Πριν ένα μήνα και κάτι ένας ιερομόναχος της Μονής που βρίσκεται στον Ομπλό, έξω από την Πάτρα, δολοφόνησε πυροβολώντας με καραμπίνα ένα «κυνηγόσκυλο» το οποίο είχε αφήσει ο «ιδιοκτήτης» του έξω από το μοναστήρι και το οποίο «πήγαινε να φάει τις κότες του μοναστηριού», κατά τα λεγόμενα του μοναχού. Είχαν προκληθεί πολλές αντιδράσεις και η είδηση αναπαράχθηκε σε διάφορες ιστοσελίδες αλλά και σε κανάλια, όπως φαίνεται και στο απόσπασμα του παραπάνω βίντεο.

Ο λόγος που κάνουμε την συγκεκριμένη ανάρτηση είναι επειδή αυτή η δολοφονία φέρνει στην επιφάνεια πολύ ξεκάθαρα την ηθική σχιζοφρένεια που χαρακτηρίζει την λεγόμενη ανθρωπότητα, αλλά και την υποκρισία που τη διαποτίζει. Έτσι, αναλύοντας λίγο κάποια σημεία ίσως μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τους διαχωρισμούς που κυριαρχούν στην κοινωνία μας.

Αρχικά, ας δούμε τις δηλώσεις του κυνηγού, του «ιδιοκτήτη» του σκύλου, το οποίο και χαρακτηρίζουν ως «κυνηγόσκυλο», λες και γεννήθηκε με σκοπό να συμμετέχει στο κυνήγι άλλων ζώων υπό τις εντολές κάποιου αφέντη ανθρώπου. Ο κυνηγός λοιπόν, φαίνεται συντετριμμένος από τη δολοφονία του σκυλιού «του», το οποίο είχε δέσει κοντά στο μοναστήρι για να το εκπαιδεύσει μετά από λίγη ώρα σε κάποιες κυνηγετικές μεθόδους. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: σε τι διαφέρει η δολοφονία του σκύλου από τον μοναχό με τη δολοφονία των άλλων ζώων από τον κυνηγό; Γιατί στεναχωριέται στη μια περίπτωση ενώ στην άλλη χαίρεται; Επειδή το ένα θύμα του ήταν χρήσιμο στην εύρεση άλλων θυμάτων; Πόσο πιο έκδηλη μπορεί να γίνει η σπισιστική λογική;

Έπειτα, ας δούμε τη στάση του μοναχού. Δολοφόνησε με μια αδήλωτη καραμπίνα ένα σκύλο που υποτίθεται ότι πήγε να φάει τις κότες του μοναστηριού. Δεν θα πρέπει να προκαλεί καμία έκπληξη ούτε η αδήλωτη καραμπίνα, ούτε η στάση του μοναχού, καθώς η χριστιανική εκκλησία έχει εκατοντάδες χρόνια ιστορίας μίσους, διαφθοράς και υποκρισίας. Ακούστηκαν κάποια σχόλια του στυλ «άνθρωπος του Θεού να συμπεριφέρεται έτσι;» και «κτήνη υπάρχουν παντού τελικά». Για το πρώτο εννοείται πως δεν σημαίνει κάτι θετικό το ότι είναι «άνθρωπος του Θεού», αλλά ούτε κι ότι δε φέρεται σύμφωνα με τα θεία, μιας και η χριστιανική θρησκεία διδάσκει την ανωτερότητα και την επιβολή του ανθρώπου στον υπόλοιπο φυσικό κόσμο, άρα ως προς αυτό είναι μια χαρά πιστός. Στο δεύτερο φαίνεται ουσιαστικά ο επίπλαστος διαχωρισμός ανθρώπου-κτήνους ή ανθρώπου-ζώου, μα και η αφελής αναφορά σε αυτό όποτε κάποιος πολιτισμένος άνθρωπος κάνει κάτι βίαιο, φρικτό, αποκρουστικό. Πρέπει να καταλάβουμε πως αυτό που εννοούμε ως «ανθρωπιά» δεν είναι ίδιον του ανθρώπου, αλλά πρόκειται για τον στοιχειώδη σεβασμό, τη στοιχειώδη αλληλεγγύη που χαρακτηρίζει τα άλλα ζώα και την υπόλοιπη φύση και την οποία εμείς επιδεικτικά αγνοούμε ή απορρίπτουμε εξαιτίας της «ανωτερότητάς» μας.

Μια άλλη παρατήρηση, τώρα. Θεωρώντας τη δολοφονία του σκύλου λανθασμένη, όσοι/ες φιλόζωοι εξοργίστηκαν με αυτή, λογικά θα έπρεπε να εξοργιστούν και με την φυλάκιση και τη μελλοντική δολοφονία των κοτών. Οι μοναχοί κρατούν φυλακισμένα άλλα όντα προς εκμετάλλευση, καθορίζοντας τη ζωή τους και την ελευθερία τους ωσάν Θεός στη θέση του Θεού. Όπως φυσικά κάνει και η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, αγαπώντας τις γάτες και τους σκύλους, αλλά σφάζοντας τους χοίρους και τις αγελάδες, για παράδειγμα. Και εντάξει, για ανθρώπους σαν τους κυνηγούς που έχουν επιλέξει συνειδητά να επιβάλλονται και να σκοτώνουν άλλα ζώα είναι ξεκάθαρη η ηθική σχιζοφρένεια. Για ανθρώπους όμως που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλόζωοι πώς δικαιολογείται αυτή η στάση, αν όχι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Και ας μην ξεχνάμε, ουσιαστικά ο μοναχός έκανε αυτό που κάνουν ακόμα άνθρωποι σε αρκετά χωριά, δηλαδή σκοτώνει ζώα (π.χ. λύκους) τα οποία υπάρχει κίνδυνος να σκοτώσουν άλλα ζώα (π.χ. πρόβατα), που όμως τα έχουν φυλακισμένα για να τα σκοτώσουν αργότερα οι ίδιοι. Το ζήτημα τελικά είναι ποιος θα σκοτώσει πρώτος ποιον, μια ψυχρή αντανάκλαση του κοινωνικού δαρβινισμού.

Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει μόνο «ο νόμος του ισχυρού» ή «το σκότωσε πριν σκοτωθείς» όπως μας έχουν μάθει. Υπάρχει και η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια και η αρμονική συνύπαρξη, όπως σημείωσε παλιά στο έργο του «Αλληλοβοήθεια» και ο Κροπότκιν.

Έτσι, κλείνοντας, δε μένουν πολλά για να πούμε πέρα από αυτό: οφείλουμε να αντιπαλέψουμε κάθε έκφανση του σπισισμού, ο οποίος με τη σειρά του είναι μια έκφανση του ανθρωποκεντρισμού. Η επιβολή σε άλλα όντα δεν κάνει διαχωρισμούς, είτε είναι ανθρώπινα είτε όχι, γι' αυτό δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στις εξουσιαστικές λογικές που τυχαίνει να μην θέτουν τον άνθρωπο ως θύμα. Οφείλουμε, όσοι/ες κατανοούμε ότι τα άλλα ζώα είναι ίσα με εμάς και έχουν δική τους ζωή και θέληση, να αποκτήσουμε μεγαλύτερη κατανόηση της ύπαρξης του σπισισμού (με αφορμή και περιστατικά -δυστυχώς- σαν το παραπάνω) ώστε να είμαστε σε θέση να τον καταργήσουμε.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν τον περισσότερο ενεργό τους χρόνο δουλεύοντας, πουλώντας την εργασία τους στα αφεντικά. Πολλές φορές ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό για να διατηρήσουν ένα έστω αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Αν χρησιμοποιήσουμε τον όρο «τάξη», αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται εργατική τάξη (δηλαδή, άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα άλλο πέρα από την ίδια τους την εργασία, την οποία πρέπει να πουλάνε σε οποιονδήποτε θέλει να την αγοράσει). Η μεγάλη πλειοψηφία των ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ζώων προέρχεται από την εργατική τάξη.

Αν κοιτάξουμε τον κόσμο ως σύνολο, ο πλούτος είναι εξαιρετικά άνισα κατανεμημένος. Για παράδειγμα, μόνο 355 από τους πιο πλούσιους ανθρώπους παγκοσμίως έχουν στην ιδιοκτησία τους τόσα πολλά -από άποψη συσσώρευσης- όσα όλοι οι άνθρωποι του φτωχότερου 47% ολόκληρου του πλανήτη μαζί. Οι λεγόμενες χώρες του «πρώτου κόσμου» καταναλώνουν δεκάδες φορές περισσότερους φυσικούς πόρους ανά κεφαλή απ' ότι ο φτωχός Νότος. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών εθνών μεγαλώνει συνεχώς καθώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχές χώρες παραμένουν κολλημένες στη φτώχεια. Σε αυτό το πλαίσιο το μήνυμα των δικαιωμάτων των ζώων μπορεί να ακούγεται ελιτίστικο, κάτι που προορίζεται για παιδιά της προνομιούχας μεσαίας και υψηλής τάξης. Για πολλούς ανθρώπους, ο αγώνας της καθημερινής επιβίωσης και το συχνό αίσθημα αδυναμίας ελέγχου της προσωπικής ζωής τούς τους απομακρύνει από ζητήματα όπως τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα ή το ζήτημα των ζώων.

Τα συνδικάτα δημιουργήθηκαν ιστορικά για να ενδυναμώσουν τους εργαζόμενους ανθρώπους και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους ενάντια στην άρχουσα τάξη. Μέσα μαζικού αγώνα, απεργιών, πορειών, μποϊκοτάζ και σαμποτάζ, οι εργάτες έχουν κερδίσει όλα όσα σήμερα αναγνωρίζουμε ως εργασιακά δικαιώματα, ασφάλεια, δημόσια υγεία, καλύτερους μισθούς, εκπαίδευση, λιγότερες ώρες εργασίας, κατάργηση ρατσιστικών νομοθεσιών, κτλ. Χωρίς αυτά τα μαζικά κινήματα εργατών, οι κοινωνίες μας θα ήταν πολύ διαφορετικές και η απελευθέρωση ή τα δικαιώματα των ζώων δεν θα ήταν σε κανενός την ατζέντα.

Αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα να κερδηθούν. Σίγουρα το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων θα επιτύχει νίκες ως μονοθεματικό, αταξικό κίνημα. Για να ανοίξει ο δρόμος όμως για μια πραγματικά φιλική προς τα ζώα κοινωνία χρειάζονται πολλά περισσότερα από αυτές τις μικρές νίκες. Κάποιοι άνθρωποι υποστηρίζουν πως όσο υπάρχει ο καπιταλισμός (η συστηματική εκμετάλλευση της απελπιστικής κατάστασης των άλλων ανθρώπων ως τάξη που δεν τους ανήκει τίποτα άλλο πέρα απ' την εργασία τους, η πρακτική της εξύψωσης του κέρδους πάνω από τα δικαιώματα των ανθρώπων, των ζώων ή της φύσης, κοκ), δε μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση των ζώων.


Τα συνδικάτα για την απελευθέρωση των ζώων;

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι ο στόχος των ριζοσπαστικών συνδικάτων. Για παράδειγμα, οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΒΕΚ και αγγλιστί IWW) στις Ηνωμένες Πολιτείες στοχεύει στην κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Αλλά στη διάρκεια αυτής της πορείας, σκοπεύουν να ενδυναμώσουν τους εργάτες και να τους εμπνεύσουν ώστε να πάρουν τον έλεγχο των ζωών τους, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και στο μέρος δουλειάς τους, απελευθερώνοντάς τους από την εκμεταλλευτική θέση υπό την άρχουσα τάξη.

Οι ΒΕΚ διδάσκουν επίσης στην εργατική τάξη να έχει συναίσθηση της δύναμής της. Εδώ είναι που πρέπει το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων να δουλέψει μαζί με το εργατικό κίνημα. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως χρειάζεται να εργαστούμε μαζί ως ομάδες, αλλά ότι το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων αναγνωρίζει την αναγκαιότητα των άλλων κοινωνικών κινημάτων και την ίδια ώρα προσπαθεί να ενημερώσει τα συνδικάτα για τα ζητήματα των ζώων.

