Η ακόλουθη ανάρτηση αποτελείται από τέσσερα νέα κείμενα της Σύμπραξης για την Αναρχία, που λειτουργεί τον ιστότοπο 'Αδάμαστο'. Αποφασίσαμε να τα τοποθετήσουμε όλα σε μια ανάρτηση για να είναι κάπως πιο συγκεντρωμένα και να είναι και πιο εύκολα για ανάγνωση.
Μια μέρα βροχερή… μακριά από τη φυλακή.
Γεννημένοι σε μια εποχή με τις δικές της ιδιαιτερότητες, όπως όλες οι εποχές στο παρελθόν άλλωστε, διδαχτήκαμε μέσα από τις διάφορες διαδικασίες κοινωνικοποίησης και τις τεχνικές διαπαιδαγώγησης την «αλήθεια» και «τα πιστεύω» της εποχής μας. Η εποχή μας ή καλύτερα οπολιτισμός μέσα στον οποίο ζούμε μας ενστάλαξε ή τουλάχιστον προσπαθεί να μας ενσταλάξει «την αλήθεια», κάποιο τρόπο συμπεριφοράς, έναν τρόπο σκέψης, τη γλώσσα, κάποια γνώση, μια συγκεκριμένη οπτική για να βλέπουμε τον κόσμο και τη ζωή. Εναπόκειται στον καθένα μας ξεχωριστά το αν και το κατά πόσο θα αποδεχτεί την εξουσιαστική διαδικασία για την δόμηση της ατομικότητάς του. Ανάλογα βέβαια και από τα ερεθίσματα που δέχεται κανείς στη πορεία της ζωής του, έχει μικρά ή μεγάλα περιθώρια για να αυτοκαθορίσει τουλάχιστον την νόησή του. Η άρνηση συμβιβασμού με τις επιταγές της κυριαρχίας είναι ένα μικρόβιο που ανέκαθεν απειλούσε τον «νόμο και την τάξη», γι’ αυτό και η εξουσία το καταδιώκει. Όμως η αμφισβήτηση της κυριαρχίας, αν και μπορεί να ξεφυτρώσει από το τίποτα, επειδή είναι μια ενστικτώδης τάση με αρχέγονη χροιά, συνήθως μεταδίδεται από τον ένα άνθρωπο στον άλλο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάθε άνθρωπος μπορεί να ακούσει μέσα του μια φωνή που του λέει ότι: «κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα». -Ποια είναι αυτή η φωνή; Μα ποια άλλη από τον αυθεντικό εαυτό, αυτόν που είναι κλεισμένος μέσα μας και δεν μπορεί να αναπνεύσει επειδή έχει καταπλακωθεί από τα πολιτισμικά στερεότυπα και από τόνους ιδεολογικών μπαζών.
Ο σύγχρονος πολιτισμός καυχιέται: «Είμαι η φυσιολογική εξέλιξη της ανθρώπινης δημιουργικότητας, είμαι η ανώτερη μορφή της ανθρώπινης νόησης».Ανέκαθεν η κυριαρχία προτιμούσε να εγκαθιδρύεται στα μυαλά των ανθρώπων ως κάτι το αναπόφευκτο, το φυσικό και ακλόνητο, έτσι ώστε οι υπήκοοι της να αδυνατούν να την αμφισβητήσουν, να την αρνηθούν, να την εμποδίσουν. Η αιχμαλωσία είναι το μέσο που χρησιμοποιεί η κυριαρχία για να διαιωνίζεται. Ενώ η αιχμαλωσία της ανθρώπινης νόησης είναι από τους πρώτους της στόχους. Γεννημένοι μέσα στον πολιτισμό είναι το ίδιο με το να έχουμε γεννηθεί στη φυλακή. Επειδή ο πολιτισμός ήταν εξαρχής το αποτέλεσμα της αιχμαλωσίας, της εξάρτησης και της επιβολής σε ανθρώπους και άλλα ζώα. Οι νόμοι και οι κανόνες είναι το αόρατο ή ορατό πλέγμα που μας κρατά δέσμιους. –Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι, μπορεί η αιχμαλωσία να είναι διάχυτη και γύρω μας να υπάρχει μόνο μπετόν και σίδερο, η απελευθέρωση όμως από τα ιδεολογικά μπάζα είναι κάτι το απόλυτα εφικτό σήμερα, στη συγκεκριμένη γωνιά του κόσμου.
Με την ιδεολογική ευθυγράμμιση με τις αξίες του πολιτισμού η αιχμαλωσία διαιωνίζεται. Η άρνηση ετεροκαθορισμού από τον πολιτισμό –φυλακή και η απελευθέρωση της νόησης είναι ένα μεγάλο βήμα προς την συνολική απελευθέρωση και την ανασυγκρότηση του κατακερματισμένου «είναι». Συλλογιζόμενοι την μεθοδευμένη απάτη, την απαξίωση της ζωής και την αιχμαλωσία που προκαλεί συνολικά η κυριαρχία, η μόνη ειλικρινής απάντηση απέναντι στα καυχήματα του πολιτισμού θα ήταν: «είσαι ό,τι πιο χυδαίο υπήρξε, σου αξίζει μόνο να καίγεσαι μέχρι την συνολική ισοπέδωσή σου».
Μπορούμε να περπατάμε για ώρες ή για μέρες ολόκληρες σε μια σύγχρονη μέγα-πόλη. Περπατώντας θα βλέπουμε, θα ακούμε και θα οσμιζόμαστε την μονότονη και καθολική επιβολή. Το μπετόν και το κατράμι που έχουν απλωθεί παντού, τα πολυώροφα κτήρια, τα σιδερένια κλουβιά με τροχούς, οι μυρωδιές από την καμένη σάρκα των ζώων από τις χιλιάδες ψησταριές, τα καυσαέρια, η ηχορύπανση των μηχανών και των σειρήνων σε καταβάλλουν. Το σώμα δέχεται μέσω των αισθήσεων μια νέα επιβολή, που προκαλείται από την εικόνα του συνόλου των συντελούμενων πολιτισμένων διαδικασιών. Η τυποποίηση, τα υποκατάστατα και η καταστολή των φυσικών σωματικών κινήσεων, μας θυμίζουν ότι υπάρχει τάξη. Η εσωτερίκευση της καταστολής προτείνεται ως λύση για την επιβίωση. Θα ήταν άτοπο να σκεφτούμε ότι η εξουσία βρίσκεται μόνο στα κρατικά κτήρια, στους χώρους δουλειάς ή στις τράπεζες. Η κυριαρχία διαμορφώνει έναν τρόπο ζωής υπό αιχμαλωσία. Η αποδοχή της αιχμαλωσίας φέρνει κι άλλη αιχμαλωσία. Η διατροφή μας, τα σπίτια μας, τα ρούχα μας και όλες οι δευτερεύουσες ανάγκες διαμορφώθηκαν, εξυπηρετούνται και καλύπτονται μέσα από διαδικασίες επιβολής και σε περιβάλλον αιχμαλωσίας. Η γη καλύφθηκε με μπετόν για να εξυπηρετείται ο πολιτισμένος τρόπος ζωής, τα δέντρα κόπηκαν, τα νερά και το έδαφος μολύνθηκαν για να λειτουργούν οι μηχανές, τα πετρελαιοκίνητα και τα ηλεκτρικά μαραφέτια. Ενώ το πιο τραγικό είναι ότι αυτές οι πρακτικές συνεχίζονται ακόμα! Τα ζώα φυλακίζονται, βασανίζονται, σφαγιάζονται κατά δεκάδες δισεκατομμύρια κάθε χρόνο για να καλύπτονται οι κακομαθημένες διατροφικές συνήθειες του μαζοποιημένου πλήθους. Το άγχος, ο πανικός και η κατάθλιψη είναι ψυχολογικές συνέπειες της ύπαρξης του πολιτισμού, όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για τα άλλα ζώα. Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ένα εκμεταλλευόμενο ρομπότ που πρέπει να έχει ταξική συνείδηση και τα ζώα δεν είναι αυτόματες μηχανές δίχως αισθήματα και συναισθήματα. Η φύση – η άγρια φύση είναι ο νούμερο ένα εχθρός του πολιτισμού, η εξημέρωση και η εξάλειψη της αγριότητας είναι ο αυτοσκοπός της ύπαρξής του.
