Στην ανάρτηση αυτή συγκεντρώσαμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο «Άκου Μαρξιστή» του Μ. Μπούκτσιν, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη». Τα αποσπάσματα αυτά παρατίθενται επιλεκτικά και κριτικά, και επειδή έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ειδικά για την εποχή που γράφτηκε και κυκλοφόρησε το βιβλίο.

Κάποια πράγματα που λέει ο Μπούκτσιν μέσα έχουν αναιρεθεί από την πραγματικότητα (όπως π.χ. η απουσία πρόσφατης κρίσεως του συστήματος), ενώ κάποια άλλα επιβεβαιώνονται, ή σωστότερα, διατηρούν την διορατικότητα ή την επικαιρότητά τους (π.χ. η ανάγκη γεφύρωσης της ριζοσπαστικής θεωρίας). Και υπό αυτή την έννοια, έχουν αξία τα όσα λέει ακόμα και σήμερα. Μαζί με όλα αυτά, βέβαια, πρέπει να 'χουμε στο νου μας και την ιδεολογική φάση του συγγραφέα, ο οποίος τότε «βρισκόταν» στον αναρχικό χώρο.

Το βιβλίο μπορεί κανείς να το κατεβάσει σε ψηφιακή μορφή από το ιστολόγιο aformi (το οποίο έχει πραγματικά πλούσιο υλικό), μαζί με κάποια άλλα βιβλία του Μπούκτσιν, ή μεμονωμένα από το MediaFire. Επίσης, μπορεί να το διαβάσει online από το Scribd, και αν έχει την οικονομική δυνατότητα, να το αγοράσει σε έντυπη μορφή, στηρίζοντας την προσπάθεια έκδοσής του.

Σελ.11

Ισχυριζόμαστε ότι το πρόβλημα δεν είναι να παρατήσουμε το Μαρξισμό ή να τον θεωρήσουμε μη «έγκυρο», αλλά να τον υπερβούμε διαλεκτικά, ακριβώς όπως ο Μαρξ ξεπέρασε τη Χεγκελιανή φιλοσοφία, τα οικονομικά του Ρικάρντο και τις Μπλανκιστικές τακτικές και τρόπους οργάνωσης. Θα ισχυριστούμε ότι σ' ένα πιο προηγμένο στάδιο του καπιταλισμού απ' αυτό με το οποίο ασχολήθηκε ο Μαρξ έναν αιώνα πριν και σ' ένα πιο προηγμένο στάδιο τεχνολογικής ανάπτυξης απ' αυτό που θα μπορούσε να προβλέψει καθαρά ο Μαρξ, μια νέα κριτική είναι αναγκαία, που με τη σειρά της να δίνει νέους τρόπους αγώνα, οργάνωσης, προπαγάνδας και ζωής.

Σελ. 64

Οι παλιές μορφές αγώνα δεν εξαφανίζονται εντελώς με την αποσύνθεση της ταξικής κοινωνίας, αλλά υπερβαίνονται απ' τις προοπτικές μιας αταξικής κοινωνίας. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική επανάσταση αν δεν κερδίσουμε τους εργάτες, συνεπώς πρέπει να έχουν την ενεργό συμπαράστασή μας σε κάθε αγώνα που αναλαμβάνουν ενάντια στην εκμετάλλευση. Μαχόμαστε ενάντια στα κοινωνικά εγκλήματα οπουδήποτε κι αν εμφανίζονται – και η βιομηχανική εκμετάλλευση είναι ένα σημαντικό κοινωνικό έγκλημα. Στον ίδιο βαθμό εγκλήματα είναι ο ρατσισμός, η άρνηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, ο ιμπεριαλισμός και η φτώχεια – κι επίσης η μόλυνση, η γαϊδουρινή εξάπλωση των πόλεων, η κακοήθης κοινωνικοποίηση των νέων και η σεξουαλική καταπίεση κι απώθηση.

Σελ. 68

«Η απόλυτη άρνηση του κράτους είναι αναρχισμός – μια κατάσταση στην οποία οι άνθρωποι απελευθερώνουν όχι μόνο την “ιστορία”, αλλά όλες τις άμεσες περιστάσεις της καθημερινής τους ζωής. Η απόλυτη άρνηση της πόλης είναι κοινότητα – μια κοινότητα στην οποία το κοινωνικό περιβάλλον αποκεντρώνεται σε ολοκληρωμένα, οικολογικά ισορροπημένα κοινόβια. Η απόλυτη άρνηση της γραφειοκρατίας είναι άμεσες, σε αντιδιαστολή προς τις μεσολαβημένες, σχέσεις – μια κατάσταση στην οποία η αντιπροσώπευση αντικαθίσταται από πρόσωπο με πρόσωπο σχέσεις σε μια γενική συνέλευση ελεύθερων ατόμων. Η απόλυτη άρνηση της συγκεντρωτικής οικονομίας είναι περιφερειακή οικοτεχνολογία – μια κατάσταση στην οποία τα όργανα της παραγωγής πλάθονται σύμφωνα με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ενός οικοσυστήματος. Η απόλυτη άρνηση της πατριαρχικής οικογένειας είναι απελευθερωμένη σεξουαλικότητα – στην οποία όλες οι μορφές σεξουαλικού κανονισμού υπερβαίνονται από μιαν αυτόνομη, ανεμπόδιστη έκφραση του ερωτισμού ανάμεσα σε ίσους. Η απόλυτη άρνηση της αγοράς είναι κομμουνισμός – στον οποίο η συλλογική αφθονία και συνεργασία μεταμορφώνουν τη δουλειά σε παιχνίδι και την ανάγκη σε επιθυμία.»