Κοιτάξτε στο Σιάτλ, για παράδειγμα: τα περιθωριακά [marginal] κινήματα για τα ζώα και τη γη δε θα μπορούσαν να έχουν το αντίκτυπό που έχουν χωρίς το κίνημα των εργατών και των αγροτών.


Κάνοντας τα λόγια πράξη

Η προώθηση της απελευθέρωσης των ζώων μέσω των συνδικάτων είναι αμφίδρομη.

Πρώτον, σε εκστρατείες μπορούμε να κάνουμε τους εργάτες να συμμετέχουν παρά να εκφράζουμε το θυμό και την δυσαρέσκειά μας προς αυτούς (κι έτσι να τους στρέφουμε εναντίον μας). Για παράδειγμα, οι εκστρατείες ενάντια στο εργοστάσιο παλτών Burlington, ή άλλες εταιρείες που πουλάνε γούνες, θα ήταν πολύ δυναμικότερες αν είχαν τη στήριξη της οργανωμένης εργατικής δύναμης. Τα συνδικάτα έχουν οργανώσει αμέτρητες απεργίες και άλλες βιομηχανικές δράσεις για περιβαλλοντικούς λόγους παγκοσμίως. Ανυπομονώ να δω την πρώτη που θα γίνει και για τα ζώα.

Δεύτερον, συμμετέχοντας στα συνδικάτα και παίρνοντας περισσότερο τον έλεγχο των ζωών μας στο εργασιακό μας περιβάλλον, μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο για εμάς και τους συναδέλφους μας. Μόνο σε μια κοινωνία όπου τα άτομα θα νιώθουν πως έχουν δύναμη, πως υπάρχει σεβασμός προς αυτά και πως καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες, μπορεί η απελευθέρωση των ζώων να προχωρήσει.


Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΙWW)

Για τον ασυμβίβαστο και ριζοσπάστη ακτιβιστή για τα ζώα, η πιο φυσική επιλογή συνδικάτου θα ήταν οι ΒΕΚ. Οι ΒΕΚ είναι ένα συνδικάτο που βασίζεται στο συνδικαλισμό και τις αναρχικές ιδέες, και γι' αυτό είναι υπό τον πλήρη έλεγχο των μελών του αντίθετα με άλλα συνδικάτα. Έχει ως στόχο την απελευθέρωση των ανθρώπων από τη μισθωτή σκλαβιά, κι όχι μικρές μεταρρυθμίσεις όπως άλλα μεγαλύτερα συνδικάτα, και χρησιμοποιεί τακτικές άμεσης δράσης για την απόκτηση αγαθών.

Δείτε για τους ΒΕΚ στο διαδίκτυο, στη σελίδα www.iww.org και κρίνετε μόνοι σας.

Για την απελευθέρωση του ανθρώπου, των ζώων και της γης,
R.B.G.-Φινλανδία

Σήμερα το πρωί η οργάνωση μας (στην Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο) μόλις δημοσίευσε ένα σοκαριστικό video με φωτογραφίες τραβηγμένες από μια φάρμα γουρουνιών στο El Escobar, που βρίσκεται στο Fuente Alamo στην ισπανική περιοχή της Murcia. Το video δείχνει μερικές από τις πιο βάναυσες σκηνές απέναντι σε ζώα φάρμας που η Ομάδα Έρευνας μας έχει ποτέ συναντήσει.

Η Animal Equality (Ισότητα στα Ζώα) της Ισπανίας έχει κάνει μήνυση ενάντια στον ιδιοκτήτη της φάρμας και τους εργαζόμενους.

Ο Marco Verduga Vinicio, ένας από τους εργάτες της φάρμας που μας παρέδωσε το υλικό, αποκάλυψε ότι τα ζώα αναπαράγονται για την εταιρία τροφίμων El Pozo (ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός κρέατος γουρουνιών στην Ισπανία). Για να εξαπλωθεί πάνω από το Ηνωμένο Βασίλειο, ανακαλύψαμε πως η El Pozo πουλάει επίσης τα προϊόντα της στην ηγετική εταιρία σούπερ μάρκετ Morissons.

Χάρη στον Marco Verduga Vinicio, η Animal Equality ανακάλυψε ότι αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν συχνά στην φάρμα El Escobar, που ανήκει στον Francisco Vera Sanchez, και ότι οι διευθυντές της φάρμας το γνωρίζουν. Στην πραγματικότητα είναι αυτοί που ζητάνε αυτές τις ενέργειες, έχουν βιντεοσκοπηθεί να ευχαριστιούνται με αυτές και έχουν καθιερώσει αυτές τις μεθόδους ως νόρμα για τις δολοφονίες ζώων μέσα στην φάρμα.

Τα υλικά που αποκομίσαμε είναι τα εξής:

• Εργάτες να χτυπούν γουρούνια στα κεφάλια τους με σιδερένιες ράβδους, να πηδάνε πάνω τους, να τα κλωτσάνε, να ποζάρουν μπροστά στην κάμερα μαζί με τα γουρούνια
• Εργάτες να επιτίθενται και να σκοτώνουν γουρούνια με μακρυά σπαθιά.
• Το χτύπημα μιας εγκυμονούσας γουρούνας με μια ράβδο προτού της κόψουν την κοιλιά και την μήτρα με ένα μαχαίρι ενώ έχει ακόμα τις αισθήσεις της, έπειτα να βγάζουν τα έμβρυα από την μήτρα της και να την σκοτώνουν γιατί δεν είναι “κατάλληλη” ακόμα για το σφαγείο.
• Αυτή τη γουρούνα, δεμένη και ακινητοποιημένη, που προσπαθεί ανεπιτυχώς να αποδράσει ενώ οι εργάτες βγάζουν για αρκετά λεπτά τα έμβρυα. Αφαιρούν τα έντερα, το συκώτι και άλλα εσωτερικά της όργανα ενώ εκείνη υποφέρει τρομερά. Το ζώο αφήνεται με μαρτύρια με τα εσωτερικά του όργανα να εκτείνονται στο έδαφος μέχρι να πεθάνει αρκετά λεπτά αργότερα.

Φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στο Flickr.

Περισσότερα νέα στον ιστότοπο Animal Equality.

Την Παρασκευή στις 2 Μαρτίου στο κτήριο Γκίνη του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, στις 5μ.μ. θα γίνει μια εκδήλωση-συζήτηση με θέμα τον βιομηχανικό κομμουνισμό και την αναρχία. Ακολουθεί η αφίσα της εκδήλωσης και το κείμενο της Σύμπραξης για την Αναρχία.

Έχουν περάσει περίπου δύο αιώνες μετά την βιομηχανική επανάσταση. Ένα γεγονός το οποίο ήταν η αιτία για να αλλάξει συνολικά η εικόνα του πλανήτη μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η ζωή των ανθρώπων εκμηχανίστηκε και άλλαξε ριζικά, ενώ τα οικοσυστήματα και πολλά άλλα είδη ζωής καταστρέφονται.

Η βιομηχανική επανάσταση ήταν το αποτέλεσμα μιας μεθοδευμένης επιστημονικής και τεχνικής σύζευξης, που έχει τις ρίζες της σε κάποια ιστορικά γεγονότα και επιλογές της κυριαρχίας (φεουδαρχία και καινοτομίες στη γεωργία στα τέλη του μεσαίωνα, ιδιοκτησία και περιφράξεις, ναυτική τεχνολογία και αποικιοκρατία, έντονη αστικοποίηση).

Η εκβιομηχάνιση της ζωής δεν ήταν ένα φυσικό γεγονός, αλλά ένα μια επιβαλλόμενη διαδικασία από την κυριαρχία. Αυτό αποδεικνύεται από την σθεναρή αντίσταση των εξουσιαζόμενων στις αρχές του 18ου αιώνα απέναντι στις μηχανές και τον βιομηχανικό τρόπο ζωής. Οι άνθρωποι δεν οδηγήθηκαν στην βιομηχανική επανάσταση μέσα από ελεύθερες διαδικασίες, αλλά μέσα από συνθήκες εξουσιαστικές. Όπως και σήμερα η βιοτεχνολογία εφαρμόζεται στην γεωργική παράγωγη χωρίς την συναίνεση έστω της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Η βιομηχανική παραγωγή για να λειτουργήσει απαιτεί εκ των πραγμάτων εξουσιαστικές σχέσεις. Αρχικά, επειδή οι άνθρωπου θα πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα αποκλειστικά τεχνητό περιβάλλον που οι κινήσεις τους θα καθορίζονται από τον ρυθμό των μηχανών. Η βιομηχανική παραγωγή απαιτεί έντονο καταμερισμό εργασίας και εξειδίκευση. Με τη σειρά της η εξειδικευμένη εργασία προϋποθέτει ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα και μια μαζική κοινωνία με πολύπλοκες σχέσεις και ρόλους. Βεβαίως ο έντονος καταμερισμός εργασίας και η εξειδίκευση είναι κάθετα αντίθετοι προς την ελευθερία των κινήσεων και την σκέψη των ανθρώπων. Αφού η μονοσήμαντη ενασχόληση αλλοτριώνει τους ανθρώπους από την πραγματικότητα της φυσικής ολότητας. Αυτό όμως που ταυτίζει πλήρως την βιομηχανική παραγωγή με την κυριαρχία είναι το ότι για να λειτουργήσει στρέφεται ενάντια στον φυσικό κόσμο καταστρέφοντας τον. Η ύπαρξη της βιομηχανικής παραγωγής προϋποθέτει ασφαλώς την κατασκευή της άγνοιας και την αλλοτρίωση του κοινωνικού χώρου από την φύση. Για να λειτουργεί η βιομηχανική παραγωγή πρέπει να κατασπαράζεται η γη και να τρυπιέται για να υπάρχουν καύσιμες ύλες. Να μολύνονται τα νερά, να διαλύονται οι βιότοποι και να εξολοθρεύονται μαζικά φυτικοί και ζωικοί οργανισμοί.

Η εκβιομηχάνιση της παραγωγής και η πιο σύγχρονη εφαρμογή της υψηλής τεχνολογίας είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει και να αλλοιώσει καταλυτικά τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Οι σύγχρονες πόλεις και ο τυποποιημένος και πλήρως ελεγχόμενος τρόπος ζωής σε αυτές είναι συνέπεια της τεχνολογικής ανάπτυξης. Η αστικοποίηση, η γιγάντωση των πόλεων, τα πλήθη των πεινασμένων, η κατασκευή παραγκουπόλεων και πολλά άλλα κοινωνικά προβλήματα του σύγχρονου τρόπου ζωής (ναρκωτικές ουσίες, αποξένωση, αυτοκτονίες, διάφορες αρρώστιες) είναι μεγάλα προβλήματα που πηγάζουν από την εξάρτηση των ανθρώπων από το βιο -μηχανικό -τεχνολογικό σύστημα, το κράτος και τις εξουσιαστικές σχέσεις.

Η βιομηχανική παραγωγή δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία, αλλά εφευρέθηκε, εξελίχθηκε και λειτουργεί μέσα από εξαναγκαστικές διαδικασίες και εξουσιαστικές κοινωνικές σχέσεις. Η ύπαρξη του κρατικού μηχανισμού όπως και κάποιου οικονομικού συστήματος είναι απαραίτητοι μηχανισμοί για την ύπαρξη της βιομηχανίας. Το οικονομικό σύστημα είτε ονομάζεται καπιταλισμός, είτε κομμουνισμός είτε οτιδήποτε άλλο δεν έχει διαφορά από τη στιγμή που διαχειρίζεται και εξασφαλίζει την τάξη για την ομαλή λειτουργία της βιομηχανικής παραγωγής και των πόλεων.

Πολλά κομμουνιστικά καθεστώτα τον περασμένο αιώνα, αλλά και σήμερα πήραν την εξουσία σε διάφορες χώρες του κόσμου, με την ΕΣΣΔ να αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα υπαρκτού σοσιαλισμού. Αυτοί οι κομμουνιστές βάλθηκαν να χρησιμοποιήσουν τη βιομηχανική παραγωγή θεωρώντας ότι το πρόβλημα έγκειται στο ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν ένα και το αυτό με το παγκοσμιοποιημένο σύστημα κυριαρχίας.

