Ο Μάλκολμ Χ είπε κάποτε πως «οι επαναστάσεις δεν είναι ποτέ συμβιβαστικές. Οι επαναστάσεις δεν βασίζονται ποτέ σε διαπραγματεύσεις». Αν ήταν ακόμα ζωντανός σήμερα, όπως ονειρεύτηκα με ευχαρίστηση χτες το βράδυ, φαντάζομαι ότι θα ανέπτυσσε περισσότερο την φύση και την ανάγκη μιας επανάστασης σήμερα, διαμέσου των δραματικών αλλαγών που έχουν εκτυλιχτεί σε πολλές σφαίρες [σ.τ.μ.: της πραγματικότητας] από τη δολοφονία του το 1965. Φαντάστηκα πως ίσως έλεγε κάτι σαν το παρακάτω:

Οι επαναστάσεις δεν έρχονται από blogger που γράφουν από το υπνοδωμάτιό τους, δεν ξεχύνονται από προαστιακές κουζίνες που ψήνουν βίγκαν πίτες, και δεν αποκρυσταλλώνονται από κατακερματισμένους καταναλωτές που ποζάρουν στα θέατρα του λάιφ-στάιλ βιγκανισμού ή αναρχισμού. Οι επαναστάσεις ανάβουν, εκρήγνυνται και διαδίδονται όταν οργανωμένα κοινωνικά κινήματα, που δουλεύουν σε συμμαχία και με κοινό σκοπό, διαταράσσουν, κλείνουν, και διαλύουν τους μηχανισμούς του παγκόσμιου καπιταλισμού – έθνος το έθνος, ήπειρο την ήπειρο, και ημισφαίριο το ημισφαίριο.

Η εκπαίδευση είναι σημαντική: δεν την αποκάλεσα χωρίς λόγο «το διαβατήριο για το μέλλον». Αλλά μην σκεφτείς σαν χαζός ή σαν Σωκρατικός γελωτοποιός· η εκπαίδευση είναι άχρηστη χωρίς την ενεργή ανάμειξη [agitation], και η γνώση έρχεται τόσο από τους δρόμους και τον πολιτικό αγώνα όσο και από τα βιβλία και τις αίθουσες διδασκαλίας.

Η επανάσταση δεν αναπτύσσεται από μόνη της - ως το αμείλικτο αποτέλεσμα των «νόμων της ιστορίας» ή απλά «επειδή το θέλεις» - ενώ περιμένουμε υπομονετικά τον εκατοστό πίθηκο, την σημαντική μάζα, τη «μακριά πορεία μέσα από τους θεσμούς» ή την εκθετική μεγέθυνση του βιγκανισμού. Μπορώ να καταλάβω την κριτική σημασία της βίγκαν ηθικής και δίαιτας, μα παραμένει ακόμα άλλη μια μορφή λευκού ελιτισμού και η μεγαλόστομη αισιοδοξία μιας «βίγκαν επανάστασης» είναι αφελής μέχρι δακρύων, δεδομένης της μαζικής έκλειψης των «κερδών» στο Δυτικό κόσμο λόγω της εκθετικής αύξησης της κατανάλωσης κρέατος στην Κίνα και την Ινδία, τα δύο πιο πολυπληθή έθνη στον κόσμο.

Όχι, η επανάσταση είναι προϊόν οράματος, γνώσης, θέλησης, δράσης, και αδυσώπητων αποφάσεων, συνοδευόμενη από την πλήρη αποκήρυξη ρεφορμιστικών ψευδαισθήσεων, κατευθυνόμενων μίντια, των πολιτικών και του κράτους, και την ανασύσταση της έννοιας του πολίτη και της δημοκρατίας σε όλα τα τοπικά επίπεδα.

Οι αντικειμενικές συνθήκες για ριζική αλλαγή – η οποία σήμερα πηγάζει περισσότερο από την άμεση οικολογική κρίση παρά από τα δομικά προβλήματα που ταλαιπωρούν την οικονομία και το κράτος – είναι ώριμες, στην πραγματικότητα σαπίζουν, και η ώρα για μαζική και συστημική επανάσταση ήταν χτες, την περασμένη δεκαετία, κατάρα, αιώνες πριν.

Οι υποκειμενικές συνθήκες στο σύνολό τους, ειδικά μέσα στον παρηκμασμένο εφησυχασμό και το προστατευμένο από τους νόμους ενδιαφέρον των Δυτικών προνομιούχων ελίτ, είναι σπερματογόνες στην καλύτερη, και πρέπει να γεννηθούν, να τους δοθεί ζωή, και να αναπτυχθούν σε βαθμό και με ρυθμό τόσο πρωτοφανή στην ιστορία μας που να μοιάζει αφάνταστος.

