Αρχειοθήκη ιστολογίου

Γράμμα της Monica Caballero για τη Σ.Π.Φ.

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012



Χιλή: Άλλο ένα γράμμα της Mónica Caballero για τη ΣΠΦ

Άλλη μια φορά
Απλώνω το χέρι στους συντρόφους
Σφίγγω τη γροθιά στον εχθρό

Συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, σας γράφω λίγες ώρες πριν την έναρξη της εκδίκασης της «υπόθεσης βόμβες», ενός κακέκτυπου της «υπόθεσης Θερβάντες».

Η εξουσία και οι λακέδες της προσπαθούν να με καταδικάσουν για την τοποθέτηση ενός εμπρηστικού μηχανισμού σε μία εκκλησία, και γι’ αυτό το γεγονός κινδυνεύω με δραστική ποινή 5 έως 20 χρόνων, στο πλαίσιο του αντιτρομοκρατικού νόμου. Η πυρά για το κυνήγι μαγισσών ήδη ετοιμάζεται.

Μέχρι τη 14η Αυγούστου 2010 κατοικούσα στην κατάληψη Λα Κρότα, όπου υπήρχε μία αναρχική βιβλιοθήκη (την οποία γλέντησαν οι μπάτσοι την καταραμένη εκείνη μέρα), το όμορφο σπίτι μου μετατράπηκε σε ένα από τα «κέντρα εξουσίας» της εισαγγελίας, σε ένα από τα θεμέλια της αποτυχημένης θεωρίας της συμμετοχής σε παράνομη τρομοκρατική οργάνωση… τι προσβολή για όποιον φτύνει την επιβολή των εξουσιαστών. Οι κάτοικοι του σπιτιού αυτού σχεδιάζαμε ανοιχτά την προπαγάνδα αντεξουσιαστικών ιδεών, πράγμα που το κράτος τρέμει.

Η προφυλάκισή μου (που διάρκεσε 9 μήνες στη φυλακή και 3 μήνες σε κατ’ οίκον περιορισμό) δεν με εξέπληξε, αφού τα ΜΜΕ έχτιζαν τα θεμέλια μήνες πριν, μόνο ο απροκάλυπτος τρόπος που έγινε με καταπλήσσει, καθώς περίμενα περισσότερα από τις «αστυνομικές υπηρεσίες πληροφοριών»· εξάλλου, απέναντί μου δεν υπάρχει κανένα άμεσο αποδεικτικό στοιχείο συμμετοχής μου σε αυτήν ή οποιαδήποτε άλλη επίθεση, παρά μόνο η κατηγορία εναντίον των ιδεών, πράγμα που δεν αναφέρω για να πιαστώ στη νομιμότητα ή να υπερασπιστώ την αθωότητά μου, αφού ο αναρχικός αγώνας δεν μπορεί να είναι παρά παράνομος. Κάθε ώρα που κάθομαι στο εδώλιο της κατηγορημένης νιώθω βρόμικη που συμμετέχω σε αυτήν τη δημοκρατική διαδικασία, δεν έχω τίποτα να αποδείξω σε κανένα δικαστή, η μόνη άποψη που με ενδιαφέρει είναι αυτή των συνεργών μου στο έγκλημα του πολέμου για την ελευθερία και την αναρχία. Με θέλουν στη φυλακή επειδή δε φιλάω το σταυρό της μετάνοιας, επειδή δε σκύβω το κεφάλι. Η έκβαση είναι αβέβαιη, ίσως να καταφέρουν να φυλακίσουν το σώμα μου ή ίσως στο κοντινό μέλλον οι διαφωνούντες με το Κεφάλαιο να έχουν κλεισμένο εισιτήριο για τη φυλακή· αυτό είναι το κόστος της επιθυμίας να απαλλοτριώσουμε τις ζωές μας από όσους είναι δήμιοι στη δούλεψη των εραστών της τάξης.

Νιώθω αδερφή σας χωρίς να έχουμε ανταλλάξει ούτε λέξη, κάθε μέρα που σας στερεί το Κεφάλαιο δεν μου περνάει απαρατήρητη, γνωρίζω τη μοναξιά ενός κρύου κελιού, τη λύσσα που σου στεγνώνει το στόμα στη θέα της πόρτας που κλείνει και πώς είναι να μισείς το κάθε πρωινό που βλέπεις τον κλειδούχο, η αλληλεγγύη για μένα δεν είναι μια άσκηση οίκτου ή «ανθρωπισμού», είναι ένα εργαλείο του αντεξουσιαστικού αγώνα, δεν μπορώ πια να ζω στην κοινωνική ειρήνη του Κεφαλαίου, με πονάει και με ανησυχεί να βλέπω κι άλλους στα κλουβιά, είτε μιλούν την ίδια ή άλλη γλώσσα, είτε ανήκουν στο ίδιο ή σε άλλο είδος, είτε έχουν ουρά, πόδια ή φτερά.

Συντρόφια, έχετε συνεισφέρει με θαυμάσιο τρόπο στη διάδοση των επαναστατικών μηδενιστικών και αναρχικών ιδεών. Συνεχίστε έτσι, είναι για μένα πάντοτε ευχάριστο να διαβάζω τα γράμματά σας.

Σήμερα μπορώ κι απολαμβάνω έναν ουρανό χωρίς κάγκελα, την επαφή ενός συντρόφου, τον περίπατο στους δρόμους αυτής της άνευρης πόλης, σε μερικές εβδομάδες… ποιος ξέρει;

Και τέλος για εσάς, αγαπητοί διώκτες, που θα αναλύσετε κάθε κόμμα με αμέτρητους εμπειρογνώμονες για να οπλίσετε μια νέα διαδικασία, ελπίζω να σας βγει, οι αφέντες σας θα είναι περήφανοι.

Πόλεμος ενάντια σε κάθε μορφή κυριαρχίας! Ανταρσία και εξέγερση!
Ζήτω η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς,
είθε να εξαπλωθεί σε όλο τον πλανήτη!
Είθε να τρέμουν οι δεσμοφύλακες, οι δικαστές, οι εισαγγελείς και οι χασάπηδες!
Φωτιά στις φυλακές και στα σφαγεία!
Στον αγώνα για την καταστροφή της εξουσίας κανείς δεν είναι μόνος!
Κρατούμενοι πολέμου στο δρόμο! Ντιέγο Ρίος, Γκαμπριέλα Κουριλέμ, δραπετεύστε μακριά από τις κάμερες και τις στολές!

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

Μόνικα Καμπαγιέρο
Αναρχική
Κατηγορούμενη για την «υπόθεση βόμβες»
Σαντιάγο, Χιλή
[Νοέμβρης 2011]

Πηγή: Culmine

Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (ΣΠΦ/FAI-IRF)


Η συνέντευξη έγινε από την Paula Ricciulli για το Κολομβιανό περιοδικό Cartel Urbano και η μετάφραση έγινε από εμάς. Η συνέντευξη είναι δημοσιευμένη στην σελίδα υποστήριξης του Walter Bond.



Πιστεύεις ότι θα υπάρξει η εποχή που η ανθρωπότητα θα σταματήσει να βασίζεται στα Ζώα;

Πιστεύω ότι θα έρθει η εποχή που η ανθρωπότητα είτε θα σταματήσει να χρησιμοποιεί τα νεκρά σώματα των Ζώων για φαγητό, έρευνα, ρουχισμό και για όλους τους άλλους λόγους, ή η ανθρωπότητα θα δεχτεί τις συνέπειες της περιβαλλοντικής καταστροφής που μεγάλο κομμάτι της οφείλεται στην κτηνοτροφία και στον βιομηχανικό πολιτισμό. Σε κάθε περίπτωση, είναι σίγουρο ότι τα Ζώα και η Γη θα ζούνε και πάλι ελεύθερα από την ανθρώπινη τυραννία και εκμετάλλευση. Έτσι, η πραγματική ερώτηση είναι αν το είδος μας θα έχει ποτέ την σοφία και θα γίνει μέρος του οικοσυστήματος αντί για τον καρκίνο αυτού; Αυτή την στιγμή δεν φαίνεται ότι θα γίνει έτσι. Δεν είμαστε καθόλου κοντά στο να μεταχειριζόμαστε τους εαυτούς μας με σεβασμό, πόσο μάλλον τα Ζώα.

● ● ●

Έχεις πει πολλές φορές ότι δεν μετανιώνεις για τον εμπρησμό που έκανες. Γιατί δεν το μετανιώνεις;

Δεν μετανιώνω για τους εμπρησμούς μου πρώτα και κύρια επειδή ήταν δικαιολογημένοι. Οι ζωές των Ζώων εξαφανίζονται με τα δισεκατομμύρια κάθε χρόνο εξαιτίας της ανθρώπινης απληστίας, λαιμαργίας, αιμοβορίας, και ψυχοπαθολογίας. Το μόνο που έκανα ήταν να καταστρέψω κάποια ιδιοκτησία. Στην πραγματικότητα οι εμπρησμοί μου ήταν μια ήμερη και παθητική δράση σε αντίποινα για όλα τα αθώα Ζώα που έχουνε πεθάνει βίαια από τα χέρια των ανθρώπων καταπιεστών. Είναι κακότυχο ότι οι άνθρωποι έχουν εστιάσει τόσο εύκολα στην απάντηση μου (εμπρησμοί) για αυτές τις φρικαλεότητες, αλλά όχι στην κατάσταση των Ζώων. Αυτό συμβαίνει επειδή η ανθρώπινη κοινωνία σκόπιμα θέτει το πλαίσιο για αυτά τα θέματα από την οπτική γωνία της δυνατότητας ενός ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης να κερδίζει από την σκλαβιά και τον θάνατο ενός Ζώου και ποτέ από την οπτική γωνία του πως υποφέρουν τα Ζώα εξ αιτίας των αδικιών του ανθρώπου. Πιστεύω ότι ο εμπρησμός ήταν ένας τέλειος τρόπος για μένα για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.

● ● ●

Υπάρχει κάτι που δεν θα έκανες για τα Δικαιώματα των Ζώων;

Φυσικά, υπάρχουν πολλά πράγματα που προσωπικά δεν θα έκανα στο όνομα των Δικαιωμάτων των Ζώων. Αλλά σε αντίθεση με τα ευημεριστικά [welfarist] και ειρηνιστικά παρακλάδια της κοινότητας των Δικαιωμάτων των Ζώων, δεν πρόκειται να καταγγείλω τακτικές που είναι ακραίες. Ας πάρουμε τον φόνο για παράδειγμα. Ας είμαστε ειλικρινείς,ο κόσμος θα ήταν απλά ένα καλύτερο μέρος για τα Ζώα αν άνθρωποι όπως οι ερευνητές/πειραματιστές των Ζώων, οι εργάτες των σφαγείων, και ακόμα και η μη-Βίγκαν δεν υπήρχαν. Είναι κάπως δύσκολο να βλάψεις ένα Ζώο αν είσαι νεκρός. Και σε ένα βασικό και θεμελιώδες επίπεδο ότι οι άνθρωποι που πάνε στην δουλειά κάθε μέρα για να βλάψουν Ζώα είναι άρρωστα φρικιά που πρέπει να σταματήσουν. Με αυτό δεν λέω ότι είμαι εναντίον του νόμιμου ή του μη-βίαιου ακτιβισμού,αλλά αυτό που λέω είναι ότι επειδή εμείς προσωπικά δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κάποιες συγκεκριμένες πράξεις για λογαριασμό της Μητέρας Γης και των Ζωικών Εθνών δεν σημαίνει ότι πρέπει να απορρίπτουμε τους ανθρώπους που δεν είναι τόσο άτολμοι και χλιαροί. Είναι ατυχές το γεγονός ότι οι περισσότερες αδικίες δεν θα εξαφανιστούν επειδή τις εκθέτουμε ή απλά ευαισθητοποιούμαστε. Η παράλογη ή ηδονιστική βία συχνά πρέπει να εμποδιστούν με την βία. Αυτή είναι η πραγματικότητα των πραγμάτων. Φυσικά είναι πάντα εύκολο να συζητάμε για τακτικές και για το που πρέπει να τραβήξουμε την γραμμή του ορίου όταν δεν είναι ο δικός μας λαιμός στην γκιλοτίνα. Είμαι Vegan Hardline, το οποίο έχει πολλές επιπτώσεις, αλλά το πιο σημαντικό από τα πιστεύω μας είναι πως αν δεν μπορείς να σέβεσαι τα δικαιώματα της αθώας ζωής, τότε και εσύ ο ίδιος γίνεσαι ένας δράστης, και δεν είσαι πια αθώος. Τότε έχεις χάσει τα δικαιώματα σου από την δική σου αποτυχία ή αδυναμία να συνυπάρξεις με το περιβάλλον σου με έναν ήσυχο και συμπονετικό τρόπο. Αν ένας άνθρωπος, μια επιχείρηση ή εταιρία έχει ενημερωθεί, έπειτα έγιναν διαμαρτυρίες εναντίον της, μετά προειδοποιήθηκε, το επόμενο λογικό βήμα είναι η βίαιη/μαχητική παρέμβαση.

● ● ●

Τι σε ώθησε να γίνεις ένας ακτιβιστής των Δικαιωμάτων των Ζώων;

Έγινα Βίγκαν και έπειτα ακτιβιστής των Δικαιωμάτων των Ζώων αφού δούλεψα ένα χρόνο ως χτίστης σφαγείων στα κεντροδυτικά της Αμερικής. Αφού είδα την σφαγή και την φρίκη της «παραγωγής χοιρινού κρέατος» από πρώτο χέρι, έμεινα με την απόφαση είτε να παραιτηθώ από την δουλειά μου και να γίνω ένας συμπονετικός άνθρωπος ή να συνεχίσω να κάνω την δαιμονική μου δουλειά της σκλαβιάς και του φόνου. Ήμουν αρκετά τυχερός που είχα ανατραφεί και από τους δύο μου γονείς ώστε να είμαι γεμάτος σεβασμό και συμπόνοια απέναντι σε όλη την ζωή και είχα φίλους στις υποκουλτούρες του punk rock και του straight edge που ήταν ήδη Βίγκαν, οπότε ήξερα βαθιά μέσα στην καρδιά μου ότι η δουλειά μου ήταν κακιά. Για μια βαθύτερη κατανόηση για το γιατί έγινα Βίγκαν και Απελευθερωτής των Ζώων, παρακαλώ διαβάστε τα άρθρα μου, «Γιατί Είμαι Βίγκαν» και «Τα Μπλούζ Του Σφαγείου (Γιατί Είμαι Βίγκαν 2)» στην σελίδα υποστήριξης μου[1, 2].

● ● ●

Γιατί πιστεύεις ότι είναι τόσο δύσκολο για την κοινωνία μας να σταματήσει την σκληρότητα εναντίον των Ζώων;

Είναι δύσκολο γιατί η εκμετάλλευση των Ζώων είναι ένα αναπόσπαστο μέρος των ανθρώπινων κοινωνιών εδώ και πολύ, πολύ καιρό. Στο σημείο που η σύγχρονη κοινωνία και τα πλουσιότερα έθνη της Γης χτίστηκαν κυριολεκτικά πάνω στο αίμα και στα κόκαλα των Ζώων και σε άλλες μορφές σκλαβιάς. Εξαιτίας αυτού, ένας κόσμος στερούμενος την χρήση των Ζώων -με άλλα λόγια, ένας πραγματικά Βίγκαν κόσμος- δεν υπονομεύει απλά το στάτους κβο στην αντίληψη, αλλά ολόκληρο το θεμέλιο του τεχνολογικά προηγμένου πολιτισμού. Είναι ο λόγος που πολλοί άνθρωποι ενστικτωδώς έχουν εχθρότητα προς την έννοια της Απελευθέρωσης των Ζώων και φυσικά εναντίον της βίαιης και ριζοσπαστικής Απελευθέρωσης των Ζώων. Επειδή διαισθητικά καταλαβαίνουν ότι δεν επιτιθέμεθα μόνο στις διατροφικές τους συνήθειες, αλλά στο θεμέλιο της ιεραρχικής σκλαβιάς και ανωτερότητας. Βάζοντας την Γη και τα Ζώα να μένουν μόνα τους πρώτα σημαίνει όχι νέοι δρόμοι, κατασκευές, τεχνολογία, βιομηχανία, πόλεις ή μεταφορές. Ακόμα και οι περισσότεροι Βίγκαν και ακτιβιστές δεν μπορούν πραγματικά να κατανοήσουν πως θα είναι ένας κόσμος χωρίς δουλεία μεταξύ των ειδών. Αλλά ειλικρινά η καταστροφή του πολιτισμού της σύγχρονης ζωής είναι υψίστης σημασίας αν πρόκειται τα Ζώα να ζούνε ποτέ ελεύθερες και φυσικές ζωές. Αυτό επίσης σημαίνει ότι θα πρέπει να συμμετέχουμε στην κοινωνία στο λιγότερο δυνατό βαθμό και αν είμαστε τόσο διατεθειμένοι να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να διακόψουμε, να καταστρέψουμε ή να αποδομήσουμε τις επιχειρήσεις, την βιομηχανία και την οικονομία στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.

● ● ●

Ποιος είναι ο ήρωας σου και γιατί;

Ο ήρωας μου είναι ο Barry Horne. Ο Barry ήταν ένα ενεργό μέλος του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων που είχε επίσης δεσμούς με το Animal Rights Militia και μια ομάδα που ονομαζόταν the Justice Department, που χρησιμοποιούσε απειλές και εκφοβισμούς για να σταματήσει την ζωοτομία. Ο Barry συνελήφθη στην Αγγλία και καταδικάστηκε σε πάνω από δέκα χρόνια στην φυλακή. Συνέχισε να μάχεται εναντίον των πειραμάτων στα Ζώα μετά την φυλάκιση του με μια σειρά από απεργίες πείνας που τελικά τον σκότωσαν. Ο Barry Horne είναι ο ήρωας μου γιατί ποτέ δεν τα παράτησε, ποτέ δεν συμβιβάστηκε και ποτέ δεν απέτυχε να εμπνεύσει άλλους να κάνουν άμεσες δράσεις!

● ● ●

Γιατί διάλεξες το όνομα Μοναχικός Λύκος [Lone Wolf] και πως θα χαρακτήριζες το alter ego του πολεμιστή;

Διάλεξα το όνομα Μοναχικός Λύκος για να μεταφέρω στους ανθρώπους ότι ήμουν ένας άνθρωπος που δρούσα μόνος μου. Ήθελα να δείξω ότι ένα ενδυναμωμένο άτομο μπορεί να καταφέρει πολλά, ή να προκαλέσει άφθονο όλεθρο ανάλογα με την περίπτωση. Πιστεύω ότι το ψευδώνυμο Μοναχικός Λύκος έγινε πιο πολύ ένα alter ego μετά την σύλληψη από πιο πριν.Ειδικά όπως αναφέρεται στα γραπτά μου. Όταν άνθρωποι που με ξέρουν μόνο μέσα από τα άρθρα μου ή από τις ALF δράσεις, με γνωρίζουν για πρώτη φορά ή μιλάνε μαζί μου από το τηλέφωνο μένουν συνήθως έκπληκτοι από το πόσο κοινωνικός, πρόσχαρος και χαλαρωτικός είμαι. Νομίζω ότι το «alter ego του Μοναχικού Λύκου» όπως το λες, αναλαμβάνει όποτε η Απελευθέρωση των Ζώων, το Straight Edge ή ο Βιγκανισμός είναι στο θέμα. Είμαι υπερβολικά σοβαρός όταν πρόκειται για θέματα ζωής και θανάτου, αλλά όπως μπορεί να επιβεβαιώσει όποιος με ξέρει πραγματικά,είμαι λίγο πολύ κωμικός για όλα τα άλλα.

● ● ●

Πόσο αποτελεσματικό πιστεύεις ότι είναι το ALF (Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων) για να ευαισθητοποιήσει για τα Ζώα;

Το ALF είναι απίστευτα αποτελεσματικό στο να δημιουργεί ευαισθητοποίηση για την ανυπόφορη κατάσταση των Ζώων. Πολλές επιδρομές του ALF στην δεκαετία του 80 αποκάλυψαν υλικό «από τα παρασκήνια» [behind the scenes] για την πραγματικότητα και την ματαιοπονία των πειραμάτων στα Ζώα. Ως νόμιμος ακτιβιστής είναι αδύνατο να δεις τι συμβαίνει πραγματικά πίσω από τους τοίχους των εργαστηρίων και επίσης αδύνατο να το σταματήσεις και να σώσεις τις ζωές των Ζώων. Το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων, από την ίδρυση του, ήταν πάντα για την λήψη του πιο άμεσου τρόπου για να σώσει αποτελεσματικά τα Ζώα και να σταματήσει τους εκμεταλλευτές τους ενώ επίσης δημοσίευε ανακοινώσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να ρίξει φως σε αυτά τα θέματα και να ευαισθητοποιήσει το κοινό.

● ● ●

Τα φάρμακα που έχουν δοκιμαστεί σε Ζώα είναι πολύ επιτυχημένα για πολλές ασθένειες. Τι πιστεύεις για αυτό;

Διαφωνώ. Υπάρχουν πλούσιες πληροφορίες που αποδεικνύουν πως τα πειράματα σε Ζώα είναι ανωφελή και επιζήμια για την δημόσια υγεία. Επεκτείνοντας, τα αποτελέσματα μεταξύ των ειδών στα πειράματα σε Ζώα σπάνια λειτουργούν. Αλλά όλο αυτό για μένα είναι δευτερεύον μπροστά στο πραγματικό θέμα - και αυτό είναι,ότι είναι λάθος να πειραματίζεσαι στα Ζώα όποιο και να είναι το αποτέλεσμα. Τα Ζώα έχουν το κάθε δικαίωμα στην αυτονομία και στην ελευθερία από τον πόνο, την ταλαιπωρία, τον εγκλεισμό και τα βασανιστήρια με τον ίδιο τρόπο που έχουμε εγώ ή εσύ. Τα ιατρικά ή τα επιστημονικά αποτελέσματα είναι μηδενικής σημασίας. Δεν θα μας διασκέδαζε η ιδέα να δοκιμάσουμε καθαριστικό φούρνου σε άτομα με ειδικές ανάγκες ή σε διανοητικά αμφισβητούμενα άτομα. Δεν θα επιτρέπαμε δοκιμές θανατηφόρων δόσεων σε μεγάλη ομάδα ανθρώπων, ακόμα και αν είχαμε την ελεύθερη συγκατάθεση τους. Είναι μια ακόμα αρρώστια διαστροφής της ανθρώπινης ανωτερότητας ακόμα και να δέχεται την επικύρωση των πειραμάτων σε Ζώα!

● ● ●

Δεν πιστεύεις ότι με τους εμπρησμούς και άλλες καταστροφικές ενέργειες, το ALF δημιουργεί ένα αρνητικό στερεότυπο για τους ακτιβιστές των Δικαιωμάτων των Ζώων;

Ειλικρινά δεν ενδιαφέρομαι για τα στερεότυπα ή την δημόσια εικόνα και πραγματικά πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό οι καταχραστές και χρήστες των Ζώων να ξέρουν ότι ένα σημαντικό ποσοστό από εμάς δεν θα ανεχθεί αυτό που κάνουν. Μέρος της αποτελεσματικότητας που έχει η νόμιμη διαμαρτυρία είναι πως υπάρχει ο βαθύτερος φόβος από μέρος των εκμεταλλευτών των Ζώων ότι η νόμιμη διαμαρτυρία και η προσοχή των μέσων ενημέρωσης θα τραβήξει την προσοχή του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων. Χωρίς αυτόν τον φόβο, ο ακτιβισμός για τα Δικαιώματα των Ζώων γίνεται ένας χάρτινος τίγρης, αφού όλοι οι νόμοι είναι με το μέρος των βιομηχανιών που κερδοσκοπούν από τον θάνατο της Γης, των Ζώων και των ανθρώπων. Κατά την διάρκεια όλης μου της καριέρας ως ακτιβιστής, άκουγα την διαφωνία για την δημόσια εικόνα. Πραγματικά είναι κάπως αφελές να πιστεύεις ότι τα μέσα ενημέρωσης του συστήματος, τα οποία έχουν συμφέροντα από την συνέχιση των κοινωνικών κανόνων, πρόκειται να μας γεμίσουν με ευνοϊκά μέσα ώστε να μπορέσουμε να πείσουμε τους ανθρώπους να μποϋκοτάρουν τις βιομηχανίες που διατηρούν τους πλούσιους στην κορυφή και τις μάζες καταπιεσμένες. Συν το ότι τα «αρνητικά στερεότυπα» είναι όλα θέμα προσωπικής άποψης. Η γνώμη μου είναι πως αρνητική εικόνα στην κοινότητα των Δικαιωμάτων των Ζώων είναι ένας αδύναμος χίπις που είναι ένας υπερευαίσθητος μαστούρης και ικέτης των εξουσιών του. Ή κάποιος ευημεριστικός διαπραγματευτής που περισσότερο τον ενδιαφέρει να είναι καλά με τους μη-Βίγκαν και τους καταχραστές των Ζώων παρά να αντιπετωπίσει αυτούς τους μπάσταρδους και να σώσει τα Ζώα.