Ο αντιεξουσιαστικός ή ελευθεριακός κομμουνισμός διαχωρίζει τη θέση του από τον υπαρκτό σοσιαλισμό στο σημείο που απορρίπτεται ο κρατικός μηχανισμός. Όμως ποια η διαφορά αν την εξουσία την κατέχει κάποιο κομμουνιστικό κόμμα από το να την κατέχει «η εθνική συνομοσπονδία εργατών»; Ποια η διαφορά από το να έχουμε για χρήμα ευρώ, δραχμή ή δολάριο από το να έχουμε κουπόνια; Από τη στιγμή που υπάρχει πρόθεση να αντικατασταθούν οι κρατικές δομές από κάποιες άλλες δομές παρόμοιου τύπου είναι αυτονόητο ότι η πρόθεση αυτή επικεντρώνεται στη μεταρρύθμιση των υπάρχουσων δομών κι όχι στην καταστροφή τους με προοπτική την ολική απελευθέρωση.

Κάθε προσπάθεια που επικεντρώνεται στην αυτοδιαχείριση του βιο-μηχανικό-τεχνολογικού συστήματος κυριαρχίας είναι καταδικασμένη να αναπαράγει τις εξουσιαστικές σχέσεις, τους ρόλους, την αλλοτρίωση, τη συνέχιση της λεηλασίας του φυσικού κόσμου και εν τέλει την αναδόμηση του κρατικού μηχανισμού με άλλο προσωπείο. Ένα κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικό σύστημα, είτε το ονομάζουμε εξουσιαστικό, είτε κομμουνιστικό, είτε ελευθεριακό από τη στιγμή που θα επιχειρήσει να διαχειριστεί τη βιομηχανική παραγωγή και την υψηλή τεχνολογία, θα είναι εξ ορισμού ένα σύστημα κυριαρχίας.

Θεωρούμε ότι το ζήτημα της ολικής απελευθέρωσης και της αναρχίας δεν απευθύνεται μόνο στο ανθρώπινο είδος, αλλά αφορά ολόκληρη τη βιόσφαιρα. Επειδή η απελευθέρωση και η αναρχία θα υπάρξουν μόνο όταν καταστραφεί η αλλοτρίωση των ανθρώπων από τη φύση και όταν επιτευχθεί η αρμονική συνύπαρξή τους. Αν επιχειρήσουμε να προσαρμόσουμε ιδεολογικά την αναρχία με βάση τις υπάρχουσες δομές της βιομηχανίας, της υψηλής τεχνολογίας, των καταναλωτικών και διατροφικών προτύπων, στην πόλη και τον πολιτισμό στο σύνολό του, τότε θα έχουμε κατασκευάσει άλλο ένα τεχνητό έκτρωμα στο όνομα της ελευθερίας.

Η αναρχική θεώρηση δεν είναι ένα πολιτικό εργαλείο για να κάνουμε αντιπολίτευση στο καθεστώς, αλλά ούτε και ένα εναλλακτικό μοντέλο για τη διαχείριση της βιομηχανικής αθλιότητας. Είναι η θεώρηση για τη συνολική καταστροφή των δομών της κυριαρχίας, μια θεώρηση για την αρμονία με τον φυσικό κόσμο και την ολική απελευθέρωση.

Ο σύγχρονος βιομηχανικός τρόπος ζωής, κατά το δυτικό μοντέλο, βασίζεται στον αγώνα για την κάλυψη ενός συνόλου από πλαστές υλικές ανάγκες και υπηρεσίες. Για την κάλυψη αυτών των αναγκών, ενός μέρους της ανθρωπότητας, θυσιάζεται ο φυσικός κόσμος, συντηρείται η ανισότητα, η εξαθλίωση όπως και η πείνα στον τρίτο κόσμο. Και όμως, οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν χωρίς τη βιομηχανία, όπως μπορούν και να ζήσουν χωρίς κράτος όπως έκαναν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.

Προς την κατεύθυνση της συνολικής απελευθέρωσης θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ως άνθρωποι τι ακριβώς είμαστε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Είμαστε ένα είδος κυριαρχικό που θέλει να καταστρέφει τον υπόλοιπο κόσμο, απειλώντας τον συνολικά με εξαφάνιση ή ένα είδος που θέλει να απολαύσει τη ζωή αφήνοντας όλους τους ανθρώπους και τα υπόλοιπα είδη ζωής να ζήσουν;

Ο ανθρωποκεντρισμός ήταν πάντα ο βασικός τρόπος σκέψης που καλλιεργούσε η κυριαρχία για να διαιωνίζεται και να αναπτύσσεται ο πολιτισμός. Για να ζήσουμε χωρίς τα δεινά της κυριαρχίας και του πολιτισμού οφείλουμε να αρνηθούμε τη μυωπική οπτική του ανθρωποκεντρισμού και να αποκτήσουμε μια συνολική οικοκεντρική αντίληψη για το πού βρισκόμαστε.

Για να γευτούμε ως άνθρωποι τους καρπούς της αναρχίας είναι προϋπόθεση να καταστρέψουμε το κράτος, όλες τις εξουσιαστικές σχέσεις, αλλά και τις δομές που αναπαράγουν την κυριαρχία, όπως είναι η βιομηχανική παραγωγή και οι πόλεις.

Πηγή: Το Κουκούτσι

Η εκμετάλλευση των ζώων στην κτηνοτροφία

Ημερομηνία: Παρ, 24/02/2012 - 19:00
Τόπος: Συνεταιριστικός Πολυχώρος Κουκούτσι - Ηράκλειο

19:00 Προβολή ταινίας: Unser täglich Brot (Our Daily Bread)

Περιγραφή Ταινίας: Καλώς ήλθατε στον κόσμο της βιομηχανικής παραγωγής τροφής και της γεωργίας υψηλής τεχνολογίας. Στον ρυθμό των ιμάντων μεταφοράς και των τεράστιων μηχανημάτων, η ταινία παρατηρεί δίχως να σχολιάζει τα μέρη όπου παράγεται τροφή στην Ευρώπη: μνημηώδεις χώροι, σουρεαλιστικά τοπία και περίεργοι ήχοι – ένα κρύο, βιομηχανικό περιβάλλον που αφήνει ελάχιστο χώρο για ατομικότητα. Άνθρωποι, άλλα ζώα, φυτά και μηχανές παίζουν έναν ρόλο υποστηρικτικό της οικονομίας αυτού του συστήματος, το οποίο ορίζει το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας μας.

20:30 Ενημέρωση και συζήτηση γύρω από
την εκμετάλλευση των ζώων στην κτηνοτροφία.

Πηγή: Contra Info 1 - 2

Διαδίδουμε την τελευταία εξέλιξη σε σχέση με τον σύντροφο Λουσιάνο Πιτρονέγιο («Χελώνα»), ο οποίος θα βγει από την φυλακή Σαντιάγο 1 απόψε και θα μεταφερθεί στο σπίτι της μητέρας του, όπου θα τεθεί σε κατ' οίκον περιορισμό. Η απόφαση αυτή εκδόθηκε κατά την ακροαματική διαδικασία που διεξήχθη σήμερα, περίπου στις 15:00.

Στέλνουμε στον σύντροφο μας μια γερή αγκαλιά. Προς το παρόν θα μπορεί να κρατάει μακριά του τα σιχαμένα και δουλικά χέρια των υποτακτικών δεσμοφυλάκων του βασανιστικού θεσμού της «Gendarmeria» (αρμόδιας για το σωφρονιστικό σύστημα στη Χιλή).

Το εφετείο του Σαντιάγο αποφάνθηκε την ανάκληση του καθεστώτος κατ' οίκον περιορισμού του συντρόφου Λουσιάνο Πιτρονέγιο. Οι εφέτες επικαλέστηκαν τους εξής λόγους για να τον ξανακλείσουν πίσω από τα σίδερα: α) θεωρείται «κίνδυνος για την κοινωνία», β) ενδέχεται να φύγει από την χώρα, μιας και έχει διπλή ιθαγένεια (χιλιανή και ιταλική), καθώς επίσης έγκυρο διαβατήριο, γ) διατηρείται σε «καλή κατάσταση υγείας» (!) η οποία δε δικαιολογεί τον κατ' οίκον περιορισμό. Το δικαστικό αυτό πραξικόπημα βασίστηκε, τέλος, στο «γράμμα προς τις αδάμαστες καρδιές», που κοινοποίησε ο Λουσιάνο πριν από μερικές βδομάδες, διώκοντας έτσι επίσης μια απάντηση του εξεγερσιακού πολιτικού κρατουμένου προς την αμείωτη αλληλεγγύη μας ανά τον κόσμο.

Περισσότερα στο war on society.

Πηγή: Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Την Πέμπτη που μας πέρασε, στις 2 Φεβρουαρίου, ο Victor VanOrden καταδικάστηκε δυστυχώς σε 5 χρόνια φυλάκισης και σε χρηματική αποζημίωση ύψους €6.661 (ή $8.757) στον ιδιοκτήτη του εκτροφείου μινκ, το οποίο βρίσκεται κοντά στο Stone State Park της Iowa στην Αμερική από το οποίο τον Οκτώβρη του 2011 είχε προσπαθήσει μαζί με την σύντροφό του, Kellie, να απελευθερώσουν μινκ.

Όπως διαβάζουμε στην σελίδα υποστήριξης που έχει δημιουργηθεί, ο Victor είχε συμφωνήσει να παραδεχτεί την ενοχή του για την απελευθέρωση ενός μινκ και για επιχειρούμενη κλοπή τρίτου βαθμού ως μέρος συμφωνίας, καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα βρισκόταν αντιμέτωπος με καταδίκη 13 χρόνων φυλάκισης εάν θεωρούνταν ένοχος. Παρ' όλ' αυτά η καταδικαστική απόφαση βγήκε μόλις προχτές, ενώ την απόφαση για το μήκος της ποινής την είχε ο δικαστής, ο οποίος δήλωσε με σκληρό τρόπο στον κατηγορούμενο πως «κατά τη απαιτούμενη διάρκεια της πορείας σας μέχρι εδώ, είχατε αμέτρητες ευκαιρίες για να αναρωτηθείτε "Τι κάνουμε;", αλλά συνεχίσατε να δράτε έτσι.» Άφησε όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο επανεξέτασης της ποινής.

Όσον αφορά την Kellie, τώρα, η δίκη της ήταν κι αυτή προγραμματισμένη την περασμένη Πέμπτη, όπου σκόπευε να δηλώσει ένοχη αλλά έπειτα από μια συζήτηση με το δικηγόρο της, ο τελευταίος ζήτησε από τον δικαστή και τον τοπικό εισαγγελέα να μιλήσουν στην αίθουσα των ενόρκων. Όταν βγήκαν, ο δικαστής δήλωσε πως κατανοούσε την επιθυμία της Kellie να μην δηλώσει ένοχη, και η δίκη της μεταφέρθηκε στις 6 Μαρτίου.

Παρακάτω ακολουθούν κάποια μεταφρασμένα ενδεικτικά αποσπάσματα από μια συνέντευξη που έδωσαν αρκετές μέρες πριν, λέγοντας κάποια πράγματα για τον εαυτό τους και την ιστορία τους αλλά και γενικά για την απελευθέρωση των ζώων:

Πώς έγινες βίγκαν;

Kellie: Έγινα βίγκαν τρία χρόνια πριν, ενώ ήμουν χορτοφάγος για αρκετό καιρό. Δεν ήταν κάτι παράξενο που με έκανε να γίνω βίγκαν, απλά μου φάνηκε σωστό. Ένιωθα πως ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω. Ποτέ δεν μετέβηκα σ' αυτό, απλά το έκανα μόλις το αποφάσισα. Έπειτα μου κίνησε την περιέργεια και συνειδητοποίησα την φρίκη της βιομηχανίας γάλακτος και αυγών. Δε θα σταματήσω ποτέ να είμαι βίγκαν, είναι κάτι περισσότερο από μια διατροφική επιλογή για μένα, είναι ένας τρόπος ζωής και μια έκκληση για δράση.

