Αρχειοθήκη ιστολογίου

Παρέδωσαν τα δάση στη λαθροϋλοτομία

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Πηγή: Κόντρα


Και ξαφνικά, κάποιοι στα Μίντια ανακάλυψαν ότι «λαθροϋλοτόμοι καταστρέφουν τα δάση μας». Κατόπιν εορτής, όπως πάντα, και με μοναδικό σκοπό την πρόσκαιρη εντυπωσιοθηρία. Σε λίγες μέρες θα το έχουν ξεχάσει κι αυτό. Οταν οι ίδιοι κάνουν ρεπορτάζ για τον κόσμο που το γυρίζει στα καυσόξυλα για να ζεσταθεί και διαφημίζουν κάθε είδους σόμπες, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι δίπλα στη νόμιμη υλοτομία θα αναπτυχθεί και η παράνομη, αφού πλέον τα καυσόξυλα έχουν ζήτηση. Και βέβαια, είτε παριστάνουν πως δεν ξέρουν είτε δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να πληροφορηθούν για το έγκλημα που διέπραξε η συγκυβέρνηση Παπαδήμου (και συνεχίζει η σημερινή συγκυβέρνηση), υποβιβάζοντας την μεγάλης έκτασης λαθροϋλοτόμηση σε ασήμαντο πταίσμα που τιμωρείται με πρόστιμο.

Εμείς έγκαιρα φωνάξαμε γι’ αυτό το έγκλημα, όμως μιλούσαμε «εις ώτα μη ακουόντων». Αναδημοσιεύουμε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο φύλλο μας της 28ης Απρίλη, με τίτλο «Καταστρέφουν τα δάση για καυσόξυλα» και επαναφέρουμε το αίτημα για άμεση κατάργηση της συγκεκριμένης δασοκτόνας διάταξης. Θυμίζουμε ότι ανάλογες απόψεις έχει εκφράσει και η Πανελλήνια Ενωση Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων.


Καταστρέφουν τα δάση για καυσόξυλα

Τέσσερις υπουργοί του ΠΑΣΟΚ (Μ. Παπαϊωάννου, Δ. Ρέππας Ε. Βενιζέλος, Σ. Ξυνίδης), δύο υπουργοί της ΝΔ (Κ. Αρβανιτόπουλος και Μ. Βορίδης) και ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος, με το νόμο 4055 (παρ. 2 του άρθρου 38), άναψαν το πράσινο φως στους ξυλέμπορους και στους συνεργάτες τους να καταστρέψουν τα δάση. Ονοματίζουμε αυτούς τους έξι υπουργούς, γιατί αυτοί υπογράφουν το νόμο. Φυσικά, συλλογικά υπεύθυνοι είναι όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης, μιας και το νομοσχέδιο συζητήθηκε και εγκρίθηκε στο υπουργικό συμβούλιο. Και βέβαια, υπεύθυνοι είναι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ψήφισαν όλο το νόμο καταρχήν, κατ’ άρθρο και στο σύνολό του, κι ακόμη οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, του ΛΑΟΣ και της Μπακογιάννη, που ψήφισαν αυτή τη διάταξη (και όχι μόνο) στην Ολομέλεια της Βουλής.

Ο νόμος αυτός συζητήθηκε στη Βουλή και κανένας από τους αντιπολιτευόμενους βουλευτές (ακόμη και των λεγόμενων αριστερών κομμάτων) δεν έκανε την παραμικρή αναφορά στην καταστροφική διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 38.

Πιθανόν κάποιοι από τους οπαδούς αυτών των κομμάτων να προσπαθήσουν να τους αθωώσουν, υποστηρίζοντας ότι δεν πήραν χαμπάρι τη συγκεκριμένη διάταξη. Αυτός ο ισχυρισμός δεν ευσταθεί, γιατί όλοι οι βουλευτές των κομμάτων αυτών έχουν συμβούλους και αν πραγματικά ήθελαν να υπερασπιστούν τα δάση θα διαπίστωναν με τη μεγαλύτερη ευκολία, ότι η συγκυβέρνηση Παπαδήμου, με τη δασοκτόνα αυτή διάταξη ανάβει το πράσινο φως στους ξυλέμπορους και στους συνεργάτες τους να μετατρέψουν τα δάση σε εργοτάξιο παραγωγής καυσόξυλων για τα τζάκια και τις ξυλόσομπες.

Η διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 38 του νόμου 4055 εισήχθη στο σχέδιο νόμου και παρέμενε ως έχει, μιας και, όπως προαναφέραμε, όχι μόνο δεν έγινε συζήτηση, αλλά δεν έγινε η παραμικρή νύξη κατ’ αυτής. Είμαστε σίγουροι ότι εάν γινόταν ανοιχτή συζήτηση, ο υπουργός Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου θα αναγκαζόταν να την αποσύρει άμεσα, γιατί αν επέμενε στην παραμονή της θα ξεβρακωνόταν σαν ένας στυγνός δασοκτόνος που συνηγορεί υπέρ της καταστροφής των δασών.

Το άρθρο 268 του Δασικού Κώδικα (ΝΔ 86/1969) για την παράνομη υλοτομία προβλέπει:
«Ο οπωσδήποτε βλάπτων δάσος ή δασικήν έκταση ή προξενών οιανδήποτε φθοράν, ο άνευ αδείας υλοτομίας…κατασκευάζων ή συλλέγων δασικά προϊόντα… τιμωρούνται διά προστίμου ή κρατήσεως ή και δι’ αμφοτέρων των ποινών τούτων, εάν ουδεμία εκ της παραβάσεως επήλθε ζημία ή η προξενηθείσα τοιαύτη δεν υπερβαίνει τας χιλίας δραχμάς. Εάν η ζημία υπερβαίνη τα χιλίας δραχμάς, ο παραβάτης τιμωρείται κατά τας διατάξεις των άρθρ. 381 και 382 του ποινικού κώδικος»

Τι προβλέπει η νέα δασοκτόνα διάταξη;
«Αρθρο 38 παρ. 2. Αυξάνεται στο ποσό των εξακοσίων (600) ευρώ το προβλεπόμενο από τις διατάξεις των άρθρων 268 του νδ 86/1969… όριο, μέχρι του οποίου τα αντίστοιχα αδικήματα τιμωρούνται σε βαθμό πταίσματος»

Αν κάνουμε συγκριτική ανάλυση των δύο αυτών διατάξεων, θα διαπιστώσουμε το μέγεθος της καταστροφής που θα συντελεστεί στο δασικό πλούτο της χώρας μας. Οι χίλιες δραχμές είναι 2,93 ευρώ. Αρα, σύμφωνα με το άρθρο 268, παράνομη συλλογή καυσόξυλων αξίας μεγαλύτερης των 2,93 ευρώ και μέχρι 600 ευρώ θεωρούνταν πλημμέλημα και τιμωρούνταν με τις βαριές ποινές που προβλέπονται από τα άρθρα 381 και 382 του Ποινικού Κώδικα. Τώρα, όμως, με την παρ. 2 του άρθρου 38 του νόμου 4055 το αδίκημα της παράνομης συλλογής καυσοξύλων τιμωρείται σε βαθμό πταίσματος, δηλαδή με μια ποινή της πλάκας. Ετσι, από τις 2 Απρίλη του 2012 που άρχισε να ισχύει ο νόμος, άναψε το πράσινο φως στην παράνομη υλοτομία για τη συλλογή καυσόξυλων. Η παράνομη υλοτομία οργιάζει στην ελληνική περιφέρεια. Οι παράνομα δρώντες υλοτόμοι οπλοφορούν και έγιναν ο τρόμος και ο φόβος των δασοφυλάκων, οι οποίοι έχουν μείνει ανυπεράσπιστοι και ανήμποροι. Μας κατήγγειλαν ότι τα βράδια γεμίζουν τριαξονικά με καυσόξυλα που μοσχοπουλούν στην αγορά. Επειδή οι αγοραίες τιμές καυσοξύλων είναι πολύ χαμηλές, χρειάζεται τριαξονικό για να φορτώσουν καυσόξυλα αξίας 599,8 ευρώ.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της αρμόδιας διεύθυνσης της Γενικής Διεύθυνσης Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος (ΓΔΑΠΔΦΠ), οι αγοραίες τιμές καυσοξύλων του 2011 ήταν: Για καυσόξυλα Οξυάς 26,8 ευρώ το χωρικό κυβικό μέτρο. Αρα, μπορούν να κλέψουν 22,39 χωρικά κυβικά μέτρα, ρισκάροντας διάπραξη πταισματικής παράβασης, που τιμωρείται με ποινή της πλάκας. Για καυσόξυλα Καστανιάς, Πλατάνου, Λεύκης 17,61 ευρώ για κάθε χωρικό κυβικό μέτρο, άρα μπορούν να κλέψουν 34 χωρικά κυβικά μέτρα στα όρια του πταίσματος. Για καυσόξυλα Δρυός και λοιπών πλατυφύλλων 33,86 το χωρικό κυβικό μέτρο. Αρα μπορούν άνετα να κλέψουν 17,69 χωρικά κυβικά μέτρα. Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις καυσοξύλων της κατηγορίας πλατυφύλλων, δύο χωρικά κυβικά μέτρα ζυγίζουν ένα τόνο.

Μ’ αυτή τη δασοκτόνα διάταξη, λοιπόν, θα μετατραπούν τα δάση και οι δασικές εκτάσεις σε εργοτάξιο παραγωγής καυσοξύλων, λόγω της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και της στροφής στα καυσόξυλα. Οι ξυλέμποροι και οι συνεργάτες τους θα βγάλουν τεράστια κέρδη αφορολόγητα. Γι’ αυτό και πρέπει, εδώ και τώρα, ν’ αναπτυχθεί ένα ισχυρό και πραγματικό κίνημα απ’ όλους τους εργαζόμενους προκειμένου να καταργηθεί άμεσα αυτή η δασοκτόνα διάταξη.

• 0 σχόλια edit post

Παραδόθηκε στις καναδικές αρχές η καταζητούμενη φυγόδικος, μέλος του ELF & του ALF, Rebecca J. Rubin

Οι βασικές πληροφορίες γύρω από την υπόθεση προέρχονται από τον ιστότοπο του Denver Anarchist Black Cross και την ιστοσελίδα Oregonlive. Δυστυχώς δεν έχει υπάρξει απ' όσο γνωρίζουμε άλλη πληροφόρηση για την παράδοση και τα νομικά της υπόθεσης πέρα από τις καναδικές αρχές, γι' αυτό και αναφέρονται συχνά ως πηγή, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Μία από τους τρεις εναπομείναντες φυγόδικους για μια σειρά από μεγάλους εμπρησμούς κατά μήκος του δυτικού τμήματος των ΗΠΑ, οι οποίοι είχαν ταρβήξει την προσοχή σε εθνικό επίπεδο πάνω σε μια ομάδα ριζοσπαστών οικολόγων [environmental radicals], παραδόθηκε στις αρχές χτες, Πέμπτη 29/11, έπειτα από αρκετά χρόνια που κρυβόταν στον Καναδά. Η Rebecca Jeanette Rubin, ετών 39 και καναδέζα πολίτης, παραδόθηκε στα καναδικά σύνορα στην πόλη Blaine, στα όρια της πολιτείας Washington.

Σύμφωνα με τις αρχές, η Rubin ήταν μέλος ενός πυρήνα του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης [Earth Liberation Front ή ELF] και του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων [Animal Liberation Front ή ALF] που ήταν γνωστός ως «Η Οικογένεια» [The Family], με βάση την πόλη Eugene στο Oregon. Ήταν καταζητούμενη εδώ και δέκα χρόνια, ως διεθνής φυγάς στα πλαίσια της μεγαλύτερης έρευνας του FBI περί «οικοτρομοκρατίας» στην ιστορία των ΗΠΑ, του «Operation Backfire». 

Η Rubin πρόκειται να εμφανιστεί στο ομοσπονδιακό δικαστήριο στο Seattle την Πέμπτη, και έπειτα θα σταλεί στη Eugene για να δικαστεί. Καταζητούνταν για συνωμοσία και για κατηγορίες εμπρησμού που χρονολογούνται έως το 2006, καθώς θεωρείται ότι βοήθησε στην πρόκληση φωτιάς στο χειμερινό θέρετρο σκι Vail στο Colorado και σε ομοσπονδιακές εγκαταστάσεις εγκλεισμού άγριων αλόγων στο ανατολικό Oregon και στη Βόρεια California, και ότι προσπάθησε να βάλει φωτιά σε ένα γραφείο υλοτομίας στο Medford του Oregon.

Δεν κατηγορείται συγκεκριμένα για τρομοκρατία, αλλά οι κατηγορίες της λένε πως αυτή και τα άλλα μέλη της «Οικογένειας» προσπάθησαν να επηρεάσουν επιχειρήσεις και την κυβέρνηση και πως προσπάθησαν να δράσουν με στόχο αντίποινα απέναντι στην κυβέρνηση. Οι εισαγγελείς είχαν πετύχει στο παρελθόν να προσθέσουν κατηγορίες για τρομοκρατία σε κάποιους από τους υπόλοιπους κατηγορούμενους της υπόθεσης.

Δέκα άλλα άτομα ομολόγησαν το 2007 ως ένοχοι για συνωμοσία και εμπρησμούς και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση τριών έως δεκατριών χρόνων, ενώ δύο άλλα παραμένουν ασύλληπτα. Εκείνη την περίοδο, το FBI θεωρούσε το ELF και το ALF ως τις νούμερο ένα εγχώριες τρομοκρατικές απειλές στη χώρα.


Σχετικά με το ιστορικό της υπόθεσης και επιπλέον πληροφορίες

Οι αρχές υποστηρίζουν ότι ο ELF πυρήνας ήταν υπεύθυνος για 20 εμπρησμούς στις δυτικές ΗΠΑ από το 1996 έως το 2001, που προκάλεσαν 40 εκατομμύρια δολάρια ζημιά. Η πιο γνωστή υπόθεση ήταν η φωτιά του 1998 που κατέστρεψε ένα εστιατόριο και άλλες εγκαταστάσεις στο θέρετρο σκι Vail στο Colorado. Ανάμεσα στους στόχους ήταν και μια εγκατάσταση έρευνας σε φυτά στο πανεπιστήμιο της Washington και διάφορες επιχειρήσεις και άλλα κτήρια στο Oregon - ένα σφαγείο αλόγων, σταθμοί δασοφυλάκων της Δασικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ, ένας πύργος μετάδοσης ισχύος, μια φάρμα καλλιέργειας δέντρων και μια αντιπροσωπεία SUV.

Η ομάδα διαλύθηκε το 2001, αλλά μέσα στα πλαίσια της επιχείρησης «Operation Backfire», βρέθηκε ένας πληροφοριοδότης και αποκάλυψε τον πυρήνα το 2005. Μέχρι τότε ο αρχηγός της ομάδας, William C. Rodgers, διατηρούσε ένα βιβλιοπωλείο στο Prescott της Arizona. Μετά τη σύλληψή του, ο Rodgers αυτοκτόνησε στη φυλακή.

Ο εν λόγω πληροφοριοδότης ήταν ο Jacob Ferguson, ένας ντόπιος περιβαλλοντικός ακτιβιστής που είχε κάποτε μια πεντάλφα στο μέτωπό του και σπούδαζε μηχανικός diesel σε ένα κοινοτικό κολλέγιο. Οι εισαγγελείς είπαν ότι συμφώνησε να πάρει μαζί του ένα μαγνητόφωνο σε συναντήσεις της «Οικογένειας» που γίνονταν κατά μήκκος της χώρας ώστε να σπάσει τον κώδικα σιωπής τους. Αν και αρχικά καταδικάστηκε σε επιτήρηση, στάλθηκε στη φυλακή έπειτα από σύλληψή του για πώληση ηρωίνης.

Σε ένα paper του 2009 πάνω στην τρομοκρατία που σχετίζεται με το περιβάλλον [environmental terrorism], οι κοινωνιολόγοι Brent L. Smith του πανεπιστημίου του Arkansas και η Kelly R. Damphousse του πανεπιστημίου της Oklahoma έγραψαν ότι τα μέλη της «Οικογένειας» προέρχονταν κυρίως από τη μεσαία τάξη, ενώ κάποιοι, όπως ο Ferguson, είχαν ποινικό μητρώο. Η ομάδα συγκροτήθηκε από την κοινότητα περιβαλλοντικών ακτιβιστών και αναρχικών της πόλης Eugene. Παρόλο που είκοσι άτομα ήταν μέλη της «Οικογένειας», μόνο γύρω στα οχτώ έλαβαν μέρος στις επιθέσεις.

Στο κατηγορητήριο της Rubin αναφέρεται πως η ομάδα είχε σκοπούς αντιποίνων απέναντι στην κυβέρνηση, σε επιχειρήσεις και σε άλλους, και ότι προσπάθησε να αλλάξει την συμπεριφορά της κυβέρνησης και του κοινού χρησιμοποιώντας βία, εκφοβισμό και μαζική καταστροφή.

Στον εμπρησμό του Vail, η ομάδα εξέδωσε μια ανακοίνωση λέγοντας ότι τα κτήρια κάηκαν ως τιμωρία για την απόφαση της Δασικής Υπηρεσίας να επιτρέψει στο θέρετρο να επεκταθεί μέσα σε σημαντική περιοχή όπου έμεναν οι καναδικοί λύγκες, ένα απειλούμενο με εξαφάνιση είδος.

Ωστόσο, κατά την καταδίκη τους, μέλη της «Οικογένειας» εξέφρασαν λύπη και απογοήτευση καθώς παρά όλους τους κόπους τους, δεν κατάφεραν πρακτικά τίποτα. Παρόλο που το σφαγείο αλόγων στο Redmond δεν ξαναχτίστηκε ποτέ, τα κτήρια στο θέρετρο Vail και οι σταθμοί δασοφυλάκων στο Oregon ανακατασκευάστηκαν, οι επιχειρήσεις υλοτομίας έμειναν ενεργές, η έρευνα γενετικής μηχανικής συνεχίστηκε, και τα άγρια άλογα φυλακίζονταν ακόμα και απομακρύνονταν από τα ομοσπονδιακά εδάφη.

Οι δύο φυγάδες που δεν έχουν βρεθεί ακόμα είναι ο Joseph Mahmoud Dibee και η Josephine Sunshine Overaker, πρώην κοπέλα του Ferguson. Ο επίκουρος περιφερειακός εισαγγελέας δήλωσε ότι ο Dibee ενδεχομένως να είναι στη Συρία, όπου βρίσκεται έχει συγγενείς, και η Overaker στην Ευρώπη.

, , , • 0 σχόλια edit post

3/12: Βίγκαν καφενείο στη Σκαραμαγκά

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012



Δευτέρα 3/12, 19:00, Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Θέλοντας να εναντιωθούμε στην κυρίαρχη ιδεολογία καθυπόταξης των μη ανθρώπινων ζώων που προωθείται απο τη βιομηχανική και κρατική εξουσία, πραγματοποιούμε αυτήν τη μηνιαία συνάντηση για όσους/ες θέλουν να συζητήσουν και να οργανώσουν τις αντιθέσεις τους απέναντι στο υπάρχον καθεστώς.

Για την ολική απελευθέρωση των ανθρώπινων και μη ζώων και της φύσης.

Σε αυτό το καφενείο:
Συζήτηση με θέμα «Δικαιώματα ή απελευθέρωση των ζώων;» και προβολές, κουβέντα, φαγητό.


, • 0 σχόλια edit post

Αποσπάσματα από το «Άκου Μαρξιστή» του Μ. Μπούκτσιν

Στην ανάρτηση αυτή συγκεντρώσαμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο «Άκου Μαρξιστή» του Μ. Μπούκτσιν, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη». Τα αποσπάσματα αυτά παρατίθενται επιλεκτικά και κριτικά, και επειδή έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ειδικά για την εποχή που γράφτηκε και κυκλοφόρησε το βιβλίο.

Κάποια πράγματα που λέει ο Μπούκτσιν μέσα έχουν αναιρεθεί από την πραγματικότητα (όπως π.χ. η απουσία πρόσφατης κρίσεως του συστήματος), ενώ κάποια άλλα επιβεβαιώνονται, ή σωστότερα, διατηρούν την διορατικότητα ή την επικαιρότητά τους (π.χ. η ανάγκη γεφύρωσης της ριζοσπαστικής θεωρίας). Και υπό αυτή την έννοια, έχουν αξία τα όσα λέει ακόμα και σήμερα. Μαζί με όλα αυτά, βέβαια, πρέπει να 'χουμε στο νου μας και την ιδεολογική φάση του συγγραφέα, ο οποίος τότε «βρισκόταν» στον αναρχικό χώρο.