● ● ●

Ποια είναι η συμβουλή σου για τους νέους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να αγωνιστούν για τα Δικαιώματα των Ζώων;

Η συμβουλή μου θα ήταν να γίνουν Βίγκαν και Straight Edge. Μην πέσετε θύματα της εσφαλμένης κατεύθυνσης των ναρκωτικών και του αλκοόλ. Για να βοηθήσετε τα Ζώα άμεσα και με συνέπεια σε έναν κόσμο όπου πολλοί άνθρωποι θα σταθούν εναντίον σας, πρέπει να παραμείνετε επικεντρωμένοι, άγριοι, θετικοί και ανθεκτικοί. Πάντα να προσπαθείτε να βρίσκετε τον πιο άμεσο τρόπο για την Απελευθέρωση των Ζώων, όπως το να δουλεύετε με τα Ζώα ή να τα σώζετε πραγματικά. Πολλοί ακτιβιστές αυτές τις μέρες (ειδικά αυτοί που είναι στις πόλεις) πιάνονται στο Ανθρώπινο Κίνημα για την Απελευθέρωση των Ζώων. Και πάνω από όλα, πιστεύετε στους εαυτούς σας και στις ικανότητες σας. Εσείς και οι φίλοι σας μπορείτε να βοηθήσετε τα Ζώα και να σταθείτε εναντίον των εκμεταλλευτών χωρίς της βοήθεια μεγάλων οργανώσεων. Η αυτάρκεια θα εξυπηρετήσει εσάς και τα Ζώα μια χαρά. Φυσικά η βοήθεια είναι καλή, αλλά μάθετε πως να αυξήσετε το σύνολο των ικανοτήτων σας. Θυμηθείτε ότι τα Ζώα βασίζονται σε εσάς, οπότε πρέπει να γίνεται αξιόπιστοι. Και τέλος, μην υποχωρήσετε ποτέ όταν έρχεται η στιγμή να πολεμήσετε για τον σκοπό. Ενημερωθείτε και ενημερώστε άλλους για το θέμα των Ζώων, προειδοποιήστε τους καταχραστές να αλλάξουν τους τρόπους τους. Τότε αν και αυτό δεν λειτουργήσει, πιέστε τους να σταματήσουν να βλάπτουν τα Ζώα με κάθε δυνατό τρόπο.

● ● ●

Όντας στην φυλακή έχουν αλλάξει με κανέναν τρόπο οι πεποιθήσεις σου για την Απελευθέρωση των Ζώων;

Όχι, καθόλου. Είμαι στην φυλακή από τον Ιούλιο του 2010. Από τότε έχω γράψει ένα βιβλίο, έχω δώσει διευθύνσεις σε εράνους και σε φόρουμ για την Απελευθέρωση των Ζώων, έχω πει σε δύο ομοσπονδιακά δικαστήρια ότι δεν έχω καμία τύψη για τα «εγκλήματα» μου. Τώρα είμαι αιχμάλωτος πολέμου μέχρι το έτος 2021 και ακόμα νιώθω το ίδιο για την Απελευθέρωση των Ζώων, τον Βιγκανισμό και την παράνομη άμεση δράση. Αυτό δεν θα αλλάξει. Άλλες πεποιθήσεις και κοσμοθεωρίες ίσως -αυτή είναι η φύση των πραγμάτων- αλλά κάποια πράγματα είναι προσωπικά, και κάποια πράγματα είναι για πάντα.

● ● ●

Πόσο δύσκολο είναι να για σένα να συνεχίσεις τον Βίγκαν τρόπο ζωής όντας στην φυλακή;

Εξαρτάται από την κάθε μεμονωμένη εγκατάσταση. Όταν πήγαινα στο δικαστήριο για την αντιμετώπιση της υπόθεσης του Colorado, αυτή η φυλακή μου σέρβιρε μια ειδικά Βίγκαν διατροφή. Στο Salt Lake City, ήταν πολύ δύσκολο. Το φαγητό εκεί ήταν απαίσιο, αλλά ήμουν σε θέση να συμπληρώνω αγοράζοντας Βίγκαν προϊόντα όπως στιγμιαίες σούπες, φυστικοβούτυρο και διάφορα γλυκά σνακ. Αυτή την στιγμή είμαι σε ένα ομοσπονδιακό κέντρο κράτησης υπό μετακόμιση προς ένα ομοσπονδιακό σωφρονιστικό κέντρο και είναι εύκολο να είσαι Βίγκαν εδώ. Συνήθως μέσα σε μερικές μέρες από την άφιξη μου σε μια νέα εγκατάσταση οι άλλοι κατάδικοι με βοηθάνε με επιπλέον μερίδες από λαχανικά, πατάτες, κ.α. Υπάρχει κοινότητα μεταξύ των φυλακισμένων, οπότε ποτέ δεν πεινάω.

● ● ●

Ποια είναι τα σχέδια σου αφού αποφυλακιστείς;

Λοιπόν, μετά την φυλάκιση μου θα έχω περίπου 3 χρόνια για να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Μετά από αυτό θέλω να ταξιδέψω γύρω από τον κόσμο και πραγματικά να ανοίξω τα φτερά μου έπειτα από μια δεκαετία στο κλουβί. Όσον αφορά την απασχόληση και την Απελευθέρωση των Ζώων, σχεδιάζω να γράψω βιβλία και να δουλέψω με Ζώα σε καταφύγια για όσο θα μπορώ να το κάνω αυτό, που ελπίζω να είναι για πολύ καιρό. Μπορεί να ασχοληθώ και με τις ομιλίες, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα είναι σπάνια. Μετά από αρκετά χρόνια στην φυλακή σε τόσο στενά όρια με τόσους πολλούς ανθρώπους, θα απολαύσω τον χρόνο μου με τα Ζώα και τους ανοιχτούς χώρους έξω από την πόλη και την καθημερινότητα. Επίσης βλέπω τον εαυτό μου να παραμένει λίγο εκκεντρικός. Εγώ πάντα ζούσα απλά και δεν είμαι έμπειρος τεχνολογικά, και σκοπεύω να συνεχίσω αυτή την τάση.

Σε ευχαριστώ Paula για την υπέροχη συνέντευξη και το Cartel Urbano για την δημοσίευση της. Να προσέχετε και θα κάνω και εγώ το ίδιο. Απελευθέρωση των Ζώων, ότι και αν χρειαστεί!

Μια ακόμη συζήτηση με τον John Zerzan

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012


Το παρακάτω κείμενο αποτελεί αναπαραγωγή από το Anarchy Press Gr, πρόκειται για μια συζήτηση με τον John Zerzan και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2002 στο 4ο φύλλο της αναρχικής εφημερίδας Διαδρομή Ελευθερίας.

Παραθέτουμε και το σχολιασμό από το Anarchy Press: «Ας σημειωθεί πως το Μάιο 2002 μια ομάδα συντρόφων είχε οργανώσει την επίσκεψη στην Αθήνα (17/5), το Ηράκλειο (15/5) και τη Θεσσαλονίκη (18/5) του Zerzan. Σ’ αυτές τις τρεις πόλεις πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις-συζητήσεις και επισκέψεις σε καταλήψεις, στέκια και άλλους χώρους. Μεταξύ των άλλων χώρων, ο Zerzan επισκέφθηκε και την Αναρχική Αρχειοθήκη και είχε μια μακρά και ενδιαφέρουσα κουβέντα με τους συντρόφους εκεί.

Η αναδημοσίευσή της συζήτησης θεωρούμε πως προσφέρει τη δυνατότητα να γίνουν αντιληπτά ορισμένα ζητήματα σε σχέση με τον "αναρχο-πριμιτιβισμό" –και όχι μόνο.»




John, έχεις επισκεφθεί πολλούς χώρους αναρχικών αυτές τις μέρες που είσαι εδώ, όπως καταλείψεις, στέκια κ.ά. Ποια είναι η άποψή σου για τους αναρχικούς στον ελλαδικό χώρο;

Είμαι ενθουσιασμένος που τους γνωρίζω και μαθαίνω γι’ αυτούς. Όπως και με άλλα πράγματα, δεν ξέρεις πώς θα είναι μέχρι να τα δεις και να μιλήσεις με τους ανθρώπους εκεί. Αισθάνομαι ότι το πνεύμα της αναρχίας είναι τόσο παρόν εδώ και μπορώ να καταλάβω καλύτερα τώρα αυτά που διαβάζουμε για τις διάφορες θαυμάσιες μαχητικές δράσεις. Τώρα μπορώ να δω τους ανθρώπους, και το πώς είναι μεταξύ τους. Στα Εξάρχεια, τη γειτονιά στην οποία φιλοξενούμαι αυτές τις μέρες, είναι απίστευτη η παρουσία (αναρχικών), και τώρα μαθαίνω την ιστορία των αναρχικών εδώ στον ελλαδικό χώρο, για τις διάφορες πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται και για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα.

● ● ●

Ποια είναι η εντύπωσή σου για τις αναρχο-πριμιτιβιστικές αντιλήψεις εδώ; Ξέρεις ότι δεν υπάρχουν πολλοί αναρχικοί που να ξέρουν για τον πριμιτιβισμό.

Φαίνεται ότι είναι μια καινούργια τάση πολύ άγνωστη εδώ, αλλά εκτιμώ πολύ τις καλές και συγκεκριμένες ερωτήσεις που έγιναν γι’ αυτό το θέμα και αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι έδειξαν σοβαρό ενδιαφέρον. Αυτή είναι η δικιά μου αίσθηση, μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά μου φαίνεται ότι είναι τόσο ισχυρή η αίσθηση της αναρχίας εδώ, που θα με εξέπληττε αν κάποια πριμιτιβιστικά ζητήματα δεν έχουν ήδη γίνει μέρος της θεώρησης. Αισθάνομαι ότι οι αναρχικοί εδώ, ήδη τα γνωρίζουν με διάφορους τρόπους, κι ας μη τα έχουν συζητήσει πολύ. Ειδικά αισθάνομαι ότι, στη συνάντηση στην Αναρχική Αρχειοθήκη, οι σύντροφοι δεν έδειχναν να έχουν κανένα πρόβλημα με κάποιες συγκεκριμένες νέες απόψεις. Κάτι που θεωρώ δεδομένο για μια ριζοσπαστική αναρχική οπτική. Βέβαια υπάρχει σκεπτικισμός, και πρέπει να υπάρχει, με τα πάντα, αλλά είδα ένα ουσιαστικό, αληθινό ενδιαφέρον και μεγάλη προθυμία για να κουβεντιάσουμε αυτά τα νέα ερωτήματα. Δε θα εκπλησσόμουν να έβλεπα ανθρώπους στην Ελλάδα να είναι ανοιχτοί σ’ αυτές τις ιδέες.

● ● ●

Αποκαλείς τον Καζίνσκι (Unabomber) φίλο σου. Είναι φίλος σου;

Ναι. Δεν ξέρω αν θα ήταν, στην περίπτωση που δεν βρισκόταν στην φυλακή. Τον επισκέφτηκα 4-5 φορές στη φυλακή μετά τη σύλληψή του και πριν την καταδίκη του. Τώρα στις ομοσπονδιακές φυλακές υψίστης ασφαλείας του Κολοράντο όπου βρίσκεται –και μάλλον θα βρίσκεται για την υπόλοιπη ζωή του– επιτρέπεται επίσκεψη μόνο σε μέλη της οικογένειάς του. Έχουμε αλληλογραφία. Σίγουρα έχουμε και διαφωνίες, αλλά το μανιφέστο του με τίτλο «Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της» έχει σημαντικά επιχειρήματα. Εκεί λέει, γενικά, ότι όσο περισσότερη τεχνολογία υπάρχει στην κοινωνία, τόσο λιγότερη ελευθερία θα υπάρχει για το άτομο, και τόσο λιγότερο νόημα και ικανοποίηση στη ζωή του καθενός. Όσοι το έχουν διαβάσει δύσκολα μπορούν να αρνηθούν αυτό το προφανές συμπέρασμα. Αλλά την ίδια στιγμή αισθάνομαι ότι η κριτική της τεχνολογίας είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος. Υπάρχουν και άλλες μορφές καταπίεσης, και άλλοι αγώνες, καθώς και το θέμα του ίδιου του πολιτισμού, αλλά δεν ασχολείται μ’ αυτά. Πιστεύει ότι το μόνο θέμα στο οποίο αξίζει να επικεντρωθεί κανείς για να επιτύχει την ανατροπή των πραγμάτων, είναι η μοντέρνα βιομηχανική τεχνολογία.

● ● ●

Ποια είναι η άποψή σου για τον Τσόμσκι;

Α! Τον Νόαμ Τσόμσκι. Έχω μια πολύ κακή άποψη γι’ αυτόν. Είναι ρεφορμιστής. Δεν τον συγκινεί καθόλου μια ριζοσπαστικά ποιοτική ρήξη με το υπάρχον σύστημα. Δε νιώθει καθόλου καλά με το να αμφισβητεί θεσμούς όπως η τεχνολογία και ο πολιτισμός. Κατά βάση, δεν αμφισβητεί ούτε τον καπιταλισμό. Έχει συνεισφέρει αρκετά, βέβαια, στην κατανόηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Έχει γράψει μερικά πολύ καλά βιβλία όπου τα εξηγεί όλ’ αυτά. Στοιχεία που τα βρίσκουμε, όμως, και σε άλλους αριστερούς διανοουμένους. Είναι μέρος της αριστεράς. Ποτέ δεν υποστηρίζει τις ενέργειες των αναρχικών, και φυσικά δεν υποστηρίζει τις ριζοσπαστικές προσπάθειες, όπως τον πρωτογονισμό. Ήταν σοκαρισμένος από τις καταστροφές στο Σιάτλ και αλλού. Νομίζω ότι είναι ένας από τους τελευταίους που θα τα χάλαγε με την κοινωνία. Ακόμα και μερικοί αριστεροί έχουν απογοητευθεί απ’ αυτόν όταν λέει ότι, αφού η δύναμη των πολυεθνικών συνεχώς αυξάνεται, πρέπει να υποστηρίξουμε το κράτος, και ότι το κράτος είναι η τελευταία άμυνα ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο. Ποτέ δεν ήταν αναρχικός και τώρα γίνεται ακόμα πιο σαφές ότι δεν είναι. Κατά βάση είναι προοδευτικός φιλελεύθερος. Οι αναρχικοί στο Γιουτζίν που ξέρω εμπνέονται από αυτά που εσείς κάνετε εδώ. Αποτελούν μια σπουδαία πηγή δύναμης. Ο Τσόμσκι θα ήταν τρομοκρατημένος με όλα αυτά. Δε θα κόλλαγε με τίποτα μαζί σας. Δε θα αισθανόταν τίποτα. Είναι το αγαπημένο παιδί της ρεφορμιστικής αριστεράς. Μιας και το έφερε η κουβέντα, θα ήθελα να πω ότι οι απόψεις του για τη γλώσσα και τη λειτουργία της είναι ιδιαίτερα αντιδραστικές. Λέει ότι η γλώσσα δεν έχει σχέση με την εξέλιξη του πολιτισμού, θεωρεί τη γλώσσα κάτι έμφυτο, σαν ένα φυσικό όργανο το οποίο δεν έχει να κάνει με τις αρχικές συνθήκες αλλοτρίωσης. Για άλλη μια φορά, είναι αλλεργικός στις ριζοσπαστικές ιδέες.

● ● ●

Ποιες ήταν οι πρώτες αντιδράσεις σου όταν έμαθες για τα χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ;

Ήταν σίγουρα μια έκπληξη για μας όσο και σε οποιονδήποτε άλλον στις ΗΠΑ. Εκεί είναι το κέντρο της παγκόσμιας αυτοκρατορίας, η καρδιά του συστήματος. Οι δίδυμοι πύργοι ήταν το σύμβολο του παγκόσμιου καπιταλισμού και το Πεντάγωνο το σύμβολο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Έτσι μέσα σε ένα πρωινό έχεις χτυπήματα στα συμβολικά αλλά και πραγματικά κέντρα της αυτοκρατορίας και του παγκόσμιου δικτύου καταπίεσης. Ήταν τρομερά τα χτυπήματα. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι αναρχικοί αισθάνονται ότι η επίθεση στο Πεντάγωνο μπορεί να υποστηριχθεί χωρίς κανέναν δισταγμό. Αλλά πολλοί, μεταξύ των οποίων και εγώ, αισθανόμαστε άσχημα που κάποιες χιλιάδες ανθρώπων σκοτώθηκαν στους δίδυμους πύργους, όπου υπήρχαν χαμηλόμισθοι υπάλληλοι γραφείου. Και η αυτοκτονία αυτών που το έκαναν είναι ένα ζήτημα. Αλλά γενικά θα μου άρεσε να έβλεπα τους πύργους αυτούς να πέφτουν χωρίς τους περισσότερους από τους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα τους. Η εικόνα αυτή της κατάρρευσης έκανε πολλούς ν’ αναρωτηθούν: «Ποιος θα το πίστευε ότι οι πύργοι αυτοί θα κατέρρεαν μέσα σε λιγότερο από μία ώρα;» Και νομίζω ότι αυτό στέλνει ένα μήνυμα στους ανθρώπους: ότι ολόκληρο το σύστημα μπορεί να καταρρεύσει χωρίς να προλάβουμε καν να το καταλάβουμε. Όχι πολύ αργότερα, η κατάρρευση της Enron, μιας από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κόσμο, έδωσε το μήνυμα ότι η κυριαρχία που πάντα θέλει να παρουσιάζεται τόσο παντοδύναμη, μόνο παντοδύναμη δεν είναι…

● ● ●

Ξέρω ότι βρίσκεσαι μέσα στις κοινωνικές εξελίξεις από τη δεκαετία του ’60 μέχρι και σήμερα. Πες μας, ποιοι είναι οι μετασχηματισμοί στις κοινωνικές δραστηριοποιήσεις τα 40 αυτά χρόνια στην Αμερική; Υπήρχαν αναρχικοί το ’60; Τι γίνεται σήμερα;

Νομίζω ότι αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Είναι θλιβερό αλλά στα κινήματα της δεκαετίας του ’60 οι αναρχικοί έπαιξαν έναν πολύ μικρό ρόλο. Είναι λυπηρό ότι αφέθηκε το πεδίο ελεύθερο στους μαρξιστές. Βέβαια, το πνεύμα της αναρχίας εμφανίσθηκε κάποιες φορές, αλλά ήταν πάντα κάτω από τη θεωρητική σκιά του μαρξισμού. Και στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ μια ξεκάθαρη συνειδητή εναλλακτική λύση. Αυτός είναι ένας λόγος που δεν προχώρησε περισσότερο αυτό το πνεύμα του ’60, γιατί ο μαρξισμός δεν είχε πολύ απήχηση στην Αμερική.

Σήμερα ο αναρχικός χώρος είναι πολύ μεγαλύτερος. Πολλά περιοδικά τώρα γράφουν για το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης (αν και δε μου αρέσει αυτός ο όρος). Λένε χαρακτηριστικά ότι είναι ένα κίνημα των αναρχικών. Βέβαια υπάρχουν και οι αριστεροί. Όλοι όμως έχουν εντυπωσιαστεί από τη σταδιακή αλλά γρήγορη ανάπτυξη της αντιεξουσιαστικής λογικής, που φαντάζει ως η μοναδική που βγάζει νόημα. Εν τω μεταξύ, μέσα στον αναρχικό χώρο οι πριμιτιβιστικές ιδέες εξαπλώνονται. Σε πολλά μέρη, ειδικά στη δυτική ακτή των ΗΠΑ, όπως στο Όρεγκον, στο Σιάτλ, στο Λος Άντζελες, υπάρχουν πολλοί συμπαθούντες.

Βρισκόμουν σ’ ένα συνέδριο στις αρχές Μαΐου στην Ουάσιγκτον, όπου συνειδητοποίησα την τρομερή διάδοση των ιδεών, την αμφισβήτηση των ρεφορμιστικών αριστεριστικών θεωρήσεων, ακόμη και όταν είναι καλυμμένες με ένα οικολογικό προσωπείο. Οι άνθρωποί θεωρούν ότι δεν είναι επαρκές αυτό, ότι δεν πηγαίνει αρκετά βαθιά. Αν και συνεισφέραμε με τον δικό μας τρόπο στο συνέδριο, ήταν εκπληκτικό το πόσοι πολλοί άνθρωποι είχαν ήδη αρχίσει να σκέφτονται με το νέο αυτό τρόπο. Είναι βέβαια ακόμα κάτι νέο για αναρχικούς στις ΗΠΑ. Με τη διάδοση των αναρχικών ιδεών και δράσεων στις μέρες μας, αναμφίβολα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι αναρχικοί σήμερα από όσοι τη δεκαετία του ’60.

Ήμουν μαρξιστής για λίγο το ’60 και είχα εμπλακεί σε κάποιες αναρχικές δραστηριότητες, αλλά δε χρησιμοποιούσαμε τον όρο αναρχία. Ήμουν στο Σαν Φρανσίσκο το ’60 και υπήρχαν κάποιοι αναρχοσυνδικαλιστές εκεί, αλλά δεν είχαν τίποτα να πουν. Ήταν κολλημένοι μ’ αυτές τις παλιές απόψεις για τα σωματεία, την εργασία, την παραγωγή κτλ. Ήταν σαν να μην υπήρχε μέσα τους το πάθος του ’60. Οι συγκρούσεις, οι δραστηριοποιήσεις στους δρόμους, συνεχίστηκαν αυθόρμητα από φοιτητές, αφροαμερικανούς κ.ά. Οι αναρχικοί δυστυχώς δεν έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Ούτε όμως και το φεμινιστικό κίνημα που εμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 κατάφερε να επηρεάσει τα πράγματα.

Νομίζω ότι μετά τη δεκαετία του ’60, στην Αμερική πέρασαν 30 χρόνια χωρίς καμιά κοινωνική δράση, πράγμα εξαιρετικά διαφορετικό απ’ ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου από το 1973 υπάρχει μια ζωτική, συνεχής δράση. Ήταν νεκρά τα πράγματα στην Αμερική μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Άρχισε να ξεκινά στην περιοχή μου το 1998 και αναπτύχθηκε το 1999. Είχαμε μεγάλες συγκρούσεις στους δρόμους τον Ιούνιο του 1999 στο Γιουτζίν, που κράτησαν αρκετές ώρες. Και 6 μήνες αργότερα είχαμε τα γεγονότα στο Σιάτλ. Από εκεί πια είχαμε μια εκτίναξη με τη φοβερή επίδραση των αναρχικών. Νομίζω ότι οι ρεφορμιστές παντός είδους και οι αριστεροί αισθάνονται ότι οι μέρες τους φτάνουν στο τέλος. Δε θέλουν να το παραδεχτούν, αλλά νομίζω ότι εξαφανίζονται από το προσκήνιο.