Victor: Βασικά, όταν έγινα 13 η άμεση οικογένειά μου μετακόμισε με τους γονείς της μητέρας μου. Ζούσα σε μια μικρή φάρμα για μερικά χρόνια. Δε μπορώ να θυμηθώ αν η βαριά-κρεατοφαγική διαιτά μου με ενοχλούσε, παρά το γεγονός ότι ήξερα από πρώτο χέρι από πού προέρχεται. Μάλλον ανησυχούσα πιο πολύ να κερδίσω την αποδοχή των μεγαλύτερων αντρών της οικογένειας παρά να έχω οποιεσδήποτε λογικές σκέψεις. Όταν έγινα λίγο μεγαλύτερος ασχολήθηκα με την punk και την hardcore σκηνή και εκεί είναι που το μήνυμα του βιγκανισμού έφτασε για πρώτη φορά στα αυτιά μου. Εκείνη την εποχή ήμουν αρκετά ισχυρογνώμων και η ρητορική αυτή δεν μου ήταν ιδιαίτερα αποδεκτή. Όταν έγινα 18, παράτησα το κολλέγιο για την πρώτη μου δουλειά piercing, όπου είχα την ευχαρίστηση να δουλεύω μαζί με έναν ριζοσπάστη βίγκαν τατουατζή. Όποιος έχει έρθει σε επαφή ποτέ με τον Thomas Kenney ξέρει ότι αυτός είναι το πιο ευγενικό, το πιο γενναιόδωρο άτομο που θα συναντήσεις. Ήμουν εφτά ή οχτώ χρόνια μικρότερός του, και άρχισα με φυσικό τρόπο να μιμούμαι πτυχές της προσωπικότητάς του. Σταμάτησα να τρώω κρέας, και έγινα εντελώς βίγκαν ένα χρόνο αργότερα. Παρόλο που το μετανιώνω που μου πήρε τόσο πολύ, είναι λίγο καθησυχαστικό να σκεφτείς πως τα εκατοντάδες άτομα που δεν ήταν δεκτικοί προς την βίγκαν προσέγγισή μου κάποια στιγμή στο παρελθόν την ξανακούν από κάποιον άλλο.

● ● ●

Πώς ασχολήθηκες με τον ακτιβισμό;

Kellie: Έγινα ενεργή σχετικά με τα δικαιώματα των ζώων ένα χρόνο ή κάπου τόσο αφότου έγινα βίγκαν. Παρακολουθούσα διαλέξεις και διάβαζα ποικίλα βιβλία πάνω στο ζήτημα των δικαιωμάτων των ζώων και της ηθικής. Οι αρχές μου έγιναν πιο ξεκάθαρες. Διαπίστωσα το πόσο σημαντικό ήταν να ενημερώσω τους ανθρώπους για το μαρτύριο των ζώων επειδή δεν μπορούσαν να το κάνουν τα ίδια.

Victor: Νομίζω ότι αυτό συνέβη το καλοκαίρι του 2008... Ο φίλος μου ο Shane κι εγώ κάναμε κηπουρική δουλειά για μια ηλικιωμένη κυρία στην πόλη, η οποία στο τέλος της μέρας, μας ζήτησε να πνίξουμε όλα τα σκιουράκια groundhog που είχαν πιαστεί στις παγίδες που ήταν στην έκταση της ιδιοκτησίας της. Μόνο ένας μικρός τύπος είχε την ατυχία να πιαστεί εκείνη τη μέρα. Η μουσούδα του ήταν ροζιασμένη και ματωμένα από τα επαναλαμβανόμενα χτυπήματα πάνω εκεί που πριν ήταν η είσοδος της παγίδας. Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη σκέψη για να τον αφήσουμε να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του: ήταν απλά το πιο προφανές. Εκείνη την εποχή, δεν είδα αυτή την πράξη ως κάποιο είδος «ακτιβισμού», αλλά σίγουρα συνέβαλε στη φυσική εξέλιξη του τρόπου σκέψης μου. Το να είμαι βίγκαν σήμαινε πια λιγότερο κάτι που δεν έκανα και περισσότερο κάτι που έκανα.

Η ανεξέλεγκτη δράση των λαθροθήρων στο Εθνικό Πάρκο Πρεσπών έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Δεν πρόκειται πλέον για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για μόνιμη τακτική. Τελευταίο περιστατικό, στις 18 Ιανουαρίου, όπου Φύλακας του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου Πρεσπών σε συνεργασία με Δασοφύλακα εντόπισε πολυπληθή ομάδα κυνηγών σε απαγορευμένη για την άσκηση θήρας ζώνη του Εθνικού Πάρκου και εντός της απαγορευμένης ζώνης των 500μ. από τα σύνορα Ελλάδας-ΠΓΔΜ. Επιπλέον το περιστατικό συνέβη εν μέσω ισχυρού παγετού και απαγορευτικής περιόδου λόγω κάλυψης του εδάφους με χιόνι*, γεγονός που καταρρίπτει οποιοδήποτε ενδεχόμενο ισχυρισμό σχετικά με τη νομιμότητα της συγκεκριμένης δραστηριότητας.

Ανάλογα περιστατικά έχουν δημιουργηθεί επανειλημμένως στο παρελθόν. Οι Φύλακες του Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Πάρκου Πρεσπών, παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητες των φορέων για την αποτροπή των παράνομων περιστατικών εντός των προστατευόμενων περιοχών, επιτελούν το καθήκον τους στο βέλτιστο επίπεδο. Παρόλα αυτά έχουν επανειλημμένως δεχθεί υβριστικές επιθέσεις από λαθροθήρες που προκλητικά αγνοούν οποιαδήποτε παρατήρηση και δεν συμμορφώνονται στα μέτρα προστασίας που προβλέπει η ελληνική νομοθεσία για το Εθνικό Πάρκο Πρεσπών. Στο τελευταίο περιστατικό, ο Φύλακας στην αναφορά του μιλά ακόμη και για απειλή που δέχτηκε ο ίδιος για τη ζωή του στην προσπάθειά του να πείσει τους λαθροθήρες ότι πρέπει να σέβονται τους κανόνες, γεγονός που ξεπερνά πλέον κάθε όριο και που αποτρέπει τους φύλακες από την άσκηση των καθηκόντων τους.

Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις: Εταιρία Προστασίας Πρεσπών, ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ, Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Καλλιστώ και WWF Ελλάς καταγγέλλουν την ανεξέλεγκτη λαθροθηρία στο Εθνικό Πάρκο Πρεσπών και καλούν την Πολιτεία να λάβει επειγόντως μέτρα για την πάταξη των παράνομων δραστηριοτήτων στις προστατευόμενες περιοχές, καθώς και να ενισχύσει τη δυνατότητα των Φορέων Διαχείρισης να επιτελέσουν το έργο τους για την προστασία των πολύτιμων και ευαίσθητων αυτών περιοχών.

«Το πλούσιο φυσικό περιβάλλον είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της Πρέσπας στο οποίο τόσα χρόνια όλοι βασίζουμε την ανάπτυξή της και το μέλλον της. Εξαιτίας των προσπαθειών όλων, κατοίκων και οργανώσεων, η Πρέσπα θεωρείται υποδειγματική, μια αληθινή "Κιβωτός ζωής" που έχει αναγνωριστεί και καταξιωθεί διεθνώς. Τα επανειλημμένα περιστατικά παράνομης λαθροθηρίας, τα οποία δεν αντιμετωπίζονται ποτέ αποφασιστικά και ουσιαστικά, καταστρέφουν όχι μόνο το περιβάλλον μας, αλλά αμαυρώνουν την εικόνα της περιοχής μας, τον τουρισμό και την ανάπτυξή της. Καλούμε την Πολιτεία να κάνει το αυτονόητο και να μας προστατέψει από τους παράνομους, ενισχύοντας τους Φορείς Διαχείρισης και δίνοντας ουσιαστικές αρμοδιότητες στους Φύλακες – Επόπτες. Καλούμε την Κυνηγετική Συνομοσπονδία να καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης και να αντιδράσει άμεσα γιατί αυτά που χαρακτηρίζει ως "μεμονωμένα περιστατικά" είναι στην Πρέσπα η καθημερινότητά μας και η ζωή μας και δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλο αυτή την κατάσταση», δήλωσε η Διευθύντρια της Εταιρείας Προστασίας Πρεπών Μυρσίνη Μαλακού.

Από τη διεθνή ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών:


Η κυβέρνηση της Ινδονησίας υποχρεώθηκε να ανακαλέσει την άδεια που είχε χορηγήσει σε Ινδονησιακή-Αυστραλιανή εταιρεία για έρευνα και εκμετάλλευση χρυσού στο νησί Σουμπάβα, μετά από τις διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων και τον εμπρησμό του γραφείου του Περιφερειακού Διευθυντή στις 26 Ιανουαρίου. Τον περασμένο Δεκέμβριο, οι διαδηλώσεις των αγροτών και ψαράδων κατοίκων του νησιού κατέληξαν σε τραγωδία όταν η αστυνομία πυροβόλησε σχεδόν εξ’επαφής και σκότωσε δυο διαδηλωτές, ενώ τραυμάτισε άλλους οκτώ.

Σύνδεσμος: Indonesian protests force government to revoke gold mining permits – guardian.co.uk.

---

Οι χωρικοί κάτοικοι του Θιβέτ πέτυχαν να σταματήσουν πρόγραμμα μεταλλείας χρυσού από Κινεζική εταιρεία στο βουνό Kawagebo, που είναι τόσο ιερό για τους Βουδιστές του Θιβέτ που ακόμα και η ορειβασία απαγορεύεται. Οι χωρικοί δέχτηκαν απειλές και βίαιες επιθέσεις από τους ανθρώπους της εταιρείας, απάντησαν με καταστροφή μηχανολογικού εξοπλισμού, ακολούθησαν συλλήψεις και προσπάθειες εξαγοράς των ηγετών τους και στο τέλος …το ιερό βουνό νίκησε. Στις 23 Ιανουαρίου ενώ η ένταση ανέβαινε, η τοπική κυβέρνηση διέταξε το κλείσιμο του μεταλλείου και την απομάκρυνση των μηχανημάτων.

Σύνδεσμος: Tibetan Villagers Halt Mining Project on Sacred Mountain – intercontinentalcry.org

---

Τον ΕΞΑΝΤΑ τον είδατε. Η μικρή πόλη του Μαρμάτο κάθεται πάνω σε ένα βουνο από χρυσό και πολυεθνική μεταλλευτική εταιρεία θέλει να διώξει την πόλη για να πάρει το χρυσό. Παρά την εχθρική στάση της κεντρικής κυβέρνησης που ευνοεί την εκμετάλλευση, η πόλη του Μαρμάτο είπε “Όχι, ευχαριστώ” και ενσωμάτωσε στο σχεδιασμό χρήσεων γης την πλήρη απαγόρευση των επιφανειακών εξορύξεων.


Σύνδεσμος: EARTHWORKS | Colombia town bans open-pit mining, bucks displacement attempt from Gran Colombia Gold

---

Eνώ οι διαδηλώσεις κατά του μεταλλείου χρυσού της Φαματίνα συνεχίζονται στην επαρχία La Rioja της Αργεντινής, επειδή “το νερό αξίζει περισσότερο από το χρυσό” (In Famatina, Water Is Worth Far More Than Gold), ένα νέο μέτωπο διαδηλώσεων έχει ανοίξει στην επαρχία Ρίο Νέγκρο.

Ένας νέος νόμος που ενεργοποιήθηκε στις 9 Ιανουαρίου επιτρέπει τη χρήση κυανίου στη μεταλλουργία χρυσού που είχε απαγορευθεί στην επαρχία του Ρίο Νέγκρο από το 2005. Από τότε κάθε Τετάρτη γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις κατά του κυανίου με χιλιάδες ανθρώπους στο κέντρο μιας από τις πιο τουριστικές πόλεις της περιοχής, το Bariloche – απ’όπου και η φωτογραφία.