Το βιβλίο μπορεί κανείς να το κατεβάσει σε ψηφιακή μορφή από το ιστολόγιο aformi (το οποίο έχει πραγματικά πλούσιο υλικό), μαζί με κάποια άλλα βιβλία του Μπούκτσιν, ή μεμονωμένα από το MediaFire. Επίσης, μπορεί να το διαβάσει online από το Scribd, και αν έχει την οικονομική δυνατότητα, να το αγοράσει σε έντυπη μορφή, στηρίζοντας την προσπάθεια έκδοσής του.

Σελ.11
Ισχυριζόμαστε ότι το πρόβλημα δεν είναι να παρατήσουμε το Μαρξισμό ή να τον θεωρήσουμε μη «έγκυρο», αλλά να τον υπερβούμε διαλεκτικά, ακριβώς όπως ο Μαρξ ξεπέρασε τη Χεγκελιανή φιλοσοφία, τα οικονομικά του Ρικάρντο και τις Μπλανκιστικές τακτικές και τρόπους οργάνωσης. Θα ισχυριστούμε ότι σ' ένα πιο προηγμένο στάδιο του καπιταλισμού απ' αυτό με το οποίο ασχολήθηκε ο Μαρξ έναν αιώνα πριν και σ' ένα πιο προηγμένο στάδιο τεχνολογικής ανάπτυξης απ' αυτό που θα μπορούσε να προβλέψει καθαρά ο Μαρξ, μια νέα κριτική είναι αναγκαία, που με τη σειρά της να δίνει νέους τρόπους αγώνα, οργάνωσης, προπαγάνδας και ζωής.


Σελ. 64
Οι παλιές μορφές αγώνα δεν εξαφανίζονται εντελώς με την αποσύνθεση της ταξικής κοινωνίας, αλλά υπερβαίνονται απ' τις προοπτικές μιας αταξικής κοινωνίας. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική επανάσταση αν δεν κερδίσουμε τους εργάτες, συνεπώς πρέπει να έχουν την ενεργό συμπαράστασή μας σε κάθε αγώνα που αναλαμβάνουν ενάντια στην εκμετάλλευση. Μαχόμαστε ενάντια στα κοινωνικά εγκλήματα οπουδήποτε κι αν εμφανίζονται – και η βιομηχανική εκμετάλλευση είναι ένα σημαντικό κοινωνικό έγκλημα. Στον ίδιο βαθμό εγκλήματα είναι ο ρατσισμός, η άρνηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, ο ιμπεριαλισμός και η φτώχεια – κι επίσης η μόλυνση, η γαϊδουρινή εξάπλωση των πόλεων, η κακοήθης κοινωνικοποίηση των νέων και η σεξουαλική καταπίεση κι απώθηση.


Σελ. 68
«Η απόλυτη άρνηση του κράτους είναι αναρχισμός – μια κατάσταση στην οποία οι άνθρωποι απελευθερώνουν όχι μόνο την “ιστορία”, αλλά όλες τις άμεσες περιστάσεις της καθημερινής τους ζωής. Η απόλυτη άρνηση της πόλης είναι κοινότητα – μια κοινότητα στην οποία το κοινωνικό περιβάλλον αποκεντρώνεται σε ολοκληρωμένα, οικολογικά ισορροπημένα κοινόβια. Η απόλυτη άρνηση της γραφειοκρατίας είναι άμεσες, σε αντιδιαστολή προς τις μεσολαβημένες, σχέσεις – μια κατάσταση στην οποία η αντιπροσώπευση αντικαθίσταται από πρόσωπο με πρόσωπο σχέσεις σε μια γενική συνέλευση ελεύθερων ατόμων. Η απόλυτη άρνηση της συγκεντρωτικής οικονομίας είναι περιφερειακή οικοτεχνολογία – μια κατάσταση στην οποία τα όργανα της παραγωγής πλάθονται σύμφωνα με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ενός οικοσυστήματος. Η απόλυτη άρνηση της πατριαρχικής οικογένειας είναι απελευθερωμένη σεξουαλικότητα – στην οποία όλες οι μορφές σεξουαλικού κανονισμού υπερβαίνονται από μιαν αυτόνομη, ανεμπόδιστη έκφραση του ερωτισμού ανάμεσα σε ίσους. Η απόλυτη άρνηση της αγοράς είναι κομμουνισμός – στον οποίο η συλλογική αφθονία και συνεργασία μεταμορφώνουν τη δουλειά σε παιχνίδι και την ανάγκη σε επιθυμία.»


Σελ. 76
Κάθε επαναστατικό κίνημα που δεν ασχολείται ενεργητικά και μαχητικά μ' αυτές [τις οικονομικές, φυλετικές και γραφειοκρατικές πραγματικότητες] είναι τόσο διαστρεβλωμένο, όσο κι ένα κίνημα που ασχολείται μ' αυτές περισσότερο ή λιγότερο απόλυτα, αποκλείοντας όλες τις άλλες. Πρόθεσή μου όταν γράφω για την οικολογία, την ουτοπία, την κουλτούρα της νεολαίας, την αλλοτρίωση και τις δυνατότητες μιας εποχής που ξεπερνάει τη σπάνη είναι να βοηθήσω να γεφυρωθεί ένα μεγάλο χάσμα στη ριζοσπαστική θεωρία και πράξη, κι όχι να δημιουργήσω ένα ακόμη χάσμα.


Σελ. 81-82
Από την άλλη μεριά, ας κοιτάξουμε προσεκτικότερα τις υλικές ανάγκες του Τρίτου Κόσμου. Ως Δυτικοί, «εμείς» υποθέτουμε ότι «αυτοί» θέλουν ή χρειάζονται το ίδιο είδος τεχνολογιών κι εμπορευμάτων που παρήγαγε ο καπιταλισμός στην Αμερική και στην Ευρώπη. Αυτή η χοντροκομμένη υπόθεση υποστηρίζεται απ' το φόβο που συνειδητά γεννάει η ιμπεριαλιστική ιδεολογία, ότι εκατομμύρια μαύρων, καστανών και κίτρινων ανθρώπων πεινασμένα εποφθαλμιούν τις τεράστιές «μας» πλουτοπαραγωγικές πηγές και επίπεδο διαβίωσης. Αυτή η ιδεολογία μας υπενθυμίζει πόσο τυχεροί είμαστε «εμείς» ως Αμερικάνοι ή Ευρωπαίοι που απολαμβάνουμε τις ευλογίες του συστήματος της «ελευθέρας επιχειρηματικής δραστηριότητος» και πόσο απειλητικοί είναι «αυτοί», μολυσμένοι από τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τα δεινά του υπερπληθυσμού. Η ειρωνεία είναι ότι οι «Τριτοκοσμικοί» ζηλωτές έχουν κι αυτοί την ίδια ιδεολογία με την έννοια ότι κι αυτοί αντιλαμβάνονται τις Ασιατικές, Αφρικανικές και Λατινοαμερικάνικες ανάγκες με Δυτικούς όρους – μια προσέγγιση που θα μπορούσε να ονομαστεί η νοοτροπία Νκρούμα [πρόεδρος της Γκάνα στο τέλος της δεκαετίας του '50 και στις αρχές της δεκαετίας του '60] τεχνολογικού γιγαντισμού. Οτιδήποτε ζωντανό και ζωτικό στην προκαπιταλιστική κοινωνία του Τρίτου Κόσμου θυσιάζεται στο βιομηχανικό machismo, που αποπνέει τον εγωμανιακό ελιτισμό του πρόσφατα προσηλυτισμένου αρσενικού ριζοσπάστη.


Σελ. 90
Πρέπει τελικά να καταργήσουμε τις ιστορικές και καθημερινές διχοτομήσεις: η εξουσία του άντρα πάνω στη γυναίκα, η εξουσία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο και η εξουσία του ανθρώπου πάνω στη φύση. Γιατί σύμφυτα με το ζήτημα της εξουσίας – της κυριαρχίας – είναι τ' αντιφατικά, καταστροφικά αποτελέσματα της εξουσίας: η διαφθορά της σεξουαλικότητας, μιας κοινωνίας που καταφάσκει στη ζωή, ενός εγώ που την κατευθύνει και μιας οικολογίας που τη συντηρεί. Η πρόταση «η εξουσία διαφθείρει» δεν είναι κοινοτοπία, γιατί ποτέ δεν έχει γίνει πλήρως καταληπτή. Πρέπει ακόμη να κατανοηθεί γιατί τώρα η εξουσία καταστρέφει. Κανένα ποσό θεωρίας δε μπορεί να θέσει την εξουσία στην υπηρεσία της ιστορίας ή μιας επαναστατικής οργάνωσης. Η μόνη πράξη εξουσίας που μπορεί πια να συγχωρεθεί είναι αυτή η πράξη – η λαϊκή επανάσταση – που τελικά θα καταλύσει την εξουσία καθαυτή, δίνοντας σε κάθε άτομο εξουσία πάνω στην καθημερινή του ζωή.

, , • 0 σχόλια edit post

Ο Μύθος του Αναρχοσυνδικαλισμού, του Walther Bernecker

Πηγή: Αδάμαστο

Επανάσταση ή Ρεφορμισμός; Για την αλλαγή των αναρχικών θέσεων στον Ισπανικό Εμφύλιο.

Στην μέχρι τώρα βιβλιογραφία εξυψώνονται δύο κυρίως στοιχεία για να εξηγηθεί η οπισθοχώρηση της επανάστασης και η απώλεια της ισχύος των αναρχικών τα χρόνια 1937 και ΄38.

1/ τα φρανκικά στρατεύματα που κατέστρεφαν οτιδήποτε επαναστατικό κατακτούσαν και 2/ η θέση που κράτησε η δημοκρατική κυβέρνηση και κυρίως το ΚΚΙ που στράφηκε επίσης ενάντια σε οτιδήποτε επαναστατικό μέσα στην δημοκρατική ζώνη. Μπορεί να είναι σωστά αυτά τα δύο στοιχεία, δεν αρκούν όμως για να κατανοήσουμε σε όλο της το βάθος την αποτυχία της επανάστασης. Για να γίνει αυτό χρειάζεται επιπλέον ένα τρίτο στοιχείο. Ποιες οι διαφωνίες μέσα στο αναρχικό κίνημα και πώς αυτές οι διαφωνίες επηρέασαν τη στρατηγική και την τακτική του αναρχισμού στον εμφύλιο. Μέχρι τον εμφύλιο 1936-37 το αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα στην Ισπανία ήταν η μεγαλύτερη οργάνωση των εργατών. Το μαζικό αυτό κίνημα χάνει έδαφος κατά την διάρκεια του πολέμου, μετά την νίκη του Φράνκο κυριολεκτικά κομματιάζεται και μετά την άρση της απαγόρευσης του συνδικαλισμού το 1977 ξαναζεί μια μικρή αναζωπύρωση πριν χωριστεί λόγω ιδεολογικών διαφορών και καταδικαστεί από μόνο του στην ασημαντότητα. Σημαντικότερος φορέας του αναρχοσυνδικαλισμου ήταν η Confederation Nacional del Trabajo (CNT).Η είσοδος της CNT στην κεντρική κυβέρνηση, η προτεραιότητα να νικηθεί ο πόλεμος εις βάρος της κοινωνικής επανάστασης, το «προτσές» πολιτικοποίησης με την αρνητική έννοια. Όλα αυτά έκαναν τους εργάτες να χάσουν την εμπιστοσύνη τους ενώ οι ιδεολογικοί αντίπαλοι του αναρχοσυνδικαλισμου έβλεπαν να επιβεβαιώνεται με τις κριτικές που είχαν για αδυνατότητα εφαρμογής της αναρχοσυνδικαλιστικής θεωρίας.

Μέσα στο ελευθεριακό κίνημα το αμάρτημα της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση και η «ρεφορμιστική» συνεργασία με άλλα συνδικάτα και κόμματα αναζωπύρωσαν τις διαμάχες των διαφόρων τάσεων. Όλοι οι αναρχικοί συγγραφείς που άσκησαν κριτική στο κίνημα που συμμετείχαν και στο ρόλο που έπαιξε αυτό στην ισπανική ιστορία, μιλάνε για ελλιπής συμφωνία των αναρχικών για τον τρόπο πραγματοποίησης μιας κοσμοθεώρησης που τόσο η CNT όσο και οι «καθαροί» αναρχικοί της Federation Anarquista Iberia αποκαλούν «ελευθεριακό κομμουνισμό». Αυτές οι διαφωνίες σε ιδεολογικά και πρακτικά ζητήματα ξεκινούν από τις αρχές του κινήματος: στο πρώτο συνέδριο των εργατών το 1870 στην Βαρκελώνη χρειάσθηκε να ψηφίσουν για το πρόγραμμα της ομοσπονδίας. Οι διάφορές μέσα στο αναρχικό κίνημα (ρεφορμιστικές ή επαναστατικές) οξύνθηκαν τόσο που το 1931 διασπάται το αναρχοσυνδικαλιστικό συνδικάτο και οι σχέσεις μεταξύ της CNT και της FAI ποτέ δεν υπήρξαν άριστες. Θα χρειαζόταν μια πιο λεπτομερής ανάλυση των διαφωνιών σε κάθε περίπτωση, αλλά λίγο πολύ η μεγάλη διαμάχη ήταν αν η τελική μορφή του ελευθεριακου κομουνισμού θα κατακτιόταν με ένα βίαιο ξέσπασμα του επαναστατικού πνεύματος ή με μια μακρόχρονη σταδιακή «ρεφορμιστική» πορεία.

Στο συνέδριο του Μάη του 1936 στην Σαραγόσα υπήρξε βέβαια επανένωση των συνδικάτων, αλλά οι ιδεολογικές διαφορές παρέμειναν. Έτσι ο πόλεμος βρίσκει τους αναρχικούς ενωμένους σ’ ένα συνδικάτο αλλά ουσιαστικά ασύμφωνους σ’ ότι αφορά ζητήματα τακτικής και αυτή η ασυμφωνία θα έχει σημαντικές συνέπειες για την κοινωνική επανάσταση που άρχισε στις 19 Ιουλίου 1936. Αυτή η επανάσταση σαν μια πυρκαγιά σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα της και έθετε στους επαναστάτες όχι μόνο το ερώτημα για τη δημιουργία νέων οικονομικών σχέσεων και κολεκτίβων αλλά έπρεπε να βρεθεί και μια καινούργια πολιτική σχέση του οργανωμένου αναρχισμού με το μέχρι τώρα κάθετα απορριπτόμενο κράτος. Οι θεσμοί που συμβόλιζαν το καταπιεστικό κράτος τώρα είχαν καταστραφεί- στρατός, αστυνομία, κυβέρνηση, δικαστήρια. Το ερώτημα τώρα ήταν: να καταστραφεί τώρα κάθε κρατικός μηχανισμός και να εφαρμοστεί η οριζόντια κοινωνία των κολεκτίβων και των εργατικών συμβουλίων χωρίς ιεραρχία και κυβέρνηση ή να νικηθεί πρώτα ο πόλεμος; Ο αναρχικός Juan Garcia Oliver που θα γινόταν αργότερα υπουργός δικαιοσύνης θυμάται ότι για αυτόν τότε υπήρχαν δύο επιλογές : από τη μια ελευθεριακός κομμουνισμός, που ουσιαστικά θα σήμαινε μια αναρχική δικτατορία και από την άλλη δημοκρατία , που θα σήμαινε συνεργασία. Οι καταλανικές τοπικές επιτροπές της CNT αποφασίζουν να συνεργαστούν με τους υπόλοιπους «αντιφασίστες» στις λεγόμενες αντιφασιστικές πολιτοφυλακές. Έτσι υπερισχύει μέσα στο αναρχικό κίνημα εκείνη η ρεφορμιστική τάση που λίγες εβδομάδες πριν στο συνέδριο της Σαραγόσα είχε ηττηθεί από την ορθόδοξη αναρχική τάση της FAI. Ξαφνικά οι καταλανοί αναρχικοί συνειδητοποιούν ότι δεν είχαν ποτέ αναπτύξει μια τακτική για τη φάση μετάβασης από μια κοινωνική οργάνωση σε μια άλλη. Έτσι σταδιακά, βήμα-βήμα συμμετέχουν όλο και περισσότερο στο νέο «επαναστατικό» όργανο εξουσίας από φόβο πως οι ιδεολογικοί αντίπαλοί τους θα εκμεταλλευόντουσαν την απουσία τους και θα καπέλωναν την επανάσταση. Αυτός ο πολιτικός μετασχηματισμός του οργανωμένου αναρχισμού στην Ισπανία προκάλεσε αντιδράσεις σε όλο τον πλανήτη από την μεριά των αναρχικών. Από την άλλη μπορούσε κανείς να ακούσει τα χαχανητά των αντιπάλων του αναρχισμού , που δεν έβλεπαν στην είσοδο της CNT στην κυβέρνηση ως ένα τακτικό βήμα και ως εξαίρεση , αλλά ως την πρακτική αποτυχία της αντικρατικής άποψης.

Όταν οι αναρχικοί της CNT-FAI εγκατέλειψαν την κυβέρνηση λογοδότησαν για την δράση τους και έγινε κατανοητό ότι υπήρξαν πολύ αφελείς. Οι κομμουνιστές τους χρησιμοποίησαν για να καταστείλουν την κοινωνική επανάσταση και μετά ουσιαστικά τους πέταξαν από την κυβέρνηση τον Μάη του 1937. Χαρακτηριστικό είναι το τι συνέβη στις αρχές Μαΐου ‘37 στη Βαρκελώνη όπου για να καταλάβει ο κομμουνιστικός πλέον στρατός την πόλη που ήταν στα χέρια των αγωνιστών της CNT-FAI χρειάστηκε να παρέμβουν οι αναρχικοί υπουργοί και να στείλουν σπίτι τους τους αγωνιστές των οδοφραγμάτων.

Αλλά και μετά την έξοδο της CNT-FAI από την κυβέρνηση οι αναρχοσυνδικαλιστές δεν επέστρεψαν στην επαναστατική παράδοση της άμεσης δράσης και της άρνησης του κράτους, ακόμα και όταν η δημοκρατική κυβέρνηση επιτιθόταν σε επαναστατικές δομές όπως στην Αραγονία. Οι εκατομμύρια εργάτες που στήριζαν την CNT-FAI καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των ενδοδημοκρατικών «παιχνιδιών» έμειναν άπραγοι. Το συνδικάτο δεν τους ενεργοποίησε, αντιθέτως αρκέστηκε σε διάφορες απειλές που το φθινόπωρο του 1937 κανένας πλέον δεν έπαιρνε στα σοβαρά. Ο ισπανικός αναρχισμός είχε χάσει πλέον την τεράστια δύναμη που είχε πριν το πόλεμο. Σίγουρα όμως η στάση της CNT-FAI δεν έβρισκε σύμφωνους όλους τους αναρχικούς στην Ισπανία. Τέλη του 1937 η οργάνωση νεολαίας Juventutes Libertarias εκδίδει μια μπροσούρα όπου οι Calero, Campos και Peirats κατηγορούν την CNT για προδοσία των ιδεολογικών αρχών του αναρχισμού. Κατηγορούν την ηγεσία της CNT ότι τους ξεγελούσαν λέγοντάς τους ότι οι καταστάσεις απαιτούν τέτοια παραβίαση ιδεολογικών αρχών. Κατηγορούσαν επίσης την ιδεολογική αποπλάνηση, τον αναρχολενινισμό και την αυθεντία της ηγεσίας που δεν επέτρεπε καμιά κριτική από τα αριστερά. Σχεδόν την ίδια στάση κράτησαν και οι Amigos de Durutti..

Ο Diego Abat de Sadillan γράφει το 1938 για την CNT: «Σε όλες τις επαναστάσεις οι προοδευτικές μειοψηφίες προσπαθούν, όσο είναι βέβαια εφικτό, να καταστρέψουν το παλιό καθεστώς και να χτίσουν καινούργιες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Στην ισπανική επανάσταση αυτές οι μειοψηφίες δεν διευκόλυναν την κοινωνική πρόοδο αλλά το αντίθετο. Στην Ισπανία υπήρχε μια πλατιά μάζα ανθρώπων που ήθελε την επανάσταση και υπήρχαν και οι λεγόμενες ηγετικές μειοψηφίες- ανάμεσά τους και η δικιά μας -που όχι μόνο δεν δρούσαν ερεθιστικά για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, αλλά προσπάθησαν με όλα τα μέσα να του κόψουν τα φτερά».

