Το παρακάτω κείμενο αποτελεί αναπαραγωγή από το Anarchy Press Gr, πρόκειται για μια συζήτηση με τον John Zerzan και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2002 στο 4ο φύλλο της αναρχικής εφημερίδας Διαδρομή Ελευθερίας.

Παραθέτουμε και το σχολιασμό από το Anarchy Press: «Ας σημειωθεί πως το Μάιο 2002 μια ομάδα συντρόφων είχε οργανώσει την επίσκεψη στην Αθήνα (17/5), το Ηράκλειο (15/5) και τη Θεσσαλονίκη (18/5) του Zerzan. Σ’ αυτές τις τρεις πόλεις πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις-συζητήσεις και επισκέψεις σε καταλήψεις, στέκια και άλλους χώρους. Μεταξύ των άλλων χώρων, ο Zerzan επισκέφθηκε και την Αναρχική Αρχειοθήκη και είχε μια μακρά και ενδιαφέρουσα κουβέντα με τους συντρόφους εκεί.

John, έχεις επισκεφθεί πολλούς χώρους αναρχικών αυτές τις μέρες που είσαι εδώ, όπως καταλείψεις, στέκια κ.ά. Ποια είναι η άποψή σου για τους αναρχικούς στον ελλαδικό χώρο;

Είμαι ενθουσιασμένος που τους γνωρίζω και μαθαίνω γι’ αυτούς. Όπως και με άλλα πράγματα, δεν ξέρεις πώς θα είναι μέχρι να τα δεις και να μιλήσεις με τους ανθρώπους εκεί. Αισθάνομαι ότι το πνεύμα της αναρχίας είναι τόσο παρόν εδώ και μπορώ να καταλάβω καλύτερα τώρα αυτά που διαβάζουμε για τις διάφορες θαυμάσιες μαχητικές δράσεις. Τώρα μπορώ να δω τους ανθρώπους, και το πώς είναι μεταξύ τους. Στα Εξάρχεια, τη γειτονιά στην οποία φιλοξενούμαι αυτές τις μέρες, είναι απίστευτη η παρουσία (αναρχικών), και τώρα μαθαίνω την ιστορία των αναρχικών εδώ στον ελλαδικό χώρο, για τις διάφορες πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται και για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα.

● ● ●

Φαίνεται ότι είναι μια καινούργια τάση πολύ άγνωστη εδώ, αλλά εκτιμώ πολύ τις καλές και συγκεκριμένες ερωτήσεις που έγιναν γι’ αυτό το θέμα και αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι έδειξαν σοβαρό ενδιαφέρον. Αυτή είναι η δικιά μου αίσθηση, μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά μου φαίνεται ότι είναι τόσο ισχυρή η αίσθηση της αναρχίας εδώ, που θα με εξέπληττε αν κάποια πριμιτιβιστικά ζητήματα δεν έχουν ήδη γίνει μέρος της θεώρησης. Αισθάνομαι ότι οι αναρχικοί εδώ, ήδη τα γνωρίζουν με διάφορους τρόπους, κι ας μη τα έχουν συζητήσει πολύ. Ειδικά αισθάνομαι ότι, στη συνάντηση στην Αναρχική Αρχειοθήκη, οι σύντροφοι δεν έδειχναν να έχουν κανένα πρόβλημα με κάποιες συγκεκριμένες νέες απόψεις. Κάτι που θεωρώ δεδομένο για μια ριζοσπαστική αναρχική οπτική. Βέβαια υπάρχει σκεπτικισμός, και πρέπει να υπάρχει, με τα πάντα, αλλά είδα ένα ουσιαστικό, αληθινό ενδιαφέρον και μεγάλη προθυμία για να κουβεντιάσουμε αυτά τα νέα ερωτήματα. Δε θα εκπλησσόμουν να έβλεπα ανθρώπους στην Ελλάδα να είναι ανοιχτοί σ’ αυτές τις ιδέες.

