Ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική δεν ξεκινάει τώρα που τον θυμήθηκαν τα δελτία των 8. Πρόκειται για έναν πολύχρονο, μαζικό και πολύμορφο κοινωνικό αγώνα, που η εκάστοτε έκφραση και έντασή του καθορίζεται από τις συνθήκες μέσα στις οποίες συντελείται. Άλλοτε περιλαμβάνει πορείες στο χωριό ή στο βουνό, άλλοτε αποκλεισμούς δρόμων και άλλοτε καταστροφές των εγκαταστάσεων της εταιρείας, όπως αυτή που έγινε τα ξημερώματα της Κυριακής 17/2/2013, στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός, στην τοποθεσία Σκουριές του όρους Κάκαβος στη Μ.Παναγιά Χαλκιδικής. Από την Κυριακή μέχρι και σήμερα, οι δυνάμεις καταστολής, στο πλαίσιο του δόγματος της μηδενικής ανοχής, και χρησιμοποιώντας μεθόδους αντιποίνων, εισβάλλουν βίαια σε σπίτια και καφενεία και προσαγάγουν αγωνιζόμενους κατοίκους, βάσει υποδείξεων της εταιρείας, στοχεύοντας κατά προτεραιότητα σε μέλη των επιτροπών αγώνα. Τους κρατούν αδικαιολόγητα στην ασφάλεια, χωρίς να επιτρέπουν την παρουσία δικηγόρων, προσπαθώντας να τους εκφοβίσουν και να θίξουν την αξιοπρέπειά τους και πραγματοποιούν λήψη γενετικού υλικού (DNA), χωρίς να έχουν καν απαγγελθεί κατηγορίες. Στο ίδιο πλαίσιο, έχουν προσαγάγει και αλληλέγγυους, με πρόφαση τη συμμετοχή τους σε προηγούμενες κινητοποιήσεις στην περιοχή.

Η επιθετική αυτή στάση του κράτους αποσκοπεί προφανώς στο φακέλωμα των αγωνιζόμενων και στην τρομοκράτηση όσων τάσσονται ενάντια στις μεταλλευτικές δραστηριότητες στην περιοχή, προκειμένου να καμφθεί κάθε αντίσταση και να αποφευχθεί η διάχυση του αγώνα έξω από τα στενά πλαίσια της περιοχής. Προσάπτοντας μάλιστα κατηγορίες περί ηθικής αυτουργίας, οι οποίες, στην προκειμένη περίπτωση, αποτελούν ξεκάθαρες φρονηματικές διώξεις, επίκαιρες πλέον στην εποχή της τρομοκρατίας όπου ζούμε, η εξουσία ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην αέναη προσπάθεια της να καταστείλει τους κοινωνικούς αγώνες. Διαφαίνεται πια καθαρά ότι συνιστά ποινικό αδίκημα για τη δημοκρατία τους ακόμα και το να εκφράζεις ελεύθερα τη γνώμη σου και την αντίθεση σου σε καταστροφικά έργα που έχουν άμεσες συνέπειες όχι μόνο για τη φύση αλλά και για την ίδια τη ζωή.
Ταυτόχρονα, ως πιστά εργαλεία της εξουσίας και προκειμένου να προστατέψουν τα συμφέροντα των αφεντικών (τους), τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης επιχειρούν τον τελευταίο καιρό να μετατοπίσουν την προσοχή σε μια κουβέντα περί βίας και ανομίας, στήνοντας παράλληλα ένα πολυδιάστατο επικοινωνιακό παιχνίδι, με σκοπό την προπαγάνδιση για τα υποτιθέμενα οφέλη της επένδυσης. Στο πλαίσιο αυτό, παρουσιάζουν τα κοινωνικά τμήματα που αγωνίζονται ενάντια στην υλοποίηση του έργου ως αντιδραστικές μειοψηφίες και τους αγώνες τους ως αποσπασματικούς, ή/και ως ξενόφερτη βία, συνεχίζοντας να αποκρύπτουν το περιβαλλοντικό και κοινωνικό έγκλημα που ήδη συντελείται στην περιοχή από το σκάνδαλο της μεταβίβασης των μεταλλείων Κασσάνδρας μέχρι και σήμερα. Ένα έγκλημα που καταδεικνύεται από αντίστοιχα παραδείγματα σε Τουρκία, Φιλανδία, Στρατώνι, κ.α. και από τις πολυάριθμες – τεχνηέντως αποσιωπημένες – επιστημονικές μελέτες που τονίζουν κατηγορηματικά την έκταση των μη αναστρέψιμων επιπτώσεων που θα επιφέρουν οι μεταλλευτικές δραστηριότητες στο περιβάλλον και κατ’ επέκταση σε όλες τις παραγωγικές δραστηριότητες που αναπτύσσονται στην περιοχή.

Βέβαια, η συμπαιγνία κράτους, κεφαλαίου και ΜΜΕ έχει δείξει το πρόσωπό της ήδη από το Μάρτιο του 2012, όταν η τραμπούκικη επίθεση μισθοφόρων της εταιρείας σε αγωνιζόμενους κατοίκους, που είχε ως αποτέλεσμα σοβαρούς τραυματισμούς, αλλά και την καταστροφή – με εμπρησμό – του φυλακίου αγώνα στις Σκουριές, έστρωσε το δρόμο για την εγκατάσταση της εταιρείας στο βουνό. Καθόλη τη διάρκεια του περασμένου χρόνου, η δραστηριότητα της εταιρείας προστατευόταν τόσο από πρωτοφανή μεγέθη δυνάμεων καταστολής και εταιρείες σεκιούριτι, όσο και από τη σιωπή των καθεστωτικών ΜΜΕ, που έχουν φιμώσει τη φωνή των τοπικών αντιστεκόμενων κοινωνιών και αποκρύψει τις πολυάριθμες δράσεις ενός μαζικού κινήματος, ακόμα και στις περιπτώσεις που η βία κράτους-εταιρείας ήταν τέτοιου μεγέθους που από τύχη δεν προκάλεσε θάνατο (πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα σε ευθεία βολή ή ρίψη μέσα σε αυτοκίνητα, ξυλοδαρμοί).

Η παραπληροφόρηση και η εντεινόμενη καταστολή δεν πρόκειται να κάμψει τον αγώνα των αντιστεκόμενων κατοίκων. Είναι γνωστές πλέον οι πρακτικές της κρατικής τρομοκρατίας, της αστυνομικής βίας, της φίμωσης και ποινικοποίησης κάθε μορφής διαμαρτυρίας. Γι αυτό και η αγριότητα των διώξεων είναι αναμενομένη και δεν μας τρομοκρατεί. Στεκόμαστε αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι στον αγώνα των κατοίκων ενάντια στα μεταλλεία, που αρνείται να υποταχθεί στην καπιταλιστική λογική της αστικής ευτυχίας, χωρίς να διαπραγματευόμαστε τη νομιμότητα του, όπως αυτή ορίζεται στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, γιατί μας αρκεί ότι είναι δίκαιος!

Η δημιουργία τάσεων

Τα τελευταία χρόνια, ο οξυδερκής παρατηρητής μπορεί να ξεχωρίσει σημαντικές αλλαγές που συντελούνται στο εσωτερικό του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού “χώρου”. Η λεγόμενη κρίση προκάλεσε προβληματισμούς και αναστοχασμούς σε μια μεγάλη μερίδα των αναρχικών. Για πρώτη ίσως φορά στην Ελλάδα τα διαφορά σκεπτικά και οι ποικίλες αναλύσεις σχετικά με την επανάσταση, “αποδελτιώνονται” σε διαφορετικές και διακριτές αναρχικές τάσεις. Επιτέλους γίνεται ορατό πως ο αναρχικός χώρος δεν είναι (ευτυχώς) ένα συμπαγές πολιτικό μόρφωμα αλλά ένα πολυτασικό και πολύμορφο μωσαϊκό απόψεων και στοχεύσεων.

Από αυτή τη διαδικασία έχουν ήδη αρχίσει να διαμορφώνονται εντός της αναρχίας διαφορετικοί πόλοι. Η πιο ξεκάθαρη τέτοια συγκρότηση είναι ο πόλος της κοινωνικής αναρχίας. Από το γενικόλογο σύνθημα της κοινωνικής επανάστασης που γράφονταν σχεδόν από τους πάντες τα προηγούμενα χρόνια, οι σύντροφοι που έχουν αυτό το σκεπτικό έχουν κάνει σημαντικά βήματα τόσο στο επίπεδο της δικής τους ανάλυσης όσο και στο επίπεδο της οργάνωσης, βασικό πρόβλημα αυτού του χώρου διαχρονικά. Θα προχωρήσουμε παρακάτω στην κριτική των κοινωνιστικών απόψεων· αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι να καταδείξουμε ότι παρ’ όλες τις διαφωνίες είναι θετικό ότι επιτυγχάνεται μια αντιστοιχία λόγου και πράξης που αργότερα δεν υπήρχε. Και λέμε πως είναι θετικό γιατί οτιδήποτε είναι καλύτερο από των εγκλωβισμό στα καφενεία των Εξαρχείων.

Αντικοινωνική κριτική

Αυτό που πιστεύω πως λάμπει δια της απουσίας του από την κοινωνιστική ατζέντα είναι η κριτική στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί με ποικίλους τρόπους. Είναι κατανοητό πως η άσκηση κριτικής στο υποκείμενο που πιστεύεις ότι θα φέρει την επανάσταση, συνίσταται στην αποδόμηση ενός μεγάλου κομματιού της θεωρίας σου. Ιδιαίτερα λόγω της σημερινής κατάστασης στης κοινωνίας, μια ρεαλιστική κριτική δε μπορεί εκ των πραγμάτων να σταματήσει μέχρι να φτάσει στην εκμηδένιση του αντικειμένου της. Επίσης υπάρχει και η συγκυρία. Παραδοσιακά οι κρίσεις του καπιταλισμού θεωρούνται από τους επαναστάτες ως ευκαιρίες. Δηλαδή ακόμη και εκείνοι που αντιλαμβάνονται την αισχρή συνειδησιακή κατάσταση του κοινωνικού σώματος, τη βάζουν τακτικά κάτω από το χαλί ώστε να μη χαθεί ακόμα μια ευκαιρία. Στην επαναστατική διαδικασία που ελπίζουν να ακολουθήσει, θεωρούν πως υπάρχει χώρος να βελτιωθεί η κατάσταση.

Αντίθετα με ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως,  οι προβληματικές που ανακύπτουν από την μη κριτική στην κοινωνία δεν έχουν σχέση μόνο με τη μη ρεαλιστική αντίληψη της κατάστασης. Το πρόβλημα είναι ότι ο κοινωνισμός ως αντίληψη συσκοτίζει και αποκρύπτει σημαντικές πτυχές του εξουσιαστικού συμπλέγματος. Ο όρος κοινωνία αναλύεται εξαιρετικά επιφανειακά ως ένα άθροισμα ατόμων, μια συλλογική επιλογή διαβίωσης. Αυτή η θεώρηση είναι πλήρως διάτρητη. Η κοινωνία δεν ταυτίζεται με το συλλογική διαβίωση και το συλλογικό πράττειν. Επίσης εχθρεύεται εκ φύσεως το άτομο και λειτουργεί μόνο με την ύπαρξη μαζών. Οι κοινωνίες είναι μαζικά μορφώματα που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν την εκάστοτε εξουσία και δεν είναι σε καμιά περίπτωση αποτέλεσμα μια φυσικής διαδικασίας ούτε βέβαια ελεύθερη επιλογή, όπως συχνά παρουσιάζεται. Η κοινωνία γεννά την παραγωγή και την οικονομία. Η κοινωνία γεννά τον πολιτισμό. Όλα αυτά συμπλέκονται σε ένα τερατώδες σύνολο που εξανδραποδίζει την ατομικότητα, τη φύση και την ελευθερία. Η κοινωνία είναι ένα σύνολο ταυτοτήτων και ρόλων που δημιουργούνται από τα πάνω και διαχέονται, αναπαράγονται και εξελίσσονται από τους υπηκόους συνειδητά ή ασυνείδητα. Η κοινωνία δε συνδυάζεται με την ατομική ελευθερία. Το άτομο οφείλει να επιτελεί τους κοινωνικούς του ρόλους σε οποιαδήποτε κατάσταση το εντάσσει σε μαζικό κοινωνικό σύστημα. Ως επακόλουθο και η συλλογική ελευθερία, η οποία βασίζεται στη σύμπραξη ανεξάρτητων και δυνατών ατόμων, εχθρεύεται την κοινωνική συγκρότηση. Η εξουσία δεν είναι απλά το κράτος και το κεφάλαιο. Η εξουσία είναι και σύστημα σχέσεων και όσο οι επαναστάτες επιμένουν να στοχεύουν σε μαζικές κοινωνικές χίμαιρες αυτό το σύστημα σχέσεων δεν πεθαίνει αλλά μεταλλάσσεται σε κάτι ισχυρότερο και ανθεκτικότερο ακριβώς όπως οι ιοί.

Επομένως η κοινωνική κριτική ανοίγει ένα τεράστιο πεδίο για την αναρχική επίθεση που στοχεύει πλέον της ιερές αγελάδες των παλιών επαναστατών, όπως η ίδια η κοινωνία, ο πολιτισμός, η παραγωγή και η οικονομία. Παράλληλα ξεπηδούν νέα μέτωπα όπως η επίθεση στην επιστήμη ως χειραγώγηση της γνώσης και ως εξουσιαστική δύναμη, η επιθετικές αναλύσεις σχετικά με το ιδεολόγημα της προόδου σε συνάρτηση με το φυσικό κόσμο και η αποδόμηση του ανθρωποκεντρισμού και της ίδιας της έννοιας της ανθρωπότητας ως φαντασιακή και εξουσιαστική κοινότητα, κληροδοτήματα και τα δύο των αστικών επαναστάσεων του παρελθόντος και του Διαφωτισμού. Παραβιάζοντας την πύλη του ιερού άβατου της κοινωνίας ως αντικείμενο κριτικής και επίθεσης, βρίσκουμε μερικά από τα πιο καλά κρυμμένα και τα πιο αποκρουστικά εργαλεία της κυριαρχίας διαχρονικά και όχι μόνο μέσα στους αιώνες που βασιλεύει ο καπιταλισμός.

Αναρχικός ρεφορμισμός

Η κριτική στην κοινωνία προσφέρει επίσης την ευκαιρία στην αναρχία να δημιουργήσει επιτέλους τις δικές της, αυτόνομες αναλύσεις μακριά από το δύσοσμο κουφάρι του μαρξισμού. Η αναπαραγωγή της μαρξιστικής “επαναστατικής” εξίσωσης βγάζοντας απλά έξω τη μεταβλητή της εξουσίας δεν οδηγεί στην ελευθερία. Πρώτον γιατί η εξουσία όπως είπαμε παραπάνω δεν είναι μονοδιάστατη έννοια και δε συνοψίζεται στον αστικό ή σοσιαλιστικό κρατισμό. Δεύτερον γιατί ο στείρος οικονομισμός και εργατισμός του μαρξισμού δε μπορούν να ερμηνεύσουν τις σύγχρονες κοινωνίες εκτρώματα στις οποίες αναθέτουν την επανάσταση. Η υιοθέτηση με αντιεξουσιαστικό λούστρο των εργατίστικων προταγμάτων και της παραγωγικής εμμονής οδηγεί ακόμα και συνεπέστατους αναρχικούς στα μονοπάτια του κομμουνιστικού ρεφορμισμού. Η εκκωφαντική απουσία της ουσιαστικής ατομικής ελευθερίας από τον αναρχικό λόγο οδηγεί σε μια, κομμουνιστική πλέον, μαζοποίηση, δηλαδή σε νέα δεσμά. Η ελευθερία μετατίθεται για ακόμα μια φορά στις καλένδες. Προς το παρών ας παράγουμε, αυτοδιαχειριζόμενοι τη μιζέρια μας.

Η ρεφορμιστική στροφή λόγω της κοινωνιστικής εμμονής γίνεται ορατή όλο και περισσότερο. Σήμερα στον αναρχικό λόγο κυριαρχεί  ένας αριστερίστικου τύπου οικονομισμός που εγκλωβίζεται στο πεδίο της ταξικής πάλης. Παράλληλα επιστρέφει η λογική της περιούσιας τάξης που θα κληρονομήσει τον κόσμο. Πολλοί αναρχικοί τρέχουν πίσω από κάθε εργατικό αγώνα που ζητά ψίχουλα και τη διατήρηση του καπιταλιστικού παραγωγικού ιστού. Φαντασιακά άγριων απεργιών προβάλλονται πάνω στα εργατικά υποκείμενα όταν τα ίδια δεν έχουν καμία τέτοια διάθεση, όπως στην περίπτωση των απεργών του μετρό. Πλέον σπάνια διαβάζει ή ακούει κανείς μια κριτική στην ίδια την παραγωγή και την οικονομία. Αυτή η λογική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε διαχειριστικές λογικές. Ο έλεγχος των μέσων παραγωγής δε έχει τίποτα το επαναστατικό. Η αριστερά το γνωρίζει αυτό και γι’ αυτό το λόγο την αβαντάρει. Η οικονομία λειτουργεί περίφημα όποιος και να διαχειρίζεται τις μηχανές της. Η αυτοοργάνωση της παραγωγής είναι μια εναλλακτική εκδοχή των οικονομικών μαζικών κοινωνιών και δεν έχει καμιά σχέση με την ελευθερία και την αναρχία.

