Αρχειοθήκη ιστολογίου



Πριν ένα μήνα και κάτι ένας ιερομόναχος της Μονής που βρίσκεται στον Ομπλό, έξω από την Πάτρα, δολοφόνησε πυροβολώντας με καραμπίνα ένα «κυνηγόσκυλο» το οποίο είχε αφήσει ο «ιδιοκτήτης» του έξω από το μοναστήρι και το οποίο «πήγαινε να φάει τις κότες του μοναστηριού», κατά τα λεγόμενα του μοναχού. Είχαν προκληθεί πολλές αντιδράσεις και η είδηση αναπαράχθηκε σε διάφορες ιστοσελίδες αλλά και σε κανάλια, όπως φαίνεται και στο απόσπασμα του παραπάνω βίντεο.

Ο λόγος που κάνουμε την συγκεκριμένη ανάρτηση είναι επειδή αυτή η δολοφονία φέρνει στην επιφάνεια πολύ ξεκάθαρα την ηθική σχιζοφρένεια που χαρακτηρίζει την λεγόμενη ανθρωπότητα, αλλά και την υποκρισία που τη διαποτίζει. Έτσι, αναλύοντας λίγο κάποια σημεία ίσως μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τους διαχωρισμούς που κυριαρχούν στην κοινωνία μας.

Αρχικά, ας δούμε τις δηλώσεις του κυνηγού, του «ιδιοκτήτη» του σκύλου, το οποίο και χαρακτηρίζουν ως «κυνηγόσκυλο», λες και γεννήθηκε με σκοπό να συμμετέχει στο κυνήγι άλλων ζώων υπό τις εντολές κάποιου αφέντη ανθρώπου. Ο κυνηγός λοιπόν, φαίνεται συντετριμμένος από τη δολοφονία του σκυλιού «του», το οποίο είχε δέσει κοντά στο μοναστήρι για να το εκπαιδεύσει μετά από λίγη ώρα σε κάποιες κυνηγετικές μεθόδους. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: σε τι διαφέρει η δολοφονία του σκύλου από τον μοναχό με τη δολοφονία των άλλων ζώων από τον κυνηγό; Γιατί στεναχωριέται στη μια περίπτωση ενώ στην άλλη χαίρεται; Επειδή το ένα θύμα του ήταν χρήσιμο στην εύρεση άλλων θυμάτων; Πόσο πιο έκδηλη μπορεί να γίνει η σπισιστική λογική;

Έπειτα, ας δούμε τη στάση του μοναχού. Δολοφόνησε με μια αδήλωτη καραμπίνα ένα σκύλο που υποτίθεται ότι πήγε να φάει τις κότες του μοναστηριού. Δεν θα πρέπει να προκαλεί καμία έκπληξη ούτε η αδήλωτη καραμπίνα, ούτε η στάση του μοναχού, καθώς η χριστιανική εκκλησία έχει εκατοντάδες χρόνια ιστορίας μίσους, διαφθοράς και υποκρισίας. Ακούστηκαν κάποια σχόλια του στυλ «άνθρωπος του Θεού να συμπεριφέρεται έτσι;» και «κτήνη υπάρχουν παντού τελικά». Για το πρώτο εννοείται πως δεν σημαίνει κάτι θετικό το ότι είναι «άνθρωπος του Θεού», αλλά ούτε κι ότι δε φέρεται σύμφωνα με τα θεία, μιας και η χριστιανική θρησκεία διδάσκει την ανωτερότητα και την επιβολή του ανθρώπου στον υπόλοιπο φυσικό κόσμο, άρα ως προς αυτό είναι μια χαρά πιστός. Στο δεύτερο φαίνεται ουσιαστικά ο επίπλαστος διαχωρισμός ανθρώπου-κτήνους ή ανθρώπου-ζώου, μα και η αφελής αναφορά σε αυτό όποτε κάποιος πολιτισμένος άνθρωπος κάνει κάτι βίαιο, φρικτό, αποκρουστικό. Πρέπει να καταλάβουμε πως αυτό που εννοούμε ως «ανθρωπιά» δεν είναι ίδιον του ανθρώπου, αλλά πρόκειται για τον στοιχειώδη σεβασμό, τη στοιχειώδη αλληλεγγύη που χαρακτηρίζει τα άλλα ζώα και την υπόλοιπη φύση και την οποία εμείς επιδεικτικά αγνοούμε ή απορρίπτουμε εξαιτίας της «ανωτερότητάς» μας.

Μια άλλη παρατήρηση, τώρα. Θεωρώντας τη δολοφονία του σκύλου λανθασμένη, όσοι/ες φιλόζωοι εξοργίστηκαν με αυτή, λογικά θα έπρεπε να εξοργιστούν και με την φυλάκιση και τη μελλοντική δολοφονία των κοτών. Οι μοναχοί κρατούν φυλακισμένα άλλα όντα προς εκμετάλλευση, καθορίζοντας τη ζωή τους και την ελευθερία τους ωσάν Θεός στη θέση του Θεού. Όπως φυσικά κάνει και η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, αγαπώντας τις γάτες και τους σκύλους, αλλά σφάζοντας τους χοίρους και τις αγελάδες, για παράδειγμα. Και εντάξει, για ανθρώπους σαν τους κυνηγούς που έχουν επιλέξει συνειδητά να επιβάλλονται και να σκοτώνουν άλλα ζώα είναι ξεκάθαρη η ηθική σχιζοφρένεια. Για ανθρώπους όμως που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλόζωοι πώς δικαιολογείται αυτή η στάση, αν όχι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Και ας μην ξεχνάμε, ουσιαστικά ο μοναχός έκανε αυτό που κάνουν ακόμα άνθρωποι σε αρκετά χωριά, δηλαδή σκοτώνει ζώα (π.χ. λύκους) τα οποία υπάρχει κίνδυνος να σκοτώσουν άλλα ζώα (π.χ. πρόβατα), που όμως τα έχουν φυλακισμένα για να τα σκοτώσουν αργότερα οι ίδιοι. Το ζήτημα τελικά είναι ποιος θα σκοτώσει πρώτος ποιον, μια ψυχρή αντανάκλαση του κοινωνικού δαρβινισμού.

Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει μόνο «ο νόμος του ισχυρού» ή «το σκότωσε πριν σκοτωθείς» όπως μας έχουν μάθει. Υπάρχει και η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια και η αρμονική συνύπαρξη, όπως σημείωσε παλιά στο έργο του «Αλληλοβοήθεια» και ο Κροπότκιν.

Έτσι, κλείνοντας, δε μένουν πολλά για να πούμε πέρα από αυτό: οφείλουμε να αντιπαλέψουμε κάθε έκφανση του σπισισμού, ο οποίος με τη σειρά του είναι μια έκφανση του ανθρωποκεντρισμού. Η επιβολή σε άλλα όντα δεν κάνει διαχωρισμούς, είτε είναι ανθρώπινα είτε όχι, γι' αυτό δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στις εξουσιαστικές λογικές που τυχαίνει να μην θέτουν τον άνθρωπο ως θύμα. Οφείλουμε, όσοι/ες κατανοούμε ότι τα άλλα ζώα είναι ίσα με εμάς και έχουν δική τους ζωή και θέληση, να αποκτήσουμε μεγαλύτερη κατανόηση της ύπαρξης του σπισισμού (με αφορμή και περιστατικά -δυστυχώς- σαν το παραπάνω) ώστε να είμαστε σε θέση να τον καταργήσουμε.


Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί μετάφραση του κειμένου «Animal Liberation Through Trade Unions?», που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #15 του περιοδικού No Compromise. Αφορά στη σχέση μεταξύ του εργατικού κινήματος και του κινήματος για την απελευθέρωση των ζώων και με απλό και σύντομο τρόπο σημειώνει την ανάγκη και τους πιθανούς τρόπους σύνδεσής τους.


halflag

Οι περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν τον περισσότερο ενεργό τους χρόνο δουλεύοντας, πουλώντας την εργασία τους στα αφεντικά. Πολλές φορές ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό για να διατηρήσουν ένα έστω αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Αν χρησιμοποιήσουμε τον όρο «τάξη», αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται εργατική τάξη (δηλαδή, άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα άλλο πέρα από την ίδια τους την εργασία, την οποία πρέπει να πουλάνε σε οποιονδήποτε θέλει να την αγοράσει). Η μεγάλη πλειοψηφία των ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ζώων προέρχεται από την εργατική τάξη.

Αν κοιτάξουμε τον κόσμο ως σύνολο, ο πλούτος είναι εξαιρετικά άνισα κατανεμημένος. Για παράδειγμα, μόνο 355 από τους πιο πλούσιους ανθρώπους παγκοσμίως έχουν στην ιδιοκτησία τους τόσα πολλά -από άποψη συσσώρευσης- όσα όλοι οι άνθρωποι του φτωχότερου 47% ολόκληρου του πλανήτη μαζί. Οι λεγόμενες χώρες του «πρώτου κόσμου» καταναλώνουν δεκάδες φορές περισσότερους φυσικούς πόρους ανά κεφαλή απ' ότι ο φτωχός Νότος. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών εθνών μεγαλώνει συνεχώς καθώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχές χώρες παραμένουν κολλημένες στη φτώχεια. Σε αυτό το πλαίσιο το μήνυμα των δικαιωμάτων των ζώων μπορεί να ακούγεται ελιτίστικο, κάτι που προορίζεται για παιδιά της προνομιούχας μεσαίας και υψηλής τάξης. Για πολλούς ανθρώπους, ο αγώνας της καθημερινής επιβίωσης και το συχνό αίσθημα αδυναμίας ελέγχου της προσωπικής ζωής τούς τους απομακρύνει από ζητήματα όπως τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα ή το ζήτημα των ζώων.

Τα συνδικάτα δημιουργήθηκαν ιστορικά για να ενδυναμώσουν τους εργαζόμενους ανθρώπους και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους ενάντια στην άρχουσα τάξη. Μέσα μαζικού αγώνα, απεργιών, πορειών, μποϊκοτάζ και σαμποτάζ, οι εργάτες έχουν κερδίσει όλα όσα σήμερα αναγνωρίζουμε ως εργασιακά δικαιώματα, ασφάλεια, δημόσια υγεία, καλύτερους μισθούς, εκπαίδευση, λιγότερες ώρες εργασίας, κατάργηση ρατσιστικών νομοθεσιών, κτλ. Χωρίς αυτά τα μαζικά κινήματα εργατών, οι κοινωνίες μας θα ήταν πολύ διαφορετικές και η απελευθέρωση ή τα δικαιώματα των ζώων δεν θα ήταν σε κανενός την ατζέντα.

Αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα να κερδηθούν. Σίγουρα το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων θα επιτύχει νίκες ως μονοθεματικό, αταξικό κίνημα. Για να ανοίξει ο δρόμος όμως για μια πραγματικά φιλική προς τα ζώα κοινωνία χρειάζονται πολλά περισσότερα από αυτές τις μικρές νίκες. Κάποιοι άνθρωποι υποστηρίζουν πως όσο υπάρχει ο καπιταλισμός (η συστηματική εκμετάλλευση της απελπιστικής κατάστασης των άλλων ανθρώπων ως τάξη που δεν τους ανήκει τίποτα άλλο πέρα απ' την εργασία τους, η πρακτική της εξύψωσης του κέρδους πάνω από τα δικαιώματα των ανθρώπων, των ζώων ή της φύσης, κοκ), δε μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση των ζώων.


Τα συνδικάτα για την απελευθέρωση των ζώων;

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι ο στόχος των ριζοσπαστικών συνδικάτων. Για παράδειγμα, οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΒΕΚ και αγγλιστί IWW) στις Ηνωμένες Πολιτείες στοχεύει στην κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Αλλά στη διάρκεια αυτής της πορείας, σκοπεύουν να ενδυναμώσουν τους εργάτες και να τους εμπνεύσουν ώστε να πάρουν τον έλεγχο των ζωών τους, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και στο μέρος δουλειάς τους, απελευθερώνοντάς τους από την εκμεταλλευτική θέση υπό την άρχουσα τάξη.

Οι ΒΕΚ διδάσκουν επίσης στην εργατική τάξη να έχει συναίσθηση της δύναμής της. Εδώ είναι που πρέπει το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων να δουλέψει μαζί με το εργατικό κίνημα. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως χρειάζεται να εργαστούμε μαζί ως ομάδες, αλλά ότι το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων αναγνωρίζει την αναγκαιότητα των άλλων κοινωνικών κινημάτων και την ίδια ώρα προσπαθεί να ενημερώσει τα συνδικάτα για τα ζητήματα των ζώων.

Κοιτάξτε στο Σιάτλ, για παράδειγμα: τα περιθωριακά [marginal] κινήματα για τα ζώα και τη γη δε θα μπορούσαν να έχουν το αντίκτυπό που έχουν χωρίς το κίνημα των εργατών και των αγροτών.


Κάνοντας τα λόγια πράξη

Η προώθηση της απελευθέρωσης των ζώων μέσω των συνδικάτων είναι αμφίδρομη.

Πρώτον, σε εκστρατείες μπορούμε να κάνουμε τους εργάτες να συμμετέχουν παρά να εκφράζουμε το θυμό και την δυσαρέσκειά μας προς αυτούς (κι έτσι να τους στρέφουμε εναντίον μας). Για παράδειγμα, οι εκστρατείες ενάντια στο εργοστάσιο παλτών Burlington, ή άλλες εταιρείες που πουλάνε γούνες, θα ήταν πολύ δυναμικότερες αν είχαν τη στήριξη της οργανωμένης εργατικής δύναμης. Τα συνδικάτα έχουν οργανώσει αμέτρητες απεργίες και άλλες βιομηχανικές δράσεις για περιβαλλοντικούς λόγους παγκοσμίως. Ανυπομονώ να δω την πρώτη που θα γίνει και για τα ζώα.

Δεύτερον, συμμετέχοντας στα συνδικάτα και παίρνοντας περισσότερο τον έλεγχο των ζωών μας στο εργασιακό μας περιβάλλον, μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο για εμάς και τους συναδέλφους μας. Μόνο σε μια κοινωνία όπου τα άτομα θα νιώθουν πως έχουν δύναμη, πως υπάρχει σεβασμός προς αυτά και πως καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες, μπορεί η απελευθέρωση των ζώων να προχωρήσει.


Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΙWW)

Για τον ασυμβίβαστο και ριζοσπάστη ακτιβιστή για τα ζώα, η πιο φυσική επιλογή συνδικάτου θα ήταν οι ΒΕΚ. Οι ΒΕΚ είναι ένα συνδικάτο που βασίζεται στο συνδικαλισμό και τις αναρχικές ιδέες, και γι' αυτό είναι υπό τον πλήρη έλεγχο των μελών του αντίθετα με άλλα συνδικάτα. Έχει ως στόχο την απελευθέρωση των ανθρώπων από τη μισθωτή σκλαβιά, κι όχι μικρές μεταρρυθμίσεις όπως άλλα μεγαλύτερα συνδικάτα, και χρησιμοποιεί τακτικές άμεσης δράσης για την απόκτηση αγαθών.

Δείτε για τους ΒΕΚ στο διαδίκτυο, στη σελίδα www.iww.org και κρίνετε μόνοι σας.

Για την απελευθέρωση του ανθρώπου, των ζώων και της γης,
R.B.G.-Φινλανδία


Ακολουθεί μια από τις πιο ανατριχιαστικές και σκληρές ειδήσεις και εικόνες που έχουμε δει με κακοποίηση ζώων, αυτή τη φορά στην Ισπανία. Αναδημοσιεύουμε από το Ζώα και Αυτοδιάθεση. Αλλάξαμε τον αρχικό τίτλο καθώς δεν είναι βαρβαρότητα, αλλά μια ένδειξη του τι στ' αλήθεια είναι ο πολιτισμός μας: δολοφονικός.



Σήμερα το πρωί η οργάνωση μας (στην Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο) μόλις δημοσίευσε ένα σοκαριστικό video με φωτογραφίες τραβηγμένες από μια φάρμα γουρουνιών στο El Escobar, που βρίσκεται στο Fuente Alamo στην ισπανική περιοχή της Murcia. Το video δείχνει μερικές από τις πιο βάναυσες σκηνές απέναντι σε ζώα φάρμας που η Ομάδα Έρευνας μας έχει ποτέ συναντήσει.

Η Animal Equality (Ισότητα στα Ζώα) της Ισπανίας έχει κάνει μήνυση ενάντια στον ιδιοκτήτη της φάρμας και τους εργαζόμενους.

Ο Marco Verduga Vinicio, ένας από τους εργάτες της φάρμας που μας παρέδωσε το υλικό, αποκάλυψε ότι τα ζώα αναπαράγονται για την εταιρία τροφίμων El Pozo (ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός κρέατος γουρουνιών στην Ισπανία). Για να εξαπλωθεί πάνω από το Ηνωμένο Βασίλειο, ανακαλύψαμε πως η El Pozo πουλάει επίσης τα προϊόντα της στην ηγετική εταιρία σούπερ μάρκετ Morissons.