Σελ. 76

Κάθε επαναστατικό κίνημα που δεν ασχολείται ενεργητικά και μαχητικά μ' αυτές [τις οικονομικές, φυλετικές και γραφειοκρατικές πραγματικότητες] είναι τόσο διαστρεβλωμένο, όσο κι ένα κίνημα που ασχολείται μ' αυτές περισσότερο ή λιγότερο απόλυτα, αποκλείοντας όλες τις άλλες. Πρόθεσή μου όταν γράφω για την οικολογία, την ουτοπία, την κουλτούρα της νεολαίας, την αλλοτρίωση και τις δυνατότητες μιας εποχής που ξεπερνάει τη σπάνη είναι να βοηθήσω να γεφυρωθεί ένα μεγάλο χάσμα στη ριζοσπαστική θεωρία και πράξη, κι όχι να δημιουργήσω ένα ακόμη χάσμα.

Σελ. 81-82

Από την άλλη μεριά, ας κοιτάξουμε προσεκτικότερα τις υλικές ανάγκες του Τρίτου Κόσμου. Ως Δυτικοί, «εμείς» υποθέτουμε ότι «αυτοί» θέλουν ή χρειάζονται το ίδιο είδος τεχνολογιών κι εμπορευμάτων που παρήγαγε ο καπιταλισμός στην Αμερική και στην Ευρώπη. Αυτή η χοντροκομμένη υπόθεση υποστηρίζεται απ' το φόβο που συνειδητά γεννάει η ιμπεριαλιστική ιδεολογία, ότι εκατομμύρια μαύρων, καστανών και κίτρινων ανθρώπων πεινασμένα εποφθαλμιούν τις τεράστιές «μας» πλουτοπαραγωγικές πηγές και επίπεδο διαβίωσης. Αυτή η ιδεολογία μας υπενθυμίζει πόσο τυχεροί είμαστε «εμείς» ως Αμερικάνοι ή Ευρωπαίοι που απολαμβάνουμε τις ευλογίες του συστήματος της «ελευθέρας επιχειρηματικής δραστηριότητος» και πόσο απειλητικοί είναι «αυτοί», μολυσμένοι από τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τα δεινά του υπερπληθυσμού. Η ειρωνεία είναι ότι οι «Τριτοκοσμικοί» ζηλωτές έχουν κι αυτοί την ίδια ιδεολογία με την έννοια ότι κι αυτοί αντιλαμβάνονται τις Ασιατικές, Αφρικανικές και Λατινοαμερικάνικες ανάγκες με Δυτικούς όρους – μια προσέγγιση που θα μπορούσε να ονομαστεί η νοοτροπία Νκρούμα [πρόεδρος της Γκάνα στο τέλος της δεκαετίας του '50 και στις αρχές της δεκαετίας του '60] τεχνολογικού γιγαντισμού. Οτιδήποτε ζωντανό και ζωτικό στην προκαπιταλιστική κοινωνία του Τρίτου Κόσμου θυσιάζεται στο βιομηχανικό machismo, που αποπνέει τον εγωμανιακό ελιτισμό του πρόσφατα προσηλυτισμένου αρσενικού ριζοσπάστη.

Σελ. 90

Πρέπει τελικά να καταργήσουμε τις ιστορικές και καθημερινές διχοτομήσεις: η εξουσία του άντρα πάνω στη γυναίκα, η εξουσία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο και η εξουσία του ανθρώπου πάνω στη φύση. Γιατί σύμφυτα με το ζήτημα της εξουσίας – της κυριαρχίας – είναι τ' αντιφατικά, καταστροφικά αποτελέσματα της εξουσίας: η διαφθορά της σεξουαλικότητας, μιας κοινωνίας που καταφάσκει στη ζωή, ενός εγώ που την κατευθύνει και μιας οικολογίας που τη συντηρεί. Η πρόταση «η εξουσία διαφθείρει» δεν είναι κοινοτοπία, γιατί ποτέ δεν έχει γίνει πλήρως καταληπτή. Πρέπει ακόμη να κατανοηθεί γιατί τώρα η εξουσία καταστρέφει. Κανένα ποσό θεωρίας δε μπορεί να θέσει την εξουσία στην υπηρεσία της ιστορίας ή μιας επαναστατικής οργάνωσης. Η μόνη πράξη εξουσίας που μπορεί πια να συγχωρεθεί είναι αυτή η πράξη – η λαϊκή επανάσταση – που τελικά θα καταλύσει την εξουσία καθαυτή, δίνοντας σε κάθε άτομο εξουσία πάνω στην καθημερινή του ζωή.