Η συνειδητοποίηση της αιχμαλωσίας μας από το εξουσιαστικό πλέγμα του πολιτισμού ωθεί τη σκέψη και τις αρνήσεις μας ενάντια σε κάθε είδους αιχμαλωσία. Η αποδόμηση της ιδεολογίας της κυριαρχίας μας βοηθά να δούμε τα μη ανθρώπινα πλάσματα με κατανόηση και να συμπάσχουμε με αυτά. Επειδή η ίδια η κυριαρχία τα όρισε ως υποδεέστερο είδος από τον άνθρωπο και ο βασανισμός τους στηρίζεται πάνω σε ιδεοληψίες.
Ε λοιπόν, όλο αυτό το υπεροπτικό κατασκεύασμα μας προσβάλλει ως γήινες υπάρξεις. Οι βιτρίνες με τα γδαρμένα ζώα, οι κάθε είδους μηχανές που μας πνίγουν, οι κατεστραμμένοι από τη βιομηχανία βιότοποι που κάποτε ήταν το μέρος που ζούσαν τόσα φυτά και ζώα, το «αθώο» επιστημονικό κέντρο που ετοιμάζει το έδαφος για την επέλαση της τεχνικής και ολόκληρη η αλαζονεία της κυριαρχίας δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους.
Πώς να είναι άραγε ένας κόσμος χωρίς αιχμαλωσία, χωρίς αυτό το αίσχος το οποίο θέλει να ελέγχει και να εξημερώνει τα πάντα στη Γη; Μια που θυμώνεις και μια που ονειρεύεσαι. Λες η μέρα εκείνη, να είναι μια μέρα βροχερή σαν σήμερα, όπου άγρια ζώα θα κατηφορίζουμε τις πλαγιές μιας φωτεινής κοιλάδας γιορτάζοντας τη ζωή, μακριά από τη φυλακή;
Ας διαλύσουμε το σύστημα το τεχνολογικό να ζήσουμε επιτέλους στης φύσης το ρυθμό.
Σύμπραξη για την αναρχία
Αγώνας για τη ζωή και όχι για τα ντουβάρια.
Ένας είναι ο βασικός λόγος που αξίζει να αγωνιστεί κανείς και αυτός δεν είναι άλλος από την ίδια την ζωή. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η επικράτηση της γενικευμένης αλλοτρίωσης και εξάρτησης, λόγο της μακρόχρονης επιβολής της κυριαρχίας όπως και οι ξέφρενοι ρυθμοί της βιομηχανικής εποχής, οδηγούν συνήθως τους ανθρώπους χωρίς να το συνειδητοποιούν στις αγκαλιές του κράτος αντί στην άρνηση του. Έτσι και ο ξεσηκωμός όσων καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά και θέλουν να κάνουν κάτι γι’ αυτό, καταλήγει συνήθως να μην αμφισβητεί την κυριαρχία στο σύνολο της αλλά παρά μόνο τους κακούς αξιωματούχους. Η βασική προβληματική των αγώνων με αυτή τη μερική αντίληψη, είναι το ότι διεξάγονται στο πλαίσιο που κυμαίνεται γύρω από την διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών επιβίωσης εντός του τεχνητού περιβάλλοντος που έχει δομηθεί με την επιβολή της κυριαρχίας. Έτσι το τεχνητό περιβάλλον και τα ντουβάρια του πολιτισμού γίνονται το διακύβευμα και ο αυτοσκοπός των αγώνων, ενώ η ζωή πετιέται στην άκρη. Τι σημαίνει όμως ζωή και πως καταλήξαμε ως άνθρωποι να συγχέουμε τα ντουβάρια με αυτή;
Βρισκόμαστε σε ένα πλανήτη ο οποίος σφύζει από ζωή, ενώ συνολικά η Γη αποτελεί ένα ενιαίο ζωντανό σώμα. Παρακολουθώντας τα αστέρια στον ουρανό καταλαβαίνουμε ότι η Γη είναι και αυτή ένα άστρο παρέα με τα υπόλοιπα που λάμπουν στο διάστημα. Η Γη είναι παιδί της αρμονίας του χάους που υπάρχει γύρω της στο σύμπαν και όχι παιδί της τάξης. Και τα παιδιά της γης, τα πλάσματα δηλαδή που ζούνε στη γη, πλαστήκανε χαοτικά και ελεύθερα και όχι από την τάξη. Η Γη δεν είναι ένας απονεκρωμένος τόπος, αλλά με την βοήθεια του ήλιου, της σελήνης και μιας σειράς από φυσικά φαινόμενα εξελίχτηκε σε κατοικία πολλών εκατομμυρίων διαφορετικών ζωικών και φυτικών ειδών. Το ανθρώπινο είδος είναι ένα ακόμα από τα πολλά αυτού του κόσμου, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Στο ανθρώπινο είδος δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξει ως ξεχωριστή οντότητα αλλά παράλληλα ως κομμάτι της γιορτής που εξελισσόταν.
Μιλώντας για ζωή αναφερόμαστε στην ίδια την εξέλιξη του φυσικού κόσμου. Αναφερόμαστε στην άγρια ελευθερία, την απουσία αιχμαλωσίας, την δυνατότητα για κάθε πλάσμα να απολαμβάνει την αυθεντική του ύπαρξη. Ο φυσικός θάνατος δεν είναι αντίπαλος της ζωής, είναι μέρος της ζωής και όχι κάτι το απαραίτητα άσχημο. Απέναντι στη μαγεία της ζωής δεν στέκεται εμπόδιο ο φυσικός θάνατος αλλά η ύβρις της εξουσίας, ο βασανισμός και η διεστραμμένη επιβολή πάνω στο άγριο. Ο φυσικός θάνατος έρχεται απλά ως το απαραίτητο γεγονός για την βιωσιμότητα του φυσικού κόσμου.
Αν δούμε την ύπαρξη συνολικά τότε θα αναγνωρίσουμε ότι η έννοια της ζωής παραπέμπει συνολικά στη φύση. Ζωή είναι οι θάλασσες και τα ποτάμια, τα βουνά, τα δάση, τα ζώα, τα φυτά και γενικά όλα τα ενδιαιτήματα της Γης. Τα πάντα συνδέονται με ένα μοναδικό τρόπο . Τίποτα δεν είναι αυθύπαρκτο στη φύση και το κάθε πλάσμα ή φυσικό στοιχείο αποτελεί μέρος του συνόλου της ζωής.
Για να αγωνιστούμε για τη ζωή σημαίνει ότι πρέπει να έρθουμε σε σύγκρουση με ότι εχθρεύεται τη ζωή. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε αιχμαλωσία, υπέρ δηλαδή της άγριας ελευθερίας, είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: αγώνας για τη ζωή. Οπότε είναι σημαντικό να βρούμε τα θεμέλια της αιχμαλωσίας και κατ’ επέκταση το τι εχθρεύεται τη ζωή, έτσι ώστε η σκέψη και η πράξη μας να στοχεύουν σωστά και αποτελεσματικά.
Η αναζήτηση της θεώρησης εκείνης πάνω στην οποία θα βασίζονται οι πράξεις που θα καταστρέψουν τον εχθρό της ζωής, είναι μια διεργασία ανοιχτή και αδιάκοπη. Δεν ψάχνουμε για μια θεωρία κλειστή, η οποία θα αναπαράγει ή θα διστάσει να δώσει τέλος στον εχθρό της ζωής . Η θεώρηση μας θα πρέπει να στοχεύει με αμεσότητα την απελευθέρωση της ζωής, να μην έχει στάδια, να μην αφήνει χώρο στις αντιλήψεις του εχθρού να την αποπροσανατολίσουν. Η θεώρηση μας δεν φορά απελευθερωτικό καμουφλάζ και ούτε πρέπει να φορέσει. Η θεώρηση μας θα πρέπει να είναι ειλικρινής και άμεση, επειδή αυτό που θέλουμε είναι να καταστρέψουμε τον εχθρό της ζωής και όχι να συνθηκολογήσουμε μαζί του.
