Επίθεση στην Microsoft, επίθεση στο τεχνοβιομηχανικό σύστημα που μας εγκλωβίζει

Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Το παρακάτω κείμενο είναι η ανάληψη ευθύνης για την εμπρηστική επίθεση στην Microsoft από τις "Αποκλίνουσες συμπεριφορές για την διάδοση του επαναστατικού τερορισμού - Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο".

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 27 Ιουνίου επιτεθήκαμε με παγιδευμένο όχημα στα κεντρικά γραφεία της Microsoft. Εισβάλαμε από την κεντρική είσοδο και πυροδοτήσαμε το παγιδευμένο βαν στο εσωτερικό του κτηρίου, φιλοδωρώντας το με 150 λίτρα βενζίνης. Καθ' όλη τη διάρκεια της επιχείρησης εξασφαλίσαμε ότι κανένας δεν θα διατρέξει οποιοδήποτε κίνδυνο ενώ αντίθετα με τους ισχυρισμούς διαφόρων δημοσιευμάτων δεν χρησιμοποιήσαμε όπλα για την ακινητοποίηση του προσωπικού. Ήταν μια πράξη πολέμου, ενάντια στις ύπουλες σιωπές και στην γενικευμένη αιχμαλωσία που παράγει ο σύγχρονος κόσμος.

“Εγκλωβισμένοι στην κοινωνία-φυλακή...”

Μεγαλώνοντας και σπαταλώντας τον χρόνο και το κάθε λεπτό της ζωής μας στη μεγάλη φυλακή, στην πόλη που πνίγει στο άγχος και το στρες εκατομμύρια ανθρώπους. Είναι τρελό, αντιφατικό που άνθρωποι συνωστίσθηκαν σα ζόμπι ο ένας πάνω στον άλλο μέσα σε γιγάντιες πόλεις. Στα εργοστάσια, στις δουλειές τους, στο τεχνητό πράσινο, μπροστά απ’ τις τηλεοράσεις, στις ουρές στα ταμεία ανεργίας. Στα πρέπει και στους εκβιασμούς.

Οι ρυθμοί εδώ είναι εξοντωτικοί, τα διλήμματα πιο εκβιαστικά από ποτέ, τα ψυχοφάρμακα στο ράφι και τα αντικαταθλιπτικά γιατρεύουν κάθε ασθενή του σύγχρονου τρόπου ζωής.

Ψυχιατρεία, ψυχολόγοι και ψυχίατροι, φυλακές· μα μήπως δεν είναι και τα σιχαμένα κλουβιά-διαμερίσματα των ανθρωποφάγων πολυκατοικιών που με το δικό τους τρόπο φυλακίζουν το ανθρώπινο συναίσθημα, τη ζωντάνια και την ενεργητικότητα;

Μήπως δεν είναι οι πολύβουες λεωφόροι, οι ήχοι απ’ τα συνεχή κορναρίσματα αυτών που βιάζονται, βιάζονται να κερδίσουν έστω και ένα λεπτό για να φτάσουν πιο γρήγορα στην εργασία τους, στη σχολή τους, στο σημαντικό ραντεβού τους;

Μήπως δεν είναι φυλακή όλο αυτό γύρω σου;

Μήπως δεν είναι κάγκελα οι αναστολές και οι φόβοι, δεν είναι ένα ψυχρό λευκό κελί ο αποτρόπαιος ατομισμός που κλείνει τα μάτια και δεν ακούει;

Μήπως δεν είναι ένας δεσμοφύλακας κι ο καριόλης ο χρόνος που επιβάλλεται πάνω στη ζωή με το πιο βίαιο τρόπο; Το πρόγραμμα, τα ωράρια , τα διαλείμματα που τεμαχίζουν το βίωμα και το εξημερώνουν;

Μήπως χειροπέδες δεν αποτελούν κι προσωπικοί εγωισμοί του καθενός μας, η εγωπάθεια και η αυτό-ανάδειξη; Όσοι πουλάνε μούρη για να καλύψουν τις αδυναμίες τους, να σκεπάσουν έστω και πρόσκαιρα τη φτήνια του καταπιεσμένου εαυτού τους.

Κανείς εδώ δεν είναι ελεύθερος. Ψευδαισθήσεις ελευθερίας ναρκώνουν τους πάντες. Μια ματιά γύρω αρκεί, για όποιον δεν εθελοτυφλεί για να αντιληφθεί ορατές και αόρατες χειροπέδες.

Είναι αλήθεια, ο σύγχρονος κόσμος τα έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό : έχει εγκαθιδρυθεί στα μυαλά των υπηκόων, στις καρδιές όλων των σκλάβων. Γεγονός που μας κάνει να παραλληλίζουμε το υπάρχον οικοδόμημα μ’ ένα καράβι το οποίο χωρίς καπετάνιο και αρχηγικό πλήρωμα συνεχίζει τη ρότα του ομαλά, χωρίς προβλήματα χάρις τους καλά αλλοτριωμένους ναύτες του.

Εντός και εκτός των τειχών, κοινωνίες παράλληλες, κόσμοι τόσο ίδιοι που φαινομενικά φαντάζουν τόσο μακρινοί.

“...Αιχμάλωτοι στις φυλακές της κοινωνίας – Γκρεμίζοντας τα τείχη”

Το χτύπημα οργανώθηκε ως επείγουσα δράση αλληλεγγύης στην αντάρτισσα Όλγα Οικονομίδου. Η Όλγα τη στιγμή που πραγματοποιήθηκε η επίθεση στη Microsoft συμπλήρωνε 54 μέρες στην απομόνωση εξαιτίας της αμετανόητης άρνησής της να δεχτεί τον εξευτελιστικό σωματικό έλεγχο.

Δυστυχώς δεν προλάβαμε να δράσουμε στην κρίσιμες συνθήκες του προηγούμενου διαστήματος:

-Της νικηφόρας απεργίας πείνας του αναρχικού επαναστάτη Ράμι Συριανού που επίσης υποβλήθηκε στο βασανιστήριο της απομόνωσης λόγω της ίδιας στάσης του απέναντι στο σωματικό έλεγχο

-Της απεργίας πείνας των αναρχικών συντρόφων Κώστα Σακκά, Αλέξανδρου Μητρούσια και Γιώργου Καραγιαννίδη που απαιτούσαν την άμεση αποφυλάκιση της συντρόφισσάς τους Στέλλας Αντωνίου λόγω προβλημάτων υγείας καθώς και την άρση των κατηγοριών που τους βαραίνουν.

-Της νικηφόρας κυκλικής απεργίας πείνας των μελών της Επαναστατικής Οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και του αναρχικού Θεόφιλου Μαυρόπουλου που πραγματοποιήθηκε καθώς τα μέλη της Παναγιώτης Αργυρού και Γεράσιμος Τσάκαλος αρνήθηκαν να μεταχθούν στη φυλακή του Δομοκού όπου ο θρασύδειλος αρχιφύλακας Κλιάρης και τα τσιράκια του επιτέθηκαν και ξυλοκόπησαν τους συντρόφους επίσης γιατί αρνήθηκαν το σωματικό έλεγχο.

Η επιλογή του στόχου ήταν φαινομενικά άσχετη με τους δικαστικούς θεσμούς και την καταστολή, όμως ξέρουμε ότι ο αγώνας είναι κοινός και στοχεύει παντού, όπως και ενιαίο είναι το σύστημα τους και δονείται ολόκληρο απ’ τους μικρούς και μεγάλους κραδασμούς της δράσης μας. Θεωρούμε ότι η κατασταλτική επίθεση που συνεχώς δέχονται οι ενεργοί επαναστάτες δεν πρέπει να προσανατολίζει τη δράση αποκλειστικά στη καταστολή αλλά να γίνεται αφορμή για τη διεύρυνση του φάσματος των επιθέσεων μας και του επαναστατικού λόγου.

Και στις δύο πλευρές του τείχους άνθρωποι που πάνε κόντρα στη φυλακή , που δε σκύβουν το κεφάλι. Όσο ψηλό και αν είναι το τείχος που μας χωρίζει,είτε απ’ τη μία πλευρά είτε απ’ την άλλη πάντα θα επικοινωνούμε με τα αδέρφια μας απ’ την απέναντι.

ΠΟΤΕ ΜΟΝΟΙ-ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ.

Στέλνουμε τη δύναμη σε όλους τους μαχητές έγκλειστους εντός των κολαστηρίων. Δύναμη σε όλους τους αιχμάλωτους επαναστάτες.

“Τα αποκαΐδια μιας πολυεθνικής”

Το κτίριο της Microsoft λοιπόν επιλέχθηκε γιατί είναι μία απ’ τις ισχυρότερες εταιρίες του κλάδου των υπολογιστών, αυτών των θαυμάσιων και τρομακτικών μηχανών που ξεκίνησαν με στόχο να υποκαταστήσουν την ανθρώπινη νόηση και πλέον σηκώνουν τον καπιταλισμό στις πλάτες τους. Το λογισμικό που αναπτύσσει τρέχει στη συντριπτική πλειοψηφία των υπολογιστών είτε για να αποβλακώνονται οι πιτσιρικάδες στα βιντεοπαιχνίδια είτε για να δώσει πνοή στους υπολογιστές κρατών, εφοριών, στρατών και καπιταλιστικών εταιριών. Στόχο για εμάς αποτελεί κάθε εταιρία που συμμετέχει στο τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα ανεξαρτήτως της συμβολής της.

Και για να μη ξεχνιόμαστε, τα κεφάλαια που συσσώρευσε ο ιδρυτής της Microsoft, Bill Gates, τώρα αποφάσισε να τα επενδύσει στην πυρηνική ενέργεια –για παράδειγμα προέβη στη χρηματοδότηση της κατασκευής νέου και πολλά υποσχόμενου πυρηνικού αντιδραστήρα και μάλιστα μετά τα γεγονότα της Φουκοσίμα. Επενδύει επίσης στα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, μία σύγχρονη απειλή για την ανθρώπινη υγεία και φύση, πουλώντας ελπίδα αλλά χαρίζοντας θάνατο -ένα παράδειγμα από τα πολλά: χιλιάδες αγρότες αυτοκτόνησαν εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας των προϊόντων της Monsanto, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα καταναλώνοντας τα. Στα φάρμακα, στα εμβόλια και στις “παρεμβάσεις” του στον γενετικό κώδικα με σκοπό την στήριξη των αρρωστημένων του ιδεών για την μείωση του πληθυσμού μέσω της αύξησης της υπογεννητικότητας και της αποδυνάμωσης του ανοσοποιητικού συστήματος του ανθρώπου. Και όλα αυτά φυσικά με την βιτρίνα της καταπολέμησης της παγκόσμιας πείνας, της φιλανθρωπίας, της καλύτερης υγείας, της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου, την προστασία του περιβάλλοντος και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Έτσι και αλλιώς η περιουσία του του δίνει την δυνατότητα να αγοράσει και να πουλήσει όποια εξουσία γουστάρει -ένα απλό παράδειγμα; Η φουσκωμένη χρηματοδότηση των μεγαλύτερων δημοσιογραφικών πρακτορείων στον κόσμο από το ίδρυμα Bill and Melinda Gates με σκοπό την προώθηση των επενδύσεων του. Πολτοποίησε έτσι κάθε επιχείρημα διαχωρισμού αθώας και ένοχης τεχνολογίας στον αστικό κόσμο.

“Θάνατος στο τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα”

"Δεν υπάρχει κάτι το στραβό με τη βία ως τέτοια. Σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, αν η βία είναι κάτι καλό ή κακό εξαρτάται από το πως χρησιμοποιείται και τους σκοπούς που εξυπηρετεί. Οπότε γιατί οι σύγχρονοι άνθρωποι βλέπουν τη βία σαν κάτι το κατ’ εξοχήν κακό; Έχουν υποστεί μια τεράστια πλύση εγκεφάλου. Οι σύγχρονες κοινωνίες χρησιμοποιούν διάφορους τρόπους προπαγάνδας ώστε να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους να τρομοκρατούνται και να φρίττουν μπροστά στη βία επειδή το τεχνοβιομηχανικό σύστημα έχει ανάγκη από έναν πληθυσμό καθυποταγμένο, φοβισμένο, υπάκουο, δειλό, έναν πληθυσμό που δε θα δημιουργεί προβλήματα και δε θα διαταράσσει την ομαλή λειτουργία του συστήματος. Η εξουσία εξαρτάται άμεσα από την επιβολή της φυσικής ισχύος. Εκπαιδεύοντας τους ανθρώπους πως η βία είναι λάθος (εκτός φυσικά από τη βία που ασκεί το σύστημα μέσω της αστυνομίας ή του στρατού), το σύστημα διατηρεί το μονοπώλιο της φυσικής ισχύος και έτσι κρατά τους ανθρώπους ομήρους του." (Τεντ Καζίνσκι)

Η τεχνολογία σήμερα εκφράζει τη δύναμη του ψευδοβιώματος με την ταυτόχρονη συνεχή επιδίωξη για την πραγμάτωση του ανέφικτου. Με τη δίδυμη αδερφή της την επιστήμη έχοντας θέσει την αναζήτηση της γνώσης στην υπηρεσία της κυριαρχίας είναι οι πιο ακριβοπληρωμένες πόρνες της εξουσίας -η τέχνη σίγουρα τις ζηλεύει. Όλες αυτές οι εταιρίες του τεχνοβιομηχανικού συμπλέγματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Έχοντας τον ρόλο του δημιουργού και του διαχειριστή του σύγχρονου κόσμου αναθέτουν στην εξουσία την διάθεση και χρήση των προϊόντων τους με κοινό σκοπό την επιβολή του ολοκληρωτικού ελέγχου, την διατήρηση των ισορροπιών αλλά και των αντιφάσεων και φυσικά το κέρδος. Δεν ξέρουμε λοιπόν αν το προϊόν είναι αθώο, χρήσιμο ή ευεργετικό, η διάθεση του όμως έχει σίγουρα σαφή και ξεκάθαρη στόχευση. Και έχουν στοχεύσει με μεγάλη ακρίβεια. Από ολόκληρες ζωές ζώων βουτηγμένες στο βασανιστήριο για τα πειραματόζωα στα εργαστήρια, μέχρι τις πυρηνικές επιθέσεις και δοκιμές, από την υποκλοπή των προτιμήσεων του ανθρώπου- καταναλωτή και την πώληση τους σε πολυεθνικές, μέχρι την υποκλοπή προσωπικών δεδομένων για την σκιαγράφηση των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών και την πώληση τους σε μυστικές υπηρεσίες, από τη συνεχή υποδούλωση του ατόμου στην τεχνολογική φυλακή μέχρι την καταστροφή του πλανήτη...

Η πληροφορική, η πρακτική εφαρμογή των μαθηματικών, έχει πλέον την δυνατότητα προσομοίωσης της πραγματικότητας μέσα σε ένα εικονικό περιβάλλον. Η στέρηση συναισθημάτων και απολαύσεων, η αποξένωση και η αλλοτρίωση, η κενότητα και η ματαιότητα της ύπαρξης μπορούν πια να πνιγούν μέσα στις ψευδαισθήσεις που μηχανές παράγουν. Την στιγμή που πληκτρογραφώ αυτό το κείμενο δίπλα μου δεκάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας είναι κολλημένοι σε μία οθόνη, προσαρμόζουν την συμπεριφορά τους μέσα από ένα παιχνίδι, κάποιοι μάλιστα ζούνε μέσα από αυτό. Αναζητούν την προσωπική επαφή, την φιλία και την ερωτική γνωριμία μέσα σε ένα site κοινωνικής δικτύωσης. Και όλο αυτό σε μια μόνο γωνιά του πλανήτη, και τις γωνιές αυτές τις αυξάνουμε εμείς καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο. Αν τώρα ελέγχουν τα συναισθήματα και την κοινωνικότητα μας, αν τώρα κατευθύνουν την διάθεση και την σκέψη μας, πόσο μακριά είναι ο καιρός που θα ελέγχουν ολοκληρωτικά και τις αισθήσεις μας; Πόσο μακριά είναι ο καιρός που θα νομίζουμε ότι βλέπουμε ένα όμορφο τοπίο, θα μυρίζουμε ένα λουλούδι, θα ακούμε τα κύματα της θάλασσας ή θα αγγίζουμε τον/την σύντροφό μας αλλά πίσω από όλα αυτά θα κρύβεται ένα ψηφιακό κατασκεύασμα και ο κώδικας ενός καλογραμμένου προγράμματος; Δεν πρέπει να χάσουμε τον χρόνο μας περιμένοντας μια απάντηση...

...Ξεκινώντας από τα εργαλεία και τις μηχανές, την ανάπτυξη της πολεοδομίας, τη βιοτεχνολογία, τη νανοτεχνολογία, αλλά και τις κοινωνιολογικές τεχνικές, όπως η προπαγάνδα και ο έλεγχος της ψυχολογίας...

Χάπια που αλλάζουν διάθεση, αγοραπωλησίες εικονικών αντικειμένων, ηλεκτρονικοί υπολογιστές ενσωματωμένοι μέσα μας να ελέγχουν την υγεία μας και να χορηγούν την κατάλληλη θεραπεία και στρατιωτικά ρομπότ που εκπαιδεύονται σε τακτικές μάχης. Μηχανές που διαβάζουν τη σκέψη, εμφυτεύματα τσιπ σε εγκεφάλους ζώων και ανθρώπων, έλεγχος των συναισθημάτων μέσω ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, είναι κατευθύνσεις έρευνας, όχι σε κάποια ανήλιαγα μπουντρούμια μυστικών υπηρεσιών, αλλά στα ηλιόλουστα εργαστήρια των ερευνητικών κέντρων, των πανεπιστημίων και των εργαστηρίων των τεχνολογικών πολυεθνικών κολοσσών. Ένα εντυπωσιακό και τρομακτικό ταυτόχρονα μέλλον πλησιάζει με ταχύτητα το παρόν.

Χιλιάδες μυαλά έχουν πουληθεί και σκέφτονται για λογαριασμό της εξουσίας. Για να γίνει η καθεστηκυία τάξη ισχυρότερη. Με πρόσχημα τα οφέλη της ιατρικής, την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, την προστασία του περιβάλλοντος και εκμεταλλευόμενοι την φυσική τάση του ανθρώπου για γνώση δημιουργούν την τεχνολογία της καθυπόταξης μέσω του ελέγχου της σκέψης, τα ισχυρά τους έξυπνα όπλα, τόσο για να ανθούν οι οικονομίες τους μέσα από σφαγές όσο και για να χτυπήσουν όσους αντιστέκονται καθιστώντας το επαναστατικό όραμα ακόμα πιο μακρινό. Όσο μας θυμώνει άλλο τόσο μας θλίβει η θυσία της ροπής του ανθρώπου στην εξέλιξη και δημιουργίας, στον βωμό της κυριαρχίας και της επιβολής. Δεν οραματιζόμαστε ένα κόσμο που ο καθένας πρέπει να πιάσει ένα γκασμά για να δουλέψει την γη, ούτε επιδιώκουμε να γυρίσουμε χίλια χρόνια πίσω, πράγμα έτσι και αλλιώς ανέφικτο. Επιθυμούμε την ανάπτυξη των δυνατοτήτων του ατόμου στο απόλυτο μέσα σε ένα κόσμο που η γνώση και η εμπειρία θα υπάρχουν ελεύθερα και δεν θα είναι προνόμιο μιας εξουσιαστικής κλίκας και εργαλείο μιας οικονομικής στρατηγικής. Σε ένα κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς ειδικούς και ανειδίκευτους. Πιστεύουμε ακράδαντα στο μεγαλείο των επιτευγμάτων της ανθρώπινης διανόησης αλλά το δέος μας μετατρέπεται σε απογοήτευση και οργή όταν διαπιστώνουμε πόσο εύκολα η τελευταία ξεγελάστηκε.