Σύνδεσμος: Massive protests against cyanide and open pit mining in Bariloche, Argentina

---

Οι αρμόδιοι της Κόστα Ρίκα αρνήθηκαν στην Καναδική εταιρεία B2Gold να ξαναλειτουργήσει το μεταλλείο χρυσού Μιραμάρ που είχε καταρρεύσει το 2007, μετά από μόλις δυο χρόνια λειτουργίας…

Το 2010, η Πρόεδρος Λάουρα Τσιντσιλά έκανε ένα γενναίο βήμα για την ανάδειξη της χώρας της σε πρότυπο περιβαλλοντικής προστασίας, απαγορεύοντας όλα τα νέα επιφανειακά μεταλλεία, ειδικά του χρυσού, και τη χρήση επικίνδυνων ουσιών όπως το κυάνιο (Κόστα Ρίκα: Tέλος σε ΟΛΑ τα επιφανειακά μεταλλεία!). Η Κόστα Ρίκα επιμένει.

Σύνδεσμος: Costa Rica denies Canadian firm right to resume mining

Άλλα νέα των ημερών:

Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί μετάφραση του κειμένου «No Way Out?», του J. Zerzan. Πραγματεύεται έννοιες όπως η γεωργία, ο πολιτισμός και η εξημέρωση, χωρίς να εμβαθύνει αλλά και χωρίς να παραλείπει να αναλύσει επαρκώς (στα πλαίσια της έκτασης ενός κειμένου), καθώς επίσης και τις έννοιες της γλώσσας και του συμβολισμού.

Η γεωργία έδωσε τέλος σε μια τεράστια περίοδο της ανθρώπινης ύπαρξης που χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από την ελευθερία από την εργασία, την μη-εκμετάλλευση της φύσης, μια σημαντική αυτονομία και ισότητα των δύο φύλων, και την απουσία της οργανωμένης βίας. Παίρνει περισσότερα από την γη από όσα δίνει πίσω και είναι το θεμέλιο για την ιδιωτική περιουσία. Η γεωργία περικλείει, ελέγχει, εκμεταλλεύεται και δημιουργεί την ιεραρχία και την δυσαρέσκεια. Η Chellis Glendinning (1994) περιέγραψε την γεωργία ως το «αρχικό τραύμα» που έχει καταστρέψει την ανθρώπινη ψυχή, την κοινωνική ζωή και την βιόσφαιρα.

Αλλά η γεωργία/εξημέρωση δεν εμφανίστηκε από το πουθενά στα ξαφνικά, πριν 10.000 χρόνια. Πιθανότατα, ήταν το αποκορύφωμα μιας πολύ αργής αποδοχής του καταμερισμού της εργασίας ή της ειδίκευσης που ξεκίνησε στα σοβαρά στην Ανώτερη Παλαιολιθική εποχή, περίπου 40.000 χρόνια πριν. Αυτή η διαδικασία είναι πίσω από αυτό που ονόμασαν ο Horkheimer και ο Adorno «εργαλειακό λόγο» στην «Διαλεκτική του Διαφωτισμού». Παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να θεωρείται ως προϋπόθεση για «αντικειμενικότητα», η ανθρώπινη λογική δεν είναι πια ουδέτερη. Με κάποιον τρόπο έχει παραμορφωθεί, με καταστροφικές συνέπειες: η λογική μας φυλακίζει την πραγματική ανθρωπιά, ενώ καταστρέφει τον φυσικό κόσμο. Πώς αλλιώς να εκτιμηθεί το γεγονός πως η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει γίνει τόσο εχθρική στον άνθρωπο, όσο και στα άλλα επίγεια είδη; Κάτι είχε ήδη αρχίσει να μας οδηγεί προς μια αρνητική κατεύθυνση πριν η γεωργία, η ταξική διαστρωμάτωση, το Κράτος, και το βιομηχανικό σύστημα θεσμοθετήσουν την αδικία του.

Αυτή η ασθένεια της λογικής, η οποία ερμηνεύει την πραγματικότητα σαν μια συγχώνευση των εργαλείων, των πόρων, και των μέσων, προσθέτει ένα πρωτοφανές και ανεξέλεγκτο μέτρο κυριαρχίας. Όπως και με την τεχνολογία, η οποία είναι η ενσάρκωση της λογικής ή η υλικότητα σε κάθε δεδομένη στιγμή, η «ουδετερότητα» της λογικής έλειπε εξ αρχής. Εν τω μεταξύ, μας έχουν μάθει να αποδεχόμαστε την κατάσταση μας. Είναι «η ανθρώπινη φύση» το να είσαι «δημιουργική», λέει ένα κομμάτι του ρεφρέν.

Ο καταμερισμός της εργασίας δίνει αποτελεσματική δύναμη σε κάποιους, ενώ περιορίζει ή μειώνει το πεδίο δράσης του συνόλου. Αυτό μπορεί να φανεί στην παραγωγή της τέχνης καθώς και στην τεχνολογική καινοτομία. Το διακριτικό έργο μεμονωμένων ατόμων είναι εμφανές από τις πρώτες τοιχογραφίες σπηλαίων, και η τεχνική ειδίκευση είναι μια σημαντική πτυχή της ύστερης ανάπτυξης των «σύνθετων» (δηλαδή διαστρωματωμένων) κοινωνιών. Οι καθορισμένοι ρόλοι διευκόλυναν μια ποιοτική ρήξη με τα μακροχρόνια ανθρώπινα κοινωνικά πρότυπα, σε μια εντυπωσιακά σύντομη χρονική περίοδο. Έπειτα από δύο ή τρία εκατομμύρια χρόνια με τρόπο ύπαρξης την ισότιμη τροφοσυλλογή (κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες), μέσα σε μόνο 10.000 χρόνια, ήρθε η ταχεία κάθοδος προς έναν πολιτισμένο τρόπο ζωής. Από τότε, μια συνεχώς επιταχυνόμενη πορεία κοινωνικής και οικολογικής καταστροφής βρίσκεται σε κάθε σφαίρα της ζωής.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο πόσο πλήρης ήταν η εμπειρία του πολιτισμού από τα πρώτα του στάδια. Το βιβλίο «Domestication of Metal» [στα ελληνικά, η εξημέρωση του μετάλλου] της K. Aslihan Yener πραγματεύεται την σύνθετη βιομηχανία στην πρώτη πράξη του πολιτισμού, την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού. Έχει διαγράμματα με την οργάνωση και την διαχείριση της εξόρυξης και τήξης του κασσίτερου στην Ανατολία που ξεκίνησε το 8.000 π.Χ. Η αρχαιολογική απόδειξη δείχνει αναντίρρητα ότι η διάβρωση, η ρύπανση και η αποψίλωση των δασών ήταν πολύ σημαντικές συνέπειες, καθώς οι πρώιμοι πολιτισμοί τοποθετούσαν τα απόβλητα σε μεγάλο τμήμα της Μέσης Ανατολής.

Με τον πολιτισμό, όπως είναι έτσι ήταν πάντα. Το μυθιστόρημα του 1980 του Russel Hoban, «Riddley Walker», παρέχει μια έντονη ενδοσκόπηση στην λογική του πολιτισμού. Αυτό που κάποιοι αποκαλούν Πρόοδο, ο αφηγητής το χαρακτηρίζει ως Ισχύ:

«Όταν έρθει σε μένα θα το ξέρω τότε ότι η Ισχύς δεν έφυγε. Ήταν, είναι και θα είναι. Ήταν εδώ και σχεδίαζε. Η Ισχύς θέλει εσύ να φτάσεις σε αυτήν με Ισχύ. Η Ισχύς θέλει ό,τι μπορεί να γίνει, να γίνει. Η Ισχύς θέλει τα πάντα να κινούνται προς τα μπροστά.»

Η φύση του εγχειρήματος του πολιτισμού ήταν ξεκάθαρη από την αρχή. Όντας το γρήγορα επικείμενο προϊόν της γεωργίας, η εντατικοποίηση της κυριαρχίας ήταν σταθερή και σίγουρη. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πρώτα μνημεία του ανθρώπου συμπίπτουν με τα πρώτα σημάδια της εξημέρωσης (R.Bradley στο «Mither»,1998). Η θλιβερή γραμμικότητα της καταστροφής που επέφερε ο πολιτισμός στον φυσικό κόσμο έχει διακοπεί μόνο από συμπτώματα αυτοκαταστροφής στον κοινωνικό τομέα, με την μορφή των πολέμων. Και όταν ανακαλούμε με τον B.D.Smith (1995) ότι η εξημέρωση είναι «η δημιουργία μιας νέας μορφής φυτού και ζώου», γίνεται φανερό ότι η γενετική μηχανική και η κλωνοποίηση είναι κάθε άλλο παρά περίεργες εκτροπές από τον κανόνα.

Η αντίθεση με τις χιλιάδες γενιές συλλεκτικής ζωής (κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες) είναι συγκλονιστική. Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση ότι αυτοί οι πρόγονοι βάζουν το μοίρασμα [sharing] στο κέντρο της ύπαρξης τους. Καθ' όλη την ανθρωπολογική λογοτεχνία, η μοιρασιά και η ισότητα είναι συνώνυμα με την κοινωνική οργάνωση των συλλεκτικών κοινωνιών, που χαρακτηρίζονται ως ομάδες από πενήντα ή λιγότερους ανθρώπους. Στην απουσία της μεσολάβησης και της πολιτικής εξουσίας, οι άνθρωποι απολάμβαναν εκφραστικούς δεσμούς πρόσωπο-με-πρόσωπο ο ένας με τον άλλον και σε οικειότητα με την φύση.

Ο Hewlett και ο Lamb (2000) διερεύνησαν τα επίπεδα εμπιστοσύνης και συμπόνιας σε μια ομάδα Aka από (τροφο)συλλέκτες [foragers] στην κεντρική Αφρική. Κατέληξαν στο συμπέρασμα πως η φυσική και συναισθηματική εγγύτητα μεταξύ των παιδιών και των ενηλίκων Aka είναι στενά συνδεδεμένη με τον αγαθό προσανατολισμό τους για τον κόσμο. Αντιστρόφως, ο λαός Aka βλέπει το περιβάλλον του ως γενναιόδωρο και υποστηρικτικό, τουλάχιστον εν μέρει, εξ αιτίας των απεριόριστων δεσμών μεταξύ τους. Ο Colin Turnbull παρατήρησε μια πολύ παρόμοια πραγματικότητα μεταξύ των Mbuti στην Αφρική, οι οποίοι απηύθυναν χαιρετισμούς «στην Μητέρα Δάσος, στον Πατέρα Δάσος».

Η γεωργία είναι το θεμελιακό μοντέλο για όλο τον συστηματικό απολυταρχισμό που ακολούθησε, ασφαλώς συμπεριλαμβανομένου του καπιταλισμού, και για την έναρξη της υποταγής των γυναικών. Οι πρώτοι οικισμοί γεωργίας περιείχαν «τόσο πολλούς όσο 400 ανθρώπους» (Mithen και άλλοι, 2000). Γνωρίζουμε ότι η αύξηση του πληθυσμού δεν ήταν η αιτία της γεωργίας, αλλά το αποτέλεσμα της - αυτό υποδηλώνει μια βασική δυναμική του πληθυσμιακού προβλήματος. Φαίνεται ότι οι κοινωνίες που οργανώθηκαν σε μια πραγματικά ανθρώπινη κλίμακα, έπεσαν θύματα των απαιτήσεων της εξημέρωσης. Πιθανόν να ισχύει πως μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα του υπερπληθυσμού του πλανήτη μόνο με την αφαίρεση της ριζικής αιτίας της βασικής αποξένωσης που έχουμε ο ένας με τον άλλον. Με την έλευση της εξημέρωσης, η αναπαραγωγή δεν ήταν μόνο οικονομική ανταμοιβή - προσέφερε επίσης μια αποζημίωση ή παρηγοριά για όλα αυτά που είχαν εξαλειφθεί από τον πολιτισμό.