Ποιος είναι ο εχθρός της ζωής; Μα ποιος άλλος από αυτόν που μεθοδευμένα την εξοντώνει, την δηλητηριάζει, την μολύνει και την αιχμαλωτίζει επειδή θεωρεί πως είναι ανώτερος ή κυρίαρχος της. Με μια λέξη ο εχθρός της ζωής συμπυκνώνεται στην έννοια του πολιτισμού (όμως δεν είναι μόνο αυτός). Αιχμαλωσία ζώων, απονέκρωση της άγριας φύσης, κλούβες, κλουβιά, εξουσιαστές, εξουσιαζόμενους είναι πράγματα και καταστάσεις τα οποία συναντιούνται μόνο στη διαδικασία του πολιτισμού. Όσο πιο εξελιγμένος είναι ο πολιτισμός τόσο πιο έντονη είναι η επιβολή πάνω στη ζωή.
Μπορεί ο πολιτισμός να βοήθησε στην αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι εχθρός της ζωής. Η αύξηση του πληθυσμού είναι ένα παραπλανητικό γεγονός που δεν έχει σχέση με την ευημερία της ζωής. Ο πολιτισμός ευθύνεται για ένα σύνολο από γεγονότα τα οποία οδήγησαν στο θάνατο δισεκατομμύρια ανθρώπους και άλλα ζώα, ενώ υπόσχεται μόνο την εξόντωση συνολικά της φύσης έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα. Και αυτό επειδή ο πολιτισμός υποτίμησε το σύνολο του φυσικού κόσμου και όρισε τον πολιτισμένο άνθρωπο ως ανώτερο και ιδιοκτήτη του. Έτσι ο πολιτισμός λεηλατεί τον φυσικό κόσμο για να συντηρεί και να επεκτείνει το σαθρό οικοδόμημα του. Το ότι αυξάνεται ο πληθυσμός ενός είδους (στην προκειμένη του ανθρώπου), έναντι των άλλων ειδών, δεν είναι μια θετική κατάσταση, αλλά ένδειξη ότι η βιωσιμότητα του φυσικού κόσμου δέχεται σοβαρά πλήγματα.
Ο αγώνας για την ζωή οφείλει να αφορά την απελευθέρωση ολόκληρου του φυσικού κόσμου από τον πολιτισμό, αλλιώς δεν θα είναι αγώνας για την ζωή αλλά αγώνας για την διατήρηση του εχθρού της ζωής. Ο αγώνας που κινείται στα πλαίσια της αποδοχής του κράτους, του πολιτισμού και των ιδεολογιών που τον στηρίζουν είναι προβληματικός, επειδή στην ουσία αποδέχεται τον εχθρό της ζωής. Ο αγώνας που δεν αρνείται τον πολιτισμό και την μαζική κοινωνία, αλλά εναντιώνεται στους εσωτερικούς διαχωρισμούς τους (ηλικίας, φυλής, οικονομικούς, κ.α.), είναι αδιέξοδος. Επειδή οι διαχωρισμοί θα αναπαράγονται συνέχεια όσο η ανθρωπότητα διαχωρίζεται από τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο σχηματίζοντας μαζοποιημένα σύνολα, πόλεις και πολιτισμό.
Η καθημερινότητα που επιβάλλει η κυριαρχία, μας έχει επηρεάσει όλους λίγο ή πολύ. Είναι δεδομένο ότι ο πολιτισμένος άνθρωπος έχει αλλοτριωθεί από τη φύση. Ο αγώνας για τη ζωή, την άγρια ελευθερία και την αναρχία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την συντήρηση της αλλοτρίωσης αυτής. Σήμερα δεν έχουμε παρά να εμπνευστούμε από το άγριο, από τους ανθρώπους που έζησαν χωρίς κράτος και μαζοποίηση στις πόλεις. Ο αγώνας για τη ζωή, είναι ένας απελευθερωτικός αγώνας ενάντια σε κάθε είδους αιχμαλωσία, γι’ αυτό δεν είναι ένας πολιτικός αγώνας. Επειδή η πολιτική είναι μια τεχνική διαδικασία στα πλαίσια της συντήρησης του πολιτισμού, που έχει ως δεδομένη την ύπαρξη της πόλης, της πολιτείας και κατ’ επέκταση της αιχμαλωσίας και του διαχωρισμού από τον φυσικό κόσμο. Οπότε άλλο απελευθερωτική δράση, άγρια ελευθερία και αναρχία και άλλο πολιτισμός, πόλη, πολιτεία, πολιτική και ούτω καθ’ εξής.
Πολλοί αριστεροί και νεοφιλελεύθεροι θεωρούν ότι η επιστήμη έβγαλε την ανθρωπότητα από τον σκοταδισμό της θρησκοληψίας, ενώ οι ίδιοι κάνουν τα στραβά μάτια στο γεγονός ότι ο υλισμός, η τεχνική πρόοδος και ο ορθολογισμός της επιστήμης είναι το υπόβαθρο της σύγχρονης κυριαρχίας που έχει σαρώσει κάθε τι άγριο και ελεύθερο στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι σήμερα και ειδικά η πλειοψηφία των λεγόμενων προοδευτικών, αφομοιώθηκαν και προωθούν τις βασικές αντιλήψεις της κυριαρχίας.
Είναι οφθαλμοφανές ότι χρειάζεται να προωθηθεί μια συνολική θεώρηση για την απελευθέρωση και ένας νέος τρόπος να βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την κυριαρχία. Ο αγώνας για τα ντουβάρια είναι ο αγώνας για την διεκδίκηση μιας καλύτερης μοίρας εντός του πολιτισμού. Είναι ένας κυκλικός δρόμος που οδηγεί συνεχώς στο ίδιο σημείο, στο ότι είμαστε αιχμάλωτοι μιας μεγαμηχανής. Τα ντουβάρια του πολιτισμού, μας είναι παντελώς άχρηστα για μια ελεύθερη ζωή. Ενώ διεκδικώντας τα επικυρώνουμε την διαιώνιση της αιχμαλωσίας. Οι αγώνες που αναγνωρίζουν το βιομηχανικό σύστημα και τον καταμερισμό εργασίας ουσιαστικά βρίσκονται απέναντι στον αγώνα για τη ζωή. Η απελευθερωτική δράση ή θα είναι ευθέως ένας αγώνας για την ζωή ή θα μπλεχτεί στα μονοπάτια της πολιτικής και την διαδικασία μετασχηματισμού της κυριαρχίας. Οπότε θα πρέπει να δούμε ζητήματα όπως: τι αναπαράγει τον καταμερισμό εργασίας και την τεχνολογική πρόοδο, αλλά και που οδήγησαν αυτές οι διαδικασίες. Οδήγησαν προς την βιωσιμότητα της ζωής ή προς την καταστροφή της;
Ο πολιτισμός αντιμετωπίζει την ζωή ως την πρώτη ύλη που πρέπει να εκμεταλλευτεί για να κτιστεί ο τεχνητός κόσμος της κυριαρχίας, που στηρίζεται στην νεκροποίηση της ζωής. Με απλά λόγια, μια βασική διαδικασία που συντελείται στον πολιτισμό είναι να παίρνει τη ζωή και να την κάνει ντουβάρια και άψυχα αντικείμενα, έτσι ώστε να εξυπηρετείται η σύγχρονη φρενίτιδα, η αλλοτριωμένη καθημερινότητα και η αναπαραγωγή των ίδιων των διαδικασιών του.