Ναι. Δεν ξέρω αν θα ήταν, στην περίπτωση που δεν βρισκόταν στην φυλακή. Τον επισκέφτηκα 4-5 φορές στη φυλακή μετά τη σύλληψή του και πριν την καταδίκη του. Τώρα στις ομοσπονδιακές φυλακές υψίστης ασφαλείας του Κολοράντο όπου βρίσκεται –και μάλλον θα βρίσκεται για την υπόλοιπη ζωή του– επιτρέπεται επίσκεψη μόνο σε μέλη της οικογένειάς του. Έχουμε αλληλογραφία. Σίγουρα έχουμε και διαφωνίες, αλλά το μανιφέστο του με τίτλο «Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της» έχει σημαντικά επιχειρήματα. Εκεί λέει, γενικά, ότι όσο περισσότερη τεχνολογία υπάρχει στην κοινωνία, τόσο λιγότερη ελευθερία θα υπάρχει για το άτομο, και τόσο λιγότερο νόημα και ικανοποίηση στη ζωή του καθενός. Όσοι το έχουν διαβάσει δύσκολα μπορούν να αρνηθούν αυτό το προφανές συμπέρασμα. Αλλά την ίδια στιγμή αισθάνομαι ότι η κριτική της τεχνολογίας είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος. Υπάρχουν και άλλες μορφές καταπίεσης, και άλλοι αγώνες, καθώς και το θέμα του ίδιου του πολιτισμού, αλλά δεν ασχολείται μ’ αυτά. Πιστεύει ότι το μόνο θέμα στο οποίο αξίζει να επικεντρωθεί κανείς για να επιτύχει την ανατροπή των πραγμάτων, είναι η μοντέρνα βιομηχανική τεχνολογία.

Α! Τον Νόαμ Τσόμσκι. Έχω μια πολύ κακή άποψη γι’ αυτόν. Είναι ρεφορμιστής. Δεν τον συγκινεί καθόλου μια ριζοσπαστικά ποιοτική ρήξη με το υπάρχον σύστημα. Δε νιώθει καθόλου καλά με το να αμφισβητεί θεσμούς όπως η τεχνολογία και ο πολιτισμός. Κατά βάση, δεν αμφισβητεί ούτε τον καπιταλισμό. Έχει συνεισφέρει αρκετά, βέβαια, στην κατανόηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Έχει γράψει μερικά πολύ καλά βιβλία όπου τα εξηγεί όλ’ αυτά. Στοιχεία που τα βρίσκουμε, όμως, και σε άλλους αριστερούς διανοουμένους. Είναι μέρος της αριστεράς. Ποτέ δεν υποστηρίζει τις ενέργειες των αναρχικών, και φυσικά δεν υποστηρίζει τις ριζοσπαστικές προσπάθειες, όπως τον πρωτογονισμό. Ήταν σοκαρισμένος από τις καταστροφές στο Σιάτλ και αλλού. Νομίζω ότι είναι ένας από τους τελευταίους που θα τα χάλαγε με την κοινωνία. Ακόμα και μερικοί αριστεροί έχουν απογοητευθεί απ’ αυτόν όταν λέει ότι, αφού η δύναμη των πολυεθνικών συνεχώς αυξάνεται, πρέπει να υποστηρίξουμε το κράτος, και ότι το κράτος είναι η τελευταία άμυνα ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο. Ποτέ δεν ήταν αναρχικός και τώρα γίνεται ακόμα πιο σαφές ότι δεν είναι. Κατά βάση είναι προοδευτικός φιλελεύθερος. Οι αναρχικοί στο Γιουτζίν που ξέρω εμπνέονται από αυτά που εσείς κάνετε εδώ. Αποτελούν μια σπουδαία πηγή δύναμης. Ο Τσόμσκι θα ήταν τρομοκρατημένος με όλα αυτά. Δε θα κόλλαγε με τίποτα μαζί σας. Δε θα αισθανόταν τίποτα. Είναι το αγαπημένο παιδί της ρεφορμιστικής αριστεράς. Μιας και το έφερε η κουβέντα, θα ήθελα να πω ότι οι απόψεις του για τη γλώσσα και τη λειτουργία της είναι ιδιαίτερα αντιδραστικές. Λέει ότι η γλώσσα δεν έχει σχέση με την εξέλιξη του πολιτισμού, θεωρεί τη γλώσσα κάτι έμφυτο, σαν ένα φυσικό όργανο το οποίο δεν έχει να κάνει με τις αρχικές συνθήκες αλλοτρίωσης. Για άλλη μια φορά, είναι αλλεργικός στις ριζοσπαστικές ιδέες.

