Η συνέλευση για τη Δράση Ενάντια στη Γούνα οργανώνει συγκέντρωση διαμαρτυρίας και πορεία το Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011. Η συνάντηση είναι ορισμένη για την πλατεία Συντάγματος στις 11:30 το πρωί για μοίρασμα υλικού και το ίδιο σημείο θα αποτελέσει την εκκίνηση της πορείας.

Μια παλαιότερη κινητοποιήση της Δράσης Ενάντια στη Γούνα ήταν και το κάλεσμα για τη διαδήλωση ενάντια στην 1η Διεθνή Έκθεση Γούνας στις 26 Μαρτίου φέτος.

Το κείμενο αυτό είναι της Σύμπραξης για την αναρχία και το αναδημοσιεύουμε καθώς πραγματεύεται ζητήματα που πρέπει να απασχολήσουν όσες και όσους αγωνίζονται για μια ελεύθερη κοινωνία και προτάσσουν την αυτοδιαχείρισή της. Ζητήματα όπως η ύπαρξη βιομηχανίας, η χρήση τεχνολογίας, ο αστικός τρόπος οργάνωσης, κτλ., και της σχέσης τους με την κυριαρχία. Σίγουρα απαιτείται περαιτέρω ανάλυση και εξέταση όλων αυτών, όμως το πρώτο βήμα γίνεται ήδη και ένα τέτοιο κείμενο προσφέρει μια καλή βάση για αντίστοιχη ανάπτυξη διαλόγου και πολιτικής.

Βλέπουμε πολλές φορές σε κείμενα και αναλύσεις, αναφορές και προτάγματα για ένα μοντέλο αυτοδιαχείρισης και αυτοδιεύθυνσης ενός μελλοντικού απελευθερωμένου κόσμου. Η απουσία κριτικής ανάλυσης πάνω σε ζητήματα όπως η παραγωγική διαδικασία και κατανάλωση, η εργατική ταυτότητα, η ανάπτυξη των τεχνολογικών* εφαρμογών και η ειδίκευση και ο καταμερισμός που απαιτεί, κάνει απαραίτητη την τοποθέτηση μας για μια σειρά θεμάτων.

Ένα από τα προτάγματα που είχαν και έχουν μερίδα αναρχικών, κουμουνιστών, σοσιαλιστών, συνδικαλιστών και γενικά αριστερών είναι αυτό της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και της αυτοδιαχείρισης αντί των δομών του καπιταλισμού και της ιεραρχίας. Στο κείμενο αυτό επιχειρούμε να παρουσιάσουμε τις σκέψεις και τις προβληματικές που μας ανακύπτουν όσον αφορά το ζήτημα της αυτοδιαχείρισης και της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης από την σκοπιά μιας αναρχικής αντίληψης για την απελευθέρωση, που είναι αδιαχώριστη από την αρμονική συνύπαρξη με τον φυσικό κόσμο. Μιας αναρχικής αντίληψης που δεν μπορεί πια να σχετίζεται με οικονιμίστικες αναλύσεις, μαρξιστικούς ντεντερμινισμούς, παραγωγικότητα, εργατισμό, άμεση δημοκρατία ή αριστερισμό.


Η αυτοδιαχείριση της βιομηχανίας δεν απελευθερώνει.

Συζητώντας και ψάχνοντας το ζήτημα της αυτοδιεύθυνσης το οποίο έχει άμεση σχέση με την έννοια της αυτοδιαχείρισης και της αυτοοργάνωσης καταλήγουμε σε κάποιες προβληματικές. Μία από τις προβληματικές που εντοπίζουμε είναι ότι θεωρείται κεντρικό ζήτημα (για όσους υποστηρίζουν αυτές τις έννοιες) το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής, οι εργάτες και η κοινωνία ή οι καπιταλιστές. Έτσι, απλά και γρήγορα το πρόβλημα μετατοπίζεται σ’ αυτό της κατοχής, δηλαδή στο ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Όμως κάτι τέτοιο δεν αλλάζει την ουσία του κόσμου που ζούμε τώρα. Αναρωτιόμαστε πώς οι άνθρωποι που θέλουν να καταστρέψουν το κράτος και κάθε μορφή εξουσίας, δεν θα αναγκαστούν να αναπαράγουν κάθε μία από τις λειτουργίες της, υιοθετώντας μαζί και τις αξίες της κυριαρχίας, ακόμα και κάτω από ένα μοντέλο αυτοδιαχείρισης. Το ζήτημα έτσι όπως το εντοπίζουμε δεν είναι μόνο αν τα μέσα παραγωγής είναι υπό την διαχείριση των εργατικών συμβουλίων (ή αντιπροσώπων των εργατών) ή αν είναι υπό την κατοχή των κεφαλαιούχων αλλά τα ίδια τα μέσα παραγωγής, δηλαδή η ίδια η παραγωγική διαδικασία συνολικά, η εκβιομηχάνιση και η τεχνολογικοποίηση της ίδιας της ζωής. Η εξειδικευμένη εργασία, οι πόλεις, ο ψηφιοποιημένος έλεγχος, η μαζική κοινωνία. Μαζί με ότι συνοδεύεται από αυτήν. Όλα αυτά που εξελίχτηκαν στον πολιτισμό**.

Μια τέτοια προοπτική αντίληψης των πραγμάτων πιστεύουμε ότι είναι η μόνη για την πραγμάτωση της αναρχίας, που δεν είναι μια στείρα και αντιδραστική άρνηση για τα πάντα, αλλά δημιουργείται και μπορεί να υποστηριχθεί όσο περισσότερο εμβαθύνουμε και αναλύουμε, τη λειτουργία και τις κινήσεις της κυριαρχίας.

