Οι παρακάτω παράγραφοι είναι παρμένες από το βιβλίο της Μαρλό Μόργαν με τίτλο «Το Μήνυμα». Το βιβλίο αυτό είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο το 1991 και είναι βασισμένο στην τετράμηνη εμπειρία της συγγραφέως, που έζησε με μια μικρή νομαδική φυλή στη χέρσα ενδοχώρα της Αυστραλίας. «Πραγματικοί Άνθρωποι» είναι το όνομα που έδωσαν οι ίδιοι οι  αυτόχθονες στη φυλή τους και οι οποίοι στέλνουν ένα μήνυμα σε μας τους «Μεταλλαγμένους» ,όπως μας αποκαλούν: «Δεν είναι πολύ αργά να σώσουμε τον κόσμο μας από την καταστροφή, αρκεί να αντιληφθούμε ότι όλα τα ζωντανά πλάσματα- είτε είναι φυτά, είτε ζώα, είτε ανθρώπινα όντα- αποτελούν τμήμα της ίδιας καθολικής ενότητας».

[…]Πράγματα που μέχρι τότε τα έβλεπα σαν κάτι δεδομένο και επομένως δεν τα θεωρούσα σαν τίποτα σπουδαίο, τώρα άρχισα να τα εκτιμώ: την ανανέωση που δίνει ο νυχτερινός ύπνος, το ξεδίψασμα που δίνουν μερικές γουλιές νερού, καθώς και όλο το φάσμα γεύσεων από το γλυκό μέχρι το πικρό. Είχα περάσει τη  ζωή μου με μια αδιάκοπη αίσθηση της ανάγκης για επαγγελματική ασφάλεια, της ανάγκης να αποκτήσω κάτι για να ανταπεξέλθω στον πληθωρισμό, να αγοράσω ακίνητο και να αποταμιεύω για τα γηρατειά μου. Εδώ έξω η μόνη μας ασφάλεια ήταν ο αέναος κύκλος της αυγής και του δύοντος ήλιου. Με εξέπλησσε που η πιο νομαδική φυλή του κόσμου, σύμφωνα με τα δικά μου πρότυπα, δεν υπέφερε από έλκη, υπέρταση ή καρδιοαγγειακές παθήσεις.

[…]

Εκείνη τη νύχτα, καθώς το ολόγιομο φεγγάρι κυριαρχούσε στον ουρανό, μαζευτήκαμε γύρω από την υπαίθρια εστία. Μια πορτοκαλί λάμψη έβαφε τα πρόσωπα μας και η συζήτηση είχε σαν θέμα της την τροφή. Ήταν ένας ανοιχτός διάλογος. Με ρώτησαν και απάντησα όπως μπορούσα. Άκουσαν την κάθε μου λέξη. Τους είπα για τα μήλα, πως δημιουργούσαμε διάφορες ποικιλίες με τις διασταυρώσεις, πώς κάναμε σάλτσα από μήλα, τους μίλησα για την παλιά, καλή μηλόπιτα. Μου υποσχέθηκαν ότι θα έβρισκαν αγριόμηλα για να τους δείξω πως τα φτιάχνουμε όλα αυτά. Έμαθα πως οι Πραγματικοί Άνθρωποι ήταν βασικά χορτοφάγοι. Επί αιώνες έτρωγαν ελεύθερα τους φυσικούς άγριους καρπούς, μούρα, καρύδια και σπόρους. Κάπου κάπου έτρωγαν ψάρι και αβγά όταν τους παρουσιάζονταν στο δρόμο τους για να εκπληρώσουν το σκοπό της ύπαρξης, να γίνουν μέρος του σώματος των Αυτοχθόνων. Προτιμούσαν να μην τρώνε πράγματα με «πρόσωπο». Είχαν πάντα αλεσμένα σιτηρά, αλλά όταν τους έδιωξαν από την ακτή και αναγκάστηκαν να μπουν στην χέρσα ενδοχώρα, έγινε απαραίτητο να τρώνε και σάρκα ζώων.