Ήταν σίγουρα μια έκπληξη για μας όσο και σε οποιονδήποτε άλλον στις ΗΠΑ. Εκεί είναι το κέντρο της παγκόσμιας αυτοκρατορίας, η καρδιά του συστήματος. Οι δίδυμοι πύργοι ήταν το σύμβολο του παγκόσμιου καπιταλισμού και το Πεντάγωνο το σύμβολο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Έτσι μέσα σε ένα πρωινό έχεις χτυπήματα στα συμβολικά αλλά και πραγματικά κέντρα της αυτοκρατορίας και του παγκόσμιου δικτύου καταπίεσης. Ήταν τρομερά τα χτυπήματα. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι αναρχικοί αισθάνονται ότι η επίθεση στο Πεντάγωνο μπορεί να υποστηριχθεί χωρίς κανέναν δισταγμό. Αλλά πολλοί, μεταξύ των οποίων και εγώ, αισθανόμαστε άσχημα που κάποιες χιλιάδες ανθρώπων σκοτώθηκαν στους δίδυμους πύργους, όπου υπήρχαν χαμηλόμισθοι υπάλληλοι γραφείου. Και η αυτοκτονία αυτών που το έκαναν είναι ένα ζήτημα. Αλλά γενικά θα μου άρεσε να έβλεπα τους πύργους αυτούς να πέφτουν χωρίς τους περισσότερους από τους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα τους. Η εικόνα αυτή της κατάρρευσης έκανε πολλούς ν’ αναρωτηθούν: «Ποιος θα το πίστευε ότι οι πύργοι αυτοί θα κατέρρεαν μέσα σε λιγότερο από μία ώρα;» Και νομίζω ότι αυτό στέλνει ένα μήνυμα στους ανθρώπους: ότι ολόκληρο το σύστημα μπορεί να καταρρεύσει χωρίς να προλάβουμε καν να το καταλάβουμε. Όχι πολύ αργότερα, η κατάρρευση της Enron, μιας από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κόσμο, έδωσε το μήνυμα ότι η κυριαρχία που πάντα θέλει να παρουσιάζεται τόσο παντοδύναμη, μόνο παντοδύναμη δεν είναι…

Νομίζω ότι αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Είναι θλιβερό αλλά στα κινήματα της δεκαετίας του ’60 οι αναρχικοί έπαιξαν έναν πολύ μικρό ρόλο. Είναι λυπηρό ότι αφέθηκε το πεδίο ελεύθερο στους μαρξιστές. Βέβαια, το πνεύμα της αναρχίας εμφανίσθηκε κάποιες φορές, αλλά ήταν πάντα κάτω από τη θεωρητική σκιά του μαρξισμού. Και στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ μια ξεκάθαρη συνειδητή εναλλακτική λύση. Αυτός είναι ένας λόγος που δεν προχώρησε περισσότερο αυτό το πνεύμα του ’60, γιατί ο μαρξισμός δεν είχε πολύ απήχηση στην Αμερική.

Σήμερα ο αναρχικός χώρος είναι πολύ μεγαλύτερος. Πολλά περιοδικά τώρα γράφουν για το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης (αν και δε μου αρέσει αυτός ο όρος). Λένε χαρακτηριστικά ότι είναι ένα κίνημα των αναρχικών. Βέβαια υπάρχουν και οι αριστεροί. Όλοι όμως έχουν εντυπωσιαστεί από τη σταδιακή αλλά γρήγορη ανάπτυξη της αντιεξουσιαστικής λογικής, που φαντάζει ως η μοναδική που βγάζει νόημα. Εν τω μεταξύ, μέσα στον αναρχικό χώρο οι πριμιτιβιστικές ιδέες εξαπλώνονται. Σε πολλά μέρη, ειδικά στη δυτική ακτή των ΗΠΑ, όπως στο Όρεγκον, στο Σιάτλ, στο Λος Άντζελες, υπάρχουν πολλοί συμπαθούντες.

Βρισκόμουν σ’ ένα συνέδριο στις αρχές Μαΐου στην Ουάσιγκτον, όπου συνειδητοποίησα την τρομερή διάδοση των ιδεών, την αμφισβήτηση των ρεφορμιστικών αριστεριστικών θεωρήσεων, ακόμη και όταν είναι καλυμμένες με ένα οικολογικό προσωπείο. Οι άνθρωποί θεωρούν ότι δεν είναι επαρκές αυτό, ότι δεν πηγαίνει αρκετά βαθιά. Αν και συνεισφέραμε με τον δικό μας τρόπο στο συνέδριο, ήταν εκπληκτικό το πόσοι πολλοί άνθρωποι είχαν ήδη αρχίσει να σκέφτονται με το νέο αυτό τρόπο. Είναι βέβαια ακόμα κάτι νέο για αναρχικούς στις ΗΠΑ. Με τη διάδοση των αναρχικών ιδεών και δράσεων στις μέρες μας, αναμφίβολα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι αναρχικοί σήμερα από όσοι τη δεκαετία του ’60.