Εν μέσω των τυποποιημένων πειθαρχικών συνεπειών των σημερινών συστημάτων της τεχνολογίας και του κεφαλαίου, υποβαλλόμαστε σε ένα πρωτοφανή καταιγισμό εικόνων και άλλων παραστάσεων. Τα σύμβολα έχουν παραγκωνίσει σε μεγάλο βαθμό κάθε τι πραγματικό και άμεσο, τόσο στον ημερήσιο κύκλο των διαπροσωπικών αλληλεπιδράσεων όσο και στην επιταχυνόμενη εξαφάνιση της φύσης. Αυτή η κατάσταση είναι γενικά αποδεκτή ως αναπόφευκτη, ειδικά αφού η ληφθείσα σοφία υπαγορεύει ότι ο συμβολισμός είναι το πρωτεύον, καθορίζοντας την ποιότητα ενός ανθρώπινου όντος. Μαθαίνουμε ως παιδιά ότι όλη η συμπεριφορά, και του ίδιου του πολιτισμού, βασίζεται στον χειρισμό των συμβόλων - αυτό το χαρακτηριστικό είναι που μας ξεχωρίζει από τα απλά ζώα.

Αλλά μια κοντινή ματιά στον Homo [σ.τ.μ.: εννοώντας τον άνθρωπο πιθανόν] κατά την διάρκεια πολλών, πολλών χιλιετιών προκαλεί την αμειλικτότητα [inexorability] ή την «φυσικότητα» της κυριαρχίας των συμβόλων στις ζωές μας σήμερα. Νέες ανακαλύψεις φτάνουν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με αυξανόμενη συχνότητα. Οι αρχαιολόγοι βρίσκουν πως πριν από περισσότερο από ένα εκατομμύριο χρόνια, οι άνθρωποι ήταν όσο έξυπνοι είμαστε και εμείς - παρά το γεγονός ότι οι παλαιότερες ενδείξεις μέχρι σήμερα κάποιας συμβολικής δραστηριότητας (ειδώλια, τοιχογραφίες σε σπήλαια, τελετουργικά αντικείμενα, χρονικές καταγραφές, κ.α.) χρονολογούνται μόνο 40.000 χρόνια πίσω περίπου. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν την φωτιά για το μαγείρεμα πριν από 1,9 εκατομμύρια χρόνια - και κατασκεύασαν και έπλευσαν πλοιάρια τουλάχιστον πριν από 800.000 χρόνια!

Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ήταν πολύ έξυπνοι: παρ' όλ' αυτά δεν άφησαν κανένα απτό ίχνος συμβολικής σκέψης μέχρι σχετικά πρόσφατα. Επίσης, αν και οι πρόγονοι μας πριν ένα εκατομμύριο χρόνια είχαν το I.Q. για να υποδουλώσουν ο ένας τον άλλον και να καταστρέψουν τον πλανήτη, δεν το έπραξαν, μέχρι που ήρθε ο συμβολικός πολιτισμός. Αυτοί που τάσσονται υπέρ του πολιτισμού κάνουν μια συντονισμένη προσπάθεια για να βρουν στοιχεία χρησιμοποίησης συμβόλων σε προγενέστερη εποχή, κινούμενοι παράλληλα με την ανεπιτυχή προσπάθεια των πρόσφατων δεκαετιών για να εντοπίσουν στοιχεία που θα ανατρέψουν το νέο ανθρωπολογικό πρότυπο της προ-γεωργικής αρμονίας και ευημερίας. Μέχρι στιγμής, οι αναζητήσεις τους δεν έχουν καρποφορήσει.

Υπάρχει ένα τεράστιο χρονικό κενό μεταξύ σαφών ενδείξεων ψυχικής ικανότητας και σαφών ενδείξεων για οποιοδήποτε συμβολισμό. Αυτή η απόκλιση γεννά σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με την καταλληλότητα του ορισμού του ανθρώπου ως κατ' ουσίαν κατασκευαστή συμβόλων. Η εμφανής αντιστοιχία μεταξύ των απαρχών της αντιπροσώπευσης και των απαρχών του τι είναι ανθυγιεινό για το είδος μας φαίνεται να είναι ακόμα πιο σημαντικό. Οι βασικές ερωτήσεις λίγο πολύ διατυπώνονται από μόνες τους.

Μια τέτοια ερώτηση αφορά την φύση της αντιπροσώπευσης. Ο Foucault υποστήριξε ότι η αντιπροσώπευση περιλαμβάνει πάντα μια σχέση εξουσίας. Ίσως να υπάρχει σύνδεση μεταξύ της αντιπροσώπευσης και της ανισορροπίας της εξουσίας που δημιουργείται όταν ο καταμερισμός της εργασίας καταλαμβάνει την ανθρώπινη δραστηριότητα. Στο ίδιο πνεύμα, είναι δύσκολο να δούμε πως μεγάλα κοινωνικά συστήματα θα μπορούσαν να είχαν προκύψει σε περίπτωση απουσίας του συμβολικού πολιτισμού. Τουλάχιστον, φαίνεται ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.

Ο Jack Goody (1997) αναφέρθηκε στην «συνεχόμενη πίεση για την εκπροσώπηση». Μαζί με μια εύκολα αναγνωρίσιμη παρόρμηση για επικοινωνία, δεν υπάρχει επίσης κάτι λιγότερο θετικό σε εξέλιξη; Για όλες αυτές τις γενιές πριν τον πολιτισμό, οι λαοί κάναν πολλά πράγματα με το μυαλό τους -συμπεριλαμβανομένης της επικοινωνίας- αλλά δεν έκαναν συμβολισμούς για αυτό. Η εκ νέου παρουσίαση της πραγματικότητας περιλαμβάνει μια κίνηση προς ένα ολοκληρωμένο, κλειστό σύστημα, του οποίου η γλώσσα είναι το πιο προφανές παράδειγμα και πιθανότατα το αρχικό παράδειγμα. Εξ ου και αυτή η θέληση για την δημιουργία συστημάτων, για να ονομάζουμε και να μετράμε; Γιατί αυτή η διάσταση, που μοιάζει ύποπτα με την εργαλειακή λογική, με τον κατ' ουσίαν κυριαρχικό πυρήνα;

Η γλώσσα απεικονίζεται συνήθως ως ένα φυσικό και αναπόφευκτο μέρος της εξέλιξης μας. Όπως ο καταμερισμός της εργασίας, οι τελετουργίες, η εξημέρωση, η θρησκεία; Ολοκληρώνοντας αυτή την εξέλιξη βλέπουμε πως το τέλος της βιόσφαιρας και η πλήρης αποξένωση είναι παρομοίως «φυσικά» και «αναπόφευκτα». Το αν μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την συμβολική τάξη ή όχι είναι το ερώτημα που επείγει.

«Εν αρχή ην ο Λόγος» - η σύγκληση του συμβολικού τομέα. Μετά την ανάκληση της ελευθερίας της Εδέμ, ο Αδάμ ονόμασε τα ζώα και τα ονόματα «ήταν» τα ζώα. Με τον ίδιο τρόπο, ο Πλάτων έκρινε ότι η λέξη δημιουργεί το πράγμα. Υπάρχει μια στιγμή γλωσσικής συμφωνίας, και από εκεί και πέρα ένα κατηγοριοποιημένο πλαίσιο επιβάλλεται σε όλα τα φαινόμενα. Αυτή η συμφωνία προσπαθεί να παρακάμψει το «προπατορικό αμάρτημα» της γλώσσας, που είναι ο διαχωρισμός του λόγου και του κόσμου, των λέξεων και των πραγμάτων.

Πολλές γλώσσες ξεκινούν πλούσιες σε ρήματα, αλλά σταδιακά αναιρούνται από τον πιο κοινό ιμπεριαλισμό του ουσιαστικού. Αυτό κινείται παράλληλα με την κινητικότητα προς σε έναν σταθερά πιο πραγμοποιημένο [reified] κόσμο, εστιάζοντας σε αντικείμενα και σε στόχους εις βάρος της διαδικασίας. Με παρόμοιο τρόπο, ο έντονος νατουραλισμός των τοιχογραφίιών των σπηλαίων, δίνει την θέση του σε μια φτωχή, στιλιστική αισθητική. Και στις δύο περιπτώσεις, η συμβολική συμφωνία έχει εξωραϊστεί από την υπόσχεση ενός δελεαστικού πλούτου, αλλά σε κάθε περίπτωση τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα είναι θανάσιμα. Μπορεί οι συμβολικοί τρόποι να ξεκινούν με κάποια φρεσκάδα και ζωντάνια, αλλά τελικά αποκαλύπτουν την πραγματική φτώχεια τους, την εσωτερική λογική τους.

Η έμφυτη αισθησιακή οξύτητα των ανθρώπινων βρεφών σταδιακά ατροφεί καθώς μεγαλώνουν και αναπτύσσονται σε αλληλεπίδραση με έναν συμβολικό πολιτισμό που συνεχίζει να διεισδύει και να μονοπωλεί τις περισσότερες πτυχές της ζωής μας. Λίγα υπολείμματα των αδιαμεσολάβητων, η αμεσότητα, επιβιώνουν ακόμα. Ο έρωτας, οι στενές σχέσεις, η βύθιση στην άγρια φύση, και η εμπειρία της ζωής και του θανάτου ξυπνούν τις αισθήσεις και την νοημοσύνη μας, ερεθίζοντας μια ασυνήθιστη πείνα. Ποθούμε κάτι άλλο από τον πενιχρό, τεχνητό κόσμο της αντιπροσώπευσης, με την μεταχειρισμένη της ωχρότητα.

Η επικοινωνία παραμένει ανοιχτή για αυτές τις αναζωογονητικές λάμψεις που περνούν, μη λεκτικά, μεταξύ των ανθρώπων. Όλα τα δύστροπα, τσακισμένα [crimbed], εξαρτημένα [conditioned] κανάλια μπορούν να χτυπηθούν, επειδή δεν μπορούμε να ζήσουμε με ό,τι είναι διαθέσιμο. Καθώς τα επίπεδα του πόνου, της απώλειας, και της κενότητας αυξάνονται, η κυρίαρχη μηχανή [apparatus] βγάζει προς τα έξω ακόμα πιο πολλά δυσάρεστα, ανυπόστατα ψέματα.

Αναφερόμενος στην τηλεπάθεια, ο Sigmund Freud έγραψε στο «New Introductory Lectures on Psychoanalysis» πως «κάποιος μπορεί να οδηγηθεί στην υποψία ότι αυτή είναι η πρωτότυπη, αρχαϊκή μέθοδος επικοινωνίας». Εκπολιτισμένος ολότελα, ο Freud δεν εξυμνούσε αυτή την υποψία, και έδειχνε να φοβάται την δύναμη της ζωής που συνόδευε τέτοιες μη-πολιτισμικές δυναμικές. Ο Laurens van der Post (π.χ. The Lost World of the Kalahari, 1958) αναφέρθηκε σε αρκετές από πρώτο χέρι παρατηρήσεις τηλεπαθητικής επικοινωνίας, πάνω από σημαντικές αποστάσεις, μεταξύ των ανθρώπων που λέγονταν «βουσμάνοι». Ο M. Pobers και ο Richard St.Barbe Baker, που επίσης γράφανε στην δεκαετία του 1950, ήταν μάρτυρες τηλεπάθειας αυτόχθονων λαών πριν αποικιστούν από τον πολιτισμό. Αυτό το αναφέρω εν παρόδω σαν μια ματιά της πραγματικότητας του μη-συμβολισμού, μια άμεση επικοινωνία που στην πραγματικότητα υπήρχε πριν από λίγο καιρό, και που θα μπορούσε να αναβιώσει μέσα από τα ερείπια της αντιπροσώπευσης.