Για να δράσουμε απελευθερωτικά σε μια συνολική κατεύθυνση θα πρέπει πρώτα να σπάσουμε τα στερεότυπα που έχει φτιάξει η κυριαρχία για το τι είναι ο άνθρωπος, τα ζώα και η φύση όλη. Ο αγώνας για τη ζωή, αν θέλει να είναι τέτοιος οφείλει να αναγνωρίσει και να σεβαστεί το ότι τα άλλα πλάσματα της φύσης υπάρχουν για να απολαμβάνουν την ζωή τους και όχι για να τα εκμεταλλεύονται. Ο φυσικός κόσμος δεν εξελίχτηκε τόσα χρόνια για να γίνει η πρώτη ύλη για τα γούστα του πολιτισμού, αλλά για να διατηρείται ως τέτοιος και για να συνεχίζεται η ζωή.
Σύμπραξη για την αναρχία
Άγρια ελευθερία και αναρχία χωρίς επιφάσεις
Η έννοια της ελευθερίας είναι ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει έντονα πολλούς φιλόσοφους και μη από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Η έννοια αυτή έχει διατυπωθεί με διάφορους τρόπους, ανάλογα πάντα και με τις γενικότερες πεποιθήσεις του καθενός που ασχολήθηκε με το θέμα αυτό.
Ελευθερία και φύση είναι δύο έννοιες που είναι σαφώς αλληλένδετες. Είναι οξύμωρο να συζητάει κανείς για την έννοια της ελευθερίας αγνοώντας την φύση. Η ελευθερία δεν είναι μια κατάσταση την οποία θα πρέπει να κατασκευάσουν κάποιοι. Δεν είναι ένα τεχνικό ζήτημα αλλά συσχετίζεται με την φυσική αρμονία και εξέλιξη. Από την άλλη η αιχμαλωσία και ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι γεγονότα που προέρχονται μέσω τεχνικών διαδικασιών επιβολής πάνω στην ελεύθερη ή φυσική κατάσταση. Η φύση γεννά (φύει) – χαρίζει ζωή και αναδημιουργείται συνεχώς με έναν ασύλληπτο τρόπο. Από την άλλη, οι διαδικασίες του πολιτισμού λειτουργούν ανταγωνιστικά προς τον βιώσιμο ρυθμό της φύσης. Γι’ αυτό άλλωστε και τα βιβλία της αρχαιολογίας είναι γεμάτα με εικόνες από ερείπια πολιτισμών.
Η κυριαρχία στην προσπάθειά της να μας πείσει πόσο φυσική είναι, φρόντισε να δομηθούν ένα σωρό επινοήματα. Οι άνθρωποι που έζησαν χωρίς κράτος και τα συναφή θεωρούνται κατώτερα όντα, ενώ μόλις πριν ένα αιώνα ήταν διαδεδομένη η αντίληψη ότι οι απολίτιστοι άνθρωποι δεν είναι καν άνθρωποι. Η παλαιολιθική περίοδος έπρεπε να φαντάζει σαν βούρκος, όπου επικρατούσε ο αλληλοσπαραγμός, η πείνα και ο φόβος. Επίσης τα άλλα ζώα θεωρούνται κατώτερα όντα επειδή υποτίθεται ότι δεν μιλάνε ή δεν σκέφτονται. Με την ίδια λογική θα πρέπει να βασανίζουμε και τους ανθρώπους που λόγω κάποιας ιδιαιτερότητας δεν μπορούν να μιλήσουν ή να εκφραστούν, όπως και τα ανθρώπινα βρέφη που δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμα. Επίσης λένε ότι μπορούμε να εξοντώνουμε τα δέντρα ή τα φυτά γενικότερα επειδή δεν μπορούν να περπατήσουν ή επειδή δεν έχουν το ίδιο νευρικό σύστημα με αυτό του ανθρώπου. Με λίγα λόγια ο πολιτισμός μας διδάσκει ότι το κάθε τι μη ανθρώπινο δεν είναι άξιο σεβασμού και ότι μπορεί να το χειριστεί όπως θέλει ο άνθρωπος επειδή απλά μπορεί να το κάνει. Οι ίδιοι άτοποι διαχωρισμοί βέβαια αναπαράγονται και στο εσωτερικό της κοινωνίας, όπως για παράδειγμα με βάση την ηλικία, το φύλο ή τη φυλή. Ο πολιτισμός επιβάλλεται στη φύση εξημερώνοντάς την με κάθε μέσο και κυρίως με τη βία. Είτε μιλάμε για άγρια ζώα, είτε για απολίτιστους ανθρώπους ή για ένα ποτάμι και μια χέρσα έκταση, όλα αυτά μέσω της εξημέρωσης θα μπουν στην υπηρεσία του πολιτισμού. Μέσα στο τεχνητό περιβάλλον που δομείται με βάση την πειθαρχία, την εξάρτηση και την επιβολή, η όποια συζήτηση περί ελευθερίας χάνει κάθε πραγματικό της νόημα.
Η έννοια της ελευθερίας μπήκε σε παζαρέματα και ένα σύννεφο από ιδεολογίες την θέλουν να είναι μια ρευστή έννοια. Τα παζαρέματα ξεκινούν στο σημείο κατά το οποίο βαφτίζεται η πρακτική της κυριαρχίας ως φυσική αναγκαιότητα. Με αυτόν τον τρόπο βρέθηκε η έννοια της ελευθερίας που έχει σχέση με την φυσική αρμονία, να μονομαχεί με την τεχνητά διαμορφωμένη έννοια και κατάσταση της εξάρτησης και της αναγκαιότητας. Η έννοια της ελευθερίας δέχεται απανωτά ραπίσματα, συσκοτίζεται και επανακαθορίζεται από την κυριαρχία, ενώ η αναγκαιότητα και η τεχνική πρόοδος ανυψώνονται και επευφημούνται ως φυσική εξέλιξη.
Διάφοροι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού μίλησαν για κοινωνικό συμβόλαιο εννοώντας στην ουσία τον θεσμό του κράτους. Ενώ υποστήριξαν ότι ο θεσμός αυτός ήταν η εύλογη λύση των διαφορών που επικρατούσαν μεταξύ των ανθρώπων που ζούσαν απολίτιστα. Η επιβολή του κράτους παρουσιάζεται σαν η αναγκαία συνθήκη για την ευημερία. Αφού παράλληλα αποδέχονται ένα σύνολο από διαχωρισμούς (άνθρωπος- ζώα και φύση, πολιτισμένος –απολίτιστος) έρχονται να μιλήσουν για ελευθερία! Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: πώς μπορείς να μιλάς για ελευθερία όταν αποδέχεσαι ένα σύνολο από διαχωρισμούς με βάση την ανωτερότητα του «Χ» από τον «Ψ»; Πώς μπορείς να θεωρείς πως ο πολιτισμένος είναι ανώτερος από τον απολίτιστο, από τα άλλα ζώα και τη φύση και να μιλάς για ελευθερία; Ή αλλιώς πώς μπορούμε αποδεχόμαστε τις απόψεις της κυριαρχίας και να προσπαθούμε να μιλήσουμε για ελευθερία;
Το σύνολο του πολιτισμένου πληθυσμού, χωρίς να είναι ένα ομοιογενές σώμα, με τον τρόπο που ζει διαχωρίζεται και σχηματίζει μια άτυπη ελίτ απέναντι στον φυσικό κόσμο. Ο πολιτισμός εκμεταλλεύεται για τα δικά του συμφέροντα και για την κάλυψη των δικών του διογκούμενων ενεργειακών αναγκών τον φυσικό κόσμο. Η χυδαία έννοια του «κοινωνικού συμβολαίου» που στην κυριολεξία της είναι το ίδιο το κράτος, είναι ο μηχανισμός που κατασκευάζει και διατηρεί τους διαχωρισμούς στο εσωτερικό της μαζικής κοινωνίας και στη σχέση της με τη φύση, έτσι ώστε να υπάρχει και να αναπτύσσεται ο πολιτισμός. Στην εποχή μας από τη μια το κράτος συντηρεί τα συμφέροντα της ελίτ της τεχνοκρατίας και της κεφαλαιοκρατίας έναντι της υπόλοιπης μαζικής κοινωνίας, ενώ από την άλλη διατηρεί και προωθεί τα συμφέροντα ολόκληρης της μαζικής κοινωνίας εις βάρος του φυσικού κόσμου. Εν τέλει το κράτος δεν είναι παρά ο θεσμός που αφού επέβαλε ένα σύνολο από διαχωρισμούς στην συνέχεια προστατεύει το οικοδόμημά του. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι οι θεσμικοί αυτοί διαχωρισμοί δεν αφορούν μόνο τους ανθρώπους αλλά επεκτείνονται και στον φυσικό κόσμο. Για παράδειγμα δεν μπορούμε να αφομοιώσουμε την άποψη ότι η Γή και τα ζώα ανήκουν στους ανθρώπους, επειδή αυτή είναι μια ανθρωποκεντρική και εξουσιαστική αντίληψη που βασίζεται πάνω σε ένα αβάσιμο διαχωρισμό που επέβαλε η κυριαρχία, ορίζοντας το ανθρώπινο είδος ως ανώτερο των άλλων υπάρξεων.