Ήμουν μαρξιστής για λίγο το ’60 και είχα εμπλακεί σε κάποιες αναρχικές δραστηριότητες, αλλά δε χρησιμοποιούσαμε τον όρο αναρχία. Ήμουν στο Σαν Φρανσίσκο το ’60 και υπήρχαν κάποιοι αναρχοσυνδικαλιστές εκεί, αλλά δεν είχαν τίποτα να πουν. Ήταν κολλημένοι μ’ αυτές τις παλιές απόψεις για τα σωματεία, την εργασία, την παραγωγή κτλ. Ήταν σαν να μην υπήρχε μέσα τους το πάθος του ’60. Οι συγκρούσεις, οι δραστηριοποιήσεις στους δρόμους, συνεχίστηκαν αυθόρμητα από φοιτητές, αφροαμερικανούς κ.ά. Οι αναρχικοί δυστυχώς δεν έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Ούτε όμως και το φεμινιστικό κίνημα που εμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 κατάφερε να επηρεάσει τα πράγματα.

Νομίζω ότι μετά τη δεκαετία του ’60, στην Αμερική πέρασαν 30 χρόνια χωρίς καμιά κοινωνική δράση, πράγμα εξαιρετικά διαφορετικό απ’ ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου από το 1973 υπάρχει μια ζωτική, συνεχής δράση. Ήταν νεκρά τα πράγματα στην Αμερική μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Άρχισε να ξεκινά στην περιοχή μου το 1998 και αναπτύχθηκε το 1999. Είχαμε μεγάλες συγκρούσεις στους δρόμους τον Ιούνιο του 1999 στο Γιουτζίν, που κράτησαν αρκετές ώρες. Και 6 μήνες αργότερα είχαμε τα γεγονότα στο Σιάτλ. Από εκεί πια είχαμε μια εκτίναξη με τη φοβερή επίδραση των αναρχικών. Νομίζω ότι οι ρεφορμιστές παντός είδους και οι αριστεροί αισθάνονται ότι οι μέρες τους φτάνουν στο τέλος. Δε θέλουν να το παραδεχτούν, αλλά νομίζω ότι εξαφανίζονται από το προσκήνιο.

Ναι, υπάρχουν. Υπάρχει μια μικρή αναζωπύρωση του αναρχοσυνδικαλισμού. Υπάρχει μια μικρή ομάδα στο Πόρτλαντ των IWW (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου). Όμως, οι άνθρωποι με τους οποίους συσχετίζομαι εγώ δεν ενδιαφέρονται για την παλιομοδίτικη θεώρηση των IWW, και κυρίως για την άρνησή τους να αμφισβητήσουν το ρόλο του συνδικαλισμού και του παραγωγισμού. Είναι κολλημένοι 100 χρόνια πίσω. Αλλά σε κάποιες περιοχές έχουν βοηθήσει τους εργάτες σε συγκεκριμένα προβλήματά τους. Προσφέρουν κάποιες υπηρεσίες κοινωνικού περιεχομένου. Στις ΗΠΑ η εργατική νομοθεσία δημιουργεί ένα πολύ επίσημο-νόμιμο πλαίσιο. Έτσι τα συνδικάτα ελέγχονται στενά από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Υπήρξα κι εγώ οργανωτής των εργατών σ’ ένα ανεξάρτητο συνδικάτο. Τα παραπάνω οδηγούν σε μια πολύ σφιχτή λειτουργική δομή για τα σωματεία. Ουσιαστικά αποτελούν μια παγίδα, είναι σαν αστυνομικοί πράκτορες, και όταν γραφτείς μέλος δεν έχεις κανέναν έλεγχο πάνω σ’ αυτά.