Η νέα Αναρχία

Υπάρχει λοιπόν ένας πόλος που κομμουνιστικοποιεί την αναρχία. Αυτή η αριστερή στροφή ενός κομματιού του χώρου όμως, αφήνει πίσω της ένα τεράστιο κενό. Είναι λοιπόν απαραίτητο να αναδυθούν νέες, αυθεντικά αναρχικές, αναλύσεις που θα συσπειρώσουν εκείνους τους συντρόφους που δε θεωρούν τους εαυτούς τους μια αντιεξουσιαστική συνιστώσα της Αριστεράς. Αναλύσεις που από διαφορετικές βάσεις θα επιτίθενται ευθέως στο κοινωνικό τερατούργημα, στον πολιτισμό, την ανθρωπιστική ηθική, στην επιστήμη και την τεχνολογία, στην παραγωγή και την οικονομία. Αυτές οι αναλύσεις ανοίγουν περάσματα όπου μπορεί να συναντηθεί μια μεγάλη γκάμα αναρχικών από οικοαναρχικούς και αντιπολιτισμικούς, μέχρι μη κομμουνιστές εξεγερσιακούς και ατομικιστές. Η κάθε αντίληψη πρέπει να διεκδικήσει αυτόνομα το χώρο της καλύπτοντας το κενό που περιγράψαμε πριν. Είναι απαραίτητη η ανάδυση ενός νέου αυθεντικά αναρχικού πόλου που θα σηκώσει το βάρος της επίθεσης στο υπάρχον, στο θέατρο του διεξαγόμενου πολέμου.

Δε μιλάω σε καμιά περίπτωση για τη δημιουργία άλλης μιας κεντρικής οργάνωσης. Μιλάω για την “εκμετάλλευση” του κενού ώστε αυτό να συμπληρωθεί από την αυθεντική και επιθετική Αναρχία. Δε μιλάω για τη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού πόλου προς στους κοινωνιστές αλλά για τη δημιουργία ενός αντίπαλου δέους του κράτους και της εξουσίας. Δε μιλάω για μια φαντασιακή ενότητα αλλά για ένα πολύπλευρο επιθετικό ρεύμα που τα κομμάτια του θα συμπράττουν άτυπα και κατά το δοκούν.

Ο Μηδενισμός

Η μηδενιστική τάση μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα σε αυτή τη διαδικασία. Η αιχμηρή μηδενιστική κριτική έχει διαλύσει προ πολλού τα φαντάσματα της κοινωνίας και του πολιτισμού. Ο μηδενιστικός λόγος, φύσει πολεμικός, αποδομεί το σύνολο της εξουσίας και αποτελεί μια λυσσαλέα επίθεση στο υπάρχον. Είναι απαραίτητο αυτός ο λόγος να εμπλουτίζεται διαρκώς, να ανακαλύπτει συνέχεια νέα αναλυτικά εργαλεία και να διαχέεται σαν γάγγραινα στο κοινωνικό σώμα. Όχι για να πείσει, αλλά για να δηλώσει πως υπάρχει μια χούφτα ανθρώπων που αρνούνται να ζήσουν σαν αριθμοί. Που αρνούνται να δεχθούν οποιαδήποτε αντιδραστική η επαναστατική εξουσιαστική αλλαγή στο όνομα της πανανθρώπινης ευτυχίας. Που προτιμούν να πεθάνουν μαχόμενοι μέχρι το τέλος παρά να ανεχθούν τα σύγχρονα κοινωνικά κάτεργα ή να συμπορευθούν με τους αριστερούς και “αντιεξουσιαστές” δήμιους της ελευθερίας. Αυτή η μαχόμενη μειοψηφία,  κατασυκοφαντημένη σχεδόν από όλους και σταμπαρισμένη από τον εχθρό, πρέπει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός επιθετικού αναρχικού μετώπου, σε πλήρη ρήξη με ότι συνιστά το υπάρχον. Μια σύμπραξη διαφορετικών συντρόφων που τους ενώνει το μίσος για την εξουσία και τους υποτακτικούς της και η αγάπη για γεμάτη ουσία ζωή. Οι μηδενιστές θα φέρουμε πάντα περήφανα το λάβαρο της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης. Μέχρι την Ανατολή του Μηδενός…

...."και τι θες να πεις πως μόνο με την καταστροφή θα ξεφυτρώσουμε ελεύθεροι από όλο αυτό το κλουβί που είμαστε κλεισμένοι; Η καταστροφή μόνο καταστροφή θα φέρει, οι ανισότητες ίσως μεγαλώσουν χωρίς έστω κάποιους βασικούς νόμους και κανόνες, χωρίς συγκεκριμένους ρόλους," λέει ο Σ. στον Γ. που συζητάνε στο σπασμένο κυλικείο του πανεπιστημίου. "Αυτό ακριβώς θέλω να πω. Ότι η καταστροφή όλου αυτού του εξουσιαστικού ιστού θα μας ελευθερώσει από την μίζερη πραγματικότητα. Δεν βλέπω άλλη λύση, ούτε ο ρεφορμισμός, ούτε η αγιοποιημένη αυτοδιαχείριση της εκάστοτε θανατερής βιομηχανίας. Αυτά τα ημίμετρα δεν χωράνε στην ελεύθερη ζωή. Δεν μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ελεύθερους εκμεταλλευόμενοι άλλους," απαντάει ο Γ., πολύ ήρεμα, κι ας είναι κάπως έντονο το θέμα της κουβέντας τους. Εξάλλου δεν τους παίρνει να μιλάνε δυνατά. Γύρω τους κοιμούνται δεκάδες σύντροφοι τους. Και έξω οι ξεκούραστοι συνεχίζουν τις μάχες με τους ένστολους βασανιστές, που εδώ και 3 μέρες προσπαθούν να μπουν στο πανεπιστήμιο, το "αρχηγείο της αναρχίας" όπως το αποκαλούν στα κανάλια αυτές τις μέρες.

Και συνεχίζει ο Σ. "μα η αυτοδιαχείριση της παραγωγής και η αμεσοδημοκρατία είναι η κοινωνία του μέλλοντος. Όπου ο καθένας θα εργάζεται λίγες ώρες την ημέρα, θα παράγει όσο χρειάζεται για να καταναλώσει η κοινωνία, και θα παίρνει με την σειρά του το μερίδιο που αναλογεί στις ανάγκες του. Αυτό είναι ισότητα. Που βλέπεις την εκμετάλλευση σε αυτό;" Ο Γ. τρίβει τα μάτια του που αρχίζουν να τσούζουν από την νύστα και την ισχνή αίσθηση των χημικών στην γενικότερη ατμόσφαιρα, και σηκώνεται από την καρέκλα του να φτιάξει ένα τσάι. Βάζει το νερό να βράσει και πλησιάζει ξανά τον Σ. και του απαντάει "Εδώ είναι η διαφορά μας, σύντροφε. Εσύ θεωρείς ότι εκμετάλλευση υπάρχει μόνο ανάμεσα στους ανθρώπους, και πάντα με τους εργατίστικους όρους. Για μένα η εκμετάλλευση είναι μια, και είναι η χειρότερη πρακτική που έχει εφεύρει ο άνθρωπος. Γιατί περί εφευρέσεως πρόκειται, όπως και η ιεαραρχία, η πατριαρχία, η θρησκεία, η κυβέρνηση και όλες οι αξίες του πολιτισμού. Εγώ όταν μιλάω για ισότητα και ελευθερία αναφέρομαι στην ολότητα, όχι στους ανθρώπους. Δεν νοείται ελευθερία με βιομηχανίες θανάτου, με μαζική κοινωνία και τακτική κατανάλωση, με παραγωγή ορυκτών, με τον βιασμό της Γης, με την δολοφονία των Ζώων και τις οποιεσδήποτε συνθήκες εργασίας. Ο πολιτισμός έχει εφεύρει πληθώρα πλασματικών αναγκών, και είναι στο χέρι μας να τις καταστρέψουμε και να μην τις αναπαράγουμε σε ότι είναι αυτό που θέλουμε να πλάσουμε. Δεν μπορούμε να έχουμε πολιτικό πρόγραμμα για 'μετά την επανάσταση', πρέπει να ζήσουμε την επανάσταση στην καθημερινότητα μας. Όπως κάνουμε τώρα, οι μάχες συνεχίζονται 3 μέρες, αυτό δεν είναι η ζωή μας τώρα; Αυτή η εξέγερση ενάντια στην τυραννία του πολιτισμού, αυτός ο πόλεμος που ανοίξαμε για να καταλύσουμε το κράτος και την εξουσία και να τρέξουμε ελεύθεροι δεν είναι η ζωή μας; Γιατί λοιπόν να φτιάξουμε προγράμματα για μετά; Δεν ξέρουμε αν θα πετύχουμε, ούτε αν θα ζήσουμε για να δούμε το αύριο. Το εδώ και το τώρα έχει αξία, γιατί να το ξέρεις ότι τα ρολόγια έχουν σταματήσει. Μπορεί στα νοικοκυριά να συνεχίζουν τις ζωούλες τους, αλλά εσύ θέλεις μια ζωούλα, ή μια Ζωή; Εγώ θα πολεμήσω για την Ζωή αυτή λοιπόν, για την καταστροφή όλου αυτού του κυριαρχικού πλέγματος που έχει δομήσει ο πολιτισμός. Και ακόμα κι αν πετύχει η επανάσταση και όλα αυτά που λες εδραιωθούν, για μένα τίποτα δεν θα χει τελειώσει. Εμπρός λοιπόν, σήκω και πάμε να δώσουμε τις ψυχές μας για την ζωή. Όσες κουβέντες και να κάνουμε τα τείχη δεν θα πέσουν, οι αλυσίδες δεν θα κοπούν και η φωτιά δεν θα λάμψει, εκτός κι αν πράξουμε για την απελευθέρωση μας!"

Είναι τα υψηλά κατάλοιπα των επικίνδυνων και δυνητικά θανατηφόρων χημικών μέσα στα λιπώδη κύτταρα σου. Είσαι εσύ που κάθεσαι μέσα και ανοίγεις την τηλεόραση ή τον υπολογιστή μια όμορφη μέρα. Είσαι εσύ που ψωνίζεις όταν νιώθεις κατάθλιψη. Είναι το αίσθημα που νιώθεις πως κάτι λείπει. Είναι οι ανησυχίες σου πως μια φωτιά θα καταστρέψει όλα τα υπάρχοντα σου και τα πλάνα σου που προσπαθείς να τα πάρεις όλα μαζί σου. Είναι η σκέψη που σου λέει να κάνεις δίαιτα. Είναι το περίσσιο λίπος στο σώμα σου. Είναι ο πονοκέφαλος που δεν θα φύγει ποτέ. Είναι το αιμάτωμα στα έντερα σου από τα χρόνια του πόνου της ανακούφισης με τη χρήση ναρκωτικών. Είναι οι γενετικές ανωμαλίες των παιδιών σου. Είναι ο φονιάς σου όταν πεθαίνεις από αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Είναι ο σωτήρας σου όταν προσπαθεί να γεμίσει το κενό για σένα. Είναι το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα σου. Είναι ο όγκος σου. Είναι το ακριβό σου φέρετρο και τα ακριβά σου ρούχα ταφής. Είναι τα ναρκωτικά που παίρνεις όταν χρειάζεσαι μια απόδραση. Είναι η μπουλντόζα που κατέστρεψε το δάσος που ίσως ήξερες πολύ καλά. Είναι ο πανύψηλος ουρανοξύστης που σε κάνει να νιώθεις πάντα μικρός και αδύναμος. Είναι το αφεντικό σου. Είναι ο κατώτατος μισθός, είναι ο ανώτατος μισθός.

Είναι η φυλακή σου, μερικές φορές με κάγκελα, και μερικές φορές χωρίς. Είναι όλοι σου οι φόβοι. Είναι αυτό που σε κρατάει ξύπνιο/α το βράδυ. Είναι η κλειδαριά στην πόρτα σου. Είναι η σφαίρα στο όπλο σου. Είναι η θηλιά σου και η γραβάτα σου. Είναι αυτό το πράγμα που δεν θέλεις να κάνεις, αλλά νιώθεις πως πρέπει. Είναι το γυρισμένο μάγουλο. Είναι η αδιαφορία. Είναι η διαφήμιση που σου λέει πως το ίντερνετ θα σου παρέχει στοργή. Είναι η νέα συσκευή που δεν ήξερες πως υπάρχει, αλλά χωρίς την οποία δεν μπορείς να ζήσεις. Είναι η φτώχεια. Είναι η ανισότητα. Είναι η ‘κολύμπα ή βυθίσου’ οικονομία. Είναι το πράγμα που σε κατηγοριοποίησε. Σε έχει εμποδίσει να κάνεις αυτά που θες. Είναι αυτό που σε κάνει να ζηλεύεις. Είναι το μίσος σου. Είναι η αγάπη σου. Είναι τα καθαρτικά σου που αισθάνεσαι πως μπορεί να είναι κάπως παράξενα. Είναι η σφιγμένη γροθιά σου. Είναι το σπρέη σου.

Είναι η αστυνομία. Είναι το γκλόμπ. Είναι ο διαδηλωτής και τα Μέσα που σου λένε να μην τον ακούς (τον διαδηλωτή). Είναι η εταιρεία που δημιουργεί μια καινούργια αλήθεια για σένα κάθε μέρα, μια που σου παρέχει την γνώση να αγοράζεις έμπιστα αυτά που φτιάχνουν. Είναι το χρυσό αστέρι που κέρδισες στον παιδικό σταθμό. Είναι το Α που πήρες στο γυμνάσιο. Είναι το πανεπιστημιακό σου πτυχίο. Είναι η επιταγή πληρωμής σου. Είναι ο θεραπευτής σου. Είναι ο λογαριασμός από το φάρμακο που αγόρασες για να φτιάξεις το μυαλό σου. Είναι ο πόνος στην πλάτη σου. Είναι τα πρησμένα γόνατα σου. Είναι η επιδείνωση της όρασης σου από την πυρακτωμένη λάμψη των θεσμών μας. Είναι η απώλεια ακοής σου. Είναι ο λευκός θόρυβος που σε τρελαίνει. Είναι η αδρεναλίνη σου. Είναι τα δάκρυα που κυλούν στο πρόσωπο σου μετά από μια λυπητερή ταινία. Είναι η λαχτάρα σου για ένα δραματικό ρομάντζο με χαρούμενο τέλος. Είναι η λαγνεία σου για σεξ. Είναι η αντικειμενοποιημένη γυναίκα, και ο αδύναμος άντρας. Είναι ο βιαστής. Είναι ο δολοφόνος. Είναι ο κλέφτης. Είναι ο κερδοσκόπος. Είναι ο εργαζόμενος. Είναι ο οργανωτής του νεκρού σωματείου.

Είναι ο στρατιώτης που είναι πρόθυμος να σκοτώσει και να σκοτωθεί για φθηνότερο πετρέλαιο. Είναι τα θύματα μιας κυβέρνησης που πάνω στην απροθυμία της να ακολουθήσουν τον τρόπο ζωής τους, αφήνει ανοιχτές πληγές. Είναι ο ακτιβιστής που κρεμάστηκε επειδή είπε πως δεν θέλουν να πεθάνουν για τα κέρδη. Είναι η πλαστική σφαίρα. Είναι το σπρέη πιπεριού.

Είναι τα εξαφανισμένα είδη ζώων. Είναι ο κόσμος που πεθαίνει. Είναι ο μολυσμένος αέρας. Είναι το δηλητηριασμένο νερό. Είναι το ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό. Είναι η πετρελαιοκηλίδα. Είναι η διακοπή του αγωγού. Είναι τα φρένα που δεν λειτούργησαν. Είναι η συρρίκνωση της βιοποικιλότητας. Είναι ο πατενταρισμένος σπόρος. Είναι ο/η αγρότης/ισσα που σκοτώνει τον εαυτό του/της με τα φυτοφάρμακα που επρόκειτο να κάνουν την ζωή καλύτερη. Είναι η ζώνη του καθίσματος που σε ξέσκισε, αλλά δεν σε σκότωσε τελείως. Είναι το αίμα που στάζει από το κόψιμο που έπαθες στην δουλειά, αλλά δεν το αντέχεις οικονομικά να το αφήσεις να θεραπευτεί. Είναι το τσιμέντο κάτω από τα πόδια σου. Είναι τα σκαλιά από τα οποία πέφτεις. Είναι το τρένο που έφυγε από τις γραμμές. Είναι το αεροπλάνο που ανατινάχθηκε. Είναι η βάρκα που βυθίστηκε. Είναι το ποτό που παίρνεις για να τα ξεχάσεις όλα. Είναι η μιζέρια σου. Είναι ο κόσμος σου.

Είναι τα πάντα για σένα. Είναι η πολιτισμένη ύπαρξη και η νοοτροπία που την διατηρεί.

Είναι αυτό που κάνει την καταστροφή να μη φαίνεται τόσο σοκαριστική. Σε βοηθάει να περάσεις κι αυτή την μέρα. Σε εξασθενίζει τα βράδια. Σου δίνει εφιάλτες, σου δίνει όνειρα. Είναι το αίσθημα σου πως δεν έχεις πετύχει αρκετά. Είναι η επιθυμία σου να κάνεις ένα παιδί για να ολοκληρώσεις τον εαυτό σου. Είναι τα σωματικά και ψυχικά εμπόδια της πολιτισμένης ζωής. Είναι ο πολιτισμός και έχει γίνει εσύ. Είναι μια νοοτροπία. Είναι εξουσία. Είναι φυσικά ενισχυμένο για να μπλοκάρει την πραγματικότητα από την αδυναμία του, μεσιτεύοντας την ανθρώπινη ύπαρξη από τον φυσικό κόσμο. Είναι το αίσθημα της υπεροχής, που προμηθεύει τον λόγο για να καταστρέψουν όλα τα άλλα. Είναι αφύσικο. Θα πέσει, αλλά θα πέσεις και εσύ μαζί του; Είναι προσωπικό και είναι ατομικό. Είναι ικανό να ηττηθεί και η ήττα του είναι αναγκαία για την απελευθέρωση μας, καθώς και για όλα εκείνα που το ανθρώπινο είδος έχει θέσει ως στόχο να κατακτήσει και να εξουδετερώσει. Η ελευθερία βρίσκεται μόνο μια σκέψη μακριά. Απελευθέρωσε το μυαλό και το σώμα θα ακολουθήσει.