● ● ●

Υπάρχουν αναρχοσυνδικαλιστές τώρα στις ΗΠΑ;

Ναι, υπάρχουν. Υπάρχει μια μικρή αναζωπύρωση του αναρχοσυνδικαλισμού. Υπάρχει μια μικρή ομάδα στο Πόρτλαντ των IWW (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου). Όμως, οι άνθρωποι με τους οποίους συσχετίζομαι εγώ δεν ενδιαφέρονται για την παλιομοδίτικη θεώρηση των IWW, και κυρίως για την άρνησή τους να αμφισβητήσουν το ρόλο του συνδικαλισμού και του παραγωγισμού. Είναι κολλημένοι 100 χρόνια πίσω. Αλλά σε κάποιες περιοχές έχουν βοηθήσει τους εργάτες σε συγκεκριμένα προβλήματά τους. Προσφέρουν κάποιες υπηρεσίες κοινωνικού περιεχομένου. Στις ΗΠΑ η εργατική νομοθεσία δημιουργεί ένα πολύ επίσημο-νόμιμο πλαίσιο. Έτσι τα συνδικάτα ελέγχονται στενά από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Υπήρξα κι εγώ οργανωτής των εργατών σ’ ένα ανεξάρτητο συνδικάτο. Τα παραπάνω οδηγούν σε μια πολύ σφιχτή λειτουργική δομή για τα σωματεία. Ουσιαστικά αποτελούν μια παγίδα, είναι σαν αστυνομικοί πράκτορες, και όταν γραφτείς μέλος δεν έχεις κανέναν έλεγχο πάνω σ’ αυτά.

Οι αναρχοσυνδικαλιστές ακόμα υπάρχουν και αποτελούν τον παραδοσιακό αναρχισμό και κάποιοι λίγοι απ’ αυτούς είναι φιλικοί προς τον πρωτογονισμό. Κάποιοι προσπαθούν να δείξουν ενδιαφέρον για τα περιβαλλοντικά ζητήματα, και παρά το γεγονός ότι ο αναρχοσυνδικαλισμός είναι η κύρια ενασχόλησή τους, δεν θεωρούν ότι αυτός είναι το παν. Σε γενικές γραμμές, όμως, δε βρίσκονται κοντά στο δικό μας τρόπο σκέψης.

● ● ●

Ήρθαν στο Σιάτλ;

Ναι, ήταν στο Σιατλ. Θα μπορούσαν να είναι μαχητικοί, αλλά η θεώρησή τους δεν φαντάζει τολμηρή στα μάτια των αναρχικών. Είναι λιγότερο πρόθυμοι να καταστρέψουν περιουσίες, κι αυτό γιατί οι εργάτες δεν θα το καταλάβουν και θα το θεωρήσουν ξένο προς αυτούς. Αν προσπαθείς να βάλεις ανθρώπους σε ένα σωματείο, εάν αυτή είναι η κύρια επιδίωξή σου, τότε δεν αμφισβητείς πολλά, δεν ασχολείσαι με τη φυσική καταστροφή των επιχειρηματικών δομών. Ο Τσόμσκι είναι ένας αναρχοσυνδικαλιστής, αν και δεν το λέει συχνά και δυστυχώς όλες οι συντηρητικές του απόψεις κολλάνε μια χαρά με τον αναρχοσυνδικαλισμο. Κι αυτό είναι μια καλή ένδειξη ότι ο αναρχοσυνδικαλισμός δεν είναι ριζοσπαστικός.

● ● ●

Ποια είναι η άποψή σου για τους ιταλούς εξεγερτιστές αναρχικούς;

Τα έχω πάρει λίγο με την ασάφεια των εξεγερτιστικών ιδεών όπως τις διαβάζω σε μεταφράσεις. Μοιάζουν σαν να λένε, ας μην ανησυχούμε για τις ιδέες, η βασική μας προτεραιότητα πρέπει να είναι να είμαστε εξεγερτιστές και αντιθετικοί. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κανείς να είναι αντιθετικός, αν δεν αντιμάχεται τις αριστεριστικές αντιλήψεις που εμποδίζουν την ανάπτυξη της εξεγερσιακής δυναμικής. Και όπως έμαθα εδώ, οι εξεγερτιστές δεν πήγαν ούτε καν στη Γένοβα. Είναι απίστευτο! Τώρα οι υποψίες μου μεγαλώνουν συνεχώς γι’ αυτούς.

Με άλλους αναρχικούς που μίλησα δεν συμφωνούν με ένα δίκτυο-δομή που να τους κλείνει όλους σε μια αριστερίστικη φάση, η οποία είναι ουσιαστικά ημι-μαρξιστική. Αν προσπαθείς να τα έχεις καλά με τους πάντες και να μη ξεκαθαρίζεις τι είναι σημαντικό και τι όχι, δουλεύεις στη λογική του ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Δεν πάμε έτσι μπροστά. Βασικό είναι να επιμένεις σε κάποιες ερωτήσεις και να προχωράς μπροστά. Αυτοί δε συζητάνε τίποτα σημαντικό, προκειμένου να είμαστε όλοι μια μεγάλη οικογένεια. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος των πολιτικών. Πού είναι το ριζοσπαστικό σε όλο αυτό το πράγμα; Έχω πολλές αμφιβολίες.

Όταν ήμουν στην Βαρκελώνη, το προηγούμενο φθινόπωρο, είχα μια κουβέντα με τον Καβαλιέρι. Επανειλημμένα τον ρωτούσαμε ποιοι θεσμοί πιστεύει ότι αποτελούν μέρος του προβλήματος και ποιοι όχι. Και άλλες συγκεκριμένες ερωτήσεις για το τι πιστεύει ότι πρέπει να διατηρήσουμε και σε τι να επιτεθούμε. Ξέφευγε συνέχεια και δεν απαντούσε στις ερωτήσεις μας. Μίλαγε σαν πολιτικός. Χρησιμοποιούσε ένα σωρό εκφράσεις και δεν μπορούσες να τον πιάσεις από πουθενά. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως γινόταν ένας «επιδέξιος» χειριστής των καταστάσεων. Αλλά το να χειραγωγείς τους ανθρώπους, είναι το πιο ανέντιμο πράγμα, κι αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που έπαψα να είμαι ένας οργανωτής εργαζομένων.

● ● ●

Αν θα χρησιμοποιούμε στο μέλλον τη λέξη αναρχικός για να περιγράψουμε τον εαυτό μας, θα εννοούμε ότι είμαστε και οικο-αναρχικοί και πριμιτιβιστές;

Νομίζω ναι. Νομίζω ότι είναι απαραίτητο. Η σχέση μας με τη γη πρέπει να γίνει μέρος της λέξης αναρχία. Απομακρυνόμαστε από τη γη όλο και περισσότερο. Υπάρχει περισσότερη μεσολάβηση και διαχωρισμός μεταξύ ημών και της γης. Όπως άλλωστε και μεταξύ μας. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα λογικό και καταφανές σημείο από όπου μπορεί να ξεκινήσει κανείς την αμφισβήτηση του τεχνολογικού πολιτισμού και το πού μας οδηγεί. Βέβαια είμαστε ενάντια στον καπιταλισμό. Αλλά για μας ο καπιταλισμός είναι μια ακόμη εκδήλωση ενός βαθύτερου προβλήματος, μιας βαθύτερης πηγής αποξένωσης και καταστροφής της ζωής.

● ● ●

Ποια είναι η άποψη των ανθρώπων στην Αμερική για τους αναρχικούς και την αναρχία;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλή κατανόηση των ιδεών που βρίσκονται πίσω από τους αναρχικούς. Φοβάμαι ότι οι περισσότεροι συνδέουν τους αναρχικούς αποκλειστικά με τις μάχες του Black Block, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά η προσπάθειά μας είναι να επεκταθεί η κατανόηση της θεώρησης και της κριτικής μας για τη σύγχρονη κοινωνία. Βέβαια οι δυναμικές ενέργειες μπορούν να προωθήσουν τις απόψεις μας. Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο όφελος. Μπορείς να τραβήξεις την προσοχή των ανθρώπων και να τους κάνεις να επικεντρωθούν και να ψάξουν κάποια ζητήματα. Φυσικά τα ΜΜΕ μιλούν αποκλειστικά και μόνο για τις δράσεις μας, χωρίς να προσπαθούν να κατανοήσουν τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι έκαναν αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι καταλαβαίνουν τον αναρχισμό. Αλλά όλο και περισσότεροι νέοι αρχίζουν να ενθουσιάζονται απ’ αυτόν, καθώς απογοητεύονται από τόσο πολλά πράγματα. Μερικοί από τους καλύτερους νεολαίους γίνονται αναρχικοί. Από διάφορους χώρους, όπως το πανκ, πολλοί νέοι αρχίζουν να κατανοούν βαθύτερα το πόσο κακό είναι το σύστημα κυριαρχίας για να ανακαλύψουν μετά ότι η αναρχία εκφράζει ακριβώς την αντίσταση στο σύστημα. Όσον αφορά τον περισσότερο κόσμο, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να τραβήξουμε για να πολεμήσουμε την εικόνα που βγάζουν τα ΜΜΕ, αλλά νομίζω ότι υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη επιθυμία από τον κόσμο να γνωρίσει τις ενέργειές μας. Γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να του αποκαλύψουμε την ουσία-φιλοσοφία των δράσεών μας.

● ● ●

Πες μας για το περιοδικό «Green Anarchy» που εκδίδεται στο Γιουτζίν από εσένα και μερικά ακόμα άτομα.

Ναι, τώρα ετοιμάζουμε το τεύχος 9. Υπάρχει 2 χρόνια περίπου. Τα πρώτα 4 τεύχη έγιναν από κάποιο άτομο που οι ιδέες του ήταν λίγο παραδοσιακές, αλλά έφυγε από το Γιουτζίν και το περιοδικό το ανέλαβε μια μεγαλύτερη ομάδα ατόμων με πρωτογονιστικές και ενάντια στον πολιτισμό απόψεις. Υπάρχουν 7 άτομα στη συντακτική επιτροπή. Εγώ πρόσφατα έγινα μέλος αυτής της ομάδας. Το προηγούμενο τεύχος είναι το πρώτο τεύχος στο οποίο έλαβα μέρος. Προσπαθούμε να αυξήσουμε τις διασυνδέσεις μας, για να πηγαίνει το “Green Anarchy” σε περισσότερα σημεία στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο. Έχουμε όλο και περισσότερες επαφές. Η δεύτερη έκδοση που βγαίνει από το Γιουτζίν είναι το «Disorderly Conduct». Δεν είναι μια πολύ τακτική έκδοση. Αυτή τη στιγμή βγάζει τουλάχιστον 3 τεύχη το χρόνο. Προσπαθούμε στο “Green Anarchy” να περιέχονται όσο το δυνατό περισσότερα διαφορετικά θέματα, από διάφορους ανθρώπους. Όπως για τους αγώνες των ιθαγενών, τη θέση της γυναίκας, και άλλα κομμάτια που πρέπει να αμφισβητήσουμε στην κοινωνία. Έχουμε ένα μεγάλο κομμάτι για τους φυλακισμένους, μια μεγάλη λίστα με άμεσες δράσεις σ’ όλο τον κόσμο.

● ● ●

Τι θα έλεγες για τον αναρχο-πριμιτιβισμό σε κάποιον που ακούει για πρώτη φορά αυτόν τον όρο;

Μου φαίνεται ότι αυτό που θα μπορούσε με μια ταμπέλα να αποκαλεστεί πρωτογονισμός (πριμιτιβισμός) είναι κάτι καινούργιο στον αναρχικό χώρο. Δεν με εκπλήσσει που ξεκινά από τις ΗΠΑ, γιατί οι ΗΠΑ είναι η πιο εξελιγμένη περίπτωση του τι συμβαίνει μέσα στα όρια του πολιτισμού αναφορικά με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Αυτή η κρίση βαθαίνει. Οι παλιές προσεγγίσεις δεν είναι αρκετές για να ερμηνεύσουν την παρούσα πραγματικότητα ή για να δείξουν μια ποιοτική έξοδο από όλα αυτά. Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι όλα αυτά που μαθαίνουμε τις τελευταίες δεκαετίες για το πώς ήταν η ζωή πριν τον πολιτισμό, μια πολύ θετική εικόνα με πολύ ριζοσπαστικές επιπτώσεις. Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν το πρωτοανακάλυψα, τυχαία, στη δεκαετία του ’80. Ερευνούσα άλλα ζητήματα τότε, και άρχισα να διαβάζω όλο και περισσότερα γι’ αυτό. Μέσα σε ένα διάστημα 2 χρόνων διάβασα αρκετά βιβλία ανθρωπολογίας και αρχαιολογίας. Έχει υπάρξει μεγάλη αλλαγή στο πώς βλέπουμε τα πράγματα. Οι άνθρωποι είχαν πολύ ελεύθερο χρόνο πριν τον πολιτισμό, και για περίπου δύο εκατομμύρια χρόνια. Είχαμε αναπτύξει την καλύτερη προσαρμογή πάνω στη γη που θα μπορούσαμε να έχουμε. Οι άνθρωποι ήταν υγιείς και ρωμαλέοι. Η ζωή των τροφοσυλλεκτών-κυνηγών ήταν μια ζωή ισοτιμίας που βασιζόταν στο μοίρασμα της τροφής. Υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι δεν υπήρχε οργανωμένη βία. Οι πόλεμοι και οι στρατοί ήρθαν με τον πολιτισμό. Δεν υπήρχαν πριν απ’ αυτόν.

Πολλά πράγματα άλλαξαν προς το χειρότερο με τη γεωργία, την εξημέρωση και την κυριαρχία. Η γη σκλαβώθηκε, όπως και οι ίδιοι οι άνθρωποι. Ο άνθρωπος μετέτρεψε τη γη σε παραγωγική μηχανή. Το ίδιο έκανε και με τον εαυτό του. Κάθε είδους προβλήματα ξεκίνησαν εξαιτίας αυτής της εξέλιξης, όπως οι αρρώστιες, οι πόλεμοι και τόσα άλλα πράγματα. Μια ζωή γεμάτη μόχθο, χωρίς ποικιλία. Βλέπουμε την παρούσα φάση να έχει ουσιαστικά την αφετηρία της 10.000 χρόνια πριν. Τώρα βλέπουμε το τελευταίο προφανές στάδιο αυτής της κατάστασης. Όμως δεν είναι κάτι καινούργιο. Η παθολογία ήταν παρούσα από την αρχή και συνεχώς επεκτείνεται ως τις μέρες μας.

Μάιος 2002





Οι Birthright ήταν μια political vegan straight edge μπάντα από την Ινδιάνα της Αμερικής. Δημιουργήθηκε το 1994 και μέχρι την διάλυση της το 1999 κατάφερε να διαδώσει το μήνυμα της Ολικής Απελευθέρωσης (Ανθρώπου-Ζώων-Γης), του straight edge και της ηθικής του D.I.Y. (do it yourself-κάνε το μόνος σου). Υποστήριζαν ανοιχτά τις άμεσες δράσεις για την Απελευθέρωση των Ζώων και της Γης και του Ανθρώπου. Ο τραγουδιστής και ιδρυτής της μπάντας, Kurt Catalyst, έχει πλέον την εταιρία Catalyst Records που προωθεί παρόμοιες hardcore/punk μπάντες.



"Ascension"

1. Purge-2. Strike-3. Interregnum-4. Outcast-5. Stength Through Abstinence-6. Led Astray




"Out Of Darkness"

1. Forsworn-2. Gnosis-3. Ascension-4. Purge-5. Gnosis-6. Drowning In Flame-7. Ascension-8. Forsworn Interregnum-9. New Direction




"These Words Run In My Veins"

1. Forsworn-2. Gnosis-3. Ascension-4. Purge-5. Strike-6. Interregnum-7. Outcast-8. Strength Through Abstinece-9. Led Astray



DISCLAIMER

By uploading the above albums we would want to make the music and the bands that were and are vegan straight edge more accessible in Greece.

That's because the vegan straight edge, being a trend in the hardcore/punk scene, influenced many individuals and shaped concience, due to its explosive mixture of hard music and radical and passionate lyrics.

Of course we would be more than willing to remove this content, if a featured band had any issues or disagreed with that kind of distribution. Please let us know if so by sending us an email to ferae.naturae.xvx[at]gmail.com.







18 Ιανουαρίου 2012, Κωνσταντινούπολη – Ακτιβιστές συγκεντρώθηκαν στις 18 Ιανουαρίου έξω από το εκθεσιακό και συνεδριακό κέντρο Tüyap Fair στην Κωνσταντινούπολη, για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην 6η Διεθνή Έκθεση Δέρματος και Γούνας. Οι ακτιβιστές θέλησαν να αποκαλύψουν το αιματηρό χαρακτήρα αυτής της βιομηχανίας, που κακοποιεί ανελέητα εκατομμύρια ζώα κάθε χρόνο.

Με κύριο σύνθημα «H Σκληρότητα δεν ήταν ποτέ της Μόδας» γραμμένο στα πλακάτ, και ενώ ηχούσαν τα ντραμς, το πλήθος υπό το ρυθμό της μουσικής περπατούσε φωνάζοντας συνθήματα, προς την κεντρική πλατεία της έκθεσης. Μία μικρή αναστάτωση μεταξύ των διαδηλωτών και μελών του τύπου, οι οποίοι ήθελαν να βιντεοσκοπήσουν τους ακτιβιστές, δεν σταμάτησε το πλήθος που συνέχιζε να περπατά και να φωνάζει συνθήματα υπέρ της απελευθέρωσης των ζώων.

«Ελευθερία στους Ανθρώπους, τα Ζώα και τη Γη», «Εκμετάλλευση, Μαρτύρια, Αιματοκύλισμα. ΟΧΙ στη Γούνα! ΟΧΙ στο Δέρμα!», «Γούνα, Δέρμα, Κρέας Όλα είναι Δολοφονία», «Εξέγερση για την Απελευθέρωση των Ζώων» ήταν μερικά από τα συνθήματα που ακούστηκαν στη διαμαρτυρία.

Ακτιβιστές έγραψαν επίσης συνθήματα στις ταμπέλες του McDonald’s (του δολοφόνου των ζώων και του περιβάλλοντος), στην είσοδο της έκθεσης και γύρω από αυτήν, για την «Απελευθέρωση των Ζώων» και τη χορτοφαγία (veganism). Στη συνέχεια, το πλήθος κατευθύνθηκε προς την κεντρική είσοδο και έριξαν βόμβες κόκκινης μπογιάς στις πόρτες εισόδου, ως συμβολική κίνηση για το αίμα των ζώων που χύνεται στην φρικτή αυτή βιομηχανία.

Οι βόμβες αυτές χτύπησαν την αστυνομία και τους ιδιωτικούς φρουρούς ασφαλείας, ενώ μία μικρή συμπλοκή σημειώθηκε μεταξύ των αστυνομικών και των ακτιβιστών.

Στην ανακοίνωση Τύπου, η «Ένωση για την Ελευθερία της Γης», δήλωσε ότι μάχεται για την απελευθέρωση όλων των ζωντανών πλασμάτων πάνω στη γη και εναντιώνεται σε κάθε μορφή καταπίεσης και καταστροφής του περιβάλλοντος που προκαλείται κατά την παραγωγή γούνας και δέρματος.

Μερικά αποσπάσματα από την ανακοίνωσή τους:
«Εμείς, ως "Ένωση για την Ελευθερία της Γης", διαμαρτυρόμαστε για την 6η Διεθνή Έκθεση Γούνας και Δέρματος και για τη φιλοξενία που παρέχει το συνεδριακό κέντρο στην εκδήλωση αυτή. Γιατί εκεί μέσα, οι εταιρείες που εκθέτουν τα μοδάτα δερμάτινα και γούνινα προϊόντα τους, κερδοσκοπούν συνεχώς από τη σφαγή των ζώων σε όλο τον κόσμο, μέσω του βιομηχανικού καπιταλισμού.

Κάθε χρόνο, περισσότερα από 50 εκατομμύρια ζώα σφάζονται μόνο για τη γούνα τους. Το 85% των ζώων αυτών πρέπει να περάσουν όλη τους τη ζωή σε πολύ μικρά κλουβιά, το ένα πάνω στο άλλο. Τα ζώα που ζουν σε τέτοιες φρικτές συνθήκες αρρωσταίνουν και/ή σακατεύονται λόγω της απουσίας στοιχειωδών μέτρων για την υγεία και την ασφάλειά τους. Πολλές φορές τα ζώα βλάπτουν τον ίδιο τους τον εαυτό και κατατρώγουν τα ίδια τα σώματά τους, λόγω της σκλαβιάς και της τυραννίας που υφίστανται από τους ανθρώπους.

Τα ζώα που συλλαμβάνονται από τη φύση ή γεννιούνται σκλάβοι σε εντελώς αφύσικες συνθήκες, υποβάλλονται σε ανελέητα βασανιστήρια μόνο και μόνο για το κέρδος του πωλητή και τη ματαιοδοξία του αγοραστή. Ενώ στην Κίνα, γάτες,σκυλιά και ρακούν γδέρνονται ζωντανά και μετά πετιούνται για να πεθάνουν αργά μέσα σε φρικτούς πόνους, στον Καναδά, μωρά φώκιες δολοφονούνται συντρίβοντας το κρανίο τους με ρόπαλα.

Το ηλεκτροσόκ στον πρωκτό, η δηλητηρίαση με χημικές ουσίες, το βύθισμα σε βραστό νερό ενώ είναι ζωντανά, το σπάσιμο του λαιμού και η παγίδευση με απάνθρωπες παγίδες, είναι μερικά μόνο από τα σκληρά βασανιστήρια που υφίστανται τα ζώα, τα οποία αισθάνονται τον σωματικό πόνο, ακριβώς όπως και οι άνθρωποι. Επιβεβαιώνεται έτσι η τάση του καπιταλισμού να εμπορεύεται ζωντανά πλάσματα με σκοπό το οικονομικό κέρδος.

Γνωρίζουμε ότι οι γουναράδες χρησιμοποιούν τοξικά χημικά όπως η "φορμαλδεΰδη", για να επεξεργαστούν και να αυξήσουν την αντοχή των προϊόντων τους. Συγκρίνοντάς τα με την παραγωγή τεχνητής γούνας, η χρήση των εν λόγω χημικών ουσιών, προκαλούν 15 φορές μεγαλύτερη μόλυνση του περιβάλλοντος.Εκτός αυτού, τα εκτροφεία γουνοφόρων ζώων είναι υπεύθυνα για τα απόβλητα των εκατομμυρίων σκλαβωμένων ζώων που καταλήγουν στα υπόγεια ύδατα και τα ποτάμια μας, μαζί με τόνους αμμωνίας που μολύνουν την ατμόσφαιρα.

Αν και δεν εγκρίνουμε την ύπαρξη, τη συνέχιση και την εργασία στους τομείς αυτούς, πρέπει να αναφέρουμε ότι οι παραγωγοί γούνας δεν ενδιαφέρονται ούτε για την υγεία των υπαλλήλων τους και αυτό δεν είναι τυχαίο. Η ίδια φρικτή αντιμετώπιση των ζώων στις μέρες μας, είχε εφαρμοστεί σε ανθρώπους, κυρίως κατά την εποχή της δουλείας. Οι άνθρωποι που εργάζονται σε τέτοιες επιχειρήσεις έρχονται αντιμέτωποι με αλλεργικές ασθένειες και καρκίνο,εξαιτίας των καταστροφικών αποτελεσμάτων των τοξικών ουσιών. Θύματα αυτής της αιματηρής βιομηχανίας, είναι και οι άνθρωποι, όπως ακριβώς είναι το περιβάλλον και τα ζώα.

Η ανθρωποκεντρική σκέψη και η ηθική που μας επιβλήθηκε και που νομιμοποιεί τον καπιταλισμό, καταστρέφει συνεχώς και αδιακρίτως τα ζώα, τους ανθρώπους και τη φύση. Διακρίσεις όπως ο σπισισμός, ο ρατσισμός και ο σεξισμός είναι διαφορετικοί τρόποι κυριαρχίας και συνδέονται μεταξύ τους. Θέλουμε κάθε είδους διακρίσεις, ιεραρχίες και υποτακτικές σχέσεις να τελειώσουν, αλλιώς οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να είναι η αιτία πολλών καταστροφών μέσα από αυτή τη διεστραμμένη καταναλωτική κουλτούρα.