( Σεπτέμβριος 1996 )

, • 0 σχόλια edit post

Ντοκιμαντέρ: «Εν αρχή ην ο σπόρος»

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Το ακόλουθο ντοκιμαντέρ είναι γυρισμένο από τον Christophe Guyon και προβάλλει τον τρόπο που έχουν κυριαρχήσει μερικές εταιρίες, ώστε να απλώσουν τα καπιταλιστικά τους πλοκάμια και να αρπάξουν ακόμα και τους σπόρους στην σφαίρα της ιδιοκτησίας τους. Γίνεται ακριβής ανάλυση του όρου «γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί» και μια προβολή της κατάστασης στην Γαλλία, με τις κολλεκτίβες που προσπαθούν να παράγουν και να διανέμουν τους παραδοσιακούς και αρχαίους σπόρους. Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα «Αντιπληροφόρηση για την Βιοτεχνολογική Εποχή».

, , • 0 σχόλια edit post

Οι αστικές ρίζες του αναρχοσυνδικαλισμού

Το ακόλουθο κείμενο είναι από τον Feral Faun. Η μετάφραση έχει γίνει τον Ιούλη του 2007 από «…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας», και η αναδημοσίευση είναι από το ιστολόγιο Αδάμαστο.

«Είμαστε υπέρ της ανάπτυξης ενός εργατικού κινήματος βασισμένου στην άμεση δημοκρατία, όχι απλά επειδή αυτό θα είναι πιο αποτελεσματικό στον σημερινό αγώνα ενάντια στην τάξη των εργοδοτών, αλλά κι επειδή προεικονίζει και θέτει τη βάση για μια κοινωνία ελευθερίας και ισότητας, χωρίς εξουσιαστές ή εκμετάλλευση». 
-από φυλλάδιο της Workers Solidarity Alliance, αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης.



Κατά τον δέκατο τέταρτο με δέκατο πέμπτο αιώνα έλαβε χώρα ένας κοινωνικός μετασχηματισμός που έφτασε στην κορύφωσή του κατά τον αμερικανικό πόλεμο της ανεξαρτησίας και τη γαλλική επανάσταση. Η περίοδος αυτή σηματοδότησε την εξέγερση της αστικής τάξης ενάντια στο παλιό φεουδαρχικό σύστημα και την καθολική εκκλησία. Στη θέση της φεουδαρχίας, εγέρθηκε στον οικονομικό τομέα το καπιταλιστικό σύστημα και στον πολιτικό το δημοκρατικό. Οι φιλελεύθεροι δημοκράτες, αντί να επιτρέπουν σε μια μη αιρετή αριστοκρατία ή σε έναν βασιλιά να κυβερνά, απαίτησαν να αποδοθεί το έργο της διακυβέρνησης «στο λαό» μέσα φυσικά από τους επίσημους αντιπροσώπους του και τη ψήφο του. Όπως και οι παραπάνω αναρχοσυνδικαλιστές, κι οι αστοί επίσης ήθελαν μια «κοινωνία ελευθερίας και ισότητας, χωρίς εξουσιαστές ή εκμετάλλευση». Αν αφήσουμε κατά μέρος τις αναφορές σε λέξεις όπως «εργάτες» ή «τάξη των εργοδοτών» το παραπάνω απόσπασμα θα μπορούσε να το έχει γράψει ακόμα κι ο Thomas Paine.

Φυσικά, οι αναρχοσυνδικαλιστές θα μας εξηγούσαν ότι δε δίνουν στις λέξεις το ίδιο νόημα που τους έδιναν οι αστοί επαναστάτες. Και ίσως γίνονταν πιστευτοί αν δεν αντανακλούσε ο αναρχοσυνδικαλισμός την αστική ιδεολογία σε πολύ σημαντικότερα ζητήματα εκτός από αυτό της φρασεολογίας. Οι αξίες που υποστηρίζουν οι αναρχοσυνδικαλιστές δε διαφέρουν από αυτές των πιο ριζοσπαστών από τους φιλελεύθερους αστούς θεωρητικούς, και το ιδανικό τους, αν το εξετάσουμε προσεκτικά, δεν αποτελεί παρά μια προέκταση του φιλελεύθερου ιδανικού.

Όπως ήδη προείπα, το οικονομικό σύστημα που κυριάρχησε με την άνοδο της αστικής τάξης ήταν ο καπιταλισμός. Δε θα μπω σε μια μακροσκελή περιγραφή του καπιταλιστικού συστήματος, αρκεί να αναφέρω ότι το διακριτικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού σε σχέση με άλλα οικονομικά συστήματα, δεν είναι η ύπαρξη των καπιταλιστών αλλά η παραγωγή πλεονάζοντος κεφαλαίου που επιτρέπει τη συνέχιση της οικονομικής ανάπτυξης. Ο καπιταλισμός είναι ένα αρκετά ηθικό σύστημα, εννοώντας ότι απαιτεί κάποιες ηθικές αξίες παραπάνω από προσωπικές ανάγκες, επιθυμίες ή απληστία ούτως ώστε να αναπτύσσεται απρόσκοπτα. Οι αξίες αυτές που αποτελούν ζωτικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι η παραγωγικότητα και η πρόοδος. Κάθε τεχνολογική καινοτομία λοιπόν, πρέπει να εναγκαλιστεί εκτός αν αποδειχτεί ότι θέτει σε κίνδυνο την περαιτέρω ανάπτυξη του κεφαλαίου. Ουσιαστικό μέρος της παραγωγής και της προόδου αποτελεί η εργασία κι έτσι οι αστοί αποδίδουν ιδιαίτερη αξία στην εργασία, κι αντίθετα με τα όσα πιστεύουν κάποιοι «ριζοσπάστες» εργατιστές, δεν είναι σπάνιο ένας καπιταλιστής να εργάζεται πολύ περισσότερες ώρες από έναν βιομηχανικό εργάτη, πρόκειται ωστόσο για εργασία οργανωτική παρά παραγωγική. Αυτοί που καταφέρνουν να αποφεύγουν την εργασία, στιγματίζονται ως το ηθικό κατακάθι της καπιταλιστικής κοινωνίας, τα παράσιτα που ζουν εις βάρος του εργαζόμενου λαού.…

Οι αναρχοσυνδικαλιστές εσωτερικεύουν κάθε μια από αυτές τις καπιταλιστικές αξίες. Το ιδανικό τους είναι «μια πραγματική διαχείριση της παραγωγής από τους ίδιους τους ανθρώπους». Παρά τις πολυάριθμες ανθρωπολογικές αποδείξεις περί του αντιθέτου, θεωρούν ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αγωνιζόμενος να επιβιώσει κι ότι έχουμε το χρωστάμε στη τεχνολογία και την πρόοδό της, το ότι μπορούμε σήμερα να ζούμε τις υπέροχες ζωές που μας προσφέρει και να απολαμβάνουμε όλα τα τελευταίας μόδας καταναλωτικά προϊόντα, αν μου επιτρέψετε έναν σαρκασμό! Οι συνδικαλιστές θεωρούν ότι πρόκειται για κάποιες συγκεκριμένες συνέπειες της τεχνολογίας που είναι αρνητικές για την επιβίωση, αλλά ότι η τεχνολογία σαν σύνολο καθώς και η πρόοδος είναι γενικά θετικές. Υπό το φως αυτών των πεποιθήσεων, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει που υμνούν την εργασία, μιας και χωρίς την εργασία δε θα υπήρχε ούτε παραγωγή ούτε πρόοδος. Όπως ακριβώς οι αστοί, βλέπουν αυτούς που αποφεύγουν την εργασία σαν «παράσιτα» (Δες για παράδειγμα το Listen Anarchist, Chaz Bufe). Το μόνο πραγματικό πρόβλημα που έχουν με το καπιταλιστικό σύστημα είναι το ποιος έχει την ευθύνη. Αυτό που θα προτιμούσαν θα ήταν η ύπαρξη ενός και μόνου Μεγα-καπιταλιστή: της διεθνούς ένωσης των εργαζομένων, παρά να έχει τον έλεγχο μια ποικιλία από άτομα, εταιρείες και κράτη. Όμως η βασική δομή του κόσμου θα παρέμενε η ίδια. Όπως οι αστοί, και ίσως λίγο χειρότερα, οι αναρχοσυνδικαλιστές εσωτερικεύουν κάθε βασική αξία του καπιταλισμού.

Αν η παραγωγή και η πρόοδος είναι θετικές αξίες, κι η παραγωγική εργασία εξίσου σημαντική, τότε ο κοινωνικός συμβιβασμός είναι ζωτικής σημασίας. Έχω ήδη αναφέρει πως η αποφυγή της εργασίας αντιμετωπίζεται σαν παρασιτισμός. Κάθε ευχαρίστηση που δεν μπορεί να εμπορευματοποιηθεί και να τεθεί έτσι κάτω από τον έλεγχο της παραγωγής θεωρείται ως ανήθικη. Ο παράνομος, η πόρνη, ο ζητιάνος, το κλεφτρόνι, κάθε άτομο που δεν συνεισφέρει θετικά σ’ αυτή την κοινωνία είναι καταδικασμένο σαν μια αποτυχία ή σαν εγκληματίας. Ακόμα ο μποέμ, ο ασυμβίβαστος καλλιτέχνης, μουσικός, ποιητής, φαίνεται ύποπτος στα μάτια του αστού, τουλάχιστον μέχρι να βρει έναν τρόπο να επαναφομοιώσει τις δημιουργικές ορμές του που έχουν αποστατήσει.

Την ίδια αντιμετώπιση απολαμβάνουν όλοι όσοι δε χωρούν στην κοινωνία αυτή κι από τους αναρχοσυνδικαλιστές. Η χαρακτηριστική απαξίωση των «περιθωριακών» στο βιβλίο «Listen Anarchist!» καθιστά κάτι τέτοιο αρκετά σαφές. Ο τρόπος που η αναρχοσυνδικαλιστική CNT επαναλαμβανόμενα «πούλησε» τον παράνομο αναρχικό Sabate, ενώ συνέχιζε να δέχεται και να κάνει χρήση των χρημάτων από τις ληστείες του που τις εμπιστευόταν, είναι πραγματικά χυδαίος. Καθ όλη την ιστορία του, ο αναρχοσυνδικαλισμός προσπάθησε να κατασβήσει τη φλόγα των ανεξέλεγκτων εξεγερμένων, κάποιες φορές μέσα από την πειθώ, κάποιες άλλες μέσα από την προσβολή, έτσι ώστε να τους παρακινήσει να συμβιβαστούν και να αποδεχτούν την κυρίαρχη κοινωνία. Οπουδήποτε αναρχικές εξεγέρσεις ξεπερνούσαν τα όρια που έθεταν οι αναρχοσυνδικαλιστές, αυτοί οι υποτιθέμενοι μη νομιμόφρονες, ήταν πάντα οι πρώτοι που θα φώναζαν: «Εγκληματίες», «Τρομοκράτες»!. Όπως ακριβώς οι αστοί, θέλουν την απρόσκοπτη ανάπτυξη της προόδου, κι αυτό απαιτεί κοινωνικό συμβιβασμό.

Χέρι χέρι με τον κομφορμισμό, αναπτύσσεται και η λατρεία της κοινωνικής ειρήνης. Είναι αλήθεια ότι οι αστοί εκμεταλλεύτηκαν τους εθνικούς πολέμους για να επεκτείνουν το κεφάλαιο, αλλά κάτι τέτοιο είναι σχετικά επισφαλές, μιας και κάθε βία μπορεί να αναταράξει την απρόσκοπτη ροή του κεφαλαίου. Μόνο η βία που αναπτύσσουν οι επίσημες αρχές με μια ορθολογική και ηθική βάση έχει θέση στην αστική κοινωνία. Κάθε προσωπική διένεξη όχι μόνο πρέπει να αποφεύγει τη βία αλλά και να είναι τυπικά, συγκαταβατική, να αντιμετωπίζεται μέσα από το διάλογο, τη διαπραγμάτευση, τη διαλλακτικότητα. Τα πάθη δεν πρέπει να ανάβουν. Η κοινωνική ειρήνη δεν πρέπει να διαρρηγνύεται παρά στις πιο ακραίες περιπτώσεις.

Οι αναρχοσυνδικαλιστές εκτιμούν επίσης την κοινωνική ειρήνη. Από τις «αστικές επιδράσεις στον αναρχισμό» του Luigi Fabri ως το Listen Anarchist! του Bufe, προσπαθούν να αποτρέψουν τους αναρχικούς από κάθε λεκτική ακόμα έκφραση βίας, κατά ειρωνικό τρόπο προσπαθούν να αποδείξουν ότι κάτι τέτοιο οφείλεται σε παρανοήσεις του αναρχισμού που οφείλονται στον αστικό τύπο. Τώρα, γιατί θεωρούν ότι οι άνθρωποι με το θάρρος και την νοημοσύνη να εξεγερθούν ενάντια στον εξουσιαστικό κόσμο θα χειραγωγούνταν από τον αστικό τύπο, δεν έχω ιδέα! Όπως ακριβώς και οι αστοί, οι αναρχοσυνδικαλιστές μας προτρέπουν να διαχειριστούμε τις διαφορές μας ορθολογικά, χωρίς πάθη, με ειρηνικό τρόπο. Κάθε ενεργή, βίαια έκφραση ατομικής εξέγερσης θεωρείται ανευθυνότητα, αντεπαναστατική κι ανήθικη πράξη από τους αναρχοσυνδικαλιστές. Κάθε ένας που σπάει τον νόμο, ονομάζεται στην καλύτερη περίπτωση, ανεγκέφαλος και πιο συχνά εγκληματίας ή τρομοκράτης. Στην πραγματικότητα, εκτός από μια «επαναστατική κατάσταση», οι αναρχοσυνδικαλιστές απορρίπτουν κάθε είδους παράνομη δραστηριότητα σαν μη-παραγωγική, μη-προοδευτική (λες κι αυτό είναι αναγκαστικά κάτι κακό). Μόνο η επανάσταση της εργατικής τάξης (η «απόλυτη εξουσία» για την αναρχοσυνδικαλιστική θεωρία) μπορεί να δικαιολογήσει τη βία, και η βία αυτή ακόμα πρέπει να είναι ορθολογική και ηθική ούτως ώστε να αφήσει τους παραγωγικούς θεσμούς ακέραιους, και να κάνει την μετάβαση στην αναρχοσυνδικαλιστική παραγωγή όσο το δυνατόν πιο ομαλή.

Οι αναρχοσυνδικαλιστές πιστεύουν επίσης ότι θα δημιουργήσουν μια ορθολογική, ηθική κοινωνία. Μας καλούν να «αντισταθούμε στον ανορθολογισμό… οπουδήποτε κι αν υψώνεται». Το πρόβλημα που αναγνωρίζουν στην σημερινή κοινωνία είναι ότι δεν τη θεωρούν αρκετά ορθολογική, αρκετά ηθική. Μιας και η ηθική συμπεριφορά πηγάζει από την ορθολογικότητα (σύμφωνα με τη γνώμη τους), πρέπει να κυριαρχήσει σε κάθε σφαίρα της ζωής. Όχι τα πάθη ή οι επιθυμίες μας, αλλά το «ορθολογικό μας συμφέρον» θα έπρεπε να μας οδηγούν, λεν οι συνδικαλιστές, κι ακούγεται η ηχώ των αυταρχικών δικτατόρων. Είναι λοιπόν πιο ορθολογικό και πιο ηθικό όταν ο παραγωγός ελέγχει τα μέσα της παραγωγής, λένε, αγνοώντας επιδεικτικά το ερώτημα του κατά πόσο και πώς είναι εύκολο να ελέγχει ο καθένας τα παραγωγικά μέσα στη βιομηχανική κοινωνία.

Τόσο οι φιλελεύθεροι αστοί θεωρητικοί, όσο και οι αναρχοσυνδικαλιστές επιζητούν μια ορθολογική, ηθική κοινωνία βασισμένη στην ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, που να εγγυάται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και οι δύο απαιτούν μια άψογα ρυθμισμένη οικονομία με υψηλούς δείκτες παραγωγικότητας που να εγγυώνται την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο. Και οι δύο απαιτούν την κοινωνική ειρήνη και τον κομφορμισμό προκειμένου να πραγματοποιήσουν τους σχεδιασμούς τους. Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι πρόκειται για δυο διαφορετικούς σχεδιασμούς. Οι αστοί βλέπουν την οικονομία σαν μια ουδέτερη πολιτικά δύναμη που μπορεί να αναπτύσσεται επαρκώς και ηθικά με την μορφή της ιδιωτικής επιχείρησης. Οι αναρχοσυνδικαλιστές αναγνωρίζουν την οικονομία σαν μια πολιτική δύναμη, η οποία όμως πρέπει να διαχειριστεί δημοκρατικά. Οι φιλελεύθεροι αστοί πιστεύουν ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μπορεί να πραγματοποιήσει το ιδανικό τους. Οι αναρχοσυνδικαλιστές πιστεύουν ότι η δημοκρατία πρέπει να είναι άμεση, αν και δεν μας ρωτάν κατά πόσο θέλουμε να περνάμε την ώρα μας ψηφίζοντας αμεσοδημοκρατικά για κάθε κοινωνικό ζήτημα που προκύπτει. Το ιδανικό του αναρχοσυνδικαλισμού είναι πραγματικά μια επέκταση του φιλελεύθερου αστικού ιδανικού μια απόπειρα να σπρωχτεί πέρα από τη λογική του κατάληξη.

Εδώ οδηγούμαι στον τελευταίο παραλληλισμό μεταξύ του αστικού φιλελευθερισμού και του αναρχοσυνδικαλισμού, ενός παραλληλισμού όχι σε επίπεδο ιδεών, αλλά άγνοιας. Κανείς τους δε φαίνεται ικανός να αναγνωρίζει τις πραγματικότητες του κοινωνικού συστήματος κάτω από το οποίο ζούμε. «Η καθημερινή δραστηριότητα των σκλάβων παράγει τη σκλαβιά» (Fredy Perlman). Ενώ μιλάμε για την ελευθερία και τη δημοκρατία, ο φιλελεύθερος αστός κι ο αναρχοσυνδικαλιστής βλέπουν μόνο τις ανθρώπινες εξουσίες που τις ελέγχουν. Κλείνουν τα μάτια μπροστά στις κοινωνικές δραστηριότητες στις οποίες συμμετέχουν κι αποτελούν την πραγματική πηγή αυτής της σκλαβιάς. Έτσι, οι φιλελεύθεροι αστοί θα χαροποιούνταν αν ξεφορτώνονταν τους παπάδες, τους βασιλείς, όπως και οι αναρχοσυνδικαλιστές αν έδιωχναν τα αφεντικά και τους κυβερνήτες. Όμως τα εργοστάσια θα έμεναν ανέπαφα, τα μαγαζιά το ίδιο (αν και οι συνδικαλιστές ίσως τα μετονόμαζαν σε «κέντρα διανομής» ή κάτι τέτοιο), οι οικογένειες θα παρέμεναν ως είχαν, ολόκληρο το κοινωνικό σύστημα θα παρέμενε ανέπαφο. Αν η καθημερινή μας δραστηριότητα δεν άλλαζε ριζικά και οι αναρχοσυνδικαλιστές δεν δίνουν κάποια ένδειξη ότι επιθυμούν να αλλάξουν οτιδήποτε εκτός από το να προσθέτουν το βάρος της διαχείρισης των εργοστασίων σε αυτούς που ήδη σηκώνουν το βάρος της εργασίας σε αυτά. Οπότε τι διαφορά κάνει το να μην υπάρχουν αφεντικά; Είμαστε ακόμα σκλάβοι! Αλλάζοντας το όνομα κάποιου πράγματος δεν το κάνει να εξαφανιστεί. Υπάρχει όμως ένας λόγος που ούτε οι φιλελεύθεροι αστοί ούτε οι αναρχοσυνδικαλιστές δεν μπορούν να διακρίνουν την σκλαβιά που βρίσκεται στην καρδιά του κοινωνικού συστήματος.