Η γλώσσα και η τέχνη μπορεί αρχικά να εμφανίστηκαν και να ενώθηκαν στην τελετουργία, μια πολιτιστική καινοτομία που προόριζε την γεφύρωση ενός νέου διαχωρισμού μεταξύ των ανθρώπων και του κόσμου τους. Ο όρος «ανιμισμός» χρησιμοποιείται συχνά, περιφρονητικά ή ακόμα και υποτιμητικά, για να περιγράψει την πεποίθηση πως τα μη-ανθρώπινα όντα και ακόμα και τα αντικείμενα κατοικούνται από «πνεύματα». Όπως ο όρος «αναρχισμός» είναι μια συνοπτική περιγραφή της αναρχίας, μια διάπεραστική θέαση ή κατάσταση ύπαρξης που απορρίπτει την ιεραρχία, ο «ανιμισμός» αδυνατεί να συλλάβει την μεταμορφωτική ποιότητα μιας αμοιβαίας συνειδητότητας. Στην περίπτωση της αναρχίας, υπάρχει η επίγνωση πως το να ζεις σε ισότητα με τους άλλους ανθρώπους απαιτεί την απόρριψη κάθε μορφής κυριαρχίας, συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας και της πολιτικής εκπροσώπησης. Ο «ανιμισμός» αναφέρεται στην επέκταση αυτής της επίγνωσης και σε άλλες μορφές ζωής ακόμα και στους «άψυχους» κατοίκους του πλανήτη όπως οι πέτρες, τα σύννεφα, και τα ποτάμια. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποια λέξη που να σχετίζεται με τον ανιμισμό, ανάλογη με την αναρχία, είναι μια ένδειξη του πόσο αποστασιοποιημένοι είμαστε από αυτή την επίγνωση, στην παρούσα κατάσταση μας. Η πράσινη αναρχία δηλώνει ρητά πως η αναρχία πρέπει να αγκαλιάσει την κοινότητα των έμβιων όντων, και με αυτή την έννοια κάνει ένα βήμα προς την εκ νέου αφύπνιση αυτής της επίγνωσης.

Έχασαν οι άνθρωποι την επίγνωση του να ανήκουν σε μια γήινη κοινότητα έμβιων όντων με την έλευση της εξημέρωσης, του καταμερισμού της εργασίας, και της γεωργίας; Η κατασκευή των μνημείων και η αρχή της θυσίας ζώων και ανθρώπων τείνουν να υποστηρίξουν αυτή την υπόθεση. Χαρακτηριστικά, ο αποδιοπομπαίος τράγος είναι υπεύθυνος για την ατυχία και ταλαιπωρία της κοινότητας, ενώ οι θεμελιώδεις λόγοι για την απώλεια της κοινότητας δεν αναγνωρίζονται και δεν μετριάζονται. Η τελετουργία περιλαμβάνει «τεράστιες ποσότητες ενέργειας» («Knight in Dunbar, Knight and Power», 1999) - συνήθως είναι δυνατή, περνάει μέσα από πληθώρα μέσων, είναι συναισθηματική, και πλεονάζουσα, πιστοποιώντας σε μεγάλο βάθος την υποκείμενη κρίση.

Η μετακίνηση από τον ανιμισμό στην τελετουργία είναι παράλληλη με την μεταμόρφωση των μικρών, πρόσωπο-με-πρόσωπο ομάδων σε μεγάλες, σύνθετες κοινωνίες. Ο πολιτισμός αναλαμβάνει, με εξειδικευμένους επαγγελματίες υπεύθυνους για το βασίλειο του ιερού. Η λαχτάρα για την αρχική αίσθηση της κοινότητας με άλλα όντα και η ισότιμη οικειότητα με τους συνανθρώπους δεν μπορεί να κατευναστεί ποτέ από τις τελετουργικές δραστηριότητες που αναπτύχθηκαν μέσα σε ένα ιεραρχικό κοινωνικό σύστημα. Αυτή η τάση κορυφώνεται στις διδασκαλίες των ανώτερων θρησκειών, ότι αφού το νόημα της ζωής μας δεν έχει να κάνει τίποτα με την ζωή στην γη, θα πρέπει να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας σε μια ουράνια ανταμοιβή. Αντιστρόφως, όπως περιγράφεται παραπάνω με τους Aka και τους Mbuti, αισθήματα ενότητας με την γη και όλους τους κατοίκους της, και μια αίσθηση χαράς και νοήματος για την ύπαρξη, φαίνεται να ανθίζουν όταν εμείς οι άνθρωποι ζούμε σε ισότιμες, πρόσωπο-με-πρόσωπο ομάδες.

Επιστρέφοντας στην γλώσσα, μια συμφωνημένη κοινοτοπία είναι πως η πραγματικότητα αποκαλύπτεται πάντα εγγενώς μέσω της γλώσσας - πως στην ουσία η πραγματικότητα διαμεσολαβείται καθοριστικά από την γλώσσα. Ο μεταμοντερνισμός το ξεχωρίζει αυτό με δύο τρόπους. Επειδή η γλώσσα βασικά είναι ένα αυτοαναφερόμενο σύστημα, ο μεταμοντερνισμός ισχυρίζεται, ότι η γλώσσα δεν μπορεί πραγματικά να περιλαμβάνει νόημα. Ακόμη, υπάρχει μόνο η γλώσσα (όπως υπάρχει μόνο πολιτισμός) - δεν υπάρχει διαφυγή από έναν κόσμο που ορίζεται από γλωσσικά παιχνίδια (και κυριαρχία). Αλλά αρχαιολογικές και εθνογραφικές αποδείξεις δείχνουν καθαρά ότι η ανθρώπινη ζωή έχει υπάρξει εκτός από την εκπροσώπηση, και τίποτα δεν αποκλείει οριστικά απ' τους ανθρώπους να ζήσουν με αυτόν τον τρόπο και πάλι - ωστόσο ευλαβικά οι μεταμοντερνιστές, στην διευκόλυνση τους προς στο σύστημα, μπορεί να εύχονται ότι αυτό απλά δεν μπορεί να υπάρξει.

Το απόλυτο στην εκπροσώπηση είναι η τρέχουσα «κοινωνία του θεάματος» που περιγράφτηκε τόσο ζωντανά από τον Guy Debord. Εμείς τώρα καταναλώνουμε την εικόνα της ζωής - η ζωή έχει περάσει στο στάδιο της αντιπροσώπευσής της, ως θέαμα. Την ίδια στιγμή που η τεχνολογία προσφέρει εικονική πραγματικότητα στο άτομο, το σύνολο των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης δημιουργεί μια εικονική κοινότητα, μια προηγμένη συμβολική κατάσταση παθητικής κατανάλωσης και διδασκόμενης ανικανότητας.

Αλλά ο ισολογισμός για την άρχουσα τάξη δείχνει μια μικτή πρόβλεψη. Για παράδειγμα, η αντιπροσώπευση στον πολιτικό τομέα γνώρισε σκεπτικισμό και απάθεια παρόμοια με αυτή που προέκυπτε από την αντιπροσώπευση σε γενικές γραμμές. Υπήρξε ποτέ τόσο αδιάκοπη γκρίνια για την δημοκρατία, και λιγότερο πραγματικό ενδιαφέρον για αυτήν; Το να εκπροσωπείς ή να εκπροσωπείσαι είναι μια αθλιότητα, μια υποβάθμιση, τόσο με την έννοια του συμβολικού πολιτισμού όσο και από την άποψη της εξουσίας.

Η δημοκρατία είναι, φυσικά, μια μορφή κυβέρνησης. Οι υποστηρικτές της αναρχίας θα πρέπει να το ξέρουν αυτό, παρόλο που οι αριστεροί δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την διακυβέρνηση. Οι αναρχοσυνδικαλιστές και άλλοι κλασσικοί αναρχικοί δεν καταφέρνουν να αμφισβητήσουν οποιονδήποτε από τους πιο θεμελιώδεις θεσμούς, όπως ο καταμερισμός της εργασίας, η εξημέρωση, η κυριαρχία πάνω στην φύση, η Πρόοδος, η τεχνολογική κοινωνία, κτλ.

Για να παραθέσω τον Riddley Walker ξανά, ως αντίδοτο: «μπορούσα να αισθανθώ κάτι να μεγαλώνει μέσα μου, ήταν σαν μια πράσινη θάλασσα που ξεχυνόταν μέσα μου και έλεγε, ΞΕΧΝΑ ΤΟ. Έλεγε, ΠΑΡΑΤΑ ΤΟ. Έλεγε, Η ΜΟΝΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ». Η καρδιά της αναρχίας.

Ο Heidegger, στο «Discourse on Thinking», υποστήριξε πως μια στάση «ανοίγματος στο μυστήριο» υπόσχεται «νέο έδαφος και θεμέλια πάνω στο οποία μπορούμε να σταθούμε και να αντέξουμε στον κόσμο της τεχνολογίας χωρίς να απειλούμαστε από αυτόν». Ένας αντιεξουσιαστικός προσανατολισμός δεν αποτελείται από αυτήν την παθητική στάση, με την αλλαγή μόνο της συνείδησης μας. Αντιθέτως, η τεχνολογία και ο συνεργός της, ο πολιτισμός, πρέπει να αντιπαραβληθούν από μια αποφασιστική αυτονομία και άρνηση που εξετάζει όλη την έκταση της ανθρώπινης παρουσίας και απορρίπτει όλες τις διαστάσεις της αιχμαλωσίας και της καταστροφής.

Το γράμμα που ακολουθεί είναι γραμμένο στις 13 Ιανουαρίου του 2012, ως ενημέρωση σχετικά με την κατάσταση και την υπόθεση του Eric McDavid. Το αναδημοσιεύουμε από τη σελίδα υποστήριξης του.

Αγαπητοί φίλοι,

Το παρακάτω κείμενο ασχολείται με το ζήτημα της οργάνωσης των αναρχικών εγχειρημάτων και των αναρχικών γενικότερα.

Ζητήματα που μπορεί να θεωρούνται δεδομένα γιατί έχουν αφεθεί στον χρόνο και δεν έχουν μπει, τουλάχιστον σε μια διαδικασία κριτικής αναλυτικής σκέψης και επαναπροσδιορισμού.

Σήμερα μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί την έννοια της οργάνωσης του αγώνα ενάντια στην κυριαρχία, με διάφορους τρόπους και περιεχόμενο. Συνέπεια των διαφορετικών αντιμετωπίσεων του ζητήματος αυτού, είναι και η δημιουργία οργανωτικών μοντέλων, που διαφέρουν ουσιαστικά μεταξύ τους.

Γι’ αυτό θα καταπιαστούμε με το ζήτημα αυτό με έναν τρόπο που θεωρούμε ότι έχει ολική απελευθερωτική κατεύθυνση. Έχουμε την άποψη ότι η αναρχία δεν είναι μια πολιτική θεωρία, ούτε ένα σύστημα κανόνων όπως οι εξουσιαστικές θεωρίες. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να επανεκτιμούμε πράγματα και καταστάσεις ανάλογα με τις εμπειρίες των αγώνων και την γνώση που κατακτιέται.

Δεν προσδοκούμε κάποια πολιτική οργάνωση των αναρχικών, γιατί οι αναρχικοί δεν κάνουν πολιτικό αγώνα, αλλά αντικρατικό. Επειδή η πολιτική είναι μια πρακτική διαχωρισμένη από το σύνολο του κοινωνικού βίου και είναι προϊόν που ασχολείται με τα της πόλης, που είναι ένα ακόμα εξουσιαστικό κατασκεύασμα. Δεν προτάσσουμε λοιπόν μια καλύτερη διαχείριση του συστήματος καταπίεσης και ελέγχου, αλλά προσδοκούμε τη συνολική καταστροφή του. Επιπλέον, δεν θέλουμε να αναλάβουμε κάποιου είδους διοίκηση των κοινωνιών ή να οργανώσουμε νέες κοινωνίες. Αλλά να ζήσουμε σε ένα απελευθερωμένο κόσμο όπου κάθε κοινότητα ανθρώπων θα ζει όπως θέλει σε αρμονία με τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο. Η δικιά μας λοιπόν αναφορά και συνεισφορά στο οργανωτικό ζήτημα, δεν σχετίζεται με κανόνες, προγράμματα, πλατφόρμες και καταστατικά. Αλλά μας απασχολεί η ελεύθερη ένωση και ομαδοποίηση των ατόμων, πάνω στη βάση ελεύθερης συμφωνίας, στην κατεύθυνση της αναρχικής προοπτικής.

Με βάση κάποια συμπεράσματα που βγαίνουν μέσα από το βίωμα του αγώνα για την ελευθερία, οφείλουμε να επισημαίνουμε και να ξεκαθαρίζουμε τις θέσεις μας. Ώστε να προχωράμε με πιο σίγουρα και απελευθερωτικά βήματα.