Χάρη στον Marco Verduga Vinicio, η Animal Equality ανακάλυψε ότι αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν συχνά στην φάρμα El Escobar, που ανήκει στον Francisco Vera Sanchez, και ότι οι διευθυντές της φάρμας το γνωρίζουν. Στην πραγματικότητα είναι αυτοί που ζητάνε αυτές τις ενέργειες, έχουν βιντεοσκοπηθεί να ευχαριστιούνται με αυτές και έχουν καθιερώσει αυτές τις μεθόδους ως νόρμα για τις δολοφονίες ζώων μέσα στην φάρμα.

Τα υλικά που αποκομίσαμε είναι τα εξής:
  • Εργάτες να χτυπούν γουρούνια στα κεφάλια τους με σιδερένιες ράβδους, να πηδάνε πάνω τους, να τα κλωτσάνε, να ποζάρουν μπροστά στην κάμερα μαζί με τα γουρούνια
  • Εργάτες να επιτίθενται και να σκοτώνουν γουρούνια με μακρυά σπαθιά.
  • Το χτύπημα μιας εγκυμονούσας γουρούνας με μια ράβδο προτού της κόψουν την κοιλιά και την μήτρα με ένα μαχαίρι ενώ έχει ακόμα τις αισθήσεις της, έπειτα να βγάζουν τα έμβρυα από την μήτρα της και να την σκοτώνουν γιατί δεν είναι “κατάλληλη” ακόμα για το σφαγείο.
  • Αυτή τη γουρούνα, δεμένη και ακινητοποιημένη, που προσπαθεί ανεπιτυχώς να αποδράσει ενώ οι εργάτες βγάζουν για αρκετά λεπτά τα έμβρυα. Αφαιρούν τα έντερα, το συκώτι και άλλα εσωτερικά της όργανα ενώ εκείνη υποφέρει τρομερά. Το ζώο αφήνεται με μαρτύρια με τα εσωτερικά του όργανα να εκτείνονται στο έδαφος μέχρι να πεθάνει αρκετά λεπτά αργότερα.
Φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στο Flickr.

Περισσότερα νέα στον ιστότοπο Animal Equality.


Πηγή: Contra Info


Ελβετία: Δήλωση του οικοαναρχικού κρατουμένου Λούκα «Μπίλλυ» Μπερνασκόνι, για τη συμμετοχή του στις διαμαρτυρίες εντός φυλακών ενάντια στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF)


Η φυλακή μάς διαχωρίζει σωματικά από τους αγώνες. Μας απομονώνει απ’ τους αγαπημένους μας κι από την καθημερινή μας συνενοχή στα μονοπάτια του αγώνα, αποστερώντας μας τις ίδιες μας τις επιθυμίες. Παρ’ όλα αυτά, δεν καταφέρνει να τους βγάλει απ’ το κεφάλι μας, ούτε και την πάλη από το πνεύμα μας. Απεναντίας, η οργή και το μίσος που νιώθουμε γι’ αυτούς τους τοίχους και τους δεσμοφύλακές μας τα ριζώνουν όλα αυτά ακόμα πιο βαθιά μες στην ψυχή μας, μέσα στη σάρκα μας.

Η σκέψη γίνεται ακόμα πιο έντονη απ’ ό,τι έξω: «Τι μπορώ να κάνω;» Έτσι, όταν εμφανίζονται ευκαιρίες να συμμετάσχει κανείς μέσα από αυτούς τους τοίχους σε κινητοποιήσεις που γίνονται εκτός των τειχών, αυτό βιώνεται ως κάτι πολύ παραπάνω από συμβολικό. Είναι μία στιγμή που αρπάζω και την κάνω εξολοκλήρου δικιά μου, βαθιά μέσα μου, όπου κανένας ανθρωποφύλακας, κανένας μπάτσος, κανένας άλλος που σκοπεύει να καταχραστεί την εξουσία του, δε θα ’χει το ελεύθερο μήτε ν’ αγγίξει μήτε να κοιτάξει. Εκεί, μέσα μας, όπου τίποτα δεν είναι συμβολικό, αλλά τα πάντα συντείνουν σε ένταση.

Ηγέτες κάθε είδους κυριαρχίας (πολιτικοί και εργολάβοι, των μίντια και των μέσων αποχαύνωσης) θα συναντηθούν φέτος στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός. Εκεί θα αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο με πληθώρα θεμάτων, με σκοπό να ανιχνεύσουν τα καινούργια εκείνα μοντέλα που θα εδραιώσουν ακόμα βαθύτερα τα προνόμιά τους και θα τους επιτρέψουν να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο. Ανάμεσα σε αυτά τα θέματα, ένα που ξεχωρίζει είναι το σχετικό με τα «νέα τεχνολογικά κοινωνικά πρότυπα» και συγκεκριμένα «το επόμενο κύμα τεχνολογικών καινοτομιών, ειδικότερα στις επιστήμες της ζωής, στη νανοτεχνολογία, στην τεχνητή νοημοσύνη».

Είναι πασίγνωστο ότι οι καιροί κρίσης είναι πολύ ευνοϊκές περίοδοι για την άρχουσα ελίτ, ώστε να προωθήσει μεθόδους που πρωτύτερα ήταν ανέφικτες, εισάγοντας έτσι αλλαγές που επιτρέπουν στο σύστημα να παγιώσει ακόμα καλύτερα την εξουσία του πάνω στη ζωή του καθενός και της καθεμιάς. Οι κρίσεις είναι, στην πραγματικότητα, αυτό που χρειάζεται το σύστημα για να ανακαινίσει το ίδιο και τον κόσμο γύρω του.

Στις μέρες μας, ένα πρόβλημα που μας αναγκάζουν με εξοντωτική επιμονή να αναγνωρίσουμε δεν έχει να κάνει τόσο με την κλιματική αλλαγή (που για κάποιους συνιστά απάτη, αφού οι μεγάλες εταιρείες, παρά την «πράσινη» εικόνα που προβάλλουνε, δε δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τον πλανήτη, αλλά τον βλέπουνε σαν εργαλείο προς εκμετάλλευση ώστε να εξασφαλίσουνε τις επιχειρήσεις τους), όσο με την αναγκαιότητα ανεύρεσης καινοτομιών, με σκοπό τη διαιώνιση αυτής της σκατένιας κοινωνίας· μέσω της απάλειψης ή της καθυστέρησης των πιο ορατών αρνητικών πτυχών της, όπως οι οικολογικές ανισορροπίες με τις επιπτώσεις τους στην κλιματική αλλαγή, ή η εξάπλωση των ασθενειών που ενσκήπτουν στην υγεία μας.

Βρίσκονται λοιπόν σ’ ένα σημείο καμπής, και σκαρφίζονται ένα κόλπο ανανέωσης το οποίο θα εγγυηθεί τη διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος εκμετάλλευσης, παρά τις ανισορροπίες και τις ανομίες που έχουν συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια, ιδίως από την τελευταία μεταπολεμική περίοδο. Ο στόχος τους δεν είναι να λυθούν οι ανισορροπίες που έχουν προκληθεί, γιατί η πραγματική τους επίλυση θα προϋπόθετε και την αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος στη βάση της λειτουργίας του. Με έναν πολύ πιο απλό και επιτήδειο τρόπο, απλώς πηδάνε από πάνω και με τα δυο πόδια, μεταθέτοντας τις επιβλαβείς επιπτώσεις σε νέα, πολυπλοκότερα και βαθύτερα επίπεδα, ώστε να μην μπορούν εύκολα να συνδεθούν απευθείας με το σύστημα απ’ το οποίο εξαρτόμαστε, ούτε με τις θεμελιώδεις παραγωγικές του δυναμικές.

Σε αυτό το πνεύμα, οι νανοτεχνολογίες και οι βιοτεχνολογίες έχουνε πολλά υποσχόμενες πτυχές, και το ίδιο ισχύει για όλες τις πτυχές ή τους παραγωγικούς τομείς του τεχνοβιομηχανικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Θα συζητήσουνε γι’ αυτά στο Νταβός, γιατί στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ οι «μεγαλο»-βιομήχανοι και οι εργολάβοι παγκόσμιου βεληνεκούς μπορούν να συναντήσουν «μεγαλο»-επιστήμονες και πρωτοπόρους της υψηλής τεχνολογίας, από τους οποίους εμπνέονται, και μετά να πάνε για ένα ποτό με κάποιους «μεγαλο»-χορηγούς με σκοπό να τους πείσουν να επενδύσουν, και μετέπειτα το κουβεντιάζουν και με κάποια κυβερνητική αρχή (ή και μη κυβερνητική· συχνά οι ρόλοι είναι λίγο θολοί), προκειμένου να τους εκθέσουν τα οφέλη των επερχόμενων εξελίξεων και ερευνών. Η στιγμή στο Ντάβος είναι μία προνομιακή στιγμή. Εκεί είναι που τα αφεντικά αυτού του κόσμου και οι συνεργοί τους (επιστήμονες και μίντια) εμπνέονται προς νέες κοινές (μεταξύ τους) στρατηγικές για να πλουτίσουν περισσότερο, να θωρακίσουν τα προνόμια και την κυριαρχία τους, επιβεβαιώνοντας με φυσικότητα την τάση των τελευταίων χρόνων προς μία αίσθηση κοινωνικής και οικολογικής ευθύνης (μία βιτρίνα).

Για την ακρίβεια, ως προς τις νανοτεχνολογίες, ένα από τα σημεία-κλειδιά κατά τη διάρκεια των συνόδων του Νταβός συγκεκριμένα θα αφορά «την κατανόηση και του παραμικρού κινδύνου, προτού απρόβλεπτες συνέπειες επηρεάσουν αρνητικά τη δημόσια στήριξη της νανοεπιστημονικής έρευνας».

Ξεκάθαρο δεν είναι; Η ανησυχία τους δεν αφορά την επικινδυνότητα που εμπεριέχεται σε όλα αυτά, αλλά κατά πόσο ο κόσμος θα συνεχίσει να θεωρεί την προώθησή τους σαν επιστημονικό θαύμα, και να μην του περάσει καν απ’ το μυαλό ν’ απαρνηθεί τα κάθε λογής προϊόντα, όπως έχει ήδη συμβεί (κι εξακολουθεί να συμβαίνει) με τις βιοτεχνολογίες στον τομέα της διατροφής, δεδομένου ότι η ανάπτυξή τους μπορεί να αποβεί καθοριστική για την αναστήλωση του τρέχοντος συστήματος, και μάλιστα να του φτιάξουν μία πιο σεβαστή μόστρα, και κατά συνέπεια να το καταστήσουν ακόμα πιο κυριαρχικό. Κι αυτό συμβαίνει χάρη σε αυτή την κρίση.

Με σκοπό να συμμετάσχω από εδώ μέσα στους αγώνες που συμβαίνουν έξω, κατά τη διάρκεια της εβδομάδας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, από τις 20 μέχρι τις 29 Ιανουαρίου, απέχω από το συσσίτιο και την εργασία, που στις ελβετικές φυλακές είναι καταναγκαστική. Αυτή η άρνησή μου αποτελεί επίσης μία απάντηση προς την πρόσφατη απομόνωση που υπέστη η Σίλβια μες στην ψυχιατρική πτέρυγα των γυναικείων φυλακών του Χίντελμπανκ, όπως και στην απόφαση της διοίκησης των φυλακών να μην επιτρέπει επισκεπτήριο φίλων και συντρόφων χωρίς την ύπαρξη διαχωριστικού γυαλιού, αλλά και ως υποστήριξη του Μάρκο Καμένις, που η ακρόαση για την αποφυλάκισή του υπό περιοριστικούς όρους θα διεξαχθεί μέσα στους επόμενους μήνες (αναμένεται τον Μάιο του 2012).

Αρπάζω την ευκαιρία ν’ ανταποδώσω τις αγκαλιές συνενοχής και αλληλεγγύης στους συντρόφους που κρατούνται σε Ελλάδα, Χιλή (δύναμη, Τορτούγα!), Μεξικό, Ρωσία, Λευκορωσία, Γερμανία, Ισπανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο και οπουδήποτε στον κόσμο· στους συντρόφους του Φουοριλουόγκο στην Μπολόνια που δικάζονται, στον κόσμο από τη Φλορεντία και στους αντιφασίστες από το Κούνεο, στους εξεγερμένους που συνελήφθησαν ή φορτώθηκαν με διώξεις στη Βαλ ντι Σούζα και σε όποιον/-α αγωνίζεται εντός κι εκτός άθλιων τειχών.

Από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κοινωνικής επανένταξης
Ρέγκενσντορφ, 15 Ιανουαρίου 2012


Την Παρασκευή στις 2 Μαρτίου στο κτήριο Γκίνη του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, στις 5μ.μ. θα γίνει μια εκδήλωση-συζήτηση με θέμα τον βιομηχανικό κομμουνισμό και την αναρχία. Ακολουθεί η αφίσα της εκδήλωσης και το κείμενο της Σύμπραξης για την Αναρχία.


%_3_afisa_gkini

Έχουν περάσει περίπου δύο αιώνες μετά την βιομηχανική επανάσταση. Ένα γεγονός το οποίο ήταν η αιτία για να αλλάξει συνολικά η εικόνα του πλανήτη μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η ζωή των ανθρώπων εκμηχανίστηκε και άλλαξε ριζικά, ενώ τα οικοσυστήματα και πολλά άλλα είδη ζωής καταστρέφονται.

Η βιομηχανική επανάσταση ήταν το αποτέλεσμα μιας μεθοδευμένης επιστημονικής και τεχνικής σύζευξης, που έχει τις ρίζες της σε κάποια ιστορικά γεγονότα και επιλογές της κυριαρχίας (φεουδαρχία και καινοτομίες στη γεωργία στα τέλη του μεσαίωνα, ιδιοκτησία και περιφράξεις, ναυτική τεχνολογία και αποικιοκρατία, έντονη αστικοποίηση).

Η εκβιομηχάνιση της ζωής δεν ήταν ένα φυσικό γεγονός, αλλά ένα μια επιβαλλόμενη διαδικασία από την κυριαρχία. Αυτό αποδεικνύεται από την σθεναρή αντίσταση των εξουσιαζόμενων στις αρχές του 18ου αιώνα απέναντι στις μηχανές και τον βιομηχανικό τρόπο ζωής. Οι άνθρωποι δεν οδηγήθηκαν στην βιομηχανική επανάσταση μέσα από ελεύθερες διαδικασίες, αλλά μέσα από συνθήκες εξουσιαστικές. Όπως και σήμερα η βιοτεχνολογία εφαρμόζεται στην γεωργική παράγωγη χωρίς την συναίνεση έστω της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Η βιομηχανική παραγωγή για να λειτουργήσει απαιτεί εκ των πραγμάτων εξουσιαστικές σχέσεις. Αρχικά, επειδή οι άνθρωπου θα πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα αποκλειστικά τεχνητό περιβάλλον που οι κινήσεις τους θα καθορίζονται από τον ρυθμό των μηχανών. Η βιομηχανική παραγωγή απαιτεί έντονο καταμερισμό εργασίας και εξειδίκευση. Με τη σειρά της η εξειδικευμένη εργασία προϋποθέτει ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα και μια μαζική κοινωνία με πολύπλοκες σχέσεις και ρόλους. Βεβαίως ο έντονος καταμερισμός εργασίας και η εξειδίκευση είναι κάθετα αντίθετοι προς την ελευθερία των κινήσεων και την σκέψη των ανθρώπων. Αφού η μονοσήμαντη ενασχόληση αλλοτριώνει τους ανθρώπους από την πραγματικότητα της φυσικής ολότητας. Αυτό όμως που ταυτίζει πλήρως την βιομηχανική παραγωγή με την κυριαρχία είναι το ότι για να λειτουργήσει στρέφεται ενάντια στον φυσικό κόσμο καταστρέφοντας τον. Η ύπαρξη της βιομηχανικής παραγωγής προϋποθέτει ασφαλώς την κατασκευή της άγνοιας και την αλλοτρίωση του κοινωνικού χώρου από την φύση. Για να λειτουργεί η βιομηχανική παραγωγή πρέπει να κατασπαράζεται η γη και να τρυπιέται για να υπάρχουν καύσιμες ύλες. Να μολύνονται τα νερά, να διαλύονται οι βιότοποι και να εξολοθρεύονται μαζικά φυτικοί και ζωικοί οργανισμοί.