Όλος ο σύγχρονος τρόπος ζωής όμως, καταρρέει ολοκληρωτικά χωρίς τις υλικοτεχνικές υποδομές που τρέφουν και συντηρούν το ολοένα επεκτεινόμενο τερατούργημα όπως το ηλεκτρικό ρεύμα ή το πετρέλαιο. Το νήμα της ζωής του λοιπόν παραμένει τόσο ισχυρό που μπορεί να σπείρει το θάνατο με το πάτημα ενός κουμπιού -πυρηνικές κεφαλές- και τόσο ανίσχυρο ώστε να καταρρεύσει πλήρως με χαοτικές συνέπειες στην περίπτωση που αποκοπεί η τροφοδότηση του. Η βασιλεία του τρόμου και της επίπλαστης ευτυχίας εξαρτάται από τη θέση που λαμβάνουμε στις πολεμικές προκλήσεις τις νέας αυτοκρατορίας. Εξέγερση ή υποταγή, άνθρωπος ή υπάνθρωπος, πόλεμος ή αυτοκτονία.

Ο θανατηφόρος πολιτισμός ταυτισμένος με το έκτρωμα της σύγχρονης τεχνολογίας, σίγουρα δεν πρέπει να έχει ένα πολιτισμένο θάνατο. Βαθιά ανάσα ως το τέλος και ξεκινάμε λοιπόν...

“ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ”

’’Σχεδόν ανεξάρτητος για λίγες ώρες ακόμα, μετά θα δώσω φωνή στο πυροκροτητή, θα ανακαλύψω τους εχθρούς μου που για εσάς βρίσκονται σε απόσταση και αφού τους καθαρίσω θα γίνω καταζητούμενος , αλλά τώρα που τους ψάχνω εγώ, οι καταζητούμενοι είναι αυτοί.’’

Επανάσταση, κινήματα, προοπτική, λέξεις που έρχονται από μακριά για να θυμίσουν αυτό που ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ή ΕΓΙΝΕ. Λέξεις που τα αόριστα νοήματά τους εξορίζουν την ουσία στη σφαίρα του μακρινού -παρελθοντικού ή μελλοντικού. Σημασία έχει το πως ζει κανείς στο εδώ και στο τώρα. Σημασία έχει η προσπάθεια της κάθε ατομικότητας να νικήσει στο μεγαλύτερο εφικτό την εξουσία μέσα του, δίπλα του, γύρω του.

Όπως έχει γραφτεί πολλές φορές η θεωρία απλά επιβεβαιώνει την πράξη. Κούφια λόγια, θεωρητικές ακροβασίες, φανφαριζέ διακηρύξεις. Στα λόγια όλοι μας νικάμε. Μα όταν έρχεται η στιγμή να δράσουμε για να επισφραγίσουμε τις θεωρητικές μας πρακτικές τότε οι αναστολές εμποδίζουν, οι αναβολές εκτοπίζουν, οι φόβοι κυριεύουν.

Δράση σημαίνει ρήξη. Ρήξη με τον φοβισμένο σου εαυτό, ρήξη με την εκάστοτε κυρίαρχη αξία, ρήξη με την αδράνεια. Απομάκρυνση απ΄ την ως έχει δοσμένη πραγματικότητα. Δράση δεν σημαίνει μόνο ένας εμπρησμός, μια εκτέλεση, μια πορεία. Η δράση ορίζεται ως η προσπάθεια εφαρμογής των αντιλήψεων στη σχέση με τον εαυτό ή με τους άλλους, ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΣΧΕΣΗ.

Για εμάς η ΑΝΑΡΧΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ. Δεν αρχίζει τη στιγμή που τελειώνει η μισθωτή εργασία ή το φοιτητικό πρόγραμμα ΟΥΤΕ τελειώνει την ώρα κάποιας πορείας, αφισοκόλλησης ή ακόμη και επιθετικής ενέργειας όπου “το έργο επιτελέστηκε”.

Όποιος αγωνίζεται δεν έχει ανάγκη από καμία αυτοανάδειξη, από κανένα προφίλ για να “πουλήσει μούρη”. Ο αναρχικός αγώνας είναι εκ' φύσεως ανιδιοτελής, όχι με μια χριστιανικού τύπου θυματοποιημένη ταπεινοφροσύνη, ΑΛΛΑ ΩΣ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΠΟΥ “ΛΕΕΙ ΛΙΓΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΛΑ”. Ο αγώνας δεν είναι θέμα συζήτησης στα καφενειακά κουτσομπολιά, στα κενά των φοιτητικών/εργασιακών ωρών, στους μουράτους “αναρχο”-γαμιάδες των Εξαρχείων.

Μακριά από ελιτισμούς.

Μακριά απ’ το lifestyle της μαστούρας που έχει μολύνει τους επαναστατικούς κύκλους.

Μακριά από το ψευδοδίλημμα δημόσιο ή αντάρτικο, φετιχισμούς των μέσων και ανούσιες ρήξεις, κοντά στην πολυμορφία του αγώνα και την ενωτικότητα.

Απέναντι από αντιλήψεις που θέλουν το σκοπό να αγιάζει τα μέσα και ως εκ τούτου υποδαυλίζουν συνεργασίες/φιλίες με στόχο επαναστατικά οφέλη.

Απέναντι από ισοπεδωτικές αντιλήψεις που υποτιμούν τους ανθρώπους υποδαυλίζοντας την προοπτική της εξέλιξής τους, εφαρμόζοντας καθολικές νόρμες για να ερμηνεύσουν την υποτακτική στάση της κοινωνίας στο σύνολο της, δεν τσουβαλιάζουμε ανθρώπους σε σκουπιδοσακούλες.

Εξάλλου ‘ο αναμάρτητος ας ρίξει πρώτος τη πέτρα’. Όποιος νομίζει και θεωρεί τον εαυτό του αμόλυντο/καθαρό έχει αρρωστήσει χωρίς να το ξέρει...

Ο δικός μας αγώνας “αγωνίζεται” καθημερινά μέσα στα μυαλά όσων σκέφτονται ακόμα. Ζυμώνεται από/με τα άπειρα προσωπικά χαρακτηριστικά του κάθε ανθρώπου. Εμπλουτίζεται στο διαφορετικό φάσμα αντιλήψεων μέσα στο κοινωνικό πεδίο. Φτάνει σε αδιέξοδο και αυτοκτονεί στα τείχη των φόβων και της παραίτησης που υψώνονται! Μέχρι κάποιος άλλος να συνεχίσει να παλεύει...

Στην πρώτη γραμμή του αγώνα συναντάμε -έστω και νοητά, ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη που μάχονται με λύσσα για το ακατόρθωτο. Και ανεξαρτήτως πολιτικής ταύτισης σεβόμαστε όλους εκείνους που δίνουν τη ζωή τους γιατί την αγαπάνε και γνωρίζουν πως μία ελεύθερη και επικίνδυνη ζωή αξίζει περισσότερο από μία ζωή σκλάβα πνιγμένη στους συμβιβασμούς με την εξουσία....

...Είναι οι αντάρτες στο Δέλτα του Νίγηρα που μάχονται εναντίον του πολυεθνικού κολοσσού ''shell'' που μολύνει και καταστρέφει τεράστιες εκτάσεις, τα μαχητικά ανατρεπτικά κινήματα που αναπτύσσονται στις ΗΠΑ διεκδικώντας χώρο και χρόνο από τις κρατικές προσταγές της οικονομικής δικτατορίας, η ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση, οι ένοπλοι μαχητές της FARC στην Κολομβία, οι καταλήψεις γης στη Βραζιλία που εκκενώνονται βίαια εν' όψει Ολυμπιακών αγώνων, οι εξεγερμένοι στην Αγγλία, οι Αλήτες των γκέτο της Γαλλίας, η συγκρουσιακές απεργίες των ανθρακωρύχων στην Ισπανία καθώς και οι εξεγερμένοι της Αιγύπτου και της Συρίας που παρά τους χιλιάδες νεκρούς και την καταστολή γεμίζουν τους δρόμους και τις πλατείες των πόλεων, συγκρούονται με τα ένστολα γουρούνια και οπλίζονται ενάντια στο καθεστώς....

...Είναι η εξάπλωση της μαχητικής αναρχίας και η πρακτική της εγκαθίδρυση σε όλα τα επίπεδα από τις μολότοφ στο Σαντιάγο μέχρι τους εμπρησμούς στην Αθήνα και την ένοπλη επίθεση στην Ιταλία, είναι η διάδοση του αναρχικού-επαναστατικού λόγου από δεκάδες άγνωστα συντρόφια....

Τα σημεία που μας διαφοροποιούν είναι πολλά. Όπως η κομματική ιεραρχία των ενόπλων κομμάτων. Πέρα όμως από τις επί μέρους επιλογές αναγνωρίζουμε κάτι βαθιά κοινό με τους αντάρτες της βάσης: Αγώνας και αντίσταση ενάντια στους κυρίαρχους -πάθος για ζωή και ελευθερία.

Ακόμα και με τους αναρχικούς συντρόφους πάντα θα υπάρχουν σημεία διαφωνιών και ρήξεων γιατί στον ανεξούσιο κόσμο μας δεν υπάρχει κοινή γραμμή και ο καθένας τοποθετεί διαφορετικά τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις συμβάσεις και την εξέγερση. Το ζητούμενο είναι να παραμένουμε μία γροθιά απέναντι στον κοινό μας εχθρό.

***********

Η ζωή είναι επανάσταση και αγώνας. Η επανάσταση και ο αγώνας είναι ζωή. Η ζωή είναι εδώ όσο ζούμε, όσο μαχόμαστε, όσο μπορούμε να κοιτάμε τον ουρανό... Όταν αυτή τελειώνει όλα σβήνουν. Μαζί και μαυροκόκκινες σημαίες, σφυροδρέπανα και ιδεολογίες.

Ο αγώνας μας είναι σκληρός,επίπονος και ταυτόχρονα αστείρευτος και ενθουσιώδης. Πηγή της εξέγερσης μας ήταν και θα είναι το βίωμα.

Ο αγώνας μας είναι πολύμορφος. Εκρήγνυται σαν τις βόμβες μας, μυρίζει ατόφιο μολύβι σαν τις σφαίρες μας, εξαπλώνεται σαν τις φωτιές μας, μιλάει στην καρδιά σαν τα κείμενά μας, μολύνει την σάπια πόλη σαν τις αφίσες μας, χαμογελάει στους φίλους μας, ερωτεύεται παράφορα και πολλές φορές κλείνεται στον εαυτό του όπως οι απροσάρμοστοι και οι συνεσταλμένοι.

Ο αγώνας μας είναι η “συνεισφορά” μας στον παγκόσμιο υπόγειο πόλεμο που μαίνεται καθημερινά μέσα και ενάντια στην κοινωνική μηχανή.

Ο αγώνας μας δεν αυτοαναδεικνύεται, δεν χαρακτηρίζεται από ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ.

Ο αγώνας μας δεν υπηρετεί κανένα και καμία. Εκφράζει μόνο τις επιθυμίες και τα θέλω μας. Το μίσος και την ελπίδα μας. Τη χαρά και τη λύπη μας. Τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας.

Ο αγώνας μας σπάει τα τείχη των φυλακών-μπουρδέλων που χτίσανε και επικοινωνεί με τα αδέρφια μας σε όλο τον κόσμο κρατώντας τους συντροφιά στις δύσκολες ώρες του εγκλεισμού.

Ο αγώνας μας είναι πρώτα απ΄ όλα αγώνας ενάντια στις ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ συμβάσεις, ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ φόβους, ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ατέλειες.

Ο αγώνας μας είναι όμορφος και συναρπαστικός γιατί μας χαρίζει στιγμές που ποτέ δεν θα νιώθαμε αν είχαμε ακολουθήσει την γνωστή πεπατημένη του φοιτητή ή του εργαζόμενου.

Ο αγώνας μας είναι παράνομος -όποιο μέσο και αν χρησιμοποιούμε- γιατί ξεπερνάει τα όρια της αστικής νομιμότητας. Γιατί οτιδήποτε εναντιώνεται ολοκληρωτικά στην Εξουσία και στον Πολιτισμό της ήταν, είναι και θα είναι έξω από τα όρια του Νόμου.

Ο αγώνας μας είναι περήφανος και δεν πρόκειται να τον παζαρέψουμε σε καμία αστυνομική ή δικαστική αίθουσα.

Ο αγώνας μας είναι ποτισμένος από το αίμα τόσων και τόσων νεκρών συντρόφων. Τους τιμάμε καθημερινά συνεχίζοντας τον από εκεί που τον άφησαν έχοντας στο μυαλό μας πως κάποια στιγμή θα πάρουμε το “αίμα τους πίσω”.

Στην τελική ο αγώνας μας είναι η προσπάθειά μας να ζήσουμε την Αναρχία στο ΤΩΡΑ, να αφήσουμε πίσω τις συμβάσεις μας, να δημιουργήσουμε αληθινές σχέσεις με τους συντρόφους μας, να μαχαιρώσουμε την άψογη εικόνα του κόσμου τους.

Είναι γιατί οραματιστήκαμε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό απ’ το δικό τους, ένα κόσμο βασισμένο στη συντροφικότητα και στην αλληλεγγύη όπου η γνώση αναπτύσσεται ελεύθερα εν’ αντιθέσει με την εξαρτημένη -από κρατικές, στρατιωτικές και καπιταλιστικές επενδύσεις- επιστήμη.

Ένα κόσμο που οι άνθρωποι ζουν σε αρμονία με το φυσικό κόσμο σε μια συμβιωτική σχέση με τα ζωντανά πλάσματα της γης. Εν’ αντιθέσει με τους εξαρτημένους απ’ τη φυλακή ανθρώπους που παράγει το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα που συνεχώς επιτίθεται σε ότι ζει και αναπνέει.

Έναν κόσμο που τα θεμέλια του χτίζουμε στο τώρα μέσα από αναρχικές κοινότητες αγώνα, έναν κόσμο που είναι παράνομο να σκέφτεται και να ονειρεύεται κανείς, πόσο μάλλον να κάνει απόπειρες για να τον βιώσει στο εδώ και τώρα.

Ξεπερασμένα μοτίβα ας δώσουν την θέση τους στην ριζοσπαστική φαντασία. Ας πλάσει ο καθένας την ζωή του μακρυά από μοντέλα και καλούπια.

Ας οδηγήσουμε την πολιτική και τους υποστηρικτές της στο καλάθι των σκουπιδιών. Μα αλήθεια ποιος τόλμησε να δώσει πολιτική αντίληψη και χροιά στην ανθρώπινη συμπεριφορά και συναίσθημα;

‘‘Διανοούμενοι του σήμερα, ηλίθιοι του αύριο,

Δώστε μου το μυαλό που φτάνει για να κινώ τα χέρια μου

Προφήτες και ακροβάτες της επανάστασης

Σήμερα θα το κάνω από μόνος μου χωρίς μάθημα’’

’’Λίγα λόγια για το εκλογικό καρναβάλι’’

Το χτύπημα μας ήρθε λίγο μετά τις εκλογές. Η χαρτογράφηση των κινήτρων των ψηφοφόρων ή μη είναι σίγουρα αδύνατη. Σίγουρα δεν έχουμε την ψευδαίσθηση μιας μεγάλης στροφής προς την αριστερά καθώς κάποιοι απλά είδαν φως και μπήκαν σε μία απόπειρα αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Το μόνο σημείο λοιπόν στο όποιο διαφέρουν αυτές οι εκλογές με όλες τις προηγούμενες είναι η πολιτικοποίηση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας σε σχέση με την παλιά εποχή της εντελώς αδιάφορης ψήφου (βέβαια μαζί με την καθυστερημένη “ενασχόληση με τα κοινά” ήρθε στο προσκήνιο και η συσσωρευμένη βλακεία μέσα από διλήμματα όπως “χρυσή αυγή ή σύριζα”) . Και σίγουρα πλέον ένα μεγάλο ποσοστό της αποχής δεν μεταφράζεται απλά σε βαρεμάρα του εκλογικού σώματος αλλά σε αντίδραση ή απαξίωση της διαδικασίας, με δύο λόγια μιλάμε για “πολιτικοποιημένη” αποχή, όσο πολιτικοποιημένη μπορεί να είναι βέβαια.

Για όσους όμως κατέβηκαν στο δρόμο δίνοντας στην οργή τους σάρκα και οστά, για όσους νιώθουν την ανάγκη για διέξοδο μεγαλύτερη από ποτέ η γνώμη μας είναι ότι δεν αρκεί μια ψήφος στην φούσκα της καθεστωτικής αριστεράς ούτε η στείρα και ακίνδυνη “διαμαρτυρία” μέσω της αποχής, επιλογές που αποτελούν βαλβίδα αποσυμπίεσης και εκτόνωσης. Προτάσσουμε την ριζοσπαστικοποίηση όλων αυτών που δεν έχουν αντικαταστήσει το μυαλό τους από μία τηλεόραση και ψάχνουν ένα ουσιαστικό τρόπο αντίδρασης και αντίστασης. Την ριζοσπαστικοποίηση της δράσης μέσα στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στις λαϊκές συνελεύσεις και όπου αλλού δραστηριοποιείται κανείς αλλά κυρίως στο κομμάτι του δρόμου. Εκεί που οι συνειδήσεις εμπλουτίζονται, σκεπτικά συναντώνται και ανησυχίες μοιράζονται. Εκεί που το βίωμα παίρνει την θέση της εικονικής πραγματικότητας και ανοίγονται δρόμοι που έχουν θαφτεί επιμελώς. Στις οδομαχίες και στα οδοφράγματα. Σε αυτό το πεδίο που θεωρούμε από τα πιο γόνιμα για την διάχυση της αναρχικής θεώρησης και πρακτικής.

Όσο αφορά τους ψηφοφόρους της χρυσής αυγής είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν ποιους δυναμώνουν. Δικαιολογίες του τύπου “για να αισθάνομαι ασφαλής” ή “για να κάνουν την βουλή Τέξας” δεν αρκούν για να κατευνάσουν τις εχθρικές μας διαθέσεις προς αυτούς. Η συνεχόμενη αύξηση της δυναμικής των φασιστών σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους επειδή ακόμα δεν αποτελούν ένα φαινομενικά σοβαρό κίνδυνο γιατί θα βρεθούμε προ εκπλήξεως και δεν θα είναι κάτι ευχάριστο. Έτσι οι μαχαιροβγάλτες μέλη του κόμματους αυτού ας μην καθησυχάζονται επειδή πλέον θα τους φυλάνε μπάτσοι. Όπως λέει και το ρητό: με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.

“Καταπίνοντας την φωτιά... ξερνώντας ακατάληπτα θέλω”

Το σύστημα δεν έχει καταφέρει μόνο να διατηρεί την εξουσία του με τη βία αλλά μέσα απ’ τις δεκάδες γλώσσες που μιλάει έχει καταφέρει να τη διαχύσει και να την αναπαράγει στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, έτσι λοιπόν σαν αναρχικοί διεξάγουμε έναν επαναστατικό πόλεμο, που για να νικήσει δεν πρέπει μόνο να καταστρέψει τις θεσμικές και άτυπες εξουσιαστικές δομές, αλλά και να χτίσει ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ στο εδώ και στο τώρα, σχέσεις που θα τις χτίσουμε και θα τις υπερασπιστούμε με οδόφραγμα το σώμα μας με οποιοδήποτε κόστος, γιατί αντικατοπτρίζουν όλο μας το είναι, με αίμα και πόνο, με ευτυχία και λύπη, με χαμόγελα και δάκρυα, με αγάπη και μίσος. Σχέσεις που αντικατοπτρίζουν χίλια θέλω και μπορώ ταυτόχρονα. Και αυτό το σύνολο που περιγράφουμε είναι το τσιμέντο από ανθρώπινα συναισθήματα που δεν θα σπάσει ποτέ, γιατί γνωρίζει τη δικαιοπραξία και την αναγκαιότητα του αγώνα, γιατί έχει αναπνεύσει αέρα ελευθερίας και ας βρίσκεται θαμμένο στο μπουντρούμι, γιατί οι σκληροί απολογισμοί συναντούν τις φλογερές ελπίδες, γιατί χτες, σήμερα, αύριο και για πάντα, αυτές οι σχέσεις ήταν είναι και θα είναι το πρόπλασμα για κάτι καλύτερο που αγνοούμε αν και πότε θα έρθει, αλλά πολεμάμε λυσσασμένα γι αυτό γιατί πιστεύουμε βαθιά στους ελεύθερους ανθρώπους.