Εμείς, ως Ένωση για την Ελευθερία της Γης, υπερασπιζόμαστε την απελευθέρωση όλων των ειδών, ενάντια σε κάθε είδους ηγεμονία, είμαστε κατά των διακρίσεων και κατά της σκληρότητας προς τα έμβια όντα. Θέλουμε να γίνει γνωστό ότι η καταστροφή των ζώων, καταστρέφει και την ανθρωπότητα. Δηλώνουμε, ότι δεν είναι απαραίτητο να καταδυναστεύουμε τα ζώα για ένδυση ή τροφή, δεν αποδεχόμαστε αυτή τη σκληρότητα και κάθε παρακλάδι της βιομηχανίας των ζώων πρέπει να τερματιστεί. Έτσι στο πλαίσιο αυτό, λέμε ότι όλες οι επιχειρήσεις σφαγής ζώων, εκμετάλλευσης ανθρώπων και καταστροφής του περιβάλλοντος,καθώς και οι κυβερνήσεις που επιτρέπουν αυτές τις θηριωδίες, είναι όλοι δολοφόνοι. Καλούμε όλους τους ανθρώπους, που σέβονται τη ζωή και τα θεμελιώδη δικαιώματα, να σταματήσουν να χρησιμοποιούν δέρμα και προϊόντα γούνας και να πολεμήσουν τις καπιταλιστικές εταιρείες που εκμεταλλεύονται τη ζωή και καταστρέφουν τη φύση.

Ελευθερία για τους Ανθρώπους, τα Ζώα και τη Γη!»
Υπενθυμίζουμε τη Διεθνή Έκθεση Γούνας που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στο εκθεσιακό κέντρο EXPO ATHENS στην Ανθούσα Αττικής στις 28 Μαρτίου 2012 - 31 Μαρτίου 2012 και τονίζουμε ότι η δυναμική μας παρουσία είναι απαραίτητη.

Θα τα πούμε εκεί.

Εδώ και καιρό εταιρείες υλοτομίας έχουν εισβάλλει στο δάσος του Αμαζονίου με σκοπό να κόψουν και να μαζέψουν ξυλεία για να την επεξεργαστούν και να την πουλήσουν. Πέρα από το γεγονός ότι έχουν εισβάλλει παράνομα (και προφανώς οι τοπικές αρχές αλλά και οι κυβερνητικοί κάνουν τα στραβά μάτια), οι περιοχές στις οποίες δραστηριοποιούνται αποτελούν το σπίτι μιας από τις τελευταίες εναπομείνασες νομαδικές φυλές τροφοσυλλεκτών-κυνηγών της Βραζιλίας, της φυλής Awá. Η φυλή αυτή δεν έχει έρθει σε επαφή με το δυτικό πολιτισμό, και κατοικεί στο δάσος, το οποίο της παρέχει όσα χρειάζεται για να ζήσει.


Μέλη της φυλής Awá περπατούν σε ένα δρόμο που «δημιουργήσανε»
ξεριζώνοντας δέντρα οι υλοτόμοι
Εκεί, λοιπόν, βρέθηκε στις αρχές του Ιανουαρίου το καμμένο πτώμα ενός κοριτσιού που ανήκε σ' αυτή την φυλή. Όπως δήλωσαν μέλη της φυλής Guajajara, τα οποία κατοικούν στην ίδια περιοχή και τα οποία βρήκαν το σώμα της μικρής, οι ξυλοκόποι βρήκαν ενώ δούλευαν το μικρό κορίτσι από την φυλή Awá, της επιτέθηκαν και την έκαψαν. «Ήταν καθαρή μοχθηρότητα», δήλωσε ο αρχηγός της φυλής. Ο Clovis Guajajara, μέλος της ίδιας φυλής, ανέφερε πως ενώ έβλεπε συχνά τους Awá στο δάσος καθώς κυνηγούσε, μετά την επίθεση φαίνεται πως έχουν εξαφανιστεί.

Το Τμήμα των Ινδιάνικων Υποθέσεων της βραζιλιάνικης κυβέρνησης, το FUNAI, ανακοίνωσε πως διεξάγει έρευνα για την υπόθεση. Γνωστοποιεί, επίσης, πως από το 2003 μέχρι το 2010 έχουν δολοφονηθεί 452 ιθαγενείς στην Βραζιλία, ενώ ο πραγματικός αριθμός τους μπορεί να είναι αρκετά μεγαλύτερος εξαιτίας του εκφοβισμού των απομονωμένων ινδιάνικων κοινοτήτων από εξωτερικές απειλές.



Τα στοιχεία μέχρι στιγμής δείχνουν πως οι υλοτόμοι έκοβαν 400 μέτρα μακρία από την κατασκήνωση της φυλής Awá, όπου βρέθηκαν και απομεινάρια φωτιάς και σχοινιά που χρησιμοποιούν τα μέλη της για να σκαρφαλώνουν σε δέντρα. Όμως τα περισσότερα είχαν καταστραφεί, καθώς πέρασε από εκεί ένα φορτηγό των υλοτόμων.



Η Survival International ασκεί ήδη πιέσεις προς την κυβέρνηση της Βραζιλίας έτσι ώστε να εκδιώξει όλες τις παράνομες εταιρείες υλοτομίας που αποψιλώνουν και καταστρέφουν το δάσος, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των μελών μιας από τις τελευταίες νομαδικές φυλές του κόσμου.


Το ακόλουθο κείμενο είναι γραμμένο από τον Paul Conner, και πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Canadians for Emergency Action on Climate Change. Μεταφράζουμε και αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο του Steve Best.




Ως ένας από τους διοργανωτές αυτών που πολλοί θεωρούν ότι είναι μια ακραία ενέργεια, έχω αντιμετωπίσει συχνά την άποψη πως οι ακραίες δράσεις «αποξενώνουν την επικρατούσα τάση» [mainstream], και έτσι ότι βλάπτουν την δημιουργία ενός κοινωνικού κινήματος με ευρεία βάση. Στην πραγματικότητα, η αλήθεια μπορεί να είναι ακριβώς το αντίθετο.

Μελέτες πάνω στην ψυχολογία της συμπεριφοράς σε κατάσταση συναγερμού έκτακτης ανάγκης, σημειώνουν πως οι άνθρωποι, από την φύση μας, δεν ανταποκρινόμαστε σε προειδοποιητικά σήματα λαμβάνοντας άμεσα μέτρα έκτακτης ανάγκης. Αντιθέτως, ψάχνουμε για νύξεις, συχνά στις ενέργειες των άλλων, για να καθορίσουμε την ανταπόκριση μας. Συνήθως χρειάζεται πολυάριθμες προειδοποιήσεις, συν την θέαση των άλλων που κάνουν ενέργειες συμβατές με την παρουσία της έκτακτης ανάγκης, πριν οι άνθρωποι ανταποκριθούν σε μια επείγουσα κατάσταση. Για παράδειγμα, αν κάποιος ακούσει συναγερμό για φωτιά σε ένα εμπορικό κέντρο, δεν θα τρέξει κατευθείαν για την έξοδο. Αντιθέτως,θα κοιτάξει τριγύρω για να δει με ποιον τρόπο αντιδρούν οι άλλοι πριν αποφασίσει πως να αντιδράσει.

Μπορούμε να δούμε αυτή την τάση να λειτουργεί στον τρόπο με τον οποίο αντιδρά η κοινωνία στην κλιματική κρίση. Παρ' ότι έχουν ακουστεί οι προειδοποιήσεις, οι άνθρωποι σε μεγάλο βαθμό συνεχίζουν να μην ανταποκρίνονται με τρόπο έκτακτης ανάγκης. Αντιθέτως, πολλοί κοιτάνε τριγύρω και βλέπουν τις οικογένειες και τους γείτονες τους να συνεχίζουν την ζωή όπως έχουν συνηθίσει, και δέχονται μπερδεμένα μηνύματα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Για να κάνουμε μια κατάλληλη αναλογία, οι άνθρωποι είναι στο εμπορικό κέντρο και ακούνε έναν συναγερμό, αλλά πολλές από τις νύξεις τριγύρω τους τους λένε να συνεχίσουν να ψωνίζουν.

Το μάθημα εδώ για τους ακτιβιστές της κλιματικής κρίσης είναι σχετικά απλό. Προκειμένου να αλλάξουμε τις κοινωνίες μας σε μεγάλο βαθμό από την κατάσταση του συνηθισμένου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης που απαιτείται για να αντιμετωπίσουμε επαρκώς την κλιματική κρίση, πρέπει συνεχώς να εφοδιάζουμε τους ανθρώπους με αποδείξεις πως είμαστε σε μια δραστικά επείγουσα κατάσταση η οποία απαιτεί από αυτούς να ανταποκριθούν αναλόγως.


Αυτή η απόδειξη μπορεί να έρθει σε πολλές μορφές, οι οποίες δεν είναι όλες κάτω από τον έλεγχο μας. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ακραία καιρικά φαινόμενα, για παράδειγμα, ούτε να εξαναγκάσουμε τους παγκόσμιους ηγέτες να εκδώσουν αυστηρές προειδοποιήσεις. Αλλά υπάρχουν κάποιες νύξεις που μπορούμε να ελέγξουμε. Η αύξηση των ανθρώπων που συλλαμβάνονται για άμεσες δράσεις και πολιτική ανυπακοή είναι μια εξ αυτών. Καμπάνιες από πόρτα σε πόρτα είναι άλλη μια. Και οι δυο αυτές ενέργειες μπορούν να εφοδιάσουν το κοινό με ισχυρές νύξεις επειδή είναι αποδείξεις ενός αυξανόμενου αριθμού ανθρώπων που ενδιαφέρονται και συμμετέχουν όλο και περισσότερο - ακριβώς αυτό που θα περίμενε να δει κανείς αν η κλιματική κρίση ήταν μια πραγματική έκτακτη ανάγκη.

Προφανώς, ο μέσος άνθρωπος γνωρίζει πως υπάρχουν ακραίοι ακτιβιστές για το περιβάλλον. Επομένως, θα αναγνωρίσουν πως μια πραγματική επείγουσα κατάσταση για το περιβάλλον θα οδηγούσε φυσιολογικά αυτούς τους ακτιβιστές να κάνουν ακραίες δράσεις. Γι' αυτό είναι πραγματικά απαραίτητο να συμβαίνουν ακραίες δράσεις, γιατί αν δεν γίνονταν, η απουσία τους θα υποδήλωνε πως δεν θα υπάρχει περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Οι ακραίες δράσεις, φυσικά, δεν είναι για όλους, και δεν πρέπει να είναι. Αλλά έχουν να παίξουν έναν σημαντικό ρόλο στον σχεδιασμό των αλλαγών που χρειαζόμαστε, και δεν πρέπει να απορριφθούν. Και όσο περισσότεροι από εμάς εμπλέκονται σε αυτές τόσο το καλύτερο.

Έτσι, αν σκέφτεστε να συμμετέχετε σε μια μορφή ακραίου ακτιβισμού, είτε είναι άμεση δράση με το ενδεχόμενο της σύλληψης, πολιτική ανυπακοή ή ακόμα δράση για την κλιματική κρίση (Climate Justice Fast!), κάντε το μεγάλο βήμα. Παρά αυτό που θα σας πουν μερικοί, μπορεί μόνο να βοηθήσει.


Το post αυτό αποτελεί μετάφραση του τελευταίου report από την επιχείρηση της Sea Shepherd, «Infinite Patience» (μέρος της ευρύτερης επιχείρησής τους «Cove Guardians»), η οποία ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2011 στο Taiji της Ιαπωνίας. Για όσους θυμούνται, εκεί πραγματοποιείται κάθε χρόνο η σφαγή αμέτρητων δελφινιών στην οποία αναφέρεται και η πρόσφατη ταινία «Ο Όρμος».

Τα μέλη της Sea Shepherd, λοιπόν, αποφάσισαν να πάνε στο Taiji μέχρι να σταματήσει αυτή η σφαγή. Η παρουσία τους εκεί αλλά και το ακτιβιστικό παρελθόν στη συγκεκριμένη περιοχή έχουν προκαλέσει και προκαλούν αρκετά προβλήματα και εμποδία, τόσο στους σφαγείς όσο και στις τοπικές αρχές. Έχουν τοποθετηθεί δίκτυα γύρω από τον τόπο σφαγής, έχουν τοποθετηθεί πανιά ώστε να μην μπορεί να μαγνητοσκοπηθούν οι δολοφονίες δελφινιών, οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν πολλαπλασιαστεί και κυκλοφορούν ανακρίνοντας κόσμο, έχοντας σκάφη στην θαλάσσια περιοχή που επιτηρούν, κ.ο.κ.

Επειδή αυτή η επιχείρηση εξελίσσεται σε μακράς διάρκειας, τα μέλη της Sea Shepherd ανανεώνονται ανά διαστήματα, με νέα μέλη να έρχονται και παλιότερα να φεύγουν. Όπως σημειώνει και στο τέλος της παρακάτω αναφοράς ένας από τους συντονιστές της επιχείρησης, σημαντικός είναι και ο «βομβαρδισμός» τηλεφωνημάτων και e-mail προς τις ιαπωνικές πρεσβείες και υπουργεία. Το κύριο mail είναι αυτό στον Τομέα Αλιείας της νομαρχίας της Wakayama, e0717001@pref.wakayama.lg.jp. Περισσότερα τηλέφωνα υπηρεσιών μπορείτε να δείτε εδώ.


Η δεύτερη Δευτέρα του Ιανουαρίου είναι ημέρα αργίας στην Ιαπωνία. Είναι η μέρα που οι νέοι άντρες και γυναίκες της πόλης που έχουν ενηλικιωθεί αυτόν το χρόνο, αναγνωρίζονται ως ενήλικες. Είναι γενικά μια χαρούμενη ημέρα, γεμάτη επιδείξεις. Οι δολοφόνοι δελφινιών του Taiji δεν αναγνωρίζουν την αργία και αντί αυτού πήγαν να βασανίσουν έναν λοβό από τα δελφίνια του Risso. Δύο από αυτά τα δελφίνια στάλθηκαν για φυλάκιση και τα εναπομείναντα εφτά τεμαχίστηκαν και φαγώθηκαν. Φαίνεται ότι τα δελφίνια risso, μαζί με τις φάλαινες πιλότους [pilot whale], είναι πολύ διάσημα μεταξύ αυτών που τρώνε δελφίνια εδώ.

Το αιματοκύλισμα δεν τελείωσε εκεί. Στις 10 του Γενάρη, την επόμενη μέρα, οι δολοφόνοι χτύπησαν ξανά. Αυτή την φορά πήραν τις ζωές 43-47 ριγωτών δελφινιών [striped dolphins]. Μας έχουν πει ότι το κρέας των ριγωτών δελφινιών είναι χαμηλότερης ποιότητας και μεγάλη ποσότητα αυτού σαπίζει στα ράφια των μαγαζιών.

Στις 15 Γενάρη ήταν η επόμενη φορά που χτύπησαν οι δολοφόνοι και ξανά τα ριγωτά δελφίνια. Ήταν ένας πολύ μεγάλος λοβός και όταν τα περισσότερα από τα μισά άρχισαν να τρέχουν, οι δολοφόνοι, οι οποίοι στην αρχή προσπάθησαν να τα επαναφέρουν, διαχώρισαν βίαια τις δύο ομάδες. Αυτή δεν ήταν μια πράξη γεννημένη από έλεος ή καλοσύνη, ήταν οικονομία. Η τιμή για το κρέας του ριγωτού δελφινιού απλά δεν δικαιολογεί την δολοφονία περισσότερων από 34 όντων που σκοτώθηκαν εκείνη την μέρα. Ήταν σπαρακτικό το να βλέπεις την ομάδα που δεν είχε σκοτωθεί να προσπαθεί επίμονα να έρθει για βοήθεια σε αυτούς που είχαν σκοτωθεί. Υπήρχαν νεαρά δελφίνια στην ομάδα με τους νεκρούς. Αναρωτιέμαι αν ήταν οι μητέρες τους που προσπαθούσαν τόσο πολύ να βοηθήσουν.

Ο καιρός είναι ευνοϊκός για τα δελφίνια από τότε. Είτε οι δολοφόνοι αποφάσισαν να μείνουν σπίτι είτε οι προσπάθειες τους ήταν μάταιες. Μας αρέσει αυτός ο καιρός και γιορτάζουμε κάθε μέρα που φυσάει ο άνεμος και πέφτει η βροχή.

Έχουμε γίνει πολύ σαφείς πως αν οι σκοτωμοί σταματήσουν, οι Cove Guardians [υπερασπιστές του όρμου] θα αποχωρήσουν από το Taiji. Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι δολοφόνοι των δελφινιών αν σταματούσαν να σκοτώνουν δελφίνια; Λοιπόν, έχουν βάρκες και ξέρουν πως να τις χρησιμοποιούν. Ίσως θα μπορούσαν να γίνουν έντιμοι ψαράδες όπως οι φίλοι τους στην πόλη. Τους είδαμε να ψαρεύουν τόνο από τις βάρκες τους όταν ήταν έξω και κυνηγούσαν δελφίνια αυτή την εβδομάδα. Ξέρουμε ότι πιάνουνε ψάρια όταν δεν κυνηγάνε και σκοτώνουν δελφίνια. Αυτό μοιάζει σαν μια φυσική πορεία για αυτούς τους ψαράδες.

Το ψάρεμα ίσως να μην είναι τόσο επικερδές όσο το σκότωμα των δελφινιών. Δεν πρόκειται για την παράδοση και την τιμή για αυτούς. Θέλουν τους άλλους να πιστεύουν ότι ακολουθούν τις αρχαίες και σεβαστές παραδόσεις των προγόνων τους, αλλά η «παράδοση» του σκοτωμού των δελφινιών είναι μόνο 40 ετών. Οι δολοφόνοι των δελφινιών έχουν κάποιες από τις μεγαλύτερες βάρκες στο λιμάνι. Φαίνεται να έχουν και την επιλογή αγκυροβόλησης για τις βάρκες τους και ακόμα και καλύτερες θέσεις parking για τα αμάξια τους. Κομπάζουν για αυτά στην πόλη. Πρέπει να είναι δύσκολο το να σκεφτεί κανείς να γίνει πιο αξιοσέβαστος και ταπεινός σαν τους γείτονες του.

Ίσως κάποιοι από τους μεγαλύτερους άντρες θα θέλουν να αποσυρθούν και να αναλάβουν οι γιοί τους τις βάρκες τους. Οι ίδιοι γιοί που έχουν ενηλικιωθεί ακόμα πρέπει να κρύβονται πίσω από τις σκιές των πατεράδων τους. Οι γιοί μπορούν να ψαρεύουν και να χρησιμοποιούν τις βάρκες για να πηγαίνουν επί πληρωμή τους τουρίστες να βλέπουν τα δελφίνια στο άγριο περιβάλλον τους. Ξέρουν σίγουρα πως να βρίσκουν δελφίνια. Μεγάλος αριθμός ομάδων είναι έτοιμες για να βοηθήσουν αυτούς τους άντρες να βρουν μια άλλη δουλειά.

Οι άνθρωποι του Taiji (ή οι περισσότεροι πάντως) έχουν κουραστεί από την αρνητική φήμη που έχουν δώσει στην πόλη τους οι δολοφόνοι δελφινιών. Έχουν επίσης κουραστεί από όλους τους ξένους που πηγαινοέρχονται, κυρίως αυτούς από την Sea Shepherd. Έχουν κουραστεί από την εκτεταμένη παρουσία της αστυνομίας στην μικρή τους πόλη και έχουν κουραστεί να πληρώνουν τους φόρους για όλους αυτούς τους αστυνομικούς.

Υπάρχει μια λύση: σταματήστε να σκοτώνετε δελφίνια και η Sea Shepherd θα φύγει. Να ξεκινήσουν οι δολοφόνοι αξιότιμες δραστηριότητες, σαν αυτές των γειτόνων τους, και η Sea Shepherd θα φύγει. Μέχρι τότε, είμαστε εδώ για να μείνουμε.

Ο Ολλανδός Cove Guardian Erwin Vermeulen θα δικαστεί την επόμενη εβδομάδα. Συνελήφθη στις 16 Δεκεμβρίου 2011, για υποτιθέμενη επίθεση σε έναν υπάλληλο της βιομηχανίας ψυχαγωγίας με δελφίνια. Ο Erwin έχει παραμείνει έγκλειστος από την σύλληψη του και ακολουθεί το παράδειγμα του Γκάντι με το να μην ζητάει εγγύηση. Αφήστε την κυβέρνηση της Wakayama να πληρώνει για την διατροφή και το σπίτι του.

Είπαμε αντίο στον Cove Guardian Ethan Wolf στις 15 του μηνός και καλωσορίσαμε την ίδια μέρα τον Stephen Wiltshire. Οι επόμενες μέρες θα δείξουν μια σημαντική αύξηση των Cove Guardians στην Taiji και ο Φεβρουάριος θα είναι ένας πολύ γεμάτος μήνας για τις αρχές εδώ. Δουλεύουμε διαρκώς για τα σχέδια μας να μείνουμε έναν ολόκληρο χρόνο. Θα έχουμε παραπάνω πληροφορίες για αυτό το θέμα αργότερα αυτή την εποχή. Αν είμαστε εδώ όλη τη σεζόν, οι οικογένειες μπορούν να έρθουν στις καλοκαιρινές διακοπές τους (Βόρειο Ημισφαίριο) και να ενταχθούν στους Cove Guardians καθώς και οι σπουδαστές θα είναι σε καλύτερη θέση να ενταχθούν. Αναρωτιέμαι αν η αστυνομία είναι έτοιμη να περάσει το καλοκαίρι της στο Taiji.

Αν ενδιαφέρεστε να ενταχθείτε τον Μάρτιο, στην επόμενη σεζόν -η οποία ξεκινάει την 1η Σεπτεμβρίου, ή κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, γράψτε μου στο coveguardian@seashepherd.org. Συνεχίστε τα σημαντικά τηλεφωνήματα και τα e-mail που σφυρηλατούν τις ιαπωνικές πρεσβείες και προξενεία.

Scott West
Συντονιστής της εκστρατείας «Cove Guardian»






Η Ήπειρος, η Αιτωλοακαρνανία, τα Τζουμέρκα, η Πίνδος, ο Άραχθος, ο Αχελώος, θα πυροβοληθούν στο «πρόσωπο» τους χάνοντας την αισθητική, τη ζωτική και την Ιστορική τους συνέχεια... Αποφασίστηκε τα ποτάμια Άραχθος και Αχελώος να δοθούν ως εξαγορά από τα παράσιτα, στα παράσιτα του συστήματος (Κράτους και Κεφαλαίου)…

-Στον Άραχθο αποφασίστηκε και διατάχθηκε η «επαναδειοδοτηση» του φράγματος του Αγίου Νικολάου. Είναι το πεσκέσι στον Εμφιεντζογλου, χορηγό των ελλήνων φασιστών (ΛΑΟΣ) που στηρίζουν το καθεστώς του Μνημονίου, καθώς και το χουντικό σχήμα του δοτού Παπαδήμου…

Το φράγμα του Αγίου Νικολάου είχε χάσει (και) την αδειοδότηση του, μετά από αγώνες των τοπικών κοινωνιών, που θα τις κατάστρεφε μαζί με ένα πάμπλουτο, πανέμορφο οικοσύστημα που έφτανε ως τον Αμβρακικό...