Η εξάρτηση που επιβάλει ο πολιτισμός στις ανθρώπινες σχέσεις είναι αυτό που μεταφράστηκε ως αναγκαιότητα. Για τον άνθρωπο που δεν γνώρισε την άγρια ελευθερία, αλλά γεννήθηκε σε συνθήκες εξημέρωσης, η εξάρτηση και η αναγκαιότητα απ’ ότι φαίνεται είναι δύσκολο να νοηθεί ως ανελευθερία. Φιλόσοφοι όπως ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας είχαν κάθε λόγο να καρατομούν την έννοια της ελευθερίας στο όνομα της αναγκαιότητας, αφού όλη τους η καλοπέραση και η ζωή στηριζόταν πάνω στο δουλοκτητικό σύστημα. Με τον ίδιο τρόπο σκέφτεται και η πλειοψηφία της σύγχρονης ανθρωπότητας στα ανεπτυγμένα κράτη. Ακριβώς επειδή σήμερα ο πολιτισμένος άνθρωπος είναι πλήρως εξαρτημένος από το βιομηχανικό σύστημα και τον βιασμό της μητέρας Γής, αντιλαμβάνεται την έννοια της ελευθερίας λειψά, μονοδιάστατα και συμφεροντολογικά. Η έννοια της ελευθερίας αλλοιώνεται από την στιγμή που η εξάρτηση από τους μηχανισμούς της κυριαρχίας εκλαμβάνεται ως αναπόφευκτο γεγονός.
Η έννοια της ελευθερίας, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι δημοκράτες, βασίζεται ακριβώς πάνω στο μοτίβο που αναφέραμε. Οι δημοκράτες αντιλαμβάνονται το κράτος και τον πολιτισμό ως δεδομένους «φυσικούς» θεσμούς και όχι ως επιβεβλημένα κατασκευάσματα της κυριαρχίας. Στη πόλη –κράτος της αρχαιότητας συναντάμε τη δημοκρατία, την ελίτ των πολιτών, τις πολιτικές διαδικασίες και όλα τα συναφή ενός πολιτισμού. Οι πολίτες της αρχαίας δημοκρατίας ήταν μια ελίτ έναντι των ξένων δούλων, ενώ κάθε συζήτηση περί δημοκρατικών ελευθεριών αναφερόταν μόνο στο σύνολο των ανδρών πολιτών. Οι σύγχρονοι αριστεροί δημοκράτες -αμεσοδημοκράτες προτάσσουν τη διατήρηση μιας μορφής κράτους (διευρυμένο ή συρρικνωμένο) στο οποίο δεν θα προασπίζονται τα συμφέροντα μόνο της κεφαλαιοκρατικής ελίτ (που μερικοί αριστεροί θέλουν να καταργήσουν) αλλά όλων των κατοίκων μιας χώρας. Με αυτό τον τρόπο υπερασπίζονται τον πολιτισμό διατηρώντας τον διαχωρισμό και τις απόψεις περί ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους σε σχέση με τα άλλα ζώα και τη φύση γενικότερα. Όμως αγνοούν ότι ο θεσμικός διαχωρισμός του ανθρώπου από τον φυσικό κόσμο αναπαράγει και τους διαχωρισμούς εντός της κοινωνίας των πολιτών. Από την άλλη οι δεξιοί δημοκράτες –αμεσοδημοκράτες κινούνται στο ίδιο μοτίβο, μόνο που προασπίζονται πιο έντονα τα συμφέροντα των ντόπιων έναντι των ξένων.
Ας δούμε τώρα την έννοια της ελευθερίας από την αναρχική-αντιπολιτισμική οπτική. Η δόμηση του κράτους και του πολιτισμού στηρίχτηκε στην επιβολή και την αιχμαλωσία ανθρώπων και όχι μόνο. Η αιχμαλωσία και η εξημέρωση ζώων ήταν μια εξουσιαστική πρακτική και θεμελιώδες γεγονός για να δομηθούν κράτος και πολιτισμός. Η λέξη κεφάλαιο και καπιταλισμός προέρχονται από το μέτρημα των κεφαλών (λατινικό:caput, capitis) των αιχμάλωτων βοδιών που είχε στην κατοχή του ο ιδιοκτήτης της αρχαιότητας. Στις απαρχές του πολιτισμού, αυτός που κατείχε τους πιο πολλούς ζωικούς και ανθρώπινους δούλους ήταν και ο πιο πλούσιος. Η υποδούλωση των ζώων ενδυνάμωσε την κυριαρχία και έφερε άνθιση στον πολιτισμό, αν και συχνά στην ιστορία ασθένειες προερχόμενες από την κτηνοτροφία σάρωναν τον πληθυσμό. Τα ζώα εξαναγκάζονταν να δουλεύουν στις γεωργικές εργασίες, στο κουβάλημα ογκόλιθων και κορμών δέντρων για το κτίσιμο φρουρίων και μνημείων, ως μεταφορικό μέσο στις πολεμικές εκστρατείες μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, στην κίνηση των μύλων και τόσες άλλες εργασίες. Η ενδυνάμωση μιας πόλης –κράτους μεταξύ άλλων σήμαινε την καλή λειτουργία της γεωργικής παραγωγής, την καλή λειτουργία της πολεμικής μηχανής και την πρόοδο των τεχνολογιών πολέμου, την αύξηση των εκτρεφόμενων ζώων και την αύξηση του πληθυσμού της σε πολίτες και δούλους. Έτσι η αναμενόμενη πορεία εξέλιξης μιας πόλης -κράτους ήταν να επεκτείνεται κατακτώντας από την μια πιο αδύναμες πόλεις –κράτη, τις καλλιεργούμενες εκτάσεις και τα εκτρεφόμενα ζώα, ενώ από την άλλη κατακτούσε επίσης ελεύθερες κοινότητες ανθρώπων, ελεύθερες εκτάσεις γης και άγρια ζώα.
Ο διαχωρισμός και ο κατακερματισμός της ολότητας του φυσικού κόσμου ήταν προτεραιότητα για τη δόμηση της πόλης –κράτους και του πολιτισμού. Η αναρχική θεώρηση και αντίληψη έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με αυτούς τους διαχωρισμούς, επειδή αν μη τι άλλο είναι η προϋπόθεση για την ύπαρξη της κυριαρχίας. Ακριβώς επειδή η αναρχία αποστρέφεται τους διαχωρισμούς που επιβάλλει η κυριαρχία, συγκρούεται μετωπικά με κάθε τύπου αιχμαλωσία και εκμετάλλευση, όπως είναι η αιχμαλωσία ανθρώπων από ανθρώπους και άλλων ζώων από ανθρώπους. Η αναρχία αποστρέφεται τις ελίτ, τις τάξεις και τους διαχωρισμούς της ολότητας του φυσικού κόσμου.