Η εκβιομηχάνιση της παραγωγής και η πιο σύγχρονη εφαρμογή της υψηλής τεχνολογίας είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει και να αλλοιώσει καταλυτικά τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Οι σύγχρονες πόλεις και ο τυποποιημένος και πλήρως ελεγχόμενος τρόπος ζωής σε αυτές είναι συνέπεια της τεχνολογικής ανάπτυξης. Η αστικοποίηση, η γιγάντωση των πόλεων, τα πλήθη των πεινασμένων, η κατασκευή παραγκουπόλεων και πολλά άλλα κοινωνικά προβλήματα του σύγχρονου τρόπου ζωής (ναρκωτικές ουσίες, αποξένωση, αυτοκτονίες, διάφορες αρρώστιες) είναι μεγάλα προβλήματα που πηγάζουν από την εξάρτηση των ανθρώπων από το βιο -μηχανικό -τεχνολογικό σύστημα, το κράτος και τις εξουσιαστικές σχέσεις.

Η βιομηχανική παραγωγή δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία, αλλά εφευρέθηκε, εξελίχθηκε και λειτουργεί μέσα από εξαναγκαστικές διαδικασίες και εξουσιαστικές κοινωνικές σχέσεις. Η ύπαρξη του κρατικού μηχανισμού όπως και κάποιου οικονομικού συστήματος είναι απαραίτητοι μηχανισμοί για την ύπαρξη της βιομηχανίας. Το οικονομικό σύστημα είτε ονομάζεται καπιταλισμός, είτε κομμουνισμός είτε οτιδήποτε άλλο δεν έχει διαφορά από τη στιγμή που διαχειρίζεται και εξασφαλίζει την τάξη για την ομαλή λειτουργία της βιομηχανικής παραγωγής και των πόλεων.

Πολλά κομμουνιστικά καθεστώτα τον περασμένο αιώνα, αλλά και σήμερα πήραν την εξουσία σε διάφορες χώρες του κόσμου, με την ΕΣΣΔ να αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα υπαρκτού σοσιαλισμού. Αυτοί οι κομμουνιστές βάλθηκαν να χρησιμοποιήσουν τη βιομηχανική παραγωγή θεωρώντας ότι το πρόβλημα έγκειται στο ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν ένα και το αυτό με το παγκοσμιοποιημένο σύστημα κυριαρχίας.

Ο αντιεξουσιαστικός ή ελευθεριακός κομμουνισμός διαχωρίζει τη θέση του από τον υπαρκτό σοσιαλισμό στο σημείο που απορρίπτεται ο κρατικός μηχανισμός. Όμως ποια η διαφορά αν την εξουσία την κατέχει κάποιο κομμουνιστικό κόμμα από το να την κατέχει «η εθνική συνομοσπονδία εργατών»; Ποια η διαφορά από το να έχουμε για χρήμα ευρώ, δραχμή ή δολάριο από το να έχουμε κουπόνια; Από τη στιγμή που υπάρχει πρόθεση να αντικατασταθούν οι κρατικές δομές από κάποιες άλλες δομές παρόμοιου τύπου είναι αυτονόητο ότι η πρόθεση αυτή επικεντρώνεται στη μεταρρύθμιση των υπάρχουσων δομών κι όχι στην καταστροφή τους με προοπτική την ολική απελευθέρωση.

Κάθε προσπάθεια που επικεντρώνεται στην αυτοδιαχείριση του βιο-μηχανικό-τεχνολογικού συστήματος κυριαρχίας είναι καταδικασμένη να αναπαράγει τις εξουσιαστικές σχέσεις, τους ρόλους, την αλλοτρίωση, τη συνέχιση της λεηλασίας του φυσικού κόσμου και εν τέλει την αναδόμηση του κρατικού μηχανισμού με άλλο προσωπείο. Ένα κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικό σύστημα, είτε το ονομάζουμε εξουσιαστικό, είτε κομμουνιστικό, είτε ελευθεριακό από τη στιγμή που θα επιχειρήσει να διαχειριστεί τη βιομηχανική παραγωγή και την υψηλή τεχνολογία, θα είναι εξ ορισμού ένα σύστημα κυριαρχίας.

Θεωρούμε ότι το ζήτημα της ολικής απελευθέρωσης και της αναρχίας δεν απευθύνεται μόνο στο ανθρώπινο είδος, αλλά αφορά ολόκληρη τη βιόσφαιρα. Επειδή η απελευθέρωση και η αναρχία θα υπάρξουν μόνο όταν καταστραφεί η αλλοτρίωση των ανθρώπων από τη φύση και όταν επιτευχθεί η αρμονική συνύπαρξή τους. Αν επιχειρήσουμε να προσαρμόσουμε ιδεολογικά την αναρχία με βάση τις υπάρχουσες δομές της βιομηχανίας, της υψηλής τεχνολογίας, των καταναλωτικών και διατροφικών προτύπων, στην πόλη και τον πολιτισμό στο σύνολό του, τότε θα έχουμε κατασκευάσει άλλο ένα τεχνητό έκτρωμα στο όνομα της ελευθερίας.

Η αναρχική θεώρηση δεν είναι ένα πολιτικό εργαλείο για να κάνουμε αντιπολίτευση στο καθεστώς, αλλά ούτε και ένα εναλλακτικό μοντέλο για τη διαχείριση της βιομηχανικής αθλιότητας. Είναι η θεώρηση για τη συνολική καταστροφή των δομών της κυριαρχίας, μια θεώρηση για την αρμονία με τον φυσικό κόσμο και την ολική απελευθέρωση.

Ο σύγχρονος βιομηχανικός τρόπος ζωής, κατά το δυτικό μοντέλο, βασίζεται στον αγώνα για την κάλυψη ενός συνόλου από πλαστές υλικές ανάγκες και υπηρεσίες. Για την κάλυψη αυτών των αναγκών, ενός μέρους της ανθρωπότητας, θυσιάζεται ο φυσικός κόσμος, συντηρείται η ανισότητα, η εξαθλίωση όπως και η πείνα στον τρίτο κόσμο. Και όμως, οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν χωρίς τη βιομηχανία, όπως μπορούν και να ζήσουν χωρίς κράτος όπως έκαναν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.

Προς την κατεύθυνση της συνολικής απελευθέρωσης θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ως άνθρωποι τι ακριβώς είμαστε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Είμαστε ένα είδος κυριαρχικό που θέλει να καταστρέφει τον υπόλοιπο κόσμο, απειλώντας τον συνολικά με εξαφάνιση ή ένα είδος που θέλει να απολαύσει τη ζωή αφήνοντας όλους τους ανθρώπους και τα υπόλοιπα είδη ζωής να ζήσουν;

Ο ανθρωποκεντρισμός ήταν πάντα ο βασικός τρόπος σκέψης που καλλιεργούσε η κυριαρχία για να διαιωνίζεται και να αναπτύσσεται ο πολιτισμός. Για να ζήσουμε χωρίς τα δεινά της κυριαρχίας και του πολιτισμού οφείλουμε να αρνηθούμε τη μυωπική οπτική του ανθρωποκεντρισμού και να αποκτήσουμε μια συνολική οικοκεντρική αντίληψη για το πού βρισκόμαστε.

Για να γευτούμε ως άνθρωποι τους καρπούς της αναρχίας είναι προϋπόθεση να καταστρέψουμε το κράτος, όλες τις εξουσιαστικές σχέσεις, αλλά και τις δομές που αναπαράγουν την κυριαρχία, όπως είναι η βιομηχανική παραγωγή και οι πόλεις.

Σύμπραξη για την αναρχία




Η εκμετάλλευση των ζώων στην κτηνοτροφία

Ημερομηνία: Παρ, 24/02/2012 - 19:00
Τόπος: Συνεταιριστικός Πολυχώρος Κουκούτσι - Ηράκλειο

19:00 Προβολή ταινίας: Unser täglich Brot (Our Daily Bread)

Περιγραφή Ταινίας: Καλώς ήλθατε στον κόσμο της βιομηχανικής παραγωγής τροφής και της γεωργίας υψηλής τεχνολογίας. Στον ρυθμό των ιμάντων μεταφοράς και των τεράστιων μηχανημάτων, η ταινία παρατηρεί δίχως να σχολιάζει τα μέρη όπου παράγεται τροφή στην Ευρώπη: μνημηώδεις χώροι, σουρεαλιστικά τοπία και περίεργοι ήχοι – ένα κρύο, βιομηχανικό περιβάλλον που αφήνει ελάχιστο χώρο για ατομικότητα. Άνθρωποι, άλλα ζώα, φυτά και μηχανές παίζουν έναν ρόλο υποστηρικτικό της οικονομίας αυτού του συστήματος, το οποίο ορίζει το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας μας.

20:30 Ενημέρωση και συζήτηση γύρω από
την εκμετάλλευση των ζώων στην κτηνοτροφία.

*Μετά από την συζήτηση θα ακολουθήσει βίγκαν κουζίνα

Ενημέρωση για τον σύντροφο Τορτούγα

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012


Πηγή: Contra Info 1 - 2


Χιλή: Ο Τορτούγα σε κατ' οίκον περιορισμό



13 Φλεβάρη 2012

Διαδίδουμε την τελευταία εξέλιξη σε σχέση με τον σύντροφο Λουσιάνο Πιτρονέγιο («Χελώνα»), ο οποίος θα βγει από την φυλακή Σαντιάγο 1 απόψε και θα μεταφερθεί στο σπίτι της μητέρας του, όπου θα τεθεί σε κατ' οίκον περιορισμό. Η απόφαση αυτή εκδόθηκε κατά την ακροαματική διαδικασία που διεξήχθη σήμερα, περίπου στις 15:00.

Στέλνουμε στον σύντροφο μας μια γερή αγκαλιά. Προς το παρόν θα μπορεί να κρατάει μακριά του τα σιχαμένα και δουλικά χέρια των υποτακτικών δεσμοφυλάκων του βασανιστικού θεσμού της «Gendarmeria» (αρμόδιας για το σωφρονιστικό σύστημα στη Χιλή).

Δύναμη, Τορτούγα, και άλλο ένα βήμα προς τα εμπρός!

- - - - - - - -

Σαντιάγο, Χιλή: Άρση του κατ' οίκον περιορισμού του Τορτούγα


17 Φλεβάρη 2012

Το εφετείο του Σαντιάγο αποφάνθηκε την ανάκληση του καθεστώτος κατ' οίκον περιορισμού του συντρόφου Λουσιάνο Πιτρονέγιο. Οι εφέτες επικαλέστηκαν τους εξής λόγους για να τον ξανακλείσουν πίσω από τα σίδερα: α) θεωρείται «κίνδυνος για την κοινωνία», β) ενδέχεται να φύγει από την χώρα, μιας και έχει διπλή ιθαγένεια (χιλιανή και ιταλική), καθώς επίσης έγκυρο διαβατήριο, γ) διατηρείται σε «καλή κατάσταση υγείας» (!) η οποία δε δικαιολογεί τον κατ' οίκον περιορισμό. Το δικαστικό αυτό πραξικόπημα βασίστηκε, τέλος, στο «γράμμα προς τις αδάμαστες καρδιές», που κοινοποίησε ο Λουσιάνο πριν από μερικές βδομάδες, διώκοντας έτσι επίσης μια απάντηση του εξεγερσιακού πολιτικού κρατουμένου προς την αμείωτη αλληλεγγύη μας ανά τον κόσμο.

Κάτω τα ξερά σας από τον Τορτούγα!
Λευτεριά σε όλους τους ομήρους του κράτους!

Περισσότερα στο war on society.

6/2: Βίγκαν Καφενείο στη Σκαραμαγκά

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Την Πέμπτη που μας πέρασε, στις 2 Φεβρουαρίου, ο Victor VanOrden καταδικάστηκε δυστυχώς σε 5 χρόνια φυλάκισης και σε χρηματική αποζημίωση ύψους €6.661 (ή $8.757) στον ιδιοκτήτη του εκτροφείου μινκ, το οποίο βρίσκεται κοντά στο Stone State Park της Iowa στην Αμερική από το οποίο τον Οκτώβρη του 2011 είχε προσπαθήσει μαζί με την σύντροφό του, Kellie, να απελευθερώσουν μινκ.

Όπως διαβάζουμε στην σελίδα υποστήριξης που έχει δημιουργηθεί, ο Victor είχε συμφωνήσει να παραδεχτεί την ενοχή του για την απελευθέρωση ενός μινκ και για επιχειρούμενη κλοπή τρίτου βαθμού ως μέρος συμφωνίας, καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα βρισκόταν αντιμέτωπος με καταδίκη 13 χρόνων φυλάκισης εάν θεωρούνταν ένοχος. Παρ' όλ' αυτά η καταδικαστική απόφαση βγήκε μόλις προχτές, ενώ την απόφαση για το μήκος της ποινής την είχε ο δικαστής, ο οποίος δήλωσε με σκληρό τρόπο στον κατηγορούμενο πως «κατά τη απαιτούμενη διάρκεια της πορείας σας μέχρι εδώ, είχατε αμέτρητες ευκαιρίες για να αναρωτηθείτε "Τι κάνουμε;", αλλά συνεχίσατε να δράτε έτσι.» Άφησε όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο επανεξέτασης της ποινής.

Όσον αφορά την Kellie, τώρα, η δίκη της ήταν κι αυτή προγραμματισμένη την περασμένη Πέμπτη, όπου σκόπευε να δηλώσει ένοχη αλλά έπειτα από μια συζήτηση με το δικηγόρο της, ο τελευταίος ζήτησε από τον δικαστή και τον τοπικό εισαγγελέα να μιλήσουν στην αίθουσα των ενόρκων. Όταν βγήκαν, ο δικαστής δήλωσε πως κατανοούσε την επιθυμία της Kellie να μην δηλώσει ένοχη, και η δίκη της μεταφέρθηκε στις 6 Μαρτίου.

Παρακάτω ακολουθούν κάποια μεταφρασμένα ενδεικτικά αποσπάσματα από μια συνέντευξη που έδωσαν αρκετές μέρες πριν, λέγοντας κάποια πράγματα για τον εαυτό τους και την ιστορία τους αλλά και γενικά για την απελευθέρωση των ζώων:

Πώς έγινες βίγκαν;

Kellie: Έγινα βίγκαν τρία χρόνια πριν, ενώ ήμουν χορτοφάγος για αρκετό καιρό. Δεν ήταν κάτι παράξενο που με έκανε να γίνω βίγκαν, απλά μου φάνηκε σωστό. Ένιωθα πως ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω. Ποτέ δεν μετέβηκα σ' αυτό, απλά το έκανα μόλις το αποφάσισα. Έπειτα μου κίνησε την περιέργεια και συνειδητοποίησα την φρίκη της βιομηχανίας γάλακτος και αυγών. Δε θα σταματήσω ποτέ να είμαι βίγκαν, είναι κάτι περισσότερο από μια διατροφική επιλογή για μένα, είναι ένας τρόπος ζωής και μια έκκληση για δράση.

Victor: Βασικά, όταν έγινα 13 η άμεση οικογένειά μου μετακόμισε με τους γονείς της μητέρας μου. Ζούσα σε μια μικρή φάρμα για μερικά χρόνια. Δε μπορώ να θυμηθώ αν η βαριά-κρεατοφαγική διαιτά μου με ενοχλούσε, παρά το γεγονός ότι ήξερα από πρώτο χέρι από πού προέρχεται. Μάλλον ανησυχούσα πιο πολύ να κερδίσω την αποδοχή των μεγαλύτερων αντρών της οικογένειας παρά να έχω οποιεσδήποτε λογικές σκέψεις. Όταν έγινα λίγο μεγαλύτερος ασχολήθηκα με την punk και την hardcore σκηνή και εκεί είναι που το μήνυμα του βιγκανισμού έφτασε για πρώτη φορά στα αυτιά μου. Εκείνη την εποχή ήμουν αρκετά ισχυρογνώμων και η ρητορική αυτή δεν μου ήταν ιδιαίτερα αποδεκτή. Όταν έγινα 18, παράτησα το κολλέγιο για την πρώτη μου δουλειά piercing, όπου είχα την ευχαρίστηση να δουλεύω μαζί με έναν ριζοσπάστη βίγκαν τατουατζή. Όποιος έχει έρθει σε επαφή ποτέ με τον Thomas Kenney ξέρει ότι αυτός είναι το πιο ευγενικό, το πιο γενναιόδωρο άτομο που θα συναντήσεις. Ήμουν εφτά ή οχτώ χρόνια μικρότερός του, και άρχισα με φυσικό τρόπο να μιμούμαι πτυχές της προσωπικότητάς του. Σταμάτησα να τρώω κρέας, και έγινα εντελώς βίγκαν ένα χρόνο αργότερα. Παρόλο που το μετανιώνω που μου πήρε τόσο πολύ, είναι λίγο καθησυχαστικό να σκεφτείς πως τα εκατοντάδες άτομα που δεν ήταν δεκτικοί προς την βίγκαν προσέγγισή μου κάποια στιγμή στο παρελθόν την ξανακούν από κάποιον άλλο.