Η επιχειρηματική υπεραξία είναι μεγάλη και καθιστά το συγκεκριμένο φράγμα άξιο εκμετάλλευσης, παρά τις φοβερές παρεμβάσεις του στην περιοχή αλλά και το οξύθυμο των ντόπιων, παρόλα αυτά η αξία δεν βρίσκεται μόνο στο φράγμα…

Στις παρακείμενες περιοχές κατάντη του ποταμού που θα γίνει το φράγμα, είναι έτοιμες υποδομές μεταφοράς ρεύματος, ενώ σε πολύ κοντινή απόσταση βρίσκεται σταθμός μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος στην Ιταλία… Στην περιοχή η ΔΕΗ έχει επίσης (γραμμή) δίκτυο μεταφοράς ρεύματος υπερύψηλης τάσης, παραγόμενο, από πυρηνικά εργοστάσια γειτονικών χωρών που εντελώς τσάμπα περνούν από το δίκτυο της ΔΕΗ, για να φθάσουν στις αγορές της Ιταλίας και της Γερμανίας. Για την πληροφόρηση, σε αυτό το δίκτυο η ΔΕΗ δεν έχει κανένα λόγο στο διερχόμενο ρεύμα (από τα βαλκανικά πυρηνικά εργοστάσια) ούτε σε περιόδους που υπάρχει έλλειψη ρεύματος στην ελλαδα, όταν αναγκάζεται να το επαναγοράζει πανάκριβα (πχ από Βουλγαρία, Ιταλία κλπ). Για αυτή την παράξενη γραμμή δεν υπήρξαν αντισταθμιστικά οφέλη, ούτε για τη ΔΕΗ, ούτε για τις τοπικές κοινωνίες… Σε αυτό το δίκτυο, στη ΔΕΗ έχουν φορτώσει τη συντήρηση, την ασφάλεια και βέβαια την κατασκευή του, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα…

Η «επιχείρηση» του ΛΑΟχορηγού Εμφιεντζόγλου εκτός του ότι θα βρει έτοιμο το δίκτυο και δεν θα ακούσει απολύτως τίποτε για «κόστος», θα βρεθεί μέσα στις αγορές... «παράγοντας» και πουλώντας ρεύμα όλες τις εποχές!!!!… Η απόλυτη εκμετάλλευση και λεηλασία...

Με τις τελευταίες ρυθμίσεις του ποινικού πολυνομοσχεδίου το έργο «επαναδειοδοτείται» τυπικά, αίρονται τα περιβαλλοντικά «εμπόδια» και… σώζεται ο χρεωκοπημένος Εμφιετζογλου, χορηγός των ελλήνων φασιστών του ΛΑΟΣ. Όλα εντος 20 ημερών.

-Το δεύτερο φράγμα που χαρίζεται στον Εμφιεντζογλου -χορηγό των ελλήνων φασιστών του ΛΑΟΣ- είναι αυτό της πολύπαθης Μεσοχωρας και αφορά το υδροηλεκτρικό -φράγμα-εργοστάσιο στη Μεσοχωρα... Οι συζητήσεις για την εκμετάλλευση του συγκεκριμένου φράγματος έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό και αφορούν την αποκοπή του έργου της Μεσοχώρας από το συνολικό έργο της εκτροπής.

To φράγμα της Μεσοχωρας είναι έργο κεφαλης και αποτελεί μέρος του συνολικού έργου εκτροπής, έτσι τουλάχιστον έχει η «αδειοδοτησή του» εργου που επανειλημμένως έχει ταπεινωθεί από τις απανωτές αρνητικές αποφάσεις του ΣτΕ και τους αγώνες κατοίκων και συλλογικοτήτων…

Στον επίλογο…

για τον Εμφιετζογλου -χορηγό των Ελλήνων φασιστών του ΛΑΟΣ- και την ατιμωμένη από τον καπιταλισμό, «ΜΗΧΑΝΙΚΗ»… θα δούμε μερικές από τις ξεχωριστές συμπτώσεις του δράματος…

-Πρόκειται για μια κατασκευαστική εταιρεία όπου σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη, λιγότερο διεφθαρμένο, θα κατασκεύαζε κοτέτσια και ενδεχομένως να της είχαν άρει την αδεια. Στην Ελλάδα, «απλά», έχουν τοποθετήσει την εταιρεία σε καθεστώς επιτήρησης (Χρηματιστήριο). Έχει χάσει περίπου το 50% της κεφαλαιοποίησης της, ενώ αγοράζουν τις μετοχές της (ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ) η ίδια η οικογένεια... Η αξία της μετοχής ανταγωνίζεται μισό ματσάκι μαϊντανό από τη λαϊκή, έστω των βορείων προαστίων…

Η ταπεινή αγορά μετοχών, με 0.20 λεπτά του καταζητούμενου ευρώ. Η (ξε)πώληση μικρού υδροηλεκτρικού (θέση Γκουρα, ν. Άρτας) και το ξεπούλημα άλλων οικιακών έργων. Καθώς και η χαριστική «ποινική» διάταξη έγιναν εν μέσω φημών για βίαιη προσαγωγή της ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ στο άρθρο 99, περί πτωχεύσεως ο λόγος… ή αλλιώς «Ω! χαίρε, βάθος δυσθεώρατον»

-Μια ακροδεξιά συγκυβέρνηση κοινοβουλευτικών αλητών από το ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ και ΝΔ και ένα επικίνδυνο παρών στο υστερόγραφο που ακλουθεί…

ΥΓ: Τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε μια συντεταγμένη συσπείρωση των πιο αντιδραστικών μερών του Κράτους και το ντόπιο κεφάλαιο να σφιχταγκαλιάζονται με φασίστες ΛΑΟΣ-Εμφιεντζογλου, με ναζιστές (X-A) και τον Μανεση της Χαλυβουργικής, με την αναπτυξη των ΕΟΖ του χουντικού Μιχαλου που τις φυτεύει σε όλη την Ελλάδα κλπ… Βρίσκονται σε απίστευτη τροχιά πλατιάς καταστολής και πλιάτσικου, λεηλατώντας ότι προλαβαίνουν(;) ή απλά μας δείχνουν τους τίτλους που θα ακολουθήσουν στις Ζωές, στην ελευθερία και τη Γη όλων μας..

Ένα-δυο-τρία…



3. Ο νόμος έχει τον ανατριχιαστικό τίτλο «Ποινική προστασία του περιβάλλοντος – Εναρμόνιση με την Οδηγία 2008/99/ΕΚ - Πλαίσιο παραγωγής και διαχείρισης αποβλήτων – Εναρμόνιση με την Οδηγία 2008/98/ΕΚ- Ρύθμιση θεμάτων Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής» και το αμαρτωλό εδάφιο είναι το: αρθρο 56 [«τροποποίηση – συμπλήρωση διατάξεων του ν. 2742/19990»]

Aναρχική εφημερίδα «Γκιλοτίνα»


Το παρακάτω κείμενο των «Μαυροπράσινων Αγριμιών» δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο Ζώα και Αυτοδιάθεση, απ' όπου μπορείτε να το κατεβάσετε και σε μορφή pdf. Υπάρχει επίσης αναρτημένο στο Athens Indymedia και στο Scribd. Το αναδημοσιεύουμε με μια μικρή επιμέλεια της μορφοποίησης.

Πρόκειται για ένα κείμενο που απαντά στα μεταφρασμένα κείμενα «Να είσαι βίγκαν, μια μόδα σε καιρούς κρίσης» και «Η ψευδής κριτική της απελευθέρωσης ζώων – A Murder of Crows» από αντίστοιχα το Contra Info και από το Πρακτορείο Rioters, που αποτελούν «κριτική θεώρηση» για το ζήτημα των διαφόρων πτυχών του αντισπισισμού καθώς και του πολιτικού βιγκανισμού, καθώς ανοίγει και διάφορα ζητήματα που αναπτύσσονται στον «χώρο» σε μια λογική ολικής κριτικής.


Μπαίνουμε στη διαδικασία να απαντήσουμε στο περιεχόμενο των κειμένων που μεταφράστηκαν πρόσφατα από το Contra.info («Να είσαι βίγκαν, μία μόδα σε καιρούς κρίσης») και από το Πρακτορείο Rioters («Η ψευδής κριτική της απελευθέρωσης ζώων – A Murder of Crows») για το ζήτημα των διαφόρων πτυχών του αντισπισισμού καθώς και του πολιτικού βιγκανισμού. Θα μπορούσαμε να πούμε με σιγουριά πως το τελευταίο διάστημα τα παραπάνω κείμενα έχουν συμβάλει στη δημιουργία ενός περίεργου κλίματος για τα χαρακτηριστικά του εν λόγω κινήματος. Τα χαζά πειράγματα μπροστά σε ένα κίνημα που μεγαλώνει, έχουν αναγκαστεί να υποχωρήσουν και να δώσουν τη θέση τους σε «κριτική» αν και η πρόθεση και στις δύο περιπτώσεις συχνά παραμένει η ίδια, η αντίδραση απέναντι σε ότι προκαλεί τη βολεμένη καθημερινότητα κάποιων (είτε αυτοί αυτοπροσδιορίζονται ως επαναστάτες είτε ως οτιδήποτε άλλο). Άλλωστε σύμφωνα και με τον Άρθουρ Σοπενχάουερ: «Κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται. Μετά βρίσκει σφοδρή αντίθεση. Και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη».

Ένα αρκετά προβληματικό στοιχείο που αναδεικνύεται στη δομή και των δύο μεταφρασμένων κειμένων, είναι η επιλεκτική κριτική που ασκείται στο κίνημα για την Απελευθέρωση των Ζώων, δηλαδή η συνολική κατηγοριοποίηση του, μέσω ετερόκλητων κριτικών, λιγότερο ή περισσότερο άστοχων, για συγκεκριμένες τάσεις και ομάδες του. Παράδειγμα αποτελεί η κριτική του κειμένου «Να είσαι βίγκαν, μία μόδα σε καιρούς κρίσης», όπου η εσωτερική κριτικής μίας συγκεκριμένης τάσης στην Γαλλία χρησιμοποιείται ώστε να γενικευτεί η κριτική σε όλο το φάσμα του αντισπισιστικού κινήματος της χώρας. Το «A Murder of Crows» ακολουθεί επίσης την ίδια τακτική για να φτάσει σε μία αντίστοιχη τσουβαλοποίηση του κινήματος στην Αμερική μέσω της κριτικής σε διάφορες συνιστώσες, αν και ο τρόπος σκέψης που ακολουθείται είναι πιο σφαιρικός από τον αντίστοιχο του γαλλικού κειμένου. Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να αφήσουμε στην άκρη για την ώρα την εν λόγω βάση, που παραμένει κοινή και στα δύο κείμενα, και να προχωρήσουμε στην ανάδειξη των αξόνων των κειμένων καθώς και στην αποδόμηση αυτών.

● ● ●

Εικόνες «Σοκ» και «Body Counting» (καταμέτρηση πτωμάτων)

«Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία. Η εξόντωση εκατομμυρίων είναι απλά στατιστική.»
Ιωσήφ Στάλιν
Ένας από τους άξονες που αναπτύσσονται στην επιχειρηματολογία και των δύο κειμένων, αφορά τη «μόδα» προβολών video και ντοκιμαντέρ από τις γραμμές παραγωγής σφαγείων (και όχι μόνο), όπου συχνά-πυκνά μας παρουσιάζονται εικόνες σοκ τις οποίες δεν μπορούμε να διαχειριστούμε συναισθηματικά. Με αυτό τον τρόπο, σύμφωνα με τα κείμενα, αναπτύσσουμε ενοχικό σύνδρομο, και φαίνεται να οδηγούμαστε στην αυτοκαταστολή των διατροφικών αλλά και άλλων επιλογών μας. Στην πραγματικότητα όμως, δεν έχουμε ούτε την πρόθεση, ούτε και την ικανότητα να δημιουργήσουμε ενοχές όταν αποκαλύπτουμε την μεθοδευμένα κρυμμένη πραγματικότητα πίσω από το πιάτο μας. Το κείμενο που μεταφράστηκε από Rioters προχωράει και ένα βήμα παραπέρα, όπου μας καταλογίζει ένα «παιχνίδι» ποσοτικοποίησης του πόνου, ώστε να «προσηλυτίσουμε» τους εκάστοτε θεατές των προαναφερθέντων video. Βέβαια εύλογο θα ήταν να αναλογιστούμε κατά πόσο αυτή η τακτική της ποσοτικοποίησης έχει πολύ πιο διευρυμένη εφαρμογή σε όλο το φάσμα του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Μπορούμε για παράδειγμα να αναφερθούμε στον αριθμό από τις σφαγές στο Ιράκ ή στη Λωρίδα της Γάζας και την προβολή εικόνων των σφαγιασμένων γυναικόπαιδων. Μπορούμε να αναφερθούμε στον αριθμό των ξυλοδαρμών και δολοφονιών των μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα και για τον αριθμό των φυλακισμένων στα «μαγαζιά σωφρονισμού» του σάπιου κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Μπορούμε επίσης να αναφερθούμε στον αριθμό των εξαρτημένων χρηστών ουσιών (αυτά δεν προβάλλουμε και λέμε «έξω η πρέζα από τις γειτονιές»;) και των αστέγων. Μπορούμε να να θυμηθούμε ακόμα και τον αριθμό των κατά καιρούς «εργατικών ατυχημάτων», θυσίες πάνω στο βωμό των αφεντικών ή των συλληφθέντων και νεκρών από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Στο σάπιο κοινωνικό σύστημα που ζούμε υπάρχουν πολλές εικόνες και αριθμοί «σοκ» που ενεργοποιούν τα συναισθήματα μας. Δεν είμαστε ούτε μηχανές, ούτε στον αυτόματο. Το να διαχωρίζουμε αυτές τις εικόνες με μόνο κριτήριο το είδος είναι απλά υποκριτικό.

Γιατί λοιπόν οδηγούμαστε στην ποσοτικοποίηση του πόνου και σε ένα άσκοπο «Body Counting», αφού όπως σωστά μας υπενθυμίζει και το κείμενο από Rioters «η βαρβαρότητα και η εκμετάλλευση δε γίνονται πιο "κακές" όσο πιο συχνά ή όσο πιο πολλοί τις βιώνουν»; Ένας από τους λόγους που χρησιμοποιείται το Body Counting δεν είναι για να μεγαλώσει τη βαρύτητα της βαρβαρότητας αλλά για να καταδείξει το εύρος της, δηλαδή πόσο μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας μας είναι, σε σχέση με το πόσο συζητιέται και σκοπίμως αποσιωπάται. Προφανώς και είμαστε όλες στο συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα αναλώσιμα μεγέθη. Αλλά βλέπετε, η ανθρώπινη μπριζόλα δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή τροφή. Οι διαφορές «αξιοποίησης» και επιβολής στα ανθρώπινα ζώα σε σύγκριση με την επιβολή στα άλλα ζώα είναι τεράστιες (και ποσοτικά και ποιοτικά). Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός του ότι όταν βλέπουμε για παράδειγμα video που αναδεικνύουν τις συνθήκες στις ανθρώπινες φυλακές να εξοργιζόμαστε, επειδή βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του θύματος και όταν παρακολουθούμε video που αναδεικνύουν τις συνθήκες σε φυλακές άλλων ζώων να νιώθουμε ενοχές, επειδή τοποθετούμε τον εαυτό μας στη θέση του θύτη. Όπως και να’ χει πάντως, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να κρύβουμε την αλήθεια μόνο και μόνο επειδή είναι σοκαριστική.

Ένα άλλο κομμάτι στο οποίο είναι σκόπιμο να γίνει κριτική είναι η παράλογη – ισοπεδωτική, όπως αναφέρεται, επικέντρωση των απελευθερωτών ζώων πάνω στο ζήτημα του πόνου. Παρουσιάζεται συχνά στα μεταφρασμένα κείμενα ο πόνος ως το επίκεντρο της θεωρίας της Απελευθέρωσης των Ζώων. Αυτό βέβαια που θα μπορούσε να γίνει ξεκάθαρο, είναι πως, όπως δεν υπάρχει καμία ιεροποίηση της ζωής μέσα στο κίνημα, έτσι ακριβώς δεν υπάρχει και κανένα δογματικό πρόταγμα για την εξάλειψη του πόνου. Το ζήτημα δεν είναι μόνο ο πόνος, αλλά η εκμετάλλευση, η επιβολή, η καταπίεση, ο βασανισμός, ο εξευτελισμός του σώματος και της ύπαρξης τους και φυσικά η αφαίρεση της ζωής τους. Προφανώς κανείς δεν νοιάζεται αν τα ζώα σπάσουν ένα κόκκαλο στην φύση. Νοιαζόμαστε όμως αν σπάζονται τα κόκαλα τους για το κέρδος, τη διασκέδαση, τις υποτιθέμενες προφάσεις της επιστήμης και τέλος για την αρρωστημένη επιβολή του ανθρώπινου είδους απέναντι στα άλλα ζώα. Αυτές είναι δύο τελείως διαφορετικές συνθήκες. Το ζήτημα βέβαια είναι πως με αφορμή τις παραπάνω θέσεις αναπτύσσεται ένας θρασύτατος διαχωρισμός ζωικών και αποκλειστικά ανθρώπινων βασάνων, όπου από τη μία έχουμε μια υποτιθέμενη οικειοθελή υποταγή ενώ από την άλλη όχι. Και εκεί ακριβώς θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλλουμε το ζήτημα της αυτοδιάθεσης. Κατά πόσο δηλαδή έχει τη δυνατότητα το κάθε ζώο να διαθέτει τον εαυτό του (προφανώς και τα παράγωγα του – αυγά, γάλα) όπως εκείνο εκτιμάει. Το βυζί μιας ανθρώπινης γυναίκας δεν θα το τραβάγαμε ποτέ για να βάλουμε λίγο «γαλατάκι» στον καφέ μας… Άρα σε κάθε περίπτωση μιλάμε για συνθήκες αιχμαλωσίας και εξουσιαστική επιβολή του ανθρώπινου είδους στα άλλα είδη. Και ναι, στο κομμάτι της καταστολής της αυτοδιάθεσης το αφεντικό ενός «κατοικίδιου» ζώου σε σύγκριση με έναν κυνηγό ή έναν βιομήχανο σφαγείων διαφέρουν αποκλειστικά και μόνο σε επίπεδο κλίμακας.

● ● ●

Ιδεολογία, Ηθική, Κριτική Θεώρηση και άλλα «δόγματα»...

Προχωρώντας λοιπόν στην κριτική των κειμένων για τους «προβληματικούς άξονες» του ζητήματος για την απελευθέρωση των ζώων, «ανακαλύπτουμε», με βάση τα κείμενα, πως η ιδεολογία διέπεται από ένα σύνολο κανόνων που ορίζεται μέσα από ένα δογματικό φιλτράρισμα του «σωστού» και του «λάθους». «Ανακαλύπτουμε» πως η ιδεολογία έχει όρια και όποιος δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη διόπτρα της πέφτει πάνω σε αντιφάσεις ολοκληρωτισμού μέσα από μια λειψή και μεροληπτική ερμηνεία των κοινωνικών συνθηκών.

Η ιδεολογία βέβαια (ή για να το πούμε καλύτερα μια ιδεολογικοπολιτική θεώρηση) δεν είναι από μόνη της ένα πακέτο πατενταρισμένων πολιτικών προγραμμάτων (ή προταγμάτων) όπου αν η δράση αποκλίνει από την ιδεολογικοπολιτική σου θεώρηση, παραπέμπεσαι για το αδίκημα της «ιεροσυλίας». Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι περισσότερο υποκειμενικό παρά θέμα της ιδεολογίας καθαυτής. Θεωρούμε θετικό σε πολιτικά κινήματα να «μπαίνουν» κατά καιρούς προτάγματα όπου αναδεικνύονται και οι στοχεύσεις τους για το τι κόσμο θέλουν να δημιουργήσουν. Έτσι, μια οποιαδήποτε ανάλυση του σάπιου κοινωνικού μοντέλου που βρίσκεσαι στην οποία αναγνωρίζεις τις αντιφατικές αξίες και ιδανικά που οδηγείσαι να γκρεμίσεις,σε οδηγεί όπως και να’ χει σε ένα πρόταγμα ή μια στόχευση. Προφανώς συμφωνούμε πως αυτό που είναι αναγκαίο είναι η συνεχής κριτική θεώρηση και όχι η εξαναγκασμένη, είτε από τους άλλους είτε από μας τους ίδιους, υιοθέτηση ταυτοτήτων και ταμπελών που μας περιχαρακώνουν,μας τυφλώνουν και μας οδηγούν σε τεχνητούς διαχωρισμούς και καθαρότητες. Αν όμως τα πολιτικά υποκείμενα παραμείνουν σε αυτού του είδους την τακτική, η προβληματική συνθήκη αναπτύσσεται σε αυτά, και όχι στις ιδεολογίες που ακολουθούν. Ας μην ιδεολογικοποιούμε τις προσωπικές μας αδυναμίες λοιπόν. Ένα αυτό.
Επιλέγονται λοιπόν (για να «δέσει» και να μας «κάτσει» η «κριτική θεώρηση») συγκεκριμένες ομάδες ή τάσεις βίγκαν που απαξιώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τρώνε βιομηχανικά βίγκαν σκατά, υποτάσσοντας έτσι το σώμα και την υγεία τους στα δεσμά της εξουσίας με άλλο τρόπο. Δεν θα διαφωνήσουμε καθόλου με την κριτική που ασκείται σε αυτές τις τάσεις. Μάλλον θα συμφωνήσουμε κιόλας. Το θέμα όμως είναι άλλο. Ο τρόπος ο οποίος χρησιμοποιούνται επιλεκτικά ομάδες για να τσουβαλοποιήσουν όλο κίνημα για την Απελευθέρωση των Ζώων.

Μπορούμε βέβαια να κάνουμε και τον εξής συλλογισμό:
-Είδα εχθές έναν κρεοφάγο να τρώει σουβλάκια και να δέρνει μετανάστες.
-Συμπέρασμα: Όλοι οι κρεοφάγοι είναι φασίστες.

Δεν φαντάζει ωραίος, έτσι δεν είναι;

Πάνω στην ίδια ακριβώς λογική αναπτύσσεται και το ζήτημα για την ηθική. Μέσα από μία εσκεμμένη σύγχυση ηθικής και ηθικισμού [1] αναδεικνύονται οι εξουσιαστικές δομές της «ηθικής» αυτής καθαυτής, μέσα από μία απροσδιόριστα γενικευμένη θεώρηση του «σωστού» και του «λάθους» (ή του «άρρωστου» και του «υγιούς» θα λέγαμε). Μόνο επιθετική θα μπορούσε να είναι η στάση μας απέναντι σε αυτήν την εμετική διάκριση. Το ζήτημα των «ορίων» είναι από τη φύση του προβληματικό καθώς μονάχα το ρόλο αποδόμησης των κυρίαρχων κοινωνικών θεσμών δεν μπορεί να παίξει. Το σύνολο αξιών που μας διέπει δεν μπορεί να προκύψει μέσα από «ηθικίστικες» νόρμες ορίων, αλλά μέσω της διαδικασία σύνθεσης κοινωνικών ερεθισμάτων και πολιτικών χαρακτηριστικών και όχι μόνο. Η ηθική μας δεν προέρχεται από την «εξουσία» των «από κάτω», δεν τοποθετεί σε κουτιά «σωστού» και «λάθους» τη στάση μας στο εκάστοτε υπάρχον, γι’ αυτό και θα ήταν απλά αφελές και ηλίθιο να συμπεριλάβουμε στην κριτική μας τις «κυνηγετικές – τροφοσυλλεκτικές» κοινωνίες (που μάλλον θα έπρεπε να τις αποκαλούμε «τροφοσυλλεκτικές – κυνηγετικές», αλλά αυτό απ’ ότι φαίνεται ξέφυγε από την διόπτρα της «κριτικής θεώρησης» του αρθρογράφου) [2]. Γι’ αυτό και είμαστε ενάντιοι στην απονοηματοδότηση της κριτικής στάσης του αντισπισισμού, που εμπεριέχει ηθικά χαρακτηριστικά, αλλά όχι ηθικίστικα. Προσπαθούμε να σπάσουμε τα κυρίαρχα κοινωνικά πλέγματα και τις κυρίαρχες καταναλωτικές δομές όποιοι κι αν είναι οι δημιουργοί τους, είτε έχουν να κάνουν με μια βιομηχανία τοφού είτε με μια βιομηχανία κρέατος. Το ζήτημα για εμάς δεν είναι να διακρίνουμε το που θα βάλουμε τα όρια. Το ζήτημα για εμάς είναι το προβληματικό γεγονός πως βάζουμε όρια.