Γιατί ακόμα και αν σπάσουμε τα μούτρα μας στην πορεία η ατομική μας νίκη ήρθε στην οικοδόμηση αυτών των σχέσεων και η πάλη μας για τη συλλογική βρίσκεται στην εξάπλωση τους, ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Γιατί αν είχαμε αργήσει στο ραντεβού μας μπορεί να είχαμε χάσει την έφοδο στον ουρανό. Σκοπός μας να χτίσουμε με γερές βάσεις τα θεμέλια της δημιουργικής καταστροφής. Με υλικό την αποστροφή και το μίσος για κάθε τι που κρατάει τους εαυτούς μας αιχμαλώτους στο διεστραμμένο κόσμο των νεκρών αντικειμένων, των άψυχων ψυχών, των αποπλανημένων συνειδήσεων, της γενετικά υπολογισμένης φρίκης, της ψυχρής αποδοχής και των ματωμένων ειδώλων. Ας αφεθούμε στη δίνη των αισθήσεων και των επικίνδυνων επιθυμιών μας.

ΖΗΤΩ Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ!

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

ΥΓ1: Αφιερώνουμε κάθε γραμμή αυτού του κειμένου στους αιχμάλωτους επαναστάτες Μπάμπη Τσιλιανίδη, Δημήτρη Δημτσιάδη, Σωκράτη Τζίφκα. Η επιρροή της σκέψης τους μέσω των καινοτομικών αναλύσεων τους είναι καθοριστική. Μέχρι την αντάμωση...

Υ.Γ2: Την ημέρα του χτυπήματος στην Microsoft τα μέλη της Σ.Π.Φ και ο αναρχικός Θεόφιλος Μαυρόπουλος δικάζονταν για την φράση “Ούτε ένα χιλιοστό πίσω, εννιά χιλιοστά στα κεφάλια των μπάτσων” την οποία και υιοθετήσαμε καθ' ότι μας εκφράζει απόλυτα. Στα πλαίσια της κατασταλτικής εκστρατείας εναντίων των αναρχικών τους χρεώνουν ακόμα και την δική μας ανάληψη ευθύνης για την εμπρηστική επίθεση στο Studio ATA. Αν και συμπτωματικά δώσαμε το δικό μας παρόν στο δικαστήριο αυτό, με το δικό μας τρόπο.

Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν: Ούτε ένα χιλιοστό πίσω, εννιά χιλιοστά στα κεφάλια δικαστών και εισαγγελέων.

Υ.Γ3: Στέλνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αναρχικό Μάριο Λόπεζ που τραυματίστηκε από εκρηκτικό μηχανισμό που μετέφερε στο Μεξικό, καθώς επίσης και στους αναρχικούς αιχμαλώτους που κατηγορούνται για συμμετοχή σε επιθέσεις της FAI στην Ιταλία. Η φωτιά μας καίει για όλους σας!

Αποκλίνουσες Συμπεριφορές για την διάδοση του επαναστατικού τερορισμού

- Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο

Δράσεις-Εκδηλώσεις, Κείμενα, Ολική Απελευθέρωση • 0 σχόλια

Η Φωνή μας, είναι η Φωνή τους.

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Το ακόλουθο βίντεο είναι από την κολεκτίβα 'Because We Must' και πραγματεύεται την υπόθεση των 5 ακτιβιστών της Νότιας Καλιφόρνιας. Σύντομα θα ανεβεί και λεπτομερέστερο κείμενο για την υπόθεση των ακτιβιστών.

'Η φωνή μας, (είναι) η φωνή τους' είναι μια υπόθεση που αποτελείται από μια ομάδα ακτιβιστών της Νότιας Καλιφόρνιας, οι οποίοι μηνύθηκαν από την Beckman Coulter, μια άμεση προμηθευτική εταιρία του τοξικολογικού εργαστηρίου Huntingdon Life Sciences. Η Beckman Coulter κατέθεσε την αγωγή ως απάντηση στην προσπάθεια των ακτιβιστών για δημόσια ενημερωτική καμπάνια για την σχέση της εταιρίας (Beckman Coulter) με την HLS. Όλες οι ενέργειες στις οποίες συμμετείχαν αυτοί οι ακτιβιστές προστατεύονται Συνταγματικά ως ενέργειες ελευθερίας λόγου. Η Beckman Coulter και η ομάδα των ιδιωτικών ανακριτών και εταιρικών δικηγόρων δουλεύουν με σκοπό να κατασιγάσουν την ελευθερία του λόγου και να υπονομεύσουν τα νόμους των βασικών δικαιωμάτων.

Οικονομική Στήριξη, Πολιτικοί Κρατούμενοι, Φυλακισμένοι Αγωνιστές • 0 σχόλια

Ο καπιταλισμός και τα ναρκωτικά ισούνται με γενοκτονία

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Το ακόλουθο κείμενο είναι γραμμένο από τον πολιτικό κρατούμενο Michael "Cetewayo" Tabor, μέλος των Μαύρων Πανθήρων. Γεννήθηκε το 1946 στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης και το 1970 έγραψε αυτή την μπροσούρα στην Ζαμπία που ήταν εξόριστος από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου και πέθανε τον Οκτώβρη του 2010. Η μετάφραση έγινε από το Ferae Naturae.

Ι.ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Πρόσφατα στην Μαύρη συνοικία του Harlem ένα δωδεκάχρονο μαύρο αγόρι δολοφονήθηκε από υπερβολική δόση ηρωίνης. Λιγότερο από δύο βδομάδες αργότερα ένα δεκαπεντάχρονο μαύρο κορίτσι συνάντησε την ίδια τραγική μοίρα. Στην διάρκεια του έτους 1969 στην πόλη της Νέας Υόρκης μόνο, υπήρχαν πάνω από 900 θάνατοι που προέκυπταν από εθισμό στα ναρκωτικά. Από αυτούς, οι 210 ήταν νεαροί που κυμαίνονται στις ηλικίες από 12 εώς 19. Από τους παραπάνω από 900 νεκρούς, η συντριπτική πλειοψηφία ήταν Μαύροι και Πορτορικανοί. Εκτιμάτε ότι υπάρχουν το λιγότερο 25.000 νέοι εθισμένοι στα ναρκωτικά στην Νέα Υόρκη - και αυτή είναι μια μετριοπαθής εκτίμηση.

Ο εθισμός στα ναρκωτικά στα αποικιακά γκέτο της Αμερικής έχουν αποτελέσει ένα μεγάλο πρόβλημα για πάνω από 15 χρόνια. Η χρήση του είναι τόσο διαδεδομένη που μπορεί να ερμηνευθεί ως "λοιμός" - χωρίς τον φόβο της υπερβολής. Έχει φτάσει σε επιδημικές αναλογίες, και συνεχίζει να μεγαλώνει. Αλλά έχουν περάσει μόνο λίγα χρόνια που η ρατσιστική κυβέρνηση των Η.Π.Α άρχισε να θεωρεί τον εθισμό στα ναρκωτικά "ένα ζήτημα σοβαρής ανησυχίας". Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως η αυξανόμενη ανησυχία από μεριάς της κυβέρνησης είναι αναλογική με την διάδοση του λοιμού στα άδυτα των κοινοτήτων των Λευκών της μεσαίας και της ανώτερης τάξης. Όσο ο λοιμός ήταν περιορισμένος στο γκέτο, η κυβέρνηση δεν το θεωρούσε σκόπιμο να το κρίνει σαν πρόβλημα. Αλλά αμέσως μόλις καθηγητές κολλεγίων, πολιτικοί δημαγωγοί, καπιταλιστές και βιομήχανοι άρρωστοι με το χρήμα, ανακάλυψαν πως οι δικοί τους γιοι και κόρες είχαν πέσει θύματα του λοιμού, ανακυρήχθηκε μια εικονική "κατάσταση εθνικής ανάγκης". Αυτό είναι σημαντικό, καθώς μας παρέχει μια ένδειξη για την κατανόηση του λοιμού όπως σχετίζεται με τους Μαύρους ανθρώπους.

Από το Ομοσπονδιακό Γραφείο των Ναρκωτικών, το ιερατείο, τα μέλη των ιατρικών επαγγελμάτων, τους δήθεν παιδαγωγούς και ψυχολόγους, μέχρι και τους υποδουλωμένους εξαρτημένους στην γωνία του δρόμου, οι ελπίδες για τον αποτελεσματικό περιορισμό της εξάπλωσης του λοιμού είναι αποκαρδιωτικά αμυδρές. Παρα τις αυστηρότερες ποινές φυλάκισης που προβλέπονται για όσους ορίζει ο νόμος ως 'κερδοσκόπους των ναρκωτικών' - ένας ευφεμησμός για τους παράνομους καπιταλιστές - υπάρχουν περισσότεροι έμποροι ναρκωτικών από ποτέ. Παρά τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των προγραμμάτων πρόληψης και αποκατάστασης ο λοιμός πολλαπλασιάζεται : απειλεί να καταβροχθίσει μια ολόκληρη γενιά νέων.

Ο βασικός λόγος γιατί ο λοιμός δεν μπορεί να εμποδιστεί από τα προγράμματα πρόληψης και αποκατάστασης είναι γιατί αυτά τα προγράμματα, με την αρχαϊκή, αστική Φροϋντιανή προσέγγιση και τις απραγματοποίητες θεραπευτικές κοινότητες, δεν ασχολούνται με τις αιτίες του προβλήματος. Αυτά τα προγράμματα επίτηδες καταργούν ή στην καλύτερη περίπτωση αντιμετωπίζουν επιπόλαια την κοινωνικό-οικονομική πηγή της εξαρτησης από τα ναρκωτικά. Αυτά τα προγράμματα αρνούνται υποκριτικά το γεγονός πως η καπιταλιστική εκμετάλλευση και η ρατσιστική καταπίεση είναι οι κύριοι παράγοντες που συμβάλλουν στην εξάρτηση των ναρκωτικών όσον αφορά τους Μαύρους ανθρώπους. Αυτά τα προγράμματα δεν ήταν ποτέ προορισμένα να θεραπεύσουν Μαύρους εξαρτημένους. Δεν μπορούν καν να θεραπεύσουν τους Λευκούς εξαρτημένους για τους οποίους σχεδιάστηκαν.

Αυτή η φασιστική κυβέρνηση ορίζει την αιτία της εξάρτησης ως την εισαγωγή του λοιμού στην χώρα από λαθρεμπόρους. Αυτοί οι ίδιοι ακόμα παραδέχονται πως το να σταματήσουν την εισαγωγή του λοιμού είναι αδύνατο. Για κάθε κιλό (2.2 λίμπρες) ηρωίνης που κατάσχουν, τουλάχιστον 25 κιλά περνάνε από το τελωνείο. Η κυβέρνηση είναι καλά ενημερωμένη από το γεγονός πως ακόμα και αν μπορούσαν να σταματήσουν την εισαγωγή της ηρωίνης, οι έμποροι των ναρκωτικών και οι χρήστες θα έβρισκαν απλά άλλο ναρκωτικό για να πάρει την θέση της. Η κυβέρνηση είναι τελείως ανίκανη να απευθυνθεί η ίδια στις πραγματικές αιτίες της εξάρτησης των ναρκωτικών, για να πράξει έτσι θα ήταν απαραίτητη η πραγματοποίηση ενός ριζοσπαστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Η κοινωνική συνέιδηση της κοινωνίας, οι αξίες, τα ήθη και οι παραδόσεις θα έπρεπε να αλλάξουν. Και αυτό θα ήταν αδύνατο χωρίς να αλλάξει ολοκληρωτικά ο τρόπος με τον οποίο τα μέσα της παραγωγής του κοινωνικού πλούτου ανήκουν και διανέμονται. Μόνο μια επανάσταση μπορεί να μηδενίσει τον λοιμό.

Η εξάρτηση στα ναρκωτικά είναι ένα τερατώδες σύμπτωμα της κακοήθειας η οποία μαστίζει τον κοινωνικό ιστό του καπιταλιστικού συστήματος. Η εξάρτηση στα ναρκωτικά είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που αναπτύσσεται οργανικά από το κοινωνικό σύστημα. Κάθε κοινωνικό φαινόμενο που προέρχεται από ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στις αρχές και οδηγείται από πικρές ταξικές αντιθέσεις που προκύπτουν από την ταξική εκμετάλλευση, πρέπει να εξεταστεί από μια ταξική σκοπιά.

ΙΙ.ΦΥΓΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Όσον αφορά τους Μαύρους ανθρώπους, τα προβλήματα μας επιδεινώνονται και παίρνουν τρομακτικές διαστάσεις ως αποτέλεσμα του ρατσιστικού απανθρωπισμού του οποίου είμαστε υποκείμενα. Για να καταλάβουμε τον λοιμό όπως σχετίζεται με τους Μαύρους, πρέπει να αναλύσουμε τις επιδράσεις της καπιταλιστικής οικονομικής εκμετάλλευσης και του ρατσιστικού απανθρωπισμού.

Το στυγερό και σαδιστικό πρόγραμμα του εκμηδενισμού της ανθρωπιάς από τους Μαύρους που κινείται για πάνω από 400 χρόνια από φιλοχρήματους άρχοντες των δούλων και που συνεχίζει αμείωτο μέχρι αυτή την μερα είναι σκόπιμο και συστηματικό. Απ'την στιγμή που η πραγματικότητα της αντικειμενικής ύπαρξης μας φαινόταν να επιβεβαιώνει τα ρατσιστικά δόγματα της Λευκής υπεροχής και την αντίθεση της, της Μαυρης κατωτερότητας, και αφού στερούμασταν από την κατανόηση της κατάσταση μας, εσωτερικεύσαμε την ρατσιστική προπαγάνδα των καταπιεστών μας. Αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι ήμασταν εγγενώς κατώτεροι των Λευκών. Αυτά τα αισθήματα κατωτερότητας γέννησαν μια αίσθηση μίσους για τους εαυτούς μας το οποίο εκφράζετε μέσα από τα αυτοκαταστροφικά μοτίβα συμπεριφοράς. Η αθλιότητα της κατάστασης μας, η αίσθηση της αδυναμίας και της απελπισίας δημιούργησαν μέσα στα μυαλά μας μια προδιάθεση εναντίον της χρήσης κάθε ουσίας που παράγει ψευδαισθήσεις ευφορίας. Είμαστε διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουμε τα πάντα που μας καθιστά ικανούς να υποφέρουμε ειρηνικά. Έχουμε αναπτύξει ένα συγκρότημα φυγής. Αυτό το συγκρότημα φυγής είναι αυτοκαταστροφικό.

Ο αχρείος καπιταλιστής-ρατσιστής καταπιεστής εκμεταλλεύεται αυτές τις ψυχολογικές και συναισθηματικές ελλείψεις για όλα αυτά που αξίζουν. Ο καταπιεστής ενθαρρύνει την συμμετοχή μας σε οποιαδήποτε δραστηριότητα που είναι αυτοκαταστροφική. Τα αυτοκαταστροφικά μας μοτίβα συμπεριφοράς και οι τάσεις φυγής μας αποτελούν μια πηγή κέρδων για τους καπιταλιστές. Επίσης, αποδυναμώνοντας, χωρίζοντας και καταστρέφοντας μας, ενισχύουν την δύναμη του καταπιεστή καθιστόντας τον ικανό να διαιωνίσει την κυριαρχία του πάνω μας.

Οι αδελφοκτονικές μάχες μεταξύ των συμμοριών είναι μια άμεση εκδήλωση ενός αυτοκαταστροφικού μοτίβου συμπεριφοράς. Είναι επίσης ένα είδος φυγής στο οποίο οι Μαύροι νέοι εξωτερικεύουν την οργή τους, ματαιοδοξία και απελπισία ο ένας πάνω στον άλλον παρά να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό εχθρό. Παθολογική θρησκομανία ή η φανατική εντρύφηση στην θρησκεία είναι απαραίτητα καπιταλιστική επειδή ενθαρρύνει το θύμα να συγκεντρώσει την προσοχή του, ενέργεια και ελπίδα για σωτηρία και ελευθερία πάνω σε μια αμφίβολη, μυστική δύναμη. Αποθαρρύνει την αντιμετώπιση των πραγματικών αιτιών της μιζέριας και αποστέρησης μας. Ενθαρρύνει την εστίαση της προσοχής στο "κομμάτι πίτας" στον ουρανό, παρά την εξασφάλιση περισσότερης τροφής εδώ στον πλανήτη Γη. Επίσης λειτουργεί ως πηγή κέρδους για αυτους τους θρησκευτικούς τσαρλατάνους, ιεροκύρηκες και υπουργούς που την εκμεταλλεύονται.

Ο αλκοολισμός είναι επίσης αυτοκαταστροφικός και τρόπος φυγής. Είναι επίσης μια πηγή τεραστίων κερδών για τους καπιταλιστές. Ο καταπληκτικά μεγάλος αριθμός των μπαρ και των ποτοπολείων στις κοινότητες των Μαύρων μαρτυρούν αυτό το τραγικό γεγονός. Η καπιταλιστική βιομηχανία ποτών θα μπορούσε να ακμάζει μόνο από τις δουλειές που κάνει μόνο στα Μαύρα γκέτο.

ΙΙΙ.Ο ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΡΩΙΝΗ

Η πιο αποδραστική και αυτοκαταστροφική δραστηριότητα για εμάς και μια από τις πιο κερδοφόρες για τους καπιταλιστές, και επομένως η πιο ενθαρρύντική από αυτόν, είναι η εξάρτηση στα ναρκωτικά, ειδικότερα η εξάρτηση στην ηρωίνη.

Περίπου το 1898 ένας Γερμανός χημικός ανακάλυψε την ακετυλομορφίνη, την ηρωίνη. Χαιρετίστηκε σαν το τέλειο φάρμακο για την θεραπεία των εξαρτημένων στην μορφίνη. Αλλά σύντομα έγινε φανερό ότι ήταν περισσότερο εθιστική από την μορφίνη. Ως την δεκαετία του 1920 υπήρχαν εθισμένοι που κάναν ενέσεις ηρωίνης κατευθείαν μέσα στις φλέβες τους. Η παραγωγή ηρωίνης διακόπηκε και το φάρμακο δεν χρησιμοποιούταν πλέον σαν αντίδωτο για τον εθισμό στην μορφίνη και σαν αναλγητικό πόνου.

Ο εθισμός στην ηρωίνη, η πανούκλα, η μάστιγα των Μαύρων αποικιών της Βαβυλώνας. Η πανούκλα, της οποίας οι πνευματικές, ηθικές, ψυχολογικές, φυσικές και κοινωνικές καταστροφικές δυνάμεις υπερβαίνουν κατά πολύ οποιαδήποτε ασθένεια γνωστή εώς σήμερα στην ανθρωπότητα. Ο λοιμός, το όπιο από την Τουρκία, στάλθηκε στην Μασσαλία, μετατράπηκε σε βάση μορφίνης, έπειτα μεταποιήθηε σε ηρωίνη, εισήχθη λαθραία στην Αμερική, κόπηκε, αραιώθηκε, και τοποθετήθηκε στο Μαύρο γκέτο. Ο λοιμός, δηλητηριώδης, θανατηφόρος, ουσία άσπρης σκόνης, πωλούνταν από διεφθαρμένα τέρατα που διψούσαν για χρήμα σε Μαύρους νέους που έψαχναν απελπισμένα ένα σπρώξιμο, να φτιαχτούν, ένα μέσο, οτιδήποτε που θα τους βοηθούσε να τους κάνει να αγνοήσουν την αθλιότητα, την απόλυτη φτώχια, τις ασθένειες και την εξαθλίωση που τους κατατρώει στην καθημερινή ύπαρξη τους.