[…]

Οι άνθρωποι της φυλής αυτής δεν κάνουν διακρίσεις με βάση το χρώμα του δέρματος, αλλά πιστεύουν ότι όλοι ξεκινήσαμε με το ίδιο χρώμα και τώρα πάμε πάλι να ξαναποκτήσουμε ομοιομορφία από αυτή την άποψη.

Καθορίζουν τους Μεταλλαγμένους από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Πρώτον, οι Μεταλλαγμένοι δεν μπορούν να επιβιώσουν στο ανοιχτό περιβάλλον. Οι περισσότεροι πεθαίνουν χωρίς να μάθουν ποτέ πως είναι να είσαι γυμνός μέσα στη βροχή. Σπαταλούν το χρόνο τους σε κτήρια με τεχνητή θέρμανση και ψύξη και υποφέρουν από θερμοπληξία όταν βγουν έξω, στις φυσιολογικές θερμοκρασίες.

Δεύτερον, οι Μεταλλαγμένοι δεν έχουν πια το καλό πεπτικό σύστημα των Πραγματικών Ανθρώπων. Είναι υποχρεωμένοι να μετατρέπουν σε σκόνη, ή σε γαλάκτωμα, να επεξεργάζονται και να συντηρούν την τροφή. Τρώνε περισσότερο μη φυσιολογικά παρά φυσιολογικά πράγματα. Έχουν μάλιστα φτάσει στο σημείο να αναπτύσσουν αλλεργίες στις βασικές τροφές και στη γύρη του αέρα. Μερικές φορές τα μωρά των μεταλλαγμένων δεν μπορούν ούτε το γάλα της μητέρας τους να πιουν.

Οι Μεταλλαγμένοι έχουν περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων, γιατί μετρούν το χρόνο με βάση τον εαυτό τους. Δεν μπορούν να κατανοήσουν οποιοδήποτε άλλο τμήμα του χρόνου εκτός από το σήμερα και έτσι καταστρέφουν αδιαφορώντας για το αύριο.

Αλλά η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτό που είναι σήμερα οι άνθρωποι και σ’ αυτό που ήταν αρχικά, είναι ότι οι Μεταλλαγμένοι έχουν έναν πυρήνα φόβου. Οι Πραγματικοί Άνθρωποι δεν έχουν καθόλου φόβο. Οι Μεταλλαγμένοι απειλούν τα παιδιά τους. Χρειάζονται τρόπους βίαιης επιβολής του νόμου και φυλακές. Ακόμα και η κυβερνητική ασφάλεια είναι βασισμένη στην απειλή των όπλων εναντίον άλλων χωρών. Σύμφωνα με τη φυλή, ο φόβος είναι ένα συναίσθημα του ζωικού βασιλείου. Εκεί παίζει βασικό ρόλο για την επιβίωση. Αλλά από τη στιγμή που οι άνθρωποι ξέρουν για τη Θεία Ενότητα και κατανοούν ότι το σύμπαν δεν είναι ένα τυχαίο συμβάν αλλά ένα  εξελισσόμενο σχέδιο, δεν είναι δυνατόν να φοβούνται. Ή πίστη θα έχεις, ή φόβο. Δεν γίνεται να έχεις και τα δύο. Τα υλικά πράγματα, λένε οι Πραγματικοί Άνθρωποι, γεννούν φόβο. Όσο περισσότερα πράγματα έχεις, τόσο περισσότερο φόβο έχεις. Τελικά ζεις τη ζωή σου για τα υλικά πράγματα.