Για άλλη μια φορά στο πλαίσιο της ευρύτερης καταστολής, με σκοπό να καταβροχθίσουν ότι έχει απομείνει και από την άλλη να μας πείσουν ότι αυτό είναι αναπόφευκτο, το κράτος και τα μαγαζάκια του, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των πολυεθνικών, προσπαθούν να φιμώσουν τους αγωνιστές και να τους στείλουν στον καναπέ τους. Ακόμα χειρότερα, πέρα από το «μάθημα» που θέλουν να δώσουν σε όσους ανθρώπους αντιδρούν, προσπαθούν να λειτουργήσουν παραδειγματικά σε όσους εξετάζουν ακόμα το ενδεχόμενο να σηκωθούν από αυτόν, να βγουν στους δρόμους, στα δάση, στα βουνά και να υπερασπιστούν τους ίδιους, τα άλλα ζώα και τη φύση.

Από την κατασκευή του καταστροφικού αιολικού «δάσους» της γαλλικής πολυεθνικής EDF και των θυγατρικών της στο Αποπηγάδι, μέχρι το ξερίζωμα φυσικών ζωντανών δασικών εκτάσεων για την εγκατάσταση μεταλλείων χρυσού και χαλκού της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ (θυγατρικής της καναδικής πολυεθνικής Eldorado Gold Corporation) στις Σκουριές της Β.Α. Χαλκιδικής, παίζεται ένα έργο που δεν έχει ξεκινήσει τώρα. Από την αρχή της συστηματικής εξόρυξης τα ορυχεία αποτελούσαν πηγή αιματοβαμμένου πλούτου πάνω στις πλάτες ανθρώπινων και μη δούλων, ξεζουμίζοντας και δηλητηριάζοντας τους ίδιους και τη γη. Σήμερα αντί για τα καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, μας πουλάνε παραμύθια πράσινης ανάπτυξης, επενδύσεων και θέσεων εργασίας που, όχι μόνο δεν πείθουν κανένα, αλλά δείχνουν και το θράσος τους. Από τη μια μαστίγιο και εξαθλίωση που οι ίδιοι δημιούργησαν και από την άλλη η λύση-καρότο. Και αυτοί που δεν πείθονται, βρίσκονται στο στόχαστρο.

Καταστολή, προσαγωγές, συλλήψεις και μπόλικο ξύλο από εταιρείες, κράτος και τους μπράβους τους που επιτίθενται άμεσα ή με πιο περίτεχνα «δημοκρατικά» μέσα και κατηγορίες καθημερινής πλέον χρήσης: τελικά ποιοι πάνε να «προκαλέσουν βαριές σωματικές βλάβες» τώρα και στο μέλλον καταστρέφοντας νερό, γη, οξυγόνο, και όσους εξαρτώνται από αυτά; Η εφαρμογή του νόμου και η δικαιοσύνη τους βρίσκουν στο λεξικό της εξουσίας ορισμούς πολύ διαφορετικούς από τους δικούς μας. Στο δικό μας λεξικό ερμηνεύονται ως τραμπουκισμός, επιβολή των συμφερόντων τους, στοχοποίηση, λεηλασία. Αυτά που ονομάζουν «παράνομη βία», «στάση», «αντίσταση» και «ηθικό αυτουργό» για μας σημαίνουν υπεράσπιση της ζωής με λόγο και με πράξη και ανάγκη για συλλογικοποίηση του αγώνα.

Η θέληση για εξουσία και υποταγή δεν σταματά πουθενά. Ούτε πάνω στους ανθρώπους, ούτε στα άλλα ζώα, ούτε στη γη που τους δίνει ζωή.

Χτυπάτε εσείς τη νότα – ακούγεται σε εμάς.

Είναι τιμή μας να σας απευθυνθούμε για λογαριασμό του θάρρους σας σε αυτόν τον αγώνα που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη στην Αίγυπτο.

Για μιάμιση δεκαετία, έχουμε συμμετάσχει σε δραστηριότητες του μαύρου μπλοκ στην Αμερική και σε διάφορα άλλα μέρη ανά τον κόσμο. Φυσικά, δεν εκπροσωπούμε κανέναν και τίποτα – το μαύρο μπλοκ είναι μια τακτική, όχι μια ομάδα – και αυτό είναι που το κάνει τόσο τρομαχτικό για τους εξουσιαστές μας. Αλλά στην βάση της εμπειρίας μας με αυτή την τακτική, θα θέλαμε να μοιραστούμε κάποιες από τις προοπτικές μας με την ελπίδα να εγκαθιδρυθεί ένας σαφέστερος διηπειρωτικός διάλογος.

Έχουμε ήδη υπάρξει σε κάποιου είδους διαλόγου μαζί σας, ανταλλάσοντας σημάδια αντίστασης πέρα από τον ωκεανό. Έχουμε κυκλοφορήσει εκθέσεις του αγώνα σας εδώ πέρα, και τώρα βλέπουμε φωτογραφίες και βίντεο των δράσεων σας που εμφανίζονται σε διάφορα κολάζ του youtube από την Αίγυπτο. Αλλά επιθυμούμε μεγαλύτερο διάλογο από αυτόν που επιτρέπουν τα κολάζ του youtube. Θέλουμε να είμαστε σε θέση να συζητήσουμε για στρατηγικές καθώς και για τακτικές, αλλά και στόχους μαζί με τις στρατηγικές.

Πρώτα και κύρια: δεν είστε μόνοι. Είστε μέρος ενός αγώνα που γίνεται σε όλο τον κόσμο, ενάντια στην καταπιεστική εξουσία. Η ίδια οικονομία που λεηλατεί την Αίγυπτο, καταστρέφει τις ζωές μας και τον τόπο μας εδώ στις Η.Π.Α. – τα ίδια δίκτυα των ένοπλων σωμάτων που σας θολώνουν με δακρυγόνα στο Κάιρο, διατηρούν την ‘τάξη’ στην Νέα Υόρκη. Αν είναι να κερδίσουμε κάτι σε αυτόν τον αγώνα, μπορούμε μόνο αν το κάνουμε διεθνώς.

Μας είναι στενάχωρο το ότι μας πήρε τόσο καιρό για να σας απευθυνθούμε στα Αραβικά – αυτό δείχνει πόσο απροετοίμαστοι είμαστε για τις ευκαιρίες που μας προσφέρει η ιστορία. Αλλά αυτό ίσως αλλάξει γρήγορα στα επερχόμενα χρόνια. Θα πρέπει να αλλάξει.

Την εμπειρία μας με τις τακτικές του μαύρου μπλοκ την έχουμε κερδίσει κάτω από αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε αντίξοες συνθήκες – ως μια μικρή μειοψηφία που δρα ενάντια σε μια σταθερή δομή εξουσίας, χωρίς πολλή υποστήριξη από την υπόλοιπη κοινωνία. Το μαύρο μπλοκ εξελίχθηκε σε αυτό το πλαίσιο, και θα είναι ενδιαφέρον να το δούμε να εμφανίζεται σε μια κατάσταση μιας πιο γενικευμένης αντίστασης.

Πράγματι, η μακροβιότητα του μαύρου μπλοκ εκπλήσσει τους πάντες – έχει απαγγελθεί νεκρό ξανά και ξανά, όμως συνεχίζει να επανέρχεται. Αυτό γίνεται επειδή, όπως και οι Ανώνυμους, εκφράζει το πνεύμα της εποχής μας. Σε μια εποχή όπου τεράστιες ανισότητες διατηρούνται μέσω της επιτήρησης και της αστυνόμευσης, οποιοδήποτε ουσιαστικό κίνημα είναι δεσμευμένο να συμπεριλαμβάνει την ανωνυμία και τις συγκρούσεις με τις αρχές.

Το μαύρο μπλοκ είναι σημαντικό γιατί δίνει σε αυτή την ανωνυμία και τον ανταγωνισμό ένα πολιτικό περιεχόμενο: δένει συγκεκριμένους αγώνες ενάντια στην καταπίεση με την δυνατότητα ενός γενικευμένου αγώνα ενάντια σε κάθε καταπιεστική εξουσία. Είναι ένα κτύπημα για να ‘μαρκάρει’ την ανώνυμη συλλογική αντιπαράθεση με τις αρχές ως αναρχική – αυτό σημαίνει πως οποιοσδήποτε στέκεται για τον εαυτό του ενάντια στις αρχές πρέπει να αναρωτηθεί, αργά ή γρήγορα, ποια είναι η σχέση του με τους αγώνες των άλλων.

Είναι αρκετά κατάλληλο που το μαύρο μπλοκ αναδύθηκε στην Αίγυπτο στην 2ετη επέτειο μιας επανάστασης που απλά αντικατέστησε μια τυραννία με μια άλλη. Τα προβλήματα που προκαλούνται από τον καπιταλισμό και την κυβέρνηση δεν μπορούν να λυθούν με μια απλή αλλαγή των καθεστώτων. Θα χρειαστεί έναν αγώνα από τα κάτω – η εμφάνιση των κοινωνικών σχηματισμών που θα μπορούν να αμυνθούν οι ίδιοι εναντίον της κυβέρνησης και του καπιταλισμού. Αυτό δεν είναι ένα ζήτημα για το οποίο απευθύνεις τα αιτήματα σου σε αυτούς στην εξουσία, και δεν είναι κάτι που μπορεί να κερδηθεί απλά με την επίθεση προς τα προεδρικά παλάτια. Απαιτείται από εμάς να αντιταθούμε στις δομές της κυριαρχίας οπουδήποτε εμφανίζονται, μετατοπίζοντας την στρατηγική μας από μια απλή διαμαρτυρία στον ισχυρισμό ενός άλλου τρόπου ζωής.

Οι επικρίσεις προς το μαύρο μπλοκ στην Αίγυπτο μας είναι πολύ γνώριμες – έχουμε δει τους αντιδραστικούς να διαβάζουν το ίδιο αυτό σενάριο από το 1999. Κατηγορείστε για την βία προς την αστυνομία, ενώ η αστυνομία είναι ακριβώς όσο βίαιη πρέπει να είναι για να διατηρήσει την υπεροχή, και η συνεχιζόμενη βία είναι ορατή μόνο και μόνο επειδή εσείς της αντιστέκεστε. Αυτοί που έχουν περισσότερα προνόμια και εξουσία από σας, σας κατηγορούν πως είστε κακομαθημένα πλουσιόπαιδα. Αυτοί που δεν είναι διατεθειμένοι να συντρέξουν τον ίδιο κίνδυνο σας κατηγορούν για δειλία. Αυτοί που έχουν διαφορετικούς στόχους από σας, παραπονιούνται πως δεν έχετε στρατηγική. Αυτοί για τους οποίους η δημοκρατία σημαίνει η ενίσχυση της δικής τους φωνής, επιμένουν πως πρέπει να υποβληθείτε στον κανόνα της πλειοψηφίας με σκοπό να σας σιωπήσουν. Αυτοί που εξαρτώνται από την εξωτερική στρατιωτική βοήθεια, που υποκύπτουν στις ξένες πολιτικές πιέσεις για το ξεπούλημα των ανθρώπων της Αιγύπτου, σας κατηγορούν πως εισάγεται ξένες τακτικές. Πάνω απ’ όλα, οι κάθε είδους αρχές κάνουν ότι μπορούν για να σας απομονώσουν από άλλους που ίσως θέλουν να αντισταθούν.

Πράγματι, στην εμπειρία μας, αυτό είναι το μεγαλύτερο ρίσκο στην χρήση της τακτικής του μαύρου μπλοκ: δίνοντας μια ταυτότητα στην ανωνυμία και στον αγώνα, προσφέρεται η ευκαιρία στις αρχές να δημιουργήσουν ένα ‘άλλο’ μέσα από μας, να βάλουν την εξέγερση και τις ιδέες μας στην καραντίνα. Είναι λάθος να δούμε τον εαυτό μας σαν κάτι ξεχωριστό από την υπόλοιπη κοινωνία. Το μαύρο μπλοκ είναι δυνατό και επικίνδυνο μόνο ενόσω παραμένει ένας χώρος αντίστασης στον οποίο μπορεί ο καθένας να εισέρχεται – η κορφή του παγόβουνου από κάτι ευρύτερο. Οι εξουσιαστές μας δεν φοβούνται τους αναρχικούς – φοβούνται πως οι αναρχικές αξίες και πρακτικές θα διαδοθούν.

Είναι σημαντικό να μην επιβάλουμε μια διχοτόμηση ανάμεσα στο να είμαστε ειλικρινείς για τους στόχους μας και στο να συμμετέχουμε σε κινήματα μεγαλύτερα από εμάς. Από την μια, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι πως απορρίπτουμε κάθε είδους κυριαρχίας – αν δεν το κάνουμε, όλοι θα πρέπει να μάθουν ξανά και ξανά πόσο λίγο αλλάζει η αστυνομία και η φτώχεια που επιβάλουν από την μια κυβέρνηση στην επόμενη. Αυτό είναι το γιατί δεν πρέπει να κρύβουμε τις αξίες μας κάτω από το ίδιο τεράστιο λάβαρο της ‘δημοκρατίας’ που υποκρύπτει την πείνα των άλλων για εξουσία: αν λειτουργήσουμε έτσι το μόνο που θα γίνει είναι να νομιμοποιήσουμε τις δομές που θα χρησιμοποιηθούν αργότερα εναντίον μας. Αλλά ταυτόχρονα, πρέπει να διατηρήσουμε την ανοιχτότητα που επιτρέπει τις τακτικές και τις ιδέες να κυκλοφορούν. Ο αναρχισμός δεν είναι μια ταυτότητα, δεν έχει κανένα νόημα στην απομόνωση – είναι μια σχέση που πρέπει να διαδίδεται.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αναρχικοί έχουν κάνει σφάλματα και από τις δύο μεριές τις διχοτόμησης. Συχνά, έχουμε υπηρετήσει ως επιθετικά στρατεύματα και ελεύθεροι εργάτες για φιλελεύθερες αιτίες, παίρνοντας μεγάλα ρίσκα να προωθήσουν τα προγράμματα τους, αποτυγχάνοντας να ενεργήσουμε με την δική μας ανάλυση. Ελπίζαμε πως αυτό θα μας συνέδεε με την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά δεσμοί που εξαρτώνται από την απόκρυψη των αξιών μας είναι ανούσιοι.

Άλλες φορές, οι αναρχικοί ενεργήσαμε σαν να μπορούσαμε να πετύχουμε τους στόχους μας μόνοι μας, συνεχίζοντας έναν ιδιωτικό αγώνα μνησικακίας με το κράτος που όλοι οι υπόλοιποι υπέθεταν πως δεν είχαν κανέναν κοινό μαζί του. Σίγουρα, δεν μπορούμε να περιμένουμε για την μαζική συναίνεση για να ξεκινήσουμε το εγχείρημα της εξέγερσης – μπορούμε μόνο να συναντήσουμε άλλους στην αντίσταση ανυψώνοντας τον εαυτό μας – αλλά το νόημα είναι να βρούμε κι άλλους. Ξανά και ξανά, έχουμε αναλογιστεί πως τα όνειρα μας είναι υπερβολικά άγρια για να τα προτείνουμε, μέχρι να δούμε άλλους ανθρώπους να τα εκτελούν αυθόρμητα. Στην πραγματικότητα, αυτή η περίοδος είναι ώριμη για μας για να προάγουμε τις προτάσεις μας: ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση σε όλο τον κόσμο, και σύντομα δισεκατομμύρια θα πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στον ολοκληρωτισμό και στην ελευθερία που καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να προσφέρει.

Αν είναι αληθές πως το κράτος δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα μας, όλοι αυτοί που επιθυμούν να ασκήσουν την εξουσία του θα δυσφημίσουν τον εαυτό τους την στιγμή που θα αναλάβουν την εξουσία. Το συντομότερο που όλες οι Μουσουλμανικές Αδελφότητες του κόσμου συνδέσουν τον εαυτό τους με το κράτος, τόσο το καλύτερο: αυτό θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα για αυτούς που δεν μπορούν ακόμη να κατανοήσουν το γιατί κάποιος να είναι αναρχικός. Όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης ενωθούν με τους εξουσιαστές στο να λένε σε όλους να φύγουν από τους δρόμους και οι δρόμοι παραμείνουν γεμάτοι, το γεγονός αυτό δείχνει πως οι άνθρωποι το αντιλαμβάνονται. Σε αυτή την περίπτωση, οι αναρχικοί θα μπορέσουν να βοηθήσουν να στρέψουν την αλλαγή του καθεστώτος σε μια κοινωνική επανάσταση, έναν πλήρη μετασχηματισμό της καθημερινής ζωής.

Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών χρειάζεται την Αίγυπτο να έχει μια κυβέρνηση που να μπορεί να συνεργαστεί μαζί της για την εξαγωγή πόρων απαραίτητων για τον διεθνή καπιταλισμό. Το μαύρο μπλοκ τους τρομάζει γιατί δεν είναι αναγνώσιμο στην σύλληψη τους για την πολιτική – δεν προσφέρει σε κανέναν τη διαπραγμάτευση. Αυτοί θέλουν να φέρουν όλα τα πολιτικά κόμματα σε ‘διάλογο’ ώστε να χαρτογραφήσουν τα πάντα στις δομές της εξουσίας τους – εμείς θέλουμε να πάρουμε τον αγώνα από τα χέρια των πολιτικών κομμάτων εξ’ ολοκλήρου, εγκαθιδρύοντας τον διάλογο μεταξύ των ανθρώπων και όχι με κόμματα ή κυβερνήσεις. Αναζητούμε την διάδοση αγώνων στους οποίους να μπορούμε να επικοινωνούμε και να εμπνέουμε άλλους άμεσα, όπως μας έχετε εμπνεύσει εσείς.

Θα συνεχίσουμε αυτόν τον διάλογο με τον πιο ουσιώδη τρόπο που μπορούμε – συνεχίζοντας να προκαλούμε τις δομές της εξουσίας εδώ στις Η.Π.Α., που υποστηρίζουν αυτές στην Αίγυπτο και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Αλλά αν οποιοσδήποτε από σας μπορεί να μας στείλει αναφορές από τους αγώνες σας, ή να μεταφράσει υλικό στα Αγγλικά και στα Αραβικά, θα ήμασταν χαρούμενοι να ακούσουμε από εσάς. Ας συναντηθούμε στους δρόμους ενός άκρατου κόσμου.      