Αρχικά ο λοιμός κάνει μόνο αυτό. Κάτω από την φαύλη του επιρροή, η καταπιεστική, σιχαμερή, γκέτο φυλακή μετατρέπεται σε ένα εικονικό Μαύρο Βαλχάλα. Κάποιος γίνεται αδιαπέραστος στην δυσάρεστη μυρωδιά των εργατικών μπουντρουμιών εμποτισμένα με ούρα, ανεπηρέαστος από τις διαπεραστικές κραυγές αγωνίας των Μαύρων που οπδηγούνται στο χείλος της παραφροσύνης από ένα σαδιστικό, κοινωνικό σύστημα. Ανεπηρέαστοι από τον εκκωφαντικό θρήνο των σειρηνών των μπάτσων καθώς περνάνε από τους δρόμους της Μαύρης Κόλασης καθ' οδόν για την ανταπόκριση μιας κλήσης 1013 από άλλον μπάτσο που είναι σε κατάσταση αγωνίας. Ανεπηρέαστοι από τα δοχεία απορριμάτων των οποίων τα σάπια σκουπίδια, που μεταφέρουν ασθένειες, έχουν ξεχειλίσει και γεμίζουν τους δρόμους του γκέτο.

Ναι, κάτω από την εκστατική της επιρροή κάποιος αγνοεί την άσχημη πραγματικότητα. Αλλά υπάρχει ένα κόλπο, ένα σκληρό τερατώδες κόλπο, ένα θανατηφόρο κόλπο αναμένει το αφελή, νεαρό θύμα του, που, όταν η φαντασμαγορική ομορφιά που προκαλείται από την ηρωίνη αρχίζει να εξαφανίζεται, αντίστοιχα, εξαφανίζεται και η προσωρινή ασυλία από την πραγματικότητα που έχει επιτευχθεί στο πλαίσιο της χημικής έκστασης. Η πραγματικότητα από την οποία το παθητικό θύμα προσπαθούσε τόσο απεγνωσμένα να ξεφύγει, για άλλη μια φορά έρχεται πάνω του και τον συνταράσσει. Η δυσάρεστη μυρωδιά των εμποτισμένων με ούρα δαιμόνων στα μπουντρούμια αρχίζουν να απειλούν τα ρουθούνια του. Αυτά τα Μαύρα δάκρυα αγωνίας φαίνεται να ταιριάζουν με τις σειρήνες-θρήνους των αμαξιών των μπάτσων. Τους ακούει τώρα, πολύ δυνατά και πολύ καθαρά-με στερεοφωνικό ήχο. Και τα σκουπίδια που δεν έχουν μαζευτεί και τριγυρνάνε στους δρόμους τα αισθάνεται κατάχαμα.

Το νεαρό θύμα δεν θα αργήσει να ανακαλύψει πως μόνο παίρνοντας μια ακόμη δόση θα έχει την δυνατότητα να επιτύχει ασυλία από την φρικτή πραγματικότητα. Κάθε ένεση της πανούκλας στο αίμα του, τον φέρνει όλο και πιο κοντά στον τάφο του. Έτσι, σύντομα είναι αγκυλωμένος. Σωματικά και ψυχικά είναι εξαρτημένος από την πανούκλα. Τόσο το σώμα του όσο και το μυαλό του έχουν εξαρτηθεί στην ηρωίνη. Τώρα έχει γίνει ένα πλήρους απασχόλησης, χαρτογραφημένο μέλος της Cloud 9 Society (Το Cloud 9 είναι ένα είδος φτηνού ναρκωτικού που μιμείται τις επιδράσεις της μεθαδόνης και της ηρωίνης). Το σώμα του αρχίζει να παίρνει μια καταστροφική εμφάνιση. Εμφανίζει μια αναίσχυντη περιφρόνηση προς τα ρούχα του. Το ότι η μπλούζα του είναι βρώμικη και τα παπούτσια του χωρίς σόλα, αφήνοντας τον να περπατάει κυριολεκτικά στα γυμνά του πόδια, δεν τον ενδιαφέρει. Το ότι το άπλυτο σώμα του εκπέμπει μια αποκρουστική μυρωδιά τον ενοχλεί αλλά μόνο λίγο. Το ότι οι μη-εξαρτημένοι φίλοι του τον αποφεύγουν και τον κοιτάζουν με περιφρόνηση δεν τον ενοχλεί, καθώς τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Δεν έχουν πλέον τίποτα κοινό. Τα πάντα παύουν να έχουν σημασία. Τα πάντα εκτός από την ηρωίνη, την πανούκλα.

Όσο συνεχίζει, το σώμα του ξεκινάει να χτίζει ανοσία στο ναρκωτικό. Τώρα, για να επιτύχει την ανεβασμένη του διάθεση πρέπει να αυξήσει την δόση του. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποκτήσει περισσότερα χρήματα. Έχει γίνει τόσο σκλαβωμένος που θα κάνει τα πάντα για ένα σακουλάκι, για μια ένεση. Το να πει ψέματα, να κλέψει, να εξαπατήσει, να ληστέψει δεν είναι τίποτα για αυτόν. Οτιδήποτε πρέπει να κάνει για μια ένεση θα το κάνει, πρέπει να το κάνει, γιατί είναι σκλάβος της πανούκλας.

Ο βίαιος κύκλος αλέθει σε κίνηση. Παραβιάζει αυτό που η άρχουσα τάξη ορίζει ως νόμο, προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα για να τροφοδοτήσει την αρρώστια του. Αναπόφευκτα συλλαμβάνεται. Πηγαίνει στην φυλακή και αφού έχει υπηρετήσει την θητεία του είναι ελεύθερος. Το πρώτο πράγμα που θέλει είναι μια ένεση. Ο κύκλος συνεχίζει. Και πέφτει όλο και πιο βαθειά στον αβυσσαλέο λάκκο της υποβάθμισης. Και εκεί, πάντα εκεί και πάντα πρόθυμος για μια τιμή φυσικά, να καλύψει την ζήτηση του εξαρτημένου για ναρκωτικά είναι ο μπάτσος, ο έμπορας, ο προμηθευτής του δηλητηρίου, ο διανομέας του θανάτου, ανηλεής, δολοφονικό απόβρασμα του πλανήτη, χυδαίοι καπιταλιστές, πωλητές του θανάτου με δόσεις, το βαποράκι, ο άνθρωπος-πανούκλα.

IV.ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το εμπόριο ναρκωτικών είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο κερδοφόρες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Τα κέρδη από αυτό ανέρχονται σε δισεκατομμύρια. Στην διεθνή και στην εγχώρια αγορά το εμπόριο και η διανομή ελέγχεται εξ’ ολοκλήρου από την Cosa Nostra, την Μαφία.

Πολλά από τα κέρδη που συσσωρεύονται από το εμπόριο ναρκωτικών χρησιμοποιούνται για να χρηματοδοτήσουν λεγόμενες νόμιμες επιχειρήσεις. Αυτές οι νόμιμες επιχειρήσεις που ελέγχονται από την Μαφία χρησιμοποιούνται επίσης για να διευκολύνουν της δραστηριότητες του λαθρεμπορίου ναρκωτικών. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός πως το οργανωμένο έγκλημα είναι μια επιχείρηση και μάλιστα μια συνεχώς διευρυνόμενη, ψάχνει συνεχώς νέους τομείς επένδυσης για αύξηση των κερδών. Ως εκ τούτου, όλο και πιο πολλά παράνομα κέρδη διοχετεύονται σε νόμιμες επιχειρήσεις. Εταιρικές σχέσεις μεταξύ της Μαφίας και ‘αξιόπιστων επιχειρηματιών’ είναι ο κανόνας στις μέρες μας. Υπάρχει μια άμεση σχέση μεταξύ νόμιμων και παράνομων καπιταλιστών.

Όλα αυτά τα χρόνια ένας αριθμός πολιτικών, ξένων πρέσβεων και πλούσιων επιχειρηματιών έχει συλληφθεί σε αυτή την χώρα για δραστηριότητες σχετικές με ναρκωτικά. Άλλοι, εξ’ αιτίας του πλούτου και της επιρροής τους, κατάφεραν να αποφύγουν την σύλληψη. Το φθινόπωρο του 1969 ανακαλύφθηκε πως μια ομάδα διακεκριμένων χρηματοδοτών από την Νέα Υόρκη χρηματοδοτούσε μια διεθνή επιχείρηση λαθρεμπορίου ναρκωτικών. Κανένα κατηγορητήριο δεν εκδόθηκε. Λίγο αργότερα από αυτό μία ομάδα πλούσιων επιχειρηματιών από την Νότια Αμερική συνελήφθη σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης έχοντας στην κατοχή τους ναρκωτικά αξίας άνω των 10 εκατομμυρίων.

Δεδομένης της επιθετικής και άπληστης φύσης του καπιταλιστή, δεν πρέπει να μας δημιουργεί έκπληξη το ότι τόσοι λεγόμενοι νόμιμοι επιχειρηματίες είναι βαθιά εμπλεκόμενοι στο εμπόριο ναρκωτικών. Οι καπιταλιστές υποκινούνται από μια ακόρεστη δίψα για κέρδος. Θα κάνουν τα πάντα για το χρήμα. Οι δραστηριότητες του οργανωμένου εγκλήματος και των ‘νόμιμων καπιταλιστών’ είναι τόσο άρρηκτα δεμένες, τόσο βαθιά συνυφασμένες, που από την σκοπιά μας κάθε διάκριση που γίνεται μεταξύ τους είναι καθαρά ακαδημαϊκή.

Η νομιμοποίηση της Μαφίας, η αυξανόμενη έμφαση τους για επένδυση και ίδρυση εταιριών, έχει επιταχυνθεί από τις σκληρές ποινές φυλάκισης που έχουν επιφυλαχτεί για τους κερδοσκόπους των ναρκωτικών. Στην Νέα Υόρκη αυτό είχε ως αποτέλεσμα την σταδιακή απόσυρση της Μαφίας από την θέση της ως την πραγματική ηγεσία της Νέας Υόρκης στο εμπόριο ναρκωτικών. Το εμπόριο ναρκωτικών της Νέας Υόρκης τώρα κυριαρχείται από Κουβανούς εξόριστους, πολλοί εκ των οποίων ήταν στρατιωτικοί υπάλληλοι και αστυνομικοί πράκτορες στο προ-επαναστατικό, καταπιεστικό καθεστώς του Μπατίστα. Η ασπλαχνία και απληστία τους ισούται με αυτή της Μαφίας.

Αυτά τα νέα βαποράκια ντόπιων ναρκωτικών έχουν καθιερώσει ένα ευρύ δίκτυο διεθνών λαθρεμπορικών επιχειρήσεων. Χρησιμοποιούν τις παραδοσιακές πορείες εμπορίου και δημιουργούν καινούργιες, όπως υποδεικνύεται από την αύξηση του αριθμού κατασχέσεων ναρκωτικών με προέλευση την Νότια Αμερική από το Γραφείο Ναρκωτικών.

Η έννοια της Μαύρης Δύναμης (απελευθερωτικό κίνημα των Μαύρων) έχει επηρεάσει το σκεπτικό του κάθε τμήματος της Μαύρης κοινότητας. Έχει καταλήξει να σημαίνει Μαύρος έλεγχος των θεσμικών οργάνων και δραστηριοτήτων που επικεντρώνονται στην Μαύρη κοινότητα. Οι Μαύροι δάσκαλοι απαιτούν τον έλεγχο των σχολείων του γκέτο από την Μαύρη κοινότητα. Οι Μαύροι επιχειρηματίες και έμποροι υποστηρίζουν την απέλαση των Λευκών επιχειρηματιών από το γκέτο με σκοπό να αυξήσουν τα κέρδη τους. Οι Μαύροι διαχειριστές απαιτούν πλήρη έλεγχο του αριθμού επιχειρήσεων του γκέτο. Και οι Μαύροι έμποροι ναρκωτικών απαιτούν τον κοινοτικό έλεγχο της ηρωίνης. Είναι μια τραγωδία το ότι στην Νέα Υόρκη τα μεγαλύτερα κέρδη που γίνονται στην σφαίρα ελέγχου της Μαύρης κοινότητας έχουν γίνει από Μαύρους απατεώνες, τραπεζίτες και εμπόρους ναρκωτικών, από Μαύρους παράνομους καπιταλιστές. Πριν το 1967 ήταν πολύ σπάνιο να βρεις κάποιον Μαύρο έμπορο ναρκωτικών να σπρώχνει πάνω από 3 κιλά ηρωίνης ανά πάσα στιγμή. Οι ανεξάρτητοι Μαύροι εισαγωγείς ήταν ανήκουστοι. Τώρα, υπάρχει μια ολόκληρη τάξη Μαύρων που έχουν γίνει εισαγωγείς, χρησιμοποιώντας λίστες που τους παρείχε η Μαφία με Ευρωπαϊκές συνδέσεις.

Η έκταση και το άμεσο ποσοστό των κερδών που αποκομίζεται από την βιομηχανία των ναρκωτικών θα μπορούσε να διεγείρει τον φθόνο της U.S Steel, General Motors και της Standard Oil. Από το υψηλότερο στο χαμηλότερο επίπεδο, τα κέρδη είναι τεράστια. Αν το άτομο είναι επαρκώς φιλόδοξο, πονηρό, αδίστακτο και βίαιο, μπορεί να ανεβεί από το επίπεδο του εμπόρου του δρόμου σε μεγάλο χονδρέμπορα και διανομέα σε μικρό χρονικό διάστημα.

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της ταξικής και φυλετικής καταπίεσης είναι η πολιτική της άρχουσας τάξης της πλύσης εγκεφάλου του καταπιεσμένου προς την αποδοχή της καταπίεσης του. Αρχικά, αυτό το πρόγραμμα διενεργείται με την βίαιη εμφύτευση του φόβου μέσα στα μυαλά και σπέρνοντας τον σπόρο της κατωτερότητας στις ψυχές των καταπιεσμένων. Αλλά όσο οι αντικειμενικές συνθήκες και η ισορροπία των δυνάμεων γίνονται πιο ευνοϊκές για τον καταπιεσμένο και περισσότερο ανεπιθύμητες για τον καταπιεστή, γίνεται αναγκαίο για τον καταπιεστή να τροποποιήσει το πρόγραμμα του και να υιοθετήσει πιο λεπτές και δόλιες μεθόδους για να διατηρήσει την εξουσία του. Ο καταπιεστής προσπαθεί να ρίξει την ψυχολογική ισορροπία του καταπιεσμένου συνδυάζοντας μια πολιτική βίαιης καταπίεσης με θεαματικές χειρονομίες καλής θέλησης και υπηρεσίας.

Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός πως οι Μαύροι έχουν εγκαταλήψει τις μη-λειτουργικές και αναποτελεσματικές τακτικές της περιόδου των ‘Πολιτικών Δικαιωμάτων’ και έχουν τώρα αποφασίσει να επιτύχουν την πολυπόθητη απελευθέρωση τους χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε μέσο, έχει γίνει αναγκαίο για τον καταπιεστή να αναπτύξει περισσότερες δυνάμεις κατοχής στην Μαύρη αποικία. Ο καταπιεστής, συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη, αντιλαμβάνεται ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει ανοιχτά χωρίς να εντείνει την επαναστατική θέρμη των Μαύρων στην αποικία. Επομένως, χρειάζεται ένα πρόσχημα για να βάλει περισσότερους μπάτσους στο γκέτο.

Και ποιο είναι αυτό το πρόσχημα; Πηγαίνει κάπως έτσι: Υπεύθυνοι νέγροι ηγέτες των κοινοτήτων μας ενημέρωσαν, και οι αναφορές τους συμπίπτουν με τα ευρήματα της αστυνομίας, πως η νεγρική κοινότητα είναι ρημαγμένοι από εγκλήματα, ληστείες, κλοπές, δολοφονίες και καταστροφές. Οι δρόμοι είναι ανασφαλείς, οι εγκαταστάσεις των επιχειρήσεων έχουν ρημαχτεί από ένοπλους ληστές, και το εμπόριο δεν μπορεί να λειτουργήσει. Το Δημαρχείο συμφωνεί με τους νέγρους κατοίκους πως η κύρια αιτία για αυτή την τρομερή κατάσταση είναι οι εξαρτημένοι ναρκομανείς που κυνηγάνε αθώους ανθρώπους. Ναι, οι ναρκομανείς είναι αυτοί που φταίνε για το συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό εγκληματικότητας. Και το Δημαρχείο θα απαντήσει στο απεγνωσμένο κάλεσμα των νέγρων κατοίκων για περισσότερη προστασία-στείλτε μέσα περισσότερους μπάτσους!

Το ότι τα θύματα της πανούκλας είναι υπεύθυνα για τα περισσότερα εγκλήματα στα Μαύρα γκέτο είναι γεγονός. Το ότι Μαύροι ναρκομανείς διαπράττουν τις περισσότερες ληστείες, διαρρήξεις και κλοπές στην Μαύρη κοινότητα εναντίον Μαύρων δεν μπορεί να αρνηθεί. Αλλά προτού, από απελπισία, σηκωθούμε και φωνάξουμε για περισσότερη αστυνομική προστασία, καλύτερα να θυμηθούμε ποιος έφερε την πανούκλα στο Harlem, στο Bedford Stuyvesant και στις άλλες Μαύρες κοινότητες. Καλύτερα να θυμηθούμε ποιοι ολοκληρωτικά έχουν το κέρδος από την εξάρτηση των Μαύρων. Καλύτερα να θυμηθούμε πως η αστυνομία είναι ξένα εχθρικά στρατεύματα που στάλθηκαν μέσα στις αποικίες των Μαύρων από την άρχουσα τάξη, όχι για να προστατεύσουν τις ζωές των Μαύρων, αλλά για να προστατεύσουν τα οικονομικά ενδιαφέροντα και την ιδιωτική περιουσία των καπιταλιστών και να καθορίσουν βέβαιο ότι οι Μαύροι δεν θα βγουν από αυτό το μέρος. Ο Rockefeller και ο Lindsay δεν θα μπορούσαν να ενδιαφέρονται λιγότερο για τις ζωές των Μαύρων. Και αν δεν ξέρουμε μέχρι τώρα πως νοιώθει για μας η αστυνομία, τότε πραγματικά είμαστε σε κακή κατάσταση.

V.ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ

Η πανούκλα δεν θα μπορούσε ποτέ να ανθίσει στις Μαύρες αποικίες αν δεν υπήρχε η ενεργή υποστήριξη των κατοχικών δυνάμεων, της αστυνομίας. Το ότι οι συλλήψεις που σχετίζονται με τα ναρκωτικά έχουν αυξηθεί, σε καμία περίπτωση δεν μετριάζει το γεγονός πως η αστυνομία δίνει σε βαποράκια ασυλία από σύλληψη με χρηματικό αντάλλαγμα.

Είναι επίσης πρακτική των μπάτσων, ειδικότερα της δίωξης ναρκωτικών, να κατάσχουν μια ποσότητα ναρκωτικών από έναν έμπορο, συλλαμβάνοντας τον, αλλά μεταφέρουν μόνο ένα μέρος των ναρκωτικών σαν αποδεικτικό στοιχείο. Τα υπόλοιπα τα δίνουν σε άλλον έμπορο που το πουλάει και δίνει χρηματικό μερίδιο από τα κέρδη στους μπάτσους της δίωξης. Οι μπάτσοι επίσης χρησιμοποιούν πληροφοριοδότες που είναι βαποράκια. Ως αντάλλαγμα για τις πληροφορίες τους, έχουν ασυλία από σύλληψη. Η αστυνομία δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, γιατί είναι και αυτή μέρος του προβλήματος.

Όταν κατανοήσουμε πως ένα κιλό ηρωίνης που αγοράζεται από τον εισαγωγέα για 6.000 δολάρια, όταν κόβεται και μοιράζεται και διανέμεται επιστρέφει κέρδος 300.000 δολάρια στο διάστημα μιας βδομάδας, μας γίνεται πιο εύκολο να καταλάβουμε πως ακόμα και αν είχε επιβληθεί η θανατική ποινή στους κερδοσκόπους των ναρκωτικών, δεν θα αποτρεπόταν το εμπόριο.