Οι Πραγματικοί Άνθρωποι εξηγούν πόσο άτοπο τους φάνηκε όταν οι ιεραπόστολοι επέμεναν πως έπρεπε να διδάξουν τα παιδιά τους να ενώνουν τα χέρια σε στάση προσευχής και να προσφέρουν για δυο λεπτά ευχαριστίες πριν από κάθε γεύμα. Αυτοί, οι Πραγματικοί Άνθρωποι, ξυπνούν γεμάτοι ευγνωμοσύνη! Περνούν ολόκληρη τη μέρα τους χωρίς να παίρνουν τίποτε σαν δεδομένο. Αν οι ιεραπόστολοι ήθελαν να διδάξουν κάποια παιδιά να νιώθουν ευγνωμοσύνη, κάτι που έρχεται αυθόρμητα σε όλους τους ανθρώπους, η φυλή πιστεύει πως καλύτερα θα ήταν αν κοίταζαν σοβαρά τη δική τους κοινωνία. Ίσως εκείνοι που χρειάζονται βοήθεια να είναι οι ίδιοι.

Δεν καταλαβαίνουν επίσης γιατί οι ιεραπόστολοι απαγορεύουν την ανταμοιβή που δίνουν οι Αυτόχθονες στη γη. Όλοι γνωρίζουν πως όσο λιγότερα παίρνεις από τη γη τόσο λιγότερα οφείλεις κι εσύ με τη σειρά σου. Οι Πραγματικοί Άνθρωποι δεν βλέπουν τίποτα το πρωτόγονο στο να πληρώνεις το χρέος σου ή να δείχνεις την ευγνωμοσύνη σου προς τη γη αφήνοντας λίγο από το αίμα σου να πέσει στο χώμα. Επίσης πιστεύουν ότι πρέπει να τιμούν την ατομική επιθυμία ενός προσώπου που επιθυμεί να σταματήσει να τρέφεται και να καθίσει στο ύπαιθρο με σκοπό να τερματίσει τη  γήινη ύπαρξη του. Δεν πιστεύουν ότι ο θάνατος από αρρώστια ή από ατύχημα είναι φυσιολογικός. Εξάλλου, μου είπαν, στην πραγματικότητα δεν μπορείς να σκοτώσεις κάτι που είναι αιώνιο. Δεν το δημιούργησες εσύ και επομένως δεν μπορείς να το σκοτώσεις. Πιστεύουν στην ελεύθερη βούληση. Η ψυχή επιλέγει ελεύθερα να έρθει εδώ, επομένως πως είναι δυνατόν να είναι δίκαιοι οι κανόνες που λένε ότι μπορεί να επιστρέψει στον τόπο της;  Δεν είναι μια απόφαση που πήρε η προσωπικότητα όσο ήταν σ’ εκείνη την πραγματικότητα που είναι έκδηλη τη συγκεκριμένη στιγμή. Είναι μια απόφαση παρμένη στο αιώνιο επίπεδο και γίνεται από εκείνο το μέρος της ύπαρξης που γνωρίζει τα πάντα.

Πιστεύουν πως ο φυσιολογικός τρόπος για να φύγεις από την ανθρώπινη ζωή είναι η άσκηση της ελεύθερης βούλησης και επιλογής. Στην ηλικία των 120 ή των 130 ετών, όταν το άτομο ενθουσιάζεται για την επιστροφή του στο αιώνιο και αφού ρωτήσει την Ενότητα αν είναι για το υπέρτατο καλό, διοργανώνει μια γιορτή προς τιμή της ζωής του.

Οι Πραγματικοί Άνθρωποι επί αιώνες ολόκληρους συνηθίζουν να λένε στα νεογέννητα την ίδια πάντα φράση: «Σ’ αγαπάμε και σε υποστηρίζουμε στο ταξίδι». Στον τελευταίο εορτασμό τους, όταν πρόκειται να φύγει κάποιος, τον αγκαλιάζουν όλοι, ένας ένας, και επαναλαμβάνουν την ίδια φράση και προσθέτουν: «Ό,τι  άκουσες όταν ήρθες το ακούς και τώρα που φεύγεις!» Κατόπιν, το άτομο που αποχωρεί, κάθεται στην άμμο και κλείνει τα διάφορα συστήματα του οργανισμού του. Σε λιγότερο από δυο λεπτά έχει φύγει. Δεν υπάρχει θλίψη ή πένθος. Συμφώνησαν να με διδάξουν την τεχνική της μετάβασης από το ανθρώπινο πεδίο στο αόρατο, όταν θα ήμουν έτοιμη να δεχτώ το βάρος μιας τέτοιας γνώσεις.