Οι αναρχοσυνδικαλιστές ακόμα υπάρχουν και αποτελούν τον παραδοσιακό αναρχισμό και κάποιοι λίγοι απ’ αυτούς είναι φιλικοί προς τον πρωτογονισμό. Κάποιοι προσπαθούν να δείξουν ενδιαφέρον για τα περιβαλλοντικά ζητήματα, και παρά το γεγονός ότι ο αναρχοσυνδικαλισμός είναι η κύρια ενασχόλησή τους, δεν θεωρούν ότι αυτός είναι το παν. Σε γενικές γραμμές, όμως, δε βρίσκονται κοντά στο δικό μας τρόπο σκέψης.

Ναι, ήταν στο Σιατλ. Θα μπορούσαν να είναι μαχητικοί, αλλά η θεώρησή τους δεν φαντάζει τολμηρή στα μάτια των αναρχικών. Είναι λιγότερο πρόθυμοι να καταστρέψουν περιουσίες, κι αυτό γιατί οι εργάτες δεν θα το καταλάβουν και θα το θεωρήσουν ξένο προς αυτούς. Αν προσπαθείς να βάλεις ανθρώπους σε ένα σωματείο, εάν αυτή είναι η κύρια επιδίωξή σου, τότε δεν αμφισβητείς πολλά, δεν ασχολείσαι με τη φυσική καταστροφή των επιχειρηματικών δομών. Ο Τσόμσκι είναι ένας αναρχοσυνδικαλιστής, αν και δεν το λέει συχνά και δυστυχώς όλες οι συντηρητικές του απόψεις κολλάνε μια χαρά με τον αναρχοσυνδικαλισμο. Κι αυτό είναι μια καλή ένδειξη ότι ο αναρχοσυνδικαλισμός δεν είναι ριζοσπαστικός.

Τα έχω πάρει λίγο με την ασάφεια των εξεγερτιστικών ιδεών όπως τις διαβάζω σε μεταφράσεις. Μοιάζουν σαν να λένε, ας μην ανησυχούμε για τις ιδέες, η βασική μας προτεραιότητα πρέπει να είναι να είμαστε εξεγερτιστές και αντιθετικοί. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κανείς να είναι αντιθετικός, αν δεν αντιμάχεται τις αριστεριστικές αντιλήψεις που εμποδίζουν την ανάπτυξη της εξεγερσιακής δυναμικής. Και όπως έμαθα εδώ, οι εξεγερτιστές δεν πήγαν ούτε καν στη Γένοβα. Είναι απίστευτο! Τώρα οι υποψίες μου μεγαλώνουν συνεχώς γι’ αυτούς.

Με άλλους αναρχικούς που μίλησα δεν συμφωνούν με ένα δίκτυο-δομή που να τους κλείνει όλους σε μια αριστερίστικη φάση, η οποία είναι ουσιαστικά ημι-μαρξιστική. Αν προσπαθείς να τα έχεις καλά με τους πάντες και να μη ξεκαθαρίζεις τι είναι σημαντικό και τι όχι, δουλεύεις στη λογική του ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Δεν πάμε έτσι μπροστά. Βασικό είναι να επιμένεις σε κάποιες ερωτήσεις και να προχωράς μπροστά. Αυτοί δε συζητάνε τίποτα σημαντικό, προκειμένου να είμαστε όλοι μια μεγάλη οικογένεια. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος των πολιτικών. Πού είναι το ριζοσπαστικό σε όλο αυτό το πράγμα; Έχω πολλές αμφιβολίες.

Όταν ήμουν στην Βαρκελώνη, το προηγούμενο φθινόπωρο, είχα μια κουβέντα με τον Καβαλιέρι. Επανειλημμένα τον ρωτούσαμε ποιοι θεσμοί πιστεύει ότι αποτελούν μέρος του προβλήματος και ποιοι όχι. Και άλλες συγκεκριμένες ερωτήσεις για το τι πιστεύει ότι πρέπει να διατηρήσουμε και σε τι να επιτεθούμε. Ξέφευγε συνέχεια και δεν απαντούσε στις ερωτήσεις μας. Μίλαγε σαν πολιτικός. Χρησιμοποιούσε ένα σωρό εκφράσεις και δεν μπορούσες να τον πιάσεις από πουθενά. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως γινόταν ένας «επιδέξιος» χειριστής των καταστάσεων. Αλλά το να χειραγωγείς τους ανθρώπους, είναι το πιο ανέντιμο πράγμα, κι αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που έπαψα να είμαι ένας οργανωτής εργαζομένων.