Είναι άμεση η ανάγκη πια να γίνεται η κριτική και η δράση ενάντια στη λαίλαπα της βιομηχανικής και τεχνολογικής προόδου. Όχι σε μια προοπτική της ανατροπής των αφεντικών και της (αυτο-) διαχείρισης των μέσων παραγωγής από τους εργάτες αλλά προς την προοπτική της καταστροφής του συνόλου της παραγωγικής διαδικασίας. Επειδή όταν μιλάμε για βιομηχανική λαίλαπα εννοούμε στην κυριολεξία την γενοκτονία και την ισοπέδωση της ζωής από τον πολιτισμικό οδοστρωτήρα. Ας μιλήσουμε επιτέλους για τις καταστροφικές συνέπειες της πίστης στην πρόοδο, στην βιομηχανική παραγωγή και τον καταναλωτισμό. Ας βάλουμε στο στόχαστρο το σύνολο των μηχανισμών της κυριαρχίας μαζί με ότι κατασκεύασε και της ανήκει.

Οι συνθήκες εκμετάλλευσης και σκλαβιάς ασφαλώς και δεν είναι ένα φαινόμενο των τελευταίων δύο τριών αιώνων που συνοψίζονται από πολλούς ως καπιταλισμός, αλλά είναι μια κατάσταση που κρατάει αιώνες και ονομάζεται πολιτισμός. Στα πλαίσια του πολιτισμού, η κυριαρχία και η εξουσία είναι βασικά συστατικά, όπως και η πιο οργανωμένη μορφή τους το κράτος.


Η βιομηχανοποίηση της παραγωγής.

Θεωρούμε ότι στον πολιτισμένο κόσμο δηλαδή σε όλη αυτή την πορεία αποικιοκρατίας, εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης η βιομηχανική επανάσταση κατά τον 18ο-19ο αιώνα ήταν η απαρχή μιας νέας κατάστασης η οποία έτσι όπως εξελίσσεται επηρεάζει καθολικά το νερό, το χώμα, τον αέρα και κάθε ζωντανό οργανισμό. Το ξέσπασμα αυτό της βιομηχανικής εξέλιξης δεν βασιζόταν στις ελεύθερες κοινωνικές διεργασίες, αλλά ήταν αποτέλεσμα της χρόνιας εκμετάλλευσης αποικιών από υπερδυνάμεις όπως ήταν η Αγγλία. Η βιομηχανική επανάσταση ήταν ένα ιδιαίτερα σύνθετο σύστημα τεχνικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών ανακατατάξεων, οι οποίες οδήγησαν αρχικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες από την αγροτική στη βιομηχανική μορφή τους. Κάθε τεχνολογική εφεύρεση και πρόοδος ήταν η συμπύκνωση εξουσίας, εκμετάλλευσης και κλοπής κοινωνικής γνώσης αιώνων ή οποία θεωρητικοποιήθηκε και συστηματοποιήθηκε με την επιστήμη και ακολούθως οδήγησε στην κατασκευή των μηχανών. Οι νέες καινοτομίες στον αγροτικό τομέα (που δεν άφηναν αναξιοποίητα εδάφη), οδήγησαν σε αύξηση της γεωργικής παραγωγής και μείωση του απασχολούμενου προσωπικού. Το προσωπικό που περίσσευε μετακινήθηκε σταδιακά, αφενός στις πόλεις, όπου έγινε φθηνό εργατικό δυναμικό στις φάμπρικες και τις βιομηχανίες, αφετέρου στις αποικίες, κυρίως στη βόρεια Αμερική και την Αυστραλία.

Αυτή η ταυτόχρονη μεταβολή τόπου εργασίας και αντικειμένου απασχόλησης, μαζί με το μεγάλο αριθμό διαθέσιμων εργατικών χεριών, οδήγησαν σε σημαντικές κοινωνικές εκρήξεις και ανακατατάξεις. Μαζί με τους άντρες εργάζονταν γυναίκες και παιδιά, τα οποία προφανώς είχαν μεγαλύτερη ευχέρεια προσαρμογής. Ενώ όμως παλαιότερα στην οικοτεχνία των αγροτικών περιοχών προσάρμοζαν οι γυναίκες οι ίδιες το ρυθμό εργασίας τους, έπρεπε τώρα στον εκμηχανισμένο τρόπο παραγωγής να υποταχτούν σε μια γενικότερη πειθαρχία που επέβαλαν οι μηχανές. Το ίδιο συνέβη και με τις παλιές συντεχνίες. Οι μηχανές, με τη συνεχή βελτίωση της λειτουργίας τους, προκαλούσαν περεταίρω καταμερισμό της εργασίας, μείωση των απαιτούμενων εργατικών χεριών και αύξηση της ανεργίας. Επιβαρυντικός παράγοντας ήταν φυσικά η ολοήμερη εργασία, συχνά μέχρι 16 ώρες το 24ωρο, κάτω από τελείως ανθυγιεινές συνθήκες. Βεβαίως, μετέπειτα οι κυρίαρχοι διαπίστωσαν ότι για να πλουτίζουν περισσότερο έπρεπε να υπάρχει χρόνος στους ανθρώπους για κατανάλωση, όπως και χρόνος για να ξεκουράζονται πράγμα που θα τους έκανε πιο αποδοτικούς και προσαρμόσιμους στην διαδικασία παραγωγής. Αυτός ήταν και ένας από τους τρόπους για την καταστολή των όποιων αντιστάσεων και εξεγέρσεων.

Στις τελευταίες δεκαετίες του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα παρουσιάστηκε μια τάση αντίστασης απέναντι στην εκβιομηχάνιση, από τους Λουδίτες. Αυτοί κατέστρεφαν τις μηχανές, οι οποίες τους επέβαλαν αυξημένους ρυθμούς παραγωγής και πειθαρχημένο τρόπο εργασίας, αν στο μεταξύ δεν τους οδηγούσαν στην ανεργία. Αυτό βέβαια προκάλεσε τα αντίμετρα της εργοδοσίας και του κράτους. Το 1812 οι βανδαλισμοί κατά των αργαλειών έφτασαν στο αποκορύφωμά τους, όπου περί τα 200 μηχανήματα καταστρέφονταν κάθε μήνα. Το ίδιο έτος εκτελέστηκαν στο Γιορκ 14 Άγγλοι εργάτες με την κατηγορία ότι κατέστρεψαν τις νέες μηχανές στο εργοστάσιο που δούλευαν.