Το ποσοστό της ανθρωπότητας που μένει σε πόλεις αυξάνεται εκθετικά, μαζί με την βιομηχανοποίηση. Η μεγαλούπολη είναι η τελευταία μορφή αστικού περιβάλλοντος, παρεμβάλλοντας όλο και περισσότερο τον εαυτό της ανάμεσα στην ανθρώπινη ζωή και την βιόσφαιρα.

Η πόλη είναι επίσης ένα φράγμα ανάμεσα στους έγκλειστους κατοίκους της, ένας κόσμος αγνώστων. Στην πραγματικότητα, όλες οι πόλεις στην παγκόσμια ιστορία ιδρύθηκαν από αγνώστους και ξένους, που εγκαταστάθηκαν μαζί σε μοναδικά, προηγουμένως άγνωστα περιβάλλοντα. Είναι η κουλτούρα της κυριαρχίας στο κέντρο της, στο ύψος της, στην πιο κυρίαρχη μορφή της. Ο Joseph Grange είναι βασικά, δυστυχώς, σωστός λέγοντας πως είναι ‘κατεξοχήν, το μέρος όπου οι ανθρώπινες αξίες έρχονται στην πιο απτή τους έκφραση.’{1} Φυσικά, η λέξη ‘άνθρωπος’ λαμβάνει το πλήρως παραμορφωμένο της νόημα στο αστικό περιβάλλον, ειδικότερα στο σημερινό. Όλοι μπορούν να δούνε το μοντέρνο ‘επίπεδο τοπίο’ στον λιτό όρο του Norberg – Schulz (1969), οι Ζώνες του Τίποτα της ανυπαρξίας του τόπου, όπου ο τοπικισμός και η ποικιλία μειώνονται σταθερά, αν δεν εξαλείφονται. {2} Το σουπερμάρκετ, το Mall, η αίθουσα αναμονής των αεροδρομίων, είναι παντού ίδια, ακριβώς όπως το γραφείο, το σχολείο, το διαμέρισμα, το νοσοκομείο και η φυλακή μόλις και μετά βίας διακρίνονται το ένα από το άλλο, στις ίδιες μας τις πόλεις. {3}

Οι μεγαλουπόλεις έχουν πιο πολλά κοινά μεταξύ τους παρά με οποιονδήποτε άλλον από τους κοινωνικούς οργανισμούς. Οι πολίτες τους τείνουν να ντύνονται το ίδιο και να καταναλώνουν την ίδια παγκόσμια κουλτούρα, κάτω από μια σταθερά πιο ολοκληρωμένη ματιά παρακολούθησης. Αυτό είναι το αντίθετο του να ζεις σε έναν συγκεκριμένο τόπο στη Γη, με σεβασμό για την μοναδικότητα του. Αυτές τις μέρες, όλοι οι τόποι μετατρέπονται σε αστικούς τόπους – δεν υπάρχει σημείο στον πλανήτη που δεν θα μπορούσε να γίνει έστω σχεδόν αστικό κατά την στροφή ενός δορυφόρου. Έχουμε εκπαιδευτεί και εξοπλιστεί να πλάθουμε τους τόπους σαν να είναι αντικείμενα. Μια τέτοια εκπαίδευση είναι υποχρεωτική σε αυτή την Ψηφιακή Εποχή, που κυριαρχείται από τις πόλεις και τις περιοχές του μετρό σε πρωτοφανές βαθμό στην ιστορία.

Πως έχει έρθει να περάσει αυτό; Όπως το τοποθετεί ο Weber, ‘κάποιος/α μπορεί να βρει τίποτα ή τα πάντα στα όρια της πόλης εκτός από την ειδοποιούσα αρχή που δημιουργεί την ίδια την πόλη.’ {4} Αλλά είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο θεμελιώδης μηχανισμός/ δυναμική/ ‘αρχή’ και ποιος ήταν πάντοτε. Καθώς συνεχίζει ο Weber: ‘Κάθε συσκευή στην πόλη που διευκολύνει το εμπόριο και την βιομηχανία, προετοιμάζει το έδαφος για περαιτέρω καταμερισμό και εξειδίκευση της εργασίας.’ {5} Περαιτέρω μαζικοποίηση, τυποποίηση, ισορροπία.

Καθώς τα εργαλεία έγιναν συστήματα τεχνολογίας – δηλαδή, όταν αναπτύχθηκε η κοινωνική πολυπλοκότητα – εμφανίστηκε η πόλη. Η πόλη – μηχανή ήταν το πιο πρώιμο και το μεγαλύτερο τεχνολογικό φαινόμενο, το αποκορύφωμα του καταμερισμού της εργασίας. Ή όπως ο Lewis Mumford το χαρακτήρισε, ‘το σήμα της πόλης είναι η σκόπιμη κοινωνική της πολυπλοκότητα’. {6} Οι δύο τρόποι σε αυτό το πλαίσιο είναι ίδιοι. Οι πόλεις είναι τα πιο πολύπλοκα αντικείμενα που εφευρέθηκαν ποτέ, όπως η αστικοποίηση είναι ένα από τα κύρια μέτρα της ανάπτυξης.

Η επερχόμενη παγκόσμια πόλη τελειοποιεί τον πόλεμο της στην φύση, εξαλείφοντας την για χάρη του τεχνητού, και μειώνοντας την ύπαιθρο σε απλά ‘περίχωρα’ που συμμορφώνονται στις αστικές προτεραιότητες. Όλες οι πόλεις είναι αντιθετικές με τη γη.

Το ‘Προχωρώντας στην Πόλη’ του Certeau έχει μάλλον μια απόκοσμη ποιότητα, δεδομένου του θέματος του και του γεγονότος πως είναι γραμμένο το 2000. Ο Certeau είδε το Παγκόσμιο Εμπορικό Κέντρο (World Trade Center) ως ‘την πιο μνημειώδη φιγούρα’ της Δυτικής αστυφιλίας και ένιωσε πως ‘το να ανυψωθείς στην κορυφή (του) είναι το να παρασυρθείς από την αναμονή της πόλης.’ {7} Η βιωσιμότητα της πόλης εισήλθε στο αναπόφευκτο στάδιο του αμφίβολου, συνοδευμένο από την αύξηση του άγχους – όχι όμως της δημιουργίας του – την 11η Σεπτέμβρη (9/11). Η βαθιά αμφιθυμία για την αστική ζωή, αισθητή σε όλη την βασιλεία του πολιτισμού, έχει γίνει πολύ πιο έντονη.

Η εξημέρωση έκανε δυνατό τον πολιτισμό, και η εντατική εξημέρωση έφερε περαιτέρω την αστική κουλτούρα. Οι πρωταρχικές κηπουρικές κοινότητες – οικισμοί και χωριά – αντικαταστάθηκαν από τις πόλεις καθώς η μαζικοποιημένη γεωργία έλαβε τον έλεγχο. Ένας διαρκής δείκτης αυτής της αλλαγής είναι μεγαλιθικά μνημειώδης. Στα πρώιμα Νεολιθικά μνημεία βρίσκονται όλες οι ποιότητες της πόλης: διαρκείς κατοίκηση, μονιμότητα, πυκνότητα, μια ορατή ανακοίνωση της θριαμβευτικής πορείας της γεωργίας πάνω από την τροφοσυλλογή. Η θεαματική συγκέντρωση της πόλης είναι ένα σημαντικό σημείο καμπής στην ανθρώπινη εξέλιξη της κουλτούρας, η άφιξη του πολιτισμού στην πλήρη, ολοκληρωτική του αίσθηση.

Έχουν υπάρξει πολιτισμοί χωρίς πόλεις (π.χ. ο πρώιμος πολιτισμός των Μάγια), αλλά όχι πολλοί. Πιο συχνά είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό και αναπτύσσονται με μια σχετικά ξαφνική δύναμη, ως εάν η ενέργεια που καταστέλλεται από την εξημέρωση πρέπει να ξεσπάσει σε ένα νέο επίπεδο της λογικής του ελέγχου. Ωστόσο, η αστική έκρηξη δεν διαφεύγει κάποιες κακές κριτικές. Στην Εβραϊκή παράδοση, ήταν  ο Κάιν, ο δολοφόνος του Άβελ, που ίδρυσε την πρώτη πόλη. Παρομοίως, τέτοιες αστικές αναφορές όπως η Βαβυλώνα, ο Πύργος της Βαβέλ, και τα Σόδομα και τα Γόμορρα είναι πλήρως αρνητικές. Μια βαθιά αμφιθυμία για τις πόλεις είναι, στην πραγματικότητα, μια σταθερά του πολιτισμού.

Περίπου το 4000 π.Χ. εμφανίστηκαν οι πρώτες πόλεις στην Μεσοποταμία και την Αίγυπτο, όταν τα πολιτικά μέσα σχεδιάστηκαν για την διοχέτευση των πλεονασμάτων που δημιουργήθηκαν από ένα νέο γεωργικό ήθος στα χέρια της κυβερνούσας μειονότητας. Αυτή η ανάπτυξη απαιτούσε οικονομική εισαγωγή από όλο και πιο ευρύτερες περιοχές παραγωγής – οι μεγάλης κλίμακας, συγκεντρωτικοί, γραφειοκρατικοί θεσμοί δεν θα αργούσαν να εμφανιστούν. Τα χωριά μετατράπηκαν σε όλο και περισσότερο εξειδικευμένες στρατηγικές για την μεγιστοποίηση της παραγωγής μεγαλύτερων πλεονασμάτων που έρρεαν προς τις πόλεις. Μεγαλύτερη παραγωγή των σιτηρών, για παράδειγμα, μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με πρόσθετη εργασία και περισσότερο εξαναγκασμό. Η αντίσταση συνέβη μέσα σε αυτό το γνωστό πλαίσιο, καθώς οι πιο πρωτόγονες αγροτικές κοινότητες μετατράπηκαν βίαια σε διαχειριζόμενες πόλεις, όπως η Νινευή. Για να αναφέρουμε άλλο ένα παράδειγμα, οι νομαδικές φυλές του Σινά αρνήθηκαν να εργαστούν στα ορυχεία χαλκού για τους αιγύπτιους ηγέτες. {8} Οι μικροϊδιοκτήτες εκδιώχθηκαν από την γη στις πόλεις – αυτό το εκτόπισμα είναι ένα βασικό μέρος του γνώριμου μοτίβου που συνεχίζεται σήμερα.

Η αστική πραγματικότητα έχει να κάνει κυρίως με το εμπόριο και τις συναλλαγές, με μια σχεδόν πλήρη εξάρτηση στην υποστήριξη από εξωτερικούς χώρους για την συνέχεια της ύπαρξης της. Για να εγγυηθούν μια τέτοια τεχνητή διαβίωση, οι πατέρες της πόλης στρέφονται αναπόφευκτα στον πόλεμο, αυτό το χρόνιο προϊόν ανάγκης του πολιτισμού. ‘Κατάκτηση στο εξωτερικό και καταστολή στην πατρίδα,’ με τα λόγια του Stanley Diamonds, είναι ένας καθοριστικός χαρακτηρισμός των πόλεων από την προέλευση τους. {9} Οι πρώιμες Σουμερικές πόλεις – κράτη, για παράδειγμα, βρίσκονταν συνεχώς σε κατάσταση πολέμου. Ο αγώνας για σταθερότητα των οικονομικών της αστικής αγοράς ήταν μια αδιάκοπη υπόθεση για την επιβίωση. Οι στρατοί και οι πολεμικές επιχειρήσεις ήταν θεμελιώδους αναγκαιότητας, ειδικότερα δεδομένου του ενσωματωμένου επεκτατικού χαρακτήρα της αστικής δυναμικής. Η Ουρούκ, η μεγαλύτερη πόλη της Μεσοποταμίας εκείνης της εποχής (2700 π.Χ.), καυχιόταν ένα διπλό τείχος με έξι μίλια μάκρος, οχυρωμένο από 900 πύργους. Από αυτή την πρώιμη περίοδο έως και τον Μεσαίωνα, στην ουσία όλες οι πόλεις είχαν οχυρωμένες φρουρές. Ο Ιούλιος Καίσαρας χρησιμοποίησε την λέξη oppidum (φρουρά) για να δηλώσει κάθε πόλη της Γαλατίας.

Τα πρώτα αστικά κέντρα επίσης αποκαλύπτουν σταθερά ένα ισχυρό τελετουργικό προσανατολισμό. Η κίνηση μακριά από μια έμφυτη, βασισμένη στη Γη πνευματικότητα με έμφαση σε ιερούς ή υπερφυσικούς χώρους, λαμβάνει μια περαιτέρω παραμόρφωση με κυριολεκτικά ισχυρούς αστικούς ναούς και τάφους που προκαλούν δέος. Η ανύψωση των θεών μιας κοινωνίας αντιστοιχούσε στην αυξανόμενη πολυπλοκότητα και διαστρωμάτωση της κοινωνικής δομής της. Με την ευκαιρία, τα θρησκευτικά μνημεία δεν ήταν μόνο μια τακτική επαγωγής υπακοής από αυτούς στην εξουσία – ήταν επίσης ένα βασικό όχημα για την διάδοση της εξημέρωσης. {10}

Αλλά η πραγματική αύξηση της κυριαρχίας ξεκίνησε όχι μόνο με την εντατική γεωργία – και με την εμφάνιση των συστημάτων γραφής όπως ο Childe, ο Levi-Strauss και άλλοι έχουν σημειώσει – αλλά με την μεταλλουργία. Διαδεχόμενη το αρχικό Νεολιθικό στάδιο του πολιτισμού, η Εποχή του Χαλκού και ακόμα πιο πολύ η Εποχή του Σιδήρου έφερε την αστικοποίηση στην πλήρη κεντρικότητα του. Σύμφωνα με τον Toynbee, ‘Αν η αύξηση του μεγέθους των πόλεων μέσα στην πορεία της ιστορίας παρουσιάζεται οπτικά με την μορφή μιας καμπύλης, αυτή η καμπύλη θα βρεθεί να έχει ίδια διαμόρφωση με την καμπύλη που παρουσιάζει την αύξηση της δραστικότητας της τεχνολογίας.’ {11} Και με τον αυξανόμενο αστικοποιημένο χαρακτήρα της κοινωνικής ζωής, η πόλη μπορεί να ιδωθεί σαν ένα δοχείο. Οι πόλεις, σαν τα εργοστάσια που υπάρχουν ήδη, βασίζονται στον περιορισμό. Οι πόλεις και τα εργοστάσια δεν είναι ποτέ στην βάση τους επιλεγμένα ελεύθερα από τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα τους: η κυριαρχία τους κρατάει εκεί πέρα. Ο Αριστοφάνης το τοποθέτησε πολύ καλά στο δημιούργημα του το 414 π.Χ. ‘Οι Όρνιθες’ : ‘Μια πόλη πρέπει να αυξηθεί για να σπιτώσει όλα τα πουλιά – έπειτα πρέπει να φράξεις τον αέρα, τον ουρανό, τη γη, και να τα περιβάλλεις με τείχη, όπως στην Βαβυλώνα.’

Τα κράτη όπως τα ξέρουμε υπήρχαν ήδη εκείνη την περίοδο, και οι ισχυρές πόλεις αναδύθηκαν σε πρωτεύουσες, οι τόποι της κρατικής εξουσίας. Η πολιτική κυριαρχία πάντοτε έρεε από αυτά τα αστικά κέντρα. Σε αυτό το πλαίσιο, οι αγρότες αφήναν πίσω τους μία γνώριμη και μισητή σκλαβιά για νέες, αρχικά άγνωστες μορφές δουλείας και δεινών. Η πόλη, ήδη μια περιοχή της τοπικής εξουσίας και του πολέμου, είναι ένα εκκολαπτήριο μολυσματικών ασθενειών, συμπεριλαμβανομένης της πανούκλας, και φυσικά ενισχύει σε μεγάλο βαθμό τις επιπτώσεις της πυρκαγιάς, του σεισμού, και άλλων κινδύνων.

Για χιλιάδες γενιές οι άνθρωποι σηκώνονταν το ξημέρωμα και κοιμόντουσαν αφού έπεφτε ο ήλιος, αναπαυόμενοι στις δόξες της ανατολής, της δύσης, και του έναστρου ουρανού. Πριν μισή χιλιετία, οι καμπάνες και τα ρολόγια της πόλης ανακοίνωσαν μια όλο και πιο αυξανόμενα ρυθμισμένη και στην τάξη καθημερινή ζωή, η βασιλεία της αστικής χρονομέτρησης. Στον νεωτερισμό, ο χρόνος ζωής εξαφανίζεται: ο χρόνος γίνεται ένας πόρος, μια αντικειμενοποιημένη υλικότητα. Ο μετρημένος, πραγμοποιημένος χρόνος απομονώνει το άτομο στο δυναμικό πεδίο της εμβάθυνσης της διαίρεσης και του διαχωρισμού, της συνεχώς μειωμένης ολότητας. Η επαφή με τη Γη υποχωρεί, καθώς η αστικοποίηση αυξάνεται – και όπως ο Hogarth το απεικόνισε στις εικόνες του Λονδίνου στα μέσα του 18ου αιώνα, η φυσική επαφή ανάμεσα στους ανθρώπους μειώνεται δραματικά. Αυτή την περίοδο ο Nicolas Chamfort δήλωσε, ‘το Παρίσι είναι μια πόλη γεμάτη από γλέντια και απολαύσεις, όπου τα τέσσερα πέμπτα των κατοίκων πεθαίνουν από θλίψη.’ {12} Στο ‘Emile’ (1762), ο Ρουσώ το βάζει πιο προσωπικά – ‘Αντίο, Παρίσι. Αναζητούμε τον έρωτα, την ευτυχία, την αθωότητα. Ποτέ δεν θα είμαστε αρκετά μακριά από σένα.’ {13} Το διαχυτικό βάρος της αστικής ύπαρξης διείσδυσε ακόμα και στα πιο ζωτικής σημασίας εξωτερικά πολιτικά φαινόμενα, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλικής Επανάστασης. Πληθυσμοί στο επαναστατημένο Παρίσι συχνά φαίνονταν παράξενα απαθής, προτρέποντας τον Richard Sennett να ανιχνεύσει εκεί τα πρώτα έντονα σημάδια σύγχρονης αστικής παθητικότητας. {14}

Τον επόμενο αιώνα ο Ένγκελς, σε αντίθετη πλευρά, αποφάσισε πως η πόλη είναι αυτή στην οποία το προλεταριάτο πετυχαίνει την ‘πληρέστερη κλασική του τελειότητα.’ {15} Αλλά ο Tocqueville είχε ήδη δει πως τα άτομα στις πόλεις ένιωθαν ‘ξένοι με τα πεπρωμένα των άλλων.’ {16} Αργότερα στον 19ο αιώνα, ο Durkheim σημείωσε πως η αυτοκτονία και η παράνοια αυξάνονται με την μοντέρνα αστικοποίηση. Στην πραγματικότητα, μια αίσθηση εξάρτησης, μοναξιάς, και κάθε είδους συναισθηματικής διαταραχής δημιουργούνται, δίνοντας χώρο στην αντίληψη του Benjamin πως, ‘Ο φόβος, η μεταστροφή, και ο τρόμος ήταν η κίνηση που η μεγάλη πόλη προκάλεσε σε αυτούς που την παρατήρησαν για πρώτη φορά.’ {17} Οι τεχνολογικές εξελίξεις στις περιοχές λυμάτων και άλλων προκαλούμενων αποχετεύσεων, ενώ απαιτούνται για την άνθιση της μητρόπολης, επίσης επιτρέπουν την αστικοποίηση και την περαιτέρω της ανάπτυξη. Η ζωή στις πόλεις είναι δυνατή μόνο με μια τέτοια συνεχή τεχνολογική υποστήριξη.