Νομίζω ναι. Νομίζω ότι είναι απαραίτητο. Η σχέση μας με τη γη πρέπει να γίνει μέρος της λέξης αναρχία. Απομακρυνόμαστε από τη γη όλο και περισσότερο. Υπάρχει περισσότερη μεσολάβηση και διαχωρισμός μεταξύ ημών και της γης. Όπως άλλωστε και μεταξύ μας. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα λογικό και καταφανές σημείο από όπου μπορεί να ξεκινήσει κανείς την αμφισβήτηση του τεχνολογικού πολιτισμού και το πού μας οδηγεί. Βέβαια είμαστε ενάντια στον καπιταλισμό. Αλλά για μας ο καπιταλισμός είναι μια ακόμη εκδήλωση ενός βαθύτερου προβλήματος, μιας βαθύτερης πηγής αποξένωσης και καταστροφής της ζωής.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλή κατανόηση των ιδεών που βρίσκονται πίσω από τους αναρχικούς. Φοβάμαι ότι οι περισσότεροι συνδέουν τους αναρχικούς αποκλειστικά με τις μάχες του Black Block, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά η προσπάθειά μας είναι να επεκταθεί η κατανόηση της θεώρησης και της κριτικής μας για τη σύγχρονη κοινωνία. Βέβαια οι δυναμικές ενέργειες μπορούν να προωθήσουν τις απόψεις μας. Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο όφελος. Μπορείς να τραβήξεις την προσοχή των ανθρώπων και να τους κάνεις να επικεντρωθούν και να ψάξουν κάποια ζητήματα. Φυσικά τα ΜΜΕ μιλούν αποκλειστικά και μόνο για τις δράσεις μας, χωρίς να προσπαθούν να κατανοήσουν τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι έκαναν αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι καταλαβαίνουν τον αναρχισμό. Αλλά όλο και περισσότεροι νέοι αρχίζουν να ενθουσιάζονται απ’ αυτόν, καθώς απογοητεύονται από τόσο πολλά πράγματα. Μερικοί από τους καλύτερους νεολαίους γίνονται αναρχικοί. Από διάφορους χώρους, όπως το πανκ, πολλοί νέοι αρχίζουν να κατανοούν βαθύτερα το πόσο κακό είναι το σύστημα κυριαρχίας για να ανακαλύψουν μετά ότι η αναρχία εκφράζει ακριβώς την αντίσταση στο σύστημα. Όσον αφορά τον περισσότερο κόσμο, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να τραβήξουμε για να πολεμήσουμε την εικόνα που βγάζουν τα ΜΜΕ, αλλά νομίζω ότι υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη επιθυμία από τον κόσμο να γνωρίσει τις ενέργειές μας. Γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να του αποκαλύψουμε την ουσία-φιλοσοφία των δράσεών μας.

Ναι, τώρα ετοιμάζουμε το τεύχος 9. Υπάρχει 2 χρόνια περίπου. Τα πρώτα 4 τεύχη έγιναν από κάποιο άτομο που οι ιδέες του ήταν λίγο παραδοσιακές, αλλά έφυγε από το Γιουτζίν και το περιοδικό το ανέλαβε μια μεγαλύτερη ομάδα ατόμων με πρωτογονιστικές και ενάντια στον πολιτισμό απόψεις. Υπάρχουν 7 άτομα στη συντακτική επιτροπή. Εγώ πρόσφατα έγινα μέλος αυτής της ομάδας. Το προηγούμενο τεύχος είναι το πρώτο τεύχος στο οποίο έλαβα μέρος. Προσπαθούμε να αυξήσουμε τις διασυνδέσεις μας, για να πηγαίνει το “Green Anarchy” σε περισσότερα σημεία στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο. Έχουμε όλο και περισσότερες επαφές. Η δεύτερη έκδοση που βγαίνει από το Γιουτζίν είναι το «Disorderly Conduct». Δεν είναι μια πολύ τακτική έκδοση. Αυτή τη στιγμή βγάζει τουλάχιστον 3 τεύχη το χρόνο. Προσπαθούμε στο “Green Anarchy” να περιέχονται όσο το δυνατό περισσότερα διαφορετικά θέματα, από διάφορους ανθρώπους. Όπως για τους αγώνες των ιθαγενών, τη θέση της γυναίκας, και άλλα κομμάτια που πρέπει να αμφισβητήσουμε στην κοινωνία. Έχουμε ένα μεγάλο κομμάτι για τους φυλακισμένους, μια μεγάλη λίστα με άμεσες δράσεις σ’ όλο τον κόσμο.