Δεν βλέπουν την ελευθερία σαν την ικανότητα μιας μοναδικής ύπαρξης να δημιουργεί τη δική του/της ζωή όπως επιλέγει. Βλέπουν την ελευθερία σαν την ικανότητα ενός ατόμου να προσαρμοστεί πλήρως και ενεργά στην ορθολογική κοινωνία της προόδου. Το «Η σκλαβιά είναι ελευθερία» δεν είναι μια απόκλιση της σταλινικής ή της φασιστικής σκέψης, είναι έμφυτο σε κάθε προοπτική για την οποία η ελευθερία αναφέρεται στην κοινωνία κι όχι στο άτομο. Ο μόνος τρόπος να εγγυηθεί κανείς την «ελευθερία» τέτοιων κοινωνιών είναι να καταστείλει την αδιαλλαξία και την εξέγερση οπουδήποτε εγείρονται. Οι αναρχοσυνδικαλιστές ίσως μιλούν για κατάργηση του κράτους, αλλά θα χρειαστεί να αναπαράγουν κάθε μια από τις λειτουργίες του ώστε να εγγυηθούν την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας τους. Ο αναρχοσυνδικαλισμός δεν σηματοδοτεί ένα ρήγμα με τη σημερινή κοινωνία. Απλά ζητάει την επέκταση των αξιών της κοινωνίας αυτής έτσι ώστε να κυριαρχεί πιο απόλυτα την καθημερινή ζωή μας. Κάθε πραγματικός εξεγερμένος, κάθε αποστάτης, κάθε παράνομο και άγριο ελεύθερο πνεύμα δε θα μπορούσε να αποδεχτεί μια αναρχοσυνδικαλιστική κοινωνία περισσότερο από όσο ανέχεται τη σημερινή. Θα έπρεπε να συνεχίσουμε να φέρνουμε το χάος, να δημιουργούμε δημιουργικά ρήγματα με την κοινωνία, γιατί αυτό που θέλουμε δεν είναι περισσότερος έλεγχος πάνω στη σκλαβιά μας, κι αυτό είναι το μόνο που οι αναρχοσυνδικαλιστές μας προσφέρουν, αυτό που θέλουμε είναι να σπάσουμε τις αλυσίδες της σκλαβιάς και να ζήσουμε τις ζωές μας στην ολότητά τους.

, , • 0 σχόλια edit post

Χτύπα εκεί που πονάει - Ted Kaczynski

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από τον Ted Kaczynski ο οποίος είναι και γνωστός ως 'Unabomber', λόγω των διάσημων επιστολών-βομβών που έστειλε από το 1978 ως και το 1995 όταν και τον συνέλαβε το FBI στην ξύλινη καμπίνα του στο απομακρυσμένο από τις πόλεις δάσος στο Lincoln, Montana. Ο Ted βρίσκεται στην φυλακή με ισόβια καταδίκη. Είναι το πρώτο κείμενο του που μεταφράζουμε στα ελληνικά για το Ferae Naturae, ενώ υπάρχει στην σκέψη μας να μεταφράσουμε και το περίφημο μανιφέστο του με τίτλο "Η Βιομηχανική Κοινωνία και το Μέλλον της", στο οποίο ο Ted έχει μαζεμένες όλες τις απόψεις του για τον πολιτισμό και την καταστροφή του. Στο συγκεκριμένο κείμενο, "Χτύπα εκεί που πονάει", ο Kaczynski αναφέρεται εκτενέστερα στον τρόπο επίθεσης εναντίον του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος σαν ολότητα. Αν και έχουμε αρκετές διαφωνίες σε κάποιες από τις απόψεις που εκθέτει ο συγγραφέας στο κείμενο, πιστεύουμε στην κριτική σκέψη τόσο την δική μας όσο και αυτών που θα διαβάσουν το κείμενο. Το σημαντικό είναι να αναπαράγονται απόψεις που μπορούν να φέρουν φρέσκες ιδέες και νέες προοπτικές στις σκεπτόμενες ατομικότητες. Επίσης είμαστε παραπάνω από σίγουροι ότι κάθε φορά που μιλάει για νόμιμα μέσα δράσης φυσικά και κρύβει μια ειρωνεία και μια καυστικότητα, καθώς και επίσης το κάνει για να μπορέσει να δημοσιεύσει το κείμενο μέσα από την φυλακή. Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Green Anarchy #8, την Άνοιξη του 2002.
Πηγή πρωτότυπου: The Anarchist Library

Ted Kaczynski
'Χτύπα εκεί που πονάει'

1 . Ο Σκοπός Αυτού Του Άρθρου

Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να αναδείξει μια πολύ απλή αρχή της ανθρώπινης σύγκρουσης, μια αρχή που οι αντίπαλοι του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος φαίνεται να την παραβλέπουν. Η αρχή αυτή είναι πως σε οποιασδήποτε μορφής σύγκρουσης, αν θέλεις να νικήσεις, πρέπει να χτυπήσεις τον αντίπαλο σου εκεί που πονάει.

Πρέπει να εξηγήσω πως όταν μιλάω για το «χτύπα εκεί που πονάει» δεν αναφέρομαι αναγκαστικά σε φυσικά χτυπήματα ή σε κάποια άλλη μορφή φυσικής βίας. Για παράδειγμα, σε μια προφορική συζήτηση, «χτύπα εκεί που πονάει» θα σήμαινε να χρησιμοποιήσεις τα επιχειρήματα με τα οποία η θέση του αντιπάλου σου να είναι πιο ευάλωτη. Σε κάποιες προεδρικές εκλογές, «χτύπα εκεί που πονάει» θα σήμαινε να κερδίσεις απ’ τον αντίπαλο σου τις πολιτείες που έχουν τις περισσότερες εκλεκτορικές ψήφους. Όμως, για τη συζήτηση αυτής της αρχής θα χρησιμοποιήσω την αναλογία της φυσικής σύγκρουσης, επειδή είναι ζωηρή και ξεκάθαρη.

Αν κάποιος άντρας σε γρονθοκοπήσει, δεν μπορείς να προστατέψεις τον εαυτό σου χτυπώντας τον στην γροθιά του, γιατί δεν μπορείς να τον πονέσεις με αυτόν τον τρόπο. Για να κερδίσεις την μάχη, πρέπει να τον χτυπήσεις εκεί που πονάει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεπεράσεις την γροθιά και να τον χτυπήσεις στα ευάλωτα σημεία του σώματος του.

Ας υποθέσουμε ότι μια μπουλντόζα που ανήκει σε μια υλοτομική εταιρία καταστρέφει το δάσος κοντά στο σπίτι σου και θέλεις να το σταματήσεις. Η λεπίδα της μπουλντόζας είναι αυτή που σκίζει την Γη και ξεριζώνει τα δέντρα, αλλά θα ήταν ένα χάσιμο χρόνου να διαλύσεις την λεπίδα με μια βαριοπούλα. Αν ξοδέψεις μια μέρα δουλεύοντας σκληρά και πολλή ώρα στο να καταστρέψεις την λεπίδα με την βαριοπούλα, ίσως επιτύχεις το να την ζημιώσεις αρκετά ώστε να γίνει άχρηστη. Αλλά, σε σύγκριση με την υπόλοιπη μπουλντόζα, η λεπίδα είναι σχετικά φθηνή και εύκολη για αντικατάσταση. Η λεπίδα είναι μόνο η ‘γροθιά’ με την οποία η μπουλντόζα χτυπά την Γη. Για να νικήσεις την μηχανή πρέπει να ξεπεράσεις την ‘γροθιά’ και να επιτεθείς στα ζωτικά σημεία της μπουλντόζας. Ο κινητήρας, για παράδειγμα, μπορεί να καταστραφεί με πολύ μικρή δαπάνη χρόνου και προσπάθειας με μέσα αρκετά γνωστά σε πολλούς ριζοσπάστες.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν συνιστώ σε κανέναν ότι πρέπει να προκαλέσει ζημιά σε μπουλντόζα (εκτός αν είναι δικής του ιδιοκτησίας). Ούτε πρέπει το οτιδήποτε σε αυτό το άρθρο να παρερμηνευτεί ως πρόταση για οποιασδήποτε μορφής παράνομης δραστηριότητας. Είμαι ένας φυλακισμένος, και αν ενθάρρυνα παράνομη δραστηριότητα, δεν θα επιτρεπόταν σε αυτό το άρθρο να βγει από τα σύνορα της φυλακής. Χρησιμοποιώ την αναλογία της μπουλντόζας μόνο επειδή είναι ξεκάθαρη και ζωηρή και θα εκτιμηθεί από τους ριζοσπάστες.

2 . Ο Στόχος Είναι Η Τεχνολογία

Είναι ευρέως αναγνωρισμένο πως «η βασική μεταβλητή που καθορίζει την σύγχρονη ιστορική διαδικασία παρέχεται από την τεχνολογική ανάπτυξη» (Celso Furtado). Η τεχνολογία, πάνω από όλα, είναι υπεύθυνη για την παρούσα κατάσταση του κόσμου και θα ελέγχει την μέλλουσα ανάπτυξη του. Έτσι, η ‘μπουλντόζα’ που πρέπει να καταστρέψουμε είναι η μοντέρνα τεχνολογία αυτή καθ’ αυτή. Πολλοί ριζοσπάστες το γνωρίζουν αυτό, και ως εκ τούτου στόχος τους είναι να εκμηδενίσουν ολόκληρο το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα. Αλλά δυστυχώς έχουν δώσει πολύ λίγη προσοχή στην ανάγκη να χτυπήσουν το σύστημα εκεί που πονάει.

Το σπάσιμο ενός McDonalds ή ενός Starbucks είναι μάταιο. Όχι ότι δίνω δεκάρα για τα McDonalds ή τα Starbucks. Δεν με νοιάζει αν κάποια τα σπάσει ή όχι. Αλλά αυτό δεν είναι μια επαναστατική δραστηριότητα. Ακόμα και αν κάθε αλυσίδα fast – food στον κόσμο αφανιστεί, το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα θα υπέφερε μόνο μια ελάχιστη βλάβη ως αποτέλεσμα, αφού θα μπορούσε εύκολα να επιβιώσει χωρίς τις αλυσίδες των fast – food. Όταν επιτίθεσαι στα McDonalds ή στα Starbucks, δεν χτυπάς εκεί που πονάει.

Μερικούς μήνες πριν έλαβα ένα γράμμα από έναν νέο άντρα από την Δανία, ο οποίος πίστευε πως το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα πρέπει να αφανιστεί, και όπως το τοποθετεί ο ίδιος, «Τι θα συμβεί αν συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο; » Προφανώς, ωστόσο, η μορφή της ‘επαναστατικής’ δράσης του ήταν οι επιδρομές σε φάρμες παραγωγής γούνας. Σαν μέσο της αποδυνάμωσης του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος, αυτή η δραστηριότητα είναι εντελώς άχρηστη. Ακόμα και αν οι απελευθερωτές των ζώων καταφέρουν να εξαλείψουν την βιομηχανία της γούνας εντελώς, δεν θα έκαναν καμία ζημιά στο σύστημα, επειδή το σύστημα μπορεί να συνεχίσει πολύ καλά και χωρίς τις γούνες.

Συμφωνώ πως η κράτηση άγριων ζώων σε κλουβιά είναι ανυπόφορη, και πως το να βάζεις ένα τέλος σε τέτοιες πρακτικές είναι ένας ευγενής σκοπός. Αλλά υπάρχουν και πολλοί ακόμη ευγενείς σκοποί, όπως η πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων, η παροχή στέγης για τους άστεγους, η ανακύκλωση, ή το να βοηθάς τους γέρους να περνάνε τον δρόμο. Αλλά κανείς δεν είναι αρκετά χαζός να τους παρερμηνεύσει για επαναστατικές δράσεις, ή να φανταστεί ότι κάνουν το οτιδήποτε για να εξασθενίσουν το σύστημα.

3 . Η Βιομηχανία Ξυλείας Είναι Ένα Δευτερεύον Ζήτημα

Για να πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα, κανένας δεν πιστεύει στο ορθό μυαλό του πως τίποτα σαν την αληθινή άγρια φύση δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ αν το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα συνεχίζει να υφίσταται. Πολλοί περιβαλλοντικοί ριζοσπάστες συμφωνούν πως αυτή είναι η κατάσταση και ελπίζουν στην κατάρρευση του συστήματος. Αλλά στην πρακτική το μόνο που κάνουν είναι να επιτίθενται στην βιομηχανία ξυλείας.

Δεν έχω βέβαια καμία αντίρρηση με την επίθεση τους στην βιομηχανία ξυλείας. Στην πραγματικότητα, είναι ένα θέμα που το έχω μέσα στην καρδιά μου, και είμαι ευχαριστημένος με οποιεσδήποτε επιτυχίες που μπορεί να έχουν οι ριζοσπάστες εναντίον της. Επιπροσθέτως, για λόγους που πρέπει να εξηγήσω εδώ, πιστεύω πως η εναντίωση στην βιομηχανία ξυλείας πρέπει να είναι μια συνιστώσα των προσπαθειών για την ανατροπή του συστήματος.

Αλλά, από μόνο του, η επίθεση στην βιομηχανία ξυλείας δεν είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος δράσης ενάντια στο σύστημα, γιατί ακόμα και στην απίθανη περίπτωση της επιτυχίας των ριζοσπαστών να σταματήσουν την υλοτομία σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν θα έριχνε το σύστημα. Και δεν θα έσωζε μόνιμα την άγρια φύση. Αργά ή γρήγορα το πολιτικό κλίμα θα άλλαζε και η υλοτομία θα συνεχιζόταν. Ακόμα και αν η υλοτομία δεν συνεχιζόταν ποτέ, θα υπήρχαν άλλοι τρόποι μέσω των οποίων η άγρια φύση θα καταστρεφόταν, ή αν δεν καταστρεφόταν τότε θα εξημερωνόταν και θα κυριαρχούνταν. Τα ορυχεία και η εξερεύνηση ορυκτών, η τοξική βροχή, οι αλλαγές των κλιμάτων, και ο αφανισμός των ειδών καταστρέφουν την άγρια φύση – η άγρια φύση εξημερώνεται και κυριαρχείται μέσω της αναδημιουργίας, της επιστημονικής μελέτης, και της διαχείρισης των πόρων, συμπεριλαμβανομένου μεταξύ άλλων πραγμάτων της ηλεκτρονικής ανίχνευσης των ζώων, της αποθήκευσης ρευμάτων με εκκολαπτήριο ιχθύων, και μέσω της φύτευσης γενετικά-μηχανικών δέντρων.

Η άγρια φύση μπορεί να σωθεί μόνιμα μόνο εκμηδενίζοντας το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα, και δεν μπορείς να εκμηδενίσεις το σύστημα επιτιθέμενος στην βιομηχανία ξυλείας. Το σύστημα θα επιβίωνε εύκολα από τον θάνατο της βιομηχανίας ξυλείας επειδή τα προϊόντα ξύλου, αν και πολύ χρήσιμα για το σύστημα, μπορούν να αναπληρωθούν από άλλα υλικά αν χρειαστεί.

Συνεπώς, όταν επιτίθεσαι στην βιομηχανία ξυλείας, δεν χτυπάς το σύστημα εκεί που πονάει. Η βιομηχανία ξυλείας είναι μόνο η ‘γροθιά’ (ή μια από τις γροθιές) με την οποία το σύστημα καταστρέφει την άγρια φύση, και, όπως σε μία μάχη με γροθιές, δεν μπορείς να νικήσεις χτυπώντας στην γροθιά. Πρέπει να ξεπεράσεις την γροθιά και να χτυπήσεις στα πιο ευαίσθητα και σημαντικά όργανα του συστήματος. Με νόμιμα μέσα, φυσικά, όπως οι ειρηνικές διαμαρτυρίες.

4 . Γιατί Το Σύστημα Είναι Ανθεκτικό

Το τεχνο-βιομηχανικό σύστημα είναι κατ’ εξαίρεση ανθεκτικό εξ’ αιτίας της αποκαλούμενης ‘δημοκρατικής’ δομής και τις προκύπτουσας ευελιξίας της. Επειδή τα δικτατορικά συστήματα τείνουν να είναι άκαμπτα, οι κοινωνικές εντάσεις και η αντίσταση μπορούν να χτιστούν και να φτάσουν στο επίπεδο που να ζημιώσουν και να αποδυναμώσουν το σύστημα και μπορεί να οδηγήσουν σε επανάσταση. Αλλά σε ένα ‘δημοκρατικό’ σύστημα, όταν οι κοινωνικές εντάσεις και η αντίσταση εξελίσσονται επικίνδυνα, το σύστημα υποχωρεί αρκετά, συμβιβάζεται αρκετά, ώστε να φέρει τις εντάσεις σε ένα ασφαλές επίπεδο.

Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1960 οι άνθρωποι για πρώτη φορά γνώρισαν πως η περιβαλλοντική μόλυνση ήταν ένα σοβαρό θέμα, και περισσότερο τότε γιατί η ορατή και αισθητή για την όσφρηση βρώμα στον αέρα πάνω από τις μεγάλες μας πόλεις ξεκινούσε να κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν φυσικά άβολα. Αρκετές διαμαρτυρίες έγιναν ώστε μια Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος καθιερώθηκε και άλλα μέτρα πάρθηκαν για την ανακούφιση του προβλήματος. Φυσικά, όλοι μας ξέρουμε πως τα προβλήματα μόλυνσης έχουν έναν μακρύ, πολύ μακρύ δρόμο μέχρι να λυθούν. Αλλά έγιναν αρκετά ώστε να υποχωρήσουν οι δημόσιες καταγγελίες και η πίεση εναντίον του συστήματος μειώθηκε για αρκετά χρόνια.

Έτσι, η επίθεση εναντίον του συστήματος είναι σαν να χτυπάς ένα κομμάτι λάστιχο. Ένα χτύπημα με ένα σφυρί μπορεί να θρυμματίσει ένα σίδερο, επειδή το σίδερο είναι άκαμπτο και δυσπροσάρμοστο. Αλλά μπορείς να χτυπήσεις ένα κομμάτι λάστιχο χωρίς να το πονέσεις γιατί είναι ευέλικτο: Δίνει χώρο πριν την διαμαρτυρία, τόσο αρκετό όσο η διαμαρτυρία να χάσει την δύναμη και την ορμή της. Τότε το σύστημα αναπηδά.

Έτσι, για να χτυπήσεις το σύστημα εκεί που πονάει, πρέπει να επιλέξεις θέματα στα οποία το σύστημα δεν θα υποχωρήσει, στα οποία θα πολεμήσει μέχρι τέλους. Γιατί αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι ο συμβιβασμός με το σύστημα αλλά έναν αγώνα ζωής και θανάτου.

5 . Είναι Ανώφελο Να Επιτίθεσαι Στο Σύστημα Με Τους Όρους Των Δικών Του Αξιών

Είναι απολύτως απαραίτητο το να επιτίθεσαι στο σύστημα όχι με τους όρους των τεχνολογικά προσανατολισμένων αξιών του, αλλά με τους όρους των αξιών που είναι ασυνεπείς με τις αξίες του συστήματος. Όσο επιτίθεσαι στο σύστημα με τους όρους των δικών του αξιών, δεν χτυπάς το σύστημα εκεί που πονάει, και επιτρέπεις στο σύστημα να ξεφουσκώνει την διαμαρτυρία παραδίνοντας, υποχωρώντας.

Για παράδειγμα, αν επιτίθεσαι στην βιομηχανία ξυλείας πρωτίστως στην βάση πως τα δάση χρειάζονται για τη διατήρηση των υδάτινων πόρων και τις αναδημιουργικές ευκαιρίες, τότε το σύστημα μπορεί να δώσει έδαφος για να αφοπλιστεί η διαμαρτυρία χωρίς να συμβιβάζει τις ίδιες του τις αξίες: Οι υδάτινοι πόροι και η αναδημιουργία είναι πλήρως συνεπείς με τις αξίες του συστήματος, και αν το σύστημα υποχωρήσει, αν απαγορεύσει την υλοτομία στο όνομα των υδάτινων πόρων και της αναδημιουργίας, τότε κάνει απλά μια τακτική υποχώρηση και δεν υποφέρει μια στρατηγική υποχώρηση για τον κώδικα των αξιών του.