Ως το 1900 ο Georg Simmel αντιλήφθηκε πως το ζώντας στις πόλεις δεν φέρνει μόνο μοναξιά, αλλά επίσης και το απόθεμα ή το συναισθηματικό μούδιασμα που το επιδεινώνει. Όπως είδε ο Simmel, αυτό είναι πολύ κοντά αναλογικά στις επιδράσεις της βιομηχανικής ζωής γενικότερα: ‘Συνέπεια, μετρησιμότητα, ακρίβεια εξαναγκάζουν τη ζωή μέσα από την πολυπλοκότητα και την επέκταση της μητροπολιτικής ύπαρξης.’ {18} Η αστική χαύνωση και ανικανότητα που εκφράζεται στην πρώιμη ποίηση του T.S. Eliot, για παράδειγμα, βοηθά στην συμπλήρωση αυτής της εικόνας της μειωμένης ζωής.

Ο όρος ‘προάστιο’ χρησιμοποιούταν από τον Shakespeare και τον Milton προς την σύγχρονη έννοια σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν ήταν μέχρι την επίθεση της βιομηχανοποίησης που το φαινόμενο των προαστίων πραγματικά αναδύθηκε. Έτσι, η οικιστική ανάπτυξη εμφανίστηκε στα περίχωρα των Αμερικανικών μεγαλουπόλεων ανάμεσα στο 1815 και 1860. Ο Μαρξ αναφέρεται στον καπιταλισμό ως ‘η αστικοποίηση της υπαίθρου’ {19} – η άνοδος των προαστίων πραγματικά αύξησε τα βήματα του, στη σύγχρονη έννοια του, αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι εξευγενισμένες τακτικές μαζικής παραγωγής δημιούργησαν μια φυσική συμμόρφωση που να ταιριάζει και να μεγεθύνει την κοινωνική συμμόρφωση. {20} Αβαθές, ομογενοποιημένο, ένα θερμοκήπιο του καταναλωτισμού περιφραγμένο με εμπορικά κέντρα και λεωφόρους, το προάστιο είναι το περαιτέρω υποβαθμισμένο αποτέλεσμα της πόλης. Ως τέτοιες, οι διαφορές ανάμεσα στο άστυ και το προάστιο δεν πρέπει να υπερεκτιμώνται ή να θεωρούνται ποιοτικές. Η αποξένωση, που διευκολύνεται από μια συστοιχία συσκευών υψηλής τεχνολογίας – iPods, κινητά τηλέφωνα, κλπ. – είναι τώρα η τάξη της εποχής, ένα πολύ αποτελεσματικό φαινόμενο. {21}

Ο πολιτισμός, όπως είναι ξεκάθαρο από την αρχική σημασία της λέξης στα Λατινικά, είναι αυτό που συμβαίνει στις πόλεις. {22} Περισσότερος από τον μισό πληθυσμό του κόσμου τώρα ζει σε πόλεις. Η McDonalds-ιοποίηση περιοχών όπως της Kουάλα Λουμπούρ και της Σιγκαπούρης που έχουν γυρίσει τόσο αποφασιστικά την πλάτη τους στα δικά τους πλούσια περιβάλλοντα. Η επιτακτική αστικοποίηση είναι ένα συνεχές χαρακτηριστικό του πολιτισμού.

Μια ορισμένη διεστραμμένη γοητεία εξακολουθεί να επικρατεί για κάποιους, και έχει γίνει τόσο δύσκολο να αποδράσεις από την αστική ζώνη επιρροής. Υπάρχει ακόμα ένα τρεμόπαιγμα της ελπίδας για κοινότητα, ή έστω για μια εκτροπή, στην μητρόπολη. Και κάποιο/ες από εμάς παραμένουμε εδώ ώστε να μην χάσουμε επαφή με αυτό που νιώθουμε υποχρεωμένοι να καταλάβουμε, έτσι ώστε να μπορέσουμε να το φέρουμε στο τέλος του. Βέβαια, υπάρχουν και αυτοί/ες που αγωνίζονται για να εξανθρωπίσουν την πόλη, να αναπτύξουν δημόσιους κήπους και άλλες παροχές, αλλά οι πόλεις παραμένουν αυτό που ήταν πάντα. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους τους αποδέχονται την αστική πραγματικότητα και προσπαθούν να προσαρμοστούν σε αυτήν, με την ίδια εξωστρεφή παθητικότητα που εκφράζουν προς τον περιβάλλοντα τεχνο-κόσμο.

Κάποιοι/ες πάντα προσπαθούν να μεταρρυθμίσουν το αμεταρρύθμιστο. Εμπρός, ας έχουμε ‘έναν καινούργιο νεωτερισμό’, ‘μια καινούργια στάση προς την τεχνολογία’, κλπ. κλπ. Η Julia Kristeva καλεί για ‘ένα κοσμοπολιτισμό ενός νέου είδους…’ {23} Τέτοιες κατευθύνσεις αποκαλύπτουν, ανάμεσα σε άλλα πράγματα, την πεποίθηση πως αυτά που θεωρούνται ευρέως βασικά για την κοινωνική ζωή θα είναι πάντα μαζί μας. Ο Max Weber έκρινε πως ο νεωτερισμός και η γραφειοκρατική λογική είναι ασφαλείς από τις αποδράσεις (escape-proof), ενώ ο Toynbee είδε την Οικουμενική Πόλη, όπως αποκάλεσε το στάδιο του γιγαντισμού που θα διαδεχθεί το στάδιο της μεγαλούπολης, ‘αναπόφευκτη’. {24} Ο Ellul αναφέρθηκε στην αστικοποίηση ως αυτό ‘που μπορεί να γίνει μόνο αποδεκτό.’ {25}

Ωστόσο, δεδομένης της σημερινής αστικής πραγματικότητας, και το πώς και το γιατί οι πόλεις ξεκίνησαν εξ αρχής και συνεχίζουν να υπάρχουν, αυτό που ο James Baldwin είπε για το γκέτο, εφαρμόζεται απόλυτα και για την πόλη: ‘Μπορεί να βελτιωθεί προς μια κατεύθυνση μόνο: να οδηγηθεί στην ανυπαρξία.’ {26} Επ’ ευκαιρίας, υπάρχει μια δυνατή ομοφωνία ανάμεσα στους αστικούς θεωρητικούς, πως ‘οι πόλεις είναι πρόσφατα διχασμένες και πολωμένες.’ {27} Το ότι οι φτωχοί και οι αυτόχθονες πρέπει να αστικοποιηθούν είναι μια άλλη πρωταρχική πτυχή της αποικιοκρατικής-ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας.

Το πρωτότυπο μεγαλείο είναι ακόμα παρόν και υπογραμμισμένο στην σημερινή πόλη, με την ίδια σμίκρυνση και στέρηση της δύναμης από το άτομο. Η ανθρώπινη κλίμακα διαγράφεται από ψηλά κτίρια, η αισθητήρια στέρηση βαθαίνει, και οι κάτοικοι είναι επιτιθέμενοι από την μονοτονία, τον θόρυβο, και άλλους ρύπους. Ο κόσμος του κυβερνοχώρου είναι από μόνος του ένα αστικό περιβάλλον, επιταχύνοντας την ριζική παρακμή της φυσικής παρουσίας και σύνδεσης. Ο αστικός χώρος είναι το συνεχώς αναπτυσσόμενο (κάθετα και οριζόντια) σύμβολο της κατατρόπωσης της φύσης και του θανάτου της κοινότητας. Αυτό που έγραψε ο John Habberton το 1889 δεν θα μπορούσε να είναι πιο βάσιμο τώρα: ‘Μια σπουδαία πόλη είναι μια μεγάλη πληγή – μια πληγή που δεν μπορεί να θεραπευτεί ποτέ.’ {28} Ή όπως ο Kai W. Lee απάντησε στην ερώτηση εάν η μετάβαση σε βιώσιμες πόλεις είναι κάτι που μπορούμε να φανταστούμε: ‘Η απάντηση είναι όχι.’ {29}

Οι Copan, Palenque, και Tikal ήταν πλούσιες πόλεις του πολιτισμού των Μάγια που εγκαταλείφθηκαν στο υψηλότερο τους σημείο, ανάμεσα στο 600 και 900 μ.Χ. Με παρόμοια παραδείγματα από διάφορες κουλτούρες, τονίζεται μια πορεία προς τα εμπρός για μας. Η λογοτεχνία της αστικοποίησης έχει μόνο αυξηθεί σκοτεινότερη και πιο δυστοπική τα πρόσφατα χρόνια, καθώς η τρομοκρατία και η κατάρρευση ρίχνουν τις σκιές τους στα πιο αστήρικτα προϊόντα του πολιτισμού: στις πόλεις του κόσμου. Γυρίζοντας από την αιώνια δουλεία και χρόνια ασθένεια της αστικής ύπαρξης, ίσως να αντλήσουμε έμπνευση από τέτοιους τόπους όπως των πρώιμων αυτοχθόνων οικισμών σε αυτό που ονομάζεται τώρα Los Angeles Riser. Τόποι όπου η σφαίρα της ζωής έχει τις ρίζες της στην ύπαρξη μας ως άρτια εκπαιδευμένοι άνθρωποι σε αρμονία με τη Γη.



[1] Joseph Grange, The City: An Urban Cosmology (Albany: State Univsersity of New York Press, 1999), p. xv.
[2] Edward Relph, Place and Placelessness (London: Pion Ltd., 1976), p. 6.
[3] Meanwhile, phenomena such as “Old Town” areas and historical districts distract from tedium and standardization, but also underline these defining urban characteristics. The patented superficiality of postmodern architecture underlines it as well.
[4] Max Weber, The City, translated by Don Martindale and Gertrud Neuwirth (Glencoe, IL: The Free Press, 1958), p. 11.
[5] ibid., p. 21
[6] Lewis Mumford, The Culture of Cities (New York: Harcourt, Brace and Company, 1938), p. 6. For all of the valid historical concent, Mumford can also lapse into absurdity, e.g. “the city should be an organ of love....” in The City in History (New York, Harcourt. Brace, 1961), p. 575.
[7] Michel de Certeau, The Certeau Reader, edited by Graham Ward (London: Blackwell Publishers, 2000), p. 103.
[8] Stanley Diamond, In Search of the Primitive (New Brunswick, NJ: Transaction Books, 1974), p. 7.
[9] ibid., p. I.
[10] Andrew Sherratt, Economy and Society in Prehistoric Europe (Princeton: Princeton University Press., 1997), p. 562.
[11] Arnold Toynbee, Cities on the Move (New York: Oxford University Press 1970), p. 173.
[12] Nicolas Chamfort, quoted in James A. Clapp, The City, A Dictionary of Quotable Thought on Cities and Urban Life (New Brunswick, NJ: Center for Urban Policy Research, 1984), p. 51.
[13] Jean-Jacques Rousseau, Emile, translated by Allan Bloom (New York: Basic Books, 1979), p. 355.
[14] Richard Sennett, Flesh and Stone: the Body and the City in Western Civilization (New York: W. W. Norton, 1994), p. 23.
[15] Friedrich Engels, The Condition of the Working Class in England (St. Albans: Panther Press, 1969), p. 75.
[16] Alexis de Tocqueville, Democray in America v. 2 (New York, Vintage, 1963), p. 141.
[17] Waller Benjamin, Illuminations, translated by Harry Zahn (New York, Schocken Books, 1969), p. 174.
[18] Kurt H. Wolff, The Sociology of Georg Simmel (New York: The Free Press, 1950), p. 413.
[19] Karl Marx, Grundrisse (New York, Vintage, 1973), p. 479.
[20] A typical and apposite work is Richard Harris, Creeping Conformity: How Canada Became Suburban, 1900–1960 (Toronto: University of Toronto Press, 2004).
[21] Very pertinent is Michael Bull, Sounding Out the City: Personal Stereos and the Management of Everyday Life (New York, Oxford University Press, 2000).
[22] This is not only true in the West. In Arabic civilization, for example, madaniyya, or civilization, comes from madine, which means city.
[23] Julia Kristeva, Strangers to Ourselves (New York: Columbia University Press, 1991), p. 192
[24] Toynbee, op.cit., p. 196
[25] Jacques Ellul, The Political Illusion (New York: Alfred A. Knopf, 1967), p. 43.
[26] James Baldwin, Nobody Knows My Name (New York, The Dial Press, 1961), p. 65.
[27] Peter Marcuse and Ronald van Kempen, editors, Of States and Cities: the Partioning of Urban Space (New York, Oxford University Press, 2002), p. vii.
[28] John Habberton, Our Country’s Future (Philadelphia: International Publishing Company, 1889), cited in Clapp, op.cit., p. 105.
[29] Kai N. Lee, “Urban Sustanability and the Limits of Classical Environmentalism,” in Environment and Urbanization 18:1 (April 2006), p. 9.

Και να που το κράτος, σε μια ακόμα ιστορική συγκυρία, βρίσκει αφορμή και ευκαιρία να φανερώσει το πραγματικό του πρόσωπο. Επιτίθεται σε καταλήψεις, στέκια και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, μεθοδεύει πολιτικές διώξεις αναρχικών, κατασκευάζει ενόχους, στοχοποιεί και διαπομπεύει όσες και όσους θεωρεί επικίνδυνους ή επικίνδυνες. Στήνει αστυνομικές επιχειρήσεις χολιγουντιανού τύπου, βασισμένες σε σενάρια που υπαγορεύει το κυρίαρχο κεφάλαιο. Σενάρια που γράφονται από τις μαριονέτες της πολιτικής εξουσίας, υπογράφονται από το εισαγγελικό κατεστημένο και αναπαράγονται πρόθυμα από τη μαφία της καθεστωτικής “ενημέρωσης”.

Η κλιμάκωση και γενίκευση της καταστολής είναι αυτοπραγμάτωση του κράτους. Ούτε τα βασανιστήρια, ούτε η ενεργοποίηση παρακρατικών μηχανισμών, ούτε η εθνικιστική ρητορική συνιστούν νεωτερισμούς. Αυτό ήταν πάντα το κράτος, αυτό είναι και σήμερα.

Το εξουσιαστικό σύμπλεγμα θέλει να εξοντώσει όσες και όσους αντιστέκονται. Είναι το ίδιο σύστημα που λεηλατεί ανθρώπινες και μη ανθρώπινες ζωές στο όνομα της “ανάπτυξης”. Είναι ο ίδιος μηχανισμός που καταπίνει κομμάτια άγριας φύσης για να παράγει κέρδος, που φυλακίζει, βιάζει, βασανίζει και θανατώνει εκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα μέσα σε εκτροφεία και σφαγεία παραγωγής κρέατος ή γούνας, σε μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας, σε γαλακτοβιομηχανίες, σε εργαστήρια πειραμάτων, σε pet-shops, σε “ζωολογικά πάρκα”.

Τα ρήγματα που δημιουργούμε μέσα στις πόλεις είναι ορμητήρια ενός αγώνα που δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ ανθρώπινων και μη ανθρώπινων ζώων. Η υπεράσπιση των καταλήψεων απέναντι στην κρατική μηχανή, είναι κομμάτι ενός αγώνα που στοχοποιεί την εξουσία σε κάθε της μορφή.

Αλληλεγγύη σε όλες τις καταλήψεις, τα στέκια, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, σε όσες και όσους δέχονται επιθέσεις από το κράτος και το παρακράτος. Ανυποχώρητος αγώνας για ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ανθρώπων, ζώων, φύσης.

Πάρα πολλές φορές, εμείς, ως αναρχικοί μπορεί να εγκλωβιστούμε σε μια ιδεολογία και ένα μοτίβο αντί να σκεφτόμαστε κριτικά και να ενεργούμε για να καλύψουμε τις τρέχουσες προκλήσεις. Η ιδέα του να παλέψουμε ενάντια στο καπιταλισμό και το κράτος ήταν σχετικά νέα στο δυτικό πολιτισμό, όταν οι πρώτοι άνθρωποι που ονομάστηκαν αναρχικοί με ένα πολιτικό νόημα πρόβαλλαν για πρώτη φορά τις ιδέες τους. Εμείς δεν θα πρέπει να σταματήσουμε εκεί. Εκείνοι δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα, όπως η κλιματική αλλαγή, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ή η κορύφωση της παραγωγής. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια να αγνοήσουμε αυτά τα ζητήματα. Οι περισσότεροι αναρχικοί δεν αμφισβητούν την εξόρυξη, την οικονομία, την τεχνολογία, την εξημέρωση, τη γεωργία, τη μαζική κοινωνία, ή τον πολιτισμό, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίσει να το κάνουμε εμείς.