● ● ●

Πώς ασχολήθηκες με τον ακτιβισμό;

Kellie: Έγινα ενεργή σχετικά με τα δικαιώματα των ζώων ένα χρόνο ή κάπου τόσο αφότου έγινα βίγκαν. Παρακολουθούσα διαλέξεις και διάβαζα ποικίλα βιβλία πάνω στο ζήτημα των δικαιωμάτων των ζώων και της ηθικής. Οι αρχές μου έγιναν πιο ξεκάθαρες. Διαπίστωσα το πόσο σημαντικό ήταν να ενημερώσω τους ανθρώπους για το μαρτύριο των ζώων επειδή δεν μπορούσαν να το κάνουν τα ίδια.

Victor: Νομίζω ότι αυτό συνέβη το καλοκαίρι του 2008... Ο φίλος μου ο Shane κι εγώ κάναμε κηπουρική δουλειά για μια ηλικιωμένη κυρία στην πόλη, η οποία στο τέλος της μέρας, μας ζήτησε να πνίξουμε όλα τα σκιουράκια groundhog που είχαν πιαστεί στις παγίδες που ήταν στην έκταση της ιδιοκτησίας της. Μόνο ένας μικρός τύπος είχε την ατυχία να πιαστεί εκείνη τη μέρα. Η μουσούδα του ήταν ροζιασμένη και ματωμένα από τα επαναλαμβανόμενα χτυπήματα πάνω εκεί που πριν ήταν η είσοδος της παγίδας. Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη σκέψη για να τον αφήσουμε να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του: ήταν απλά το πιο προφανές. Εκείνη την εποχή, δεν είδα αυτή την πράξη ως κάποιο είδος «ακτιβισμού», αλλά σίγουρα συνέβαλε στη φυσική εξέλιξη του τρόπου σκέψης μου. Το να είμαι βίγκαν σήμαινε πια λιγότερο κάτι που δεν έκανα και περισσότερο κάτι που έκανα.


Πρόκειται για το δελτίο τύπου που εξέδωσαν αρκετές περιβαλλοντικές οργανώσεις αναφορικά με το φαινόμενο της λαθροθηρίας, αυτή την φορά στο Εθνικό Πάρκο Πρεσπών.

Εμείς σημειώνουμε πως οι δολοφόνοι παραμένουν δολοφόνοι, όσα «μέτρα και οδηγίες» κι αν εκδοθούν, και πως δε μπορεί να υπάρξει καμία προστασία των κατοίκων οποιουδήποτε οικοσυστήματος από τη στιγμή που θεωρείται πως υπάρχει το νόμιμο και το παράνομο κυνήγι. Γιατί, είτε νόμιμο, είτε παράνομο, η δολοφονία γίνεται και το αποτέλεσμα για το θύμα είναι το ίδιο. Αυτό το περιστατικό, όπως και τα υπόλοιπα φαινόμενα «λαθρο»-θηρίας που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο, απλά εκδηλώνουν πλήρως την πραγματική φύση του κυνηγιού και τη νοοτροπία επιβολής στον φυσικό κόσμο που χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος αυτού που ονομάζουμε σήμερα ανθρωπότητα.




Η ανεξέλεγκτη δράση των λαθροθήρων στο Εθνικό Πάρκο Πρεσπών έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Δεν πρόκειται πλέον για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για μόνιμη τακτική. Τελευταίο περιστατικό, στις 18 Ιανουαρίου, όπου Φύλακας του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου Πρεσπών σε συνεργασία με Δασοφύλακα εντόπισε πολυπληθή ομάδα κυνηγών σε απαγορευμένη για την άσκηση θήρας ζώνη του Εθνικού Πάρκου και εντός της απαγορευμένης ζώνης των 500μ. από τα σύνορα Ελλάδας-ΠΓΔΜ. Επιπλέον το περιστατικό συνέβη εν μέσω ισχυρού παγετού και απαγορευτικής περιόδου λόγω κάλυψης του εδάφους με χιόνι*, γεγονός που καταρρίπτει οποιοδήποτε ενδεχόμενο ισχυρισμό σχετικά με τη νομιμότητα της συγκεκριμένης δραστηριότητας.

Ανάλογα περιστατικά έχουν δημιουργηθεί επανειλημμένως στο παρελθόν. Οι Φύλακες του Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Πάρκου Πρεσπών, παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητες των φορέων για την αποτροπή των παράνομων περιστατικών εντός των προστατευόμενων περιοχών, επιτελούν το καθήκον τους στο βέλτιστο επίπεδο. Παρόλα αυτά έχουν επανειλημμένως δεχθεί υβριστικές επιθέσεις από λαθροθήρες που προκλητικά αγνοούν οποιαδήποτε παρατήρηση και δεν συμμορφώνονται στα μέτρα προστασίας που προβλέπει η ελληνική νομοθεσία για το Εθνικό Πάρκο Πρεσπών. Στο τελευταίο περιστατικό, ο Φύλακας στην αναφορά του μιλά ακόμη και για απειλή που δέχτηκε ο ίδιος για τη ζωή του στην προσπάθειά του να πείσει τους λαθροθήρες ότι πρέπει να σέβονται τους κανόνες, γεγονός που ξεπερνά πλέον κάθε όριο και που αποτρέπει τους φύλακες από την άσκηση των καθηκόντων τους.

Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις: Εταιρία Προστασίας Πρεσπών, ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ, Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Καλλιστώ και WWF Ελλάς καταγγέλλουν την ανεξέλεγκτη λαθροθηρία στο Εθνικό Πάρκο Πρεσπών και καλούν την Πολιτεία να λάβει επειγόντως μέτρα για την πάταξη των παράνομων δραστηριοτήτων στις προστατευόμενες περιοχές, καθώς και να ενισχύσει τη δυνατότητα των Φορέων Διαχείρισης να επιτελέσουν το έργο τους για την προστασία των πολύτιμων και ευαίσθητων αυτών περιοχών.

«Το πλούσιο φυσικό περιβάλλον είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της Πρέσπας στο οποίο τόσα χρόνια όλοι βασίζουμε την ανάπτυξή της και το μέλλον της. Εξαιτίας των προσπαθειών όλων, κατοίκων και οργανώσεων, η Πρέσπα θεωρείται υποδειγματική, μια αληθινή "Κιβωτός ζωής" που έχει αναγνωριστεί και καταξιωθεί διεθνώς. Τα επανειλημμένα περιστατικά παράνομης λαθροθηρίας, τα οποία δεν αντιμετωπίζονται ποτέ αποφασιστικά και ουσιαστικά, καταστρέφουν όχι μόνο το περιβάλλον μας, αλλά αμαυρώνουν την εικόνα της περιοχής μας, τον τουρισμό και την ανάπτυξή της. Καλούμε την Πολιτεία να κάνει το αυτονόητο και να μας προστατέψει από τους παράνομους, ενισχύοντας τους Φορείς Διαχείρισης και δίνοντας ουσιαστικές αρμοδιότητες στους Φύλακες – Επόπτες. Καλούμε την Κυνηγετική Συνομοσπονδία να καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης και να αντιδράσει άμεσα γιατί αυτά που χαρακτηρίζει ως "μεμονωμένα περιστατικά" είναι στην Πρέσπα η καθημερινότητά μας και η ζωή μας και δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλο αυτή την κατάσταση», δήλωσε η Διευθύντρια της Εταιρείας Προστασίας Πρεπών Μυρσίνη Μαλακού.

Περισσότερες πληροφορίες:

Μυρσίνη Μαλακού, Διευθύντρια Εταιρίας Προστασίας Πρεσπών, 23850-51211
Μαριάννα Βλάσση, Υπεύθυνη Επικοινωνίας Εταιρίας Προστασίας Πρεσπών, 6947692357
Βάσω Πετρίδου, ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ, 6937422537
Δάφνη Μαυρογιώργου, Ελληνική Εταιρία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, 6977205351
Γιώργος Πολίτης, Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, 210-3314563
Μαλαμώ Κορμπέτη, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία, 6946249450
Ηλιάνα Μπουσιάκη, Καλλιστώ, 6972694147
Ιόλη Χριστοπούλου, WWF Ελλάς, 6937935031

* Απόφαση Δασαρχείου με αριθμό πρωτοκόλλου 19.12.2011 70546/4882 – Απαγόρευση Θήρας σε περίπτωση χιονοπτώσεων για την κυνηγετική περίοδο 2011-2012


Νέα από όλο τον κόσμο σχετικά με αγώνες ενάντια στις εκμεταλλευτικές μεταλλευτικές δραστηριότητες, για την προστασία της φύσης και της υγείας των ανά τόπους κατοίκων. Αναδημοσίευση από το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων.


Από τη διεθνή ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών:

ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ

Η κυβέρνηση της Ινδονησίας υποχρεώθηκε να ανακαλέσει την άδεια που είχε χορηγήσει σε Ινδονησιακή-Αυστραλιανή εταιρεία για έρευνα και εκμετάλλευση χρυσού στο νησί Σουμπάβα, μετά από τις διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων και τον εμπρησμό του γραφείου του Περιφερειακού Διευθυντή στις 26 Ιανουαρίου. Τον περασμένο Δεκέμβριο, οι διαδηλώσεις των αγροτών και ψαράδων κατοίκων του νησιού κατέληξαν σε τραγωδία όταν η αστυνομία πυροβόλησε σχεδόν εξ’επαφής και σκότωσε δυο διαδηλωτές, ενώ τραυμάτισε άλλους οκτώ.

Σύνδεσμος: Indonesian protests force government to revoke gold mining permits – guardian.co.uk.


ΘΙΒΕΤ

Οι χωρικοί κάτοικοι του Θιβέτ πέτυχαν να σταματήσουν πρόγραμμα μεταλλείας χρυσού από Κινεζική εταιρεία στο βουνό Kawagebo, που είναι τόσο ιερό για τους Βουδιστές του Θιβέτ που ακόμα και η ορειβασία απαγορεύεται. Οι χωρικοί δέχτηκαν απειλές και βίαιες επιθέσεις από τους ανθρώπους της εταιρείας, απάντησαν με καταστροφή μηχανολογικού εξοπλισμού, ακολούθησαν συλλήψεις και προσπάθειες εξαγοράς των ηγετών τους και στο τέλος …το ιερό βουνό νίκησε. Στις 23 Ιανουαρίου ενώ η ένταση ανέβαινε, η τοπική κυβέρνηση διέταξε το κλείσιμο του μεταλλείου και την απομάκρυνση των μηχανημάτων.

Σύνδεσμος: Tibetan Villagers Halt Mining Project on Sacred Mountain – intercontinentalcry.org


ΚΟΛΟΜΒΙΑ


Τον ΕΞΑΝΤΑ τον είδατε. Η μικρή πόλη του Μαρμάτο κάθεται πάνω σε ένα βουνο από χρυσό και πολυεθνική μεταλλευτική εταιρεία θέλει να διώξει την πόλη για να πάρει το χρυσό. Παρά την εχθρική στάση της κεντρικής κυβέρνησης που ευνοεί την εκμετάλλευση, η πόλη του Μαρμάτο είπε “Όχι, ευχαριστώ” και ενσωμάτωσε στο σχεδιασμό χρήσεων γης την πλήρη απαγόρευση των επιφανειακών εξορύξεων.


Σύνδεσμος:
EARTHWORKS | Colombia town bans open-pit mining, bucks displacement attempt from Gran Colombia Gold


ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Eνώ οι διαδηλώσεις κατά του μεταλλείου χρυσού της Φαματίνα συνεχίζονται στην επαρχία La Rioja της Αργεντινής, επειδή “το νερό αξίζει περισσότερο από το χρυσό” (In Famatina, Water Is Worth Far More Than Gold), ένα νέο μέτωπο διαδηλώσεων έχει ανοίξει στην επαρχία Ρίο Νέγκρο.

Ένας νέος νόμος που ενεργοποιήθηκε στις 9 Ιανουαρίου επιτρέπει τη χρήση κυανίου στη μεταλλουργία χρυσού που είχε απαγορευθεί στην επαρχία του Ρίο Νέγκρο από το 2005. Από τότε κάθε Τετάρτη γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις κατά του κυανίου με χιλιάδες ανθρώπους στο κέντρο μιας από τις πιο τουριστικές πόλεις της περιοχής, το Bariloche – απ’όπου και η φωτογραφία.

Σύνδεσμος: Massive protests against cyanide and open pit mining in Bariloche, Argentina


ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ

Οι αρμόδιοι της Κόστα Ρίκα αρνήθηκαν στην Καναδική εταιρεία B2Gold να ξαναλειτουργήσει το μεταλλείο χρυσού Μιραμάρ που είχε καταρρεύσει το 2007, μετά από μόλις δυο χρόνια λειτουργίας…

Το 2010, η Πρόεδρος Λάουρα Τσιντσιλά έκανε ένα γενναίο βήμα για την ανάδειξη της χώρας της σε πρότυπο περιβαλλοντικής προστασίας, απαγορεύοντας όλα τα νέα επιφανειακά μεταλλεία, ειδικά του χρυσού, και τη χρήση επικίνδυνων ουσιών όπως το κυάνιο (Κόστα Ρίκα: Tέλος σε ΟΛΑ τα επιφανειακά μεταλλεία!). Η Κόστα Ρίκα επιμένει.

Σύνδεσμος:
Costa Rica denies Canadian firm right to resume mining


Άλλα νέα των ημερών:
  • Συνεχίζονται οι απειλές και η βία κατά ακτιβιστών στο Ελ Σαλβαδόρ μετά από αρκετές, ήδη, δολοφονίες...
    -Threats and Violence Continue against Salvadoran Environmentalists
  • Στην Αμερική, οι οργανώσεις ιθαγενών του Ουσκόνσιν ενώνονται για να αγωνιστούν ενάντια στην προτεινόμενη τροποποίηση του μεταλλευτικού νόμου που, όπως λένε, οδηγεί στην απορρύθμιση της περιβαλλοντικής αδειοδότησης και “δίνει το δικαίωμα στη βιομηχανία να καταστρέψει το περιβάλλον από το οποίο όλοι εξαρτώμαστε”...
    -Mines and Communities: Wisconsin Tribes unite against new mining bill
  • Η Αυστραλία προσπαθεί να ξανανοίξει ένα από τα πιο τοξικά της μεταλλεία...
    -Australian gold mines’ tarnished glitter
  • Και μια εταιρεία-κολοσσός της εξόρυξης και εμπορίας μετάλλων (και όχι μόνο), η Ελβετική Glencore απειλείται με αγωγές για τα περιβαλλοντικά της κατορθώματα στη Ζάμπια, όπου έχει μια τεράστια επιχείρηση εξόρυξης και μεταλλουργίας χαλκού και τα έχει κάνει επιεικώς μπάχαλο. Δώστε προσοχή στην Glencore, γιατί πιθανώς να είναι η νέα ιδιοκτήτρια της ΛΑΡΚΟ...
    -Glencore faces legal action over pollution caused by Zambian copper.
Συνηθισμένα πράγματα.


Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί μετάφραση του κειμένου «No Way Out?», του J. Zerzan. Πραγματεύεται έννοιες όπως η γεωργία, ο πολιτισμός και η εξημέρωση, χωρίς να εμβαθύνει αλλά και χωρίς να παραλείπει να αναλύσει επαρκώς (στα πλαίσια της έκτασης ενός κειμένου), καθώς επίσης και τις έννοιες της γλώσσας και του συμβολισμού.




Η γεωργία έδωσε τέλος σε μια τεράστια περίοδο της ανθρώπινης ύπαρξης που χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από την ελευθερία από την εργασία, την μη-εκμετάλλευση της φύσης, μια σημαντική αυτονομία και ισότητα των δύο φύλων, και την απουσία της οργανωμένης βίας. Παίρνει περισσότερα από την γη από όσα δίνει πίσω και είναι το θεμέλιο για την ιδιωτική περιουσία. Η γεωργία περικλείει, ελέγχει, εκμεταλλεύεται και δημιουργεί την ιεραρχία και την δυσαρέσκεια. Η Chellis Glendinning (1994) περιέγραψε την γεωργία ως το «αρχικό τραύμα» που έχει καταστρέψει την ανθρώπινη ψυχή, την κοινωνική ζωή και την βιόσφαιρα.