Ένας άλλος προβληματικός άξονας του ζητήματος, αφορά τη μονοθεματική προβολή των ενοχών με βάση τον «ηθικισμό» των βίγκαν. Γιατί η κριτική για τις ενοχές αρχίζει και τελειώνει εκεί; Γιατί, για παράδειγμα, δεν διευρύνονται σε έναν «έλληνα» που βάρεσε ένα μετανάστη και μετά νιώθει ενοχές; Θεωρείτε πως οι ενοχές, του προκύπτουν αποκλειστικά και μόνο από έναν καλά εξουσιαστικά δομημένο ηθικισμό; Το σωστό δηλαδή θα ήταν να μην νιώθει άσχημα για την πράξη του; Με αντίστοιχο τρόπο μπορούμε να μιλήσουμε και για πολλές άλλες περιπτώσεις (τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας από έναν άντρα, τον βιασμό ενός παιδιού κ.ο.κ.) Είναι άλλο πράγμα να συμπεριλαμβάνονται στην κριτική σου προτάγματα (Ολικής Απελευθέρωσης και αυτοδιάθεσης για παράδειγμα), και άλλο να μιλάς για ηθικισμούς.

Αυτό λοιπόν που θέλουμε να αναδείξουμε είναι πως η συγκεκριμένη στάση ζωής, ο αντισπισισμός και ο πολιτικός βιγκανισμός δηλαδή, αλλά και οι ακτιβισμοί που προκύπτουν με βάση αυτούς, δεν είναι στάση μιας ηθικίστικης αυτοκαταστολής αλλά μια στάση ζωής που προτάσσει έννοιες όπως η ελευθερία, η αυτοδιάθεση, η απελευθέρωση, σε πολύ πιο διευρυμένα πλαίσια από αυτά που αντιλαμβάνεται ο κόσμος που προτάσσει την Κοινωνική Απελευθέρωση. Το να γίνει κάποιος/α βίγκαν για εμάς είναι μια αρχή και όχι ένα τέλος, όπου λήγουν όλα τα προβλήματα των ζώων και προφανώς οι δράσεις και τα ερεθίσματα του ατόμου που επέλεξε τη συγκεκριμένη στάση ζωής.

Για να εξηγηθούμε: Η κριτική που κάνουμε έρχεται από τη σκοπιά ανθρώπων που είναι κομμάτι του ευρύτερου κινήματος ( του «χώρου» όπως λέμε αλλιώς) και παλεύουν για την Ολική Απελευθέρωση Ανθρώπου – Ζώων – Φύσης. Το να αποδίδεις μονοθεματικά χαρακτηριστικά σε αυτή τη συγκεκριμένη τάση του κινήματος που συνεχώς τα αντιπαλεύει και προσπαθεί να τα καταστρέψει όπου και να τα συναντά (είτε στους απολίτικους βίγκαν, είτε σε κρεοφάγους συντρόφους) είναι πολιτική αφέλεια και υπεραπλούστευση. Δεν μας καλύπτουν ούτε τα ιδεολογήματα του «ωχαδερφισμού» (που με βάση αυτά, αφού είναι όλα σκατά, ας επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση Ανθρώπου – Ζώων – Φύσης μετά την επανάσταση και ας συνεχίσουμε να τρώμε κρέας μιλώντας παράλληλα για την καπιταλιστική εκμετάλλευση), αλλά ούτε τα ιδεολογήματα του τύπου «το μη χείρον βέλτιστο» (όπου κάθε προϊόν που δεν εμπεριέχει τη χρήση ζώων αλλά η εκμετάλλευση ανθρώπων καλά κρατεί) μας «κάθονται» μια χαρά. Δεν περιμένουμε τη μαγική εκείνη μέρα (ή νύχτα) της επανάστασης όπου ξαφνικά θα αλλάξουν οι εξουσιαστικές δομές από τη μια στιγμή στην άλλη. Παλεύουμε και βάζουμε τα προτάγματα μας (ή τους προβληματισμούς μας) στο σήμερα. Διαχωρίζουμε τη θέση μας από οποιαδήποτε φιλοζωική ή βίγκαν υγιεινιστική στάση. Γνωρίζουμε σε τι σύστημα ζούμε και προσπαθούμε να αποδομήσουμε καθημερινώς κάθε του πτυχή.

Θεωρούμε κομμάτι του κινήματος την απελευθέρωση ζώων που προορίζονται για σφαγή ή για γδάρσιμο της γούνας τους και τη δράση του φυλακισμένου αγωνιστή Walter Bond. [3] Θεωρούμε κομμάτι του κινήματος τη μεγάλη 48ωρη απεργία στις 19 – 20 Οκτώβρη. Την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και μετανάστριες απέναντι στο συνεχές καθεστώς παρανομοποίησης που τους υποβάλλεται. Το σπάσιμο του καθεστώτος εργασίας εργατών γης σε ένα γαιοκτήμονα και ας καλλιεργούν σόγια (ναι, δεν την έχουμε «αγιοποιήσει» όπως πολλοί και πολλές θα νομίζατε…συγνώμη που σας ρίχνουμε από τα σύννεφα..). Το σταμάτημα εργασιών για την αποψίλωση του Αμαζονίου. Το σταμάτημα των εργασιών για τη δημιουργία ΧΥΤΑ στην Κερατέα ή στην Κέρκυρα ή στην περαιτέρω «αξιοποίηση» του Αχελώου. Την κατάληψη της ΓΣΕΕ κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του ’08. Την αυτοδιαχείριση πάρκων και χώρων, κι ας ψήνονται κρέατα στους εν λόγω χώρους για τις «απολαύσεις» των συντρόφων μας. Την αλληλεγγύη μας στους ιθαγενείς Μαπούτσε στο Μεξικό και στους εξεγερμένους συντρόφους και συντρόφισσες στη Χιλή. Εμείς βλέπουμε τα πρόσωπα μας μέσα σε όλα αυτά. Δεν απομονώνουμε αλλά συνδέουμε αγώνες και κομμάτια του κινήματος. Εσείς που βλέπετε τα πρόσωπα σας; Δεν είμαστε σε έναν αγώνα δρόμου και απόδειξης του «ποιος είναι ο καλύτερος και ο καθαρότερος» αλλά ούτε θα εξωραΐσουμε και τα γένια του «χώρου» προς χάριν μιας υποτιθέμενης «ομοφωνίας». Ασκούμε κριτική όπως και θα δεχθούμε. Έχουμε ξεκαθαρίσει από ποια σκοπιά μιλάμε, οπότε αν είναι να αναμένουμε κριτική, την αναμένουμε με κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Οποιαδήποτε άλλη επιλεκτική κριτική που θα τσουβαλοποιεί ολόκληρα κινήματα θα θεωρείται προβοκατόρικη και θα απαξιώνεται.

Για εμάς ριζοσπαστισμός χωρίς κριτική σκέψη δεν υφίσταται, αν δεχθούμε πως ο ριζοσπάστης ερμηνεύει τη ρίζα μιας καταπιεστικής χωροχρονικής κοινωνικής συνθήκης και αντιτάσσεται απέναντι σε αυτήν με τη δράση του. Από την άλλη συμφωνούμε πλήρως με την παρακάτω τοποθέτηση στο κείμενο «Η ψευδής κριτική της απελευθέρωσης των Ζώων» και καλό θα ήταν να προβληματίσει πολλούς και πολλές (και βίγκαν και κρεοφάγους). Την παραθέτουμε αυτολεξεί:
Θα πρέπει να είμαστε κριτικοί απέναντι σε κάθε θεωρία, σε κάθε ιδεολογία και πρακτική, εάν σκοπεύουμε να καθορίσουμε το πόσο χρήσιμες είναι στο μετασχηματισμό, ή ακόμα καλύτερα, στην καταστροφή αυτής της κοινωνίας της εκμετάλλευσης.

● ● ●

Περί «Νομοθεσίας»

«Δεν υπάρχει νόμος που να υπερισχύει της ανάγκης.»
Μένανδρος, αρχαίος έλληνας συγγραφέας

«Οι άνθρωποι δεν πρέπει να βλέπουν πως φτιάχνονται δυο πράγματα: οι νόμοι και τα λουκάνικα.»
Όττο Φον Μπίσμαρκ, γερμανός καγκελάριος

Ένα άλλο κομμάτι με το οποίο καταπιάνεται (κυρίως στο κείμενο του Rioters) η κριτική για τον πολιτικό βιγκανισμό έχει να κάνει με την πάλη των αντισπισιστών για τη νομοθέτηση των δικαιωμάτων των ζώων, τις «νίκες» τους πάνω σε αυτό το πεδίο, καθώς επίσης και με την «αποδοχή» της λογικής του κράτους και της εξουσιαστικής αλλοτρίωσης. Θυμίζει βέβαια περισσότερο κριτική προς τις φιλοζωικές παρά προς τον αντισπισισμό, αλλά θα θέλαμε να σταθούμε σε 2-3 ζητήματα.

Καταρχάς ένα κομμάτι είναι οι υποτιθέμενες «νίκες» του ευρύτερου κινήματος στις οποίες αναφερόμαστε συχνά-πυκνά [4] , ακόμα και οι αγώνες που εμπεριέχουν νομικά χαρακτηριστικά (η υπόθεση Banquet, η υπόθεση Ντίνου Παλαιστίδη με τον εκδοτικό οίκο Άγρα κ.α.), και καλά κάνουμε βέβαια. Βλέπετε, καμία από εμάς δεν ζει στην «κινηματική γυάλα» της όπου όλες οι εξουσιαστικές δομές έχουν αποδομηθεί και τα βρίσκουμε μια χαρά. Δυστυχώς ακόμα πολλοί από τους αγώνες εμπεριέχουν αυτά τα «εργαλεία του συστήματος» και καλό θα ήταν να αναπτυχθεί μια συζήτηση γύρω από αυτή τη βάση αντί να μπαίνουμε σε μια ανηλεή μάχη μαυροκόκκινης, μαυροπράσινης ή όποιας άλλης απόχρωσης καθαρότητας και κρίσης ταυτότητας. Για να στήσεις σήμερα ένα Πρωτοβάθμιο Σωματείο με θεσμική ισχύ (να μπορείς δηλαδή να καλέσεις σε απεργία), πρέπει να μαζέψεις υπογραφές και να περάσεις από Πρωτοδικείο. Όταν μιλάς για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών (όπως και με τα γεγονότα στην Νομική), ο λόγος σου δυστυχώς ακόμα εμπεριέχει θεσμικά και νομικά χαρακτηριστικά. Έχουμε ομάδα Νομικής βοήθειας ανά περίπτωση που θα χρειαστεί κάποιος κόσμος την βοήθεια της. Ο αγώνας που έδωσε η εργατική τάξη στο Σικάγο ή στη Θεσσαλονίκη νομοθετήθηκε (βέβαια τα πήραν όλα πίσω τώρα) σε 8ωρα, επιδόματα, συλλογικές συμβάσεις και ούτω καθεξής. Όλα αυτά είναι παραδείγματα για το πως πολλοί ακόμα από τους αγώνες μας εμπεριέχουν χαρακτηριστικά νομοθέτησης αλλά και θεσμοθέτησης όσων διεκδικούμε (ανεξάρτητα με το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε, είναι γεγονός). Από την άλλη εμπνεόμαστε από την στάση των συντρόφων μας του ΕΑ, της ΣΠΦ ή παλαιότερα της RAF στα ξεφτιλισμένα θεατράκια των εξουσιαστών που ονομάζουν δικαστήρια και αντιλαμβανόμαστε πως χαράζουν ακόμα ένα δρόμο, αυτόν της ολικής ρήξης με τις θεσμοθετημένες νόρμες της «αθωότητας» ή της «ενοχής» που έμαθε να πιπιλάει από μικρό παιδί η κυριαρχία.

Για μας δεν είναι ζήτημα νομολαγνείας. Αντιλαμβανόμαστε πως στα κυρίαρχα κοινωνικά πλαίσια, στο μετερίζι των αγώνων που δίνουμε, δεν μπορούμε στο τώρα να αποδεσμεύσουμε όλα τα εξουσιαστικά πλέγματα που βρίσκονται γύρω μας. Αντιθέτως, παλεύουμε με νύχια και με δόντια να τα βγάλουμε από πάνω μας και, όταν γίνεται αυτό, θεωρούμε πως βρισκόμαστε ένα βήμα ακόμα πιο κοντά στο να αντικρίσουμε τις στάχτες του ισχύοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Είναι άλλο πράγμα να «παλεύεις» αποκλειστικά από την μπάντα της νομικής οδού και να μένεις εκεί, και άλλο πράγμα να χρησιμοποιείς και αυτά τα εργαλεία για την επίτευξη των στόχων σου. Το γεγονός ότι η δυναμική του κινήματος για τα Δικαιώματα των Ζώων κατάφερε να νομοθετηθεί το να μην ξαναπατήσει τσίρκο στον ελλαδικό χώρο, δεν θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι από μόνο του, ως γεγονός, αρνητική εξέλιξη. Το από ‘κει και μετά είναι το ζήτημα για εμάς, κι εκεί είναι που διαχωρίζονται, κατά την γνώμη μας, ο ρεφορμιστής και ο μονοθεματικός από αυτόν που παλεύει για την Ολική Απελευθέρωση.

● ● ●

Μόδα, Κυρίαρχα Κοινωνικά Πρότυπα και Φετιχισμοί (όλων των ειδών)

«Το πιο ύπουλο λάιφσταιλ είναι αυτό που φοράει το μέικαπ της αμφισβήτησης…»
-σχόλιο στο Athens Indymedia

Η κριτική που καταπιάνεται με το ζήτημα των ακτιβιστών (ή πιο συγκεκριμένα στο ζήτημα των «ειδικών» των κοινωνικών αγώνων) θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν θα μας έβρισκε διαφωνούντες πάνω στους άξονες που αναπτύσσεται. Το θέμα βέβαια είναι κατά πόσο έχουν οριστεί σωστά αυτοί οι άξονες, καθώς εκτιμάμε πως η βάση τους είναι λανθασμένη. Διαβάζοντας τη συγκεκριμένη ενότητα από το μεταφρασμένο κείμενο του Rioters, έρχονται στο μυαλό μας τα χρόνια προβλήματα που υποβόσκουν στο «χώρο». Εδώ και χρόνια λοιπόν, αναπτύσσεται μια αέναη μάχη μεταξύ θεωρητικών και ακτιβιστών (ή εξεγερσιακών), η οποία και συνεχίζεται αφού εξακολουθεί να πέφτει σε λογικές αντιφάσεις. Όπως αναφέραμε και προηγουμένως (για το ζήτημα της ιδεολογίας) είναι πλήρως προβληματικό να ορίζεις άξονες δογματισμού στον ακτιβισμό αυτόν καθ ‘αυτόν, γιατί στην ουσία πρόκειται για ιδεολογικοποίηση των προσωπικών μας αδυναμιών. Εδώ θα δανειστούμε μία φράση του Feral Faun [5] που ταιριάζει απόλυτα με τις συγκεκριμένες προβληματικές: «Οι θεωρητικοί που δεν ζουν μια εξεγερτική ζωή δεν λένε τίποτα που να αξίζει να λεχθεί και οι ακτιβιστές που αρνούνται να σκεφτούν κριτικά δεν πράττουν τίποτα που να αξίζει να γίνει». Στην ουσία για εμάς, αν δεν υπάρχει διευρυμένα στο κίνημα (και όχι μονάχα στο κίνημα για την Απελευθέρωση των Ζώων) μια διαλεκτική σχέση θεωρίας και δράσης, τότε είμαστε χαμένοι από χέρι. Δεν μας καλύπτει ούτε η αυτοαναφορικότητα ούτε η «ιεροποίηση» των μέσων ή των λόγων. Είμαστε ενάντιοι σε κάθε είδους φετιχοποίηση (ακτιβίστικης δράσης αλλά και θεωρητικολογίας) απ’ όπου και να προέρχεται.

Αναφέρεται ορθώς στο κείμενο πως «ένας εργάτης που προσπαθεί να στηρίξει την οικογένειά του, έχει συνήθως ελάχιστο ενδιαφέρον για μια χορτοφαγική δίαιτα». Σύμφωνοι. Ακόμη, ένας εργάτης που προσπαθεί να στηρίξει την οικογένεια του μπορεί να ενδιαφέρεται ελάχιστα για τις δράσεις ενάντια στο φράγμα του Αχελώου, αλλά αυτό δεν μας λέει κάτι από μόνο του. Επίσης μπορεί να μην ενδιαφέρεται για τις δράσεις στην Πάρνηθα, τις δράσεις ενάντια στην αποψίλωση του Αμαζονίου, την αλληλεγγύη στους συντρόφους στη Χιλή, τις διαδηλώσεις της προηγούμενης περιόδου σε Τυνησία και Αίγυπτο ή για τη μάχη των κατοίκων της Κερατέας για το νέο ΧΥΤΑ. Αυτό δεν σημαίνει πως αυτές οι δράσεις δεν πρέπει να γίνουν, να αναπτυχθούν και να αποκτήσουν κοινωνική αποδοχή. Μπορεί επίσης να μην τον ενδιέφερε η μεγάλη απεργία στις 19 και 20 του Οκτώβρη αλλά ούτε και αυτές που θα ακολουθήσουν, και να έχουν αλλοτριωθεί οποιαδήποτε ταξικά αντανακλαστικά του απέναντι στο υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα, φαινόμενο επίσης συνηθισμένο. Καλό θα ήταν να μην κρυβόμαστε πίσω από τον ιδεολογικό αχταρμά μας.

Μαθαίνουμε λοιπόν πως με βάση τους συγκεκριμένους προβληματικούς άξονες, ανήκουμε στο χώρο της μόδας (ή της αντί-μόδας για να το πούμε και πιο σωστά), γιατί στην τελική «Ποιος θέλει να του πουν τι να κάνει, τι να σκέφτεται και τι να φοράει»; Μαθαίνουμε επίσης πως μέσα στα χαρακτηριστικά της μόδας είναι ο τρόπος ομιλίας και γραφής. Συγκεκριμένο τρόπο ομιλίας και γραφής έχει όμως τεράστιο κομμάτι του ευρύτερου κινήματος. Δεν αναφερόμαστε σε κάποια ομοιογένεια έκφρασης του χώρου αλλά στους κοινούς κώδικες επικοινωνίας που χρησιμοποιούνται μέσα σε αυτόν. Όλοι και όλες μας δρούμε και συμμετέχουμε με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο μέσα από συλλογικές αντί-ιεραρχικές διαδικασίες (όπως είναι και η ομιλία και η γραφή προφανώς). Αντίθετα, πολλοί εργάτες και εργάτριες όπου αναφερόμαστε πολύ συχνά σκέφτονται, φοράνε, τρώνε και δρουν με βάση τα πρότυπα που τους έχει προωθήσει η κυριαρχία. Παρατηρούμε επίσης πως στον ευρύτερο χώρο στο σήμερα υπάρχει συστηματική ανοχή σε «συντρόφους» που βρωμάνε από χιλιόμετρα σεξισμό και ομοφοβία και παράλληλα μιλάνε για την «αποδόμηση της πατριαρχίας»… Αναρωτιόμαστε αν τέτοιες πρακτικές και αντιλήψεις έχουν θέση μέσα στο κίνημα. Ο ταξικός αναρχοσυνδικαλιστής οικοδόμος που βαράει τη γυναίκα του στο σπίτι μας κάνει; Τα «αρχηγιλίκια» μέσα σε αντί-ιεραρχικές συλλογικότητες; Ο προκαθορισμός και η επιβολή συγκεκριμένων προτεραιοτήτων και θεματικών; Οι άτυποι αρχηγοί και αρχηγίνες, οι αυλικοί, τα «αναρχόσημα» και τα κόμπλεξ συμμετοχής σε διαδικασίες συνδιαμόρφωσης μας προβληματίζουν;[6] Χρειάζεται βέβαια να φύγουμε μακριά από τις ιδεολογικές μας αγκυλώσεις περί «αιρετικών βίγκαν» για να τα ανακαλύψουμε όλα αυτά, και να αντιμετωπίσουμε το θέμα στην ολότητα του, κάνοντας επιτέλους και την αυτοκριτική μας. Το ζήτημα για εμάς είναι πως όταν προκύπτουν διάφορα ζητήματα κριτικής, καλό θα ήταν να ανοίγουν ολόπλευρα και συνολικά για τον «χώρο» και όχι μονομερώς απέναντι σε τάσεις της επιλογής μας. Η ανάγκη ενός κόσμου να επικοινωνήσει τις αξίες και τα ιδανικά του δεν θα μπορούσε να εντάσσεται σε ταμπελοποιήσεις αιρέσεων εκτός κι αν αποδεχόμαστε τα αρχηγιλίκια και τους δογματισμούς του σωστού και του λάθους. Να θυμίσουμε ένα απόφθεγμα που λέμε κατά καιρούς πως «το δίκιο δεν το έχουν πάντα οι πολλοί», χωρίς καμία διάθεση να προδικάσουμε τίποτα, ξεκαθαρίζοντας όμως τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε καθώς εκτιμούμε πως εκφράζει πολλούς και πολλές από τις διάφορες άλλες τάσεις που αναπτύσσονται στο χώρο. Το ζήτημα για μας δεν είναι να σπάσει μονάχα το παραγωγίκο/καταναλωτικό μοντέλο του καπιταλισμού. Το ζήτημα για μας είναι να σπάσει κάθε επιβολή των εξουσιαστών στους εξουσιαζόμενους, του άντρα στη γυναίκα, της λευκής στη μαύρη, του ανθρώπου στο άλλο ζώο.

Ένα άλλο θέμα που θίγεται είναι το ζήτημα της «ευχαρίστησης», (στο κείμενο που μετέφρασε το Contra Info) καθώς και των εκάστοτε «ειδικών» της ζωής μας, που μας προσδιορίζουν τι είναι «σωστό» και «χρήσιμο» σε απίστευτα πολλές εκφάνσεις της. Οι άνθρωποι όμως που ασχολούνται με το κίνημα της Απελευθέρωσης των Ζώων δεν δέχονται καμία κάστα τηλέ-κονδυλοφόρων «ειδικών» των ζωών μας απ’ όπου κι αν προέρχονται. Ο συσχετισμός μας με αυτούς θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι τουλάχιστον προβοκατόρικος. Όσο για το «μη ευχαριστήσιμη βίγκαν διατροφή», μάλλον κάποιοι λανθασμένα πιστεύουν ότι το να είναι κάποιος βίγκαν σήμερα σημαίνει πως θα τη βγάζει όλη μέρα με ψωμί κι ελιές. Από την άλλη, μας έρχονται στο νου διάφορες ευχαριστήσεις κι «ευχαριστήσεις» που χρήζουν προβληματισμού αλλά και απάντησης. Όπως για παράδειγμα η ευχαρίστηση της φυσικής ελεύθερης ερωτικής συνεύρεσης η οποία αυτοκαταστέλεται, όχι κάτω από μία συνειδητή συμφωνία αποκλειστικότητας, αλλά στο πλαίσιο της παραδοσιακής, κοινωνικά επιβεβλημένης μονογαμίας, βασισμένης στην κτητικότητα και την ανασφάλεια. Αντίστροφα, «ευχαρίστηση» θα μπορούσε να είναι ο βιασμός ενός 8χρονου αγοριού ή κοριτσιού για ένα βιαστή. Θα μπορούσε να είναι η δολοφονία ενός μετανάστη για ένα φασίστα. «Ευχαρίστηση» ακόμα μπορεί να είχε αποτελέσει το βιτριόλι στην Κούνεβα για τα παρακρατικά καθίκια των αφεντικών της. Αυτά να υποθέσουμε πως θα τα αποδεχτείτε προς χάριν της «ελευθεριακής» σας αντίληψης περί ευχαρίστησης; Ίσως να μην έχουμε αντιληφθεί τι χαρακτηριστικά θα χρειαστεί να αποδομήσουμε στη νέα κοινωνία που καλούμαστε να στήσουμε πάνω στις στάχτες της παλιάς, αλλά σίγουρα θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε πραγματικά πολλές υποτιθέμενες «απολαύσεις» και «ανέσεις» που μας «παρέχονται» ή μας «απαγορεύονται» εν μέσω καπιταλισμού.