Η λέξη Μεταλλαγμένος είναι μια κατάσταση της ψυχής και του νου όχι κάτι που σχετίζεται με το χρώμα ή το πρόσωπο. Είναι μια στάση ζωής απέναντι στη ζωή και τον κόσμο! Είναι κάποιος που έχει χάσει ή έχει αποκλείσει από τη ζωή του την αρχαία παράδοση και τις καθολικές αλήθειες.

Τελικά έπρεπε να κλείσουμε τη συζήτηση μας. Ήταν πολύ αργά και ήμασταν όλοι εξαντλημένοι. Αυτή η σπηλιά μέχρι χτες ήταν άδεια και τώρα ήταν όλο ζωή. Το κεφάλι μου μέχρι χτες ήταν γεμάτο από την εκπαίδευση χρόνων, αλλά τώρα είχε γίνει σφουγγάρι που ρουφούσε ένα σημαντικό είδος γνώσης. Ο τρόπος ζωής τους ήταν τόσο ξένος και τόσο βαθύς για μένα για να τον κατανοήσω, ώστε ένιωσα ευγνωμοσύνη όταν οι νοητικές λειτουργίες μου έδωσαν τη θέση τους στην ήρεμη κατάργηση της συνειδητής σκέψης που συνεπάγεται ο ύπνος.

[…]

Με την ενθάρρυνση και την υποστήριξη των παιδιών μου και των στενών μου φίλων, άρχισα να καταγράφω την εμπειρία μου στην ενδοχώρα της Αυστραλίας και να μιλώ οπουδήποτε με καλούσαν, σε οργανισμούς, φυλακές, εκκλησίες, σχολεία και άλλα. Η αντίδραση ήταν διττή. Η Κου-Κλουξ-Κλαν με κατέταξε στους εχθρούς. Μια άλλη ομάδα  «που πιστεύει στην υπεροχή της λευκής φυλής» στο Άινταχο έβαλε ρατσιστικά μηνύματα σε όλα τα αυτοκίνητα στο χώρο στάθμευσης της αίθουσας στην οποία έκανα την ομιλία μου. Κάποιοι υπερσυντηρητικοί χριστιανοί αντέδρασαν στη διάλεξη μου λέγοντας μου ότι πίστευαν πως η εθνότητα της χέρσας ενδοχώρας ήταν παγανιστές και θα πήγαιναν στην κόλαση. Τέσσερις υπάλληλοι ενός από τα σπουδαιότερα κανάλια της αυστραλιανής τηλεόρασης ήρθαν αεροπορικός στις Ηνωμένες Πολιτείες, κρύφτηκαν σε μια ντουλάπα κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης μου και προσπάθησαν να διαψεύσουν όλα όσα έλεγα. Ήταν σίγουροι ότι κανένας Αυτόχθονας δεν είχε ξεφύγει από την απογραφή και κανένας δεν ζούσε στην έρημο. Με αποκάλεσαν απατεώνα. Κάποιο αντίβαρο, όμως, αποκαθιστούσε την ισορροπία. Κάθε άσχημο σχόλιο έφερνε και κάποιον που ανυπομονούσε να μάθει για τη νοερή τηλεπάθεια, για το πώς να αντικαταστήσει τα όπλα με την οπτική απάτη, κάποιον που ήθελε να ακούσει σε βάθος τις αξίες και τις τεχνικές που χρησιμοποιούν στη ζωή τους οι Πραγματικοί Άνθρωποι. […]