Μερικές δεκαετίες αργότερα ο Καρλ Μαρξ τοποθετήθηκε στο «Κεφάλαιο» ενάντια στη λογική των Λουδιτών: «Χρειάζεται χρόνος και πείρα για να μάθει ο εργάτης να διακρίνει τις μηχανές από την κεφαλαιοκρατική τους χρησιμοποίηση κι έτσι να στρέψει τις επιθέσεις του όχι ενάντια στα ίδια τα υλικά μέσα παραγωγής, αλλά ενάντια στην κοινωνική μορφή της εκμετάλλευσής τους.» Την αντίληψη αυτή δεν την είχε μόνο ο Μάρξ αλλά και όλοι οι θεωρητικοί (και μη) κουμουνιστές, αναρχικοί, σοσιαλιστές από τον 18ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας. Με εξαίρεση φυσικά την πριμιτιβίστικη, αντιπολιτισμική θεώρηση που έκανε τα πρώτα συγκροτημένα της βήματα τις τελευταίες δεκαετίες. Ως ένα βαθμό αντιλήψεις σαν του Μαρξ μπορούν να γίνουν κατανοητές λαμβάνοντας υπ’ όψιν το ότι εκφράστηκαν πριν δύο αιώνες. Σήμερα όμως με τις τόσες συνέπειες της βιομηχανικής παραγωγής στο φυσικό περιβάλλον και την ζωή μας, είναι παραφωνία κάποιος να υποστηρίζει την ουδετερότητα της τεχνολογικής προόδου και γενικά της επιστήμης. Ας ρίξουμε μια ματιά στα τσιμεντοποιημένα ή μολυσμένα ποτάμια και λίμνες, στον κόλπο του Μεξικού (την μεγαλύτερη θαλάσσια μόλυνση), στα καμένα ή αποψιλωμένα βουνά (πρώην δάση), στις πόλεις, στις μεταλλαγμένες καλλιέργειες, στα βιομηχανικά και τα ραδιενεργά απόβλητα, τις αρρώστιες όπως τον καρκίνο, στα εκατομμύρια τόνους πεταμένου πλαστικού, στα σφαγεία ζώων, στους αυτοκινητόδρομους και τα δυστυχήματα, στους θανάτους των ζώων λόγω της μόλυνσης της φύσης και σε τόσα αλλά που συνιστούν οικολογική γενοκτονία.

Και για τυχόν παρερμηνείες να το ξεκαθαρίσουμε, δεν λέμε ότι δεν φταίει η κυριαρχία για την εκμετάλλευση ανθρώπου και φύσης, αυτό που λέμε είναι ότι η κυριαρχία ενσαρκώνεται στη βιομηχανική παραγωγή και την τεχνολογία και είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθούν «αναίμακτα». Η βιομηχανία και η τεχνολογία (όπως και η παραγωγή) ταυτίζονται με την κυριαρχία και είναι αδύνατο να συγκλίνουν με συνθήκες απελευθερωτικές. Η βιομηχανοποίηση είναι εκ φύσεως εξουσιαστική, επειδή απλά η εξειδίκευση και ο καταμερισμός εργασίας είναι αδιαχώριστα μέρη της παραγωγής και η βιομηχανική παραγωγή για να καλύπτει τις βιομηχανικές ανάγκες αναμφίβολα πρέπει να συνεχίσει να λεηλατεί την φύση, να εκδιώκει, να αποικιοκρατεί και να εκμεταλλεύεται ανθρώπινους πληθυσμούς.


Η κυριαρχία επηρεάζει όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας.

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες βιώνουμε τις καθημερινές μας ασχολίες και συναισθήματα είναι ομολογουμένως επηρεασμένες και καθορισμένες από τις διάχυτες εξουσιαστικές σχέσεις στον κοινωνικό χώρο, που βασικός μηχανισμός διασποράς τους είναι το κράτος. Τα πάντα στο επίπεδο οργάνωσης της ζωής μας βασίζονται σε ένα πλαίσιο από κανόνες που έχουν προκαθοριστεί από τις επιλογές της κυριαρχίας.

Όπως αναφέραμε ολόκληρος ο κόσμος επηρεάστηκε σε τεράστιο βαθμό από την βιομηχανική επανάσταση τον 19ο αιώνα. Η τεχνολογική εξέλιξη σε συνδυασμό με τους όρους επιβολής και ελέγχου οδήγησαν σε τραγικές καταστάσεις την ανθρωπότητα και τον πλανήτη, στο όνομα της προόδου. Η εξουσιαστική πρακτική επιβλήθηκε στον κοινωνικό χώρο παραμερίζοντας όποιους τρόπους φυσικής επιβίωσης είχαν κατακτήσει οι άνθρωποι με την μεταξύ τους συνεργασία και την απευθείας χρησιμοποίηση των αγαθών της φύσης(πρωτογενής παραγωγή) και επέβαλε τους δικούς της κανόνες καθιστώντας τους ανθρώπους εξαρτημένους από αυτήν. Έτσι η παραγωγική διαδικασία με την βιομηχανική επανάσταση έγινε μια πολύπλοκη και κατακερματισμένη διαδικασία. Παράλληλα τα νέα επιτεύγματα της παραγωγής (εμπορεύματα) πολλαπλασιάζονται αδιάκοπα σε ποσότητα αλλά και σε είδος.

Σε συνδυασμό και με τις διάφορες τεχνικές, όπως της διαφήμισης, η κυριαρχία καταφέρνει να κατασκευάζει ακατάπαυστα ένα σωρό πλαστές ανάγκες στον δυτικού τύπου κόσμο. Οι πλαστές ανάγκες ανταποκρίνονται στα καινούρια προϊόντα της βιομηχανίας που διατίθενται προς πώληση και όλα αυτά σε μια αλυσιδωτή διαδικασία που συνεχίζεται με την υπερκατανάλωση και βεβαίως την κατασκευή τόνων από σκουπίδια.

