, ανεξάρτητα από τις επιμέρους συνθήκες και τεχνικές εκπαίδευσης, τα ζώα χρησιμοποιούνται ως κτήματα, εκμεταλλευόμενα ως απλά αγαθά, σκλαβωμένα και εκτιθέμενα ως αντικείμενα για την καλοπέρασή μας. Συγκεκριμένα, οι συνέπειες για τα υπόλοιπα ζώα στο τσίρκο είναι οι ακόλουθες:

- Αιχμαλωσία: Τα ζώα του τσίρκου μπορεί να προέρχονται από εκτροφεία, ή να έχουν απαχθεί από το φυσικό τους περιβάλλον, ή και να έχουν γεννηθεί στο ίδιο το τσίρκο. Είτε ανήκουν στα άγρια είδη ή στα θεωρούμενα εξημερωμένα, είναι ατομικότητες που στερούνται τη λευτεριά τους και συνηθίζουν να περνάνε τη ζωή τους σε χώρους κατά πολύ μικρότερους απ’ όσο υπαγορεύουν οι ανάγκες τους. Η κινητικότητά τους περιορίζεται και οι φυσιολογικές τους συμπεριφορές φιμώνονται, κάτι που τους προκαλεί σοβαρά προβλήματα λόγω άγχους και ασθενειών, όπως επίσης αναρίθμητους θανάτους.

- Μεταφορά: Γενικά, τα τσίρκα αποτελούν μετακινούμενα θεάματα που διαρκώς εκτοπίζουν τα ζώα από το ένα μέρος στο άλλο μέσα σε φορτηγά, πολλές φορές σε ανθυγιεινές συνθήκες συνωστισμού.

- Διασκέδαση: Τα κόλπα που πραγματοποιούν τα ζώα για να μας διασκεδάσουν δεν είναι απλές ψευδαισθήσεις, αλλά αποτέλεσμα μιας εκπαίδευσης βασισμένης κυρίως στην υποταγή, η οποία περιλαμβάνει δραστηριότητες τις οποίες δε θα έκαναν ποτέ με φυσικό τρόπο (να στέκουν στα δύο πόδια, να ισορροπούν ανάποδα, να σαλτάρουν μέσα από κρίκους…). Δεν πραγματοποιούν το θέαμα με την ίδια τους τη βούληση, ούτε επειδή το υπαγορεύει η φύση τους, ούτε λόγω της «μαγείας του τσίρκου».

Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα των αμφίβολων μεθόδων που κατά περίπτωση χρησιμοποιούνται στην εκπαίδευση (χτυπήματα, μαστίγια, ηλεκτρικές εκκενώσεις, κ.τ.λ.). Όπως και να ’χει, είτε πρόκειται για φόβο της τιμωρίας ή για εκμάθηση συγκεκριμένων μοτίβων για την απόκτηση οφελών, ή τέλος πάντων για οποιαδήποτε άλλη τεχνική εφαρμόζεται, η ίδια η πράξη της επικυριαρχίας που ασκεί μία ατομικότητα πάνω σε μία άλλη είναι κάτι το αδυσώπητο και εξευτελιστικό.

Με ή χωρίς εναλλακτικές πρακτικές, οι ηθικοί λόγοι για την απόρριψη τέτοιου τύπου θεαμάτων είναι επαρκώς συνεκτικοί. Το σίγουρο είναι ότι το τσίρκο χωρίς ανθρώπινα ζώα είναι κάτι εφικτό, αφού υπάρχουν πολλά παραδείγματα υψηλής καλλιτεχνικής αξίας, όπως επίσης ένα σωρό μέρη όπου τσίρκα πραγματοποιούν τα νούμερά τους χωρίς να χρησιμοποιούν ζώα.

Δεν ήταν πάντοτε έτσι, ούτε υπάρχει λόγος να είναι για πάντα έτσι η κατάσταση. Μπορούμε να την αλλάξουμε εδώ και τώρα, παύοντας να παρακολουθούμε θεάματα τσίρκων που χρησιμοποιούν ζώα, να ενημερωθούμε και να ενημερώσουμε κι άλλους και να υψώσουμε τη φωνή μας για τα ζώα, για τη λευτεριά και την αξιοπρέπειά τους.