Το να επιδιώκουμε το γκρέμισμα κάθε φυλακής και εξουσιαστικού διαχωρισμού, όπως και των ιδεολογιών που αναπαράγουν την συνθήκη του εγκλεισμού είναι βασική αναρχική θέση ενάντια στην κυριαρχία. Γι’ αυτό δεν αποδεχόμαστε την ολότητα του φυσικού κόσμου τεμαχισμένη, έτσι όπως την θέλει ο πολιτισμός, η δημοκρατία και η κάθε εξουσία. Επειδή η «θεία ενότητα» (η ολότητα του φυσικού κόσμου κατά τους Αβοριγίνες) είναι αυτή που μας γέννησε και μας χάρισε την ζωή. Μια ζωή η οποία θα ήταν ελεύθερη και χωρίς αιχμαλωσία, αν η κυριαρχία δεν επέβαλε τους διαχωρισμούς της, που στηρίζονται πάνω σε επινοήματα «περί ανωτερότητας».
Μια τάση που υπερισχύει στην πολιτισμένη ανθρωπότητα είναι ο φόβος μπροστά στην ελευθερία, ο φόβος του να ζήσει κανείς χωρίς την εξάρτηση από το κράτος και τον πολιτισμό. Όπως ένα πουλί που γεννήθηκε μέσα σε κλουβί και ίσως επειδή δεν ξέρει τι συμβαίνει έξω από αυτό φοβάται να πετάξει από την ανοιχτή πόρτα, έτσι μοιάζει και η ανθρωπότητα στον πολιτισμό. Ο φόβος, η εξάρτηση και συχνά η βόλεψη μέσα στην μηχανή καταπίεσης του πολιτισμού τρέφουν ύπουλα τις συμβάσεις και το αίσθημα της ασφάλειας. Για να πετάξουμε όμως μακριά από το κλουβί, θα πρέπει να κόψουμε κάθε υλικό(πχ. μαζική παραγωγή) και άυλο(πχ. μοιρολατρία) δεσμό μας με αυτό. Κάπου εδώ είναι που η κάθε ατομικότητα πρέπει να κάνει την υπέρβαση, να εξεγερθεί και να αρνηθεί την θέση και το ρόλο που έχει μέσα στη μηχανή καταπίεσης. Επειδή μόνο μέσα από την αυταπάρνηση και την αντίθεση προς την γενικευμένη πλεονεξία που παράγει η μηχανή καταπίεσης θα μπορέσουμε να βαδίσουμε προς την αναρχία και την παύση κάθε αιχμαλωσίας.
Το αναρχικό σύνθημα: «όσο υπάρχουν φυλακές κανείς δεν θα είναι ελεύθερος» έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Δεν θα συναντήσουμε καμιά φυλακή (κτηριακό συγκρότημα) ξεκομμένη από το εξουσιαστικό σύμπλεγμα των θεσμών του κράτους και τον τρόπο ζωής της μαζικής κοινωνίας. Κι αυτό επειδή η ύπαρξη της φυλακής αντανακλά την ύπαρξη του κράτους και της κυριαρχίας. Θα υπάρχουν φυλακές όσο θα υπάρχει το κράτος που τις διατηρεί και όσο η κοινωνία δεν αρνείται το σύστημα που εμποδίζει την αναρχία να διαχυθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με την συνθήκη της αιχμαλωσίας. Αυτός που αιχμαλωτίζει ή ανέχεται την αιχμαλωσία κάποιου άλλου δεν έχει γκρεμίσει ακόμα μέσα του τα τείχη. Ως συστηματοποιημένες διαδικασίες, η εξημέρωση, η αιχμαλωσία και η εκμετάλλευση κάποιου ζώου από κάποιο άλλο δεν συναντιούνται πουθενά στον φυσικό κόσμο, μόνο στον πολιτισμό. Αυτές οι διαδικασίες είναι αυθαίρετα επινοήματα που στην εξέλιξη τους έγιναν θεσμοί, οι οποίοι στερούν την ελευθερία.
Μια ζωή ελεύθερη θα υπάρξει μόνο γκρεμίζοντας κάθε φυλακή, διακόπτοντας κάθε είδους αιχμαλωσία, εξάρτηση και διαχωρισμό. Μιλάμε για την παύση κάθε αιχμαλωσίας ανθρώπου από άνθρωπο και άλλου ζώου από άνθρωπο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για αναρχία όταν κάποια ομάδα ανθρώπων με την επίφαση της αναγκαιότητας αιχμαλωτίζει σε κλουβιά άλλα πλάσματα της φύσης. Για την αναρχία η συνθήκη της αιχμαλωσίας και του εγκλεισμού είναι ότι πιο εχθρικό υπάρχει και αυτό δεν αλλάζει, επειδή τότε θα μπούμε στα «λημέρια» της κυριαρχίας. Για να απελευθερωθεί όλη η πλάση θα πρέπει να τελειώνουμε με την δυσωδία που αποπνέει η έννοια της ελευθερίας ενταγμένη μέσα στους κρατικούς θεσμούς και τον πολιτισμό. Γι’ αυτό ας μιλήσουμε για την άγρια ελευθερία και την αναρχία χωρίς επιφάσεις, επειδή αλλιώς τα πράγματα μπερδεύονται με εξουσιαστικές επιδιώξεις.
Άγρια ελευθερία πάει να πει η ύπαρξη δίχως την εξάρτηση από κάποιο εξουσιαστικό τεχνικό σύστημα, το κράτος, την εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αιχμαλωσία κάποιου πλάσματος. Άγρια ελευθερία θα πει μια απλή και φυσική ζωή απαλλαγμένη από τις αντιλήψεις της κυριαρχίας για το τι είναι ο άνθρωπος, τα άλλα ζώα και η Γη γενικότερα. Άγρια ελευθερία θα πει το κάθε πλάσμα να διαμορφώνει το ίδιο την ζωή του χωρίς να αιχμαλωτίζει και να αιχμαλωτίζεται.
Η βιωσιμότητα της βιόσφαιρας και η άγρια ελευθερία βρίσκονται πάνω από κάθε επίπλαστη ανθρώπινη ανάγκη. Αναρχία ή άγρια ελευθερία πάει να πει ότι δεν αιχμαλωτίζω, δεν αποδέχομαι την αιχμαλωσία μου μα ούτε την αιχμαλωσία κανενός πλάσματος.
Σύμπραξη για την αναρχία
Όταν ο αντιφασισμός κατακερματίζει την ολότητα της αναρχίας
Και να που ξαφνικά η επιθυμία και η αναγκαιότητα για επίθεση στο κράτος μπήκε μέχρι νεοτέρας στην άκρη, για να αντιμετωπιστεί η άνοδος των φασιστών. Ή μήπως εξ’ αρχής δεν είχε στοχευτεί όσο θα έπρεπε το κράτος;
Παρόλο που στον ελλαδικό χώρο εδώ και 39 χρόνια η διαχείριση της κρατικής και τεχνοβιομηχανικής υπόστασης πραγματοποιείται μέσω της δημοκρατικής οδού, παρατηρούμε το τελευταίο χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα πριν και μετά τις εκλογές, μια ραγδαία έξαρση των κινήσεων που προσδιορίζονται στο αντιφασιστικό μπλοκ και μια σαφή παράκαμψη της συνολικής αντικρατικής δράσης. Πριν τις τελευταίες εκλογές και υπό την «απειλή» της εισόδου της χρυσής αυγής στη βουλή, αναπτύχθηκε με τις ευλογίες και τη μεγάλη μητρική αγκαλιά της αριστεράς (εντός και εκτός βουλής) και όχι μόνο, ένα μέτωπο ενάντια στην απειλή του φασισμού. Το μέτωπο αυτό δοκίμασε τα κινηματικά αντανακλαστικά και συνεχίζει με πληθώρες αντιφασιστικές πορείες και άλλες κινήσεις στα προάστια και στο κέντρο διάφορων πόλεων του ελλαδικού χώρου. Όλη αυτή η αντιφασιστική έξαρση και δημοκρατική επίκληση βασίζεται σε μια παρτίδα καλά στημένη από τα αριστερά και αριστερίστικα δεκανίκια του συστήματος, κινούμενη στα θολά νερά των κινηματικών διαδικασιών.