Τα πολιτικά δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα διεθνή δικαιώματα, το τέλος του σεξισμού, του ρατσισμού, της φτώχειας, του πολέμου. Ναι, διάολε!

Αλλά αυτή είναι μια νέα μέρα, μια νέα εποχή, ένας νέος κόσμος, και από τα υπέροχα νέα κινήματα για την απελευθέρωση των ζώων και της Γης έχω μάθει πως πρέπει επίσης να απαιτούμε και τα δικαιώματα των συντρόφων μας ζώων και τα δικαιώματα της φύσης. Πρέπει να εξολοθρεύσουμε τους ιμπεριαλιστές και τους αποικιοκράτες μέσα μας, να αποβάλλουμε την υπεροψία μας και την ματαιοδοξία μας, πρέπει να σεβόμαστε όλα τα ενσυναίσθητα όντα ισότιμα, και να ζούμε σε αρμονία με τη ζωή, τα εδάφη και τη θάλασσα.

Μολαταύτα υπάρχουν σταθεροί τομείς του κινήματος για τα δικαιώματα των ζώων που προκαλούν κωλυσιεργία, και μιλώντας προς αυτή τη μικρή αίρεση των μονοθεματικών φιλελεύθερων καταναλωτών, σας ζητώ να μη μιλάτε για «κατάργηση» [abolition] του σπισισμού αν δεν μιλάτε επίσης για την κατάργηση του καπιταλισμού. Διότι η πιο θανατηφόρα κακοήθεια σήμερα είναι το μανιώδες, αδυσώπητο, του δόγματος επέκταση-ή-θάνατος καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο συνεχίζει να ευημερεί λόγω της μεγέθυνσης, του κέρδους, της ισχύος, της βίαιης υποδούλωσης, της καταπίεσης των διαφωνιών, και της εμμονής για απόλυτο έλεγχο.

Δεν συζητάς με τον παραλογισμό, δεν παίζεις με τον φασισμό, δεν ερωτοτροπείς με την κυριαρχία, ούτε κηρύσσεις την ειρήνη στην παθολογική ισχύ. Παρατάσεις μια αντίρροπη δύναμη, μια τόσο οχυρωμένη, τόσο ευρέως διαδεδομένη, ασυμβίβαστη, και αναλλοίωτη, ώστε να κουβαλά τα σημάδια της ιστορίας και να προμηνύει φανταστικές δυνατότητες.

Δουλεύοντας μαζί, μέσα από μια ποικιλία κριτικών και τακτικών που κινητοποιούν διαφορετικές κοινότητες αντίστασης, μια πλευρά μαχητικών ομάδων και θέσεων μπορούν να κατευθύνουν έναν πολιορκητικό κριό κατευθείαν στις δομές της κυριαρχίας και να ανοίξουν την πόρτα σε ένα νέο μέλλον.

Οπότε σας παρακαλώ, να μιλάτε για ολική επανάσταση, ή να μη μιλάτε καθόλου. Να σιωπήσετε όσον αφορά την κατάργηση του σπισισμού, μέχρις ότου αρχίσετε να δουλεύετε για την κατάργηση του καπιταλισμού. Μην μαίνεστε ενάντια στην «ιδιοκτησιακή θέση των ζώων» αν δεν σχεδιάζετε να διαλύσετε ολόκληρο το καταραμένο σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας.

Ο καπιταλισμός σας κατέχει· με κατέχει· κατέχει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών, των πρώτων υλών και του πλούτου· και κατέχει και το κράτος, το πολιτικό σύστημα και τα δικαστήρια. Ο καπιταλισμός δε γνωρίζει κανένα όριο εκτός από την ίδια την άβυσσο, και δεν τιμά καμία αξία πέρα από την ανταλλακτική αξία. Η ζωή, το αίμα, ο πόνος, η γενοκτονία, το ολοκαύτωμα, η εξαφάνιση, και η βιολογική κατάρρευση δε σημαίνουν τίποτα στους κρεοπώλεις, στους τραπεζίτες, στους μηδενιστές, και στους ψυχοπαθείς [sociopaths] που διατάζουν σ' αυτό το παράλογο άσυλο. Το σύστημα εκτιμά το κέρδος ως ιερό και βεβηλώνει τη ζωή ως βλάστημη: αποκαλεί τους τρομοκράτες μαχητές για την ελευθερία και τους μαχητές για την ελευθερία τρομοκράτες. Τα πάντα είναι πάνω-κάτω, και μόνο η επανάσταση μπορεί να τα βάλει πάλι στη σωστή τους θέση.