 Τι είναι ο πολιτισμός;

Ο πολιτισμός μπορεί να οριστεί ως ένας τρόπος ζωής που βασίζεται πάνω στην αυξανόμενη αστικοποίηση και τις κοινωνικές σχέσεις που προκύπτουν από αυτήν. Οι αστικές περιοχές, γνωστές ως πόλεις, ορίζονται ως περιοχές με πληθυσμό τόσο πυκνό ώστε να απαιτείται η εισαγωγή των μέσων διαβίωσης για να διατηρήσουν την ίδια την πόλη και τον πληθυσμό της.

Εκτός από μια αρχική γεωγραφική περιοχή, μια πόλη είναι χτισμένη, συμπεριλαμβανομένων των σπιτιών, των επιχειρήσεων, των κυβερνητικών κτιρίων, των υποδομών, κλπ. Αυτό δίνει στους ανθρώπους ένα μέρος για να ζουν, αλλά όχι τα μέσα. Εξαιτίας αυτού, ο πολιτισμός πρέπει να αναζητήσει εξωτερικές εκτάσεις για να εκμεταλλευτεί προκειμένου να συλλέξει τους πόρους για να συνεχίσει να υπάρχει, να χτίσει και να διατηρήσει σπίτια, γέφυρες, δρόμους, αποχετευτικά δίκτυα, υδρευτικά δίκτυα, ηλεκτρικές γραμμές, μέσα μαζικής μεταφοράς, τρόφιμα για τα εστιατόρια, ενδύματα για τα καταστήματα, είδη πολυτελείας για τους πολιτισμένους, προσωπικές μεταφορές, ψυχαγωγία, και ούτω καθεξής επ’ άπειρον. Τελικά, όσο οι πόλεις και οι πληθυσμοί μεγαλώνουν και ο πολιτισμός απαιτεί όλο και περισσότερες εξωτερικές χερσαίες εκτάσεις για να παρέχει αγαθά στους πολιτισμένους, ο πολιτισμός θα ανατρέξει σε γη όπου ζουν άλλοι άνθρωποι, των οποίων συνήθως ο τρόπος ζωής εξαρτάται από αυτή τη γη. Όταν οι πολιτισμένοι συναντούν τέτοιους ανθρώπους, τους δίνουν συνήθως τη δυνατότητα (αν δεν τους σκοτώσουν οριστικά) της εργασίας σε θέσεις υψηλής εκμετάλλευσης για την παροχή αγαθών ή υπηρεσιών στους πολιτισμένους μένοντας στην παραδοσιακή γη τους, ή τη δυνατότητα να μετακινηθούν προς τις πόλεις για να βρουν δουλειά, ή να τους πολεμήσουν .

Επειδή οι περισσότεροι πολιτισμένοι άνθρωποι δεν καλλιεργούν τα δικά τους τρόφιμα, δεν φτιάχνουν τα δικά τους ρούχα, δεν χτίζουν τα δικά τους σπίτια, δεν έχουν πρόσβαση σε δικό τους νερό … επειδή οι πολιτισμένοι περνούν αυτές τις ευθύνες σε άλλους, πρέπει να γίνει κάποια ανταλλαγή. Εξαιτίας των απαιτήσεων της αύξησης του πολιτισμού, όλο και περισσότερη γη απαιτείται για την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών για τους πολιτισμένους. Τελικά, αυτό σημαίνει ότι ο πολιτισμένος θα αντιμετωπίσει παραδοσιακές κοινότητες ή άλλους πολιτισμούς που ζουν στην γη που επιθυμεί να εκμεταλλευτεί …Ο πολιτισμός βλέπει πάντα το φυσικό κόσμο σαν «φυσικούς πόρους».

 Πόλεμος

Ο οργανωμένος πόλεμος και η συστημική βία είναι το σήμα κατατεθέν του πολιτισμού. Χωρίς βία ως μορφή κοινωνικού ελέγχου στο εσωτερικό και κατάκτησης στο εξωτερικό, η απαραίτητη ιεραρχία για τη διατήρηση της μαζικής κοινωνίας δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί. Αν συγκρίνουμε τους κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες με τους αγρότες ή τους πολιτισμένους γείτονές τους, θα διαπιστώσουμε ότι ενώ στους κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες υπάρχει μικρή ή καθόλου διαίρεση της εργασίας με βάση το φύλο, στους αγροτικούς πληθυσμούς, στους πολιτισμένους και σε αυτούς που ασχολούνται με την εξημέρωση υπάρχει εμμονή στον πόλεμο και την πατριαρχία. Η νόρμα φαίνεται να είναι πως με την αυξημένη πολυπλοκότητα και αυξημένη εξημέρωση και καλλιέργεια έρχονται αυξήσεις του ποσοστού της οργανωμένης βίας, ιεραρχίας και κυριαρχίας.

Οι πόλεμοι και οι επεκτατισμοί με τους οποίους οι Ηνωμένες Πολιτείες ασχολούνται σήμερα δεν είναι μια ανωμαλία. Είναι η φυσική προέκταση ενός πολέμου που ξεκίνησε εδώ και πολύ καιρό, ακόμα και πριν οι σταυροφόροι άποικοι θερίσουν τους Arawaks, ακόμη και πριν ο πολιτισμός αγγίξει την Ευρώπη … του πόλεμου ενάντια στη φύση και την πρωτόγονη ζωή από τους πολιτισμένους και τους εξημερωμένους.

 Σκαλίζοντας τις ρίζες

Ως ριζοσπάστες (από το λατινικό radix-ρίζα) θα επιδιώξουμε να εξετάσουμε και να αμφισβητήσουμε τις βαθύτερες αιτίες. Η αναρχική παράδοση έχει προσδιορίσει ιστορικά τον καπιταλισμό ως μια ριζική αιτία. Ευτυχώς, εμείς, ως αναρχικοί δεν δεσμευόμαστε από κάποια παράδοση. Σίγουρα ο καπιταλισμός είναι κάτι απεχθές και θα πρέπει να καταργηθεί, αλλά δεν είναι ένα ριζικό πρόβλημα. Ο καπιταλισμός έχει τις ρίζες του στον πολιτισμό. Η κοινωνική διαστρωμάτωση και η ιεραρχία είναι απαραίτητες για τη λειτουργία και τη συντήρηση της μαζικής κοινωνίας. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να πάρουμε όλες τις εργασίες που απαιτούνται για τη διατήρηση του πολιτισμού και να τις εξισώσουμε και να τους καταμερίσουμε εξίσου μεταξύ των ανθρώπων. Λόγω της πολυπλοκότητας του, ο πολιτισμός απαιτεί εξειδίκευση και ιεραρχία. Η αναρχία δεν μπορεί να πάρει απλά ένα σύνολο αντιλήψεων και να απαιτεί την τήρηση τους, ανεξάρτητα από νέες πληροφορίες. Όπως έχουμε αντιπαρέλθει σε θεσμούς και τους έχουμε τσακίσει όλο και περισσότερο, θα χρειαστεί πιθανότατα να αμφισβητήσουμε κάποια πράγματα που οι αναρχικοί πριν από μας δεν θα μπορούσαν. Αυτό δεν σημαίνει απομάκρυνση από την αναρχία, αλλά μάλλον απομάκρυνση από το δογματισμό και την ιδεολογία. Πολύ πριν από τον καπιταλισμό, ο πολιτισμός κατέστρεφε τον φυσικό κόσμο, τα οικοσυστήματα και τα είδη και έδιωχνε κοινότητες από τις περιοχές τους. Με ποιο πρότυπο λέμε ότι ο καπιταλισμός είναι μια ριζική αιτία; Βλέπουμε ότι η ιεραρχία και η κυριαρχία προήλθαν από τη νεολιθική επανάσταση και ότι μεγάλο μέρος της Μέσης Ανατολής είχε αποψιλωθεί από τον πρώτο πολιτισμό. Πού ήταν ο καπιταλισμός σε όλα αυτά; Μπορεί ο καπιταλισμός να κατηγορηθεί για τη δουλεία που έχτισε τις πυραμίδες της Γκίζας; Για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; Σίγουρα βλέπουμε την εξουσία και τον πολιτισμό να πλήττουν την ανθρωπότητα πολύ πριν ο καπιταλισμός φανεί στο προσκήνιο. Ο καπιταλισμός είναι μια άλλη εκδοχή του πολιτισμού. Δεν είναι μια ριζική αιτία.

Γιατί εμείς, ως αναρχικοί είμαστε τόσο άτολμοι στο να θέσουμε νέα ερωτήματα και να πατήσουμε πάνω σε νέο έδαφος; Γιατί είναι απαραβίαστη η οικονομία, ο πολιτισμός, η τεχνολογία, η εξημέρωση, η μαζική κοινωνία, και η εξόρυξη;

 Βιωσιμότητα

Οι αριστεροί αναρχικοί και οι λεγόμενοι πράσινοι καπιταλιστές και οικο-σοσιαλιστές έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν τις λέξεις “βιώσιμος” ή “βιωσιμότητα” εξαιρετικά χαλαρά. Το να ζεις με όρους βιωσιμότητας σημαίνει να ζεις σε συμβίωση με τη γη και τους κατοίκους της. Για να είναι κάτι βιώσιμο σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι σε θέση να συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό επ ‘αόριστον. Με άλλα λόγια, βιωσιμότητα σημαίνει τέλος στην εξόρυξη και τη χρήση των μη ανανεώσιμων “πόρων”. Το να αναφερθώ σε κάτι που είναι λιγότερο εκμεταλλευτικό ως “βιώσιμο” είναι απλά ανέντιμο. Κανένας πολιτισμός δεν υπήρξε ποτέ βιώσιμος.

 Προσωπικές καταναλωτικές επιλογές και εναλλακτικές πηγές ενέργειας

Ένας από τους πιο δημοφιλείς μύθους είναι ότι οι προσωπικές επιλογές των καταναλωτών μπορεί να μας κινήσουν προς μια κατεύθυνση της αειφορίας. Πριν αγοράσουμε κάτι, θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιος ωφελείται από αυτό. Αν και δεν θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι “κακό” στην προσπάθεια να κάνεις τις καταναλωτικές επιλογές που είναι λιγότερο εκμεταλλευτικές ή λιγότερο σκληρές (αν αυτό είναι δυνατόν) πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό μεταβάλλει μόνο ελάχιστα τα στοιχεία του υπάρχοντος συστήματος, χωρίς να αμφισβητεί την ίδια την ουσία του. Οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας είναι παρόμοιες με την έννοια ότι προσπαθούν να λειτουργούν μόνο στο πλαίσιο της βιομηχανικής κοινωνίας και της κουλτούρας των εξαγωγών. Απλώς επιδιώκουν να αλλάξουν τις λεπτομέρειες, όχι να διευκολύνουν μια στροφή στα πρότυπα.

Ποιος πρέπει να πληρώσει για τα παιχνίδια σας; Ο πολιτισμός ως ανευθυνότητα.

Αν κάποιος θέλει έναν υπολογιστή τότε φυσικά θα πρέπει να προέλθει από την περιοχή του. Αυτό το άτομο βρίσκει κάποιους ανθρώπους που θέλουν να φτιάχνουν υπολογιστές. Είναι ανεύθυνο να παίρνεις από τη γη περισσότερο από ότι μπορείς να επιστρέψεις, αλλά θα πούμε ότι αυτή η ομάδα ή η κοινότητα έχει αποφασίσει ότι θέλει υπολογιστές και μηχανές παραγωγής περισσότερο από ότι θέλει μια υγιή περιοχή. Αρχίζουν να φτιάχνουν ορυχεία για τα μέταλλα που απαιτούνται για την εργασία. Φυσικά χρειαζόμαστε επίσης περισσότερα από μέταλλα. Χρειαζόμαστε πετρέλαιο και μεγάλες ποσότητες νερού. Έτσι, η ομάδα κατασκευής των υπολογιστών εξορύσσει τη περιοχή της, κάνει γεωτρήσεις για πετρέλαιο, και χρησιμοποιεί το νερό κατά πολύ περισσότερο απ’ οτι έχουν στη διάθεσή τους στην περιοχή, και το νερό που χρησιμοποιείται για την παραγωγή μολύνεται …

Πού πάει η ρύπανση; Ποιος απορροφά το κόστος; Ποιος είναι υπεύθυνος για την καλλιέργεια τροφίμων για τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τη γη τους για την παραγωγή ηλεκτρονικών υπολογιστών; Τι περιοχή θα χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή των μηχανημάτων που θα παράγουν τους υπολογιστές; Ποιος θα εργαστεί με επικίνδυνα υλικά; Ποιος παράγει τα εργαλεία από επικίνδυνα υλικά που θα φορέσουν, ενώ θα φτιάχνουν αυτούς τους υπολογιστές; Από που προέρχεται όλη η ποσότητα του νερού που απαιτείται για την παραγωγή; Σε ποιανών τις περιοχές και τις πηγές τροφής εγκαθιστούμε τα εργοστάσια; Πού πάνε οι ρύποι από τα εργοστάσια; Τι συμβαίνει όταν δεν μπορείς να σπρώξεις το κόστος του τρόπου ζωής σου σε κάποιον άλλο; Τι συμβαίνει όταν θα πρέπει να πληρώσεις για τα δικά σου παιχνίδια;

 Παραδοσιακές Κοινότητες

Κάτι που σπάνια ακούω να συζητιέται στους αριστερούς / προοδευτικούς κύκλους είναι το ζήτημα της διεκδίκησης της γης των αυτοχθόνων. Ένας αριστερός πολιτισμός δεν θα είναι διαφορετικός από κάθε άλλο πολιτισμό στο μέτρο που θα απαιτεί την ίδια εξόρυξη, παραγωγή και καταναλωτική διαδικασία, που σημαίνει συνεχή ανάπτυξη και επέκταση. Είμαι εξαιρετικά απρόθυμος να πιστέψω ότι αυτή τη φορά ο πολιτισμένος δεν θα απαλλοτριώσει τη γη των παραδοσιακών κοινοτήτων για να τη μετατρέψει σε εμπόρευμα για κατανάλωση των πολιτισμένων.

Γιατί θα πρέπει οι φωνές των αυτοχθόνων να μην είναι οι πρώτες που θα ακουστούν μετά την πτώση του πολιτισμού; Γιατί παίρνουμε ως δεδομένο ένα ευρωκεντρικό μοντέλο, βασισμένο πάνω στην κυρίαρχη κουλτούρα περισσότερο απ’ ότι στην ανάπτυξη ενός τρόπου ζωής παρόμοιου με αυτό των αυθεντικών ανθρώπινων κατοίκων της γης, εκείνων που τη γνώριζαν καλύτερα;

 Κοινωνία κατά πρόσωπόν

Η αναρχία, η ακρατική συνύπαρξη, η ελευθερία, ένας κόσμος χωρίς εξουσία, είναι ο στόχος των αναρχικών εδώ και πολύ καιρό. Δεν οδηγούν όμως όλες οι ιδέες των αναρχικών στην αναρχία. Όταν ακολουθούμε τις αναρχικές ιδέες στη φυσική τους κατάληξη, διαπιστώνουμε ότι οι δομές που είναι αναγκαίες για να συντονίσουν και να διατηρήσουν τον πολιτισμό και τη μαζική κοινωνία είναι κατ ‘ανάγκη εξουσιαστικές και στρωματοποιημένες. Μόλις χάνεται η κατά πρόσωπον λογοδοσία, η προσωπική δύναμη και η προσωπική υπευθυνότητα χάνονται.

 Ο πολιτισμός είναι Εξουσία

Ο πολιτισμός και η σύνθετη κοινωνία αναγκαία καταλήγουν στην κοινωνική διαστρωμάτωση και την ιεραρχία. Για να εκπληρωθούν επαρκώς όλες οι λειτουργίες που απαιτούνται για τη διατήρηση του πολιτισμού και της μαζικής κοινωνίας αναδύονται η εξουσία και η υποταγή, ο καταμερισμός εργασίας, η εξειδίκευση, κ.λπ. .

Οι πρωτογονιστές αναρχικοί δεν υποστηρίζουν απλά ότι “ο τρόπος μας είναι καλύτερος”, αλλά επισημαίνουν με ένα βουνό από στοιχεία ότι οι απάτριδες, εξισωτικές κοινωνίες έχουν υπάρξει εδώ και χιλιάδες χρόνια και εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα σε αυτή τη μορφή ή ως ομάδες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, και ότι μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει ποτέ ένας μακροχρόνιος, σταθερός ακρατικός, ισότιμος πολιτισμός. Αυτό δεν είναι τυχαίο.

Μπορεί να υπάρξει μια μακροχρόνια, βιομηχανική, ισότιμη, ακρατική μαζική κοινωνία; Αν η ιστορία αποτελεί μια κάποια ένδειξη, η απάντηση είναι “όχι”. Το βάρος της απόδειξης πέφτει σίγουρα σε αυτόν που το ισχυρίζεται. Η μαζική κοινωνία είναι τόσο πολύπλοκη και απαιτεί τόσα πολλά κινούμενα κομμάτια και συγκεκριμένα καθήκοντα που η εξειδίκευση και ο καταμερισμός της εργασίας δεν προκύπτουν από προτίμηση ή επιλογή αλλά από την ανάγκη τους στην μαζική κοινωνία.

