---

---

Έχω κάποιες σκέψεις που θα ’θελα να μοιραστώ μαζί σας, αν σας ενδιαφέρει να τις διαβάσετε:

Πρέπει να ομολογήσω ότι, λίγο πριν τον εγκλεισμό μου, δεν είχα πολυσκεφτεί πώς είναι να ’χεις εμμηνόρροια μες στη φυλακή. Μόλις όμως συνειδητοποίησα πως επρόκειτο να φυλακιστώ, το ζήτημα αυτό μου προκάλεσε ανησυχία που με τριβέλιζε στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Τώρα, που έχω περάσει έναν ολόκληρο εμμηνορροϊκό κύκλο στη φυλακή (κι είμαι στα μέσα του κύκλου της επόμενης περιόδου) συνειδητοποιώ πως οι ανησυχίες μου δεν ήτανε αβάσιμες. Διαπίστωσα –όπως και τόσα άλλα άτομα, άλλωστε– ότι η αιμορραγία στη φυλακή προκαλεί στ’ αλήθεια αναστάτωση. Βιώνεται ως μια συνθήκη που είτε λειτουργεί εσκεμμένα για να μας ξεφτιλίσει είτε απορρέει από μέτρα για την εξοικονόμηση δαπανών, με την ίδια συνέπεια σε καθεμία απ’ τις δυο περιπτώσεις: την ταπείνωση των κρατουμένων. Η φυλακή μάς κάνει να μισούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, μας στρέφει ενάντια στο ίδιο μας το σώμα.

Κοιτάξτε· πραγματικά δε μ’ αρέσει να διογκώνω καταστάσεις, κι ούτε είναι του γούστου μου να γίνομαι δραματική, γι’ αυτό πιστέψτε με πως δεν προσπαθώ να κάνω τίποτε απ’ τα δυο όταν μιλάω για τις επιπτώσεις της φυλάκισης σε συνδυασμό με την περίοδο των γυναικών. Θα εξηγήσω τι εννοώ.

Πρώτα απ’ όλα, δεν επαρκούν όσες σερβιέτες μάς δίνονται – όταν μας δίνονται δηλαδή, γιατί μπορεί να πούνε πως τους έχουν τελειώσει. Κάποτε –προτού κλείσουν κι εμένα εδώ μέσα– αρνούνταν να δώσουν σερβιέτες στις κοπέλες επί δύο συνεχόμενες βδομάδες. Ύστερα, οι σερβιέτες είναι μικρές και δεν έχουν φτερά, κι αν δεήσουν να μας τις δώσουν, προμηθεύουν την καθεμία με προκαθορισμένο αριθμό. Ίσως αναρωτηθεί κανείς: ταμπόν δεν παίζουν; Δεν υπάρχουν ταμπόν στο ομοσπονδιακό κέντρο κράτησης (FDC). Άλλοτε μπορούσες ν’ αγοράσεις πανάκριβα ταμπόν απ’ το μπακάλικο της φυλακής, αν είχες τα φράγκα, αλλά κι αυτό δεν ισχύει πια. Τις πρώτες πέντε βδομάδες που έχω περάσει εδώ, λέγανε πως τους έχουν τελειώσει τα ταμπόν, και τώρα χωρίς προειδοποίηση τα βγάλανε κι απ’ τη λίστα προϊόντων του μπακάλικου.*

Ντάξει, να συμπληρώσω και κάτι: δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς μπουγάδα, και τα περισσότερα παιδιά εδώ πέρα δε νιώθουν τρελή άνεση να στέλνουν στα πλυντήρια ματωμένα ρούχα ή σεντόνια.

Άσχετα απ’ το ρόλο που βαράει η διοίκηση της φυλακής, τ’ αποτέλεσμα είναι πως, ακόμα κι αν αισθάνεσαι συμφιλιωμένη με την περίοδό σου, μετατρέπεται σε μια εμπειρία ταπείνωσης και περιορισμού (μιλώντας για ταπείνωση, δε θα ξέρω πώς να τελειώσω άμα αρχίσω να θίγω την κολπική έρευνα και τους σωματικούς ελέγχους, όπου κοπέλες υποχρεώνονται να μένουν τσίτσιδες και μπορεί να ’χουν περίοδο εκείνη τη στιγμή, χωρίς μάλιστα να φοράνε κάνα ταμπόν…). Ο περισσότερος κόσμος εδώ μέσα περιγράφει τις μέρες της περιόδου στη φυλακή ως μία απ’ τις χειρότερες πραγματικότητες του εγκλεισμού. Η εμμηνόρροια προξενεί άγχος και αβεβαιότητα λόγω των συνθηκών που καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε.

Έχω πολλά ακόμη να πω γι’ αυτό το θέμα, μα θα σταματήσω για τώρα. Πάντως, ξέρω πως δεν ήτανε κάτι που πολυσκέφτηκα πριν τη φυλάκισή μου, και θα ’θελα να είχα προετοιμαστεί, οπότε μου ’ρθε να μοιραστώ τη σκέψη.

Επίσης, ελπίζω να μη σας πειράζει που όλα αυτά είναι ένα τεράστιο ρεύμα συνειδητότητας, κι όχι οι πιο εύγλωττοι συλλογισμοί που θα μπορούσα να διατυπώσω. Και ένα πελώριο ευχαριστώ στο φιλαράκι μου που ’χει εντρυφήσει στην ανορθογραφία μου και στο φριχτό γραφικό μου χαρακτήρα…

Θέλω να ξέρετε πως την παλεύω ακόμη μια χαρά. Γνωρίζομαι καλύτερα με τις νέες φιλενάδες μου, κι είναι πάντοτε συναρπαστικό όταν οι φιλίες αρχίζουν να σημαίνουν πολύ περισσότερα απ’ οτιδήποτε επιφανειακό. Ακόμη δε σκαμπάζω πάρα πολύ από χαρτοπαιξία, αλλά τα καταφέρνω καλά στο βόλεϊ.

Παράλληλα, γυμνάζομαι εδώ και μέρες και διαβάζω ένα κάρο πράγματα. Θέλω να σας ευχαριστήσω όλες κι όλους για την αφάνταστη υποστήριξη, και να ζητήσω πάλι συγγνώμη απ’ όσους κι όσες δεν έχουνε λάβει προς το παρόν κάποιο γράμμα μου σε απάντηση των επιστολών τους. Τα λόγια σας σημαίνουν πάρα πολλά για μένα.

Τέλος πάντων, αυτά· συνεχίστε να χαμογελάτε, συνεχίστε ν’ αγωνίζεστε·
σε αλληλεγγύη,
Κτήο

ΥΓ. Μια κραυγή δύναμης για τους απίστευτους ανθρώπους που φροντίζουν τη γάτα φίλη μου. Μου λείπει κάθε μέρα και κάθε νύχτα, αλλά νιώθω κάπως καλύτερα γνωρίζοντας πόση αγάπη παίρνει από σας.

* Αφότου έβγαλε το κείμενο αυτό, η Κτήο ενημέρωσε πως έφεραν βελτιωμένες σερβιέτες κι ότι τους είπαν πως τα ταμπόν θα επανέλθουν στο μπακάλικο κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον.

Πηγή


Μπορείτε ν’ αλληλογραφήσετε και με τους δύο αιχμαλώτους του Grand Jury στην εξής διεύθυνση:
– Katherine Olejnik #42592-086
– Matthew Kyle Duran #42565-086
FDC SeaTac, P.O. Box 13900
Seattle, WA 98198, USA