Ας δούμε τις πόλεις, την εργασία, τις μετακινήσεις μας, τις επιστήμες, την τεχνολογία, την εκπαίδευση, την πληροφορία, την τροφή μας. Όλα αυτά που σε κάποιους-ες ίσως να φαίνονται φυσικοί παράγοντες επιβίωσης ή απαραίτητα κοινωνικά αγαθά, αναμφίβολα έχουν διαμορφωθεί μέσα από την χρόνια επιβολή, και λειτουργούν με τέτοιο τρόπο που τροφοδοτούν και αναπαράγουν τις συνθήκες εκμετάλλευσης. Το πλέγμα των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών απλώνεται σε όλες τις εκφάνσεις των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και λειτουργιών, όπως και στην ίδια την φύση με καταστροφικά συνεπακόλουθα.


Για την πόλη και την παραγωγή.

Ας μιλήσουμε για την πόλη. Η πόλη είναι ένα εργοστάσιο, είναι ένα τεχνητό περιβάλλον όπου οι άνθρωποι καλούνται να ζήσουν σε αυτό. Για την εγκατάλειψη της αρμονικής συνύπαρξης με την φύση και την κατοίκιση στη πόλη αναμφίβολα έπαιξαν ρόλο οι επιλογές της κυριαρχίας. Το φυσικό στοιχείο στις πόλεις παίζει κυρίως το ρόλο του στολιδιού και όχι το χώρο στον οποίο μπορεί να ζήσει κανείς. Άλλωστε, για την ομαλή κάλυψη των αναγκών της πόλης η φύση έπρεπε να θεωρηθεί απλά ως ένας παραγωγικός συντελεστής. Αρχικά, οι άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να προσαρμοστούν σε συνθήκες πιεστικές και ασφυκτικές, για να έρθουν μετά οι νέες γενιές να το θεωρήσουν κάτι το φυσιολογικό. Σε καμία περίπτωση όμως ο τρόπος που ζουν οι κάτοικοι σε μία πόλη δεν είναι προϊόν δικής τους επιλογής αλλά είναι μια κατάσταση που επιβλήθηκε και επιβάλλεται. Οι άνθρωποι δεν στοιβάζονται στις πόλεις από κάποια ανάγκη επικοινωνίας ή από κάποια ανάγκη λειτουργικής αλληλεπίδρασης μεταξύ τους, αλλά οδηγούμενοι από τις συνθήκες που κατασκεύασε η κυριαρχία, για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της ύπαρξής της.

Οι πόλεις είναι ένα εξουσιαστικό κατασκεύασμα οι οποίες θα υπάρχουν όσο θα υπάρχουν οργανωμένες εξουσιαστικές δομές. Η βιομηχανοποίηση έχει αμφίδρομη σχέση με την μαζική αστικοποίηση. Και είναι απλό: για να λειτουργήσει το μεγάλο εργοστάσιο της πόλης χρειάζεται καταμερισμός της εργασίας και εξειδίκευση όπως και λεηλασία της φύσης στην περιφέρεια.

Μπορεί να υπάρξει πόλη χωρίς την επιτήρηση, τον έλεγχο (είτε από αστυνομία είτε από πολιτοφυλακή) και την πειθαρχία των ανθρώπων στην τάξη που απαιτεί η λειτουργία των μηχανών και η βιομηχανική διαδικασία;

Ας δούμε τώρα τους τομείς παραγωγής σε σχέση με την κατοίκιση στην πόλη. Αρχικά ο πρωτογενής τομέας αποκλείεται από τις εργασίες που μπορούμε να κάνουμε σε μία πόλη. Ο δευτερογενής τομέας παραγωγής, που έχει να κάνει με την βιομηχανική μεταποίηση, είναι ένας τομέας που δεν υπάρχει σε όλες τις πόλεις στον ίδιο βαθμό και σε κάποιες ελάχιστα, οπότε παραμένει ο τριτογενής τομέας για την πλειοψηφία των κατοίκων για πολλές πόλεις όπως τις πόλεις της Ελλάδας. (Για τον δευτερογενή τομέα και την βιομηχανία μιλήσαμε αρκετά στις πιο πάνω παραγράφους και για το ότι δεν μπορεί να αυτοδιαχειριστεί από ελεύθερους ανθρώπους.) Οι μεταφορές, οι κρατικές και δημόσιες υπηρεσίες, η εκπαιδευτική διαδικασία (που είναι τομείς τριτογενούς παραγωγής) συντηρούν ένα σύστημα καθαρά αυτοματοποιημένο και εξουσιαστικό στο οποίο ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια παραγωγική μονάδα. Όσο για τις διάφορες δουλειές όπως σε μαγαζιά, και υπηρεσίες καθαριότητας που είναι ένας τεράστιος τομέας της οικονομίας σήμερα στις πόλεις, σε απελευθερωμένες συνθήκες θα ήταν αχρείαστες αφού οι άνθρωποι με απλή συνεργασία θα αλληλοβοηθιούνταν και τέτοιες εργασίες θα ήταν περιττές. Συμπερασματικά, ο τριτογενής τομέας είναι εξορισμού άχρηστος σε απελευθερωμένες συνθήκες, αφού ένα μεγάλο μέρος του συντηρεί τον κρατικό μηχανισμό.

Τώρα, επιστέφοντας στον πρωτογενή τομέα ως τον πιο «αθώο», θα πρέπει να τον προσεγγίσουμε μακριά από την βιοτεχνολογική, βιομηχανική και εμπορευματική παρέμβαση. Σε απελευθερωμένες κοινοτικές συνθήκες εναρμονισμένες με την φύση θα ήταν οξύμωρο να χρησιμοποιούμε τον όρο και την λογική της παραγωγικής διαδικασίας, άρα δεν θα μπορούσε να υπάρχει και η έννοια «πρωτογενής τομέας παραγωγής». Η εξειδίκευση και ο καταμερισμός εργασίας δεν θα μπορούσε να έχει κανένα συστηματικό ρόλο σ’ αυτές τις συνθήκες.