Αν πιέσεις τα θέματα της θυματοποίησης (όπως ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία, ή η φτώχεια) δεν αμφισβητείς τις αξίες του συστήματος και δεν το πιέζεις στο να υποχωρήσει ή να συμβιβαστεί. Βοηθάς άμεσα το σύστημα. Οι σοφότεροι υποστηρικτές του συστήματος αναγνωρίζουν πως ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία και η φτώχεια είναι επιβλαβή για το σύστημα, και για αυτό το ίδιο το σύστημα εργάζεται για την αντιμετώπιση αυτών και παρόμοιων μορφών θυματοποίησης.
Τα ‘sweatshops’, με τους χαμηλούς μισθούς και τις ελεεινές συνθήκες εργασίας, μπορεί να φέρνουν κέρδη σε μερικές εταιρίες, αλλά οι σοφοί υποστηρικτές του συστήματος γνωρίζουν πολύ καλά πως το σύστημα σαν ολότητα λειτουργεί πολύ καλύτερα όταν οι εργάτες αντιμετωπίζονται αξιοπρεπώς. Φέρνοντας το θέμα των sweatshops, βοηθάς το σύστημα, δεν το αποδυναμώνεις.

Πολλοί ριζοσπάστες πέφτουν στον πειρασμό της εστίασης σε μη-ουσιώδη θέματα σαν τον ρατσισμό, τον σεξισμό και τα sweatshops επειδή είναι εύκολα. Διαλέγουν ένα θέμα στο οποίο το σύστημα μπορεί να σηκώσει έναν συμβιβασμό και στο οποίο θα μπορούν να πάρουν υποστήριξη από ανθρώπους σαν τον Ralph Nader, Winona La Duke, τα εργατικά συνδικάτα, και όλους τους άλλους ροζ ρεφορμιστές. Ίσως το σύστημα, κάτω από πίεση, θα υποχωρήσει λίγο, οι ακτιβιστές θα δούνε κάποια ορατά αποτελέσματα των προσπαθειών τους, και θα έχουν την ικανοποιητική ψευδαίσθηση πως έχουν καταφέρει κάτι. Αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν καταφέρει τίποτα απολύτως για τον εκμηδενισμό του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος.

Το θέμα της παγκοσμιοποίησης δεν είναι ολότελα άσχετο με το τεχνολογικό πρόβλημα. Το πακέτο 
των οικονομικών και πολιτικών μέτρων που ονομάζεται ‘παγκοσμιοποίηση’ προωθεί την οικονομική ανάπτυξη και, κατά συνέπεια, την τεχνολογική εξέλιξη. Όμως, η παγκοσμιοποίηση είναι ένα θέμα οριακής σημασίας και όχι ένας καλά επιλεγμένος στόχος των επαναστατών. Το σύστημα μπορεί να αντέξει να παραδώσει έδαφος για το θέμα της παγκοσμιοποίησης. Χωρίς να εγκαταλείπει την παγκοσμιοποίηση ως έχει, το σύστημα μπορεί να λάβει μέτρα για τον μετριασμό των αρνητικών περιβαλλοντικών και οικονομικών συνεπειών της παγκοσμιοποίησης, ώστε να αφοπλίσει την διαμαρτυρία. Ως ένα σημείο, το σύστημα θα μπορούσε να αντέξει να εγκαταλείψει εντελώς την παγκοσμιοποίηση. Η ανάπτυξη και η εξέλιξη θα συνεχιζόταν, μόνο σε ελαφρώς χαμηλότερο ποσοστό. Και όταν πολεμάς την παγκοσμιοποίηση δεν επιτίθεσαι στις θεμελιώδεις αξίες του συστήματος. Η εναντίωση στην παγκοσμιοποίηση προωθείτε με τους όρους της εξασφάλισης αξιοπρεπών μισθών για τους εργάτες και της προστασίας του περιβάλλοντος, όροι που και οι δύο είναι συνεπείς με τις αξίες του συστήματος. (Το σύστημα, για την ίδια του την επιβίωση, δεν μπορεί να επιτρέψει την περιβαλλοντική υποβάθμιση μέχρι τέλους.) Κατά συνέπεια, πολεμώντας την παγκοσμιοποίηση δεν χτυπάς το σύστημα εκεί που πονάει. Οι προσπάθειες σου μπορεί να προωθούν την μεταρρύθμιση, αλλά είναι άχρηστες για τον σκοπό της ανατροπής του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος.

6 . Οι Ριζοσπάστες Πρέπει Να Επιτεθούν Στο Σύστημα Στα Καθοριστικά Σημεία Του

Για την αποτελεσματική δουλειά προς τον εκμηδενισμό του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος, οι επαναστάτες πρέπει να επιτεθούν στο σύστημα στα σημεία στα οποία δεν θα αντέξει αυτό να δώσει έδαφος. Πρέπει να επιτεθούν τα σημαντικά όργανα του συστήματος. Φυσικά, όταν χρησιμοποιώ την λέξη ‘επίθεση’, δεν αναφέρομαι στην φυσική επίθεση αλλά μόνο σε νόμιμους τρόπους διαμαρτυρίας και αντίστασης.

Μερικά παραδείγματα των σημαντικών οργάνων του συστήματος είναι:

Α . Η βιομηχανία ηλεκτρικής ενέργειας. Το σύστημα είναι εντελώς εξαρτημένο από το δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας του.

Β . Η βιομηχανία επικοινωνιών. Χωρίς τις ταχείες επικοινωνίες, σαν το τηλέφωνο, το ράδιο, την τηλεόραση, το e-mail, και τα λοιπά, το σύστημα δεν θα επιβίωνε.

Γ . Η βιομηχανία των υπολογιστών. Όλοι γνωρίζουμε πως χωρίς τους υπολογιστές το σύστημα θα κατέρρεε πολύ γρήγορα.

Δ . Η βιομηχανία της προπαγάνδας. Η βιομηχανία της προπαγάνδας συμπεριλαμβάνει την βιομηχανία της διασκέδασης, το εκπαιδευτικό σύστημα, την δημοσιογραφία, την διαφήμιση, τις δημόσιες σχέσεις, και πολλά από την πολιτική και την βιομηχανία ψυχικής υγείας. Το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει εκτός αν οι άνθρωποι είναι αρκετά υπάκουοι και συμμορφούμενοι και έχουν τις συμπεριφορές που το σύστημα χρειάζεται να έχουν. Η λειτουργία της βιομηχανίας της προπαγάνδας είναι να διδάξει τους ανθρώπους να έχουν αυτού του είδους την σκέψη και συμπεριφορά.

Ε . Η βιομηχανία της βιοτεχνολογίας. Το σύστημα δεν είναι ακόμα (όσο γνωρίζω τουλάχιστον) φυσικά εξαρτώμενο από την προηγμένη βιοτεχνολογίας. Παρ’ όλα αυτά, το σύστημα δεν μπορεί να δώσει έδαφος για το θέμα της βιοτεχνολογίας, το οποίο είναι ένα κριτικά σημαντικό θέμα για το σύστημα, όπως θα επιχειρηματολογήσω σε μια στιγμή.

Ξανά: Όταν επιτίθεσαι σε αυτά τα σημαντικά όργανα του συστήματος, είναι σημαντικό το να μην επιτίθεσαι με τους όρους των αξιών του συστήματος, αλλά με τους όρους των αξιών που είναι ασυνεπείς με αυτούς του συστήματος. Για παράδειγμα, αν επιτίθεσαι στην βιομηχανία της ηλεκτρικής ενέργειας στην βάση ότι μολύνει το περιβάλλον, το σύστημα μπορεί να αφοπλίσει την διαμαρτυρία αναπτύσσοντας καθαρότερους τρόπους παραγωγής ηλεκτρισμού. Και όταν από τα χειρότερα πάμε στα χειρότερα, το σύστημα θα μπορούσε ακόμα να αλλάξει ολοκληρωτικά σε αιολική και ηλιακή ενέργεια. Αυτό ίσως να  έκανε πολλά για την μείωση της περιβαλλοντικής ζημιάς, αλλά δεν θα έβαζε ένα τέλος στο τεχνο-βιομηχανικό σύστημα. Ούτε θα αντιπροσώπευε μια ήττα των θεμελιωδών αξιών του συστήματος. Για να επιτευχθεί το οτιδήποτε ενάντια στο σύστημα πρέπει να επιτεθείς σε όλους τους σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ως θέμα αρχής, για τον λόγο πως η εξάρτηση στον ηλεκτρισμό κάνει τους ανθρώπους εξαρτημένους στο σύστημα. Αυτό είναι ένα έδαφος ασυμβίβαστο με τις αξίες του συστήματος.

7 . Η Βιοτεχνολογία Ίσως Να Είναι Ο Καλύτερος Στόχος Για Πολιτική Επίθεση

 Πιθανότατα ο πιο υποσχόμενος στόχος για πολιτική επίθεση είναι η βιομηχανία της βιοτεχνολογίας. Αν και οι επαναστάσεις διεξάγονται γενικά από μειονότητες, είναι πολύ χρήσιμο να έχεις ένα βαθμό υποστήριξης, συμπάθειας, ή τουλάχιστον κάποια συγκατάθεση από τον γενικό πληθυσμό. Το να λάβεις αυτή την υποστήριξη ή την συγκατάθεση είναι ένας από τους στόχους της πολιτικής δράσης. Αν συγκέντρωνες την πολιτική επίθεση, για παράδειγμα, στην βιομηχανία ηλεκτρικής ενέργειας, θα ήταν υπερβολικά δύσκολο να λάβεις οποιαδήποτε υποστήριξη εκτός από μια ριζοσπαστική μειονότητα, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι αντιστέκονται στην αλλαγή του τρόπου ζωής τους, ειδικότερα σε οποιαδήποτε αλλαγή τους ενοχλεί. Για αυτό τον λόγο, λίγοι θα επιθυμούσαν να παρατήσουν τον ηλεκτρισμό.

Αλλά οι άνθρωποι δεν νιώθουν ακόμα τους εαυτούς τους εξαρτημένους από την προηγμένη βιοτεχνολογία όπως νιώθουν εξαρτημένοι στον ηλεκτρισμό. Ο εκμηδενισμός της βιοτεχνολογίας δεν θα αλλάξει ριζοσπαστικά τις ζωές τους. Τουναντίον, θα ήταν εφικτό να δείξεις στους ανθρώπους πως η συνεχής ανάπτυξη της βιοτεχνολογίας θα μεταλλάξει τον τρόπο ζωής τους και θα εξαφανίσει αρχαίες ανθρώπινες αξίες. Έτσι, στην καταπολέμηση της βιοτεχνολογίας, οι ριζοσπάστες θα πρέπει να είναι σε θέση να κινητοποιήσουν προς όφελος τους τη φυσική ανθρώπινη αντίσταση στην αλλαγή.
Και η βιοτεχνολογία είναι ένα θέμα στο οποίο το σύστημα δεν αντέχει να χάσει. Είναι ένα θέμα στο οποίο το σύστημα θα πρέπει να πολεμήσει μέχρι τέλους, το οποίο είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε. Αλλά – για να το επαναλάβω άλλη μια φορά – είναι σημαντικό να επιτεθείς στην βιοτεχνολογία όχι με τους όρους των αξιών του ίδιου του συστήματος αλλά με τους όρους των αξιών που είναι ασυνεπείς με αυτούς του συστήματος. Για παράδειγμα, αν επιτεθείς στην βιοτεχνολογία, πρωτίστως στην βάση πως ίσως βλάψει το περιβάλλον, ή πως τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα ίσως είναι βλαβερά για την υγεία, τότε το σύστημα μπορεί και θα απορροφήσει την επίθεση δίνοντας έδαφος και συμβιβάζοντας – για παράδειγμα, εισάγοντας αυξημένη επίβλεψη της γενετικής έρευνας και αυστηρότερο έλεγχο και ρύθμιση των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών. Το άγχος των ανθρώπων τότε θα υποχωρήσει και η διαμαρτυρία θα μαραθεί.

8 . Όλη Η Βιοτεχνολογία Πρέπει Να Δεχθεί Επίθεση Ως Θέμα Αρχής

Έτσι, αντί να διαμαρτύρεσαι για την μια ή την άλλη αρνητική συνέπεια της βιοτεχνολογίας, πρέπει να επιτεθείς στο σύνολο της σύγχρονης βιοτεχνολογίας ως θέμα αρχής, σε βάσεις όπως - (α) πως είναι μια προσβολή για όλα τα έμβια όντα - (β) πως παραχωρεί μεγάλο μερίδιο εξουσίας στα χέρια του συστήματος – (γ) πως θα μεταμορφώσει ριζοσπαστικά θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες που υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια – και σε παρόμοιες βάσεις που είναι ασυνεπείς με τις αξίες του συστήματος.
Ως απάντηση σε αυτού του είδους την επίθεση το σύστημα θα πρέπει να σηκωθεί και να επιτεθεί. Δεν θα αντέξει να απορροφήσει την επίθεση σου υποχωρώντας σε μεγάλο βαθμό, επειδή η βιοτεχνολογία είναι πολύ κεντρική σε όλη την επιχείρηση της τεχνολογικής εξέλιξης, και επειδή υποχωρώντας το σύστημα δεν θα έκανε μόνο μια τακτική υποχώρηση, αλλά θα δεχόταν και μια τεράστια στρατηγική ήττα των κωδικών του αξιών. Αυτές οι αξίες θα υπονομεύονταν και θα άνοιγε η πόρτα για περαιτέρω πολιτικές επιθέσεις που θα αποκήρυτταν τα θεμέλια του συστήματος.

Τώρα, είναι αλήθεια πως η Αμερικάνικη Βουλή των Αντιπροσώπων πρόσφατα ψήφισε την απαγόρευση των ανθρώπινων κλώνων, και τουλάχιστον κάποιοι βουλευτές έδωσαν τους σωστούς λόγους για κάτι τέτοιο. Οι λόγοι τους οποίους διάβασα ήταν πλαισιωμένοι σε θρησκευτικούς όρους, αλλά οτιδήποτε πιστεύεις για τους θρησκευτικούς όρους που περιλαμβάνονται, αυτοί οι λόγοι δεν ήταν τεχνολογικά αποδεκτοί. Και αυτό είναι που μετράει.

Έτσι, το ψήφισμα του Κογκρέσου για τον ανθρώπινο κλώνο ήταν μια πραγματική ήττα για το σύστημα. Αλλά ήταν μια πολύ, πολύ μικρή ήττα, λόγω του περιορισμένου πεδίου εφαρμογής της απαγόρευσης – μόνο ένα πολύ μικρό μέρος της βιοτεχνολογίας επηρεάστηκε – και επειδή στο κοντινό μέλλον η κλωνοποίηση ανθρώπινων όντων θα έχει πολύ μικρή πρακτική χρήση για το σύστημα έτσι κι αλλιώς. Αλλά η δράση της Βουλής των Αντιπροσώπων υποδηλώνει πως αυτό ίσως είναι ένα σημείο στο οποίο το σύστημα είναι τρωτό, και πως μια διευρυμένη επίθεση σε ολόκληρη την βιοτεχνολογία ίσως προκαλέσει σοβαρή βλάβη στο σύστημα και τις αξίες του.

9 . Οι Ριζοσπάστες Δεν Επιτίθενται Ακόμη Στην Βιοτεχνολογία Αποτελεσματικά

Μερικοί ριζοσπάστες επιτίθενται στην βιοτεχνολογία, είτε πολιτικά είτε φυσικά, αλλά όσο γνωρίζω εξηγούν την αντίθεση τους στην βιοτεχνολογία με τους όρους των αξιών του συστήματος. Δηλαδή, οι κύριες αντιθέσεις τους είναι οι κίνδυνοι περιβαλλοντικής ζημιάς και η βλαπτικότητα για την υγεία.

Και δεν χτυπούν την βιομηχανία της βιοτεχνολογίας εκεί που πονάει. Για να χρησιμοποιήσω μια αναλογία φυσικής πάλης για μια ακόμη φορά, υπόθεσε πως πρέπει να υπερασπιστείς τον εαυτό σου απέναντι σε ένα γιγάντιο χταπόδι. Δεν θα ήσουν ικανός να επιτεθείς αποτελεσματικά κόβοντας τις άκρες των πλοκαμιών του. Πρέπει να χτυπήσεις το κεφάλι του. Από αυτά που έχω διαβάσει για τις δραστηριότητες τους, οι ριζοσπάστες που δουλεύουν εναντίον της βιοτεχνολογίας δεν κάνουν ακόμα τίποτα παραπάνω από το να κόβουν τις άκρες των πλοκαμιών του χταποδιού. Έπειτα προσπαθούν να μεταπείσουν απλούς αγρότες, ατομικά, να απέχουν από το φύτεμα γενετικά τροποποιημένων σπόρων. Αλλά υπάρχουν πολλές χιλιάδες αγροκτήματα στην Αμερική, έτσι ώστε το να μεταπείθεις αγρότες ατομικά είναι ένας υπερβολικά αναποτελεσματικός τρόπος για την καταπολέμηση της γενετικής μηχανικής. Θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό το να πείσεις ερευνητικούς επιστήμονες που συνδέονται με την βιοτεχνολογική δουλειά, ή στελέχη εταιριών σαν την Monsanto, να αποχωρήσουν από την βιομηχανία της βιοτεχνολογίας. Οι καλοί ερευνητικοί επιστήμονες είναι άνθρωποι που έχουν ειδικά ταλέντα και εκτενή προπόνηση, και είναι δύσκολο να αναπληρωθούν. Το ίδιο ισχύει και για τα μεγάλα εταιρικά στελέχη. Το να πείσεις μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους να αφήσουν την βιοτεχνολογία, θα προκαλούσε μεγαλύτερη ζημιά στην βιοτεχνολογία απ’ το να πείσεις χίλιους αγρότες να μην φυτεύουν γενετικά τροποποιημένους σπόρους.

10 . Χτύπα Εκεί Που Πονάει

Είναι ανοιχτό το θέμα για αμφισβήτηση για το αν είμαι σωστός όταν σκέφτομαι πως η βιοτεχνολογία είναι το καλύτερο θέμα για πολιτική επίθεση εναντίον του συστήματος. Αλλά πέρα από κάθε αμφισβήτηση είναι το γεγονός πως οι ριζοσπάστες σήμερα σπαταλούν πολύ από την ενέργεια τους σε θέματα που έχουν λίγη ή καθόλου σχέση με την επιβίωση του τεχνολογικού συστήματος. Και ακόμα και όταν εισάγουν τα σωστά θέματα, οι ριζοσπάστες δεν χτυπάν εκεί που πονάει. Έτσι, αντί να αναμένουν την επόμενη Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής για να κάνουν το ξέσπασμα τους εναντίον της παγκοσμιοποίησης, οι ριζοσπάστες οφείλουν να αφιερώσουν κάποιο χρόνο σκεπτόμενοι το πώς να χτυπήσουν το σύστημα εκεί που πονάει. Με νόμιμα μέσα, φυσικά.  

, , , , • 0 σχόλια edit post

Τέσσερα νέα κείμενα από την Σύμπραξη για την Αναρχία

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Η ακόλουθη ανάρτηση αποτελείται από τέσσερα νέα κείμενα της Σύμπραξης για την Αναρχία, που λειτουργεί τον ιστότοπο 'Αδάμαστο'. Αποφασίσαμε να τα τοποθετήσουμε όλα σε μια ανάρτηση για να είναι κάπως πιο συγκεντρωμένα και να είναι και πιο εύκολα για ανάγνωση.

Μια μέρα βροχερή… μακριά από τη φυλακή.