Οι αναρχικοί-ες αγωνιζόμαστε και έχουμε σαν σκοπό την αναρχία, η οποία θα αρχίσει να πραγματώνεται μέσα από την συθέμελη διάλυση του κράτους και του πολιτισμού. Δεν ανήκει λοιπόν, σ’ ένα κλειστό σύστημα κανόνων ή μια τελειωτική κατάσταση. Οι κοινωνικές δυνάμεις που θα απελευθερωθούν, είναι αυτές που θα δώσουν στον καθένα την ευκαιρία να επιλέξει και να δημιουργήσει μαζί με άλλα άτομα τις δικές τους ελεύθερες ζωές. Να ομαδοποιηθεί ανάλογα με τις επιθυμίες του, σε μια απόλυτη συνύπαρξη με τον φυσικό κόσμο. Χωρίς αυτές να γίνονται καθεστώς. Έτσι θεωρούμε ότι οι αναρχικοί και τα οργανωτικά εγχειρήματα που δημιουργούν, θα πρέπει να λειτουργούν και να αναγνωρίζουν την ύπαρξη τους σαν το πρόπλασμα του απελευθερωμένου αναρχικού κόσμου που επιθυμούμε να υπάρξει. Γιατί αυτός ο κόσμος θα πρέπει να πραγματώνεται σε εμβρυακό επίπεδο και στο τώρα και να τείνει να εμβολίσει κάθε εξουσιαστική ύπαρξη, σχέση και θεσμό, εξαπλώνοντας τον άνεμο της άγριας και αδέσμευτης ελευθερίας.



Ουσιαστικής σημασίας ζήτημα θεωρούμε το γεγονός ότι οι αναρχικοί δεν κάνουν επικλήσεις σε ποσοστά και ποσοτικότητες. Αυτά βρίσκονται μέσα στη λογική των κομμάτων και της εξουσίας. Αντίθετα, συμμετέχουμε, προωθώντας και διαχέοντας τον αναρχικό λόγο μέσα από την πολύμορφη δράση με σκοπό την ενίσχυση και ώθηση των κοινωνικών αγώνων προς την προοπτική της εξέγερσης, της αδιαλλαξίας και της συνεχούς σύγκρουσης με την εξουσία και τις δομές της, μέχρι την οριστική καταστροφή τους.

Θέλουμε λοιπόν να αναφέρουμε τα εξής σημεία-προβληματικές: Συχνά υποστηρίζεται ότι όσο περισσότερος αριθμός συντρόφων αποτελούν μια οργανωτική δομή τόσο μεγαλύτερη, γνωστότερη, ισχυρότερη και αποτελεσματική είναι απέναντι στην εξουσία. Ακριβώς όμως αυτή η αριθμητική και οργανωτική ψευδαίσθηση αναπαράγει την λογική της εξουσίας και έτσι δεν την καταργεί. Ο αναρχικός αγώνας δεν βρίσκεται και δεν αναπτύσσεται μέσα σε αριθμητικές λογικές, αλλά μέσα από την ποιοτική ανάδειξη και διάχυση των συνολικών απελευθερωτικών απόψεων και πρακτικών, που εμπεριέχει αυτός. Αλλά και μέσα από την οικειοποίηση τους στο πεδίο των αγώνων και της καθημερινής ζωής.

Ένα ακόμα επιχείρημα για την υποστήριξη μαζικών μορφών οργάνωσης είναι ότι μέσα από αυτές τις διαδικασίες έρχεται σε επαφή με τις αναρχικές αντιλήψεις ευρύτερος κόσμος. Και όμως, η ολότητα της αναρχικής θεώρησης πολύ εύκολα μπορεί να αλλοιωθεί και να μερικοποιηθεί, μέσα σε τέτοιου τύπου φόρμες, επειδή η ίδια η βιωσιμότητα του «πολυτασικού» εγχειρήματος το επιτάσσει. Έτσι η αναρχική θεώρηση δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα σ’ αυτές τις φόρμες.

Η ύπαρξη μαζικών δομών και μεγάλων οργανώσεων για λόγους αποτελεσματικότητας, μαζικοποίησης ή ενότητας θεωρούμε ότι είναι αναποτελεσματική στον αγώνα για την ολική απελευθέρωση. Ενώ συνάμα περιορίζει την δυνατότητα για αυτενέργεια και ευελιξία. Η ίδια η μαζική δομή και η φιλοσοφία που διέπει τη λειτουργία της, στηρίζεται πολλές φορές σε συμμαχίες με λοιπές κινηματικές δυνάμεις, ανταγωνιστικές ως προς την προοπτική της απελευθέρωσης και της αναρχίας. Εξολοθρεύοντας έτσι το ολικό αναρχικό απελευθερωτικό πρόταγμα και τα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά των αναρχικών απόψεων, προτάσσοντας αόριστους στόχους. Από την άλλη ποιος μας εγγυάται ότι η δημιουργία αντι-δομών, κόντρα στις κρατικές δομές, δεν θα καταφέρει απλά την μετατροπή της κυριαρχίας; Εν κατακλείδι η γραφειοκρατικοποίηση, ο οργανωτικός φετιχισμός, ο έλεγχος, ο ρεφορμισμός μπορούν να κάνουν πολύ εύκολα την εμφάνιση τους μέσα σε τέτοιες συνθήκες μαζικοποίησης.

Δεν αγωνιζόμαστε και δεν οργανωνόμαστε πάνω στη βάση να εγγράψουμε «μέλη» σε επίσημες οργανώσεις. Αυτή είναι η λογική των κομμάτων. Σαν αναρχικοί δεν οργανωνόμαστε πάνω στη βάση των ρόλων που μας έχει προσδώσει η κυριαρχία όπως αυτή του εργάτη, του άνεργου, του πολίτη κτλ. Με αυτή την αντίληψη το μόνο που καταφέρνουμε είναι όχι η άρνηση και καταστροφή των ρόλων ,αλλά η αναπαραγωγή τους που σημαίνει αναπαραγωγή αυτού του εξουσιαστικού κόσμου.

Αντίθετα «εργαζόμαστε» επίμονα και με συνέπεια για την ανάδειξη και διάχυση μέσα στο κοινωνικό χώρο των αναρχικών απόψεων και πρακτικών, με μέσο την πολύμορφη δραστηριοποίηση. Χωρίς να ωραιοποιούμε ή να κάνουμε εκπτώσεις στον λόγο μας για χάρη της κοινωνικής απεύθυνσης. Αναγνωρίζουμε ότι μέσα από την ευρύτερη και διαπλατυσμένη οικειοποίηση των αναρχικών πρακτικών θα μπορέσουν να υπάρξουν ουσιαστικά βήματα προς την καταστροφή του συνόλου της κυριαρχίας και προς τον δρόμο της απελευθέρωσης.

Γιατί λοιπόν θα πρέπει να εμπλεκόμαστε ή ακόμα χειρότερα να δημιουργούμε οργανωτικά μοντέλα που η εμπειρία των αγώνων ενάντια στην κυριαρχία δείχνει ότι διαφέρουν ελάχιστα με αυτό που πολεμούν;

Μέσα από την ανάλυση της πραγματικότητας αλλά και με σταθερό σημείο αναφοράς την ολική απελευθέρωση, οδηγούμαστε στην ανάδειξη ή απόρριψη μορφών οργάνωσης, ως περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικών προς στο σκοπό αυτόν. Κάτι τέτοιο μας οδηγεί και στην κριτική προς τις αναρχο-συνδικαλιστικές και ομοσπονδιακές οργανώσεις καθώς και σε άλλου τύπου μαζικών οργανωτικών δομών.



Η καταστροφή του κράτους, που θα συνοδεύεται από τη διάλυση της οργάνωσης των πόλεων και της πολύπλοκης τεχνοβιομηχανικής κοινωνίας, θα εξαλείψει την δυνατότητα για έλεγχο από κάποια οργανωτική αρχή επάνω στη ζωή των ανθρώπων (και όχι μόνο). Κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει, εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις, στην δημιουργία πληθώρων και απρόβλεπτων αναρχικών ομαδοποιήσεων και κοινοτικών σχέσεων.

Μέσα από το παραπάνω σκεπτικό θα μπορούσαμε να πούμε ότι η δημιουργία αναρχικών ομάδων έχει να προσφέρει πολλά. Ομάδων και πυρήνων με συγκεκριμένους στόχους, δημιουργημένους επάνω στην επιθυμία για την διάχυση της αναρχίας. Λειτουργώντας μέσα από τη βαθιά κατανόηση και γνωριμία μεταξύ των ατόμων που την αποτελούν.

Χωρίς να κλείνουμε τα μάτια στην χρησιμότητα της ατομικής δραστηριοποίησης, αλλά θεωρώντας ότι από μόνη της αναπτύσσει συγκεκριμένα όρια. Η σύμπραξη και η συλλογικοποίηση των ατόμων θεωρούμε πώς μπορεί συνεισφέρει με περισσότερο δημιουργικό τρόπο στο επίπεδο του αγώνα. Τόσο για το άτομο, όσο και για την ομάδα.

Οι αναρχικές ομάδες που δεν υπάρχουν στο όνομα της μαζικότητας ή της επίσημης φωνής του «κινήματος», θεωρούμε ότι μπορούν να πραγματώσουν πολλά περισσότερα και ουσιαστικότερα πράγματα μέσα στα τεκταινόμενα των αγώνων.

Η συμμετοχή σε από κοινού δραστηριοποιήσεις θα πρέπει να χτίζεται στη βάση της συγγένειας των απόψεων. Κάνοντας λόγο για συγγένεια δεν εννοούμε την συναισθηματική σχέση μεταξύ κάποιων συντρόφων, (που είναι και αυτή χρήσιμη) αλλά την βαθιά γνωριμία του άλλου. Το να ξέρουμε πώς σκέφτεται και πως δρα ο άλλος πάνω σε μια σειρά από ζητήματα που τον απασχολούν. Έτσι, η εμβάθυνση της γνωριμίας ξεπερνάει το «προσωπικό» της υπόθεσης και αναζητά την κοινότητα των αντιλήψεων του αναρχικού αγώνα. Είναι μια διαδικασία αέναη και χτίζεται και μέσα από τη δραστηριοποίηση τους σαν ομάδα και την από κοινού αντιμετώπιση της πραγματικότητας.

Η αναρχική ομάδα δημιουργεί πολλές δυνατότητες και ανοίγει πολλά περάσματα για τον απελευθερωτικό σκοπό. Η ανάγκη και επιθυμία συλλογικοποίησης δεν γίνεται με βάση του α ή β ρόλου που μας έχει δώσει το σύστημα κυριαρχίας ή την μία ή άλλη επιλογή της. Αλλά αντίθετα μέσα από την συνολική άρνηση των ρόλων και την συνολική άρνηση της κυριαρχίας(ανεξαρτήτως επιλογών και χρώματος της). Η αναρχική ομάδα εμπλέκεται μέσα στην ολότητα του αγώνα και επιδιώκει να βρίσκεται παντού, συμβάλλοντας ουσιαστικά και με ξεκάθαρο τρόπο στην εξέλιξη και προώθηση των εξεγερτικών ή μη γεγονότων. Στην προετοιμασία, διάδοση και ανάδειξη ξεκάθαρων αναρχικών απόψεων και πρακτικών, πάνω στην προοπτική της γενίκευσης τους. Μέσα από μια ολική οπτική των πραγμάτων και χωρίς να μερικοποιεί τον λόγο της, ανάλογα τα γεγονότα και τις περιστάσεις.

Με την δημιουργία αναρχικών ομάδων υπάρχει η δυνατότητα αμοιβαίας και ξεκάθαρης συνεργασίας, με σκοπό όχι τη δημιουργία μιας δομής που θα αντικαταστήσει με προγράμματα και καταστατικά την αυτοτέλεια και αυτενέργεια των ομάδων αλλά την συνεργασία με σκοπό την από κοινού ανάλυση και δραστηριοποίηση.

Θεωρούμε λοιπόν ότι η δημιουργία αναρχικών ομάδων ή πυρήνων λειτουργώντας μέσα από μια ολική και πολύμορφη δραστηριοποίηση, είναι το λειτουργικό κύτταρο για την ολική απελευθέρωση.

Μια συλλογή με κομμάτια που μιλάνε για την Απελευθέρωση των Ζώων, τον Βιγκανισμό και το straight edge. Το στυλ από hardcore punk μέχρι και hip hop.