Ο άνθρωπος εξαναγκασμένος από τις εξουσιαστικές συνθήκες να ζει μέσα στις πόλεις έχει απολέσει κάθε δυνατότητα για άμεσο έλεγχο έστω κάποιου κομματιού πάνω στην ζωή του. Έχει αλλοτριωθεί μέσα σ’ αυτό το καλά οργανωμένο τεχνητό κοινωνικό περιβάλλον και πλέον έχει μετατραπεί σε εργάτη-παραγωγό-καταναλωτή. Η εργατίστικη αντίληψη που θέτει την παραγωγική διαδικασία και όσους εμπλέκονται σ’ αυτήν, κινητήρια δύναμη της απελευθέρωσης, στην ουσία όχι μόνο αδυνατεί να αμφισβητήσει την ουσία αυτού του εξουσιαστικού κόσμου αλλά ακόμα χειρότερα τον αναπαράγει. Οι μετεξελίξεις και αναδιαρθρώσεις που συντελούνται στην κυριαρχία, έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό και την ίδια την βιομηχανική και παραγωγική δομή. Οι νέες τεχνολογίες έχουν εισβάλλει μέσα στη ζωή και στη καθημερινότητα μας και διαρρηγνύουν κάθε τι από τον φυσικό κόσμο. Η ταξική πάλη των εργατών με τους κατόχους των μέσων της παραγωγής είναι ανεπαρκής και δεν μπορεί να χρησιμεύσει αποτελεσματικά στην ολική απελευθερωτική προοπτική. Η εκμετάλλευση μας σήμερα συνεχίζεται ακάθεκτα, αλλά πλέον και χάρη των νέων τεχνολογιών, έχει εντατικοποιηθεί με καταστροφικά αποτελέσματα για μας και τον πλανήτη συνολικότερα. Έτσι το ζήτημα της τεχνολογίας δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε ξέχωρα από το σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης, μέρος της οποίας είναι και η ίδια. Η τεχνολογία δεν είναι ουδέτερη. Είναι ένα ακόμα εργαλείο που έχει σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των κρατών και των εξουσιαστικών ελίτ για περισσότερο έλεγχο. Οι τεχνολογικές εφαρμογές στοχεύουν στον έλεγχο μας, όπως το εργοστάσιο δημιουργήθηκε για να ελέγχει και να ρυθμίζει την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Έτσι και η ανάπτυξη της βιομηχανίας μαζί με την αλματώδη τεχνολογική πρόοδο, θέτουν τους ανθρώπους και το φυσικό κόσμο υπό μεγαλύτερο έλεγχο και εξάρτηση από το κράτος, χάνοντας έτσι τον έλεγχο της ζωής του και αποξενώνοντας τον από την φύση.

Έτσι λοιπόν καμιά είδους απελευθέρωση δεν μπορεί να υπάρξει, αυτοδιαχειρίζοντας την μιζέρια και την εκμετάλλευση που προκαλούν το κράτος και οι μηχανισμοί του. Πώς λοιπόν οι αναρχικοί ενώ αναγνωρίζουμε ότι οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί και θεσμοί πρέπει να καταστραφούν αν θέλουμε να ζήσουμε μια ελεύθερη ζωή, δεν επεκτείνουμε αυτή μας την αντίληψη και στο βιομηχανικό και τεχνολογικό σύμπλεγμα που είναι ένα ακόμα μέρος της δομής της κυριαρχίας; Και αντί αυτού να προτάσσεται η αυτοδιαχείριση του; Είναι ανάγκη, να επιτεθούμε και να καταστρέψουμε κάθε πτυχή, δομή, μηχανισμό του κράτους και των εξουσιαστικών σχέσεων. Από αυτή την εξουσιαστική πραγματικότητα δεν έχουμε κανένα λόγο απολύτως να κρατήσουμε κάποιο παράγωγο της ανέγγιχτο. Αντίθετα έχουμε όλους τους λόγους να τα καταστρέψουμε. Μονάχα έτσι θα βρούμε τους τρόπους να βαδίσουμε ελεύθεροι πάνω σε έναν ελεύθερο πλανήτη.

Εν τέλει στο ερώτημα αν η παραγωγή μπορεί να αυτοδιαχειριστεί η απάντηση είναι: ναι μπορεί. Μόνο που δεν θα σχετίζεται με μια απελευθερωμένη και αρμονική συμβίωση ανθρώπων και φύσης. Επειδή οι οριζόντιες κοινωνικές δομές θα αντικαταστήσουν απλά τις κάθετες και η ιεραρχία και η γραφειοκρατία δεν θα χτυπηθούν αφού θα κυριαρχεί ο καταμερισμός εργασίας και η εξειδίκευση.

Η αναρχία μπορεί να ανθίσει στον πλανήτη γη, μόνο με την συνολική άρνηση της κυριαρχίας μαζί με τη θεωρία και πρακτική της. Έξω από τις πόλεις σε αποαστικοποιημένους τόπους, μακριά από την βιομηχανική παραγωγή.

---

*όταν αναφέρουμε την έννοια της τεχνολογίας δεν εννοούμε τις απλές κατασκευές που μπορεί να φτιάξει ο οποιοσδήποτε, αλλά στην έννοια έτσι όπως την έχει ορίσει η επιστήμη και εφαρμόζεται στην βιομηχανική παραγωγική διαδικασία.

**όταν αναφερόμαστε στην έννοια του πολιτισμού εννοούμε την περίοδο που ξεκινά όταν στις ανθρώπινες κοινότητες εμφανίστηκε η οργανωμένη εξουσία.