Ακόμη, σχετικά με τα κλεισμένα εργοστάσια γούνας και πειραμάτων που ανοίγουν «αλλού», το ίδιο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και για οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία, την οποία αντιπαλεύει το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα που παρόλα αυτά συνεχίζει να αναπτύσσει σχετικές δράσεις και πολύ καλά κάνει μάλιστα. Όπως πολύ σωστά τονίζει το κείμενο από Rioters «ο καπιταλισμός είναι πια αρκετά ευέλικτος ώστε να δέχεται την μια ή την άλλη μεταρρύθμιση όσο η συνολική λειτουργία του παραμένει ανεμπόδιστη» δεδομένο που υφίσταται προφανώς όχι μονάχα στον γουνοποιητικό τομέα ή στις βιομηχανίες των ερευνητικών πειραμάτων πάνω στα ζώα, αλλά παντού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν βολευόμαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα, που για μας είναι η Ολική Απελευθέρωση Ζώων και Φύσης.

● ● ●

Περί Διαμεσολάβησης…

«Τα ζώα του κόσμου υπάρχουν για τους δικούς τους λόγους. Δεν φτιάχτηκαν για τους ανθρώπους, όπως οι μαύροι άνθρωποι δεν φτιάχτηκαν για τους λευκούς ή οι γυναίκες για τους άνδρες.»
Alice Walker, συγγραφέας

Προχωρώντας λοιπόν στο ζήτημα της διαμεσολάβησης μέσα από το κείμενο «Να είσαι βίγκαν, μία μόδα σε καιρούς κρίσης» βλέπουμε πως μας προσδίδονται χαρακτηριστικά «οπτικής γωνίας κυρίαρχου», καθώς έχουμε δημιουργήσει μία «αυτοανακηρυγμένη πρωτοπορία μέσα στο ζωικό κόσμο που ενεργεί στο όνομα της ισότητας». Μαθαίνουμε επίσης πως «για να υπάρχει ανισότητα ανάμεσα στα όντα, πρέπει να υπάρχει επίσης ισότητα: ο κύριος, για να γίνεται κατανοητός από τον σκλάβο, πρέπει πολλές φορές να έρχεται στο επίπεδό του, να του μιλάει την ίδια γλώσσα...». Αναρωτιόμαστε βέβαια αν πρέπει να είναι κάποιος σήμερα μετανάστης για να παλέψει για τους παρανομοποιημένους μετανάστες εργάτες. Αν πρέπει να είναι φυλακισμένος κοινωνικός αγωνιστής για να προβεί σε δράσεις αλληλεγγύης ή αλλιώς κινδυνεύει να κατηγορηθεί με το αμάρτημα της «δράσης εξ’ ονόματος τους». Ή αν από την άλλη οι αναλύσεις που κάνουμε εμείς σήμερα για το μεταναστευτικό, συμπλέουν με τις αντίστοιχες βιωματικές αναλύσεις που κάνουν οι περισσότεροι μετανάστες ερχόμενοι στον ελλαδικό χώρο. Ή αν ακόμα στις δράσεις μας για το ζήτημα του Αχελώου ή του ζητήματος της κατασκευής ΧΥΤΑ στην Κερατέα ρωτήσαμε τη φύση και το περιβάλλον ή μήπως «αυτοανακηρυχθήκαμε πρωτοπορία του κινήματος μέσα στον περιβαλλοντικό κόσμο». Σύμφωνα με την ερμηνεία του κειμένου, μάλλον εξετάζουμε όλα αυτά τα ζητήματα μέσα από «οπτική γωνία κυρίαρχου», αντιλαμβανόμενοι τους εαυτούς μας ως αφέντες και τις άλλες φυσικές ή κοινωνικές ομάδες οποιουδήποτε είδους ως σκλάβους...

Προφανώς και η απάντηση έχει ήδη δοθεί…

Η ανάγκη όμως για λευτεριά και αυτοδιάθεση μπορεί να αποδοθεί με πολύ όμορφο τρόπο και από ένα γράμμα ενός φυλακισμένου αγωνιστή αλλά και από μια κραυγή ενός μινκ, τα κλωτσίδια των γουρουνιών προς τους σφαγείς τους καθώς και από άλλα αντίστοιχα παραδείγματα. Απ’ όσο γνωρίζουμε βέβαια, η διαδικασία απελευθέρωσης ενός ζώου δεν γίνεται παρά την θέληση του. Θεωρούμε πως το ίδιο το γεγονός ότι τα ζώα που απελευθερώνονται αποχωρούν από τα κλουβιά τους και οδεύουν προς την ελευθερία, αποτελεί και με το παραπάνω αποδοχή των δράσεων απελευθέρωσης τους από τα κλουβιά της ανθρώπινης επιβολής. Εκτιμάμε παράλληλα πως οι απελευθερώσεις της τελευταίας περιόδου των φυλακισμένων στην εξεγερμένη Αίγυπτο δεν διέφεραν και πολύ…

Η εξελικτική διαλεκτικά συνδεδεμένη σχέση ζώων-φύσης δεν είναι κάτι καινούριο για μας και προφανώς μας είναι αποδεκτή. Δεν έχουμε όμως μάθει να βάζουμε σε «κουτάκια» τις δράσεις, τις θεωρήσεις και τα προτάγματα μας. Όπως αναφερθήκαμε και παραπάνω, δεν μας ενδιαφέρει να χωρίζουμε αγώνες αλλά να τους ενώνουμε. Δεν μας ενδιαφέρει να προχωρήσουμε σε ένα copy paste ιδεολογικών δογμάτων, και με βάση αυτά να ετεροκαθορίζουμε τα εγχειρήματα και τις ανάγκες μας, αλλά θέλουμε να προβαίνουμε σε κριτική θεωρητική ανάλυση των λόγων που μας παρέχονται στο σήμερα. Από αυτή τη σκοπιά εξετάζουμε και το λόγο του Singer, που αναφέρθηκε στο κείμενο από Rioters. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε πως ο Singer είναι ο πατέρας της σύγχρονης θεωρίας της απελευθέρωσης των ζώων, αλλά σίγουρα δεν είναι ο μόνος θεωρητικός. Για την ακρίβεια, θεωρείται αρκετά παρωχημένος και είναι σπάνιο φαινόμενο να συναντάμε κάποιον που να καταπιάνεται με την απελευθέρωση των ζώων και να υιοθετεί την ωφελιμιστική θεωρία του. Η βάση όμως του μεταφρασμένου κείμενου από Rioters όπου «αν κάποιος ασχολείται με την απελευθέρωση των ζώων, τότε υιοθετεί τον Singer defacto» βοηθάει στο να ληφθούν ως δεδομένο λανθασμένες τοποθετήσεις όπως του ότι «η ιδεολογία της απελευθέρωσης ζώων δέχεται ότι οι άνθρωποι έχουν το πλεονέκτημα να κάνουν ηθικές επιλογές που στερούνται τα ζώα, οπότε οι άνθρωποι θα πρέπει να επιλέξουν να αποφύγουν ότι προκαλεί πόνο». Κάτι τέτοιο θα είχε στο μυαλό του και ο Ζιλ Ντωβέ στη δική του αντίστοιχη κριτική στην απελευθέρωση των ζώων, όταν έλεγε πως «η χορτοφαγία αρνείται, αλλά αποδεικνύει τη ριζική διαφορά του ανθρώπου». Από την άλλη, θα μπορούσαμε με την ίδια ευκολία να πούμε ότι αν κάποιος θεωρείται αναρχικός ή απλά αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος, τότε ασπάζεται πλήρως τον Μπακούνιν,ως θεωρητικό πατέρα της αναρχίας ή ένας κομμουνιστής τον Μαρξ,ως θεωρητικό πατέρα του κομμουνισμού; Γίνεται αντιληπτό σε τι αντιφάσεις θα πέφταμε (αντιφάσεις που «έπεσαν» και τα κείμενα) αν προσπαθούσαμε να προσδιορίσουμε την ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου με τον συγκεκριμένο τρόπο.

● ● ●

Τα βολικά δεσμά των ανισότιμων μεγεθών
(Σπισισμός=Σεξισμός=Φασισμός (;))

Συναντάμε λοιπόν, στο κείμενο από Contra Info ένα από τα πιο κοινότυπα ιδεολογήματα. Δομείται έτσι ώστε να βολεύει και να εξυπηρετεί την αλλοτριωμένη ερμηνεία του κυρίαρχου κοινωνικού πλαισίου, το οποίο η καθεμιά μας θα αντιπαλεύει μέσα από τη δική της «θεματική» διόπτρα, χωρίς τη δυνατότητα να συνθέσει και να συνδιαμορφώσει πιο διευρυμένα δράσεις, οπτικές, ερμηνεύσεις αλλά και προτάγματα. Το ιδεολόγημα των ανισότιμων μεγεθών του σεξισμού, του ρατσισμού και του σπισισμού. Θα μπορούσαμε να πούμε, πως στο παρελθόν είχαν εμφανιστεί ανάλογα ιδεολογήματα περί «ανισότιμων μεγεθών», στο επίπεδο του έμφυλου και της ομοφοβίας καθώς «τι δουλειά είχε ο πούστης με τους εργάτες, ή η γυναίκα με το μεταναστευτικό;». Όσο περνάει ο καιρός βέβαια, αυτού του είδους οι απόψεις έχουν σπάσει σε αρκετά μεγάλο βαθμό, χωρίς να σημαίνει σαφώς, πως δεν καλύπτονται κατά καιρούς κάτω από έναν «ριζοσπαστικό» μανδύα. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποια, προβάλλοντας την ιδιότητα της queer προς τα έξω θα αντιμετωπιστεί ως μία «νέο-χίπις, γραφική και μονοθεματική» που ακολουθεί «μόδες» προσπαθώντας να τις «ενσωματώσει» στην «παραδοσιακή» κουλτούρα της αναρχίας κ.ο.κ. Ίσως αυτά να θυμίζουν πολλά και σε διάφορο κόσμο που υιοθετεί αντισπισιστικά χαρακτηριστικά. Δανειζόμενοι μία φράση του Lawrence Jarach, θα πούμε πως στην ουσία «κάθε αναρχικός που δε χωράει στη γραμμή που θέτουν οι πρωταθλητές και φρουροί του Αριστερού Αναρχισμού έχει τα ίδια προβλήματα». [7] Αλλά πέρα από τα απωθημένα του «χώρου» ας εξετάσουμε και μια άλλη πλευρά.

Ο Nick Fiddes στο δοκίμιο του «Οι κοινωνικές διαστάσεις της Κρεοφαγίας» εξηγεί με απλό και επεξηγηματικό τρόπο, πως η κατανάλωση κρέατος αποκτά κοσμολογικά χαρακτηριστικά στις διάφορες ανθρώπινες κοινωνίες, όπου τα πρότυπα της εκάστοτε ζήτησης θα αλλάζουν, με βάση τις αλλαγές στο υποκείμενο ηθικό υπόστρωμα των εκάστοτε κοινωνιών. Παρακάτω παραθέτουμε μια παράγραφο του, εκτιμώντας πως βοηθάει στην κατανόηση της αντίληψης μας: (τα bold δικά μας) :

«Σε πολιτισμικό επίπεδο, μας αρέσει να τρώμε ζώα για να επιβεβαιώσουμε μεταφορικά την εξουσία μας επάνω τους, και κατ’ επέκταση στον κόσμο. Μόνο αν το αντιληφθούμε αυτό μπορούμε να καταλάβουμε και το υπόλοιπο του συστήματος του κρέατος. Εξηγεί γιατί το κρέας (όπως επίσης και οι σχετικές δραστηριότητες σαν το κυνήγι) έχει εκτιμηθεί πολύ περισσότερο από τις πλούσιες και ισχυρές ελίτ της κοινωνίας, για τις οποίες λειτούργησε ως μέσο επίδειξης εξουσίας. Εξηγεί, επίσης, γιατί σ’ εκείνους που απολαμβάνουν λιγότερο έλεγχο επάνω στις ζωές τους, όπως τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, και οι γυναίκες ως κοινωνική ομάδα, τους έχουν αρνηθεί την πρόσβαση στις ίδιες ποσότητες κρέατος με τους πιο ισχυρούς τους ομολόγους. Εξηγεί ακόμα γιατί εκείνοι που έχουν επιλέξει να αποφύγουν τη γήινη δύναμη για χάρη του πνευματικού ελέγχου, όπως για παράδειγμα οι μοναχοί και οι ασκητές, έχουν πολύ συχνά επιλέξει να απέχουν από το κρέας ως ένα κεντρικό σύμβολο της εθελοντικής τους απλότητας. Μα πάνω απ’ όλα, εξηγεί τα πρότυπα της προσφοράς και της ζήτησης του κρέατος. Εξηγεί γιατί, καθώς το ήθος του τεχνολογικού ελέγχου επιβαλλόταν, η κατανάλωση του κρέατος αυξήθηκε παράλληλα· και εξηγεί γιατί, τώρα, εκείνο το πρότυπο αλλάζει.» [8]


Όπως γίνεται κατανοητό, ο σπισισμός δεν τοποθετείται στην ίδια βαθμίδα με τον ρατσισμό ή τον σεξισμό λόγω της συμπόνοιας μας για τα «κακόμοιρα τα ζωάκια», (όπως και δεν δηλώνουμε αντιρατσιστές λόγω της «συμπόνιας μας προς τους άμοιρους μετανάστες») αλλά λόγω του διευρυμένου εξουσιαστικού πλέγματος της ανθρώπινης επιβολής και της κυριαρχίας απέναντι στο φυσικό και ζωικό κόσμο. Εκτιμάμε, πως μέσα από τη διαδικασία της κρεοφαγίας (ή για να είμαστε αληθείς της πτωματοφαγίας, καθώς δεν έχουμε δει κανέναν να κατεβάζει στην καθισιά του καμιά ζωντανή κότα, όπως κάνει «η αδελφή μας η αλεπού») καταστέλλεται η δυνατότητα των άλλων ζώων να διαθέσουν τον εαυτό τους όπως εκείνα εκτιμούν, και όχι όπως εκτιμάει η επιβολή του ουρανίσκου μας.

Από την άλλη, απορούμε γιατί σε πολλές περιοχές της ελλαδικής υπαίθρου (ιδιαίτερα στις κλειστές κοινωνίες) το πρότυπο του «άντρα» που προβάλλεται είναι αυτό που επιτάσσει την κυριαρχία του πάνω στη γυναίκα και στα ζώα. Γιατί για παράδειγμα, η λέξη «κρέας», χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει κάθε κινούμενο ζωντανό οργανισμό που η χρήση του αποσκοπεί στην ευχαρίστηση του συγκεκριμένου «άντρα» (είτε στο επίπεδο της γεύσης, είτε στο επίπεδο της σεξουαλικής επιβολής). Δεν είναι τυχαία η σύγκλιση της γυναίκας και ενός γουρουνιού/αμνοεριφίου κάτω από την ομπρέλα της ίδιας λέξης. Επίσης, να θυμηθούμε γιατί στην επαρχία (αλλά ακόμα και στις μεγαλουπόλεις) αν ένας νεαρός δηλώσει χορτοφάγος, θα θεωρηθεί υποτιμητικά ως «αδελφή» και «φλούφλης» καθώς οι «άντρες» πρέπει να «το ξεσκίζουν το μοσχαράκι». Ή ακόμα, μπορούμε να θυμηθούμε πως προέκυψε στην Κρήτη ο υποτιμητικός όρος «πέτσακας», εννοώντας συνήθως τα εμετικού περιεχομένου άτομα που επιδιώκουν να κάνουν επίδειξη του «ανδρισμού» τους σε κάθε ευκαιρία. Την «πολιτιστική ενδυμασία» τους τη γνωρίζουμε; Το γδάρσιμο της πέτσας της γίδας ώστε να καταλήξει κρητικό jacket στον εκάστοτε «πέτσακα», αναδεικνύει και την αρρωστημένη αντίληψη τους που απ’ ότι φαίνεται απολαμβάνουν.

Φεύγοντας από τα όρια της επαρχίας και επιστρέφοντας στα μητροπολιτικά κέντρα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με στρατηγικές διαχείρισης πληθυσμών (καθώς κι ελέγχου κι επιτήρησης) που παίζουν στην ουσία τον ρόλο της διευρυμένης συνέχειας της «παλιάς ευγονικής». Η γενοκτονία των τσιγγάνων της Ινδιανάπολις, των ομοφυλόφιλων, των νοητικά διαφορετικών ατόμων των γειτονιών της Αμερικής, οι σύγχρονες μαζικές στειρώσεις των γατόσκυλων στις μητροπόλεις και όχι μόνο (καθώς αντιμετωπίζουμε για άλλη μια φορά το «πρόβλημα των αδέσποτων» στα θύματα του και όχι στους θύτες αυτής της κατάστασης), η εφαρμογή της «νέας ευγονικής» σε ομάδες ΑΜΕΙ [9], εξαρτημένους και σε λατίνους μετανάστες στις ΗΠΑ όπως και κάθε «παραδοσιακή επίδειξη ανδρισμού» σαν και αυτή που αναφέραμε προηγουμένως, εκτιμάμε πως έχουν την ίδια βάση. Κάποιοι όμως, ακόμα βλέπουν «ανισότιμα μεγέθη».

Και όχι μονάχα αυτό, αλλά μαθαίνουμε πως μερικοί από αυτούς, όπως οι συγγραφείς του: «Να είσαι βίγκαν, μια μόδα σε καιρούς κρίσης», επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν τους ζωικούς και φυσικούς «πόρους» με «μέτρο» για να μην «πριονίσουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται». Στην ουσία, αυτό το οποίο λέγεται, είναι πως δεν έχουν προχωρήσει ακόμα στον κατακερματισμό της φύσης, αποκλειστικά και μόνο για λόγους χρηστικής ηθικής (τελικά ο Καρτέσιος έχει άξιους συνεχιστές). Βέβαια, αν είχαν δημιουργηθεί οι συνθήκες αποφυγής του «πριονισμού του κλαδιού που βρίσκονται», προβληματιζόμαστε για το τι «ελευθεριακή» στάση θα είχαν κρατήσει οι συνεχιστές του Καρτέσιου. Ως που θα έφτανε ο εθελοντικός μετασχηματισμός που μας προτείνουν;

Για παράδειγμα, ο Υπέρ-ανθρωπισμός, βάζει τα δικά του χαρακτηριστικά για τον μετασχηματισμό που επιδιώκουν οι θεωρητικοί του, και μάλιστα όχι και σε πολύ μακρινή βάση από την οπτική των αρθρογράφων του κειμένου. Ο «πριονισμός» του κλαδιού που βρισκόμαστε για κάποιους Υπέρ-ανθρωπιστές, μπορεί να μην σημαίνει και πολλά, αφού ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα καινούριο (βιοτεχνολογικά τροποποιημένο με καλύτερα χαρακτηριστικά κιόλας) σε μια κοντινή εποχή «μετασχηματισμού» που ονειρεύονται. Βλέπετε, δεν είναι ανάγκη να βρισκόμαστε υπό το καθεστώς της επιβολής της «βιολογικής» μας φύσης (και της δικής μας, αλλά και του υπόλοιπου φυσικού κόσμου) και να αφήνουμε σε παράγοντες τύχης την εξελικτική μας δυναμική, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να οδηγηθούμε σε συνθήκες «μεγίστης απόλαυσης». Μπορούμε άμα θέλουμε να αποψιλώσουμε σε μια βραδιά τον Αμαζόνιο για να καλύψουμε τις ανάγκες «δημιουργικότητας» μας. Κανένα πρόβλημα άμα είμαστε Υπέρ-ανθρωπιστές, καθώς θα μπορέσουμε να στήσουμε δάση από την αρχή, πιο τελειοποιημένα μάλιστα. Δεν είναι ανάγκη να καταπιεζόμαστε από τα δεσμά της φύσης και να μην μπορούμε να γευτούμε με «ευχαρίστηση» το ένα ή το άλλο κρέας ενός είδους προς εξαφάνιση. Ας απελευθερωθούμε από αυτά τα δεσμά λοιπόν και ας δημιουργήσουμε μια νέα φύση, όπου θα μπορούμε να ξεπεράσουμε όλα αυτά τα εμπόδια που ηθικά ή πρακτικά μας παρουσιάζονται τώρα, και ας προχωρήσουμε σε μια μετά-ανθρώπινη κοινωνία όπου αυτού του είδους οι «φυσικές συνθήκες επιβολής» θα πάψουν να υπάρχουν.

Μάλιστα οι θεωρητικοί του Υπέρ-Ανθρωπισμού κατά καιρούς αυτοπροσδιορίζονται και ως αντισπισιστές, διότι σκοπεύουν να «ενισχύσουν» τα ήδη υπάρχοντα είδη, σε νέα πιο «προικισμένα με ανώτερες νοητικές δυνατότητες», ώστε με βάση την ανάπτυξη της νόησης τους να χαίρουν και περισσότερων «δικαιωμάτων». Η ίδια ακριβώς οπτική μπορεί να διευρυνθεί και στις δικές μας δυνατότητες (οι οποίες όπως είπαμε καταπιέζονται από την φύση), και σε ειδικές κοινωνικές ομάδες, οι οποίες λόγω της «ανικανότητας τους» στο σήμερα ( βλέπε ΑΜΕΙ) δεν χαίρουν των ίδιων «δικαιωμάτων» με τους υπόλοιπους από εμάς. Βλέπουμε λοιπόν πως η χρηστική ηθική του «πριονισμένου κλαδιού» που μας παρουσιάζεται από τους συγγραφείς του κειμένου, δεν απέχει πολύ από τη χρηστική ηθική της απόλαυσης – ταλαιπωρίας (ή της νόησης, έτσι όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται) των Υπερ-ανθρωπιστών. Αυτό το οποίο αλλάζει, είναι ο μανδύας, ή καλύτερα οι προοπτικές που δίνει η κάθε θεώρηση. Οι Υπέρ-Ανθρωπιστές θέλουν να υποκαταστήσουν το φυσικό με το σχεδιαζόμενο, αντικαθιστώντας την τύχη με το σχεδιασμό. Όπως έχουν τονίσει και οι ίδιοι: «Το κλειδί στον Υπέρ-Ανθρωπισμό είναι η πίστη στον λόγο, όχι στη φύση». Η προοπτική αυτή διαφέρει σε βαθμό και όχι σε είδος από όποια γνωστή ανθρωποκεντρική και σπισιστική στάση μέχρι σήμερα.[10] Από την άλλη, οι συλλογιστικές των συγγραφέων του κειμένου «Να είσαι βίγκαν, μία μόδα σε καιρούς κρίσης» οδηγούνται σε επικίνδυνα μονοπάτια βίο-κυριαρχίας μέσα από την αφελή απλοϊκότητα των λογικών αντιφάσεων που πέφτουν. Δυστυχώς, όσο η ανάλυση που κάνουμε για το φυσικό και ζωικό κόσμο θα παραμένει σε αλλοτριωμένες ερμηνεύσεις χρηστικής ηθικής, άλλο τόσο θα κινδυνεύουμε να συμπλεύσουμε με κυρίαρχα δόγματα της εξουσίας, που υποτίθεται προσπαθούμε να καταστρέψουμε.