Αλλά η γεωργία/εξημέρωση δεν εμφανίστηκε από το πουθενά στα ξαφνικά, πριν 10.000 χρόνια. Πιθανότατα, ήταν το αποκορύφωμα μιας πολύ αργής αποδοχής του καταμερισμού της εργασίας ή της ειδίκευσης που ξεκίνησε στα σοβαρά στην Ανώτερη Παλαιολιθική εποχή, περίπου 40.000 χρόνια πριν. Αυτή η διαδικασία είναι πίσω από αυτό που ονόμασαν ο Horkheimer και ο Adorno «εργαλειακό λόγο» στην «Διαλεκτική του Διαφωτισμού». Παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να θεωρείται ως προϋπόθεση για «αντικειμενικότητα», η ανθρώπινη λογική δεν είναι πια ουδέτερη. Με κάποιον τρόπο έχει παραμορφωθεί, με καταστροφικές συνέπειες: η λογική μας φυλακίζει την πραγματική ανθρωπιά, ενώ καταστρέφει τον φυσικό κόσμο. Πώς αλλιώς να εκτιμηθεί το γεγονός πως η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει γίνει τόσο εχθρική στον άνθρωπο, όσο και στα άλλα επίγεια είδη; Κάτι είχε ήδη αρχίσει να μας οδηγεί προς μια αρνητική κατεύθυνση πριν η γεωργία, η ταξική διαστρωμάτωση, το Κράτος, και το βιομηχανικό σύστημα θεσμοθετήσουν την αδικία του.

Αυτή η ασθένεια της λογικής, η οποία ερμηνεύει την πραγματικότητα σαν μια συγχώνευση των εργαλείων, των πόρων, και των μέσων, προσθέτει ένα πρωτοφανές και ανεξέλεγκτο μέτρο κυριαρχίας. Όπως και με την τεχνολογία, η οποία είναι η ενσάρκωση της λογικής ή η υλικότητα σε κάθε δεδομένη στιγμή, η «ουδετερότητα» της λογικής έλειπε εξ αρχής. Εν τω μεταξύ, μας έχουν μάθει να αποδεχόμαστε την κατάσταση μας. Είναι «η ανθρώπινη φύση» το να είσαι «δημιουργική», λέει ένα κομμάτι του ρεφρέν.

Ο καταμερισμός της εργασίας δίνει αποτελεσματική δύναμη σε κάποιους, ενώ περιορίζει ή μειώνει το πεδίο δράσης του συνόλου. Αυτό μπορεί να φανεί στην παραγωγή της τέχνης καθώς και στην τεχνολογική καινοτομία. Το διακριτικό έργο μεμονωμένων ατόμων είναι εμφανές από τις πρώτες τοιχογραφίες σπηλαίων, και η τεχνική ειδίκευση είναι μια σημαντική πτυχή της ύστερης ανάπτυξης των «σύνθετων» (δηλαδή διαστρωματωμένων) κοινωνιών. Οι καθορισμένοι ρόλοι διευκόλυναν μια ποιοτική ρήξη με τα μακροχρόνια ανθρώπινα κοινωνικά πρότυπα, σε μια εντυπωσιακά σύντομη χρονική περίοδο. Έπειτα από δύο ή τρία εκατομμύρια χρόνια με τρόπο ύπαρξης την ισότιμη τροφοσυλλογή (κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες), μέσα σε μόνο 10.000 χρόνια, ήρθε η ταχεία κάθοδος προς έναν πολιτισμένο τρόπο ζωής. Από τότε, μια συνεχώς επιταχυνόμενη πορεία κοινωνικής και οικολογικής καταστροφής βρίσκεται σε κάθε σφαίρα της ζωής.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο πόσο πλήρης ήταν η εμπειρία του πολιτισμού από τα πρώτα του στάδια. Το βιβλίο «Domestication of Metal» [στα ελληνικά, η εξημέρωση του μετάλλου] της K. Aslihan Yener πραγματεύεται την σύνθετη βιομηχανία στην πρώτη πράξη του πολιτισμού, την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού. Έχει διαγράμματα με την οργάνωση και την διαχείριση της εξόρυξης και τήξης του κασσίτερου στην Ανατολία που ξεκίνησε το 8.000 π.Χ. Η αρχαιολογική απόδειξη δείχνει αναντίρρητα ότι η διάβρωση, η ρύπανση και η αποψίλωση των δασών ήταν πολύ σημαντικές συνέπειες, καθώς οι πρώιμοι πολιτισμοί τοποθετούσαν τα απόβλητα σε μεγάλο τμήμα της Μέσης Ανατολής.

Με τον πολιτισμό, όπως είναι έτσι ήταν πάντα. Το μυθιστόρημα του 1980 του Russel Hoban, «Riddley Walker», παρέχει μια έντονη ενδοσκόπηση στην λογική του πολιτισμού. Αυτό που κάποιοι αποκαλούν Πρόοδο, ο αφηγητής το χαρακτηρίζει ως Ισχύ:
«Όταν έρθει σε μένα θα το ξέρω τότε ότι η Ισχύς δεν έφυγε. Ήταν, είναι και θα είναι. Ήταν εδώ και σχεδίαζε. Η Ισχύς θέλει εσύ να φτάσεις σε αυτήν με Ισχύ. Η Ισχύς θέλει ό,τι μπορεί να γίνει, να γίνει. Η Ισχύς θέλει τα πάντα να κινούνται προς τα μπροστά.»
Η φύση του εγχειρήματος του πολιτισμού ήταν ξεκάθαρη από την αρχή. Όντας το γρήγορα επικείμενο προϊόν της γεωργίας, η εντατικοποίηση της κυριαρχίας ήταν σταθερή και σίγουρη. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πρώτα μνημεία του ανθρώπου συμπίπτουν με τα πρώτα σημάδια της εξημέρωσης (R.Bradley στο «Mither»,1998). Η θλιβερή γραμμικότητα της καταστροφής που επέφερε ο πολιτισμός στον φυσικό κόσμο έχει διακοπεί μόνο από συμπτώματα αυτοκαταστροφής στον κοινωνικό τομέα, με την μορφή των πολέμων. Και όταν ανακαλούμε με τον B.D.Smith (1995) ότι η εξημέρωση είναι «η δημιουργία μιας νέας μορφής φυτού και ζώου», γίνεται φανερό ότι η γενετική μηχανική και η κλωνοποίηση είναι κάθε άλλο παρά περίεργες εκτροπές από τον κανόνα.

Η αντίθεση με τις χιλιάδες γενιές συλλεκτικής ζωής (κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες) είναι συγκλονιστική. Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση ότι αυτοί οι πρόγονοι βάζουν το μοίρασμα [sharing] στο κέντρο της ύπαρξης τους. Καθ' όλη την ανθρωπολογική λογοτεχνία, η μοιρασιά και η ισότητα είναι συνώνυμα με την κοινωνική οργάνωση των συλλεκτικών κοινωνιών, που χαρακτηρίζονται ως ομάδες από πενήντα ή λιγότερους ανθρώπους. Στην απουσία της μεσολάβησης και της πολιτικής εξουσίας, οι άνθρωποι απολάμβαναν εκφραστικούς δεσμούς πρόσωπο-με-πρόσωπο ο ένας με τον άλλον και σε οικειότητα με την φύση.

Ο Hewlett και ο Lamb (2000) διερεύνησαν τα επίπεδα εμπιστοσύνης και συμπόνιας σε μια ομάδα Aka από (τροφο)συλλέκτες [foragers] στην κεντρική Αφρική. Κατέληξαν στο συμπέρασμα πως η φυσική και συναισθηματική εγγύτητα μεταξύ των παιδιών και των ενηλίκων Aka είναι στενά συνδεδεμένη με τον αγαθό προσανατολισμό τους για τον κόσμο. Αντιστρόφως, ο λαός Aka βλέπει το περιβάλλον του ως γενναιόδωρο και υποστηρικτικό, τουλάχιστον εν μέρει, εξ αιτίας των απεριόριστων δεσμών μεταξύ τους. Ο Colin Turnbull παρατήρησε μια πολύ παρόμοια πραγματικότητα μεταξύ των Mbuti στην Αφρική, οι οποίοι απηύθυναν χαιρετισμούς «στην Μητέρα Δάσος, στον Πατέρα Δάσος».

Η γεωργία είναι το θεμελιακό μοντέλο για όλο τον συστηματικό απολυταρχισμό που ακολούθησε, ασφαλώς συμπεριλαμβανομένου του καπιταλισμού, και για την έναρξη της υποταγής των γυναικών. Οι πρώτοι οικισμοί γεωργίας περιείχαν «τόσο πολλούς όσο 400 ανθρώπους» (Mithen και άλλοι, 2000). Γνωρίζουμε ότι η αύξηση του πληθυσμού δεν ήταν η αιτία της γεωργίας, αλλά το αποτέλεσμα της - αυτό υποδηλώνει μια βασική δυναμική του πληθυσμιακού προβλήματος. Φαίνεται ότι οι κοινωνίες που οργανώθηκαν σε μια πραγματικά ανθρώπινη κλίμακα, έπεσαν θύματα των απαιτήσεων της εξημέρωσης. Πιθανόν να ισχύει πως μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα του υπερπληθυσμού του πλανήτη μόνο με την αφαίρεση της ριζικής αιτίας της βασικής αποξένωσης που έχουμε ο ένας με τον άλλον. Με την έλευση της εξημέρωσης, η αναπαραγωγή δεν ήταν μόνο οικονομική ανταμοιβή - προσέφερε επίσης μια αποζημίωση ή παρηγοριά για όλα αυτά που είχαν εξαλειφθεί από τον πολιτισμό.

Εν μέσω των τυποποιημένων πειθαρχικών συνεπειών των σημερινών συστημάτων της τεχνολογίας και του κεφαλαίου, υποβαλλόμαστε σε ένα πρωτοφανή καταιγισμό εικόνων και άλλων παραστάσεων. Τα σύμβολα έχουν παραγκωνίσει σε μεγάλο βαθμό κάθε τι πραγματικό και άμεσο, τόσο στον ημερήσιο κύκλο των διαπροσωπικών αλληλεπιδράσεων όσο και στην επιταχυνόμενη εξαφάνιση της φύσης. Αυτή η κατάσταση είναι γενικά αποδεκτή ως αναπόφευκτη, ειδικά αφού η ληφθείσα σοφία υπαγορεύει ότι ο συμβολισμός είναι το πρωτεύον, καθορίζοντας την ποιότητα ενός ανθρώπινου όντος. Μαθαίνουμε ως παιδιά ότι όλη η συμπεριφορά, και του ίδιου του πολιτισμού, βασίζεται στον χειρισμό των συμβόλων - αυτό το χαρακτηριστικό είναι που μας ξεχωρίζει από τα απλά ζώα.

Αλλά μια κοντινή ματιά στον Homo [σ.τ.μ.: εννοώντας τον άνθρωπο πιθανόν] κατά την διάρκεια πολλών, πολλών χιλιετιών προκαλεί την αμειλικτότητα [inexorability] ή την «φυσικότητα» της κυριαρχίας των συμβόλων στις ζωές μας σήμερα. Νέες ανακαλύψεις φτάνουν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με αυξανόμενη συχνότητα. Οι αρχαιολόγοι βρίσκουν πως πριν από περισσότερο από ένα εκατομμύριο χρόνια, οι άνθρωποι ήταν όσο έξυπνοι είμαστε και εμείς - παρά το γεγονός ότι οι παλαιότερες ενδείξεις μέχρι σήμερα κάποιας συμβολικής δραστηριότητας (ειδώλια, τοιχογραφίες σε σπήλαια, τελετουργικά αντικείμενα, χρονικές καταγραφές, κ.α.) χρονολογούνται μόνο 40.000 χρόνια πίσω περίπου. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν την φωτιά για το μαγείρεμα πριν από 1,9 εκατομμύρια χρόνια - και κατασκεύασαν και έπλευσαν πλοιάρια τουλάχιστον πριν από 800.000 χρόνια!

Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ήταν πολύ έξυπνοι: παρ' όλ' αυτά δεν άφησαν κανένα απτό ίχνος συμβολικής σκέψης μέχρι σχετικά πρόσφατα. Επίσης, αν και οι πρόγονοι μας πριν ένα εκατομμύριο χρόνια είχαν το I.Q. για να υποδουλώσουν ο ένας τον άλλον και να καταστρέψουν τον πλανήτη, δεν το έπραξαν, μέχρι που ήρθε ο συμβολικός πολιτισμός. Αυτοί που τάσσονται υπέρ του πολιτισμού κάνουν μια συντονισμένη προσπάθεια για να βρουν στοιχεία χρησιμοποίησης συμβόλων σε προγενέστερη εποχή, κινούμενοι παράλληλα με την ανεπιτυχή προσπάθεια των πρόσφατων δεκαετιών για να εντοπίσουν στοιχεία που θα ανατρέψουν το νέο ανθρωπολογικό πρότυπο της προ-γεωργικής αρμονίας και ευημερίας. Μέχρι στιγμής, οι αναζητήσεις τους δεν έχουν καρποφορήσει.

Υπάρχει ένα τεράστιο χρονικό κενό μεταξύ σαφών ενδείξεων ψυχικής ικανότητας και σαφών ενδείξεων για οποιοδήποτε συμβολισμό. Αυτή η απόκλιση γεννά σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με την καταλληλότητα του ορισμού του ανθρώπου ως κατ' ουσίαν κατασκευαστή συμβόλων. Η εμφανής αντιστοιχία μεταξύ των απαρχών της αντιπροσώπευσης και των απαρχών του τι είναι ανθυγιεινό για το είδος μας φαίνεται να είναι ακόμα πιο σημαντικό. Οι βασικές ερωτήσεις λίγο πολύ διατυπώνονται από μόνες τους.

Μια τέτοια ερώτηση αφορά την φύση της αντιπροσώπευσης. Ο Foucault υποστήριξε ότι η αντιπροσώπευση περιλαμβάνει πάντα μια σχέση εξουσίας. Ίσως να υπάρχει σύνδεση μεταξύ της αντιπροσώπευσης και της ανισορροπίας της εξουσίας που δημιουργείται όταν ο καταμερισμός της εργασίας καταλαμβάνει την ανθρώπινη δραστηριότητα. Στο ίδιο πνεύμα, είναι δύσκολο να δούμε πως μεγάλα κοινωνικά συστήματα θα μπορούσαν να είχαν προκύψει σε περίπτωση απουσίας του συμβολικού πολιτισμού. Τουλάχιστον, φαίνεται ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.

Ο Jack Goody (1997) αναφέρθηκε στην «συνεχόμενη πίεση για την εκπροσώπηση». Μαζί με μια εύκολα αναγνωρίσιμη παρόρμηση για επικοινωνία, δεν υπάρχει επίσης κάτι λιγότερο θετικό σε εξέλιξη; Για όλες αυτές τις γενιές πριν τον πολιτισμό, οι λαοί κάναν πολλά πράγματα με το μυαλό τους -συμπεριλαμβανομένης της επικοινωνίας- αλλά δεν έκαναν συμβολισμούς για αυτό. Η εκ νέου παρουσίαση της πραγματικότητας περιλαμβάνει μια κίνηση προς ένα ολοκληρωμένο, κλειστό σύστημα, του οποίου η γλώσσα είναι το πιο προφανές παράδειγμα και πιθανότατα το αρχικό παράδειγμα. Εξ ου και αυτή η θέληση για την δημιουργία συστημάτων, για να ονομάζουμε και να μετράμε; Γιατί αυτή η διάσταση, που μοιάζει ύποπτα με την εργαλειακή λογική, με τον κατ' ουσίαν κυριαρχικό πυρήνα;

Η γλώσσα απεικονίζεται συνήθως ως ένα φυσικό και αναπόφευκτο μέρος της εξέλιξης μας. Όπως ο καταμερισμός της εργασίας, οι τελετουργίες, η εξημέρωση, η θρησκεία; Ολοκληρώνοντας αυτή την εξέλιξη βλέπουμε πως το τέλος της βιόσφαιρας και η πλήρης αποξένωση είναι παρομοίως «φυσικά» και «αναπόφευκτα». Το αν μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την συμβολική τάξη ή όχι είναι το ερώτημα που επείγει.

«Εν αρχή ην ο Λόγος» - η σύγκληση του συμβολικού τομέα. Μετά την ανάκληση της ελευθερίας της Εδέμ, ο Αδάμ ονόμασε τα ζώα και τα ονόματα «ήταν» τα ζώα. Με τον ίδιο τρόπο, ο Πλάτων έκρινε ότι η λέξη δημιουργεί το πράγμα. Υπάρχει μια στιγμή γλωσσικής συμφωνίας, και από εκεί και πέρα ένα κατηγοριοποιημένο πλαίσιο επιβάλλεται σε όλα τα φαινόμενα. Αυτή η συμφωνία προσπαθεί να παρακάμψει το «προπατορικό αμάρτημα» της γλώσσας, που είναι ο διαχωρισμός του λόγου και του κόσμου, των λέξεων και των πραγμάτων.