περισσότερες πληροφορίες στα ισπανικά εδώ

---

---

Με αυτό το κείμενο θέλουμε να εκφράσουμε την αντίθεσή μας σε σχέση με την έκδοση κάποιων αφισών και εφημερίδων που φέρουν απαράδεχτες και προσβλητικές σε μας εικόνες. Η δημοσίευση του κειμένου αυτού δεν γίνεται με ευχάριστη ή καταγγελτική  διάθεση. Αντίθετα βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να δημοσιοποιήσουμε την άποψή μας, επειδή βλέπουμε ότι οι εκδόσεις με ανάλογο πνεύμα έχουν μια επαναληψιμότητα. Είναι αυτονόητο ότι σε μια αφίσα ή σε ένα εξώφυλλο εφημερίδας, εκτός απ’ τον γραπτό λόγο και η εικόνα είναι φορέας μηνυμάτων και αντιλήψεων. Οπότε η επιλογή μιας εικόνας για τον σκοπό αυτό δεν γίνεται τυχαία, αλλά αντίθετα εμπεριέχει τις γενικότερες απόψεις και αντιλήψεις αυτών που την εκδίδουν. Συγκεκριμένα, λοιπόν, αναφερόμαστε στις δύο αφίσες που έκδωσε το ΚΒΟΞ για το κάλεσμα δημιουργίας αντιφασιστικών πολιτοφυλακών  (29 Νοεμβρίου και 15 Δεκεμβρίου), την αφίσα της ΚΟΝΤΡΑΣ (εκδήλωση 23/11/2012) και στα εξώφυλλά της εφημερίδας ΚΟΝΤΡΑ (10/11 και 8/12/2012).

Οι δύο απ’ τις τρείς εν λόγω αφίσες έχουν την ίδια εικόνα η οποία δείχνει ένα στιβαρό χέρι λευκού άντρα να πνίγει ένα φίδι, στα μάτια του οποίου  είναι ζωγραφισμένη μια σβάστικα. Η τρίτη αφίσα απεικονίζει έναν μυώδη άντρα ο οποίος μόλις έχει σκοτώσει ένα φίδι μ’ ένα τσεκούρι. Και πάλι η σβάστικα είναι ζωγραφισμένη στα μάτια του φιδιού.

Ο συμβολισμός των αφισών είναι ξεκάθαρος. Ο ναζισμός ταυτίζεται μ’ ένα πλάσμα της φύσης και ο τιμωρός του, ο αντιφασισμός, είναι ένας άνθρωπος. Μέσα από αυτή την εικόνα μπορούν να εξαχθούν πολλά διαστρεβλωτικά συμπεράσματα. Όπως για παράδειγμα ότι ο ναζισμός, δηλαδή ο εθνικοσοσιαλισμός, δεν είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο της βιομηχανικής τεχνολογικής εποχής, αλλά ένα στοιχείο της φύσης το οποίο πρέπει να εξαλειφθεί. Ή ακόμα ότι οι νεοναζί δεν είναι άνθρωποι και πολιτισμένοι, γέννημα θρέμμα της εποχής του βιομηχανικού συστήματος, αλλά μέρος της κακής, όπως θέλουν να παρουσιαστεί, άγριας φύσης. Το γεγονός ότι οι πρωτότυπες εικόνες των αφισών ήταν έμπνευση του σταλινικού καθεστώτος φανερώνει την προσπάθεια να παρουσιαστεί ο ναζισμός ως το μελανό σημείο του δυτικού πολιτισμού και να προταχθεί το σταλινικό καθεστώς ως το αυθεντικά πολιτισμένο και ανθρώπινο.

Στην πραγματικότητα το φίδι είναι ένα πλάσμα της φύσης που έχει, όπως όλα τα άλλα είδη, τον μοναδικό του ρόλο στη ζωή και την ισορροπία της βιόσφαιρας. Μάλιστα, τα ερπετά ήταν από τα πρώτα πλάσματα που έζησαν στη Γη και απ’ τα οποία εξελίχθηκαν όσα είδη γνωρίζουμε έξω από τη θάλασσα. Έτσι και το ανθρώπινο είδος έχει τις μακρινές του ρίζες κάπου εκεί. Το φίδι ως σύμβολο έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις και ποικιλοτρόπως από τον άνθρωπο, από τους προϊστορικούς χρόνους. Οι άνθρωποι δεν έβλεπαν πάντα το φίδι ως σύμβολο μοχθηρίας, αμαρτίας, φθόνου ή εξαπάτησης, όπως δηλαδή το χρησιμοποίησε ο ιουδαιο-χριστιανισμός. Αντίθετα, για πολλούς ανθρώπους, κουλτούρες, φυλές ακόμα και στους πρώτους πολιτισμούς το φίδι συμβόλιζε την αναγέννηση, την πνευματικότητα και τη θεραπεία, ενώ θεωρούταν καλός οιωνός.