Οι δόλιες μαριονέτες της αστικής άρχουσας τάξης, οι δημαγωγοί πολιτικοί του Capitol Hill έχουν εισάγει έναν νόμο που δίνει το δικαίωμα στους πράκτορες της δίωξης ναρκωτικών να εισβάλουν στο σπίτι κάποιου χωρίς να χτυπήσουν την πόρτα, με το πρόσχημα πως ψάχνουν για ναρκωτικά και ‘άλλα στοιχεία’. Αυτός ο νόμος πέρασε φαινομενικά για να αποτρέψει τους εμπόρους απ’ το να καταστρέψουν τα ναρκωτικά και ‘άλλα στοιχεία’. Τώρα, όποιος πιστεύει πως αυτός ο νόμος θα περιοριστεί μόνο για υπόπτους εμπόρους ναρκωτικών, κατατρέχεται από μια τραγική και πιθανότατα αυτοκτονική αυταπάτη. Το να υποθέσουμε πως μόνο ύποπτοι έμποροι ναρκωτικών θα επηρεαστούν από αυτό τον νόμο είναι σαν να αναιρούμε την πραγματικότητα της τωρινής Αμερικής. Το να αφήσεις τον εαυτό σου να πιστέψει έστω και για μια στιγμή πως αυτός ο νόμος θα ισχύσει μόνο για τους υπόπτους για εμπορία ναρκωτικών, είναι σαν να αρνείσαι το ότι οι νόμοι που έχουν περάσει, οι πολιτικές που έχουν τεθεί σε εφαρμογή, και οι μέθοδοι και τακτικές τις αστυνομίας έχουν γίνει κατάφωρα και ξεδιάντροπα φασιστικές.

Δεν πρέπει να μας δημιουργήσει έκπληξη όταν στα σπίτια των επαναστατών και άλλων προοδευτικών και ανθρώπων που αγαπούν την ελευθερία εισβάλει η αστυνομία με το πρόσχημα πως ψάχνει για ναρκωτικά και ‘άλλα στοιχεία’. Ένας αριθμός επαναστατών έχει ήδη φυλακιστεί με φτιαχτές κατηγορίες για ναρκωτικά. Ο Lee Otis καταδικάστηκε για 30 χρόνια και ο Martin Sostre για 41 χρόνια για χαλκευμένες κατηγορίες για ναρκωτικά. Να είστε σίγουροι ότι αυτή η πολιτική θα ενταθεί. Θα μας έκανε καλό να αναλογιστούμε τι πραγματικά σημαίνει να εισβάλουν στην πόρτα κάποιου για να ψάξουν για ναρκωτικά και ‘άλλα στοιχεία’. Τι είναι τα ‘άλλα στοιχεία’; Οι αστοί, φασίστες νομοθέτες δεν έχουν καθορίσει τι αποτελούν τα ‘άλλα στοιχεία’. Ο ‘νόμος της εισβολής’ (Νο-Κnock Law) είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της φασιστικής πορείας που οδηγείται η χώρα.

Πριν, όταν ένας ναρκομανής έκανε διάρρηξη στο σπίτι κάποιου Μαύρου, ή αν είχαν κλέψει το τσαντάκι μιας αδερφής μας, η αστυνομία έκανε όλο το βράδυ να ανταποκριθεί στις κλήσεις, ή δεν ανταποκρινόταν καθόλου. Ο διαρρήκτης ή ο ‘τσαντάκιας’ πάντα σπάνια πιανόταν. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν κάποιος συλλαμβανόταν, ήταν το λάθος άτομο. Αλλά όταν μια εκμεταλλευτική καπιταλιστική εγκατάσταση επιχείρησης στο ίδιο γκέτο, και ιδιαίτερα μια που ανήκει σε Λευκούς, βανδαλίζεται, υπάρχουν αμέσως 15 μπατσικά με τις σειρήνες τους αναμμένες στο μέρος, και τρεις ντουζίνες μπάτσων να τρέχουν πάνω-κάτω στον δρόμο, κυματίζοντας τα όπλα τους στο πρόσωπο του οποιουδήποτε. Και μπορείς να στοιχηματίσεις με πιθανότητες 5 προς 1 πως κάποιος θα πάει φυλακή για αυτό το πράγμα. Το αν το άτομο που συλλήφθηκε διέπραξε την πράξη ή όχι είναι άσχετο απ’ την σκοπιά των μπάτσων. Οι ρατσιστές μπάτσοι χρησιμοποιούν τους Μαύρους σαν μια διέξοδο για τις σαδιστικές τους παρορμήσεις, ανεπάρκειες και απογοητεύσεις. Τώρα που περισσότερη αστυνομία έχει σταλεί εδώ, η κατάσταση έχει πάει από το κακό στο χειρότερο.

VI.ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Οι μπάτσοι ρατσιστές, οι δημαγωγοί πολιτικοί και οι φιλάργυροι μεγάλοι επιχειρηματίες που ελέγχουν τους πολιτικούς είναι ευχαριστημένοι που η Μαύρη νεολαία έχει πέσει θύμα της πανούκλας. Είναι ευχαριστημένοι για δύο λόγους: πρώτον, είναι οικονομικά κερδοφόρο, και δεύτερον, αντιλαμβάνονται πως όσο μπορούν και κρατούν τους Μαύρους νέους να κάθονται στις άκρες των δρόμων ‘νυστάζοντας’ από μια ένεση ηρωίνης, δεν θα χρειαστεί να ανησυχούν για μας που διεξάγουμε έναν αποτελεσματικό αγώνα για απελευθέρωση. Όσο οι μικροί μας Μαύροι αδερφοί και αδερφές είναι εξαρτημένοι, η εξουσία των καταπιεστών είναι ασφαλής και οι ελπίδες μας για ελευθερία είναι νεκρές. Η νεολαία είναι που κάνει την επανάσταση και η νεολαία είναι αυτή που κάνει τις ενέργειες. Χωρίς τους νέους μας, δεν θα είμαστε ποτέ ικανοί να σφυρηλατήσουμε μια επαναστατική δύναμη.

Είμαστε οι μόνοι ικανοί για την εξάλειψη της πανούκλας από τις κοινότητες μας. Δεν θα είναι ένα εύκολο έργο. Θα απαιτήσει τεράστιες προσπάθειες. Πρέπει να είναι ένα επαναστατικό πρόγραμμα, ένα λαϊκό πρόγραμμα.

Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων (Black Panther Party) είναι επί του παρόντος στην διαδικασία της διατύπωσης ενός προγράμματος για την καταπολέμηση της πανούκλας. Θα ελέγχεται απόλυτα από τους ανθρώπους. Εμείς, ο λαός, πρέπει να εξολοθρεύσουμε την πανούκλα, και θα το κάνουμε. Τα ναρκωτικά είναι μια μορφή γενοκτονίας στην οποία το θύμα πληρώνει για να σκοτωθεί.

ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ!

ΕΝΙΣΧΥΣΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!

ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΠΑΝΟΥΚΛΑ!

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ!

Michael ‘Cetewayo’ Tabor

N.Y. Panther 21, Πολιτικός Κρατούμενος

Άρθρα, Εξαρτήσεις-Ναρκοκουλτούρα, Κείμενα, Μπροσούρες, Πολιτικοί Κρατούμενοι, Φυλακισμένοι Αγωνιστές • 0 σχόλια

Πτυχίο και προπαγάνδα.

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Το παρόν κείμενο είναι κάποιες σκέψεις πάνω στο θέμα των πτυχίων και στον ρόλο που παίζει η προπαγάνδα του συστήματος στη ζωή μας. Δεν είμαστε κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας και το κείμενο δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από κάποιες προσωπικές και αυθόρμητες σκέψεις πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Η κοινωνία δομημένη πάνω στις αξίες του συστήματος κυριαρχίας έχει δημιουργήσει δρόμους και μονοπάτια μέσα από τα οποία πρέπει να οδηγήσουμε την ζωή μας. Όλα ξεκινάνε από τον θεσμό της οικογένειας. Αν πάρουμε σαν δεδομένο πως οι γονείς είναι εργαλεία και υποστηρικτές του συστήματος και του υπάρχοντος, αντιλαμβανόμαστε πως τις αξίες αυτές θα τις διαποτίσουν στα παιδιά τους. Αξίες όπως η ορθή κατήχηση στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, και έπειτα στο χώρο δουλείας, η υποταγή στον δάσκαλο και στο εκάστοτε αφεντικό, η απαγόρευση της αμφισβήτησης και της δημιουργίας νέων δρόμων για την ζωή μας,οι οποίοι θα είναι αντίθετης τροχιάς από αυτής που μας τοποθέτησαν δεμένους χειροπόδαρα και σφικταγκαλιασμένους με σάπια ιδανικά. Η προπαγάνδα του σχολείου επέρχεται της οικογένειας και είναι ο πρώτος χώρος που το άτομο θα μάθει την ομοιομορφία, την στρατευμένη γνώση, την απαγόρευση του αυθορμητισμού και την λειτουργία των νόμων και των κανόνων. Κανόνες οι οποίοι σαν παραβούν, υπάρχουν τιμωρίες και αποβολές προς σωφρονισμό, ακόμη και "εξοστρακισμός" απ'την φιλήσυχη κοινωνία του σχολείου. Ακριβώς όπως λειτουργεί και η υπόλοιπη κοινωνία. Τα τσιράκια και οι λακέδες του κράτους τιμωρούν τις επικίνδυνες προς αυτό συμπεριφορές-απόψεις με σκοπό την διατήρηση της τάξης.
Διδασκόμαστε πως πρέπει να πάμε στο πανεπιστήμιο, να σπουδάσουμε, να έχουμε ένα πτυχίο στα χέρια μας για να βρούμε δουλεία, να πληρωνόμαστε για την εργασία μας ή να γίνουμε οι ίδιοι αφεντικά, τα τέρατα που μισούσαμε στο σχολείο. Έτσι είναι ο κόσμος και έτσι πρέπει να γίνει. Αυτά τα ακούμε από όσο θυμόμαστε τον εαυτό μας. Προφανώς και οι ρόλοι αυτοί βιάζουν την αυτοδιάθεση των ζωών μας και την αυτοδιαχείριση των επιθυμιών και ονείρων μας. Οι εξουσιαστές, μανιακοί με τον ρόλο της αρχηγίας τους, υποτάσσουν τα μυαλά μας φορώντας μας παρωπίδες ώστε να βλέπουμε μόνο μπροστά στον δρόμο που χάραξαν οι ίδιοι και μας τοποθέτησαν, αδυνατώντας να δούμε πέρα απ'τα όρια αυτού του σάπιου κόσμου τους.
Η γνώση δεν σταματά στην κατάκτηση του πτυχίου. Η γνώση βρίσκεται στην καθημερινότητα μας, βρίσκεται παντού γύρω μας, στην άγρια φύση και στα υπόλοιπα ζώα. Το κάθε από αυτά και ένα θαύμα από μόνο του. Ο πολιτισμός έχει εγκλωβίσει τις αισθήσεις και την γνώση σε σελίδες και εικόνες, μας τα πουλάνε και εμείς τα ακριβοπληρώνουμε για τον ηδονισμό των ματιών και του μυαλού. Η γνώση δεν είναι ούτε πανεπιστημιακή ούτε κρατική, αλλά ατομική και συλλογική. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το κάθε τι γύρω μας και τα ερεθίσματα που μας προκαλούν οι εμπειρίες μας. Φυσικά και η μελέτη διαφόρων φιλοσόφων και λογοτεχνών μόνο καλό μπορεί να μας κάνει αν σκεφτόμαστε κριτικά αυτό που διαβάζουμε. Το αγαθό βρίσκεται στην σκέψη μας, να μην ακολουθούμε περπατημένους δρόμους, αλλά να δομούμε τους δικούς μας.
Το πτυχίο είναι απ'τα μεγαλύτερα θέματα για τους νέους πλέον. Για να πας μπροστά, να προοδέψεις, να βρεις μια δουλειά για να θρέφεις την οικογένεια σου, χρειάζεσαι ένα πτυχίο. Και για να κατακτήσεις αυτό το πτυχίο πρέπει να θυσιάσεις κάποια χρόνια απ'την ζωή σου να κάνεις αυτό που σου μάθανε να κάνεις, χωρίς να σκέφτεσαι αυτό που πραγματικά θέλεις. Οι επιθυμίες και τα όνειρα κάθονται στην άκρη και προτεραιότητα είναι η "μόρφωση" και το πτυχίο. Τυποποιημένη ζωή μέχρι τον θάνατο.
Άραγε αξίζει κάτι που σε σκλαβώνει μια ζωή ολόκληρη να κυριέψει τον πραγματικό σου εαυτό; Η ζωή βρίσκεται στην ελευθερία, στην αυτοδιάθεση και στην ανυπακοή προς αυτούς που αποφασίζουν για λογαριασμό μας. Η ελευθερία είναι στα χέρια μας αρκεί να σκεφτόμαστε.

Άρθρα, Ολική Απελευθέρωση • 0 σχόλια

Γιατί δεν είμαι αντι-πριμιτιβιστής

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Πηγή: Adamasto

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΤΙ-ΠΡΙΜΙΤΙΒΙΣΤΗΣ [Lawrence Jarach]

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΤΙ-ΠΡΙΜΙΤΙΒΙΣΤΗΣ (Μέρος Α΄)

Εισαγωγή

Δεν υπήρχε πολιτισμός που να κράτησε πάνω από κάποιες εκατοντάδες χρόνια. Είναι λογικό ότι αυτός στον οποίο εξαναγκαζόμαστε να ζούμε σήμερα (Δυτικός, Ευρω-Αμερικανικός, Καπιταλιστικός, Μετα-βιομηχανικός, όπως θέλει κανείς να τον αποκαλεί…) θα καταρρεύσει επίσης μια μέρα.

Οι ανισότητες ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, ανάμεσα στους εντολοδότες και τους εντολοδόχους, προσδιορίστηκαν και δέχθηκαν την κριτική από αναρχικούς εδώ και 150 χρόνια και γίνονται ολοένα και πιο φανερές και πιο αποκρουστικές. Η δημόσια δυσαρέσκεια πολώνεται εύθυμα, εμποτίζεται με μια εύκολη από-ανθρωποποίηση των προκαθορισμένων εχθρών, οι λεγόμενοι πόλεμοι πολιτισμού συνεχίζονται γοργά. Το συντριπτικό βάρος που εναποτίθεται στο φυσικό κόσμο και τους ιθαγενείς λαούς (συμπεριλαμβανομένων των ημι-νόμιμα εκτοπισμένων) από την εξόρυξη φυσικών πόρων(1) και η επέκταση και ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων συνεχίζεται αμείωτα.

Το τέλος αυτού του πολιτισμού μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά κάποιας αποκαλυπτικής και φιλοπόλεμης ταινίας τρόμου, παρόμοιας με αυτό που έχει ονομαστεί «Η Κατάρρευση», τροφή για την αμερικανική λαϊκή κουλτούρα της περασμένης δεκαετίας. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να είναι σαν μια αργή διάβρωση της τεχνολογικής εξάρτησης με μια συνοδεύουσα αναστροφή σε μια πιο απλή, αποκεντρωμένη, και τοπικο-κεντρική κουλτούρα, με τους λαούς να χρησιμοποιούν βιομηχανικά γκάτζετ και να τα ψευτο-επιδιορθώνουν για όσο υπάρχουν πρώτες ύλες. Μπορεί ακόμα να είναι και το αποτέλεσμα μια αυτό-οργανωμένης αναδόμησης του ουρμπανισμού, ευθυγραμμισμένου με τους θεατρινισμούς που αφορούν την Επαναστατημένη Βαρκελώνη (Ιούλιος 1936 – Απρίλιος 1937). Όλοι οι αναρχικοί συμφωνούν, πάντως, ότι η τωρινή οργάνωση του πολιτισμού είναι μη υπερασπίσιμη.

Ο φόβος του αναρχισμού

Οι ενστάσεις στις ιδέες και οράματα των διαφόρων σχολών του αναρχισμού προέρχονται απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Οι αναρχικοί τείνουν να προσέχουν περισσότερο αυτές που προέρχονται από Φιλελεύθερους και Αριστεριστές, αυτούς που υποτίθεται έχουν τους ίδιους σκοπούς με τους αναρχικούς, ή αν όχι ακριβώς τους ίδιους, τότε τουλάχιστον γι’ αυτό που αποκαλούν Κοινωνική Δικαιοσύνη (οι ενστάσεις από συντηρητικούς, αντιδραστικούς, ρατσιστές, λαϊκιστές και φασίστες προέρχονται από την επιμονή τους στις κοινωνικές ιεραρχίες, το Κράτος, και την Αρχή της Ηγεσίας, και γι’ αυτό είναι αδιάφορες).(2)

Μια από τις κύριες αντιρρήσεις τους στην αναρχική επανάσταση είναι ότι χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, θα πεθάνουν, είτε από τις βίαιες και εκδικητικές πράξεις λόγω του ταξικού μίσους ή από την κλίση των Μαζών να είναι βάρβαρες και ψυχοπαθείς. Σύμφωνα με διάφορους κρατιστές ιδεολόγους, το μόνο εμπόδιο σε μια συνεχή κατάσταση αρπαγών, δολοφονιών και γενικευμένης λεηλασίας είναι ένα δυνατό κράτος με τους εξουσιαστικούς παράγοντές του να κρατάνε αυτά τα ασταθή και χαοτικά ερείπια σε τάξη. Σίγουρα υπάρχει μια ειρωνεία για την αριστερά – η αναρχική ένσταση σε μια αντι-πολιτιστική προοπτική που πρωταρχικά βασίζεται στο ίδιο επιχείρημα.(3)

Η παράνοια των μπουρζουάδων φιλελεύθερων είναι ότι αυτά τα ερείπια θα τους στοχοποιήσουν άμεσα και προσωπικά και θα πέσουν θύματα κακοποίησης, επιθέσεων και/ή δολοφονιών – ένα πιθανώς δικαιολογημένο αίσθημα, αφού αυτοί που κατέχουν περιουσίες, εκμεταλλεύονται τους εργάτες, και γενικά κακομεταχειρίζονται τους ανθρώπους, θα είναι πιθανότατα τα πρώτα θύματα των διαφόρων μορφών εκδίκησης από την εξεγερμένη εργατική τάξη. Η άλλη ανησυχία είναι ότι η περιουσία και ο πλούτος τους θα απαλλοτριωθεί χωρίς αποζημίωση, το τυπικό αποτέλεσμα μιας αυθεντικής προλεταριακής επανάστασης.

Μια μακρόχρονη αίσθηση της μπουρζουαζίας είναι ο προσδιορισμός που κάνουν για τους εαυτούς τους σαν τάξη (και οι υποτιθέμενες θετικές ποιότητες όπως η εγκράτεια, η μετριοφροσύνη, η ηθικότητα, σε αηδιαστικό βαθμό) απέναντι στην ολικότητα της κοινωνίας. Η παράνοιά τους για κάθε ίχνος επανάστασης μπορεί να φανεί σε μια αναστροφή του σλόγκαν των Wobbly: «Ένας Τραυματισμός σε Έναν, Φωτισμένο, Οικονομικά Ισχυρό Ιδιοκτήτη είναι ένας Τραυματισμός σε Όλους».

Η παράνοια των Αριστεριστών είναι να μην εκτεθεί η άχρηστη –αν όχι αντεπαναστατική– κοινωνική λειτουργία τους σε κάθε εξεγερτική ή επαναστατική κατάσταση (πόσο μάλλον κατά τη διάρκεια και μετά από μια αποφασιστική και οριστική ρήξη με τον καπιταλισμό). Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα είναι ότι τα ερείπια θα γελοιοποιήσουν γρήγορα ή αλλιώς θα διασκορπιστούν με τους Αριστεριστές. Η καλοκάγαθη καθοδήγηση και προοδευτικά φωτισμένη διακυβέρνηση, αν όχι προσωπικά γι’ αυτούς, θα δείξει πρωταρχικά εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.