Η απουσία κριτικής σκέψης, η αδιαφορία μπροστά στη συσσωρευμένη εμπειρία και γνώση, η πρόσμιξη των αναρχικών αντιλήψεων στην κινηματική και αντιφασιστική σούπα αλλά και στα μολυσμένα νερά της πολιτικής, θριάμβευσε! Εξουδετερώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο την απελευθερωτική δραστηριοποίηση και τη δυνατότητα συνολικής αντιμετώπισης των διάχυτων εξουσιαστικών σχέσεων. Με αυτό το ζήτημα θα επιχειρήσουμε να καταπιαστούμε παρακάτω. Μέσα από μια οπτική που προσδοκά την εξάπλωση της φλόγας της εξέγερσης ενάντια στο κράτος και στο βιομηχανικό σύστημα. Ερμηνεύοντας με τρόπο συνολικό και όχι μερικό τον τρόπο που λειτουργεί και αναπαράγεται η κρατική δόμηση.
Ισχυροποίηση της ακροδεξιάς ή η κυριαρχία είναι παντού;
Πράγματι, δεν μπορεί να αρνηθεί κανένας την άνοδο του ακροδεξιού πόλου που εκφράστηκε και εκλογικά με την είσοδο της χρυσής αυγής στη βουλή. Όπως πραγματικότητα είναι και οι καθημερινές ρατσιστικές επιθέσεις φασιστοειδών που έχουν ως στόχο κυρίως μετανάστες. Ακόμα δε λείπει βέβαια και η «δυναμική είσοδος» του «νέου» αριστερού κομματιού του συστήματος στις διαχειριστικές υποθέσεις του κράτους. Βεβαίως, όλες αυτές οι πολιτικές διαδικασίες δεν αφορούν τις απελευθερωτικές προσπάθειες αλλά αντίθετα αφορούν εξουσιαστικές επιδιώξεις και αναδιαρθρώσεις που συντελούνται στον κόσμο της κυριαρχίας.
Η μαζική κοινωνία απ’ την άλλη, όντας αλλοτριωμένη από την ίδια της τη συνθήκη ως τέτοια και βρισκόμενη σε άμεση αλληλεξάρτηση με την κρατική μηχανή υιοθετεί και αναπτύσσει εξουσιαστικές συμπεριφορές, που είτε εκφράζονται άμεσα μέσω των σχέσεων που αναπτύσσονται εντός της είτε επικυρώνοντας μέσω δημοκρατικών διαδικασιών (βλ. εκλογές) την πρακτική εφαρμογή του κρατισμού.
Όλα αυτά (οι διαδικασίες μαζοποίησης και ελέγχου) όμως δεν μπορούν να λειτουργήσουν παραπλανητικά για αυτούς που αγωνίζονται ενάντια σε κάθε εξουσιαστική συνθήκη και οικοδόμημα, όπως και αν αυτά εκφράζονται κάθε φορά μέσα στο χρόνο και σε κάθε γεωγραφική περιοχή.
Ο νεοναζισμός (δηλαδή ο νέο-εθνικοσοσιαλισμός) δεν είναι μια παρέκκλιση από τη δημοκρατία όπως καυχιούνται οι δημοκράτες αλλά και τα δύο καθεστώτα αποτελούν αδιάσπαστα συγκοινωνούντα δοχεία. Ο νεοναζισμός είναι συστατικό και αναπόσπαστο κομμάτι του τεχνοβιομηχανικού συστήματος και του κρατισμού, που η διαδικασία τους δε θα διστάσει να βγάλει μπροστά (όπως έχει γίνει και άλλες στιγμές στο παρελθόν), αν φανεί ότι η παρούσα (ή άλλη) μορφή διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων δεν εξυπηρετεί περεταίρω.
Όμως από απελευθερωτική οπτική, η προσκόλληση στον αντιφασισμό, όπως άλλωστε και η ενασχόληση με ζητήματα που δεν αγγίζουν το σύνολο της κυριαρχίας σε ανθρώπους και φύση, αλλά επιμέρους κομμάτια της, δεν προωθεί την υπόθεση της συνολικής απελευθέρωσης. Καθώς αν η οποιαδήποτε δράση δε στοχεύει στις αιτίες που δημιουργούν τη δυστυχία και την καταστροφή επάνω στα έμβια και μη όντα του πλανήτη, σίγουρα θα καταλήξει να λειτουργεί απλά ως αναμορφωτής και μεταρρυθμιστής των συνθηκών αυτών. Η συνολική αντιμετώπιση του κρατικού και βιομηχανικού οικοδομήματος είναι ουσιαστικό ζήτημα για τον αναρχικό απελευθερωτικό αγώνα.
Ο αντιφασισμός και η αποδοχή της κρατικής μηχανής
Μπροστά στην κινηματική συσπείρωση και «ήττα» του φασισμού και των νεοναζί, θάβονται στο παρελθόν, διαφορές, αντιθέσεις και προοπτικές ενώ τη θέση τους καταλαμβάνει η «αναγκαία» συνεργασία αναρχικών με αριστερούς αλλά και λοιπούς μελλοντικούς και τωρινούς εξουσιαστές. Ας είναι καλά το άγιο κίνημα, που όλους τους καλούς χωρά! Η προσκόλληση στον αντιφασιστικό αγώνα, ενδυναμώνει τους δημοκρατικούς μηχανισμούς, που μένουν ανέγγιχτοι και οδηγούν στην εκ νέου ενδυνάμωση του κρατισμού. Γιατί η τοποθέτηση και η δράση σε ένα μέρος της κυριαρχίας και όχι στη συνολική της δόμηση, αφήνει ανέγγιχτο κάποιο άλλο κομμάτι της που μάλιστα ενδυναμώνεται και τις περισσότερες φορές αν όχι όλες, αναδεικνύεται ως η «ορθολογικότερη» και «δικαιότερη» λύση.
Στην αριστερά (εξωκοινοβουλευτική ή μη) αλλά και σε κάθε άλλη εξουσιαστική αντίληψη δεν έχουμε να προσδώσουμε τίποτα, γιατί ως εξουσιαστές και θιασώτες του κράτους και της τεχνολογικής προόδου, είναι αυτονόητο να πράττουν αναλόγως και να χρησιμοποιούν μεθόδους παρόμοιες. Επομένως ας πράξουν όπως νομίζουν χωρίς την συναίνεση του αναρχικού απελευθερωτικού αγώνα. Επειδή αντίθετα, όσοι μάχονται για την ολική καταστροφή της αθλιότητας της κυριαρχίας, για να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια ζωή άγρια και ελεύθερη που θα βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση, οφείλουν να πράττουν με τρόπο αντικρατικό και συνολικό.
Η μόνη δραστηριοποίηση που μας απασχολεί και αξίζει να αφοσιωθεί κανείς, είναι η απελευθερωτική και η οποία συνοδεύεται από την αντίστοιχη οπτική και σκέψη. Επομένως το ζήτημα του εθνικισμού ή νεοναζισμού δεν μπορεί να ερμηνευτεί και να αντιμετωπιστεί με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι το κομμουνιστικό, το δημοκρατικό ή οποιοδήποτε άλλο σύστημα διαχείρισης του πολιτισμού και των σκουπιδιών του. Καλούμαστε λοιπόν να ξεχάσουμε τις σφαγές, τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια εξεγερμένων, αγωνιζόμενων και αναρχικών, την καταστολή εξεγερσιακών γεγονότων από τα «παραδεισένια» κομμουνιστικά καθεστώτα (και όχι μόνο) και να συνεργαστούμε μαζί με τους ιδεολογικούς θιασώτες του λενινισμού και λοιπούς εχθρούς της απελευθέρωσης.