Πολλές γλώσσες ξεκινούν πλούσιες σε ρήματα, αλλά σταδιακά αναιρούνται από τον πιο κοινό ιμπεριαλισμό του ουσιαστικού. Αυτό κινείται παράλληλα με την κινητικότητα προς σε έναν σταθερά πιο πραγμοποιημένο [reified] κόσμο, εστιάζοντας σε αντικείμενα και σε στόχους εις βάρος της διαδικασίας. Με παρόμοιο τρόπο, ο έντονος νατουραλισμός των τοιχογραφίιών των σπηλαίων, δίνει την θέση του σε μια φτωχή, στιλιστική αισθητική. Και στις δύο περιπτώσεις, η συμβολική συμφωνία έχει εξωραϊστεί από την υπόσχεση ενός δελεαστικού πλούτου, αλλά σε κάθε περίπτωση τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα είναι θανάσιμα. Μπορεί οι συμβολικοί τρόποι να ξεκινούν με κάποια φρεσκάδα και ζωντάνια, αλλά τελικά αποκαλύπτουν την πραγματική φτώχεια τους, την εσωτερική λογική τους.

Η έμφυτη αισθησιακή οξύτητα των ανθρώπινων βρεφών σταδιακά ατροφεί καθώς μεγαλώνουν και αναπτύσσονται σε αλληλεπίδραση με έναν συμβολικό πολιτισμό που συνεχίζει να διεισδύει και να μονοπωλεί τις περισσότερες πτυχές της ζωής μας. Λίγα υπολείμματα των αδιαμεσολάβητων, η αμεσότητα, επιβιώνουν ακόμα. Ο έρωτας, οι στενές σχέσεις, η βύθιση στην άγρια φύση, και η εμπειρία της ζωής και του θανάτου ξυπνούν τις αισθήσεις και την νοημοσύνη μας, ερεθίζοντας μια ασυνήθιστη πείνα. Ποθούμε κάτι άλλο από τον πενιχρό, τεχνητό κόσμο της αντιπροσώπευσης, με την μεταχειρισμένη της ωχρότητα.

Η επικοινωνία παραμένει ανοιχτή για αυτές τις αναζωογονητικές λάμψεις που περνούν, μη λεκτικά, μεταξύ των ανθρώπων. Όλα τα δύστροπα, τσακισμένα [crimbed], εξαρτημένα [conditioned] κανάλια μπορούν να χτυπηθούν, επειδή δεν μπορούμε να ζήσουμε με ό,τι είναι διαθέσιμο. Καθώς τα επίπεδα του πόνου, της απώλειας, και της κενότητας αυξάνονται, η κυρίαρχη μηχανή [apparatus] βγάζει προς τα έξω ακόμα πιο πολλά δυσάρεστα, ανυπόστατα ψέματα.

Αναφερόμενος στην τηλεπάθεια, ο Sigmund Freud έγραψε στο «New Introductory Lectures on Psychoanalysis» πως «κάποιος μπορεί να οδηγηθεί στην υποψία ότι αυτή είναι η πρωτότυπη, αρχαϊκή μέθοδος επικοινωνίας». Εκπολιτισμένος ολότελα, ο Freud δεν εξυμνούσε αυτή την υποψία, και έδειχνε να φοβάται την δύναμη της ζωής που συνόδευε τέτοιες μη-πολιτισμικές δυναμικές. Ο Laurens van der Post (π.χ. The Lost World of the Kalahari, 1958) αναφέρθηκε σε αρκετές από πρώτο χέρι παρατηρήσεις τηλεπαθητικής επικοινωνίας, πάνω από σημαντικές αποστάσεις, μεταξύ των ανθρώπων που λέγονταν «βουσμάνοι». Ο M. Pobers και ο Richard St.Barbe Baker, που επίσης γράφανε στην δεκαετία του 1950, ήταν μάρτυρες τηλεπάθειας αυτόχθονων λαών πριν αποικιστούν από τον πολιτισμό. Αυτό το αναφέρω εν παρόδω σαν μια ματιά της πραγματικότητας του μη-συμβολισμού, μια άμεση επικοινωνία που στην πραγματικότητα υπήρχε πριν από λίγο καιρό, και που θα μπορούσε να αναβιώσει μέσα από τα ερείπια της αντιπροσώπευσης.

Η γλώσσα και η τέχνη μπορεί αρχικά να εμφανίστηκαν και να ενώθηκαν στην τελετουργία, μια πολιτιστική καινοτομία που προόριζε την γεφύρωση ενός νέου διαχωρισμού μεταξύ των ανθρώπων και του κόσμου τους. Ο όρος «ανιμισμός» χρησιμοποιείται συχνά, περιφρονητικά ή ακόμα και υποτιμητικά, για να περιγράψει την πεποίθηση πως τα μη-ανθρώπινα όντα και ακόμα και τα αντικείμενα κατοικούνται από «πνεύματα». Όπως ο όρος «αναρχισμός» είναι μια συνοπτική περιγραφή της αναρχίας, μια διάπεραστική θέαση ή κατάσταση ύπαρξης που απορρίπτει την ιεραρχία, ο «ανιμισμός» αδυνατεί να συλλάβει την μεταμορφωτική ποιότητα μιας αμοιβαίας συνειδητότητας. Στην περίπτωση της αναρχίας, υπάρχει η επίγνωση πως το να ζεις σε ισότητα με τους άλλους ανθρώπους απαιτεί την απόρριψη κάθε μορφής κυριαρχίας, συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας και της πολιτικής εκπροσώπησης. Ο «ανιμισμός» αναφέρεται στην επέκταση αυτής της επίγνωσης και σε άλλες μορφές ζωής ακόμα και στους «άψυχους» κατοίκους του πλανήτη όπως οι πέτρες, τα σύννεφα, και τα ποτάμια. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποια λέξη που να σχετίζεται με τον ανιμισμό, ανάλογη με την αναρχία, είναι μια ένδειξη του πόσο αποστασιοποιημένοι είμαστε από αυτή την επίγνωση, στην παρούσα κατάσταση μας. Η πράσινη αναρχία δηλώνει ρητά πως η αναρχία πρέπει να αγκαλιάσει την κοινότητα των έμβιων όντων, και με αυτή την έννοια κάνει ένα βήμα προς την εκ νέου αφύπνιση αυτής της επίγνωσης.

Έχασαν οι άνθρωποι την επίγνωση του να ανήκουν σε μια γήινη κοινότητα έμβιων όντων με την έλευση της εξημέρωσης, του καταμερισμού της εργασίας, και της γεωργίας; Η κατασκευή των μνημείων και η αρχή της θυσίας ζώων και ανθρώπων τείνουν να υποστηρίξουν αυτή την υπόθεση. Χαρακτηριστικά, ο αποδιοπομπαίος τράγος είναι υπεύθυνος για την ατυχία και ταλαιπωρία της κοινότητας, ενώ οι θεμελιώδεις λόγοι για την απώλεια της κοινότητας δεν αναγνωρίζονται και δεν μετριάζονται. Η τελετουργία περιλαμβάνει «τεράστιες ποσότητες ενέργειας» («Knight in Dunbar, Knight and Power», 1999) - συνήθως είναι δυνατή, περνάει μέσα από πληθώρα μέσων, είναι συναισθηματική, και πλεονάζουσα, πιστοποιώντας σε μεγάλο βάθος την υποκείμενη κρίση.

Η μετακίνηση από τον ανιμισμό στην τελετουργία είναι παράλληλη με την μεταμόρφωση των μικρών, πρόσωπο-με-πρόσωπο ομάδων σε μεγάλες, σύνθετες κοινωνίες. Ο πολιτισμός αναλαμβάνει, με εξειδικευμένους επαγγελματίες υπεύθυνους για το βασίλειο του ιερού. Η λαχτάρα για την αρχική αίσθηση της κοινότητας με άλλα όντα και η ισότιμη οικειότητα με τους συνανθρώπους δεν μπορεί να κατευναστεί ποτέ από τις τελετουργικές δραστηριότητες που αναπτύχθηκαν μέσα σε ένα ιεραρχικό κοινωνικό σύστημα. Αυτή η τάση κορυφώνεται στις διδασκαλίες των ανώτερων θρησκειών, ότι αφού το νόημα της ζωής μας δεν έχει να κάνει τίποτα με την ζωή στην γη, θα πρέπει να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας σε μια ουράνια ανταμοιβή. Αντιστρόφως, όπως περιγράφεται παραπάνω με τους Aka και τους Mbuti, αισθήματα ενότητας με την γη και όλους τους κατοίκους της, και μια αίσθηση χαράς και νοήματος για την ύπαρξη, φαίνεται να ανθίζουν όταν εμείς οι άνθρωποι ζούμε σε ισότιμες, πρόσωπο-με-πρόσωπο ομάδες.

Επιστρέφοντας στην γλώσσα, μια συμφωνημένη κοινοτοπία είναι πως η πραγματικότητα αποκαλύπτεται πάντα εγγενώς μέσω της γλώσσας - πως στην ουσία η πραγματικότητα διαμεσολαβείται καθοριστικά από την γλώσσα. Ο μεταμοντερνισμός το ξεχωρίζει αυτό με δύο τρόπους. Επειδή η γλώσσα βασικά είναι ένα αυτοαναφερόμενο σύστημα, ο μεταμοντερνισμός ισχυρίζεται, ότι η γλώσσα δεν μπορεί πραγματικά να περιλαμβάνει νόημα. Ακόμη, υπάρχει μόνο η γλώσσα (όπως υπάρχει μόνο πολιτισμός) - δεν υπάρχει διαφυγή από έναν κόσμο που ορίζεται από γλωσσικά παιχνίδια (και κυριαρχία). Αλλά αρχαιολογικές και εθνογραφικές αποδείξεις δείχνουν καθαρά ότι η ανθρώπινη ζωή έχει υπάρξει εκτός από την εκπροσώπηση, και τίποτα δεν αποκλείει οριστικά απ' τους ανθρώπους να ζήσουν με αυτόν τον τρόπο και πάλι - ωστόσο ευλαβικά οι μεταμοντερνιστές, στην διευκόλυνση τους προς στο σύστημα, μπορεί να εύχονται ότι αυτό απλά δεν μπορεί να υπάρξει.

Το απόλυτο στην εκπροσώπηση είναι η τρέχουσα «κοινωνία του θεάματος» που περιγράφτηκε τόσο ζωντανά από τον Guy Debord. Εμείς τώρα καταναλώνουμε την εικόνα της ζωής - η ζωή έχει περάσει στο στάδιο της αντιπροσώπευσής της, ως θέαμα. Την ίδια στιγμή που η τεχνολογία προσφέρει εικονική πραγματικότητα στο άτομο, το σύνολο των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης δημιουργεί μια εικονική κοινότητα, μια προηγμένη συμβολική κατάσταση παθητικής κατανάλωσης και διδασκόμενης ανικανότητας.

Αλλά ο ισολογισμός για την άρχουσα τάξη δείχνει μια μικτή πρόβλεψη. Για παράδειγμα, η αντιπροσώπευση στον πολιτικό τομέα γνώρισε σκεπτικισμό και απάθεια παρόμοια με αυτή που προέκυπτε από την αντιπροσώπευση σε γενικές γραμμές. Υπήρξε ποτέ τόσο αδιάκοπη γκρίνια για την δημοκρατία, και λιγότερο πραγματικό ενδιαφέρον για αυτήν; Το να εκπροσωπείς ή να εκπροσωπείσαι είναι μια αθλιότητα, μια υποβάθμιση, τόσο με την έννοια του συμβολικού πολιτισμού όσο και από την άποψη της εξουσίας.

Η δημοκρατία είναι, φυσικά, μια μορφή κυβέρνησης. Οι υποστηρικτές της αναρχίας θα πρέπει να το ξέρουν αυτό, παρόλο που οι αριστεροί δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την διακυβέρνηση. Οι αναρχοσυνδικαλιστές και άλλοι κλασσικοί αναρχικοί δεν καταφέρνουν να αμφισβητήσουν οποιονδήποτε από τους πιο θεμελιώδεις θεσμούς, όπως ο καταμερισμός της εργασίας, η εξημέρωση, η κυριαρχία πάνω στην φύση, η Πρόοδος, η τεχνολογική κοινωνία, κτλ.

Για να παραθέσω τον Riddley Walker ξανά, ως αντίδοτο: «μπορούσα να αισθανθώ κάτι να μεγαλώνει μέσα μου, ήταν σαν μια πράσινη θάλασσα που ξεχυνόταν μέσα μου και έλεγε, ΞΕΧΝΑ ΤΟ. Έλεγε, ΠΑΡΑΤΑ ΤΟ. Έλεγε, Η ΜΟΝΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ». Η καρδιά της αναρχίας.

Ο Heidegger, στο «Discourse on Thinking», υποστήριξε πως μια στάση «ανοίγματος στο μυστήριο» υπόσχεται «νέο έδαφος και θεμέλια πάνω στο οποία μπορούμε να σταθούμε και να αντέξουμε στον κόσμο της τεχνολογίας χωρίς να απειλούμαστε από αυτόν». Ένας αντιεξουσιαστικός προσανατολισμός δεν αποτελείται από αυτήν την παθητική στάση, με την αλλαγή μόνο της συνείδησης μας. Αντιθέτως, η τεχνολογία και ο συνεργός της, ο πολιτισμός, πρέπει να αντιπαραβληθούν από μια αποφασιστική αυτονομία και άρνηση που εξετάζει όλη την έκταση της ανθρώπινης παρουσίας και απορρίπτει όλες τις διαστάσεις της αιχμαλωσίας και της καταστροφής.


Το γράμμα που ακολουθεί είναι γραμμένο στις 13 Ιανουαρίου του 2012, ως ενημέρωση σχετικά με την κατάσταση και την υπόθεση του Eric McDavid. Το αναδημοσιεύουμε από τη σελίδα υποστήριξης του.




Αγαπητοί φίλοι,

Γράφω την ημέρα που σηματοδοτεί τον 6ο χρόνο από την σύλληψη και την φυλάκιση του Eric. Δεν είμαι εντελώς σίγουρη γιατί πάντα αισθάνομαι υποχρεωμένη να τιμήσω αυτή την ημέρα - οι μνήμες που ξυπνάει φέρνουν τόσο πόνο, θυμό και ματαιοδοξία. Δεν είναι κάτι που πραγματικά θέλω να θυμάμαι. Είναι επίσης κάτι που δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ. Αυτή η μέρα άλλαξε για πάντα την πορεία της ζωής του Eric - και τις ζωές όλων των αγαπημένων του.

Αλλά επίσης ξέρω ότι είναι η ευθύνη μας να θυμόμαστε. Να θυμόμαστε γιατί συνελήφθη αρχικά ο Eric - όχι επειδή προκάλεσε πυρκαγιά ή φθορά σε κάτι, αλλά επειδή τόλμησε να σκεφτεί ότι μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα. Και ότι δεν έπρεπε να περιμένει για την άδεια από αυτούς που δεν επρόκειτο να του την δώσουν ποτέ. Ο Eric συνελήφθη -και καταδικάστηκε σε ένα υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα- λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων.

Πρέπει επίσης να θυμόμαστε τι πραγματικά σημαίνει να δείχνουμε αλληλεγγύη - για τον Eric και για όλους τους συντρόφους πίσω από τα κάγκελα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι ακόμη εδώ. Αποτελούν ακόμα μέρος των κινημάτων μας και πρέπει να δρούμε - κάθε μέρα - για να τους συμπεριλαμβάνουμε. Και, το πιο σημαντικό, πρέπει να συνεχίζουμε τους αγώνες για τους οποίους έχουν δώσει τόσα πολλά.

Και πρέπει να θυμόμαστε ότι μερικές φορές τα πράγματα αλλάζουν την νύχτα. Μερικές φορές οι αγαπημένοι μας αρπάζονται από μας. Δεν υπάρχει τρόπος για να προετοιμαστείς πραγματικά για μια τόσο σπαρακτική εμπειρία, αλλά αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να θυμόμαστε να χρησιμοποιούμε τον χρόνο που έχουμε τώρα για να είμαστε καλοί μεταξύ μας. Αγαπήστε άφοβα. Ας μην θεωρήσουμε ποτέ δεδομένο τον χρόνο που μοιραζόμαστε. Είναι ένα πολύτιμο δώρο.

Πρόσφατα, ο Eric και εγώ είχαμε κάτι που μας επεστράφη, το οποίο μας το είχαν πάρει πριν από 6 χρόνια. Δεν έχω κανέναν να ευχαριστήσω. Δεν έπρεπε να μας το είχαν πάρει από την αρχή. Αλλά δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο καταχαρούμενη ήμουνα με την επιστροφή του. Στις 21 Νοέμβρη, στην διάρκεια της επίσκεψης μας στο Terminal Island, ο Eric έφτασε στο «τραπεζάκι» που ήταν ανάμεσα μας και έπιασε τα χέρια μου. Δεν μας επέτρεπαν να καθόμαστε και να πιάνουμε τα χέρια μας για περίπου 6 χρόνια. Το ανθρώπινο άγγιγμα είναι ένα τόσο αναπόσπαστο μέρος μιας υγιής, χαρούμενης ζωής. Το να μην είσαι σε θέση να αγγίζεις τους ανθρώπους που αγαπάς είναι βασανιστικό. Είναι σκληρό και απάνθρωπο. (Φανταστείτε να βλέπετε έναν αγαπημένο σας να κλαίει και να μην μπορείτε να του σκουπίσετε τα δάκρυα, ή να κρατήσετε το χέρι του...) Το άγγιγμα βαθαίνει τις μεταξύ μας συνδέσεις - κινείτε πέρα από την γλώσσα σε μια σφαίρα που οι λέξεις δεν μπορούν να περιέχουν ή να εξηγήσουν. Φυσικά, οι εξουσίες το γνωρίζουν καλά αυτό, και πιθανότατα για αυτό μας είχε στερηθεί τόσο καιρό. Έχουμε την πλήρη επίγνωση ότι θα μπορούσαν να μας το πάρουν ξανά οποιαδήποτε στιγμή. Αλλά για τώρα διασκεδάζουμε το κάθε του δευτερόλεπτο.