Πηγή: Athens Indymedia

Ο Osman Evcan είναι ένας βιγκαναρχικός πολιτικός κρατούμενος στην Τουρκία, στις F-type φυλακές, όπως τις αποκαλούν, που είναι φυλακές υψίστης ασφαλείας και «φιλοξενούν» κρατούμενους καταδικασμένους για εμπόριο ναρκωτικών, οργανωμένο έγκλημα και όσους έχουν καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη. Ο Osman ξεκίνησε απεργία πείνας πριν 4 ημέρες και δηλώνει ότι θα συνεχίσει μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά του που αφορούν, εκτός των άλλων, και τη διατροφή του.

Ο Osman, λόγω των πολιτικών και ηθικών του πεποιθήσεων, έγινε βίγκαν πριν οχτώ χρόνια. Οι τουρκικές αρχές όμως δεν σέβονται το δικαίωμά του στην επιλογή της διατροφής του, με αποτέλεσμα ο Evcan να υποφέρει πλέον από μια πληθώρα προβλημάτων υγείας, καθώς δεν τρώει αρκετό βίγκαν φαγητό και κατ' επέκταση δεν λαμβάνει όλα τα θρεπτικά στοχεία που χρειάζεται για να έχει μια ισορροπημένη και πλήρη διατροφή. Σε ένα γράμμα του από τη φυλακή δήλωσε πως οι υπεύθυνοι της φυλακής του παρέχουν φαγητό σε αρκετά ανθυγιεινές συνθήκες και έχουν φτάσει ακόμα και στο σημείο να βρεθούν βλαβερά πρόσθετα και χημικά που έχουν προστεθεί σκόπιμα στο φαγητό του.

Εξαιτίας των παραπάνω έχει δημιουργηθεί μια κίνηση στήριξης ονομαζόμενη «Πρωτοβουλία για Βίγκαν Φαγητό στον Osman Evcan» και μαζί με τον Osman έχουν οργανώσει αρκετές συλλογές υπογραφών για το ζήτημα αυτό, οι οποίες όμως έχουν αγνοηθεί παραδειγματικά από τις αρχές.

Σχετικά με την υπόθεση αυτή πάλι, μια βουλευτής, η Melda Onur, υπέβαλε μια γραπτή ερώτηση στον υπουργό Εσωτερικών της Εθνοσυνέλευσης, ρωτώντας γιατί το ζήτημα του Evcan δεν λαμβάνεται υπ' όψιν και αγνοείται. Η ίδια προσπάθησε να τον επισκεφτεί στη φυλακή, όμως οι υπεύθυνοι της φυλακής δεν την άφησαν να δώσει στον Evcan το φαγητό που του 'χε φέρει.

Στο τελευταίο γράμμα του, στις 6 Νοεμβρίου του 2011, ο Evcan είπε πως οι ανθρωποφύλακες δεν του παρέχουν συνοδεία, ώστε να μπορεί να πάει στα ιατρικά ραντεβού που χρειάζεται, με αποτέλεσμα να τα χάνει και έτσι να τίθεται σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο η υγεία του. Έχοντας αποφασίσει εδώ και καιρό να μποϊκοτάρει το φαγητό της φυλακής, προσπάθησε να αγοράζει φαγητό από την καφετέρια της φυλακής με δικά του χρήματα, όμως επειδή αυτό δε μπορεί να αποτελέσει μόνιμη λύση, δήλωσε στο ίδιο γράμμα πως χρειάζεται να σκληρύνει τη στάση του για να ακουστεί και γι' αυτό προχώρησε σε απεργία πείνας.

Για το λόγο αυτό τα άτομα που στηρίζουν τον Evcan στο δύσκολο αγώνα του δημοσίευσαν χτες μια επιστολή, από την οποία προέρχονται και οι περισσότερες πληροφορίες αυτού του άρθρου και στην οποία ζητούν να υπάρξει στήριξη και εκδήλωση αλληλεγγύης, μέσω της προώθησης της υπόθεσης αυτής και ενδεχομένως άσκησης πίεσης στο Υπουργείο Δικαιοσύνης της Τουρκίας και άλλων θεσμικών οργάνων, διευθύνσεις των οποίων παρατίθονται στη συνέχεια.

Για όποιον θέλει να μάθει περισσότερα η ιστοσελίδα της πρωτοβουλίας είναι: osmanayemek.tumblr.com

Με την υπόθεση του Evcan έχουν ασχοληθεί και κάποιες εφημερίδες, κανάλια και ιστοσελίδες όπως οι ακόλουθες (οι σύνδεσμοι είναι κυρίως στα τουρκικά):

Εμείς από την πλευρά μας το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δηλώσουμε πως είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα αυτόν, θα τον στηρίξουμε όσο μπορούμε και θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις της υπόθεσης.

Τα κείμενα που ακολουθούν είναι ένα πρόσφατο γράμμα και μια επιστολή αλληλεγγύης από τον Walter Bond προς τη Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς και την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία και αναδημοσιεύονται από το Athens Indymedia.

Μετά την πρόσφατη αποφυλάκιση του Jason Mullan (JJ) στις 18 Οκτωβρίου (για τον οποίο είχε βγει και η συλλογή οικονομικής υποστήριξης «Prisoner Of War»), αφέθηκαν χτες ελεύθεροι ο Gregg και η Natasha Avery. Είχαν καταδικαστεί και οι δύο τον Ιανουάριο του 2009 σε 9 χρόνια φυλάκισης, με κατηγορίες για συνομωσία και εκβιασμό σχετικά με την ίδια υπόθεση της καμπάνιας Stop Huntington Animal Cruelty.

Μπορείτε να διαβάσετε κάποια γράμματα τους στα αγγλικά, δημοσιευμένα online στη σελίδα του Animal Rights Prisoner Support:

• Γράμματα του Gregg
• Γράμματα της Natasha

Ξεκινάει από σήμερα και κάθε Τρίτη, από τις 16.00 μέχρι τις 18.00, η εκπομπή με θέμα τον αντισπισισμό, με τίτλο «Ολική Απελευθέρωση», από άτομα της Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση, στον αυτοοργανωμένο ραδιοφωνικό σταθμό 98fm. Για να συντονιστείτε και να ακούσετε, πάτήστε εδώ.