Τα φίδια, όπως και όλος ο φυσικός κόσμος, απειλούνται με συνολική εξόντωση. Ζωικά είδη εξαφανίζονται και οι βιότοποι καταστρέφονται χάρη στην επέλαση του δυτικού πολιτισμού. Η κατασκευή του έθνους-κράτους, η αποικιοκρατία, η πολιτισμική ανωτερότητα, η πίστη στην τεχνολογική πρόοδο και την επιστημονική αντικειμενικότητα, η ιδεοληψία του κοινωνικού δαρβινισμού και του εθνοκεντρισμού είναι πρακτικές και επινοήματα πάνω στα οποία δομήθηκε ο δυτικός πολιτισμός. Όλα αυτά που ενσωμάτωσε και εξύμνησε και η ναζιστική πρακτική σε υπερβολικό βαθμό, σε σχέση με τα υπόλοιπα καθεστώτα και πολιτεύματα. Οπότε δεν μπορούμε να ταυτίζουμε ένα στοιχείο της φύσης με τον ναζισμό ξελασπώνοντας όσα κατασκεύασε η κυριαρχία, ο πολιτισμός και ο τρόπος ζωής που διαμόρφωσε. Από τη στιγμή μάλιστα που ο φυσικός κόσμος δέχεται τεράστια πλήγματα, είναι προβληματικό να αναπαράγονται στερεότυπα που δόμησαν την κυριαρχία. Όπως για παράδειγμα ότι η φύση πρέπει να υποταχτεί στον άνθρωπο, ή να  χρησιμοποιούμε  ρήσεις όπως «η εκκόλαψη του αυγού του φιδιού» (εννοώντας τον ναζισμό), ή να προβάλουμε εικόνες που δηλώνουν ότι ο εχθρός μας είναι κάποιο φυσικό στοιχείο και όχι οι θεσμοί της κυριαρχίας, όπως το έθνος – κράτος και το τεχνοβιομηχανικό σύστημα.

Στο εξώφυλλο της εφημερίδας Κόντρα (10 Νοεμβρίου 2012) απεικονίζονται γδαρμένα και κρεμασμένα ανάποδα κάποια πρόβατα σε ένα σφαγείο, με τα αίματα να στάζουν στο πάτωμα. Ενώ σε λεζάντα είναι η φράση «Η λύση ή θα είναι επαναστατική ή δεν θα υπάρξει ποτέ». Βρίσκουμε άκρως προβληματικό να χρησιμοποιείται ο βασανισμός και η στυγνή εκμετάλλευση των ζώων όχι για να καταδείξει την αιχμαλωσία τους και να προωθήσει την απελευθέρωσή τους, αλλά για να διαδώσει κάποιο ξένο ως προς την κατεύθυνση αυτή πολιτικό μήνυμα. Είναι φανερό μέσα από αυτό το εξώφυλλο ότι δεν υπάρχει κανένας προβληματισμός για την πραγματικότητα που περνούν δισεκατομμύρια ζώα στις βιομηχανίες κρέατος, αλλά υπονοείται με άστοχο τρόπο ότι η «οικονομική κρίση» επηρεάζει παρόμοια τους ανθρώπους του ελλαδικού χώρου. Αλήθεια μια επανάσταση που δεν σέβεται τις μη ανθρώπινες μορφές ζωής τι είδους κόσμο ευαγγελίζεται;

Στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνεται και το εξώφυλλο της 8ης  Δεκεμβρίου της ίδιας εφημερίδας. Συγκεκριμένα εικονίζονται ψάρια παγιδευμένα σε ένα δίχτυ, με τη λεζάντα «Η ‘‘κρίση χρέους’’ είναι μια παγίδα, στον καπιταλισμό δεν υπάρχει ελπίδα». Σε μια εποχή που οι ωκεανοί μολύνονται και καταστρέφονται συνολικά, που η βιομηχανική αλιεία εξοντώνει καθημερινά τη ζωή της θάλασσας, αυτή η φρίκη χρησιμοποιείται όχι για να υπερασπιστεί τη ζωή, αλλά για να υπονοήσει την παγίδευση των ανθρώπων στον καπιταλισμό και στη «κρίση χρέους». Προφανώς και η αιτία της εκμετάλλευσης ανθρώπων και ζώων είναι κοινή, αλλά δεν μπορούμε να απαξιώνουμε τις άλλες μορφές ζωής και τα όσα υπόκεινται για να προωθήσουμε τις ανθρωποκεντρικές μας επιδιώξεις. Ειδικά όταν και εμείς ως κομμάτι αυτής της κοινωνίας φέρουμε ένα μερίδιο ευθύνης για όσα υποφέρουν οι άλλες μορφές ζωής. Οπότε και λίγος σεβασμός δεν βλάπτει.

Ακόμα κι αν ο άνθρωπος από τη φύση του ήταν αναγκασμένος να τραφεί με ζώα (που δεν είναι από τη φύση του, αλλά από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει) θα έπρεπε να το κάνει με τον απαραίτητο σεβασμό, όπως το έκαναν και οι ινδιάνοι της Β. Αμερικής. Γι’ αυτό είναι ακόμα πιο εξοργιστικό να προβάλλεται η γενοκτονία των ζώων για αλλότριους σκοπούς κι όχι για να προωθηθεί η απελευθέρωσή τους.

---

---

---

---