Και έτσι από αυτό θυμίζω στον εαυτό μου, επίσης - να μην τα θεωρούμε αυτά δεδομένα.

Ο Eric και εγώ θα θέλαμε να εκφράσουμε τις εγκάρδιες ευχαριστίες μας σε όλους σας. Είναι σαφέστατο ότι τόσο πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ξεχάσει. Ο Eric συνεχίζει να λαμβάνει γράμματα από ανθρώπους από όλο τον κόσμο - σας παρακαλώ να συνεχίσετε! Το αγαπάει να ακούει από εσάς. Είστε η σύνδεση του με τον έξω κόσμο - με τα κινήματα και τα μέρη και τις ιδέες που τόσο νοιάζεται. Το να κρατήσει αυτές τις συνδέσεις είναι εξαιρετικά σημαντικό για αυτόν.

Και για όλους εσάς που έχετε δωρίσει στο ταμείο στήριξης του Eric - δεν έχετε ιδέα πόσο ευγνώμων είμαστε. Αυτές οι δωρίσεις δεν βοηθάνε μόνο τον Eric με πράγματα όπως γραμματόσημα, φαγητό και προσωπικά αντικείμενα από την τροφοδοσία και ώρα στο τηλέφωνο - επίσης βοηθούν την χρηματοδότηση για τις επισκέψεις των αγαπημένων του. Αυτές οι επισκέψεις είναι το κλειδί για να παραμείνουν όλοι λογικοί. Θα ήταν αδύνατο να τον επισκεπτόμαστε τόσο συχνά χωρίς την βοήθεια σας.

Ο Eric και εγώ νιώθουμε την υποστήριξη σας σε καθημερινή βάση. Το «ευχαριστώ» δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ αρκετό...

Ο Eric είναι μέσα 6 χρόνια από την καταδίκη των περίπου 20 ετών. Μερικές φορές αυτή η σκέψη είναι δυσβάσταχτη. Αλλά μετά θυμάμαι. Θυμάμαι τον Eric και ποιος είναι και πως έχει κρατηθεί καθ' όλη αυτή την διαδικασία. Σας θυμάμαι όλους εσάς και πόση αγάπη και υποστήριξη έχουμε νιώσει να έρχεται από κάθε κατεύθυνση. Και θυμάμαι πως μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό.

Με πολύ αγάπη,

Jenny (σύντροφος του Eric)

Υ.Γ.: Σας παρακαλώ να θυμάστε και τους άλλους φίλους μας, επίσης! Η Marie Mason γίνεται 50 αυτόν τον μήνα. Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της για περισσότερες λεπτομέρειες για το πως να της στείλετε μια ευχετήρια κάρτα ή ένα σημείωμα υποστήριξης.

Για το ζήτημα της οργάνωσης

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012




Το παρακάτω κείμενο ασχολείται με το ζήτημα της οργάνωσης των αναρχικών εγχειρημάτων και των αναρχικών γενικότερα.

Ζητήματα που μπορεί να θεωρούνται δεδομένα γιατί έχουν αφεθεί στον χρόνο και δεν έχουν μπει, τουλάχιστον σε μια διαδικασία κριτικής αναλυτικής σκέψης και επαναπροσδιορισμού.

Σήμερα μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί την έννοια της οργάνωσης του αγώνα ενάντια στην κυριαρχία, με διάφορους τρόπους και περιεχόμενο. Συνέπεια των διαφορετικών αντιμετωπίσεων του ζητήματος αυτού, είναι και η δημιουργία οργανωτικών μοντέλων, που διαφέρουν ουσιαστικά μεταξύ τους.

Γι’ αυτό θα καταπιαστούμε με το ζήτημα αυτό με έναν τρόπο που θεωρούμε ότι έχει ολική απελευθερωτική κατεύθυνση. Έχουμε την άποψη ότι η αναρχία δεν είναι μια πολιτική θεωρία, ούτε ένα σύστημα κανόνων όπως οι εξουσιαστικές θεωρίες. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να επανεκτιμούμε πράγματα και καταστάσεις ανάλογα με τις εμπειρίες των αγώνων και την γνώση που κατακτιέται.

Δεν προσδοκούμε κάποια πολιτική οργάνωση των αναρχικών, γιατί οι αναρχικοί δεν κάνουν πολιτικό αγώνα, αλλά αντικρατικό. Επειδή η πολιτική είναι μια πρακτική διαχωρισμένη από το σύνολο του κοινωνικού βίου και είναι προϊόν που ασχολείται με τα της πόλης, που είναι ένα ακόμα εξουσιαστικό κατασκεύασμα. Δεν προτάσσουμε λοιπόν μια καλύτερη διαχείριση του συστήματος καταπίεσης και ελέγχου, αλλά προσδοκούμε τη συνολική καταστροφή του. Επιπλέον, δεν θέλουμε να αναλάβουμε κάποιου είδους διοίκηση των κοινωνιών ή να οργανώσουμε νέες κοινωνίες. Αλλά να ζήσουμε σε ένα απελευθερωμένο κόσμο όπου κάθε κοινότητα ανθρώπων θα ζει όπως θέλει σε αρμονία με τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο. Η δικιά μας λοιπόν αναφορά και συνεισφορά στο οργανωτικό ζήτημα, δεν σχετίζεται με κανόνες, προγράμματα, πλατφόρμες και καταστατικά. Αλλά μας απασχολεί η ελεύθερη ένωση και ομαδοποίηση των ατόμων, πάνω στη βάση ελεύθερης συμφωνίας, στην κατεύθυνση της αναρχικής προοπτικής.

Με βάση κάποια συμπεράσματα που βγαίνουν μέσα από το βίωμα του αγώνα για την ελευθερία, οφείλουμε να επισημαίνουμε και να ξεκαθαρίζουμε τις θέσεις μας. Ώστε να προχωράμε με πιο σίγουρα και απελευθερωτικά βήματα.


ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ

Οι αναρχικοί-ες αγωνιζόμαστε και έχουμε σαν σκοπό την αναρχία, η οποία θα αρχίσει να πραγματώνεται μέσα από την συθέμελη διάλυση του κράτους και του πολιτισμού. Δεν ανήκει λοιπόν, σ’ ένα κλειστό σύστημα κανόνων ή μια τελειωτική κατάσταση. Οι κοινωνικές δυνάμεις που θα απελευθερωθούν, είναι αυτές που θα δώσουν στον καθένα την ευκαιρία να επιλέξει και να δημιουργήσει μαζί με άλλα άτομα τις δικές τους ελεύθερες ζωές. Να ομαδοποιηθεί ανάλογα με τις επιθυμίες του, σε μια απόλυτη συνύπαρξη με τον φυσικό κόσμο. Χωρίς αυτές να γίνονται καθεστώς. Έτσι θεωρούμε ότι οι αναρχικοί και τα οργανωτικά εγχειρήματα που δημιουργούν, θα πρέπει να λειτουργούν και να αναγνωρίζουν την ύπαρξη τους σαν το πρόπλασμα του απελευθερωμένου αναρχικού κόσμου που επιθυμούμε να υπάρξει. Γιατί αυτός ο κόσμος θα πρέπει να πραγματώνεται σε εμβρυακό επίπεδο και στο τώρα και να τείνει να εμβολίσει κάθε εξουσιαστική ύπαρξη, σχέση και θεσμό, εξαπλώνοντας τον άνεμο της άγριας και αδέσμευτης ελευθερίας.


ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΟΣΟΤΙΚΕΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ

Ουσιαστικής σημασίας ζήτημα θεωρούμε το γεγονός ότι οι αναρχικοί δεν κάνουν επικλήσεις σε ποσοστά και ποσοτικότητες. Αυτά βρίσκονται μέσα στη λογική των κομμάτων και της εξουσίας. Αντίθετα, συμμετέχουμε, προωθώντας και διαχέοντας τον αναρχικό λόγο μέσα από την πολύμορφη δράση με σκοπό την ενίσχυση και ώθηση των κοινωνικών αγώνων προς την προοπτική της εξέγερσης, της αδιαλλαξίας και της συνεχούς σύγκρουσης με την εξουσία και τις δομές της, μέχρι την οριστική καταστροφή τους.

Θέλουμε λοιπόν να αναφέρουμε τα εξής σημεία-προβληματικές: Συχνά υποστηρίζεται ότι όσο περισσότερος αριθμός συντρόφων αποτελούν μια οργανωτική δομή τόσο μεγαλύτερη, γνωστότερη, ισχυρότερη και αποτελεσματική είναι απέναντι στην εξουσία. Ακριβώς όμως αυτή η αριθμητική και οργανωτική ψευδαίσθηση αναπαράγει την λογική της εξουσίας και έτσι δεν την καταργεί. Ο αναρχικός αγώνας δεν βρίσκεται και δεν αναπτύσσεται μέσα σε αριθμητικές λογικές, αλλά μέσα από την ποιοτική ανάδειξη και διάχυση των συνολικών απελευθερωτικών απόψεων και πρακτικών, που εμπεριέχει αυτός. Αλλά και μέσα από την οικειοποίηση τους στο πεδίο των αγώνων και της καθημερινής ζωής.

Ένα ακόμα επιχείρημα για την υποστήριξη μαζικών μορφών οργάνωσης είναι ότι μέσα από αυτές τις διαδικασίες έρχεται σε επαφή με τις αναρχικές αντιλήψεις ευρύτερος κόσμος. Και όμως, η ολότητα της αναρχικής θεώρησης πολύ εύκολα μπορεί να αλλοιωθεί και να μερικοποιηθεί, μέσα σε τέτοιου τύπου φόρμες, επειδή η ίδια η βιωσιμότητα του «πολυτασικού» εγχειρήματος το επιτάσσει. Έτσι η αναρχική θεώρηση δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα σ’ αυτές τις φόρμες.

Η ύπαρξη μαζικών δομών και μεγάλων οργανώσεων για λόγους αποτελεσματικότητας, μαζικοποίησης ή ενότητας θεωρούμε ότι είναι αναποτελεσματική στον αγώνα για την ολική απελευθέρωση. Ενώ συνάμα περιορίζει την δυνατότητα για αυτενέργεια και ευελιξία. Η ίδια η μαζική δομή και η φιλοσοφία που διέπει τη λειτουργία της, στηρίζεται πολλές φορές σε συμμαχίες με λοιπές κινηματικές δυνάμεις, ανταγωνιστικές ως προς την προοπτική της απελευθέρωσης και της αναρχίας. Εξολοθρεύοντας έτσι το ολικό αναρχικό απελευθερωτικό πρόταγμα και τα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά των αναρχικών απόψεων, προτάσσοντας αόριστους στόχους. Από την άλλη ποιος μας εγγυάται ότι η δημιουργία αντι-δομών, κόντρα στις κρατικές δομές, δεν θα καταφέρει απλά την μετατροπή της κυριαρχίας; Εν κατακλείδι η γραφειοκρατικοποίηση, ο οργανωτικός φετιχισμός, ο έλεγχος, ο ρεφορμισμός μπορούν να κάνουν πολύ εύκολα την εμφάνιση τους μέσα σε τέτοιες συνθήκες μαζικοποίησης.

Δεν αγωνιζόμαστε και δεν οργανωνόμαστε πάνω στη βάση να εγγράψουμε «μέλη» σε επίσημες οργανώσεις. Αυτή είναι η λογική των κομμάτων. Σαν αναρχικοί δεν οργανωνόμαστε πάνω στη βάση των ρόλων που μας έχει προσδώσει η κυριαρχία όπως αυτή του εργάτη, του άνεργου, του πολίτη κτλ. Με αυτή την αντίληψη το μόνο που καταφέρνουμε είναι όχι η άρνηση και καταστροφή των ρόλων ,αλλά η αναπαραγωγή τους που σημαίνει αναπαραγωγή αυτού του εξουσιαστικού κόσμου.

Αντίθετα «εργαζόμαστε» επίμονα και με συνέπεια για την ανάδειξη και διάχυση μέσα στο κοινωνικό χώρο των αναρχικών απόψεων και πρακτικών, με μέσο την πολύμορφη δραστηριοποίηση. Χωρίς να ωραιοποιούμε ή να κάνουμε εκπτώσεις στον λόγο μας για χάρη της κοινωνικής απεύθυνσης. Αναγνωρίζουμε ότι μέσα από την ευρύτερη και διαπλατυσμένη οικειοποίηση των αναρχικών πρακτικών θα μπορέσουν να υπάρξουν ουσιαστικά βήματα προς την καταστροφή του συνόλου της κυριαρχίας και προς τον δρόμο της απελευθέρωσης.

Γιατί λοιπόν θα πρέπει να εμπλεκόμαστε ή ακόμα χειρότερα να δημιουργούμε οργανωτικά μοντέλα που η εμπειρία των αγώνων ενάντια στην κυριαρχία δείχνει ότι διαφέρουν ελάχιστα με αυτό που πολεμούν;

Μέσα από την ανάλυση της πραγματικότητας αλλά και με σταθερό σημείο αναφοράς την ολική απελευθέρωση, οδηγούμαστε στην ανάδειξη ή απόρριψη μορφών οργάνωσης, ως περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικών προς στο σκοπό αυτόν. Κάτι τέτοιο μας οδηγεί και στην κριτική προς τις αναρχο-συνδικαλιστικές και ομοσπονδιακές οργανώσεις καθώς και σε άλλου τύπου μαζικών οργανωτικών δομών.


Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΟΠΟΙΗΣΗ

Η καταστροφή του κράτους, που θα συνοδεύεται από τη διάλυση της οργάνωσης των πόλεων και της πολύπλοκης τεχνοβιομηχανικής κοινωνίας, θα εξαλείψει την δυνατότητα για έλεγχο από κάποια οργανωτική αρχή επάνω στη ζωή των ανθρώπων (και όχι μόνο). Κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει, εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις, στην δημιουργία πληθώρων και απρόβλεπτων αναρχικών ομαδοποιήσεων και κοινοτικών σχέσεων.

Μέσα από το παραπάνω σκεπτικό θα μπορούσαμε να πούμε ότι η δημιουργία αναρχικών ομάδων έχει να προσφέρει πολλά. Ομάδων και πυρήνων με συγκεκριμένους στόχους, δημιουργημένους επάνω στην επιθυμία για την διάχυση της αναρχίας. Λειτουργώντας μέσα από τη βαθιά κατανόηση και γνωριμία μεταξύ των ατόμων που την αποτελούν.

Χωρίς να κλείνουμε τα μάτια στην χρησιμότητα της ατομικής δραστηριοποίησης, αλλά θεωρώντας ότι από μόνη της αναπτύσσει συγκεκριμένα όρια. Η σύμπραξη και η συλλογικοποίηση των ατόμων θεωρούμε πώς μπορεί συνεισφέρει με περισσότερο δημιουργικό τρόπο στο επίπεδο του αγώνα. Τόσο για το άτομο, όσο και για την ομάδα.

Οι αναρχικές ομάδες που δεν υπάρχουν στο όνομα της μαζικότητας ή της επίσημης φωνής του «κινήματος», θεωρούμε ότι μπορούν να πραγματώσουν πολλά περισσότερα και ουσιαστικότερα πράγματα μέσα στα τεκταινόμενα των αγώνων.

Η συμμετοχή σε από κοινού δραστηριοποιήσεις θα πρέπει να χτίζεται στη βάση της συγγένειας των απόψεων. Κάνοντας λόγο για συγγένεια δεν εννοούμε την συναισθηματική σχέση μεταξύ κάποιων συντρόφων, (που είναι και αυτή χρήσιμη) αλλά την βαθιά γνωριμία του άλλου. Το να ξέρουμε πώς σκέφτεται και πως δρα ο άλλος πάνω σε μια σειρά από ζητήματα που τον απασχολούν. Έτσι, η εμβάθυνση της γνωριμίας ξεπερνάει το «προσωπικό» της υπόθεσης και αναζητά την κοινότητα των αντιλήψεων του αναρχικού αγώνα. Είναι μια διαδικασία αέναη και χτίζεται και μέσα από τη δραστηριοποίηση τους σαν ομάδα και την από κοινού αντιμετώπιση της πραγματικότητας.