Είναι θετικό που υπάρχει και συνεχίζει και φέτος, όπως ελπίζουμε να συνεχίσει και η αντίστοιχη εκπομπή στον αυτοοργανωμένο ραδιοφωνικό σταθμό 105fm, «Μαύρο-Πράσινο». Αρχείο παλαιότερων εκπομπών της τελευταίας μπορείτε να βρείτε και να ακούσετε εδώ.

Το κείμενο που ακολουθεί μοιράστηκε χτες στο Βιολογικό Πάτρας με αφορμή μια διαμαρτυρία φοιτητών για τις περικοπές στα εργαστήρια, εξαιτίας της γενικότερης «υποχρηματοδότησης», και γίνεται μια επιμέρους όσο και ευρύτερη κριτική αυτής της στάσης. Μπορείτε να κατεβάσετε το κείμενο και σε μορφή pdf. Αναδημοσίευση από το Athens Indymedia.

Σε μια ομιλία του το 1965 στην Αλαμπάμα ο Malcolm X περιέγραψε τη διαφορά στη συνείδηση Αφρικανών, ξεριζωμένων από την αποικιοκρατία και εγκατεστημένων στην Αμερικανική ήπειρο, με βάση τη θέση που είχαν σε σχέση με τ' αφεντικά τους, στο πλάι ή απέναντι από αυτά. Υπήρχαν οι λεγόμενοι νέγροι του σπιτιού (house negro), δούλοι-εργάτες που δούλευαν και έμεναν στο σπίτι του αφεντικού, τρώγοντας από τα αποφάγια του και φορώντας τα αποφόρια του. Από την άλλη, υπήρχαν οι νέγροι του αγρού (field negro), δούλοι-εργάτες που ζούσαν σε καλύβες, ντύνονταν με κουρέλια και έτρωγαν το χειρότερο φαγητό, βιώνοντας το μόχθο της σκλαβιάς με αναρίθμητες ταπεινώσεις, τιμωρίες και εξευτελισμούς. Γι' αυτό, αν τύχαινε το αφεντικό να αρρωστήσει, παρακαλούσαν να πεθάνει, κι αν έπιανε φωτιά το σπίτι του προσεύχονταν να φυσήξει δυνατός άνεμος. Σε αντίθεση με τους «βολεμένους» αδελφούς τους, που ποτέ δεν ήθελαν να πάθει κάτι το αφεντικό, ούτε η ιδιοκτησία του, κι έτσι, ταυτισμένοι μαζί του, την υπερασπίζονταν περισσότερο και από το ίδιο το αφεντικό, δίνοντας εντολές στους άλλους σκλάβους και διασφαλίζοντας την τάξη.

Αρκετά χρόνια μετά, στο σήμερα, το παγκόσμιο καπιταλιστικό οικοδόμημα κλονίζεται απειλητικά στη βάση του και επιτίθεται στους «από κάτω» αυτού του κόσμου. Έτσι λοιπόν, κι εδώ, το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο έχουν βαλθεί να ξηλώσουν όλα τα κεκτημένα μας, κερδισμένα έπειτα από μακροχρόνιους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες. Παράλληλα, τα ψήγματα του κράτους «πρόνοιας» αφήνουν τη θέση τους στην άγρια πολύπλευρη καταστολή του κράτους «ασφάλειας». Σε αυτό το πλαίσιο επιλέγονται αναδιαρθρώσεις, «περικοπές δαπανών» ή αλλιώς «υποχρηματοδότηση» σε όλους τους τομείς, άρα και στην εκπαίδευση.

Προφανώς αυτή η κατάσταση αντανακλάται και στο τμήμα της Βιολογίας. Ήδη με τη σταδιακή εφαρμογή του νέου νόμου για την παιδεία το μάθημα της «Αναπτυξιακής Βιολογίας», της «Ζωολογίας 3» καθώς και άλλα εργαστήρια που απαιτούν υλικά προς παρατήρηση και αναλώσιμα φαίνεται να «απειλούνται»! Γι' αυτό αρκετοί φοιτητές επέλεξαν να διαμαρτυρηθούν στον πρόεδρο για τα καθέκαστα, να συγγράψουν σχετικές ανακοινώσεις, κοκ. Τόσο μέσα από συζητήσεις σε παρέες και πηγαδάκια όσο και στο γραφείο του προέδρου, συνδικαλιστές και επιστημονίσκοι φάνηκε να ενοχλήθηκαν πολύ που φέτος δε φτάνουν τα χρήματα κι οι επιχορηγήσεις για τις ζωοτομικές απαιτήσεις της Ζωολογίας. Αποτέλεσμα αυτού; Φέτος θα σφαχτούν λιγότερα άτομα απ' ότι άλλες χρονιές, και για μας αυτό είναι ένα από τα λίγα θετικά που συμβαίνουν τέτοιες μέρες. Ωστόσο, το συγκεκριμένο θέμα συσπείρωσε, έστω σε κουβέντες και έξω από συνδικαλιστικές δράσεις, πρωτοφανή αριθμό ενδιαφερόμενων - ούτε όταν ψηφιζόταν ο νόμος δε θίχτηκαν τόσο. Τα παραπάνω μας γεννούν αρκετούς προβληματισμούς και χρήζουν κριτικής.