Οι πρωτογονιστές αναρχικοί μπορούν να δείχνουν το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης πριν από 10.000 χρόνια και τους σημερινούς κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες, όπως τους Mbuti, τους Σαν, ή τους Αυστραλούς Αβορίγινες ως απόδειξη του ότι οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες δημιουργούν βιώσιμες, ακρατικές, ισότιμες κοινωνικές συνθήκες. Φυσικά δεν εξιδανικεύουν ή δικαιολογούν οποιοδήποτε από αυτούς τους ανθρώπους με οποιοδήποτε τρόπο. Κανένα κοινωνικό δίκτυο ή κοινωνική ρύθμιση δεν είναι ποτέ τέλεια ή χωρίς λάθη ή ψεγάδια. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ορισμένες μέθοδοι δεν μπορεί να είναι καλύτερες από κάποιες άλλες. Ως πρωτογονιστές αναρχικοί, πιστεύουμε ότι οι κοινωνικές ρυθμίσεις των κυνηγών-συλλεκτών είναι γενικά προτιμότερες από εκείνες του πολιτισμού.

 Αιτιοκρατία (Ντετερμινισμός)

Είναι λάθος να υποθέσουμε ότι όλα όσα υπάρχουν τώρα ήταν αναπόφευκτα. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο ακριβές να εξετάσουμε όλα τα πράγματα που υπάρχουν τώρα ως αποτέλεσμα πολλών απιθανοτήτων. Οι καιροί που ζούμε δεν είναι το αποτέλεσμα μιας προκαθορισμένης, ενιαίας αφήγησης. Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα δράσεων, εσκεμμένων και μη σκόπιμων. Είναι αποτελέσματα επιλογών, εξαναγκασμών, συμπτώσεων.

Για παράδειγμα, η ύπαρξη σου δεν ήταν αναπόφευκτη, αλλά το αποτέλεσμα μιας σειράς απίθανων γεγονότων, που προκάλεσαν τους παππούδες σου να συναντηθούν, και στη συνέχεια, τους γονείς σου, αυτό το συγκεκριμένο ωάριο, το συγκεκριμένο σπέρμα … Κατά τον ίδιο τρόπο, οτιδήποτε υπάρχει τώρα είναι το άθροισμα μιας σειράς γεγονότων άκρως τυχαίων. Το παρόν δεν ήταν αναπόφευκτο και το μέλλον είναι άγραφτο.

 Η πτώση του πολιτισμού

Είμαστε σε μια άνευ προηγουμένου εποχή. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει δημιουργήσει μια παγκόσμια οικονομία, έναν παγκόσμιο πολιτισμό. Η ιστορία μας λέει ότι οι πολιτισμοί καταρρέουν, το αποτέλεσμα είναι συνήθως μια επιστροφή σε πιο αποκεντρωμένους τρόπους ζωής. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι αυτό δεν είναι ένα πιθανό αποτέλεσμα της πτώσης του παγκόσμιου πολιτισμού.

Το να διαρρήξουμε τις σχέσεις μας με τον πολιτισμό, την οικονομία, και την εξημέρωση δεν έχει τίποτα να κάνει με το να “πάμε προς τα πίσω” ή να “γυρίσουμε πίσω το ρολόι.” Το να διορθώσουμε τα λάθη δεν είναι ζήτημα αντιστροφής μιας προκαθορισμένης τροχιάς. Ο πολιτισμός συνεχώς και ραγδαία καταστρέφει είδη, οικοσυστήματα, κοινότητες, και ανθρώπους. Είτε θα συντριβεί ο ίδιος από μόνος του είτε θα αναλάβουμε εμείς την ευθύνη και θα τον καταστρέψουμε οι ίδιοι, όσο πιο γρήγορα ο πολιτισμός διαλυθεί, τόσο λιγότερη καταστροφή θα υπάρξει όταν αυτό γίνει.

Αν η αναρχία θέλει να ανταποκρίνεται στο σημερινό κόσμο θα πρέπει να είναι πράσινη, δηλαδή, θα πρέπει να επικεντρώνεται στην καταστροφή του πολιτισμού και στην αναζήτηση ενός τρόπου ζωής στον οποίο εμείς θα αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως μέρος του φυσικού κόσμου, και ως μια δύναμη σε αντίθεση με αυτόν.

 Πολεμώντας Για την Αναρχία,

Τα ξημερώματα της Κυριακής, 30 Δεκέμβρη 2012 σπάστηκαν η τζαμαρία και το φορτηγάκι χασάπικου στην οδό Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια, πετάχτηκε μπογιά και γράφτηκε με σπρέυ “Το κρέας είναι δολοφονία”.

Ενάντια σε κάθε είδους εκμετάλλευση και καταπίεση, μέχρι την αναρχία.

Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων


Δεν ξέρουμε αν αυτό έχει ξανασυμβεί ποτέ πριν. Το προηγούμενο βράδυ, το γουναράδικο Speiser Furs, στο Βανκούβερ δέχθηκε εν αγνοία μας επίσκεψη από δύο διαφορετικούς πυρήνες του Μετώπου Απελευθέρωσης Ζώων. Πληροφορηθήκαμε σήμερα το πρωί ότι άτομα πήγαν στο μπροστινό τμήμα του καταστήματος να βάλουν κόλλα στις κλειδαριές και να κολλήσουν φυλλάδια, όσο εμείς βρισκόμασταν στο πίσω τμήμα του καταστήματος χρησιμοποιώντας υποδερμικές βελόνες για να ρίξουμε μια αποκρουστική ουσία στο εσωτερικό του καταστήματος μέσα από τις χαραμάδες της πόρτας. Προς τον άλλον πυρήνα, παρότι δεν έχουμε ιδέα ποιοι είσαστε, ελπίζουμε ότι οι συνδυασμένες προσπάθειες μας αυτών των δράσεων θα κλείσουν τις πόρτες από το σπίτι της φρίκης οριστικά. Πόσο ρομαντικό θα ήταν να είχαμε διασχίσει αυτά τα μονοπάτια. Αυτή ήταν η δεύτερη μας επίθεση αυτήν την εβδομάδα. Τρείς μέρες νωρίτερα κάναμε το ίδιο στο κατάστημα Max Mara. Υπολογίζουμε αρκετά χιλιάδες δολάρια ζημιά και δεκάδες κατεστραμμένα σακάκια. Αυτό είναι ό,τι παίρνουν για τα σφαγμένα ζώα για τη γούνα τους στις βιτρίνες τους.

Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων Βανκούβερ


Από indymedia Αγγλίας

Ξεκινήσαμε το 2013 με μία επίθεση στη μπροστινή είσοδο του κτιρίου του Ζωολογικού κήπου του Μπρίστολ. Όλα τα γυάλινα μπροστινά παράθυρα και πόρτες σπάστηκαν. Στο χώρο και την επιγραφή «Bristol Zoo» πετάχτηκαν μπογιές, όπως και στο εσωτερικό του κτιρίου. «Λευτεριά» γράφτηκε στο μπροστινό τμήμα.

Οι ζωολογικοί κήποι προβάλλονται ως υπέρμαχοι της διατήρησης αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Η «διατήρηση» τους είναι μέρος της ίδιας αλαζονικής υποκριτικής νοοτροπίας που τοποθετεί τους ανθρώπους ξεχωριστά και ανώτερους από τα υπόλοιπα έμβια όντα και τους στόχους της κυριαρχίας και την υποταγή της φύσης. Άγρια πλάσματα κυνηγιούνται, με κάποια να έχουν εξαφανιστεί, εκμεταλλεύονται και οι συνήθειές τους ρημάζονται. Τα μερικά που είναι αρκετά τυχερά να «σωθούν» τοποθετούνται σε κλουβιά και αυτό παρουσιάζεται ως δήθεν προστασία και βοήθειά τους.

Οι ζωολογικοί κήποι υποστηρίζονται ως προπύργια της εκπαίδευσης. Μπορεί να γνωρίζουμε ό,τι θα έπρεπε να ξέρουμε για το ένα ή για το άλλο πλάσμα εκτός από το πώς να τους δείξουμε το βασικό σεβασμό. Αυτό που πραγματικά διδάσκεται στους ανθρώπους είναι ότι τα μη ανθρώπινα ζώα είναι εδώ για τη δική μας ψυχαγωγία και ότι όλος ο μη ανθρώπινος κόσμος υπάρχει μόνο για να τον χρησιμοποιούμε. Η ανάγκη των ανθρώπων να δουν και να δοκιμάσουν κάτι άγριο είναι πολύ εμπορεύσιμη και εκμεταλλεύσιμη. Πίσω από όλες τις ρητορείες και την επανεφεύρεση των ζωολογικών κήπων βρίσκεται η σκληρή πραγματικότητα όπως γίνεται πάντα όταν έχουμε χρήματα και κέρδος με όλα τα αναγκαία μέσα. Όπως βλέπουμε μέσα από την προσεκτικά κατασκευασμένη εικόνα τους, δεν υπάρχει καμία υπεράσπιση τέτοιων ιδρυμάτων σκλαβιάς που υιοθετούν λόγους εναντίον μας στο να τους επιτεθούμε.

Στους ζωολογικούς κήπους, οι άνθρωποι συνηθίζουν την αναγκαιότητα και την επιθυμία των κλουβιών. Όταν ελεύθερα ζώα, πηγαινοέρχονται στα κλουβιά τους και κοιτάνε ανέκφραστα πίσω από τις μπάρες είναι μια θλιβερή αντανάκλαση της δικής μας αιχμαλωσίας.

Με αυτήν τη μικρή αλλά επιτυχημένη δράση χαράξαμε μια γραμμή στην άμμο ανάμεσα σε μας και στον εξουσιαστή κάθε πλάσματος συμπεριλαμβανόμενων των εαυτών μας.

Την παραμονή της πρωτοχρονιάς υπάρχει μια παράδοση σε όλον τον κόσμο για δράσεις ενάντια στο σωφρονιστικό σύστημα και ένδειξης αλληλεγγύης στους φυλακισμένους. Συνεχίζουμε και επεκτείνουμε αυτήν την παράδοση στο πνεύμα της ολικής απελευθέρωσης για τα ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα το ίδιο. Επίσης, δεν ξεχνάμε και δε συγχωρούμε τη βία που ασκείται από την αστυνομία κατά των διαδηλωτών έξω από τις φυλακές Horfield τα τελευταία χρόνια την παραμονή της πρωτοχρονιάς.

Θα συνεχίσουμε να κάνουμε επιθέσεις όπου και όταν δεν το περιμένουν. Δενμπορεί ποτέ να μην είναι πουθενά και ποτέ δε θα δεχθούμε την αιχμαλωσία ή τη φυλάκιση οποιουδήποτε είδους. Αφιερώνουμε αυτή τη δράση στους φυλακισμένους αναρχικούς Marco Camenisch, Cristobal Franke ‘Mono’ και Osman Evcan.


Σημείωση: Το Bite Back έχει πληροφορηθεί ότι ένας από τους ύποπτους που συνελήφθησαν σε σχέση με αυτή την δράση έχει δεσμούς με φασιστικές ομάδες. Το Bite Back συμφωνεί πλήρως με την δήλωση που δημοσιεύτηκε στο Informa-Azione, παρακάτω είναι αποσπασματικά το συμπέρασμα:

Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι και ντόμπροι στην άρνηση κάθε φασιστικής διείσδυσης στο κίνημα της απελευθέρωσης των ζώων. Αυτοί που υποστηρίζουν αυτό το είδος αυταρχικών και προκατειλημμένων ιδεολογιών μεταξύ των ανθρώπων είναι σε πλήρη αντίθεση με την αντίληψη μας για την απελευθέρωση των ζώων, η οποία αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή κυριαρχίας και καταπίεσης των έμβιων όντων.

Ενώ συμφωνούμε με τις δράσεις για τις οποίες κατηγορούνται, εμείς για προφανείς λόγους δεν ενδιαφερόμαστε να στηρίξουμε αυτούς τους ανθρώπους, ούτε να τους κατανοήσουμε.

Αυτό το περιστατικό πρέπει να αποτελέσει ευκαιρία για έναν περαιτέρω προβληματισμό για τα άτομα και τις ομάδες στο κίνημα της απελευθέρωσης των ζώων σχετικά με το πώς να βρουν νέες στρατηγικές και πώς να εμβαθυνθεί το περιεχόμενο μας, έτσι ώστε να μην αφήνουμε χώρο για αμφιβολίες και ασάφειες. Ο στόχος είναι να επιβεβαιωθούν, για ακόμα μία φορά, οι ελευθεριακές ρίζες του αγώνα μας.





Υπήρχαν πολλές όμορφες σακούλες σκουπιδιών κοντά σε δυο μέρη τα οποία πουλάνε θάνατο.

Τι καλύτερο από το να τις σκίσουμε και να τους πετάξουμε τα σκουπίδια;

Τα καταστήματα δεν ανοίγουν στις 2 Γενάρη λόγω της εθνικής-καθολικής δραστηριότητας, διάστημα κατά το οποίο θα παραμείνουν τα βρωμερά σκατά.

Ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, απελευθέρωση των ζώων. Θάνατος στο σπισισμό, ζήτω η αναρχία.



12.12.2012 Borken (Γερμανία):

Ένας κυνηγετικός πύργος αναποδογυρίστηκε κοντά στο Μπόρκεν. Οι ακτιβιστές έριξαν κάτω τον πύργο με ένα σχοινί. Η ζημιά είναι αρκετές εκατοντάδες ευρώ. Επιπλέον 4 ακόμα κυνηγετικοί πύργοι καταστράφηκαν κοντά στο Hatzfeld-Eifa (Γερμανία). Η ζημιά ήταν, επίσης, αρκετές εκατοντάδες ευρώ. Όλοι οι κυνηγετικοί πύργοι καταστράφηκαν με αλυσοπρίονα.




Αναφορά στο Animal Liberation Victoria:

Η ALV διεξήγαγε έρευνα σε ένα εκτροφείο ελευθέρας βοσκής γαλοπουλών στη βόρεια Βικτώρια. Ο σχεδιασμός των υπόστεγων και η απουσία χώρων για κλουβιά καθιστούσε αδύνατο για τα πουλιά να κινούνται μέσα-έξω στο χώρο.




31/12: Μερικοί άνθρωποι γιορτάζουν το τέλος ενός απαίσιου χρόνου, αντισταθμίζοντας την αποξένωση τους με ψευδή και προσχεδιασμένα θεάματα. Αυτή είναι μία από τις πολλές γιορτές που έχουν δημιουργηθεί από τον καπιταλισμό για να αυξάνονται τα κέρδη τους και για να γίνεται πιο υποφερτή η κατάσταση της εθελοντικής σκλαβιάς τους.

Αλλά υπάρχουν πλάσματα που δεν επιλέγουν τις αλυσίδες τους και των οποίων τα σώματα εξαλείφονται ή εμπορευματοποιούνται για τη λειτουργία του συστήματος: Τα ζώα στα εκτροφεία, στους ζωολογικούς κήπους, στα εργαστήρια, οι κρατούμενοι στις φυλακές, στα κέντρα κράτησης μεταναστών και στα ψυχιατρεία, οι γηγενείς πληθυσμοί που καταπιέζονται από την προέλαση της προόδου, οι άνθρωποι κάτω από τις βόμβες των δημοκρατικών δυτικών κρατών, οι ζωές που καταστράφηκαν από τη φυλετική βία και ούτω καθεξής.

Εμείς δε γιορτάζουμε με εντολές αλλά χαιρόμαστε με κάθε δράση που ανοίγει μια ρωγμή στην καθεστηκυία τάξη, με κάθε πράξη εκδίκησης και αντίστασης.

Για το λόγο αυτό, το βράδυ της 31/12 αποφασίσαμε να γιορτάσουμε με το δικό μας τρόπο, κάνοντας επίθεση σε ένα κρεοπωλείο στο Μιλάνο (Ιταλία), μπλοκάροντας τις κλειδαριές με υγρό άνθρακα, πετάξαμε μπογιά στην είσοδο, καταστρέψαμε την επιγραφή και σπάσαμε 4 παράθυρα με σφυριά.

Ατομικότητες που τείνουν στο σαμποτάζ




Στις 3 Ιανουαρίου 2013, ακτιβιστές επιτέθηκαν σε ένα κατάστημα με είδη γούνας και δερμάτινα στο κέντρο του Βερολίνου. Το κατάστημα είναι υπεύθυνο για την εκμετάλλευση αμέτρητων πλασμάτων, έτσι το μπροστινό του μέρος καλύφθηκε από μπογιές, αφήνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα ‘Tiere haben Rechte – ALF’ (Τα ζώα έχουν δικαιώματα – Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων).

Σε αλληλεγγύη με τους ακτιβιστές του ‘Boehringer’, οι οποίοι έκαναν κατάληψη σε εργαστήριο πειραμάτων σε ζώα το 2009.

Μέχρι κάθε κλουβί να είναι άδειο!

Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων


Ανώνυμη ανάληψη από Puget Sound Anarchists:

Αργά το βροχερό βράδυ της 5ης Ιανουαρίου, ένας πυρήνας του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων επιτέθηκε σε ένα μη φυλασσόμενο ταχύπλοο σκάφος της αστυνομίας με βόμβες μολότοφ. Αυτό το ταχύπλοο ήταν σταθμευμένο εκεί για να εκφοβίσει ή να παρακάμψει μελλοντικές επιθέσεις στην κατοικία της Megan Halprin ή στα γουναράδικα Snowflake των οποίων είναι ιδιοκτήτρια. Ωστόσο, η αυξημένη αστυνομική παρουσία δε θα σταματήσει τις χαριτωμένες και επιτυχημένες επιθέσεις μας. Δεν κάνουμε λάθος, αυτό είναι πόλεμος. Είναι ένας πόλεμος ενάντια τις γούνες. Είναι ένας ταξικός πόλεμος. Η ελίτ και η αστυνομία είναι οι εχθροί και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η καταπίεση θα έρθει, είτε είναι με τη μορφή των συλλήψεων, παρενοχλήσεων από το φασιστικό κράτος, είτε με τον πρώην σύντροφο που επιστρέφει καταδότης. Πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί και ενωμένοι. Εάν κάποιος είναι καταδότης, είναι ένα στοιχείο του κράτους και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως εχθρός. Το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων είναι ζωντανό και καλά. Megan Halprin, ποτέ δε θα είσαι ασφαλής. Η αστυνομία ποτέ δεν είναι ασφαλής. Πρέπει να μας περιμένετε.