Η αναρχική ομάδα δημιουργεί πολλές δυνατότητες και ανοίγει πολλά περάσματα για τον απελευθερωτικό σκοπό. Η ανάγκη και επιθυμία συλλογικοποίησης δεν γίνεται με βάση του α ή β ρόλου που μας έχει δώσει το σύστημα κυριαρχίας ή την μία ή άλλη επιλογή της. Αλλά αντίθετα μέσα από την συνολική άρνηση των ρόλων και την συνολική άρνηση της κυριαρχίας(ανεξαρτήτως επιλογών και χρώματος της). Η αναρχική ομάδα εμπλέκεται μέσα στην ολότητα του αγώνα και επιδιώκει να βρίσκεται παντού, συμβάλλοντας ουσιαστικά και με ξεκάθαρο τρόπο στην εξέλιξη και προώθηση των εξεγερτικών ή μη γεγονότων. Στην προετοιμασία, διάδοση και ανάδειξη ξεκάθαρων αναρχικών απόψεων και πρακτικών, πάνω στην προοπτική της γενίκευσης τους. Μέσα από μια ολική οπτική των πραγμάτων και χωρίς να μερικοποιεί τον λόγο της, ανάλογα τα γεγονότα και τις περιστάσεις.

Με την δημιουργία αναρχικών ομάδων υπάρχει η δυνατότητα αμοιβαίας και ξεκάθαρης συνεργασίας, με σκοπό όχι τη δημιουργία μιας δομής που θα αντικαταστήσει με προγράμματα και καταστατικά την αυτοτέλεια και αυτενέργεια των ομάδων αλλά την συνεργασία με σκοπό την από κοινού ανάλυση και δραστηριοποίηση.

Θεωρούμε λοιπόν ότι η δημιουργία αναρχικών ομάδων ή πυρήνων λειτουργώντας μέσα από μια ολική και πολύμορφη δραστηριοποίηση, είναι το λειτουργικό κύτταρο για την ολική απελευθέρωση.

Σύμπραξη για την αναρχία


Μια συλλογή με κομμάτια που μιλάνε για την Απελευθέρωση των Ζώων, τον Βιγκανισμό και το straight edge. Το στυλ από hardcore punk μέχρι και hip hop.

Κάπνισμα και Βιγκανισμός

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012


Το ακόλουθο κείμενο μας εξηγεί γιατί το κάπνισμα δεν είναι Βίγκαν και βλάπτει όχι μόνο τον χρήστη, αλλά την Γη, τα Ζώα και τους συνανθρώπους του. Είναι μετάφραση από μια μπροσούρα που κυκλοφόρησε στην Αμερική με την ονομασία «Cut the Shit. For vegans, anarchists and other radical folks who smoke» [Κομμένες οι μαλακίες. Για τους βίγκαν, τους αναρχικούς και άλλους ριζοσπάστες που καπνίζουν].


Πρόλογος της μπροσούρας

Αυτή η μπροσούρα είναι ένα κάλεσμα για όποιον προσδιορίζεται ως αναρχικός, βίγκαν ή «ριζοσπάστης», ενώ συνεχίζει να υποστηρίζει τις μεγάλες εταιρίες καπνού. Είναι ένα ευερέθιστο θέμα για το οποίο οι περισσότεροι καπνιστές γίνονται αμυντικοί. Είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσεις τους εθισμούς, και πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να υποστηρίζεις τους ανθρώπους που κόβουν το κάπνισμα. Η μπροσούρα έχει ως στόχο να σας υπενθυμίσει ότι οι ενέργειες σας έχουν αντίκτυπο στα έμβια όντα με τα οποία μοιράζεστε τον πλανήτη, είτε βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο είτε ολόκληρους ωκεανούς μακριά. Αν αποφασίσετε να το κόψετε, υπάρχουν πολλές φυσικές επιλογές εκτός από το τόφου. Μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο αναφέρει τα πάντα, από βελονισμό και βότανα μέχρι και υπνοθεραπεία.

Το κάπνισμα δεν σε κάνει σκατά άτομο, αλλά σε κάνει σκατά αναρχικό, βίγκαν ή ριζοσπάστη.

Μπορείτε να κλέψετε αυτή την μπροσούρα ή πληροφορίες από αυτήν και να τις αναπαράγετε αν θέλετε, καθώς όλα τα περιεχόμενα είναι κλεμμένα από διάφορες πηγές από το διαδίκτυο. Ενάντια στα πνευματικά δικαιώματα.



Τα τσιγάρα δοκιμάζονται σε Ζώα

Τα τσιγάρα «American Spirit» είναι δημοφιλή μεταξύ των βίγκαν καπνιστών για την υποτιθέμενη έλλειψη πρόσθετων ουσιών. Αλλά ένα τσιγάρο χωρίς πρόσθετα είναι επίσης παραγόμενο χωρίς σκληρότητα; Δυστυχώς, όχι. Η «American Spirit» ανήκει στην Reynolds American, που έχει ένα ιστορικό για την κακοποίηση ζώων. Την δεκαετία του 1960, η Reynolds άνοιξε την δική της εγκατάσταση για πειράματα σε ζώα με το παρατσούκλι Το Σπίτι των Ποντικών [The Mouse House] στην Βόρεια Καρολίνα. Μέσα στο Mouse House, το προσωπικό των 30 ερευνητών έδενε ποντίκια και κουνέλια σε μηχανές καπνίσματος, βάζοντας τα ζώα να εισπνέουν με την βία τον καπνό τσιγάρου. Μετά από χρόνια που βασάνιζαν τα ζώα με αυτόν τον τρόπο, οι επιστήμονες συνέδεσαν το κάπνισμα με το εμφύσημα. Η εταιρική πλευρά της Reynolds δεν ήθελε οι αποδείξεις που υποστηρίζουν την σχέση μεταξύ του καπνίσματος και των απειλητικών για την ζωή ασθενειών να φτάσουν στο κοινό, και έτσι πίεσε τους ερευνητές να της παραδώσει της πληροφορίες. Η έρευνα καταστράφηκε «συμπτωματικά». Η διοίκηση της Reynolds American απέλυσε τους ερευνητές, σκότωσε τα εναπομείναντα ζώα και διέκοψε την λειτουργία του Mouse House. Στις μέρες μας, η Reynolds χρησιμοποιεί μια ερευνητική εταιρία που λέγεται Covance για να τα πειράματα στα ζώα. Το 2004, ένας εξεταστής που δούλευε μυστικά διείσδυσε στην Covance και βιντεοσκόπησε την κακοποίηση των ζώων συμπεριλαμβανομένων των ερευνητών να χτυπούν μαϊμούδες, να της πετάνε πάνω στα κλουβιά τους και να της αφήνουν άρρωστες και τραυματισμένες χωρίς κτηνιατρική φροντίδα. Η Covance είναι επίσης η νούμερο 1 κτηνοτρόφος σκυλιών στην Αμερική (συγκεκριμένα Beagles) με σκοπό τον πειραματισμό. Ο «πειραματισμός στα Ζώα» μπορεί να περιλαμβάνει τα πάντα, από τον εξαναγκασμό στα ζώα να καπνίζουν τσιγάρα μέσω σωλήνων που έχουν εισαχθεί στο λαιμό τους, την τοποθέτηση τοξικών χημικών ουσιών στα μάτια ή το δέρμα των ζώων, μέχρι και το βίαιο τάισμα δηλητηριωδών ουσιών. Σε πολλά σκυλιά είχαν ξεριζωθεί οι κοιλότητες στο στήθος ή τους είχαν αφαιρεθεί τελείως τα πόδια για να δοκιμάσουν τις επιπτώσεις της νικοτίνης στο κυκλοφορικό σύστημα. Οι πίθηκοι επίσης είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση στην Covance στο όνομα του Μεγάλου Καπνού. Οι μαϊμούδες δένονται σε καρέκλες ή σε μικρά κλουβιά και εξαναγκάζονται να εισπνέουν καπνό. Στις έγκυες μαϊμούδες κάνουν ενέσεις νικοτίνης και έπειτα τα μωρά τους τεμαχίζονται όταν γεννηθούν. Οι γάτες επίσης πιέζονται να εισπνέουν καπνό για να δοκιμάσουν τις επιπτώσεις της νικοτίνης στα καρδιακά αντανακλαστικά. Αυτές οι πληροφορίες είναι συγκεκριμένα για την Reynolds American, αλλά όλες οι μεγάλες εταιρίες καπνού (συμπεριλαμβανομένης της Phillip Morris και της Lorillard) χρησιμοποιούν πειράματα στα ζώα, και επίσης τα τσιγάρα των περισσότερων εταιριών περιέχουν συστατικά από ζώα. Καπνίζοντας τσιγάρα, υποστηρίζετε τα πειράματα στα ζώα. Στην πραγματικότητα, κάθε χρόνο , προκαλείτε τον βασανισμό και φόνο σε περισσότερα από* :

66.610 σκυλιά
57.531 πιθήκους
58.598 γουρούνια
245.786 κουνέλια
22.921 γάτες
176.988 χάμστερ
221.286 ινδικά χοιρίδια

(Πληροφορίες από την στατιστική της USDA του 2005)

*Δεν υπέβαλλαν όλα τα εργαστήρια τις πληροφορίες τους, και οι αρουραίοι και τα ποντίκια δεν θεωρούνται «αληθινά ζώα», το ίδιο και ο θάνατος τους, ενώ κάθε χρόνο ο αριθμός των εκατομμυρίων δεν καταγράφεται.


Αποψίλωση των δασών και ο Τρίτος Κόσμος

Στην Ουρουγουάη και στην Νότια Κορέα, το 40% της αποψίλωσης των δασών είναι εξαιτίας της βιομηχανίας του καπνού. Στο Μαλάουι, όπου το τρία τοις εκατό των αγροτών καλλιεργούν καπνό, σχεδόν το 80% των δέντρων που κόβονται είναι για την ωρίμανση του καπνού. Το 1985, 4,1 εκατομμύρια εκτάρια (αυτό είναι περίπου 9.884.216 στρέμματα) της έκτασης της Γης ήταν υπό την καλλιέργεια καπνού - το 73% από αυτό ήταν σε αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτό είναι το 0,3% της καλλιεργήσιμης γης του κόσμου, σε σύγκριση με το 0,7% για τον καφέ, το 2,3% για το βαμβάκι και το 16,3% για το σιτάρι. Η Μαλαισία έχει το μεγαλύτερο ποσοστό, 4,3%, και επόμενη είναι η Ζιμπάμπουε με 3%. Αυτή η έκταση θα ήταν καλύτερο αν χρησιμοποιείται για παραγωγή τροφής, αλλά λόγω της φύσης της βιομηχανίας καπνού, οι αγρότες στις αναπτυσσόμενες χώρες έχουνε μεγαλύτερα κέρδη αναπτύσσοντας μια καλλιέργεια που σκοτώνει ανθρώπους παρά να τους ταΐζει. Οι καλλιέργειες καπνού συχνά καλύπτονται με χημικά (ζιζανιοκτόνα, λιπάσματα, φυτοφάρμακα), που καταστρέφουν το έδαφος, αναγκάζοντας τους αγρότες να κόψουν και άλλα δέντρα για να κάνουν χώρο για τις καλλιέργειες. Χωρίς καν να υπολογίζουμε το χαρτί περιτυλίγματος, την συσκευασία και τα έντυπα διαφημιστικά -τα οποία απαιτούν κατά βάρος τόσο χαρτί όσο ο καπνός που καλλιεργείται- σχεδόν 600 εκατομμύρια δέντρα κόβονται κάθε χρόνο για να παρέχουν τα απαραίτητα καύσιμα για την ξήρανση του καπνού. Αυτό σημαίνει ότι ένα στα οχτώ δέντρα που κόβεται κάθε χρόνο παγκοσμίως, καταστρέφεται για την παραγωγή καπνού. Οι αγρότες στις αναπτυσσόμενες χώρες συνεχίζουν να καλλιεργούν καπνό εξαιτίας των μεγάλων οικονομικών κινήτρων από τις πολυεθνικές εταιρίες σαν την Phillip Morris και την Reynolds American. Με δελεασμούς όπως τις προμήθειες γεωργικών εργαλείων ή την εγγυημένη ξένη ανταλλαγή για τις καλλιέργειες τους, οι αγρότες είναι απρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν την έκταση τους για οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και όταν μερικές εταιρίες προσπαθούν να ενισχύσουν την οικολογική φήμη τους προσφέροντας τους να μεταφυτεύσουν δέντρα στα πλεονάζουσα χωράφια, οι αγρότες καπνού χρησιμοποιούν την μικρή εναπομείναντα έκταση για την καλλιέργεια τροφής για τις οικογένειες τους. Επιπλέον, αν οι αγρότες σταματούσαν να καλλιεργούν καπνό και καλλιεργούσαν μόνο τροφή -όπως πρότεινε πριν από μια δεκαετία η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Γέιλ- 10 με 20 από τα 28 εκατομμύρια των ατροφικών ανθρώπων του κόσμου θα μπορούσαν να ταϊστούν. Εκτός από την διάβρωση του εδάφους, η αποψίλωση των δασών επηρεάζει επίσης την ατμόσφαιρα, αυξάνοντας το επίπεδο της εκπομπής του διοξειδίου του άνθρακα, υπεύθυνο για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Επιστήμονες που συνδέονται με την ομάδα κλιματικής έρευνας «Global Canopy Programme» στην Αγγλία, αναφέρουν ότι τα 51 εκατομμύρια στρέμματα δασών που κόβονται κάθε χρόνο παγκοσμίως είναι υπεύθυνα για το 25 τοις εκατό των αερίων για την θερμότητα. Με αυτό το πρότυπο, τα 9 εκατομμύρια στρέμματα δασών που αποψιλώνονται κάθε χρόνο για την παραγωγή καπνού είναι υπεύθυνα για περίπου το 5 τοις εκατό της εκπομπής των αερίων του θερμοκηπίου.
«Ο καπνός είναι στην καρδιά του τρομακτικού παθολογικού παγκόσμιου συστήματος της καπιταλιστικής γεωργίας που βάζει το δικαίωμα των ανθρώπων του Πρώτου Κόσμου να δηλητηριάζουν τους εαυτούς τους πάνω από το δικαίωμα των ανθρώπων του Τρίτου Κόσμου να φάνε.»
- Nick Riotfag
Καπνίζοντας υποστηρίζετε την αποψίλωση των δασών και την παγκόσμια πείνα.


Επίσης, σκοτώνει ανθρώπους

Επομένως, γνωρίζεις ότι το κάπνισμα σε σκοτώνει. Πιστεύω πραγματικά ότι ο καθένας πρέπει να έχει το δικαίωμα να σκοτώνει τον εαυτό του αν το θέλει. Ωστόσο, είναι σημαντικό να θυμάστε ότι δεν ζείτε σε μια φούσκα και ότι οι ενέργειες σας έχουν αντίκτυπο στους γύρω σας. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η βιομηχανία καπνού σκοτώνει περίπου 500.000 Αμερικανούς κάθε χρόνο, οι 50.000 εξ αυτών είναι παθητικοί καπνιστές. Εκτιμάται ότι κάθε χρόνο παγκοσμίως υπάρχουν 6 εκατομμύρια θάνατοι που σχετίζονται με τον καπνό. Αυτό σημαίνει πως αν καπνίζετε κοντά σε άλλους ανθρώπους, τους δηλητηριάζετε. Αυτό από μόνο του είναι αρκετά χυδαίο και εγωιστικό, αλλά ας συνεχίσουμε. Οπότε, 500.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο ανάβοντας ένα πώμα από χαρτί, φυτά και χημικά και εισπνέοντας τα μέσα στα σώματα τους. Οι πιθανότητες είναι να έχετε χάσει κάποιον που πέθανε λόγω προβλημάτων υγείας από το κάπνισμα. Καπνίζοντας τσιγάρα, μπορείτε να σκοτώσετε τον εαυτό σας με στεφανιαία καρδιακή νόσο, καρκίνους του πνεύμονα, του λάρυγγα, της στοματικής κοιλότητας, της κύστης, του πάνκρεας, του νεφρού και του οισοφάγου, χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, και εμφύσημα. Παγκοσμίως το 2004, το παθητικό κάπνισμα εκτιμάται ότι προκάλεσε 379.000 θανάτους από ισχαιμική καρδιοπάθεια, 165.000 από λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος, 36.900 από άσθμα, και 21.400 από καρκίνο του πνεύμονα. 603.000 αναλογούσαν οι θάνατοι το 2004 λόγω του παθητικού καπνίσματος, το οποίο ήταν περίπου το 10% της θνησιμότητας παγκοσμίως.

Αν νοιάζεστε για τα έμβια όντα τριγύρω σας, κομμένες οι μαλακίες.