● ● ●

Απελευθερωτικά Κινήματα

Φτάνοντας λοιπόν στο ζήτημα των Απελευθερωτικών κινημάτων , συναντάμε μια σειρά από οπτικές και αναλύσεις όπου η ιστορία και η φαντασία μπερδεύονται με τον πιο περίτεχνο τρόπο. Με ένα εξωτερικό ξεφύλλισμα, τουλάχιστον στο εισαγωγικό κομμάτι, θα μπορούσαμε να πούμε, πως η βασική οπτική για το ζήτημα των «ειδικών ακτιβιστών του θεάματος» καθώς και στη μη σύνδεση τους με το μετασχηματισμό (ή καλύτερα όπως αναφέρεται στην καταστροφή) του ισχύοντος κοινωνικού πλαισίου, μας βρίσκει υπέρ του δέοντος σύμφωνους. Θα μπορούσε ακόμη, να είναι μια κριτική στο σήμερα για το ευρύτερο κίνημα όπου πολλά κομμάτια του πάσχουν (σε πολύ έντονο επίπεδο μάλιστα) από αυτοαναφορικότητα και ωμή φετιχοποίηση και των μέσων, αλλά και των λόγων. Η γνώμη μας είναι, πως ούτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά ούτε και τα μέσα τον σκοπό. Δεν υφίσταται καν ως δίπολο. Όπως οι ριζοσπαστικές τακτικές δεν συνεπάγονται αναγκαστικά ριζοσπαστικούς στόχους, έτσι και οι ριζοσπαστικοί στόχοι δεν συνεπάγονται πάντα ριζοσπαστικές τακτικές. Ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν και για τις δύο εκφάνσεις. Το ζήτημα δεν είναι «ποιος έχει την μαγική συνταγή», για να μας την πει και να την ακολουθήσουμε, αλλά ούτε βέβαια να χωριστούν οι δράσεις σε «κατηγορίες» και να καταλήξουμε σε παιχνίδια τύπου «μάντεψε ποιος είναι ο πιο μονοθεματικός». Για μας το ζήτημα με τα εργαλεία που επιλέγουμε για να επιτεθούμε στο σημερινό εξουσιαστικό πλέγμα, είναι το κατά πόσο αυτό αποδομείται χωρίς την παράλληλη φετιχοποίηση των ίδιων των εργαλείων, ως ο μόνος δρόμος. Το δρόμο τον καθορίζουμε αποκλειστικά και μόνο εμείς, τον καθορίζουν τα μέσα που χρησιμοποιούμε αλλά και οι στοχεύσεις μας. Δεν υπάρχουν πολιτικές αυθεντίες, όσο και να έχουν παλέψει με νύχια και με δόντια διάφοροι πολιτικοί πραίτορες να τις επιβάλλουν.

Έτσι λοιπόν, κάτω από αυτή την σκοπιά, η κριτική για τα Απελευθερωτικά Κινήματα χωρίζεται σε 3 κυρίως πεδία:

α) Η φετιχοποίηση (βίας και μη βίας)
β) Οι τακτικές τύπου «κομάντο» των ακτιβιστών
γ) Οι χριστιανικές αυτοθυσίες που οδηγούνται οι ακτιβιστές λόγω της συμπόνιας που έχουν για τα μη ανθρώπινα ζώα.

Μας προβληματίζει το γεγονός όμως ότι δεν αναφέρονται οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αναπτύχθηκαν αυτά τα υποτιθέμενα χαρακτηριστικά στις συγκεκριμένες ομάδες, παρά νοούνται ως δεδομένα. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι υπάρχουν «αντιπρόσωποι» μέσα από μια ανάληψη ευθύνης για λογαριασμό του ALF. Επίσης οποιαδήποτε δράση παραμένει «ορφανή» με τη λογική πως «εννοούνται τα αίτια» πίσω από αυτήν και πως ο «κόσμος θα καταλάβει», δεν ωφελεί παρά μόνο τα ίδια τα ελευθερωμένα ζώα που άλλωστε δεν είναι ο μόνος στόχος μας. Για εμάς, το σαμποτάζ και οι καταστροφές βιομηχανιών με ζώα, στοχεύουν ενάντια στην εμπορευματοποίηση και την επιβολή των ζώων και των ζωών τους. Ωστόσο, όταν αυτές οι δράσεις γίνονται με αποκλειστικό διακηρυγμένο στόχο την απελευθέρωση συγκεκριμένων ζώων, τότε παραμένουν περιορισμένες σε μια προοπτική απλά φιλοζωική. Από κει και πέρα, προφανώς για να ανοιχτεί κοινωνικά το ζήτημα του κινήματος της Απελευθέρωσης των Ζώων είναι αναγκαίο να «βγει» ο λόγος σου προς τα έξω.

Εκτιμάμε πως, αν το ALF «έμπαινε» σε ένα ιδιότυπο επαναλαμβανόμενο παιχνίδι ποσοτικοποίησης (όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα) αλλά και σωτηρίας όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αριθμού ζώων, τότε δεν θα είχε το αντίκρυσμα που έχει σήμερα, πόσο μάλλον να έχει θεωρηθεί ως ο υπ’ αριθμόν 1 εσωτερικός εχθρός των ΗΠΑ (ή μήπως είναι μια συνωμοσία των αντισπισιστών με την κυβέρνηση των ΗΠΑ για την αυτοπροβολή τους;;). Το θέμα βέβαια δεν είναι ότι απλά παραβιάζονται κάποιοι μονομερείς και συγκεκριμένοι νόμοι, αλλά ότι θίγονται χοντρά συμφέροντα μέσω των συγκεκριμένων δράσεων, συμφέροντα συνυφασμένα μέχρι το μεδούλι με την ύπαρξη συνθηκών επιβολής και κυριαρχίας (είτε από τον άνθρωπο στα άλλα ζώα, είτε από άνθρωπο σε άνθρωπο). Αλλά ακόμα και το γεγονός της παρανομοποίησης των δράσεων, δεν στέλνει κανένα ακτιβιστή στα βάθρα του «κομάντο» για τα ζώα, τίτλο που ουδέποτε διεκδίκησαν οι ίδιοι οι ακτιβιστές, ανεξάρτητα από τη λάσπη που έχουν δεχθεί κατά καιρούς. Θυμόμαστε τις δηλώσεις του Rod Coronado (αναρχικού και υπέρμαχου της απελευθέρωσης των ζώων και της γης) σε εκδήλωση για την Απελευθέρωση της Γης, όπου δίνει οδηγίες για το πως μπορεί να φτιάξει κάποιος έναν απλό εμπρηστικό μηχανισμό (γεγονός που τον οδήγησε στη φυλακή), σπάζοντας τα ιδεολογήματα για τους «υπέρ-ήρωες ακτιβιστές» και αναδεικνύοντας πως ο καθένας από μας μπορεί να τον κατασκευάσει και να τον χρησιμοποιήσει. Στο Behind the Mask (ταινία για το ALF) αναφέρεται από τον ίδιο πως «οι πιθανότητες θανάτου σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, είναι πολύ μεγαλύτερες από το να συλληφθεί κάποιος κάνοντας σαμποτάζ κυνηγιού ή μια απελευθέρωση ζώων». Παράλληλα ο John Curtin μας αναφέρει στην ίδια ταινία: «Δεν υπάρχει καμιά οργάνωση, δεν υπάρχει κανείς που να μπορείτε να του γράψετε "παρακαλώ ελάτε και βοηθήστε με", ξέρεις, εκεί μια γίδα είναι κλειδωμένη στην αυλή κάποιου. Όχι. Πρέπει να το κάνεις εσύ ο ίδιος». Πραγματικά, προσπαθούμε να βρούμε μέσα από αυτές τις δηλώσεις τη σύνδεση με τον «υπεράνθρωπο κομάντο και χριστιανικό μάρτυρα για το ζήτημα των ζώων» όπως αναφέρονται και μέσα από το μεταφρασμένο άρθρο του Rioters, αλλά δεν τα καταφέρνουμε…

Από την άλλη, βλέπουμε πως μία από τις πιο επιθετικές στάσεις που έχει κρατήσει το Animal Rights Militia (γνωστό και ως ARM, όπως αναφέρθηκε και στο κείμενο) ήταν την περίοδο της τρίτης και μεγαλύτερης απεργίας πείνας του φυλακισμένου αγωνιστή για τα Δικαιώματα Των Ζώων Barry Horne. Ο Barry ζητούσε την παύση έκδοσης αδειών για ζωικά πειράματα και τη μη ανανέωση των εν ισχύ αδειών, την άμεση απαγόρευση των πειραμάτων για μη ιατρικούς σκοπούς, την κατάργηση όλων των πειραμάτων μέχρι τις 6 Ιανουαρίου 2002, την άμεση παύση των πειραμάτων στους κρατικούς φορείς και το κλείσιμο της Animal Procedures Committee, ενός συμβουλευτικού σώματος που προωθούσε τη βιομηχανία της ζωοτομίας. Έτσι λοιπόν, την 52η μέρα της απεργίας πείνας, κι ενώ ο Barry ήταν ήδη στο νοσοκομείο 6 μέρες, υπήρχε άμεσος κίνδυνος να πέσει σε κώμα. Η κατάσταση προφανώς ήταν πολύ τεταμένη και κάπου εκεί, δημιουργήθηκε ο φόβος ότι, ακριβώς τη στιγμή που μπορεί να κερδίσουν κάτι και το Βρετανικό Κοινοβούλιο να υποχωρήσει, την ίδια στιγμή μπορεί να χάσουν τα πάντα αν ο Barry πεθάνει. Εκεί ακριβώς το ARM βγάζει μια ανακοίνωση απειλώντας πως, αν πεθάνει ο Barry Horne, θα σκοτώσει 10 ανθρώπους που έχουν άμεση σχέση με τη ζωοτομία. Αν σκεφτούμε τις ιδιομορφίες που είχε πάρει ο συγκεκριμένος αγώνας τότε, μόνο για φετιχισμούς βίας δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε, καθώς στην ουσία αυτό που έκανε το ARM, ήταν να δώσει με το δικό του τρόπο (άσχετα αν συμφωνούμε ή όχι), τη συνέχεια στον αγώνα εκείνης της περιόδου για την κατάργηση της ζωοτομίας στη Βρετανία. Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, όταν απλά χρεώνονται τίτλοι «φετιχοποίησης» χωρίς κάποιο υπόβαθρο από πίσω, πέρα από αυτό του προβοκάτορα της επιλεκτικής κριτικής.

Αν το προβληματικό βέβαια είναι πως αυτές οι δράσεις επικεντρώθηκαν σε ένα στόχο, εύλογα μπορούμε να αναλογιστούμε μία σειρά από δράσεις στην καθημερινότητα μας που έχουν θεματικό χαρακτήρα αλλά δεν έχουν στηθεί στο «εκτελεστικό απόσπασμα». Θεωρούμε πως θα ήταν εξίσου προβληματικό, να αποκαλεστούν αυτές οι δράσεις φετιχιστικές και μονοθεματικές, με βάση αυτό το σκεπτικό. Προβληματιζόμαστε για το αν μια δράση επίθεσης σε ένα συγκεκριμένο στόχο που θα ανέφερε στη ανάληψη ευθύνης της το ζήτημα για την αυτό-χειραφέτηση των γυναικών ή των μεταναστών ή της εργατικής τάξης, θα οδηγούσε τον αρθρογράφο του κειμένου σε αντίστοιχου επιπέδου λυσσασμένη δογματική κριτική περί «πολέμιων μιας και μόνον όψης της κυριαρχίας». Μας φαίνεται φοβερά υποκριτικό, η απάντηση που δίνεται στην κριτική για την «άμεση δράση του ALF», να είναι η «άμεση δράση στην κοινωνία που ζούμε». Αυτού του είδους η αντιφατική οπτική, θυμίζει πολύ έντονο απολογητισμό καθώς οδηγούμαστε σε ένα δίπολο «μονοθεματικής άμεσης δράσης» ή «πολυδιάστατης άμεσης δράσης» και μπαίνουμε τελικά στο προαναφερθέν παιχνίδι μονοθεματικότητας. Ακόμη, μαθαίνουμε από το κείμενο πως «Η αθλιότητα της βιομηχανίας γούνας και των εργαστηρίων πειραμάτων είναι παντού. Παντού λοιπόν πρέπει να είναι και η στόχευση μας. Στην καταστροφή των σχέσεων που αναπαράγουν κι επιτρέπουν την ύπαρξη αυτής της κοινωνίας, ξεκινώντας από μια ανυπακοή και μια άρνηση που δεν θα ναι ούτε «πολιτική» ούτε «τυφλή». Κι ακόμα και να ξεπερνάγαμε την τραγική αντίφαση της «στόχευσης μας προς παντού», η οποία δεν πρέπει να είναι «τυφλή» (αν δεν είναι αυτό αφαιρετισμός, τότε τι είναι;), βλέπουμε πως η βιομηχανία γούνας δεν είναι παντού αλλά σε μέρη πολύ συγκεκριμένα.

● ● ●

Κατακλείδα

Κάποιοι άνθρωποι προσπαθούμε καιρό τώρα να θέσουμε τον αγώνα για την Απελευθέρωση των Ζώων σε ισότιμη βάση με τα λοιπά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Προφανώς και δεν το έχουμε πετύχει στο απόλυτο, αλλά από την άλλη όλο και κάτι έχουμε καταφέρει. Όπως έχουμε ελκύσει το ενδιαφέρον συντρόφων και συντροφισσών μας στο ζήτημα των ζώων, έτσι έχουμε καταφέρει να φέρουμε ανθρώπους που νοιάζονται για τα ζώα πιο κοντά στα κοινωνικά θέματα. Από ότι φαίνεται αυτό ενοχλεί το Εγώ κάποιων και κάτω από το κάλυμμα της «κριτικής θεώρησης» γίνονται επιδεικτικά κατακριτικοί, υπερασπιζόμενοι την υποτιθέμενη καταπάτηση της δήθεν ελευθεριακής επιλογής τους να καταναλώνουν τεμαχισμένα πτώματα, συμβάλλοντας με αυτό το τρόπο σε μια διαφορετική, αλλά υπαρκτή μορφή επιβολής. Υπάρχουν δύο επιλογές εδώ λοιπόν: Ή να συνεχιστεί αυτή η κακοήθης αντίδραση ακυρώνοντας πολιτικές συνθέσεις και συνδιαμόρφωση διαφόρων (σ)τάσεων του «χώρου» που παλεύουν όμως με την ίδια λύσσα για να καταστρέψουν το υπάρχον, ή να συνεχίσουμε όλοι μαζί με τις αδυναμίες μας και τα προτερήματα μας, συμβιβαζόμενες με τίποτα λιγότερο από τα πάντα.

Μια πρόταση – πρό(σ)κληση για το τέλος: Στον ελλαδικό χώρο μπορεί όποιος θέλει να συναντήσει εύκολα βίγκαν που ασχολούνται ενεργά με το θέμα της απελευθέρωσης των ζώων. Σε εβδομαδιαία βάση λειτουργούν βίγκαν καφενεία ως τόπος και τρόπος συνεύρεσης στην Αθήνα, ενώ σε άτακτα διαστήματα γίνονται καλέσματα κουζινών και εκδηλώσεων από ανεξάρτητο κόσμο σε όλο και περισσότερες περιοχές. Το καλοκαίρι που πέρασε, διοργανώθηκε για πρώτη φορά τριήμερη Αντισπισιστική Συνάντηση. Αντί λοιπόν διάφοροι καλοθελητές να αναλώνονται σε διαδικτυακές αντιπαραθέσεις τάχα για «τη χάρη του διαλόγου», θα μπορούσαν, όπως άλλωστε και ο κάθε ένας και η κάθε μια που προβληματίζεται με το συγκεκριμένο ζήτημα, να πάνε και να δουν από πρώτο χέρι πόσο ισχύει αυτή η μονοδιάστατη αντίληψη που υποτίθεται πως επικρατεί στο χώρο της απελευθέρωσης των ζώων. Εξάλλου πολλοί είμαστε ήδη γνωστοί μέσα στο χώρο για αυτές μας τις αντιλήψεις και αν δεν μας ξέρετε ήδη, δεν είναι πολύ δύσκολο να ρωτήσετε και να μας βρείτε. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα λοιπόν. Μέχρι τότε, επιτρέψτε μας να θεωρούμε αυτές τις κριτικές προβληματικές και να τοποθετούμαστε ανάλογα.



Σημειώσεις

[1] Μπορούμε να διακρίνουμε και άλλα δίπολα που παρατίθενται (ή «φωτογραφίζονται» νοηματικά) στα κείμενα και συνειδητά δεν αναφέρονται (ιδεολογίας-ιδεολογημάτων, ελευθερίας-ελευθεριότητας κ.ο.κ.). Είναι πολύ σημαντικό να προσδίδουμε την σωστή νοηματοδότηση σε αυτού του είδους τα δίπολα στην εκάστοτε στιγμή, καθώς δημιουργείται μια περίεργη ταυτοποίηση αλλοτριωμένων ιδεών, με τα απελευθερωτικά εργαλεία ή προτάγματα μας.

[2] Σκόπιμο εδώ θα ήταν να αναφερθούν 2-3 πράγματα.

Καταρχάς, το πρώτο ζήτημα που εγείρεται έχει να κάνει με την ολοκληρωτική αποίκηση του ανθρώπινου είδους, πραγματικά απ’ άκρο σ’ άκρο με ολοκληρωτικές παράλληλα συνέπειες. Εκτιμάμε πως αυτού του είδους η επιβολή και η μανία στο να αποδειχθεί πως το ανθρώπινο είδος «ευδοκιμεί» και μπορεί να «επιβιώσει» παντού ( για να μην ξεχνάμε και ποιος κάνει κουμάντο στην υδρόγειο) δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με λογικές «διασποράς».

Ένα δεύτερο κομμάτι έχει να κάνει τις λεγόμενες «κυνηγετικές – τροφοσυλλεκτικές» κοινωνίες και στο αν όντως θα έπρεπε να τις αποκαλούμε ως τέτοιες. Ανακαλύπτουμε λοιπόν, στο δοκίμιο του Nick Fiddes «Οι Κοινωνικές Διαστάσεις της Κρεοφαγίας», πως στις περισσότερες περιοχές, ακόμα κι εκεί που η κατοίκηση είναι δύσκολα εφικτή χωρίς την κατανάλωση ζώων, στους αυτοαποκαλούμενους «κυνηγούς» δηλαδή (γιατί είναι το ένστικτο της φύσης που μας καλεί...) τα λαχανικά αποτελούν το 80% της διατροφής, όπως ίσως συνέβαινε πάντα. Οι λεγόμενοι «κυνηγοί – συλλέκτες» μάλλον θα έπρεπε να λέγονται «συλλέκτες - κυνηγοί», από τη στιγμή που η σάρκα είναι το μικρότερο σε ποσοστό διατροφικό στοιχείο. Μαθαίνουμε επίσης ακόμα, πως τα «πρώτα σαφή στοιχεία του μεγάλης κλίμακας, συστηματικού κυνηγιού… που είναι διαθέσιμα από παλαιοαρχαιολογικούς χώρους είναι μόνο 60.000-80.000 χρονών», ενώ παράλληλα διακρίνουμε πως «η ανάλυση των σύγχρονων ανθρώπινων πολιτισμών κυνηγών – συλλεκτών δείχνει ότι τα εργαλεία χρησιμοποιούνται επίσης κυρίως για συλλογή φυτών, αυγών, μικρών εντόμων και ζώων και όχι για κυνήγι, ότι τα περισσότερα από τα εργαλεία φτιάχνονται και χρησιμοποιούνται από γυναίκες, και ότι οι γυναίκες συλλέγουν το 60-90% της τροφής.» Έτσι λοιπόν, τείνουμε να συμφωνήσουμε με τον Steve Best στο κείμενο του «Από τον Άνθρωπο Κυνηγό στον Homo X: Επανεξετάζοντας την Ανθρώπινη Φύση», όπου συμπεραίνει πως «μια πολύ πιο ακριβής άποψη της πρόωρης ανθρώπινης ιστορίας θα επέλεγε όχι τον Άνδρα Κυνηγό αλλά μάλλον τη Γυναίκα Συλλέκτη, γιατί στις πρώτες κοινωνίες οι γυναίκες διαδραματίζουν σημαντικότερο ρόλο στη σίτιση των οικογενειών, στην κοινωνικοποίηση των νεαρών ατόμων και στην απόκτηση και στο μοίρασμα της γνώσης που μεταβιβάζεται στις επόμενες γενεές». Βλέπουμε λοιπόν, πως η αυτάρεσκη «αυτοεικόνα» που προσπαθούμε να προσδώσουμε στους προγόνους μας, ως εξαιρετικά σαρκοβόρους, είναι απλά μια απάτη, σε όποια κοινωνική περίοδο και να ανατρέξουμε.

Ένα άλλο σημαντικό λάθος που κάνουμε κατά καιρούς είναι να συνδυάζουμε το «ιθαγενικό» (γενικά κι απροσδιόριστα) με κάτι ανέγγιχτο, ένα μη αλλοτριωμένο κοινωνικό συμβάν, προσδίδοντας έτσι ένα ιδιότυπο ύφος επίκλησης στο συναίσθημα, οπού κανένας δεν μπορεί κάνει κριτική στους ιθαγενικούς πληθυσμούς («ιεροσυλία»…) γιατί προφανώς έχουν «αγιοποιηθεί» στα μάτια μας. Έτσι λοιπόν αναρωτιόμαστε: κατά πόσο «ιθαγενικό» μπορεί να είναι στο σήμερα το κυνήγι φώκιας ή θαλάσσιων ελεφάντων, για την υποτιθέμενη βιωσιμότητα της φυλής των Ινουίτ, όταν αυτό πραγματοποιείται με βενζινοκίνητα διαφόρων ειδών;

[3] Ο Walter Bond είναι φυλακισμένος αγωνιστής που παλεύει για την Ολική Απελευθέρωση. Βρίσκεται αιχμάλωτος στα κελιά της «ελευθερίας» των Ηνωμένων Πολιτειών εδώ και 1,5 χρόνο και έχει καταδικαστεί σε 12ετή φυλάκιση για εμπρησμούς 2 εργοστασίων παραγωγής προϊόντων δερμάτινων ειδών και ενός εστιατορίου φουά γκρα. Περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση του μπορείτε να βρείτε στον ιστότοπο υποστήριξης του στο: Support Walter Bond.

[4] Κατά την άποψη μας, είναι προβληματικό να αναπαράγουμε στον λόγο μας, σε κάθε χωροχρονική στιγμή του αγώνα μεταξύ των εξουσιαστών και των εξουσιαζόμενων, όρους «νίκης» ή «ήττας». Με αυτό τον τρόπο οδηγούμαστε σε λανθασμένες ερμηνεύσεις του ισχύοντος κοινωνικού πλαισίου ενώ ο αγώνας μας, αποκτάει πια χαρακτηριστικά «στιγμών» και όχι μιας συνέχειας σε βάθος χρόνου.

[5] Feral Faun – «Χαοτικά Μανιφέστα»

[6] Στην μπροσούρα «Με αυτό μοιάζει η ομοφωνία» θίγονται πολλά τέτοια ζητήματα λήψης αποφάσεων μέσα σε αντί-ιεραρχικές συλλογικότητες καθώς και ζητήματα άτυπων αρχηγικών σχέσεων ή αλλιώς «defacto ηγετών».

[7] Lawrence Jarach – «Γιατί δεν είμαι Αντί-πριμιτιβιστής»

[8] Nick Fiddes – «Οι κοινωνικές διαστάσεις της κρεοφαγίας»

[9] Στο κείμενο «Στειρωμένα Ζώα – Αποστειρωμένη Ζωή» αναφέρονται χαρακτηριστικές τέτοιου είδους πρακτικές απέναντι στον πληθυσμό των «αδέσποτων» καθώς και η σύνδεση που υπάρχει με το ανθρώπινο γίγνεσθαι.

[10] Kolovou E. and Karageorgakis, S. (2009), “Free from Nature or Free Nature? An Anarchist Critique of Transhumanism” in New Perspectives on Anarchism, edited by Nathan Jun and Shane Wahl, Rowman & Littlefield: Lexington.



ΥΓ (1): Το κείμενο αποτελεί πολιτική απάντηση στα αντίστοιχα μεταφρασμένα κείμενα από το Contra Info και από το Πρακτορείο Rioters: «Να είσαι βίγκαν, μια μόδα σε καιρούς κρίσης» και «Η ψευδής κριτική της απελευθέρωσης ζώων – A Murder of Crows», καθώς και ανοίγει διάφορα ζητήματα που αναπτύσσονται στον «χώρο» σε μια λογική ολικής κριτικής. Η αναφορά μέσα στο κείμενο εκφράσεων του τύπου «Το κείμενο από Rioters» ή «Το κείμενο από Contra Info» γίνεται αποκλειστικά για λόγους ευκολίας στην ανάπτυξη του γραπτού λόγου και όχι για να ταυτιστεί μια ολόκληρη συλλογικότητα με την άποψη του τάδε ή του δείνα κειμένου.

Ιανουάριος 2012

Μαυροπράσινα Αγρίμια