Κατ' αρχάς, αυτοί που απαιτούν τη διασφάλιση του θεσμού της ζωοτομίας και την υπερασπίζονται, ως έχει-χωρίς εκπτώσεις, στο αστικό πανεπιστήμιο, προτάσσουν τη μετάλλαξη μας σε θεματοφύλακες της υπάρχουσας ακαδημαϊκής τάξης. Έχοντας ενσωματώσει τον επιστημονισμό στην αντίληψή τους, τόσο οι φοιτητές όσο και οι καθηγητές, μοιάζουν δογματικά πιστοί στη θρησκεία της επιστήμης. Αποδέχονται αμετάκλητα τις πρακτικές, τις μεθόδους και τις τεχνικές της επιστήμης, με τον τρόπο που εξελίχθηκαν ιστορικά, θαυμάζουν και υποκλίνονται στους κατόχους της γνώσης, θεωρώντας τους αυθεντίες. Η διάθεση τους για σχετική κριτική εξαντλείται στα όρια της «ακαδημαϊκής αμφισβήτησης», δηλαδή όχι μόνο δε ριζοσπαστικοποιείται αλλά καταντά πρακτικά ανύπαρκτη. Ευρέως διαδεδομένη, σ' αυτούς τους κύκλους, είναι και η ταύτιση της επιστημονικής-τεχνικής προόδου με την καθολική πρόοδο της ανθρωπότητας. Έτσι αγνοούν ολοκληρωτικά το γεγονός ότι, απλούστατα, στον καπιταλισμό η έρευνα για τη εξέλιξη της επιστήμης, όπως και το καθετί που μπορεί να αποδώσει κέρδος, κατευθύνονται από τους εξουσιαστές μας και προφανώς δεν εξυπηρετούν κάποιο «μεταφυσικό, πανανθρώπινο» συμφέρον. Αντίθετα, τα αποτελέσματα της καρπώνεται το κεφάλαιο. Συνεπώς, βλέπουμε τον επιστημονισμό ως αφομοιωμένο κομμάτι του κυρίαρχου λόγου και ιδεολογίας. Πόσο μάλλον όταν συνδέεται άρρηκτα με την εκμετάλλευση, τον εγκλεισμό και την αναίτια θανάτωση υγειών αισθανόμενων όντων.

Στα άτομα που επάνδρωσαν την παράσταση στον πρόεδρο, καθώς και σε όσους ανησυχούν για την ακαδημαϊκή τους πορεία (ή και καριέρα!) τώρα που θα κατακρεουργούν λιγότερα ποντίκια, βατράχια, κότες, ψάρια κοκ, χρειάζεται να δώσουμε ξεχωριστή απάντηση. Στους πρώτους λέμε ότι χρόνια τώρα η αριστερά αναλώνεται σε μια μυωπική ανθρωποκεντρική κριτική του μερικού, παραβλέποντας ηθελημένα την ολιστική κριτική που αναλύει τα δομικά, επιμέρους σημεία τα οποία συνθέτουν την κανονικότητα που βιώνουμε. Σ' αυτό το πλαίσιο η τεχνική των παρατάξεών της υπαγορεύει τη συσπείρωση κόσμου γύρω από περιορισμένου ορίζοντα αιτήματα που δύναται να αποφέρουν μικρές υλικές νίκες, ακόμα και αν αυτά είναι αντίθετα προς την απόρριψη του αστικού πανεπιστημίου (την οποία θεωρητικά μπορεί να επιδιώκουν) κι αυτό λόγω συνδικαλίστικων φαντασιώσεων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έτρεξαν να υπερασπιστούν τη ζωοτομία χωρίς να έχουν εμβαθύνει ποτέ στη δολοφονική της υπόσταση, προκειμένου να προσαρτήσουν κόσμο στις γραμμές τους. Οι άλλοι δε -οι επιστημονίσκοι, οι σπασίκλες και οι προσκυνητές της ομαλής εκπαιδευτικής λειτουργίας- ας καταλάβουν ότι ούτως ή άλλως η ζωοτομία σε 4 μη ανθρώπινα ζώα δε θα τους κάνει Δαρβίνους. Έχουν άραγε αναρωτηθεί γιατί κατά τα 4 χρόνια της φοίτησης στο Βιολογικό θα παρατηρήσουν μηδαμινές φορές τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον; Έχουν σκεφτεί ότι όσο ο επιστημονισμός τους εξαντλείται μέσα σε σκοτεινά εργαστήρια δε θα πάρουν χαμπάρι από Βιολογία, γιατί απλά αυτή είναι η επιστήμη της ζωής και όχι του εγκλεισμού; Έχουν σκεφτεί ότι ο τρόπος που μαθαίνουμε είναι δομικά λειψός και λάθος και δε θα τους σώσει η ανατομία σε 5 αντί για 4 ζώα, που παρεμπιπτόντως θα 'θελαν να τρέχουν ελεύθερα;

Για μας κάθε αισθανόμενο ον που του επιβάλλεται η στέρηση της αυτενέργειας, ο εγκλεισμός, η καταπίεση, ο βασανισμός, ο πόνος, ο φόβος, ο θάνατος με σκοπό την ικανοποίηση ερευνητικών ορέξεων ή άλλων ανθρώπινων διαστροφικών και διατροφικών συνηθειών, είναι ένας από τους «από κάτω» αυτού του κόσμου. Αυτού του κόσμου που στηρίζεται στο αίμα των εκμεταλλευομένων και μαχόμαστε εναντίον του.

Δεν μπορούμε λοιπόν, σε καμιά περίπτωση, ούτε στην αρένα του πολιτικού εντυπωσιασμού ούτε στη σφαίρα του επιστημονισμού, να γκρινιάζουμε για τη διατάραξη της ακαδημαϊκής ομαλότητας (ως άλλοι νέγροι του σπιτιού) παρά να διεκδικούμε αποφασιστικά τα όσα μας ανήκουν. Όπως οι νέγροι του αγρού, μισούμε τόσο τους ιδεολογικούς όσο και τους εργασιακούς δυνάστες μας και στεκόμαστε στο πλάι όσων υφίστανται την καταπίεση.

Εν ολίγοις, ας αρπάξουμε την ευκαιρία αυτή και εν μέσω δομικής κρίσης του καπιταλισμού και αναδιάρθρωσης των μηχανισμών του να προτάξουμε την ολική απελευθέρωση και τη δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας (μεταξύ ανθρώπων και μη), αλληλεγγύης και ελευθερίας.