Την 1η Φεβρουαρίου 1995, η Τζιλ στα 31 της χρόνια, άφησε την τελευταία της πνοή κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού που μετέφερε μωρά αγελάδες, στην προσπάθεια της να του ανακόψει το δρόμο στο αεροδρόμιο του Κόβεντρυ. Παρά το γεγονός ότι στο χώρο βρίσκονταν σχεδόν 100 αστυνομικοί, 10 από τους 33 διαδηλωτές έσπασαν τον αστυνομικό κλοιό και προσπάθησαν να σταματήσουν το φορτηγό, με το να κάτσουν στο δρόμο και να δεθούν με αλυσίδες. Η Τζιλ και οι υπόλοιποι λανθασμένα υπέθεσαν πως η αστυνομία και ο οδηγός του φορτηγού θα σεβαστούν τις ανθρώπινες ζωές περισσότερο. Η αστυνομία επέτρεψε στο φορτηγό να συνεχίσει το δρόμο του, παρά τους προφανείς κινδύνους που υπήρχαν. Το φορτηγό σταμάτησε μόνο όταν η Τζιλ βρέθηκε κάτω από τις ρόδες του. Οι αγγλικές αρχές έκριναν πως δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία ώστε να κατηγορηθεί ο οδηγός του φορτηγού και κρίθηκε αθώος.



Ο Ζαμπ, αδερφός της Τζιλ, σχολίασε: “η Τζιλ χτυπήθηκε και πέθανε καθ’ οδόν για το νοσοκομείο. Η μητέρα μας, η Νάνσυ, ήταν μαζί της. Ο οδηγός δεν έχει κατηγορηθεί, ούτε καν για επικίνδυνη οδήγηση”.

Ένας άλλος διαδηλωτής που ήταν μπροστά στο συμβάν, ανέφερε: “Η Τζιλ σκοτώθηκε αφότου η αστυνομία έκανε νόημα στο φορτηγό που μετέφερε τα μοσχαράκια να προχωρήσει, παρά το γεγονός ότι διαδηλωτές κατελάμβαναν ακόμα το δρόμο από τον οποίο επρόκειτο να περάσει το φορτηγό. Παρά τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, η αστυνομία του Warwickshire προστάτευε τόσο σθεναρά την επιχείρηση αυτής της βρώμικης εταιρίας, που δεν φρόντισαν να εξασφαλίσουν το άνοιγμα του περάσματος. Υποθέτοντας πως ο δρόμος είναι ανοιχτός μετά από το νόημα που του έκανε η αστυνομία για να προχωρήσει, ο οδηγός του φορτηγού κινήθηκε με ταχύτητα, χτυπώντας τη Τζιλ και συνθλίβοντας την κάτω από τις ρόδες του. Αν είχε πάρει οποιοσδήποτε άλλος την απόφαση να κινηθεί το φορτηγό, θα αντιμετώπιζε κατηγορίες πρόκλησης θανατηφόρου ατυχήματος από αμέλεια, ακόμα και ανθρωποκτονίας. Είναι πολύ απίθανο να ερευνήσει το ίδιο της το σώμα η αστυνομία, από αυτή την οπτική. Το βασικό καθήκον της αστυνομίας είναι να “προστατεύει τη ζωή και την περιουσία”. Φαίνεται ότι η αστυνομία θεωρεί σημαντικότερη την περιουσία από τις ζωές των διαδηλωτών.”

Τα παρακάτω γράφτηκαν από μια φίλη της Τζιλ:

Πρωτογνώρισα την Τζιλ το 1983-1984. Αυτή και η μητέρα της η Νάνσυ και μερικοί ακόμα, είχαν ένα ενημερωτικό περίπτερο στο Κόβεντρυ. Κράτησα επαφή με τα δικαιώματα των ζώων και τους σαμποτέρς κυνηγιού, αλλά δεν αναμείχθηκα περισσότερο για λόγους υγείας.

Όταν ξεκίνησε αυτή η κατάσταση στο Κόβεντρυ σκέφτηκα “δεν θα τα κάνετε αυτά στα μέρη μου” και έγινα ενεργό μέλος των διαδηλώσεων και προσπάθησα να μη χάνω καμία πτήση. Ο Τζόλεϊ πέταγε αεροπλάνα γεμάτα μοσχαράκια 8 φορές τη μέρα.

Το βράδυ πριν σκοτωθεί η Τζιλ κάτσαμε στο αεροδρόμιο, είχα μόλις επιστρέψει από ένα τετραήμερο ταξίδι στο κοινοβούλιο από το Κόβεντρυ, προσπαθώντας να κάνω τους άχρηστους βουλευτές να κουνήσουν τον κώλο τους και να κάνουν κάτι, αλλά αναίτια.

Περάσαμε την 31η Ιανουαρίου κάτω από μεγάλη βροχή, ευτυχώς που είχαμε μπει στο VWβαν μου. Μίλαγα στη Τζιλ για πολλά πράγματα, για τον κόσμο, τα προβλήματά του, τους βρωμιάρηδες τους κτηνοτρόφους, κτλ. Νομίζω πως η Τζιλ και εγώ είχαμε πειστεί να μη φέρουμε άλλα παιδιά σε αυτό τον εφιάλτη.

Την 1η Φεβρουαρίου συνάντησα την Τζιλ περίπου στις 3μ.μ. Στο αεροδρόμιο. Συζητήσαμε λίγο και της έδειξα ένα σκύλο Αλσατίας που υιοθέτησα. Ήταν αρκετά χαρούμενη, είχε σταματήσει το κάπνισμα και γενικά ήταν τακτοποιημένη. Ήμαστε σίγουροι πως θα νικήσουμε τον Μπάρετ Τζόλεϊ. Όταν ξέραμε πως ένα φορτηγό ερχόταν, προσπαθούσαμε να περάσουμε κρυφά μπροστά από τους μπάτσους (ήταν 90 μπάτσοι σε υπηρεσία).

Σκοπεύαμε να καθυστερήσουμε τα φορτηγά δένοντας εμένα και έναν ακόμα, σε αυτά. Η τελευταία συζήτηση που είχα με την Τζιλ ήταν να καθυστερήσουμε τα φορτηγά όσο περισσότερο γινόταν, να πάμε σπίτι και να πιούμε λίγο τσάι και να επιστρέψουμε στο αεροδρόμιο μετά.

Η τελευταία φορά που είδα τη Τζιλ ήταν όταν προσπαθούσα να αλυσοδεθώ στον καθρέφτη του οδηγού. Με άρπαξε η αστυνομία και με πήγαν πίσω στο κυρίως γκρουπ. Ήταν μισή ώρα πριν επιβεβαιωθεί ο θάνατος της Τζιλ.

Δεν έχω υπάρξει ποτέ τόσο συντετριμμένη όσο ήμουν με το θάνατο της Τζιλ. Δεν θα συγχωρήσω ποτέ αυτούς που αναμειγνύονται στην κακοποίηση των ζώων και κατ’ επέκταση τον κόσμο που τρώει κρέας ο οποίος φταίει εξίσου – αν το εμπόριο της κακοποίησης και του θανάτου των ζώων δεν υπήρχε, δε θα έπρεπε εξαρχής να διαδηλώσουμε.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την Τζιλ και θα την αγαπάω για πάντα,

Παμ Μπράουν.