Σύμφωνα με δημοσιεύματα, πέντε κυνηγητικοί πύργοι καταστράφηκαν κοντά στην πόλη Leichlingen μεταξύ 25 και 26 Δεκέμβρη. (φωτογραφία: Polizei Rheinisch Bergischer Kreis)




Σύμφωνα με τοπική εφημερίδα, ένας κυνηγετικός πύργος καταστράφηκε ολοσχερώς από εμπρησμό, αργά στις 30 Δεκεμβρίου, κοντά στο δήμο της Velpke, στην Κάτω Σαξονία. (φωτογραφία: Wolfsburger Allgemeine)


Combe Haven. 7-8 Ιανουαρίου 2013

Δρώντας αλληλέγγυα με την καμπάνια εναντίον του δρόμου που συνδέει το Bexhill με το Hastings, ακτιβιστές σαμπόταραν τις προσπάθειες των εργολάβων να αναγκάσουν τα άγρια ζώα της περιοχής να μεταναστεύσουν από το χώρο του σχεδιαζόμενου δρόμου.

Πλέγμα από σύρμα και ξύλινες πόρτες κάλυπταν όλες τις εισόδους σε κάθε φωλιά ασβού στην περιοχή εκτός από μία, σε μια προσπάθεια να αναγκάσουν τους ασβούς να μετακινηθούν προς φωλιές έχουν κατασκευαστεί από ανθρώπους πριν την εποχή αναπαραγωγής. Το πλέγμα και οι πόρτες που περικύκλωναν τις φωλιές των ασβών διαλύθηκαν για να ενθαρρύνουν τους ασβούς να μείνουν στην κατοικία που επιθυμούν.

Για τον ίδιο στόχο, είχαν επίσης τοποθετηθεί από τους εργολάβους δίχτυα για σαλαμάνδρες και πλαστικά παραπετάσματα καρφωμένα με πασσάλους κατά μήκος του δρόμου, δύο μέτρα κάτω και πάνω από το έδαφος, αναγκάζοντας τις σαλαμάνδρες, έντομα και άλλα μικρά ζώα να φύγουν από την περιοχή. Επομένως, και αυτά τα δίχτυα δέχτηκαν επίθεση, τραβήχτηκαν από το έδαφος και καταστράφηκαν.

Αυτές οι πράξεις όχι μόνο θα επιτρέψουν στα άγρια πλάσματα να υπάρξουν εκεί που επιθυμούν αλλά θα καθυστερήσουν και την κατασκευή του δρόμου καθώς οι εργολάβοι προσπαθούν να περάσουν την ανόητη καταστροφή των κατοικιών των ζώων και του τοπικού φυσικού περιβάλλοντος ως κάτι οικολογικό με το “να χαρίζουν στα ζώα τη ζωή τους” με αυτόν τον τρόπο και δε μπορούν να προχωρήσουν στην κατασκευή του δρόμου μέχρι να πουν ότι είναι σίγουροι ότι τα άγρια ζώα έχουν μεταναστεύσει από την περιοχή της οικολογικής καταστροφής.

Αφού γίναμε μάρτυρες του τρόμου των επιθεωρητών όταν αντιλήφθηκαν τα κατεστραμμένα δίχτυα, αυτές οι πράξεις σαμποτάζ θα συνεχιστούν και θα αυξηθούν σε ένταση μέχρι αυτοί που διαλέγουν την ευκολία και το κέρδος από τη ζωή να υποφέρουν τουλάχιστον ισάξια στον αγώνα τους για απόλυτο έλεγχο και καταστροφή του φυσικού κόσμου.

Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων / Μέτωπο Απελευθέρωσης Γης


Στις 9 Ιανουαρίου 2013, στο Βερολίνο, το γουναράδικο ‘Pelz-Ebel’ δέχθηκε επίσκεψη από ακτιβιστές. Το μπροστινό του μέρος γράφτηκε με συνθήματα «H γούνα είναι φόνος», γεμίστηκαν οι κλειδαριές με κόλλα και μια πέτρα έσπασε ένα παράθυρο. Οι λιανοπωλητές γούνας προωθούν την άρρωστη κακοποίηση των γήινων αδελφών μας η οποία διεξάγεται πίσω από κλειστές πόρτες και ψηλούς φράχτες. Δε μπορούμε να συμβιβαστούμε και να αποδεχτούμε τέτοιες εξουσιαστικές τάσεις!
Σε αλληλεγγύη με τα άτομα σε όλον τον κόσμο, που δουλεύουν σε καταφύγια ζώων κάθε μέρα.

Χαιρετισμούς σε αυτούς που αγωνίζονται!

Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων




Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εμπρηστική επίθεση στα γραφεία της Agrosuper, στις 2 Ιανουαρίου 2013, στις 11.30μμ, στο κέντρο του Σαντιάγο. Άμεση επίθεση ενάντια στην αστική τάξη και σε όσους την υποστηρίζουν. Επιλέξαμε να στοχοποίησουμε αυτήν τη μητρική εταιρεία, επειδή ελέγχει τη βιομηχανία μεταποίησης αγροτικών προϊόντων και ανήκει στο Gonzalo Vial, έναν επιχειρηματία, ο οποίος οφείλει πολλή από την περιουσία του στην εποχή της διδακτορίας του Πινοσέτ. Χαιρετίζουμε την αποφασιστική στάση των ανθρώπων της Freirina, οι οποίοι συνεχίζουν την αντίσταση στα σχέδια του Vial. Η βόμβα και τα θραύσματα της είναι ένα σαφές μήνυμα για εσένα, Vial: ‘Σε έχουμε στο στόχαστρό μας’.

5 χρόνια μετά τη δολοφονία του πολεμιστή Matías Catrileo – Ο θάνατος σου δεν ήταν μάταιος. Μίσος και εκδίκηση για τους δολοφόνους μαχαιροβγάλτες!

Ελευθερία στους φυλακισμένους της υπόθεσης Security!!!

Εμπρηστική Ταξιαρχία Mauricio Morales


Το βράδυ στις 13/1/2013, δυο γουναράδικα δέχθηκαν επίθεση στο κέντρο του Βερολίνου: τα καταστήματα Lederversand και Leder-Schmidt. Στο πρώτο, η κλειδαριά γέμισε με κόλλα, τα πλακάκια και η επιγραφή υπέστησαν βανδαλισμούς και αφήσαμε το μήνυμα στα παράθυρα PELZ IST MORD (Η γούνα είναι φόνος).

Στο δεύτερο κατάστημα, αφήσαμε το ίδιο μήνυμα στους καθρέφτες και πετάξαμε κόκκινη μπογιά, για να τους υπενθυμίσουμε ότι τα κέρδη τους τα κάνουν από το αίμα αθώων ζωών.

Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων


Σύμφωνα με τις τοπικές εφημερίδες, κατά τη διάρκεια της νύχτας μεταξύ 15-16 Ιανουαρίου, ανοίχτηκαν κλουβιά και περίπου 1200 μινκ ελευθερώθηκαν από εκτροφείο γούνας στη Dovera (επαρχία της Cremona). Ο ιδιοκτήτης του εκτροφείου είπε ότι η ζημιά δεν καλύπτεται από την ασφάλιση.


Μια νύχτα του Γενάρη, περπατήσαμε αρκετά τετράγωνα της Ρώμης, κάνοντας χτυπήματα σε μαγαζιά που συνδέονται με διάφορους τρόπους με την εκμετάλλευση των ζώων: κρεοπωλεία, ιχθυοπωλεία, καταστήματα με δερμάτινα είδη και ένα κατάστημα που πουλάει ερπετά και ψάρια. Η ζημιά έγινε με ποικίλους και διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με τη φύση του κάθε στόχου και τις συνθήκες στις οποίες βρεθήκαμε (παρουσία καμερών, αυτοκινήτων ή περαστικών κ.α). Σε ορισμένες περιπτώσεις, περιοριστήκαμε στην τοποθέτηση κόλλας στις κλειδαριές, σε άλλες αφήσαμε ένα γραπτό μήνυμα. Στο χασάπικο και στο κατάστημα με τα ψάρια πετάξαμε μέσα καπνό με χρώμα για να λερώσουμε τους τοίχους και τους πάγκους. Στο κατάστημα με τα ψάρια σπάσαμε με σφυρί την τζαμαρία. Επίσης, σπάσαμε τα παράθυρα και τρυπήσαμε τα λάστιχα σε βαν που ανήκει σε εταιρεία κρεάτων.

Για όλα τα φυλακισμένα, καταπιεσμένα, βασανισμένα, και σκοτωμένα ζώα και για τη μητέρα γη που βιάζεται από ανθρώπινα χέρια.

Για εκείνους που εξακολουθούν να αγωνίζονται και να αντιστέκονται.

Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων – Βίγκαν Χούλιγκανς


Το βράδυ της 24ης Γενάρη σπάστηκαν τα παράθυρα του εστιατορίου Svampens gatukök στο Ορέμπρο.
Θα επανερχόμαστε για όσο διάστημα συνεχίζετε να συνεισφέρετε στη θανάτωση εκατομμυρίων αισθανόμενων όντων!

Djurens Befrielsefront

25 Ιανουαρίου – Χιλή

Μετάφραση από contra-info



“Στη μόνιμη πρακτική ανατροπής για τον κοινωνικό πόλεμο”

Ο υπερπατριώτης Γερμανός Φρήντριχ Γκρομπ Μπέζλερ εγκαταστάθηκε σε απαλλοτριωμένα εδάφη μετά την Ειρήνευση της Αραουκανίας (!) κι έγινε δεκτός από το χιλιανό κράτος και τις Πατριωτικές Λίγκες της Χιλής ως άποικος της κοινότητας Λα Ουνιόν, στην επαρχία Λος Ρίος (στην κεντρική Χιλή). Η αρπαγή αυτών των εδαφών ξεκίνησε πριν από περισσότερα από 70 χρόνια διαμέσου της βίαιης επιβολής που συνεχίστηκε για κάμποσες δεκαετίες, με κύριους υπαιτίους αφενός τους Αουγκούστο και Τεόφιλο Γκρομπ – παππού και πατέρα αντίστοιχα του Αουγκούστο Γκρομπ Φουχς, σημερινού προέδρου της εταιρείας Colún και του αδερφού του ονόματι Ρομπέρτο Γκρομπ Φουχς, δημοτικού συμβούλου και υποψήφιου κοινοτάρχη της Λα Ουνιόν με το φασιστικό κόμμα Συμμαχία για τη Χιλή κι αφετέρου τις συμμορίες του Έκτορ Κάρο, του Αουγκούστο Πινοσέτ, αλλά και τις αποκαλούμενες «δημοκρατικές κυβερνήσεις» που εφαρμόζουν το κράτος δικαίου!

Σε αυτά τα εδάφη εγκαθιδρύθηκε η πανίσχυρη αυτοκρατορία των Γκρομπ, μέσω των αγροβιομηχανικών εταιρειών Sociedad Industrial Teófilo Grob S.A., το γεωργικό και γαλακτοκομικό συνεταιρισμό Colún, την αγροκτηνοτροφική μονάδα El Pilar, ανάμεσα σε τόσες άλλες.

Γι’ αυτό επιτεθήκαμε εναντίον της καπιταλιστικής επιχείρησης Colún, εχθρού του λαού των Μαπούτσε και όλων των εκμεταλλευόμενων του κόσμου!

Πιστεύουμε ότι μοναδική αλληλεγγύη είναι η ίδια η δράση που ξεπερνά τη νομιμότητα και αποβαίνει εχθρική έναντι οποιασδήποτε εξουσίας! Θρυμματίζοντας την κοινωνική τους ειρήνη μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.

Είμαστε εχθροί του χιλιανού κράτους και όλων των κρατών ανεξαιρέτως και δε θα ησυχάσουμε μέχρι να ζήσουμε σε έναν κόσμο χωρίς πατρίδες, ούτε σύνορα, χωρίς τίποτε απ’ όσα μας νεκρώνουν.

Στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας σε όλους/όλες τους/τις αξιοπρεπείς αιχμάλωτους/-ες του πλανήτη-φυλακή, που με αποφασιστικότητα και θάρρος αντιστέκονται στα καθεστώτα εξόντωσης. Ειδικότερα χαιρετίζουμε τον Στέφανο Φόσκο και την Ελίζα Ντι Μπερνάρντο, αναρχικούς απαχθέντες από το ιταλικό κράτος και ενεργούς αλληλέγγυους στο λαό των Μαπούτσε.

Στέλνουμε επίσης τους χαιρετισμούς μας στους κρατουμένους της «υπόθεσης σεκιούριτι»: Φρέντυ, Μαρσέλο και Χουάν.

Στη μνήμη του Ματίας Κατριλέο. Λευτεριά στο Σελεστίνο Κόρδομπα! Για την ωραία φυγή του Χανς Νιεμέγερ.

Amulepe Taiñ Weychan
Ο αγώνας μας συνεχίζεται
Για την παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα
Για τη συνολική απελευθέρωση

Με όλη τη μαγεία του Νότου,
Ετερογενής Φράξια Ελευθεριακών Μαχητών (FHWL)

• Ως Ειρήνευση της Αραουκανίας αναφέρεται ο πόλεμος συντριβής και πολιτιστικής αφομοίωσης που διεξήγαγε το χιλιανό κράτος από το 1861 έως το 1883 εναντίον των ανυπότακτων Ινδιάνων Μαπούτσε στα εδάφη της περιοχής της Αραουκανίας, η οποία εκτείνεται από τα όρια του ποταμού Μπίο Μπίο, στα βόρεια μέχρι τον ποταμό Τολτέν, στο νότο.

• Ο Σελεστίνο Κόρδομπα [Celestino Córdova], καταγωγής Μαπούτσε, προφυλακίστηκε στις 11 Γενάρη 2013 με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο, κατηγορούμενος για συμμετοχή στον εμπρησμό της βίλας του τσιφλικά Πίο Σέκο στις 23 Δεκέμβρη 2012, καθώς και με εκκρεμή έρευνα εις βάρος του σχετικά με την πυρπόληση της βίλας της οικογένειας τσιφλικάδων Λούτσινγκερ-ΜακΚέι στις 4 Γενάρη 2013, που επέφερε το θάνατο του ομώνυμου ζεύγους.

• Ο 38χρονος καθηγητής κοινωνιολογίας Χανς Νιεμέγερ είχε συλληφθεί το βράδυ της 30ής Νοέμβρη 2011 κοντά στο υποκατάστημα της τράπεζας BCI, επί της λεωφόρου Μακούλ στο Σαντιάγο, λίγο μετά την έκρηξη βόμβας που είχε τοποθετηθεί στο ίδιο υποκατάστημα. Λίγες μέρες μετά, την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβε μια ομάδα άμεσης δράσης, ξεκαθαρίζοντας ότι ο περαστικός που συνελήφθη δεν είχε καμία σχέση με τη δράση. Μετά από μερικούς μήνες, η εισαγγελία αναβάθμισε τις κατηγορίες εναντίον του Χανς Νιεμέγερ, κατηγορώντας τον βάσει ανυπόστατων στοιχείων για συμμετοχή σε τρεις ακόμη εκρηκτικές επιθέσεις. Ύστερα από επανειλημμένες αιτήσεις, διακόπηκε η προφυλάκιση του Χανς και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό, αλλά το μέτρο επρόκειτο να διαρκέσει μόνο για λίγο: Σύντομα απειλήθηκε με επαναπροφυλάκισή του. Έτσι, απ’ τις αρχές Δεκέμβρη του 2012, λίγες μέρες πριν μπει ξανά στα κελιά, ο Χανς Νιεμέγερ βγήκε στην παρανομία καταφέρνοντας να δραπετεύσει απ’ τον κατ’ οίκον περιορισμό.


Κατά τη διάρκεια της νύχτας της 20ης Γενάρη 2013, δέχτηκε επίθεση pet-shop στο κέντρο της Αθήνας. Η μπροστινή τζαμαρία σπάστηκε με προσοχή (έτσι ώστε να μην προκληθεί καμιά ζημιά στα φυλακισμένα ζώα) κι επίσης βάφτηκε με κόκκινη μπογιά.

Μέχρι κάθε κλουβί να καεί ολοσχερώς.

Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων


Σύμφωνα με τα τοπικά μέσα, στις 13 Ιανουαρίου ένας υπό κατασκευή αχυρώνας στο Ehrenkirchen, κοντά στην πόλη του Freiburg, πυρπολήθηκε. Ο άδειος αχυρώνας θα στέγαζε σύντομα 12.000 κοτόπουλα. Σύμφωνα με την αστυνομία, οι δράστες είχαν σκοπό να καταστρέψουν τελείως τον αχυρώνα, αλλά η φωτιά δεν εξαπλώθηκε. Η ζημιά υπολογίζεται στα 25.000 ευρώ.


Στις 24 Ιανουαρίου , ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων επιτέθηκαν στη δημόσια κατασκευαστική αρχή της πόλης Celle. Όλα τα παράθυρα σπάστηκαν και γράφτηκε το μήνυμα “bis alle frei sind” (“μέχρι όλοι να είναι ελεύθεροι”). Η δημόσια κατασκευαστική αρχή έχει την ευθύνη για τα βιομηχανικά εκτροφεία που χτίζονται στην περιοχή και επιπλέον είναι υπεύθυνη για την ποινικοποίηση των ακτιβιστών για την απελευθέρωση των ζώων. Στην ανάληψη ευθύνης οι ακτιβιστές έγραψαν: «Κάθε σπασμένο παράθυρο είναι μια απάντηση στην καταπίεση σας ενάντια στα ζώα και τους οικο-ακτιβιστές. Μπορείτε να μας κατηγορήσετε, μπορείτε να μας φυλακίσετε αλλά δε μπορείτε να μας σταματήσετε!». Η ανάληψη ευθύνης για τη δράση έγινε στο όνομα Christian Portillo, ένα μικρό αγόρι στην Αργεντινή το οποίο δηλητηριάστηκε από τα εντομοκτόνα που χρησιμοποιούνται από τις ζωικές κτηνοτροφικές εταιρίες.