 Γεννημένοι σε μια εποχή με τις δικές της ιδιαιτερότητες, όπως όλες οι εποχές στο παρελθόν άλλωστε, διδαχτήκαμε μέσα από τις διάφορες διαδικασίες κοινωνικοποίησης και  τις τεχνικές διαπαιδαγώγησης την «αλήθεια» και «τα πιστεύω» της εποχής μας. Η εποχή μας ή καλύτερα οπολιτισμός μέσα στον οποίο ζούμε μας ενστάλαξε ή τουλάχιστον προσπαθεί να μας ενσταλάξει «την αλήθεια», κάποιο τρόπο συμπεριφοράς, έναν τρόπο σκέψης, τη γλώσσα, κάποια γνώση, μια συγκεκριμένη οπτική για να βλέπουμε τον κόσμο και τη ζωή. Εναπόκειται στον καθένα μας ξεχωριστά το αν και το κατά πόσο θα αποδεχτεί την εξουσιαστική διαδικασία για την δόμηση της ατομικότητάς του.  Ανάλογα βέβαια και από τα ερεθίσματα που δέχεται κανείς στη πορεία της ζωής του, έχει μικρά ή μεγάλα περιθώρια  για να αυτοκαθορίσει τουλάχιστον την νόησή του. Η άρνηση συμβιβασμού με τις επιταγές της κυριαρχίας είναι ένα μικρόβιο που ανέκαθεν απειλούσε τον «νόμο και την τάξη», γι’ αυτό και η εξουσία το καταδιώκει. Όμως η αμφισβήτηση της κυριαρχίας, αν και μπορεί να ξεφυτρώσει από το τίποτα, επειδή είναι μια ενστικτώδης τάση με αρχέγονη χροιά, συνήθως μεταδίδεται από τον ένα άνθρωπο στον άλλο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάθε άνθρωπος μπορεί να ακούσει μέσα του μια φωνή που του λέει ότι: «κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα». -Ποια είναι αυτή η φωνή; Μα ποια άλλη από τον αυθεντικό εαυτό, αυτόν που είναι κλεισμένος μέσα μας και δεν μπορεί να αναπνεύσει επειδή έχει καταπλακωθεί από τα πολιτισμικά στερεότυπα και από τόνους ιδεολογικών μπαζών.            
Ο σύγχρονος πολιτισμός καυχιέται: «Είμαι η φυσιολογική εξέλιξη της ανθρώπινης δημιουργικότητας, είμαι η ανώτερη μορφή της ανθρώπινης νόησης».Ανέκαθεν η κυριαρχία προτιμούσε να εγκαθιδρύεται στα μυαλά των ανθρώπων ως κάτι το αναπόφευκτο, το φυσικό και ακλόνητο, έτσι ώστε οι υπήκοοι της να αδυνατούν να την αμφισβητήσουν, να την αρνηθούν, να την εμποδίσουν. Η αιχμαλωσία είναι το μέσο που χρησιμοποιεί η κυριαρχία για να διαιωνίζεται. Ενώ η αιχμαλωσία της ανθρώπινης νόησης είναι από τους πρώτους της στόχους. Γεννημένοι μέσα στον πολιτισμό είναι το ίδιο με το να έχουμε γεννηθεί στη φυλακή. Επειδή ο πολιτισμός ήταν εξαρχής το αποτέλεσμα της αιχμαλωσίας, της εξάρτησης και της επιβολής σε ανθρώπους και άλλα ζώα. Οι νόμοι και οι κανόνες είναι το αόρατο ή ορατό πλέγμα που μας κρατά δέσμιους. –Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι, μπορεί η αιχμαλωσία να είναι διάχυτη και γύρω μας να υπάρχει μόνο μπετόν και σίδερο, η απελευθέρωση όμως από τα ιδεολογικά μπάζα είναι κάτι το απόλυτα εφικτό σήμερα, στη συγκεκριμένη γωνιά του κόσμου.              
Με την ιδεολογική ευθυγράμμιση με τις αξίες του πολιτισμού η αιχμαλωσία διαιωνίζεται. Η άρνηση ετεροκαθορισμού από τον πολιτισμό –φυλακή και η  απελευθέρωση της νόησης είναι ένα μεγάλο βήμα προς την συνολική απελευθέρωση και την ανασυγκρότηση του κατακερματισμένου «είναι». Συλλογιζόμενοι την μεθοδευμένη απάτη, την απαξίωση της ζωής και την αιχμαλωσία που προκαλεί συνολικά η κυριαρχία, η μόνη ειλικρινής απάντηση απέναντι στα καυχήματα του πολιτισμού θα ήταν: «είσαι ό,τι πιο χυδαίο υπήρξε, σου αξίζει μόνο να καίγεσαι μέχρι την συνολική ισοπέδωσή σου».               
Μπορούμε να περπατάμε για ώρες ή για μέρες ολόκληρες σε μια σύγχρονη μέγα-πόλη. Περπατώντας θα βλέπουμε, θα ακούμε και θα οσμιζόμαστε την μονότονη και καθολική επιβολή. Το μπετόν και το κατράμι που έχουν απλωθεί παντού, τα πολυώροφα κτήρια, τα σιδερένια κλουβιά με τροχούς, οι μυρωδιές από την καμένη σάρκα των ζώων από τις χιλιάδες ψησταριές, τα καυσαέρια, η ηχορύπανση των μηχανών και των σειρήνων σε καταβάλλουν. Το σώμα δέχεται μέσω των αισθήσεων μια νέα επιβολή, που προκαλείται από την εικόνα του συνόλου των συντελούμενων πολιτισμένων διαδικασιών. Η τυποποίηση, τα υποκατάστατα και η καταστολή των φυσικών σωματικών κινήσεων, μας θυμίζουν ότι υπάρχει τάξη. Η εσωτερίκευση της καταστολής προτείνεται ως λύση για την επιβίωση. Θα ήταν άτοπο να σκεφτούμε ότι η εξουσία βρίσκεται μόνο στα κρατικά κτήρια, στους χώρους δουλειάς ή στις τράπεζες. Η κυριαρχία διαμορφώνει έναν τρόπο ζωής υπό αιχμαλωσία. Η αποδοχή της αιχμαλωσίας φέρνει κι άλλη αιχμαλωσία. Η διατροφή μας, τα σπίτια μας, τα ρούχα μας και όλες οι δευτερεύουσες ανάγκες διαμορφώθηκαν, εξυπηρετούνται και καλύπτονται μέσα από διαδικασίες επιβολής και σε περιβάλλον αιχμαλωσίας. Η γη καλύφθηκε με μπετόν για να εξυπηρετείται ο πολιτισμένος τρόπος ζωής, τα δέντρα κόπηκαν, τα νερά και το έδαφος μολύνθηκαν για να λειτουργούν οι μηχανές, τα πετρελαιοκίνητα και τα ηλεκτρικά μαραφέτια. Ενώ το πιο τραγικό είναι ότι αυτές οι πρακτικές συνεχίζονται ακόμα! Τα ζώα φυλακίζονται, βασανίζονται, σφαγιάζονται κατά δεκάδες δισεκατομμύρια κάθε χρόνο για να καλύπτονται οι κακομαθημένες διατροφικές συνήθειες του μαζοποιημένου πλήθους.  Το άγχος, ο πανικός και η κατάθλιψη είναι ψυχολογικές συνέπειες της ύπαρξης του πολιτισμού, όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για τα άλλα ζώα.  Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ένα εκμεταλλευόμενο ρομπότ που πρέπει να έχει ταξική συνείδηση και τα ζώα δεν είναι αυτόματες μηχανές δίχως αισθήματα και συναισθήματα. Η φύση – η άγρια φύση είναι ο νούμερο ένα εχθρός του πολιτισμού, η εξημέρωση και η εξάλειψη της αγριότητας είναι ο αυτοσκοπός της ύπαρξής του.              
Η συνειδητοποίηση της αιχμαλωσίας μας από το εξουσιαστικό πλέγμα του πολιτισμού ωθεί τη σκέψη και τις αρνήσεις μας ενάντια σε κάθε είδους αιχμαλωσία. Η αποδόμηση της ιδεολογίας της κυριαρχίας μας βοηθά να δούμε τα μη ανθρώπινα πλάσματα με κατανόηση και να συμπάσχουμε με αυτά. Επειδή η ίδια η κυριαρχία τα όρισε ως υποδεέστερο είδος από τον άνθρωπο και ο βασανισμός τους στηρίζεται πάνω σε ιδεοληψίες.        
Ε λοιπόν, όλο αυτό το υπεροπτικό κατασκεύασμα μας προσβάλλει ως γήινες υπάρξεις. Οι βιτρίνες με τα γδαρμένα ζώα, οι κάθε είδους μηχανές που μας πνίγουν, οι κατεστραμμένοι από τη βιομηχανία βιότοποι που κάποτε ήταν το μέρος που ζούσαν τόσα φυτά και ζώα, το «αθώο» επιστημονικό κέντρο που ετοιμάζει το έδαφος για την επέλαση της τεχνικής και ολόκληρη η αλαζονεία της κυριαρχίας δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους.
Πώς να είναι άραγε ένας κόσμος χωρίς αιχμαλωσία, χωρίς αυτό το αίσχος το οποίο θέλει να ελέγχει και να εξημερώνει τα πάντα στη Γη; Μια που θυμώνεις και μια που ονειρεύεσαι. Λες η μέρα εκείνη, να είναι μια μέρα βροχερή σαν σήμερα, όπου άγρια ζώα θα κατηφορίζουμε τις πλαγιές μιας φωτεινής κοιλάδας γιορτάζοντας τη ζωή, μακριά από τη φυλακή;
Ας διαλύσουμε το σύστημα το τεχνολογικό να ζήσουμε επιτέλους στης φύσης το ρυθμό.
Σύμπραξη για την αναρχία



Αγώνας για τη ζωή και όχι για τα ντουβάρια.

Ένας είναι ο βασικός λόγος που αξίζει να αγωνιστεί κανείς και αυτός δεν είναι άλλος από την ίδια την ζωή. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η επικράτηση της γενικευμένης αλλοτρίωσης και εξάρτησης, λόγο της μακρόχρονης επιβολής της κυριαρχίας όπως και οι ξέφρενοι ρυθμοί της βιομηχανικής εποχής,  οδηγούν συνήθως τους ανθρώπους χωρίς να το συνειδητοποιούν στις αγκαλιές του κράτος αντί στην άρνηση του. Έτσι και ο ξεσηκωμός όσων καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά και θέλουν να κάνουν κάτι γι’ αυτό, καταλήγει συνήθως να μην αμφισβητεί την κυριαρχία στο σύνολο της αλλά παρά μόνο τους κακούς αξιωματούχους. Η βασική προβληματική των αγώνων με αυτή τη μερική αντίληψη, είναι το ότι διεξάγονται στο πλαίσιο που κυμαίνεται γύρω από την διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών επιβίωσης εντός του τεχνητού περιβάλλοντος που έχει δομηθεί με την επιβολή της κυριαρχίας. Έτσι το τεχνητό περιβάλλον και τα ντουβάρια του πολιτισμού γίνονται το διακύβευμα και ο αυτοσκοπός των αγώνων, ενώ η ζωή πετιέται στην άκρη.  Τι σημαίνει όμως ζωή και πως καταλήξαμε ως άνθρωποι να συγχέουμε τα ντουβάρια με αυτή;
Βρισκόμαστε σε ένα πλανήτη ο οποίος σφύζει από ζωή, ενώ συνολικά η Γη αποτελεί ένα ενιαίο ζωντανό σώμα.  Παρακολουθώντας τα αστέρια στον ουρανό καταλαβαίνουμε ότι η Γη είναι και αυτή ένα άστρο παρέα με τα υπόλοιπα που λάμπουν στο διάστημα. Η Γη είναι παιδί της αρμονίας του χάους που υπάρχει γύρω της στο σύμπαν και όχι παιδί της τάξης. Και τα παιδιά της γης, τα  πλάσματα δηλαδή που ζούνε στη γη, πλαστήκανε χαοτικά και ελεύθερα και όχι από την τάξη. Η Γη δεν είναι ένας απονεκρωμένος τόπος, αλλά με την βοήθεια του ήλιου, της σελήνης και μιας σειράς από φυσικά φαινόμενα εξελίχτηκε σε κατοικία πολλών εκατομμυρίων διαφορετικών ζωικών και φυτικών ειδών. Το ανθρώπινο είδος είναι ένα ακόμα από τα πολλά αυτού του κόσμου, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Στο ανθρώπινο είδος δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξει ως ξεχωριστή οντότητα αλλά παράλληλα ως κομμάτι της γιορτής που εξελισσόταν.
Μιλώντας για ζωή αναφερόμαστε στην ίδια την εξέλιξη του φυσικού κόσμου. Αναφερόμαστε στην άγρια ελευθερία, την απουσία αιχμαλωσίας, την δυνατότητα για κάθε πλάσμα να απολαμβάνει την αυθεντική του ύπαρξη. Ο φυσικός θάνατος δεν είναι αντίπαλος της ζωής, είναι μέρος της ζωής και όχι κάτι το απαραίτητα άσχημο. Απέναντι στη μαγεία της ζωής δεν στέκεται εμπόδιο ο φυσικός θάνατος αλλά η ύβρις της εξουσίας, ο βασανισμός και η διεστραμμένη επιβολή πάνω στο άγριο. Ο φυσικός θάνατος έρχεται απλά ως το απαραίτητο γεγονός για την βιωσιμότητα του φυσικού κόσμου.
Αν δούμε την ύπαρξη συνολικά τότε θα αναγνωρίσουμε ότι η έννοια της ζωής παραπέμπει συνολικά στη φύση. Ζωή είναι οι θάλασσες και τα  ποτάμια, τα βουνά, τα δάση, τα ζώα, τα φυτά και γενικά όλα τα ενδιαιτήματα της Γης. Τα πάντα συνδέονται με ένα μοναδικό τρόπο . Τίποτα δεν είναι αυθύπαρκτο στη φύση και το κάθε πλάσμα ή φυσικό στοιχείο αποτελεί μέρος του συνόλου της ζωής.
Για να αγωνιστούμε για τη ζωή σημαίνει ότι πρέπει να έρθουμε σε σύγκρουση με ότι εχθρεύεται τη ζωή. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε αιχμαλωσία, υπέρ δηλαδή της άγριας ελευθερίας, είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: αγώνας για τη ζωή. Οπότε είναι σημαντικό να βρούμε τα θεμέλια της αιχμαλωσίας και κατ’ επέκταση το τι εχθρεύεται τη ζωή, έτσι ώστε η σκέψη και η πράξη μας να στοχεύουν σωστά και αποτελεσματικά.
Η αναζήτηση της θεώρησης εκείνης πάνω στην οποία θα βασίζονται οι πράξεις που θα καταστρέψουν τον εχθρό της ζωής, είναι μια διεργασία ανοιχτή και αδιάκοπη. Δεν ψάχνουμε για μια θεωρία κλειστή, η οποία θα αναπαράγει ή θα διστάσει να δώσει τέλος στον εχθρό της ζωής . Η θεώρηση μας θα πρέπει να στοχεύει με αμεσότητα  την απελευθέρωση της ζωής, να μην έχει στάδια, να μην αφήνει χώρο στις αντιλήψεις του εχθρού να την αποπροσανατολίσουν. Η θεώρηση μας δεν φορά απελευθερωτικό καμουφλάζ  και ούτε πρέπει να φορέσει. Η θεώρηση μας θα πρέπει να είναι ειλικρινής και άμεση, επειδή αυτό που θέλουμε είναι να καταστρέψουμε τον εχθρό της ζωής και όχι να συνθηκολογήσουμε μαζί του.
Ποιος είναι ο εχθρός της ζωής; Μα ποιος άλλος από αυτόν που μεθοδευμένα την εξοντώνει, την δηλητηριάζει, την μολύνει και την αιχμαλωτίζει επειδή θεωρεί πως είναι ανώτερος ή κυρίαρχος της. Με μια λέξη ο εχθρός της ζωής συμπυκνώνεται στην έννοια του πολιτισμού (όμως δεν είναι μόνο αυτός). Αιχμαλωσία ζώων, απονέκρωση της άγριας φύσης, κλούβες, κλουβιά, εξουσιαστές, εξουσιαζόμενους είναι πράγματα και καταστάσεις τα οποία συναντιούνται μόνο στη διαδικασία του πολιτισμού. Όσο πιο εξελιγμένος είναι ο πολιτισμός τόσο πιο έντονη είναι η επιβολή πάνω στη ζωή.
Μπορεί ο πολιτισμός να βοήθησε στην αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι εχθρός της ζωής. Η αύξηση του πληθυσμού είναι ένα παραπλανητικό γεγονός που δεν έχει σχέση με την ευημερία της ζωής. Ο πολιτισμός ευθύνεται για ένα σύνολο από γεγονότα τα οποία οδήγησαν στο θάνατο δισεκατομμύρια ανθρώπους και άλλα ζώα, ενώ υπόσχεται μόνο την εξόντωση συνολικά της φύσης έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα. Και αυτό επειδή ο πολιτισμός υποτίμησε το σύνολο του φυσικού κόσμου και όρισε τον πολιτισμένο άνθρωπο ως ανώτερο και ιδιοκτήτη του. Έτσι ο πολιτισμός λεηλατεί τον φυσικό κόσμο  για να συντηρεί και να επεκτείνει το σαθρό οικοδόμημα του. Το ότι αυξάνεται ο πληθυσμός ενός είδους (στην προκειμένη του ανθρώπου), έναντι των άλλων ειδών, δεν είναι μια θετική κατάσταση, αλλά ένδειξη ότι η βιωσιμότητα του φυσικού κόσμου δέχεται σοβαρά πλήγματα.
Ο αγώνας για την ζωή οφείλει να αφορά την απελευθέρωση ολόκληρου του φυσικού κόσμου από τον πολιτισμό, αλλιώς δεν θα είναι αγώνας για την ζωή αλλά αγώνας για την διατήρηση του εχθρού της ζωής. Ο αγώνας που κινείται στα πλαίσια της αποδοχής του κράτους, του πολιτισμού και των ιδεολογιών που τον στηρίζουν είναι προβληματικός, επειδή στην ουσία αποδέχεται τον εχθρό της ζωής. Ο αγώνας που δεν αρνείται τον πολιτισμό και την μαζική κοινωνία, αλλά εναντιώνεται στους εσωτερικούς διαχωρισμούς τους (ηλικίας, φυλής, οικονομικούς, κ.α.),  είναι αδιέξοδος. Επειδή οι διαχωρισμοί θα αναπαράγονται συνέχεια όσο η ανθρωπότητα διαχωρίζεται από τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο σχηματίζοντας μαζοποιημένα σύνολα, πόλεις και πολιτισμό.
Η καθημερινότητα που επιβάλλει η κυριαρχία, μας έχει επηρεάσει όλους λίγο ή πολύ. Είναι δεδομένο ότι ο πολιτισμένος άνθρωπος έχει αλλοτριωθεί από τη φύση. Ο αγώνας για τη ζωή, την άγρια ελευθερία και την αναρχία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την συντήρηση της αλλοτρίωσης αυτής. Σήμερα δεν έχουμε παρά να εμπνευστούμε από το άγριο, από τους ανθρώπους που έζησαν χωρίς κράτος και μαζοποίηση στις πόλεις. Ο αγώνας για τη ζωή, είναι ένας απελευθερωτικός αγώνας ενάντια σε κάθε είδους αιχμαλωσία, γι’ αυτό δεν είναι ένας πολιτικός αγώνας. Επειδή η πολιτική είναι μια τεχνική διαδικασία στα πλαίσια της συντήρησης του πολιτισμού, που έχει ως δεδομένη την ύπαρξη της πόλης, της πολιτείας και κατ’ επέκταση της αιχμαλωσίας και του διαχωρισμού από τον φυσικό κόσμο. Οπότε άλλο απελευθερωτική δράση, άγρια ελευθερία και αναρχία και άλλο πολιτισμός, πόλη, πολιτεία, πολιτική και ούτω καθ’ εξής.
Πολλοί αριστεροί και νεοφιλελεύθεροι θεωρούν ότι η επιστήμη έβγαλε την ανθρωπότητα από τον σκοταδισμό της θρησκοληψίας, ενώ οι ίδιοι κάνουν τα στραβά μάτια στο γεγονός ότι ο υλισμός, η τεχνική πρόοδος και ο ορθολογισμός της επιστήμης είναι το υπόβαθρο της σύγχρονης κυριαρχίας που έχει σαρώσει κάθε τι άγριο και ελεύθερο στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι σήμερα και ειδικά η πλειοψηφία των λεγόμενων προοδευτικών, αφομοιώθηκαν και προωθούν τις βασικές αντιλήψεις της κυριαρχίας.
Είναι οφθαλμοφανές ότι χρειάζεται να προωθηθεί μια συνολική θεώρηση για την απελευθέρωση και ένας νέος τρόπος να βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την κυριαρχία. Ο αγώνας για τα ντουβάρια είναι ο αγώνας για την διεκδίκηση μιας καλύτερης μοίρας εντός του πολιτισμού. Είναι ένας κυκλικός δρόμος που οδηγεί συνεχώς στο ίδιο σημείο, στο ότι είμαστε αιχμάλωτοι μιας μεγαμηχανής. Τα ντουβάρια του πολιτισμού, μας είναι παντελώς άχρηστα για μια ελεύθερη ζωή. Ενώ διεκδικώντας τα επικυρώνουμε την διαιώνιση της αιχμαλωσίας. Οι αγώνες που αναγνωρίζουν το βιομηχανικό σύστημα και τον καταμερισμό εργασίας ουσιαστικά βρίσκονται απέναντι στον αγώνα για τη ζωή. Η απελευθερωτική δράση ή θα είναι ευθέως ένας αγώνας για την ζωή ή θα μπλεχτεί στα μονοπάτια της πολιτικής και την διαδικασία μετασχηματισμού της κυριαρχίας. Οπότε θα πρέπει να δούμε ζητήματα όπως: τι αναπαράγει τον καταμερισμό εργασίας και την τεχνολογική πρόοδο, αλλά και που οδήγησαν αυτές οι διαδικασίες. Οδήγησαν προς την βιωσιμότητα της ζωής ή προς την καταστροφή της;
Ο πολιτισμός αντιμετωπίζει την ζωή ως την πρώτη ύλη που πρέπει να εκμεταλλευτεί  για να κτιστεί ο τεχνητός κόσμος της κυριαρχίας, που στηρίζεται στην νεκροποίηση της ζωής. Με απλά λόγια, μια βασική διαδικασία που συντελείται στον πολιτισμό είναι να παίρνει τη ζωή και να την κάνει ντουβάρια και άψυχα αντικείμενα, έτσι ώστε να εξυπηρετείται η σύγχρονη φρενίτιδα, η αλλοτριωμένη καθημερινότητα και η αναπαραγωγή των ίδιων των διαδικασιών του.
Για να δράσουμε απελευθερωτικά σε μια συνολική κατεύθυνση θα πρέπει πρώτα να σπάσουμε τα στερεότυπα που έχει φτιάξει η κυριαρχία για το τι είναι ο άνθρωπος, τα ζώα και η φύση όλη. Ο αγώνας για τη ζωή, αν θέλει να είναι τέτοιος οφείλει να αναγνωρίσει και να σεβαστεί το ότι τα άλλα πλάσματα της φύσης υπάρχουν για να απολαμβάνουν την ζωή τους και όχι για να τα εκμεταλλεύονται. Ο φυσικός κόσμος δεν εξελίχτηκε τόσα χρόνια για να γίνει η πρώτη ύλη για τα γούστα του πολιτισμού, αλλά για να διατηρείται ως τέτοιος και για να συνεχίζεται η ζωή.  
Σύμπραξη για την αναρχία