Μα ξέρω ακόμα πως μια μετα-καπιταλιστική κοινωνία, ελεύθερη από οικονομική και πολιτική δικτατορία, θα παραμείνει ωστόσο μια αντιδραστική και δηλητηριώδης κυριαρχική κουλτούρα, αν δεν εμπλουτιστεί και δεν οδηγηθεί από την ηθική επανάσταση, από τη βαθιά αλλαγή προτύπου που θα μας κατευθύνει πέρα από τα αρχαία σφάλματα, από τις περιχαρακωμένες ψευδαισθήσεις, και από τις καταστροφές που τόσο πολύ εξαρτώνται από τον ανθρωποκεντρισμό, τον ανθρωπισμό, τον σπισισμό, και τον ληστρικό ινστρουμενταλισμό.

Πρέπει ως εκ τούτου να αντικαταστήσουμε τους μερικούς αγώνες με μια ευρύτερη, βαθύτερη, πιο περίπλοκη και περιεκτική πολιτική. Πρέπει να εγκαταλείψουμε την κριτική κάθε ενός συστήματος κυριαρχίας ξεχωριστά για μια κριτική στην ιεραρχία αυτή καθαυτή, ως μια συστημική δομή υποδούλωσης και βίας, η οποία για δέκα χιλιάδες χρόνια έχει εξαπλωθεί μέσα στις ανθρώπινες ψυχές και στις κοινωνίες σαν καρκίνος.

Πρέπει να αγωνιστούμε με όλη την συναίσθηση του επείγοντος [urgency] και την μαχητικότητα, και να αναλύσουμε τις απαιτήσεις της σημερινής κρίσης, και αν μπορέσουμε να φέρουμε όλες τις φωτιές από την κόλαση, ίσως να νικήσουμε. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να υποτιμούμε τους φασίστες που μας θέλουν σιωπηλούς, φυλακισμένους και νεκρούς, όπως επίσης δε μπορούμε να κρίνουμε με αφέλεια την αποθαρρυντική πρόκληση που βρίσκεται μπροστά μας σε αυτό το κρίσιμο κατώφλι της ιστορίας, αυτό το πιθανό σημείο οικολογικής, κοινωνικής και βιολογικής ανατροπής.

Και τέλος, προτρέπω τους ανθρώπους να ξεχάσουν τα χίπικα όνειρα περί ειρήνης και αγάπης: ήταν αστεία στις μέρες μου και παραμένουν μια φάρσα ακόμα και σήμερα. Τα παραπάνω δεν είναι μια συζήτηση, ένα επιχείρημα, μια διαπραγμάτευση ή μια νομοθετική προώθηση. Είναι ένας πόλεμος, και έχουμε σοβαρούς εχθρούς παντού. Και για να νικήσουμε ένα πόλεμο, δεν αποκλείεις καμία τακτική.

Ξέρω πως υπάρχουν απατεώνες, ηλίθιοι, φονταμενταλιστές, και ψεύτικοι προφήτες στο κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων σήμερα, που φωνάζουν ενάντια στην πολεμική ομιλία [war-talk] αλλά εξαπολύουν ολομέτωπη επίθεση, με λεκτική βία, και σαμποτάρουν όποιον απορρίπτει την Αλήθεια που μόνο αυτοί, ο Βασιλιάς τους, και οι μυημένοι σ' αυτή κατανοούν. Ξένοι προς τους δρόμους, αυτοί οι υπηρέτες-αιχμάλωτοι μπλογκάρουν [blog] ως μια χορωδία, και θα σου πουν πως η αντίσταση, η άμεση δράση, και ο μαχητικός (μιλιταντικός) αγώνας είναι μια «υπέρ-της-βίας» στάση (κάτι που μου θυμίζει τους Χριστιανούς φονταμενταλιστές στην εποχή μου και οι οποίοι σήμερα συγχέουν με μοχθηρό τρόπο το υπέρ-της-επιλογής-της-έκτρωσης [pro-choice] με το «υπέρ-της-δολοφονίας»).

Αλλά δεν λέω πως οι σκληρές τακτικές είναι βία όταν πρόκειται για αυτοάμυνα ή για υπεράσπιση αθώων ζώων και της Γης ως σύνολο. Αυτό το ονομάζω ευφυΐα.

Και έτσι, αδελφοί κι αδελφές μου, φίλοι και σύντροφοι, απελευθερωτές [liberationists] των ζώων και της γης, είστε το επόμενο επαναστατικό κύμα, και σας χαιρετίζω. Παλέψτε σκληρά, παλέψτε γενναία, παλέψτε μαζί, και παλέψτε, πάνω από όλα -όπως πάντα υποστήριζα- «με κάθε δυνατό μέσο».