Μια τέτοια έγνοια έχει διατυπωθεί ρητά τουλάχιστον από τον καιρό της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, όπου οι Ιακωβίνοι εξέφραζαν συχνά το φόβο τους και την απέχθεια για τους προλετάριους/κανάγιες. Ο χαρακτηρισμός – ή καλύτερα, καρικατούρα – συμμοριών ανεξέλεγκτων που ήθελαν απλά να καταστρέψουν ιδιοκτησίες και να βλάψουν ανθρώπους (τα μη-ανθρώπινα ζώα δεν είχαν [ξανα]εφευρεθεί ακόμα στην Ευρώπη) είναι συχνός στον αντι-αναρχικό σοσιαλισμό των Μαρξιστών όπως και των μη-Μαρξιστών.

Ο φόβος του Αναρχο-Πριμιτιβισμού

Οι αναρχικοί που είναι αρνητικοί προς τον αναρχο-πριμιτιβισμό και εχθρικοί προς αναρχο-πριμιτιβιτιστικές ή αντι-πολιτιστικές συζητήσεις προσπαθούν να κλείσουν κάθε συζήτηση με την υπόθεση ότι «εκατομμύρια θα πεθάνουν» ή ότι αυτές οι προοπτικές «προωθούν τη γενοκτονία».(4) Αν πάρουμε σοβαρά αυτές τις δηλώσεις, όπως κατατίθενται (που δεν είναι στην ουσία και πολύ σοβαρές), τότε χρειάζεται να απαντήσουμε με μια σχετική ερώτηση: Ποιοι, ακριβώς, είναι αυτά τα εκατομμύρια ανώνυμων που υποτίθεται θα πεθάνουν είτε άμεσα, ή πολύ σύντομα, από τη στιγμή που δε θα υπάρχει ηλεκτρισμός;

Οι χιλιάδες κάτοικοι στις πόλεις θα πεθάνουν της πείνας χωρίς τα τρένα και τα φορτηγά που μεταφέρουν φαγητό από την επαρχία και τα λιμάνια στα ράφια των σούπερ-μάρκετ; Αν συγκρατηθούν οι υπόνομοι, και χωρίς επαρκή πρόσβαση σε καθαρό νερό, θα πεθάνουν από χολέρα και τύφο; Δε θα συμβεί αυτό αν οι επαναστάτες έχουν επιτύχει να ιδρύσουν μια αρχική βάση, κάποιο είδος αναρχικής πόλης/περιοχής; Δε θα προσπαθήσουν οι καπιταλιστές να μας κάνουν να πεθάνουμε της πείνας; Δε θα προσπαθήσει η παγκόσμια εξουσιαστική τάξη να καταστρέψει τις αστικές μας υποδομές, με τον ίδιο τρόπο που το έχει κάνει σε μη-επαναστάτες εχθρούς σε Βοσνία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Γάζα, Τσετσενία…;

Χιλιάδες Πεθαίνουν Ιατρογενετικά

Η επαρκής ιατρική πρόσβαση είναι ένα άλλο μόνιμο επιχείρημα των αντι-πριμιτιβιστών. Έχουν αποφασίσει ότι η επιθυμία να αντιστρέψουμε την εισβολή της βιομηχανικής ιατρικής σημαίνει την καταδίκη χιλιάδων ή εκατομμυρίων σε θάνατο, είτε από έλλειψη ιατρικής περίθαλψης, είτε από πείνα ή κι από τα δύο. Σε σχέση με το ιατρικό θέμα, ποιοι είναι οι άνθρωποι που οι ζωές τους θα τίθεντο σε κίνδυνο σε ένα αναρχο-πριμιτιβιστικό μέλλον; Οι άνθρωποι με νεφρική ανεπάρκεια που δε θα είχαν πρόσβαση στην αιμοκάθαρση;(5) Οι άνθρωποι που πρέπει να λαμβάνουν τροφή μέσα γαστρικών σωλήνων; Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να αναπνεύσουν χωρίς σωληνάκια; Αυτοί που είναι εξαρτημένοι από άλλες ιατρικές παρεμβατικές διαδικασίες όπως οι μεταμοσχεύσεις οργάνων; Και τι γίνεται για τους περίπου 200.000 που πεθαίνουν ετησίως από τη λάθος διάγνωση, τη λανθασμένη φαρμακευτική θεραπεία, από αμέλεια ή από ατυχήματα στα νοσοκομεία, τις εγκαταστάσεις ανάρρωσης κ.τ.λ., από τσαπατσούλικες εγχειρήσεις και/ή έκθεση σε μολυσματικούς παράγοντες;(6) Δεν υπάρχει στοιχειώδης αναρχική κριτική του φαρμακευτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος, και του ότι βασίζεται στα πρωτόκολλα LD-50, στα πειράματα σε ζώα, σε μια πληθώρα βλαβερών ή φονικών λεγόμενων παρενεργειών και άλλα αναπάντεχα αποτελέσματα.

Υπονοούν οι αντι-πριμιτιβιστές αναρχικοί ότι οι μολύνσεις (η ακμή και η σήψη;) είναι –αναπόφευκτες και κατά καιρούς φονικές – ένα ενοχλητικά τυπικό ψέμα.(7) Αυτοί που κάνουν αυτή την υπόθεση δεν καταλαβαίνουν τις τεχνικές θεραπείας που έχουν οι μη-πολιτισμένοι άνθρωποι ή τη συνεχή χρήση φυτικών φαρμάκων από κατοίκους αγροτικών και αστικών περιοχών. Για να μην αναφέρουμε τη ντοκουμενταρισμένη –πριν 4000 χρόνια– παλιά ιστορία της Παραδοσιακής Ασιατικής Ιατρικής.

Οι μελέτες των εθνοβοτανιστών και ανθρωπολόγων παρουσιάζουν άπειρα παραδείγματα των μακροχρόνιων χρήσεων των φυτών για ιατρικούς λόγους, για τη θεραπεία από τον πονοκέφαλο έως την αϋπνία και αιμορραγίες και, ναι, μολύνσεις. Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει σκελετικά υπολείμματα πρώιμων ανθρώπων που είχαν φανερά τραυματιστεί και έχουν επιβιώσει για χρόνια. Οι αντι-πριμιτιβιστές που φοβούνται τα ιατρικά αυτά θέματα που απειλούν τη ζωή δεν κατανοούν επίσης την ιστορία και πρακτική της αλλοπαθητικής – λάθος ονομασία της Δυτικής Ιατρικής απ’ αυτούς που υιοθετούν τους ισχυρισμούς του Ευρω-αμερικανικού αποικιοκρατισμού. Εκτός του ότι είναι μια σχετικά καινούργια επινόηση, η αλλοπαθητική, σαν εργαλείο θεραπείας, κατέχει πολλές απ’ τις επιτυχίες της, ειδικά από τη στρατιωτική ιατρική και συγκεκριμένα στη φροντίδα τραύματος. Οι αλλοπαθητικοί τείνουν να είναι εξουσιαστές, βασίζονται σε βελτιωτικές θεραπείες της αυστηρότερης ίσως κατηγορίας της δουλειάς του μοντέρνου πολιτισμού, αυτής του θεράποντα και του ασθενή. Η αλλοπαθητική είναι επεκτατική, οι θιασώτες της και οι υποστηρικτές της συνεχώς παλεύουν να εκτοπίσουν και/ή καταστείλουν όλα τα άλλα θεραπευτικά όργανα.

Και προχωράει. Κάποιοι ασθενείς δεν έχουν την παραμικρή γνώση και ικανότητα να αποφασίσουν για την πορεία των θεραπειών τους. Οι αλλοπαθείς είναι σίγουρα δέκτες επιτυχημένων θεραπειών. Χιλιάδες ασθένειές τους θεραπεύονται, και οι ζωές παρατείνονται. Αλλά είναι η ποσότητα αυτών των επί πλέον χρόνων, μηνών, ημερών σε διάφορα είδη εξασθενισμένων θεραπειών (όπως η χημειοθεραπεία ή η αιμοκάθαρση ανάμεσα σε άλλες) συγκρίσιμη με την ποιότητα μιας μη-αλλοτριωμένης αδιαμεσολάβητης – αλλά μικρότερης σε διάρκεια ζωής;(8)

Τα ζητήματα υγείας φαίνονται ότι κυριαρχούν στους πιο πολλούς αντι-πριμιτιβιστές αναρχικούς, αλλά φαίνεται επίσης ότι δεν υπάρχει μια συγκλίνουσα ανάλυση της κυρίαρχης ιατρικής δομής και της έμφυτης και επακόλουθης θέσμισης του κοινωνικού ελέγχου.(9)

Σε αντίθεση, η φυτική θεραπεία των Ιθαγενών Αμερικανών, Αφρικανών, Ασιατών (παραδοσιακή και μη) και Ευρωπαίων, έχει πολύ μακρύτερη παράδοση, και βασίζεται σε εμπειρική πρόοδο μέσα από τη δοκιμή και το λάθος τόσο των εξασκούμενων όσο και των ασθενών.(10) Πιθανώς ξεκίνησαν με το να παρακολουθούν άλλα ζώα στο περιβάλλον τους, έτσι οι άνθρωποι είχαν μια εκτεταμένη φαρμακοποιία –με βάση τα φυτά– για περίπου όσο χρόνο έχουμε υπάρξει σαν ταξινομήσιμα είδη – και κάποιοι παλαιο-ανθρωπολόγοι ισχυρίζονται ότι η χρήση θεραπευτικών τροφών, όπως αυτές με τη χρήση φωτιάς, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρωποειδούς προϊστορίας.

Χιλιάδες Πεθαίνουν Βιομηχανικά

Χιλιάδες πεθαίνουν ή τραυματίζονται κάθε χρόνο σε εργατικά ατυχήματα στον ανεπτυγμένο βιομηχανικό κόσμο.(11) Οι αυτό-διαχειριζόμενες διαδικασίες ασφαλείας και οι οδηγίες προστασίας της υγείας, μπορεί να κάνουν τους χώρους εργασίας λιγότερο επαχθή μέρη για να βρίσκεται κανείς, αλλά δεν μπορούν να εξαφανίσουν τους κινδύνους που είναι έμφυτοι σ’ αυτούς. Είναι, επίσης, σημαντικό να αναφέρουμε ότι πολλές από τις βελτιώσεις στους χώρους εργασίας που έγιναν στις ΗΠΑ τον τελευταίο μισό αιώνα είναι αποτέλεσμα κυρίως της OSHA (Occupational Safety and Health Administration) και άλλων γραφειοκρατικών διαδικασιών και νομικών κινήσεων και μηνύσεων εναντίον ιδιοκτητών. Στην ουσία, το δικαστικό χέρι της κυβέρνησης χρησιμοποιείται για να αντιμετωπίσει τις αντι-προλεταριακές υπερβάσεις της οικονομικής ελίτ, κατάσταση που δύσκολα αντιμετωπίζεται αν θέλουμε σοβαρά να καταργήσουμε το κράτος.

Δεκάδες χιλιάδες σκοτώνονται ή τραυματίζονται σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα κάθε χρόνο.(12) Αν τα ταξίδια με αυτοκίνητο πρόκειται να συνεχιστούν, τότε η αναρχική επανάσταση θα διώξει τους κακούς οδηγούς από τους δρόμους; Η αυτοδιαχείριση της παραγωγής και η διανομή θα κάνει τους μοτοσικλετιστές, τους ποδηλάτες και τους πεζούς πιο καλά ορατούς στους οδηγούς αυτοκινήτων, λεωφορείων και φορτηγών; Ή μια αυτό-διαχείριση των τρένων θα αποτρέψει τις εκτροχιάσεις; Θα εμποδίσει η αυτό-διαχείριση τα πλοία να βυθίζονται, να συγκρούονται ή θα σταματήσει τις διαρροές πετρελαίου; Η ομοσπονδία των αυτο-διαχειριζόμενων ναυτιλιακών βιομηχανιών θα είναι ικανή να σταματήσει τη ρύπανση των υδροφόρων οδών; Ή θα εμποδίσει τους ακούσιους ακρωτηριασμούς και θανάτους θαλάσσιων θηλαστικών;

——————–

Σημειώσεις

1. H άποψη ότι το νερό, το χώμα, τα αποθέματα μετάλλων, τα δάση, τα ζώα, και οι ιθαγενείς θεωρούνται φυσικοί πόροι (που μπορούν να εξορυχθούν/χρησιμοποιηθούν/ καταστραφούν) δε φαίνεται να ενοχλεί τους πιο πολλούς από τους αναρχικούς που υποστηρίζουν τον πολιτισμό.

2. Τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει μια συνειδητή τάση ανάμεσα στους Δεξιούς να υιοθετούν το στυλ και τη ρητορική των οπαδών της αντι-παγκοσμιοποίησης και του αντι-ιμπεριαλισμού, αλλά αυτό δε θα έπρεπε να ξεγελάει κανέναν. Οι όποιες ομοιότητες με πτυχές του Αριστερισμού ή του αναρχισμού είναι καθαρά ρητορικές. Είναι ίσως κατανοήσιμο στην μεταμοντέρνα εποχή, το ότι τέτοιοι δεξιοί σχηματισμοί και ο λόγος τους δεν γελοιοποιούνται αμέσως, αν και παράξενο. Μαζί με τη σύγχυση και τη γενική ασυναρτησία που έχει διαποτίσει την Αριστερά και την επακόλουθη ανικανότητα να ξεχωρίσει τη δική της ρητορική από την απροκάλυπτη ατζέντα των Δεξιών, θολώνεται εύκολα ο λόγος, επιτρέποντας στους αντιδραστικούς να ανθίζουν λόγω των ομοιοτήτων ανάμεσα στα αντίστοιχα εξουσιαστικά τους σχέδια. Πολλοί αναρχικοί, μπερδεμένοι από τη σύνδεσή τους με τις Αριστερές αντιλήψεις, παγιδεύονται απ’ αυτό επίσης.

3. Είναι μόνο ειρωνικό, πάντως, αν πάρουμε στα σοβαρά αυτούς τους αναρχικούς ότι ενδιαφέρονται ουσιαστικά για μια αναρχική επανάσταση (αληθινά αντι-ιεραρχική, αντι-κρατική, και αντι-καπιταλιστική), στην οποία κανείς δεν θα ήθελε ή δεν θα μπορούσε να πιεστεί ή να εξαναγκαστεί να κάνει ο,τιδήποτε δεν είναι εθελοντικό. Πολλά από τα σχέδια που προβάλλουν οι αριστεροί αναρχικοί ακούγονται περισσότερο ή λιγότερο – σαν διαχειρισμένες εκδόσεις αυτού που υπάρχει σήμερα, απλά με πιο πολλές εκφάνσεις. Η ρητορική του «χτίζουμε το νέο μέσα από το παλιό» αποφεύγει επιδέξια τού να περιγράψει σαφώς αυτό που είναι, πέρα από τη νομενκλατούρα, αμφισβητήσιμο ως προς το «παλιό».

4. Οι αναρχικοί που έχουν γράψει για τους υποτιθέμενους μαζικούς θανάτους –περιλαμβανομένων των Andrew Flood (στον οποίο αναφέρομαι παρακάτω), Chaz Bufe, Brian Oliver Sheppard, Ian McKay, και – όταν ακόμα το έπαιζε αναρχικός – Murray Bookchin.

5. Τα Νεφρικά Δεδομένα των ΗΠΑ για το 2004 αναφέρουν πάνω από 1 εκατομμύριο ασθενείς που χρειάζονταν αιμοκάθαρση ανά τον κόσμο, ενώ οι θάνατοι ήταν περίπου 250.000 μόνο στις ΗΠΑ ετησίως.

6. Σύμφωνα με την εργασία του S. Starfield’s «Είναι όντως οι ΗΠΑ οι καλύτερες στον κόσμο» που δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συνδέσμου» 284: 483-85 (2000), καταγράφονται 106.000 περιστατικά με θανάτους από ναρκωτικά το χρόνο, από ιατρικά λάθη στα νοσοκομεία περίπου 20.000, από άχρηστα χειρουργεία περίπου 12.000, και από λάθη στη θεραπεία περίπου 7000.

7. Ο ειδικός στην ιατρική Chaz Bufe μας διαβεβαιώνει στο μοραλιστικό του αριστούργημα «’Ακου, Αναρχικέ!» ότι: «Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, για παράδειγμα, να υποστηρίξουμε ότι θα ήμαστε καλύτερα χωρίς αντιβιοτικά… Η επιστροφή στο προβιομηχανικό τεχνολογικό επίπεδο 500 χρόνων πριν δε θα θα εξαφάνιζε μόνο τα «μέσα» για την καταπολέμηση ασθενειών… Τα πιο πολλά παιδιά θα πέθαιναν από ασθένειες πριν την ενηλικίωση». Αυτή δεν είναι η μόνη ατεκμηρίωτη θέση στο κατεβατό του Bufe, αλλά είναι από τις πιο (άθελα) ιλαρές. «Τα πιο πολλά» παιδιά δεν πέθαιναν 500 ή 1000 χρόνια πριν. Αν ήταν έτσι, ο πληθυσμός της γης θα ήταν σημαντικά μικρότερος. Σε πολλά έργα αντι-πριμιτιβιστών υπάρχουν παιάνες για τα αντιβιοτικά και άλλες ιατρικές παρεμβάσεις/επινοήσεις. Δεν έχει σημασία που η κατάχρηση αντιβιοτικών στο κρέας και βιομηχανίες γάλακτος έχει μολύνει τους τοπικούς πόρους τροφής και νερού, δεν έχει σημασία που η λάθος χρήση των αντιβιοτικών στους ανθρώπους έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία/προσαρμογή Σούπερ Ιών, βακτηρίων που έχουν αναπτύξει αντίσταση σε κάθε διαδοχικό αντιβιοτικό που τους σερβίρεται.

8. Για μια ρητά ριζοσπαστική εξέταση του θέματος, βλέπε το N’Drea: Ο Αγώνας μιας Γυναίκας για να Πεθάνει Όπως Θέλει (Eberhardt Press, 2008) στο οποίο μπορεί να κάνει αλλοπαθητικές θεραπείες πριν επαναδιεκδικήσει τον έλεγχο πάνω στη θεραπεία της.

9. Η τάση να ιατρικοποιείται και να ψυχιατρικοποιείται η κοινωνική ανυπακοή είναι ένα ακόμα τεράστιο πρόβλημα στη συμβατική Ευρω-Αμερικανική ιατρική. «Η Ιατρική, σύμφωνα με τον Foucault, έγινε το μέσο με το οποίο το κράτος έλαβε μεγαλύτερη δύναμη πάνω στα σώματά μας, γινόμενος ο επίσημος διαιτητής αυτού που μπορεί να θεωρηθεί «φυσιολογικό» (υγιές) και «μη φυσιολογικό» (άρρωστο)». Όσο πιο στενά προσδιορίζει η επιστήμη τι είναι φυσιολογικό, τόσο πιο πολύ το κράτος μας ελέγχει. Αν κάνει διάγνωση ότι είσαι μη φυσιολογικός… αυτό σημαίνει μια κοινωνική αντίδραση και παρέμβαση» (Jonathan Marks, Γιατί Δεν Είμαι Επιστήμονας: Ανθρωπολογία και Μοντέρνα Γνώση, UC Press 2009, σ.69). Δυστυχώς άρχισα να διαβάζω το φανταστικό αυτό βιβλίο πολύ αργά για μια πιο ενδελεχή ενσωμάτωση της ανάλυσης του Marks στην εργασία μου.