Άγρια ελευθερία και αναρχία χωρίς επιφάσεις

Η έννοια της ελευθερίας είναι ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει έντονα πολλούς φιλόσοφους και μη από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Η έννοια αυτή έχει διατυπωθεί με διάφορους τρόπους, ανάλογα πάντα και με τις γενικότερες πεποιθήσεις του καθενός που ασχολήθηκε με το θέμα αυτό.
Ελευθερία και φύση είναι δύο έννοιες που είναι σαφώς αλληλένδετες. Είναι οξύμωρο να συζητάει κανείς για την έννοια της ελευθερίας αγνοώντας την φύση. Η ελευθερία δεν είναι μια κατάσταση την οποία θα πρέπει να κατασκευάσουν κάποιοι.  Δεν είναι ένα τεχνικό ζήτημα αλλά συσχετίζεται με την φυσική αρμονία και εξέλιξη.  Από την άλλη η αιχμαλωσία και ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι γεγονότα που προέρχονται μέσω τεχνικών διαδικασιών επιβολής πάνω στην ελεύθερη ή φυσική κατάσταση. Η φύση γεννά (φύει) – χαρίζει ζωή και αναδημιουργείται συνεχώς με έναν ασύλληπτο τρόπο. Από την άλλη, οι διαδικασίες του πολιτισμού λειτουργούν ανταγωνιστικά προς τον βιώσιμο ρυθμό της φύσης. Γι’ αυτό άλλωστε και τα βιβλία της αρχαιολογίας είναι γεμάτα με εικόνες από ερείπια πολιτισμών.
Η κυριαρχία στην προσπάθειά της να μας πείσει πόσο φυσική είναι, φρόντισε να δομηθούν ένα σωρό επινοήματα. Οι άνθρωποι που έζησαν χωρίς κράτος και τα συναφή θεωρούνται κατώτερα όντα, ενώ μόλις πριν ένα αιώνα ήταν διαδεδομένη η αντίληψη ότι οι απολίτιστοι άνθρωποι δεν είναι καν άνθρωποι. Η παλαιολιθική περίοδος έπρεπε να φαντάζει σαν βούρκος, όπου επικρατούσε ο αλληλοσπαραγμός, η πείνα και ο φόβος. Επίσης τα άλλα ζώα θεωρούνται κατώτερα όντα επειδή υποτίθεται ότι δεν μιλάνε ή δεν σκέφτονται. Με την ίδια λογική θα πρέπει να βασανίζουμε και τους ανθρώπους που λόγω κάποιας ιδιαιτερότητας δεν μπορούν να μιλήσουν ή να εκφραστούν, όπως και τα ανθρώπινα βρέφη που δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμα. Επίσης λένε ότι μπορούμε να εξοντώνουμε τα δέντρα ή τα φυτά γενικότερα επειδή δεν μπορούν να περπατήσουν ή επειδή δεν έχουν το ίδιο νευρικό σύστημα με αυτό του ανθρώπου. Με λίγα λόγια ο πολιτισμός μας διδάσκει ότι το κάθε τι μη ανθρώπινο δεν είναι άξιο σεβασμού και ότι μπορεί να το χειριστεί όπως θέλει ο άνθρωπος επειδή απλά μπορεί να το κάνει. Οι ίδιοι άτοποι  διαχωρισμοί βέβαια αναπαράγονται και στο εσωτερικό της κοινωνίας, όπως για παράδειγμα με βάση την ηλικία, το φύλο ή τη φυλή. Ο πολιτισμός επιβάλλεται στη φύση εξημερώνοντάς την με κάθε μέσο και κυρίως με τη βία. Είτε μιλάμε για άγρια ζώα, είτε για απολίτιστους ανθρώπους ή για ένα ποτάμι και μια χέρσα έκταση, όλα αυτά μέσω της εξημέρωσης θα μπουν στην υπηρεσία του πολιτισμού. Μέσα στο τεχνητό περιβάλλον  που δομείται με βάση την πειθαρχία, την εξάρτηση και την επιβολή, η όποια συζήτηση περί ελευθερίας χάνει κάθε πραγματικό της νόημα.
Η έννοια της ελευθερίας μπήκε σε παζαρέματα και ένα σύννεφο από ιδεολογίες την θέλουν να είναι μια ρευστή έννοια. Τα παζαρέματα ξεκινούν στο σημείο κατά το οποίο βαφτίζεται η πρακτική της κυριαρχίας ως φυσική αναγκαιότητα. Με αυτόν τον τρόπο βρέθηκε η έννοια της ελευθερίας που έχει σχέση με την φυσική αρμονία, να μονομαχεί με την τεχνητά διαμορφωμένη έννοια και κατάσταση της εξάρτησης και της αναγκαιότητας. Η έννοια της ελευθερίας δέχεται απανωτά ραπίσματα, συσκοτίζεται και επανακαθορίζεται από την κυριαρχία, ενώ η αναγκαιότητα και η τεχνική πρόοδος ανυψώνονται και επευφημούνται ως φυσική εξέλιξη.
Διάφοροι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού μίλησαν για κοινωνικό συμβόλαιο εννοώντας στην ουσία τον θεσμό του κράτους. Ενώ υποστήριξαν ότι ο θεσμός αυτός ήταν η εύλογη λύση των διαφορών που επικρατούσαν μεταξύ των ανθρώπων που ζούσαν απολίτιστα. Η επιβολή του κράτους παρουσιάζεται σαν η αναγκαία συνθήκη για την ευημερία. Αφού παράλληλα αποδέχονται ένα σύνολο από διαχωρισμούς (άνθρωπος- ζώα και φύση, πολιτισμένος –απολίτιστος) έρχονται να μιλήσουν για ελευθερία! Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: πώς μπορείς να μιλάς για ελευθερία όταν αποδέχεσαι ένα σύνολο από διαχωρισμούς με βάση την ανωτερότητα του «Χ» από τον «Ψ»; Πώς μπορείς να θεωρείς πως ο πολιτισμένος είναι ανώτερος από τον απολίτιστο, από τα άλλα ζώα και τη φύση και να μιλάς για ελευθερία;  Ή αλλιώς πώς μπορούμε αποδεχόμαστε τις απόψεις της  κυριαρχίας και να προσπαθούμε να μιλήσουμε για ελευθερία;
Το σύνολο του πολιτισμένου πληθυσμού, χωρίς να είναι ένα ομοιογενές σώμα, με τον τρόπο που ζει διαχωρίζεται και σχηματίζει μια άτυπη ελίτ απέναντι στον φυσικό κόσμο. Ο πολιτισμός  εκμεταλλεύεται για τα δικά του συμφέροντα και για την κάλυψη των δικών του διογκούμενων ενεργειακών αναγκών τον φυσικό κόσμο. Η χυδαία έννοια του «κοινωνικού συμβολαίου» που στην κυριολεξία της είναι το ίδιο το κράτος,  είναι ο μηχανισμός που κατασκευάζει και διατηρεί τους διαχωρισμούς στο εσωτερικό της μαζικής κοινωνίας και στη σχέση της με τη φύση, έτσι ώστε να υπάρχει και να αναπτύσσεται ο πολιτισμός. Στην εποχή μας από τη μια το κράτος συντηρεί τα συμφέροντα της ελίτ της τεχνοκρατίας και της κεφαλαιοκρατίας έναντι της υπόλοιπης μαζικής κοινωνίας, ενώ από την άλλη διατηρεί και προωθεί τα συμφέροντα ολόκληρης της μαζικής κοινωνίας εις βάρος  του φυσικού κόσμου. Εν τέλει το κράτος δεν είναι παρά ο θεσμός που αφού επέβαλε ένα σύνολο από διαχωρισμούς στην συνέχεια προστατεύει το οικοδόμημά του. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι οι θεσμικοί αυτοί διαχωρισμοί δεν αφορούν  μόνο τους ανθρώπους αλλά επεκτείνονται και στον φυσικό κόσμο. Για παράδειγμα δεν μπορούμε να αφομοιώσουμε την άποψη ότι η Γή και τα ζώα ανήκουν στους ανθρώπους, επειδή αυτή είναι μια ανθρωποκεντρική και εξουσιαστική αντίληψη που βασίζεται πάνω σε ένα αβάσιμο διαχωρισμό που επέβαλε η κυριαρχία, ορίζοντας το ανθρώπινο είδος ως ανώτερο των άλλων υπάρξεων.
Η εξάρτηση που επιβάλει ο πολιτισμός στις ανθρώπινες σχέσεις είναι αυτό που μεταφράστηκε ως αναγκαιότητα. Για τον άνθρωπο που δεν γνώρισε την άγρια ελευθερία, αλλά γεννήθηκε σε συνθήκες εξημέρωσης, η εξάρτηση και η αναγκαιότητα απ’ ότι φαίνεται είναι δύσκολο να νοηθεί ως ανελευθερία. Φιλόσοφοι όπως ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας είχαν κάθε λόγο να καρατομούν την έννοια της ελευθερίας στο όνομα της αναγκαιότητας, αφού όλη τους η καλοπέραση και η ζωή στηριζόταν πάνω στο δουλοκτητικό σύστημα. Με τον ίδιο τρόπο σκέφτεται και η πλειοψηφία της σύγχρονης ανθρωπότητας στα ανεπτυγμένα κράτη. Ακριβώς επειδή σήμερα ο πολιτισμένος άνθρωπος είναι πλήρως εξαρτημένος από το βιομηχανικό σύστημα και τον βιασμό της μητέρας Γής, αντιλαμβάνεται την έννοια της ελευθερίας λειψά, μονοδιάστατα και συμφεροντολογικά. Η έννοια της ελευθερίας αλλοιώνεται από την στιγμή που η εξάρτηση από τους μηχανισμούς της κυριαρχίας εκλαμβάνεται ως αναπόφευκτο γεγονός.
Η έννοια της ελευθερίας, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι δημοκράτες, βασίζεται ακριβώς πάνω στο μοτίβο που αναφέραμε. Οι δημοκράτες αντιλαμβάνονται το κράτος και τον πολιτισμό ως δεδομένους «φυσικούς» θεσμούς  και όχι ως επιβεβλημένα κατασκευάσματα της κυριαρχίας. Στη πόλη –κράτος της αρχαιότητας συναντάμε τη δημοκρατία, την ελίτ των πολιτών, τις πολιτικές διαδικασίες και όλα τα συναφή ενός πολιτισμού. Οι πολίτες της αρχαίας δημοκρατίας ήταν μια ελίτ έναντι των ξένων δούλων, ενώ κάθε συζήτηση περί δημοκρατικών ελευθεριών αναφερόταν μόνο στο σύνολο των ανδρών πολιτών. Οι σύγχρονοι αριστεροί δημοκράτες -αμεσοδημοκράτες προτάσσουν τη διατήρηση μιας μορφής κράτους (διευρυμένο ή συρρικνωμένο) στο οποίο δεν θα προασπίζονται τα συμφέροντα μόνο της κεφαλαιοκρατικής ελίτ (που μερικοί αριστεροί θέλουν να καταργήσουν) αλλά όλων των κατοίκων μιας χώρας. Με αυτό τον τρόπο υπερασπίζονται τον πολιτισμό διατηρώντας τον διαχωρισμό και τις απόψεις περί ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους σε σχέση με τα άλλα ζώα και τη φύση γενικότερα. Όμως αγνοούν ότι ο θεσμικός διαχωρισμός του ανθρώπου από τον φυσικό κόσμο αναπαράγει και τους διαχωρισμούς εντός της κοινωνίας των πολιτών. Από την άλλη οι δεξιοί δημοκράτες –αμεσοδημοκράτες κινούνται στο ίδιο μοτίβο, μόνο που προασπίζονται πιο έντονα τα συμφέροντα των ντόπιων έναντι των ξένων.             
Ας δούμε τώρα την έννοια της ελευθερίας από την αναρχική-αντιπολιτισμική οπτική. Η δόμηση του κράτους και του πολιτισμού στηρίχτηκε στην επιβολή και την αιχμαλωσία ανθρώπων και όχι μόνο. Η αιχμαλωσία και η εξημέρωση ζώων ήταν μια εξουσιαστική πρακτική και θεμελιώδες γεγονός για να δομηθούν κράτος και πολιτισμός. Η λέξη κεφάλαιο και καπιταλισμός προέρχονται από το μέτρημα των κεφαλών (λατινικό:caput, capitis) των αιχμάλωτων βοδιών που είχε στην κατοχή του ο ιδιοκτήτης της αρχαιότητας.  Στις απαρχές του πολιτισμού, αυτός που κατείχε τους  πιο πολλούς ζωικούς και ανθρώπινους δούλους ήταν και ο πιο πλούσιος. Η υποδούλωση των ζώων ενδυνάμωσε την κυριαρχία και έφερε άνθιση στον πολιτισμό, αν και συχνά στην ιστορία ασθένειες προερχόμενες από την κτηνοτροφία σάρωναν τον πληθυσμό. Τα ζώα εξαναγκάζονταν να δουλεύουν στις γεωργικές εργασίες, στο κουβάλημα ογκόλιθων και κορμών δέντρων για το κτίσιμο φρουρίων και μνημείων, ως μεταφορικό μέσο στις πολεμικές εκστρατείες μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, στην κίνηση των μύλων και τόσες άλλες εργασίες. Η ενδυνάμωση μιας πόλης –κράτους μεταξύ άλλων σήμαινε την καλή λειτουργία της γεωργικής παραγωγής, την καλή λειτουργία της πολεμικής μηχανής και την πρόοδο των τεχνολογιών πολέμου, την αύξηση των εκτρεφόμενων ζώων και την αύξηση του πληθυσμού της σε πολίτες και δούλους. Έτσι η αναμενόμενη πορεία εξέλιξης μιας πόλης -κράτους ήταν να επεκτείνεται κατακτώντας από την μια πιο αδύναμες πόλεις –κράτη, τις καλλιεργούμενες εκτάσεις και τα εκτρεφόμενα ζώα,  ενώ από την άλλη κατακτούσε επίσης ελεύθερες κοινότητες ανθρώπων, ελεύθερες εκτάσεις γης και άγρια ζώα.
Ο διαχωρισμός και ο κατακερματισμός της ολότητας του φυσικού κόσμου ήταν προτεραιότητα για τη δόμηση της πόλης –κράτους και του πολιτισμού. Η αναρχική θεώρηση και αντίληψη έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με αυτούς τους διαχωρισμούς, επειδή αν μη τι άλλο είναι η προϋπόθεση για την ύπαρξη της κυριαρχίας. Ακριβώς επειδή η αναρχία αποστρέφεται τους διαχωρισμούς που επιβάλλει η κυριαρχία, συγκρούεται μετωπικά με κάθε τύπου αιχμαλωσία και εκμετάλλευση, όπως είναι η αιχμαλωσία ανθρώπων από ανθρώπους και άλλων ζώων από ανθρώπους. Η αναρχία αποστρέφεται τις ελίτ, τις τάξεις και τους διαχωρισμούς της ολότητας του φυσικού κόσμου.
Το να επιδιώκουμε το γκρέμισμα κάθε φυλακής και εξουσιαστικού διαχωρισμού, όπως και των ιδεολογιών που αναπαράγουν την συνθήκη του εγκλεισμού είναι βασική αναρχική θέση ενάντια στην κυριαρχία. Γι’ αυτό δεν αποδεχόμαστε την ολότητα του φυσικού κόσμου τεμαχισμένη, έτσι όπως την θέλει ο πολιτισμός, η δημοκρατία και η κάθε εξουσία. Επειδή η «θεία ενότητα» (η ολότητα του φυσικού κόσμου κατά τους Αβοριγίνες) είναι αυτή που μας γέννησε και μας χάρισε την ζωή. Μια ζωή η οποία θα ήταν ελεύθερη και χωρίς αιχμαλωσία, αν η κυριαρχία δεν επέβαλε τους διαχωρισμούς της, που στηρίζονται πάνω σε επινοήματα «περί ανωτερότητας».
Μια τάση που υπερισχύει στην πολιτισμένη ανθρωπότητα είναι ο φόβος μπροστά στην ελευθερία, ο φόβος του να ζήσει κανείς χωρίς την εξάρτηση από το κράτος και τον πολιτισμό.  Όπως ένα πουλί που γεννήθηκε μέσα σε κλουβί και ίσως επειδή δεν ξέρει τι συμβαίνει έξω από αυτό φοβάται να πετάξει από την ανοιχτή πόρτα, έτσι μοιάζει και η ανθρωπότητα στον πολιτισμό. Ο φόβος, η εξάρτηση και συχνά η βόλεψη μέσα στην μηχανή καταπίεσης του πολιτισμού τρέφουν ύπουλα τις συμβάσεις και το αίσθημα της ασφάλειας. Για να πετάξουμε όμως μακριά από το κλουβί, θα πρέπει να κόψουμε κάθε υλικό(πχ. μαζική  παραγωγή) και άυλο(πχ. μοιρολατρία) δεσμό μας με αυτό. Κάπου εδώ είναι που η κάθε ατομικότητα πρέπει να κάνει την υπέρβαση, να εξεγερθεί και να αρνηθεί την θέση και το ρόλο που έχει μέσα στη μηχανή καταπίεσης. Επειδή μόνο μέσα από την αυταπάρνηση και την αντίθεση προς την γενικευμένη πλεονεξία που παράγει η μηχανή καταπίεσης θα μπορέσουμε να βαδίσουμε προς την αναρχία και την παύση κάθε αιχμαλωσίας.
Το αναρχικό σύνθημα: «όσο υπάρχουν φυλακές κανείς δεν θα είναι ελεύθερος» έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Δεν θα συναντήσουμε καμιά φυλακή (κτηριακό συγκρότημα) ξεκομμένη από το εξουσιαστικό σύμπλεγμα των θεσμών του κράτους και τον τρόπο ζωής της μαζικής κοινωνίας. Κι αυτό επειδή η ύπαρξη της φυλακής αντανακλά την ύπαρξη του κράτους και της κυριαρχίας. Θα υπάρχουν φυλακές όσο θα υπάρχει το κράτος που τις διατηρεί και όσο η κοινωνία δεν αρνείται το σύστημα που εμποδίζει την αναρχία να διαχυθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με την συνθήκη της αιχμαλωσίας. Αυτός που αιχμαλωτίζει ή ανέχεται την αιχμαλωσία κάποιου άλλου δεν έχει γκρεμίσει ακόμα μέσα του τα τείχη. Ως συστηματοποιημένες διαδικασίες, η εξημέρωση, η αιχμαλωσία και η εκμετάλλευση κάποιου ζώου από κάποιο άλλο δεν συναντιούνται πουθενά στον φυσικό κόσμο, μόνο στον πολιτισμό. Αυτές οι διαδικασίες είναι αυθαίρετα επινοήματα που στην εξέλιξη τους έγιναν θεσμοί, οι οποίοι στερούν την ελευθερία.
Μια ζωή ελεύθερη θα υπάρξει μόνο γκρεμίζοντας κάθε φυλακή, διακόπτοντας κάθε είδους αιχμαλωσία, εξάρτηση και διαχωρισμό. Μιλάμε για την παύση κάθε αιχμαλωσίας ανθρώπου από άνθρωπο και άλλου ζώου από άνθρωπο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για αναρχία όταν κάποια ομάδα ανθρώπων με την επίφαση της αναγκαιότητας αιχμαλωτίζει σε κλουβιά άλλα πλάσματα της φύσης. Για την αναρχία η συνθήκη της αιχμαλωσίας και του εγκλεισμού είναι ότι πιο εχθρικό υπάρχει και αυτό δεν αλλάζει, επειδή τότε θα μπούμε στα «λημέρια» της κυριαρχίας. Για να απελευθερωθεί όλη η πλάση θα πρέπει να τελειώνουμε με την δυσωδία που αποπνέει η έννοια της ελευθερίας ενταγμένη μέσα στους κρατικούς θεσμούς και τον πολιτισμό. Γι’ αυτό ας μιλήσουμε για την άγρια ελευθερία και την αναρχία χωρίς επιφάσεις, επειδή αλλιώς τα πράγματα μπερδεύονται με εξουσιαστικές επιδιώξεις. 
Άγρια ελευθερία πάει να πει η ύπαρξη δίχως την εξάρτηση από κάποιο εξουσιαστικό τεχνικό σύστημα, το κράτος, την εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αιχμαλωσία κάποιου πλάσματος. Άγρια ελευθερία θα πει μια απλή και φυσική ζωή απαλλαγμένη από τις αντιλήψεις της κυριαρχίας για το τι είναι ο άνθρωπος, τα άλλα ζώα και η Γη γενικότερα. Άγρια ελευθερία θα πει το κάθε πλάσμα να διαμορφώνει το ίδιο την ζωή του χωρίς να αιχμαλωτίζει και να αιχμαλωτίζεται.
Η βιωσιμότητα της βιόσφαιρας και η άγρια ελευθερία βρίσκονται πάνω από κάθε επίπλαστη ανθρώπινη ανάγκη. Αναρχία ή άγρια ελευθερία πάει να πει ότι δεν αιχμαλωτίζω, δεν αποδέχομαι την αιχμαλωσία μου μα ούτε την αιχμαλωσία κανενός πλάσματος.
Σύμπραξη για την αναρχία