Δεν ξεχνιούνται τα καθεστώτα που έχουν προκαλέσει ποταμούς αίματος, βασανισμού και βαρβαρότητας σε τόσους και τόσους ανθρώπινους και μη πληθυσμούς και έχουν μολύνει ανεπανόρθωτα τη βιόσφαιρα. Και όμως, όλα αυτά όταν παρουσιάζεται κάθε φορά μια υπαρκτή ή μη κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», κάποιοι θέλουν να επιβάλουν την λήθη…
Η συνολική τοποθέτηση απέναντι στο κόσμο της κυριαρχίας και η αντίστοιχη εμπλοκή για την καταστροφή του, αντιβαίνει την μεταρρύθμιση ή την «επαναστατική» αλλαγή της αθλιότητας του κράτους και του πολιτισμού. Ο αντιφασισμός μπορεί να νοηθεί μονάχα ως ένα μέρος του συνολικότερου αντικρατικού αγώνα. Να το πούμε πιο αναλυτικά; Είμαστε το ίδιο αντιφασίστες, όσο είμαστε αντιδημοκράτες, αντικομμουνιστές αλλά και εχθρικοί απέναντι σε οποιοδήποτε άλλο σύστημα κυριαρχίας που επιβάλλεται στις ατομικότητες και στο φυσικό κόσμο ως ολότητα. Γιατί ακριβώς πάνω απ’ όλα είμαστε αναρχικοί, που σημαίνει ότι τοποθετούμαστε πέρα και ενάντια από κάθε πολιτικό και οικονομικό σχηματισμό που στερεί την αγριότητα και την αυθεντικότητα της ζωής. Και ως τέτοιοι οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε στο σύνολο της κρατικής και εξουσιαστικής δόμησης. Γιατί δε θέλουμε να ξεμπερδεύουμε μόνο με μια μορφή του κράτους, ενισχύοντας έτσι μια άλλη (πχ φασισμός, δημοκρατία).
Η αναρχία δεν είναι ένα ρούχο που φοριέται ή παραγκωνίζεται ανάλογα με τις απαιτήσεις της μαζικότητας, των μαζικών δομών ή των περιστάσεων. Και ο/η αναρχικός/η δεν είναι μια ιδιότητα που φοράει μια το αόριστο προσωπείο του αντιφασίστα, μια του αντικαπιταλιστή, του γείτονα ή του κατοίκου, ανάλογα με τις περιστάσεις. Κάθε άλλο, η αναρχία εμπεριέχει συγκεκριμένα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά που οφείλουν να συνοδεύονται σε κάθε δράση και στάση στη ζωή και όχι να ξεχνιούνται στις συνελεύσεις.
Όταν οι αντι-δομές αντικαθιστούν τις δομές του κράτους
Ένα άλλο ζήτημα που απασχολεί και εύλογα προβληματίζει, αφορά τη δημιουργία αντιφασιστικών(και όχι μόνο) πολιτοφυλακών, περιπολιών και όλα τα συναφή σε γειτονιές και πόλεις. Η προβληματική που τίθεται είναι, τι σχέση μπορεί να έχει η απελευθερωτική και εξεγερσιακή δράση, με αντιλήψεις που εμπεριέχουν το έμβρυο της εξουσίας και που μάλιστα οι ρίζες τους προέρχονται από οφθαλμοφανή εξουσιαστικά μορφώματα; Απουσιάζει ή εντέχνως «ξεχνιέται» η αντίληψη πως ο αγώνας για την αναρχία δεν υιοθετεί σε καμία περίπτωση τα όπλα και τις λογικές που αντιπαλεύει. Κατά αυτόν τον τρόπο, ο αναρχικός αγώνας παραγκωνίζεται και αντικαθίσταται από μια ακόμα εξουσιαστική καρικατούρα που καλύπτεται απλά με απελευθερωτικό μανδύα. Το ότι κάποιοι αναρχικοί στο παρελθόν (Ισπανία ‘36) ανέπτυξαν παρόμοιες μεθόδους δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις αφομοιώσουμε και να τις αποδεχτούμε ως αναρχικές πρακτικές.
Η απελευθερωτική δράση δεν αναπτύσσεται και δεν διαχέεται με «μπροστάρηδες» που θα βγουν στους δρόμους να υπερασπιστούν τα δημοκρατικά δικαιώματα ή την ασφάλεια της κοινωνίας, ακόμα και αν υπάρχουν πράγματι άνθρωποι κατατρεγμένοι και εξαθλιωμένοι. Θα έχει μεγάλη διαφορά άραγε αν οι λεγόμενες πολιτοφυλακές ή περιπολίες δεν πραγματοποιούνται από μπάτσους ή από φασίστες αλλά αυτή τη φορά από «αναρχικούς»; Θα αναδειχτεί η απελευθερωτική προοπτική και η αδιαμεσολάβητη δράση αν παίξουμε το ρόλο του μάχιμου φύλακα και προστάτη της κοινωνίας και των μεταναστών; Θα προωθήσουμε την εξέγερση προς κάθε εξουσιαστική συνθήκη και δομή, κυκλοφορώντας αφίσες και κείμενα με το κοντόφθαλμο και μερικό αντιφασιστικό περιεχόμενο;
Εξάλλου η προσδοκία να «καθαριστούν» οι γειτονιές και οι δρόμοι από φασίστες, πέρα από το ότι εμπεριέχει τακτικές που χρησιμοποιούνται στο παρών και στο παρελθόν από το κράτος, περικλείει και την άποψη ότι οι δομές της κυριαρχίας μας ανήκουν. Αλλά ούτε οι δρόμοι, ούτε οι γειτονιές, ούτε οι πλατείες μας ανήκουν. Ανήκουν στο κόσμο της κυριαρχίας και λειτουργούν μονάχα για την αναπαραγωγή της.
Απ’ την άλλη, δεν μπορεί να ειπωθεί το να μην τσακιστεί ο νεοναζισμός όπως και κάθε εξουσιαστική πρακτική. Είναι όμως άκρως παραπλανητική η προβολή του μεμονωμένου νεοναζί ως το «μαύρο πρόβατο» της αγίας δημοκρατίας. Κι ο λόγος είναι ότι έτσι ξελασπώνεται το κράτος και ο αλλοτριωμένος τρόπος ζωής που επιβάλλει, αυτό δηλαδή που έθρεψε και τρέφει κάθε εξουσιαστική αντίληψη και πρακτική όπως και τον νεοναζισμό. Άλλωστε τις φυλακές, τα κέντρα αιχμαλωσίας μεταναστών, τους φράχτες στα σύνορα και οι συλλήψεις λαθρομεταναστών που οργανώθηκαν το τελευταίο διάστημα δεν είχαν σχέση με την δράση κάποιας νεοναζιστικής οργάνωσης αλλά με τις αποφάσεις και την δράση του «πολύχρωμου» κοινοβουλίου, της αριστεράς και της δεξιάς.
Αν γίνει κατορθωτό να στηθούν ισχυρά αναχώματα στην καταστροφική επέλαση του τεχνολογικού και βιομηχανικού συμπλέγματος κυριαρχίας, θα γίνει μέσω της καθολικής ερμηνείας και απόρριψης των συνθηκών υποδούλωσης που προάγει ο κρατισμός και ο πολιτισμός. Ενάντια σε οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα που επιβάλλεται κάθε φορά. Πάνω σε αυτή την προοπτική, οι αναρχικές ομάδες και άτομα, με την ειλικρινή και συνολική τους στάση, έχουν να προσφέρουν με πολύμορφο τρόπο πολλά και ουσιαστικά.
Σύμπραξη για την αναρχία
Κανένα σχόλιο