10. Ένας ή δύο θάνατοι μέσα σε μια δεκαετία από ένα φυτικό συμπλήρωμα ή θεραπεία είναι αρκετός για τον FDA για να απαγορέψει φυτικά φάρμακα (σύγκρινε με την υποσημείωση 6 πιο πάνω). Η διαφθορά της διαδικασίας (μη) έγκρισης του FDA είναι αρκετά ξεκάθαρη, με τα κεφάλαια για έρευνα της φαρμακευτικής βιομηχανίας, και το περιστρεφόμενο άνοιγμα ανάμεσα σε άτομα που δουλεύουν στην κυβέρνηση και την ιδιωτική βιομηχανία (γραφειοκράτες των υπουργείων στο διοικητικό σκέλος έχουν ένα ανάλογο σύστημα με την άμυνα/μυστικές υπηρεσίες/εταιρίες ασφαλείας). Δισεκατομμύρια δολάρια κερδών παίζονται, και πατέντες με φυτά δεν είναι εύκολο να προωθηθούν.

11. Ο αριθμός των ασθενειών και τραυματισμών σε χώρους εργασίας στον ιδιωτικό τομέα ήταν 3,7 εκατομμύρια το 2008, και πάνω απ’ τους μισούς είχαν σαν αποτέλεσμα χαμένες μέρες, μεταθέσεις, ή περιορισμούς. 940.000 αναφέρθηκαν στο δημόσιο τομέα. Επίσης, «Η προκαταρκτική αποτίμηση των θανάσιμων εργατικών ατυχημάτων στις ΗΠΑ ήταν 5.071 το 2008, ενώ συνολικά το 2007 ήταν 5.657… Η επιβραδύνουσα οικονομία ήταν ένας παράγοντας σε ένα τουλάχιστον μέρος αυτής της μείωσης» (από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Εργασίας).

12. «Συνέβησαν περίπου 3,6 εκατομμύρια τραυματισμοί σε αυτοκινητόδρομους στις ΗΠΑ το 2001… Περίπου 3,3 εκατομμύρια απ’ αυτούς αφορούσαν επιβάτες οχημάτων. Οι υπόλοιποι αφορούν ποδηλάτες». Και «οι απώλειες που καταγράφηκαν συνολικά στις μεταφορές υπολογίζονται σε 45.026 το 2006. Οι θάνατοι σε αυτοκινητόδρομους αντιπροσωπεύουν περίπου το 95% απ’ τις καταγραμμένες απώλειες (από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Μεταφορών).

(To κείμενο είναι του Lawrence Jarach και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Anarchy τ. 68/69, η μετάφραση έγινε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ στους ΔΡΟΜΟΥΣ και δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 96, Ιούλιος-Αύγουστος 2010)

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΤΙ-ΠΡΙΜΙΤΙΒΙΣΤΗΣ (Μέρος Β΄)

«Εκατομμύρια Θα Πεθάνουν» και άλλες Ανοησίες…

Ο διακεκριμένος –και κραυγαλέα αντι-πριμιτιβιστής– αναρχοσυνδικαλιστής Andrew Flood κατηγορηματικά δηλώνει στην εργασία του «Πολιτισμός, Πρωτογονισμός και Αναρχισμός» (είναι διαθέσιμη στο Anarkismo.net) ότι «υπάρχουν αρκετοί πρωτογονιστές που αναγνωρίζουν ότι ο πρωτόγονος κόσμος που επιθυμούν θα απαιτούσε «μαζικούς θανάτους».

Ο Flood παραθέτει τέσσερις πηγές: Τη Miss Ann Thropy (όχι αναρχική ούτε καν πρωτογονίστρια, αλλά παλιάς σχολής μέλος του Earth First!,(13) έναν ανώνυμο ομοφυλόφιλο αρθρογράφο (πιθανά αναρχικό),(14) τον Derrick Jensen (επίσης ούτε αναρχικός, ούτε πρωτογονιστής)(15) και τη Συμμαχία Ενάντια στον Πολιτισμό (τη μόνη στην ουσία αυτό-προσδιορισμένη αναρχο-πριμιτιβιστική ομάδα στη λίστα αυτή).

Αφήνοντας κατά μέρος το πραγματικό περιεχόμενο των παραπομπών, το άμεσο πρόβλημα μ’ αυτές τις παραθέσεις είναι ότι υπάρχουν πρωτογονιστές που δεν είναι αναρχικοί, όπως υπάρχουν αυτοί που δηλώνουν ότι είναι ενάντια στον πολιτισμό, αλλά δεν προσδιορίζονται σαν αναρχικοί ή πριμιτιβιστές. Το να αρνηθεί κάποιος να αναγνωρίσει αυτές τις διακρίσεις (που, ομολογουμένως, μπορεί να είναι αρκετά περίπλοκες), απλά δεν είναι έντιμο.(16) Δυστυχώς για το Flood (και άλλους που θέλουν να στηρίζονται στα επιχειρήματά του), δύο απ’ αυτούς τους συγγραφείς δεν δηλώνουν αναρχικοί, έτσι οι συζητήσεις τους, οι επιθυμίες, οι παραδοχές τους είναι άσχετες, εκτός αν ο Flood επιθυμεί να προσθέσει τη χρήση της ενοχής με τη σύνδεση που κάνει με το ρητορικό του οπλοστάσιο.

Προκύπτει, επίσης, ένα άλλο ερώτημα: ποιοι είμαστε εμείς για να διαλέξουμε αντιπρόσωπο μιας συγκεκριμένης τάσης; Προκειμένου να δυσφημίσουμε συγκεκριμένες τάσεις μέσα στον αναρχισμό, ή στον αναρχισμό γενικά, είναι πάντα πιθανό να παραθέσουμε λόγια κάποιων γελοίων αναρχικών (Χριστιανών, ειρηνιστών, αντι-ιμπεριαλιστών… διαλέξτε το λιγότερο αγαπητό). Αλλά ποιο θα ήταν το νόημα, πέρα απ’ το να αποδείξουμε ότι είναι γελοίοι αναρχικοί;

Είναι αρκετά δύσκολο, για όλους τους αναρχικούς, να συμφωνήσουν σε σχέση με τη σχετική σημασία των διαφόρων αναρχικών θεωρητικών, πόσο μάλλον ν’ αποφασίσουν ότι αυτοί είναι οι μεγάλοι αντιπρόσωποι ενός αυθεντικού ή παραδοσιακού αναρχισμού. Δεδομένου ότι ο αναρχισμός είναι μια σύνθετη και αντιφατική φιλοσοφία, συνήθως είναι καλύτερα να αποφεύγουμε τέτοιες υπερβάσεις.(17)

Η απόφαση του Flood να ορίσει κάποιους συγκεκριμένους συγγραφείς σαν τυπικούς πρωτογονιστές δεν είναι αξιόπιστη. Το να ανάγει έναν περιθωριακό συγγραφέα σε υποτιθέμενο μέσο αντιπρόσωπο του αναρχισμού γενικά –ή κάποιας υπο-τάσης του (όπως ο πριμιτιβισμός)– είναι η επιτομή της κακής πίστης, και είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό όταν προέρχεται από κάποιον που έχει αναλάβει εργολαβικά να υπερασπιστεί τον αναρχισμό από τους ψευτο-αναρχικούς και άλλες παρερμηνείες.

Επίσης, υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στην παραδοχή ότι ένας θεωρητικά μη-βιομηχανικός τρόπος ζωής θα χρειαζόταν πιθανότατα μια μικρότερη πληθυσμιακή πυκνότητα και στο να πούμε ότι αυτοί που το παραδέχονται είναι αυτοί που θα εγκαθιδρύσουν ένα σύστημα γενοκτονίας με επιλογή του πληθυσμού (α λα Πολ Ποτ, το γνωστό αναρχοπριμιτιβιστή (;!), που συχνά παραθέτουν κάποιοι αντι-πριμιτιβιστές). Το πρόβλημα για τους αντι-πριμιτιβιστές είναι ότι ερμηνεύουν μόνο μια εκδοχή σαν να σημαίνει ότι οι αναρχο-πριμιτιβιστές θέλουν να πεθάνουν εκατομμύρια, ώστε να πραγματοποιηθεί η ουτοπία τους. Κανένας αναρχοπριμιτιβιστής που ξέρω εγώ δεν έχει προτείνει κάτι τέτοιο. Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι το προτείνουν δημιουργεί έναν αχυράνθρωπο. Το να αγνοείς και να αρνείσαι τους άλλους είναι ένα παλιό εξουσιαστικό κόλπο και είναι ιδιαίτερα ανεπιτυχές όταν χρησιμοποιείται από αναρχικούς.

Η κατηγορία ότι όλοι οι πριμιτιβιστές και/ή οι αντι-πολιτισμικοί προωθούν τη γενοκτονία είναι ανώμαλη. Η δήλωση «εκατομμύρια θα πεθάνουν» είναι ένα άδειο σλόγκαν, παπαγαλίζεται πιστά –λες και η συνεχής επανάληψή του από τόσο διαφορετικούς αντιπριμιτιβιστές θα την κάνει πιο αξιόπιστη. Είναι μια στιγμιαία θέση με την οποία είναι αδύνατον κανείς να διαφωνήσει. Όντως τίθεται και επαναλαμβάνεται ακριβώς με στόχο να εμποδίσει και την παραμικρή συζήτηση. Το «εκατομμύρια θα πεθάνουν» δεν είναι καν επιχείρημα, επειδή δεν υπάρχει τρόπος να το αμφισβητήσεις. Είναι ένας μη-πραγματικός ισχυρισμός, που υιοθετείται και προωθείται σαν δόγμα. Αλλά, κάθε δόγμα είναι μη ελκυστικό για κάθε αυτο-προσδιοριζόμενο ως αναρχικό. Ο Flood δηλώνει περαιτέρω, πάνω σ’ αυτό, ότι «ο πριμιτιβισμός δεν είναι υποκατάστατο του αναρχικού αγώνα για την απελευθέρωση, που σημαίνει και την υιοθέτηση της τεχνολογίας με βάση τις ανάγκες μας, παρά την απόρριψή της».

Αυτός ο, ακόμα λιγότερο τεκμηριωμένος, ισχυρισμός δεν αφήνει περιθώριο για μια αναθεώρηση του ποιες τεχνολογίες είναι (ή θα μπορούσαν να είναι) κατάλληλες για μια αυτο-διαχειριζόμενη κουλτούρα. Σε μια εποχή που ο βιομηχανισμός και ό,τι μπορεί να εκληφθεί σαν μοντέρνα τεχνολογία, άρχισε να εισβάλλει στο οικονομικό πεδίο (την περίοδο χοντρικά ανάμεσα στην Παρισινή Κομμούνα και την Ισπανική Επανάσταση), μια τέτοια δήλωση που προέρχεται από αναρχικούς μπορεί να ακουγόταν προοδευτική και ενθουσιώδης, αλλά στην αρχή του 21ου αιώνα ένας τέτοιος ισχυρισμός ακούγεται ανέλπιστα αφελής. Η χρήση της τεχνολογίας για τον Flood, μέσω του έργου του, διαχωρίζεται από κάθε είδος κριτικής αποτίμησης, ανήκει στην απαξιωμένη και απορριφθείσα ιδέα ότι η τεχνολογία είναι κάποιο ουδέτερο σύστημα που πηγάζει από καλές προθέσεις και ανείπωτες οικονομικές δυνάμεις.(18)

Η πολυπλοκότητα της διασυνδεσιμότητας διάφορων κερδοσκοπικών τεχνολογιών με λιγότερο κερδοσκοπικά αποτελέσματα διαφεύγει αυτών που εμμένουν σ’ αυτή την απλουστευτική θέση. Οι περίπλοκες και επεκτατικές πλευρές της μοντέρνας τεχνολογίας είναι κομμάτι της συνθήκης της κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, στην οποία εξαναγκαζόμαστε να υποβαλλόμαστε. Το όνειρο των τεχνοκρατών είναι να μην υπάρχει απόδραση για τους υπόλοιπους από εμάς.

Τι εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν για όσους από μας δεν επιθυμούμε να είμαστε τόσο στενά δεμένοι με την τεχνολογία; «Το πρόβλημα είναι ότι οι πριμιτιβιστές αρέσκονται στο να επιτίθενται σ’ αυτές καθ’ εαυτές τις μεθόδους της μαζικής οργάνωσης, που είναι απαραίτητες για την ανατροπή του καπιταλισμού», είναι ο τελευταίος από τους ισχυρισμούς του Flood με τον οποίο θ’ ασχοληθώ.

Η αντιμετώπιση αυτού του ισχυρισμού δεν έχει να κάνει με τον πριμιτιβισμό. Αναλαμβάνω αυτή την επίθεση εκ μέρους των μετά-αριστερών αναρχικών.(19) Τα οργανωτικά ερωτήματα υπήρχαν πάντα, και παραμένουν: Τι είδους; Για ποιο σκοπό; Με ποιον; Ο ισχυρισμός του Flood για άλλη μια φορά δεν βασίζεται σε κάποιου είδους κριτική έρευνα, συγκεκριμένα σε κάποια ουσιαστική και συγκεκριμένη ριζοσπαστική/αναρχική ιστορία. Η βασική επίθεση αυτού του ισχυρισμού είναι ιστορική: μέχρι τώρα, δεν έχει υπάρξει επιτυχημένη ανατροπή του καπιταλισμού, έτσι δεν υπάρχει τρόπος να εξεταστεί η εγκυρότητα ή ακρίβεια αυτής της άποψής του. Απλά δεν ξέρουμε αν οι μαζικές αναρχικές οργανώσεις θα βοηθήσουν, θα εμποδίσουν ή θα είναι αδιάφορες σε μια οριστική ανατροπή του καπιταλισμού. Δεν έχουμε παραδείγματα να παραθέσουμε.(20)

Οι έντιμοι και σκεπτόμενοι αναρχικοί πρέπει το λιγότερο να παραμείνουν προβληματισμένοι για τα υποτιθέμενα οφέλη και την αναγκαιότητα κάθε είδους οργάνωσης (μαζικής ή άλλης) για την επίτευξη των σκοπών της αναρχικής επανάστασης. Αλλά ο σκεπτικισμός και η κριτική είναι πέρα από το ιδεολογικό σημείο των οπαδών της μαζικής οργάνωσης. Όπως η ανθρωποπαγίδα των «μαζικών θανάτων», έτσι και η ανθρωποπαγίδα της μαζικής οργάνωσης έχει τη δύναμη του δόγματος, της Αληθινής Αντίληψης. Η έλξη που ασκεί βασίζεται στο ακριβώς αντίθετο της κριτικής σκέψης και της ψύχραιμης εξέτασης των ιστορικών δεδομένων. Τέτοιοι ιδεολογικοί περιορισμοί κατασκευάζουν για τα καλά φαφλατάδες, αλλά οι ευσεβείς πόθοι που ανάγονται σε πολιτικές θέσεις με παρωπίδες και οργανωτικούς στόχους δεν συνιστούν μια τίμια αναρχική στρατηγική.

Η δουλειά μετά την επανάσταση

Προς χάριν του επιχειρήματος, ας θεωρήσουμε ότι έχει γίνει μια παγκόσμια αναρχική επανάσταση που έχει οριστικά καταργήσει όλα τα κράτη και όλες τις σχέσεις που βασίζονται στον καπιταλισμό. Δεν υπάρχουν πια μπάτσοι ή αφεντικά, και όλοι στον κόσμο είναι ελεύθεροι/ες να δημιουργήσουν/οργανώσουν/διατηρήσουν τα απαραίτητα μέσα για τη δική τους επιβίωση στις ομόσπονδες κοινότητες όπου όλες οι διενέξεις για τη λήψη αποφάσεων λύνονται με κάποια συναίνεση, κι αυτό είναι το φυσιολογικό. Είναι το, επίσημα πλέον, Μετά την Επανάσταση.

Απόντος κάποιου καταναγκαστικού μηχανισμού που συνδέεται με την εξουσία του καπιταλισμού, πόσοι άνθρωποι θα ξοδεύουν χρόνο εθελοντικά για να κάνουν δύσκολες δουλειές που είναι απαραίτητες για τη διατήρηση της μαζικής αστικής ζωής; Η εξόρυξη μεταλλευμάτων, χημικών, άνθρακα και άλλων πόρων πλούτου και παραγωγής είναι βαρετή όσο και επικίνδυνη. Οι ομόσπονδες και αυτοδιαχειριζόμενες μέθοδοι εξόρυξης δε θα εξαλείψουν αυτόν τον παράγοντα. Κι αν ακόμα μια τέτοια δουλειά που είναι προϋπόθεση για την αστική ζωή ήταν λιγότερο επικίνδυνη και κουραστική, πόσοι άνθρωποι θα διάλεγαν να την κάνουν για 3 με 5 ώρες την εβδομάδα;

Ας υποθέσουμε ότι ένα κάτω απ’ το 50% αυτών που εργάζονται τώρα στα ορυχεία, αποφάσιζαν ότι, εκτός απ’ το να απολαμβάνουν αυτό το έργο, ήθελαν να γίνουν ήρωες της επανάστασης, εργαζόμενοι παραπάνω ώρες την εβδομάδα απ’ αυτό που τους αναλογεί στα ορυχεία. Ποιο θα ήταν το απαιτούμενο ώστε να διατηρηθούν οι δομές του παγκόσμιου βιομηχανισμού;

Η διαχείριση των λυμάτων και αστικών αποβλήτων είναι μια αναγκαιότητα για την αστική ύπαρξη. Πόσοι κάτοικοι των πόλεων θα εργαστούν εθελοντικά για πάνω από 3 με 5 ώρες την εβδομάδα στην ανακύκλωση του νερού; Οι διάφορες εργασίες που απαιτούνται για τη διατήρηση της αστικής ζωής, έτσι ώστε να μην υπάρχει η βρωμιά η αντιπροσωπευτική της μεσαιωνικής εποχής, δεν είναι λιγότερο επαχθείς όταν είναι αυτο-διαχειριζόμενες.

Σίγουρα θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι πρόθυμοι να κάνουν κάτι παραπάνω απ’ αυτό που τους αναλογεί, αλλά θα είναι αυτό αρκετό για να υποστηριχθούν έξι δισεκατομμύρια άνθρωποι; Ακόμα και αυτο-διαχειριζόμενη αστική ύπαρξη θα απαιτούσε μια ριζοσπαστική αναδόμηση των απαραίτητων υποδομών. Κάθε ουρμπανισμός που δε βασίζεται σε ένα ανθρωπομετρικό σύνολο σχέσεων (παραγωγή, διανομή, διατήρηση, καινοτομία) μάλλον θα αναπαρήγαγε – και πιθανόν πολύ γρήγορα – τα είδη κατανομής της εργασίας και των μηχανικοποιήσεων που σχετίζονται με τη μοντέρνα ταξική μητροπολιτική ζωή. Η αμφισβήτηση των δομών και στυλοβατών της μαζικής ταξικής κοινωνίας (κατανομή της εργασίας, εξάρτηση από τις μηχανές, εξάρτηση από ρυπογόνα καύσιμα) σπάνια είναι θέμα σε μια αντι-πριμιτιβιστική συζήτηση.(21) Τι είναι αυτό που δεν αφήνει τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα αστικά κέντρα;

Μπορεί κάποιος αναρχικός να ταΐσει έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους;

Ο βιομηχανικός πολιτισμός δεν έχει κάνει και πολλά για να βοηθήσει τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στον υπο (μη) αναπτυγμένο κόσμο, που δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και επαρκή τροφή. Γι’ αυτή την τρομερή κατάσταση μπορεί κατηγορηματικά να αποδοθεί η ευθύνη στην κερδοσκοπική υφή των αποφάσεων των καπιταλιστών, με την άπληστη όρεξή τους για την ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων και την υλοποίηση αυτών των αποφάσεων μέσα από φονικές διενέξεις τόσο στο οικονομικό μέτωπο όσο και στο πεδίο της μάχης.

Όπως πολλοί κριτικοί έχουν επανειλημμένα επισημάνει, το θέμα δεν είναι η μειωμένη παραγωγή αλλά η άνιση κατανομή. Η πικρή αλήθεια, πάντως, είναι ότι η κατάλυση του καπιταλισμού δεν θα επιτρέψει αυτόματα την πρόσβαση σ’ αυτούς τους πόρους σε όσους τώρα υποφέρουν. Και, δυστυχώς, θα πρέπει να γίνει παραδεκτό, πως μια αναρχική επανάσταση δε θα τους βοηθήσει απαραίτητα.