Όταν ο αντιφασισμός κατακερματίζει την ολότητα της αναρχίας

Και να που ξαφνικά η επιθυμία και η αναγκαιότητα για επίθεση στο κράτος μπήκε μέχρι νεοτέρας στην άκρη, για να αντιμετωπιστεί η άνοδος των φασιστών. Ή μήπως εξ’ αρχής δεν είχε στοχευτεί όσο θα έπρεπε το κράτος;
 Παρόλο που στον ελλαδικό χώρο εδώ και 39 χρόνια η διαχείριση της κρατικής και τεχνοβιομηχανικής υπόστασης πραγματοποιείται μέσω της δημοκρατικής οδού, παρατηρούμε το τελευταίο χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα πριν και μετά τις εκλογές, μια ραγδαία έξαρση των κινήσεων που προσδιορίζονται στο αντιφασιστικό μπλοκ και μια σαφή παράκαμψη της συνολικής αντικρατικής δράσης. Πριν τις τελευταίες εκλογές και υπό την «απειλή» της εισόδου της χρυσής αυγής στη βουλή, αναπτύχθηκε με τις ευλογίες και τη μεγάλη μητρική αγκαλιά της αριστεράς (εντός και εκτός βουλής) και όχι μόνο, ένα μέτωπο ενάντια στην απειλή του φασισμού. Το μέτωπο αυτό δοκίμασε τα κινηματικά αντανακλαστικά και συνεχίζει με πληθώρες αντιφασιστικές πορείες και άλλες κινήσεις στα προάστια και στο κέντρο διάφορων πόλεων του ελλαδικού χώρου. Όλη αυτή η αντιφασιστική έξαρση και δημοκρατική επίκληση βασίζεται σε μια παρτίδα καλά στημένη από τα αριστερά και αριστερίστικα δεκανίκια του συστήματος, κινούμενη στα θολά νερά των κινηματικών διαδικασιών.
Η απουσία κριτικής σκέψης, η αδιαφορία μπροστά στη συσσωρευμένη εμπειρία και γνώση, η πρόσμιξη των αναρχικών αντιλήψεων στην κινηματική και αντιφασιστική σούπα αλλά και στα μολυσμένα νερά της πολιτικής, θριάμβευσε! Εξουδετερώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο την απελευθερωτική δραστηριοποίηση και τη δυνατότητα συνολικής αντιμετώπισης των διάχυτων εξουσιαστικών σχέσεων. Με αυτό το ζήτημα θα επιχειρήσουμε να καταπιαστούμε παρακάτω. Μέσα από μια οπτική που προσδοκά την εξάπλωση της φλόγας της εξέγερσης ενάντια στο κράτος και στο βιομηχανικό σύστημα. Ερμηνεύοντας με τρόπο συνολικό και όχι μερικό τον τρόπο που λειτουργεί και αναπαράγεται η κρατική δόμηση.
 Ισχυροποίηση της ακροδεξιάς ή η κυριαρχία είναι παντού;
Πράγματι, δεν μπορεί να αρνηθεί κανένας την άνοδο του ακροδεξιού πόλου που εκφράστηκε και εκλογικά με την είσοδο της χρυσής αυγής στη βουλή. Όπως πραγματικότητα είναι και οι καθημερινές ρατσιστικές επιθέσεις φασιστοειδών που έχουν ως στόχο κυρίως μετανάστες. Ακόμα δε λείπει βέβαια και η «δυναμική είσοδος» του «νέου» αριστερού κομματιού του συστήματος στις διαχειριστικές υποθέσεις του κράτους. Βεβαίως, όλες αυτές οι πολιτικές διαδικασίες δεν αφορούν τις απελευθερωτικές προσπάθειες αλλά αντίθετα αφορούν εξουσιαστικές επιδιώξεις και αναδιαρθρώσεις που συντελούνται στον κόσμο της κυριαρχίας.
Η μαζική κοινωνία απ’ την άλλη, όντας αλλοτριωμένη από την ίδια της τη συνθήκη ως τέτοια και βρισκόμενη σε άμεση αλληλεξάρτηση με την κρατική μηχανή υιοθετεί και αναπτύσσει εξουσιαστικές συμπεριφορές, που είτε εκφράζονται άμεσα μέσω των σχέσεων που αναπτύσσονται εντός της είτε επικυρώνοντας μέσω δημοκρατικών διαδικασιών (βλ. εκλογές) την πρακτική εφαρμογή του κρατισμού.
Όλα αυτά (οι διαδικασίες μαζοποίησης και ελέγχου) όμως δεν μπορούν να λειτουργήσουν παραπλανητικά για αυτούς που αγωνίζονται ενάντια σε κάθε εξουσιαστική συνθήκη και οικοδόμημα, όπως και αν αυτά εκφράζονται κάθε φορά μέσα στο χρόνο και σε κάθε γεωγραφική περιοχή. 
Ο νεοναζισμός (δηλαδή ο νέο-εθνικοσοσιαλισμός) δεν είναι μια παρέκκλιση από τη δημοκρατία όπως καυχιούνται οι δημοκράτες αλλά και τα δύο καθεστώτα αποτελούν αδιάσπαστα συγκοινωνούντα δοχεία. Ο νεοναζισμός είναι συστατικό και αναπόσπαστο κομμάτι του τεχνοβιομηχανικού συστήματος και του κρατισμού, που η διαδικασία τους δε θα διστάσει να βγάλει μπροστά (όπως έχει γίνει και άλλες στιγμές στο παρελθόν), αν φανεί ότι η παρούσα (ή άλλη) μορφή διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων δεν εξυπηρετεί περεταίρω.
Όμως από απελευθερωτική οπτική, η προσκόλληση στον αντιφασισμό, όπως άλλωστε και η ενασχόληση με ζητήματα που δεν αγγίζουν το σύνολο της κυριαρχίας σε ανθρώπους και φύση, αλλά επιμέρους κομμάτια της, δεν προωθεί την υπόθεση της συνολικής απελευθέρωσης. Καθώς αν η οποιαδήποτε δράση δε στοχεύει στις αιτίες που δημιουργούν τη δυστυχία και την καταστροφή επάνω στα έμβια και μη όντα του πλανήτη, σίγουρα θα καταλήξει να λειτουργεί απλά ως αναμορφωτής και μεταρρυθμιστής των συνθηκών αυτών. Η συνολική αντιμετώπιση του κρατικού και βιομηχανικού οικοδομήματος είναι ουσιαστικό ζήτημα για τον αναρχικό απελευθερωτικό αγώνα. 
 Ο αντιφασισμός και η αποδοχή της κρατικής μηχανής
Μπροστά στην κινηματική συσπείρωση και «ήττα» του φασισμού και των νεοναζί, θάβονται στο παρελθόν, διαφορές, αντιθέσεις και προοπτικές ενώ τη θέση τους καταλαμβάνει η «αναγκαία» συνεργασία αναρχικών με αριστερούς αλλά και λοιπούς μελλοντικούς και τωρινούς εξουσιαστές. Ας είναι καλά το άγιο κίνημα, που όλους τους καλούς χωρά! Η προσκόλληση στον αντιφασιστικό αγώνα, ενδυναμώνει τους δημοκρατικούς μηχανισμούς, που μένουν ανέγγιχτοι και οδηγούν στην εκ νέου ενδυνάμωση του κρατισμού. Γιατί η τοποθέτηση και η δράση σε ένα μέρος της κυριαρχίας και όχι στη συνολική της δόμηση, αφήνει ανέγγιχτο κάποιο άλλο κομμάτι της που μάλιστα ενδυναμώνεται και τις περισσότερες φορές αν όχι όλες, αναδεικνύεται ως η «ορθολογικότερη» και «δικαιότερη» λύση.
Στην αριστερά (εξωκοινοβουλευτική ή μη) αλλά και σε κάθε άλλη εξουσιαστική αντίληψη δεν έχουμε να προσδώσουμε τίποτα, γιατί ως εξουσιαστές και θιασώτες του κράτους και της τεχνολογικής προόδου, είναι αυτονόητο να πράττουν αναλόγως και να χρησιμοποιούν μεθόδους παρόμοιες. Επομένως ας πράξουν όπως νομίζουν χωρίς την συναίνεση του αναρχικού απελευθερωτικού αγώνα. Επειδή αντίθετα, όσοι μάχονται για την ολική καταστροφή της αθλιότητας της κυριαρχίας, για να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια ζωή άγρια και ελεύθερη που θα βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση, οφείλουν να πράττουν με τρόπο αντικρατικό και συνολικό.
Η μόνη δραστηριοποίηση που μας απασχολεί και αξίζει να αφοσιωθεί κανείς, είναι η απελευθερωτική και η οποία συνοδεύεται από την αντίστοιχη οπτική και σκέψη. Επομένως το ζήτημα του εθνικισμού ή νεοναζισμού δεν μπορεί να ερμηνευτεί και να αντιμετωπιστεί με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι το κομμουνιστικό, το δημοκρατικό ή οποιοδήποτε άλλο σύστημα διαχείρισης του πολιτισμού και των σκουπιδιών του. Καλούμαστε λοιπόν να ξεχάσουμε τις σφαγές, τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια εξεγερμένων, αγωνιζόμενων και αναρχικών, την καταστολή εξεγερσιακών γεγονότων από τα «παραδεισένια» κομμουνιστικά καθεστώτα (και όχι μόνο) και να συνεργαστούμε μαζί με τους ιδεολογικούς θιασώτες του λενινισμού και λοιπούς εχθρούς της απελευθέρωσης.
Δεν ξεχνιούνται τα καθεστώτα που έχουν προκαλέσει ποταμούς αίματος, βασανισμού και βαρβαρότητας σε τόσους και τόσους ανθρώπινους και μη πληθυσμούς και έχουν μολύνει ανεπανόρθωτα τη βιόσφαιρα. Και όμως, όλα αυτά όταν παρουσιάζεται κάθε φορά μια υπαρκτή ή μη κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», κάποιοι θέλουν να επιβάλουν την λήθη…
Η συνολική τοποθέτηση απέναντι στο κόσμο της κυριαρχίας και η αντίστοιχη εμπλοκή για την καταστροφή του, αντιβαίνει την μεταρρύθμιση ή την  «επαναστατική» αλλαγή της αθλιότητας του κράτους και του πολιτισμού. Ο αντιφασισμός μπορεί να νοηθεί μονάχα ως ένα μέρος του συνολικότερου αντικρατικού αγώνα. Να το πούμε πιο αναλυτικά; Είμαστε το ίδιο αντιφασίστες, όσο είμαστε αντιδημοκράτες, αντικομμουνιστές αλλά και εχθρικοί απέναντι σε οποιοδήποτε άλλο σύστημα κυριαρχίας που επιβάλλεται στις ατομικότητες και στο φυσικό κόσμο ως ολότητα. Γιατί ακριβώς πάνω απ’ όλα είμαστε αναρχικοί, που σημαίνει ότι τοποθετούμαστε πέρα και ενάντια από κάθε πολιτικό και οικονομικό σχηματισμό που στερεί την αγριότητα και την αυθεντικότητα της ζωής. Και ως τέτοιοι οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε στο σύνολο της κρατικής και εξουσιαστικής δόμησης. Γιατί δε θέλουμε να ξεμπερδεύουμε μόνο με μια μορφή του κράτους, ενισχύοντας έτσι μια άλλη (πχ φασισμός, δημοκρατία).
Η αναρχία δεν είναι ένα ρούχο που φοριέται ή παραγκωνίζεται ανάλογα με τις απαιτήσεις της μαζικότητας, των μαζικών δομών ή των περιστάσεων. Και ο/η αναρχικός/η δεν είναι μια ιδιότητα που φοράει μια το αόριστο προσωπείο του αντιφασίστα, μια του αντικαπιταλιστή, του γείτονα ή του κατοίκου, ανάλογα με τις περιστάσεις. Κάθε άλλο, η αναρχία εμπεριέχει συγκεκριμένα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά που οφείλουν να συνοδεύονται σε κάθε δράση και στάση στη ζωή και όχι να ξεχνιούνται στις συνελεύσεις.
 Όταν οι αντι-δομές αντικαθιστούν τις δομές του κράτους
Ένα άλλο ζήτημα που απασχολεί και εύλογα προβληματίζει, αφορά τη δημιουργία αντιφασιστικών(και όχι μόνο) πολιτοφυλακών, περιπολιών και όλα τα συναφή σε γειτονιές και πόλεις. Η προβληματική που τίθεται είναι, τι σχέση μπορεί να έχει η απελευθερωτική και εξεγερσιακή δράση, με αντιλήψεις που εμπεριέχουν το έμβρυο της εξουσίας και που μάλιστα οι ρίζες τους προέρχονται από οφθαλμοφανή εξουσιαστικά μορφώματα; Απουσιάζει ή εντέχνως «ξεχνιέται» η αντίληψη πως ο αγώνας για την αναρχία δεν υιοθετεί σε καμία περίπτωση τα όπλα και τις λογικές που αντιπαλεύει. Κατά αυτόν τον τρόπο, ο αναρχικός αγώνας παραγκωνίζεται και αντικαθίσταται από μια ακόμα εξουσιαστική καρικατούρα που καλύπτεται απλά με απελευθερωτικό μανδύα. Το ότι κάποιοι αναρχικοί στο παρελθόν (Ισπανία ‘36) ανέπτυξαν παρόμοιες μεθόδους δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις αφομοιώσουμε και να τις αποδεχτούμε ως αναρχικές πρακτικές.
Η απελευθερωτική δράση δεν αναπτύσσεται και δεν διαχέεται με «μπροστάρηδες» που θα βγουν στους δρόμους να υπερασπιστούν τα δημοκρατικά δικαιώματα ή την ασφάλεια της κοινωνίας, ακόμα και αν υπάρχουν πράγματι άνθρωποι κατατρεγμένοι και εξαθλιωμένοι. Θα έχει μεγάλη διαφορά άραγε αν οι λεγόμενες πολιτοφυλακές ή περιπολίες δεν πραγματοποιούνται από μπάτσους ή από φασίστες αλλά αυτή τη φορά από «αναρχικούς»; Θα αναδειχτεί η απελευθερωτική προοπτική και η αδιαμεσολάβητη δράση αν παίξουμε το ρόλο του μάχιμου φύλακα και προστάτη της κοινωνίας και των μεταναστών; Θα προωθήσουμε την εξέγερση προς κάθε εξουσιαστική συνθήκη και δομή, κυκλοφορώντας αφίσες και κείμενα με το κοντόφθαλμο και μερικό αντιφασιστικό περιεχόμενο;
Εξάλλου η προσδοκία να «καθαριστούν» οι γειτονιές και οι δρόμοι από φασίστες, πέρα από το ότι εμπεριέχει τακτικές που χρησιμοποιούνται στο παρών και στο παρελθόν από το κράτος, περικλείει και την άποψη ότι οι δομές της κυριαρχίας μας ανήκουν. Αλλά ούτε οι δρόμοι, ούτε οι γειτονιές, ούτε οι πλατείες μας ανήκουν. Ανήκουν στο κόσμο της κυριαρχίας και λειτουργούν μονάχα για την αναπαραγωγή της.
Απ’ την άλλη, δεν μπορεί να ειπωθεί το να μην τσακιστεί ο νεοναζισμός όπως και κάθε εξουσιαστική πρακτική. Είναι όμως άκρως παραπλανητική η προβολή του μεμονωμένου νεοναζί ως το «μαύρο πρόβατο» της αγίας δημοκρατίας. Κι ο λόγος είναι ότι έτσι ξελασπώνεται το κράτος και ο αλλοτριωμένος τρόπος ζωής που επιβάλλει, αυτό δηλαδή  που έθρεψε και τρέφει κάθε εξουσιαστική αντίληψη και πρακτική όπως και τον νεοναζισμό. Άλλωστε τις φυλακές, τα κέντρα αιχμαλωσίας μεταναστών, τους φράχτες στα σύνορα και οι συλλήψεις λαθρομεταναστών που οργανώθηκαν το τελευταίο διάστημα δεν είχαν σχέση με την δράση κάποιας νεοναζιστικής οργάνωσης αλλά με τις αποφάσεις και την δράση του «πολύχρωμου» κοινοβουλίου, της αριστεράς και της δεξιάς.
Αν γίνει κατορθωτό να στηθούν ισχυρά αναχώματα στην καταστροφική επέλαση του τεχνολογικού και βιομηχανικού συμπλέγματος κυριαρχίας, θα γίνει μέσω της καθολικής ερμηνείας και απόρριψης των συνθηκών υποδούλωσης που προάγει ο κρατισμός και ο πολιτισμός. Ενάντια σε οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα που επιβάλλεται κάθε φορά. Πάνω σε αυτή την προοπτική, οι αναρχικές ομάδες και άτομα, με την ειλικρινή και συνολική τους στάση, έχουν να προσφέρουν με πολύμορφο τρόπο πολλά και ουσιαστικά.
Σύμπραξη για την αναρχία

, , • 0 σχόλια edit post