Η κατάλυση του επιβεβλημένου καθεστώτος των αποκλεισμών είναι μια καλή αρχή, αλλά χωρίς μια παράλληλη επιθυμία και προθυμία από τη μεριά αυτών που υποφέρουν να αλλάξουν τις καταστάσεις και τις σχέσεις τους τις ίδιες, θα βρεθούμε ξανά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι αναρχικοί και οι όποιοι άλλοι αυθεντικοί επαναστάτες – συγκεκριμένα, η προφανής παραίτηση και απάθεια αυτών που υποφέρουν τα χειρότερα από την κυριαρχία του κεφαλαίου και του εμπορίου.

Οι αγροτικές δουλειές πιθανόν θα απαιτούσαν περισσότερο από τις μυθολογούμενες 3 με 5 ώρες την εβδομάδα αν οι χωρικοί και οι αγρότες θα έπρεπε να ταΐσουν το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού. Αν θα υπάρχουν μεγάλα αστικά κέντρα, τότε θα πρέπει να υπάρχουν και μεγάλες αγροτικές εκτάσεις από δίπλα ώστε να ταΐζουν όσους ζουν στις πόλεις.

Κι αυτό, αφήνοντας στην άκρη όλο το ερώτημα των άκληρων [αυτών που δεν έχουν στην κατοχή τους γη]: πόσοι από τους πρόσφατα απελευθερωμένους αγρότες και χωρικούς θα επέστρεφαν στις περιοχές απ’ τις οποίες είχαν εκδιωχτεί και θα συνέχιζαν να παράγουν μονοκαλλιέργειες σε μεγάλες ποσότητες για εξαγωγή στις πόλεις; Δε θα έπρεπε να περιμένουμε –όπως έχει γίνει στη σύγχρονη ιστορία– να αποκαταστήσουν και να αυτο-οργανώσουν τους αγρούς τους με βάση την επαρκή διαβίωση σε τοπικό/περιφερειακό, ως προτεραιότητα; Ποιο είναι το αναρχο-συνδικαλιστικό πρόγραμμα σε σχέση με την αναδιανομή της γης, και πώς σκοπεύουν να ταΐσουν έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους, σεβόμενοι παράλληλα και υποστηρίζοντας και προστατεύοντας την αυτονομία αυτών που επιθυμούν να παράξουν τροφή; Κατά τη διάρκεια μιας οποιασδήποτε μετάβασης σε έναν επαναστατικό ουρμπανισμό, θα υπάρχουν τα απαραίτητα αποθέματα για να ταΐσουν έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους; Είναι αμφίβολο αν το πιο τέλειο αναρχο-συνδικαλιστικό σενάριο μπορεί να κάνει ευκολότερη τη σίτιση έξι δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Η πρόκληση γι’ αυτούς τους αναρχικούς που έχουν νυμφευτεί την ιδέα της διατήρησης και/ή της επέκτασης μιας αστικοποιημένης κοινωνίας είναι να κάνουμε μερικές υποδείξεις (σίγουρα όχι προγράμματα) για το πώς οι δρόμοι, οι υπόνομοι, οι χερσαίες συγκοινωνίες, οι οπτικές ίνες, και άλλες υποδομές του σύγχρονου βιομηχανισμού μπορούν να διατηρηθούν χωρίς απειλές, καταναγκασμό, διασπορά ενοχής και την πιο μπανάλ πίεση για συμβιβασμό. Σε κάποιο σημείο μια ισορροπία πρέπει να βρεθεί ανάμεσα στη γενική ευημερία κάθε ανθρώπινης κουλτούρας και των συγκεκριμένων απαιτήσεων της αστικής ύπαρξης. Ένας φίλος μου, κάποτε, παρατήρησε, σε μια υποθετική συζήτηση, ότι αν έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στην ελευθερία και το τηλέφωνο, ήξερε τί θα διάλεγε.

Γιατί δεν είμαι Αντι-πριμιτιβιστής

Έχω καταγραφεί ως κριτικός, αλλά προσεκτικά υποστηρικτικός προς τον αναρχο-πριμιτιβισμό.(22) Παρά την δυσκολία και το σκεπτικισμό μου για πολλές πτυχές του αναρχο-πριμιτιβισμού, δεν μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου ως αντι-πριμιτιβιστή. Μέχρι τώρα, οι αντι-πριμιτιβιστές έχουν βασιστεί σχεδόν αποκλειστικά στη χρήση λασπολογίας, υπονοούμενων, και παρερμηνεύσεων προσπαθώντας να σκοράρουν στα θεωρητικά σημεία. Αρνούνται να δεχτούν αυτό που λένε οι αναρχο-πριμιτιβιστές για τους εαυτούς τους, βασίζονται σε παράφρονες καταγγελίες που πηγάζουν από αστήρικτες γελοιογραφίες.(23)

Η αμφισβήτηση των αντιλήψεων της μαζικής κοινωνίας και του βιομηχανισμού είναι ανάμεσα στις πιο σημαντικές θεωρητικές συνεισφορές που έχουν κάνει οι αναρχο-πριμιτιβιστές στην αναρχική θεωρία, θυμίζοντάς μας τι είναι πιθανό να επαναοικειοποιηθεί από την ανθρώπινη κουλτούρα και ιστορία. Μερικοί μπορεί να λαχταρούν μια ευρεία επιστροφή στην τροφο-συλλογή και το κυνήγι, και μερικοί μπορεί να εμπνέονται από μια βαθιά εδραιωμένη μισανθρωπία, αλλά η αφοσίωσή τους στην κατάλυση του κράτους, του καπιταλισμού και της κυριαρχίας, τους τοποθετεί σαφώς μέσα στην αναρχική σφαίρα επιρροής. Μπορούμε να συζητήσουμε για τις στρατηγικές και τακτικές τους, και θα έπρεπε να αμφισβητήσουμε συγκεκριμένες υποθέσεις τους και αναλύσεις –όπως θα έπρεπε με όλους τους ριζοσπάστες, συμπεριλαμβανομένων και των εαυτών μας–, αλλά το να το κάνουμε με καλή πίστη απαιτεί να τους πάρουμε στα σοβαρά με τους δικούς τους όρους, κάτι που ουσιαστικά όλοι οι ρητορικά αντι-πριμιτιβιστές έχουν δείξει ότι δεν είναι ικανοί να το κάνουν.

ΓΛΩΣΣΑΡΙ

Πολιτισμός: Οι ορισμοί και τα χαρακτηριστικά ποικίλλουν ανάλογα με τον ομιλητή/συγγραφέα και το τι περιλαμβάνει η ατζέντα του/της. Για το σκοπό αυτής της εργασίας προτιμώ να τον ορίσω γενικά αναφερόμενος σε μια συνθήκη στην οποία οι άνθρωποι ζουν σε πόλεις και έχουν συγκεκριμένα γνωρίσματα κουλτούρας με τα οποία ενσωματώνονται, και τα οποία τους διαχωρίζουν από τους κατοίκους παρακείμενων αγροτικών περιοχών. Οι πληθυσμοί των πόλεων είναι επίσης (υπο)πολιτισμικά ενσωματωμένοι και διαχωρισμένοι από άλλους που ζουν στο ίδιο αστικό περιβάλλον. Ο ορισμός αυτός δεν σκοπεύει να περιγράψει τι είναι σωστό – και λάθος – στην αστική ύπαρξη. Θα το αφήσουμε αυτό το κουτσομπολιό αναφερόμενοι σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σε άλλο χρόνο και περιεχόμενο.

Κατανομή της Εργασίας: Ένα καθεστώς όπου οι παραγωγικές δουλειές διανέμονται σε τέτοιο βαθμό που κανένα άτομο δεν έχει τη δυνατότητα ή την ευκαιρία να τις κάνει όλες· επιπλέον, η γνώση και ειδίκευση που απαιτούνται για την υπέρβαση της κατανομής της εργασίας είτε είναι διαχωρισμένη, είτε παρακρατείται. Η εξειδίκευση των εργασιών, που περιλαμβάνει τη γνώση, την ειδίκευση, την ικανότητα, είναι διαφορετική από το πώς οι κοινωνιολόγοι κατανοούν την κατανομή της εργασίας. Οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να εξειδικεύονται χωρίς ιεραρχία, ενώ η κατανομή της εργασίας ενδυναμώνει και επεκτείνει τις ιεραρχίες και τους ταξικούς διαχωρισμούς.

Αναρχο-Πριμιτιβισμός: Μια σχολή αναρχικής σκέψης που δίνει έμφαση στις έμφυτες εξουσιαστικές και αλλοτριωτικές πτυχές του πολιτισμού. Οι καλύτεροι αναρχο-πριμιτιβιστές «βλέπουν τους πρωτόγονους σαν πηγή έμπνευσης, σαν παραδειγματικές μορφές αναρχίας» (John Moore, Ένα Πρωτόγονο Αλφαβητάρι [A Primitivist Primer]), ενώ οι χειρότεροι απορρίπτουν την ταξική ανάλυση, κατηγορώντας όλους τους ανθρώπους για την εκμετάλλευση, κυριαρχία, και καταστροφή που συντελείται από τα μέλη των παγκόσμιων εξουσιαστικών ελίτ.

Ιατρογενές εύρημα (Iatrogenesis): Αυτή η φανταχτερή λέξη αναφέρεται στις ακούσιες ή εχθρικές επιδράσεις ή επιπλοκές που προκαλούνται ή απορρέουν από την ιατρική αντιμετώπιση ή συμβουλή· φαίνεται να είναι σε μια διαφορετική κατηγορία από την αμέλεια. «Προκληθέν από έναν θεραπευτή» είναι η κατά γράμμα μετάφραση.

—————————————————-

Σημειώσεις

13. Το αμφιλεγόμενο (ημι-σοβαρό;) άρθρο που δόξαζε το AIDS σαν παράγοντα ελέγχου του πληθυσμού γράφτηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’80, πριν το γνωστό σχίσμα ανάμεσα στους χίπηδες και τους «κοκκινολαίμηδες» στην περιβαλλοντική οργάνωση Earth First! Μετά απ’ αυτή τη διάσπαση (στην οποία το αμφιλεγόμενο άρθρο έπαιξε κάποιο ρόλο) και την αποχώρηση του «κοκκινολαίμη» συνιδρυτή Dave Foreman, πολλοί τοπικοί πυρήνες της EF! έγιναν πιο φιλικοί προς τους αναρχο-ακτιβιστές που ήταν προσανατολισμένοι στην άμεση δράση. Η Earth First! δεν ήταν ποτέ αποκλειστικά αναρχικό σχέδιο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι ριζοσπαστικοί αγωνιστές του περιβάλλοντος που ήταν αναρχικά προσανατολισμένοι στις ΗΠΑ και τον Καναδά κινήθηκαν προς το περιοδικό Live Wild or Die (Ζήσε Άγρια ή Πέθανε).

14. Το Do or Die, το πλέον διαλυμένο έντυπο και αγωνιστικό πρότζεκτ του βρετανικού τομέα της Earth First! είχε μια συνεχώς αδύναμη σχέση με τον αναρχισμό, εντελώς ξέχωρα από το ζήτημα του πριμιτιβισμού. Η EF! στις ΗΠΑ έχει μια πιο ασυνάρτητη ανάλυση και πρακτική.

15. Παρά τους αμέτρητους επαναλαμβανόμενους και ολοένα και πιο βαρετούς εξάψαλμους ενάντια στον πολιτισμό, η οππορτουνιστική, και με μισή καρδιά, αφοσίωση στον αναρχισμό συνοψίζεται ωραία εδώ – απ’ όσο ξέρω η πρώτη του δημόσια παραδοχή αυτής της ταμπέλας: «Με λένε αναρχικό συχνά, και δε με πειράζει. Αυτοπροσδιορίζομαι ως αναρχικός; Μερικές φορές… Νομίζω θα το χρησιμοποιήσω όταν χρειάζεται, και όταν δε χρειάζεται δε θα το χρησιμοποιήσω… Ναι λοιπόν, είμαι συγγραφέας, είμαι αναρχικός, είμαι αναρχο-πριμιτιβιστής, όπως θέλετε να με αποκαλείτε, ο,τιδήποτε, αλλά τότε είμαι και καπιταλιστής… και γαμώτο περήφανος γι’ αυτό. Ο,τιδήποτε…» Δημιουργοί Μύθων και Παραβάτες του Νόμου (ΑΚ Press, 2009, σσ. 29-30). Όταν ο Flood έγραψε αυτή την κριτική, ο Jensen ήταν όντως φιλικός με κάποιους αναρχο-πριμιτιβιστές που συνεχώς προσπαθούσαν να τον συμπεριλάβουν άθελά του. Πρόσφατα έγιναν έντονες διενέξεις, λόγω κυρίως στο μνημειώδες εγώ του και τη συνοδεύουσα ανικανότητα να αντιμετωπίσει ακόμα και την παραμικρή κριτική, δημιουργική ή μη.

16. Τα παράπονα για τη σύγχυση ανάμεσα στους Νέο-Πλατφορμιστές και τους αναρχο-συνδικαλιστές είναι άφθονα επίσης. Αυτοί που τους εξισώνουν αρνούνται να πάρουν στα σοβαρά το τί έχουν να πουν για τους εαυτούς τους τα ίδια τα μέλη της κάθε τάσης.

17. Θεωρητικά όλοι οι αναρχικοί παντού συμφωνούν ότι ο Pierre-Joseph Proudhon, ως ο πρώτος που περήφανα αυτο-προσδιορίστηκε ως αναρχικός, ήταν μια σημαντική πρώιμη φιγούρα της αναρχικής θεωρίας. Δε θεωρούν όλοι τη διορατικότητά του ή τα σχέδιά του ιδιαίτερα σχετικά, πάντως. Παρόμοια προβλήματα ανακύπτουν όταν εξετάζουμε άλλους διάσημους ή μη αναρχικούς στοχαστές. Υπάρχει μια τάση –και έτσι μια πρόκληση για τους τίμιους αναρχικούς– να χρειάζεται η αναγνώριση της παρουσίας κάποιου μέσα στην αναρχική παράδοση ακόμα κι όταν διαφωνούμε με τις ιδέες και την ανάλυσή του. Ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν είναι λιγότερο προβληματικοί από τον Προυντόν, αλλά δεν είναι λιγότερο απροσπέλαστοι στην κριτική. Για μια παράξενη άσκηση στο σεκταριανισμό και το ξαναγράψιμο της ιστορίας (μαζί με την πρώτη ίσως πλήρη αποκήρυξη και αφορισμό του Προυντόν) βλέπε την έκδοση Μαύρη Φλόγα.

18. «Λίγοι εμμένουν στην ουδετερότητα της τεχνολογικής θέσης» Tyler Veak, σε άρθρο του στο διάσημο αναρχο-πριμιτιβιστικό (sic!) περιοδικό Science, Technology and Human Values: Journal of the Social Studies of Science (25.2.2000), που δημοσιεύτηκε με τις ευλογίες των επάλξεων της Αντι-Διαφώτισης, του Πολυτεχνικού Ινστιτούτου της Βιρτζίνια και του Κρατικού Πανεπιστημίου.

19. Η απόρριψη της μαζικής οργάνωσης είναι ένα από τα θεμελιώδη θέματα που διακατέχουν αυτό που μπορεί χαλαρά να ονομαστεί ως μετα-αριστερός αναρχικός λόγος. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι υπάρχουν κοινά σημεία και ομοιότητες ανάμεσα στον αναρχο-πριμιτιβιστικό και τον μετα-αριστερό αναρχικό λόγο, αλλά υπάρχουν και μακρινές αποστάσεις. Οι εκδότες αυτού του περιοδικού έχουν αναλάβει να είναι οι κύριοι θεωρητικοί και σχολιαστές αυτής της τάσης που στοχεύει να επανα-οικειοποιηθεί κάποιες παραμελημένες πτυχές του παραδοσιακού αναρχισμού ενώ ασπάζεται μερικά από τα πιο πρόσφατα σχετικά στοιχεία –μεταξύ άλλων– των μετα-στρουκτουραλιστών, ριζοσπαστών φεμινιστών, Σιτουασιονιστών και άλλων Αριστερών κριτικών του Μαρξισμού και του Κομματικοποιημένου Κομμουνισμού.

20. Τα συνήθη παραδείγματα της ουσιαστικά υπαρκτής αναρχίας (μέρη της Ουκρανίας, 1918-22 και μέρη της Ισπανίας 1936-37) δεν είναι ουσιαστικά εφαρμόσιμα. Όχι γιατί δεν ήταν επιτυχημένα, αλλά επειδή για όσο διάστημα υποτίθεται ότι οι αναρχικοί είχαν τον έλεγχο, δεν υπήρχε καθοριστική κατάργηση του κράτους ή του καπιταλισμού (αν και μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι Μαχνοβίτες μπόρεσαν να πάνε πιο πέρα σ’ αυτή την κατεύθυνση από τα μέλη της CNT), ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπάθησαν οι αναρχικοί μαχητές -και είναι φανερό πως κάποιοι προσπάθησαν όσο πιο επίμονα μπορούσαν. Και στα δύο παραδείγματα οι αναρχικοί αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Το βασικό εσωτερικό εμπόδιο ήταν μια ανολοκλήρωτη και/ή ασυνάρτητη ανάλυση τόσο του κράτους όσο και του καπιταλισμού, που αναπόφευκτα οδήγησαν σε πολλά στρατηγικά λάθη. Το βασικό εξωτερικό εμπόδιο για την κάθε περίπτωση ήταν ο περιορισμός του ιμπεριαλιστικού πολέμου συν τους αριθμητικά και στρατιωτικά ισχυρότερους εχθρούς της Αριστεράς και της Δεξιάς –οι αναρχικοί έπρεπε να πολεμήσουν και τους δύο την ίδια στιγμή. Το μάθημα της ήττας του Μάχνο ήταν η πρόταση της Οργανωτικής Πλατφόρμας με βάση τους πυρήνες σαν διορθωτική κίνηση, ενώ δέκα χρόνια μετά στην Ισπανία, η μαζική οργάνωση συνέβαλε στο θάψιμο της ίδιας της επανάστασης που ισχυριζόταν ότι στήριζε.

21. Αν και είναι υποθετικό, το «Οι αποστερημένοι» (The Dispossessed) της LeGuin, είναι ένας εξαίρετος συλλογισμός μιας ρητά αναρχικής κοινωνίας που μαστίζεται από τον κονφορμισμό, τη γραφειοκρατία, την ενοχή και άλλες δύσοσμες πτυχές μιας επίσημα αντι-ιεραρχικής κουλτούρας.

22. Βλέπε την εργασία μου «Γιατί ο Πριμιτιβισμός (Χωρίς Επιθετικούς Προσδιορισμούς) Με Νευριάζει» στο Anarchy: Journal of Desire Armed # 52.

23. Οι αντι-πριμιτιβιστές δεν είναι οι μόνοι αναρχικοί που χρησιμοποιούν τέτοιες τακτικές ενάντια στους υποτιθέμενους αντιπάλους τους, ούτε είναι οι αναρχο-πριμιτιβιστές ο μόνος στόχος τους. Μετα-αριστεροί, ομοϊδεάτες του CrimethInc, Εξεγερσιακοί, Απελευθερωτές της Γης/Ζώων… κάθε αναρχικός που δε χωράει στη γραμμή που θέτουν οι πρωταθλητές και φρουροί του Αριστερού Αναρχισμού έχει τα ίδια προβλήματα.

(To κείμενο είναι του Lawrence Jarach και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Anarchy τ. 68/69, η μετάφραση έγινε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ στους ΔΡΟΜΟΥΣ και δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 97, Σεπτέμβριος 2010)

Άρθρα, Ολική Απελευθέρωση, Πριμιτιβισμός • 0 σχόλια

Σύνδεσμοι

Αρχειοθήκη ιστολογίου