Συζήτηση για τους κοινούς στόχους, μέσα και δράσεις στον αγώνα για την απελευθέρωση όλων των ζώων και της γης, την Παρασκευή 8 Ιουνίου, στις 8 μ.μ., στη Γαλλική Σχολή, Χαλέπα, στα Χανιά.

Το κάλεσμα προκύπτει από την επιτακτική ανάγκη να αναδείξουμε τη σύνδεση και αλληλεξάρτηση της απελευθέρωσης των ζώων με αυτήν της κοινωνίας και της γης στο πλαίσιο της ολικής απελευθέρωσης (όλων των ζώων, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, και της γης), και, κυρίως, να συζητηθούν οι κοινοί στόχοι, μέσα και δράσεις στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, την πολιτική και πολιτιστική κυριαρχία. 

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου καταπιεστικές δυνάμεις σε μεγάλο βαθμό ορίζουν τη ζωή όλων των έμβιων όντων. Η εξουσιαστική μηχανή τροφοδοτείται από την οικονομική καταπίεση, την κυριαρχία της πολιτικής εξουσίας, της πατριαρχίας και της ετεροσεξουαλικότητας, της μιας φυλής στις άλλες, της «παραγωγικής» ηλικίας στα παιδιά και στους ηλικιωμένους, των «λειτουργικών» πάνω στα άτομα «με ειδικές ανάγκες», του τεχνητού ψυχολογικού μέσου όρου σε όσους αποκλίνουν από αυτόν. 

Μέρος της ίδιας μηχανής αποτελεί η κυριαρχία του ανθρώπου και η εκμετάλλευση των άλλων ζώων (σπισιμός) και της φύσης. Ο περιορισμός της ελευθερίας, ο βασανισμός και η δολοφονία επιβάλλονται από τις ανάγκες της παραγωγής του συγκεκριμένου συστήματος ενώ η χρηματοεξαρτώμενη επιστήμη, θρησκείες, διαστρεβλωμένες φυσιοκρατικές αντιλήψεις, και τα καταναλωτικά πρότυπα προβάλλονται ως επεκτατική πρακτική για τη διαιώνιση της κυριαρχίας.

Εδώ και δεκαετίες οι οραματιστές ενός κόσμου απελευθερωμένου από την εκμετάλλευση ζώων, μέσα από το λόγο και τη δράση τους αναδεικνύουν τους μηχανισμούς καταπίεσης και αποκαλύπτουν την καθημερινή βαρβαρότητα καταδεικνύοντας το εύρος της και τη σκόπιμη και συστηματική αποσιώπησή της. Προχωρούν σε ατομική αλλαγή, συλλογικά εγχειρήματα, δράσεις ελευθέρωσης, σαμποτάζ, και σε οικονομικά πλήγματα των βιομηχανιών θανάτου. Κάποιοι και κάποιες για αυτές τους τις δράσεις και πεποιθήσεις διώκονται από τον τρομονόμο και φυλακίζονται στα κελιά του συστήματος. 

Ταυτόχρονα δέχονται κριτικές που αφορούν μια υποτιθέμενη υπερευαισθησία και εργαλειοποίηση του συναισθήματος που φτάνει στο σημείο να αποκαλείται και εκβιαστική, απαξιώνοντας ταυτόχρονα την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Από τη μια δεν είμαστε, ούτε θέλουμε να γίνουμε μηχανές, δεν ταυτίζουμε τη δύναμη με την αναισθησία. Από την άλλη αυτό που μας παρακινεί δεν είναι η «λύπη μας για τα καημένα τα ζωάκια» αλλά η αντίληψη ότι δεν μπορεί πραγματικά να υπάρξει ένας κόσμος ισότητας και αυτοδιάθεσης όσο οι ίδιοι αναπαράγουμε εξουσιαστικές και εκμεταλλευτικές σχέσεις.

Οι κριτικές προχωρούν σε πρακτικά θέματα και προτεραιότητες του τύπου «που να ασχολούμαστε τώρα» θέτοντας δογματικά την προτεραιότητα στον άνθρωπο, χωρίς να αναγνωρίζεται η σύνδεση με όλα τα καταπιεσμένα όντα, και συχνά με άρνηση της ανθρωποκεντρικής αντίληψης και πρακτικής της κοινωνίας. Άλλες κριτικές αφορούν έναν υποτιθέμενο μονοθεματισμό που θέλει τους βίγκαν να περιορίζονται στην αποφυγή της κατανάλωσης μη ανθρώπινων ζώων και μόνο. Εδώ πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο καπιταλισμός έχει πολλά πλοκάμια, καταπίνει και ρίχνει σε λήθαργο μετριοπάθειας αγώνες, προωθώντας προς όφελος του ένα lifestyle, όπως αυτό του στείρου διατροφικού βιγκανισμού. Προφανώς η μη κατανάλωση ζωικών προϊόντων από τον άνθρωπο δε θα σταματήσει από μόνη της την εκμετάλλευση των άλλων ζώων, αν δεν πολεμηθεί η κυριαρχία στη ρίζα της. Ούτε η αντικατάσταση της καλλιέργειας ζωοτροφών με υλικά «χορτοφαγικού μενού» θα εξαλείψει την πείνα, όσο η γη αποτελεί ιδιοκτησία και όσο η κατανομή της τροφής συνεχίζει να αποτελεί μέσο καταπίεσης στα χέρια μιας ελίτ. Από την άλλη, είναι εξίσου ελλιπής ένας αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση όσο επιδιώκει και επιτρέπει στην κοινωνική μηχανή να αναπαράγει και να διατηρεί οποιοδήποτε μορφή κελιού.

Κάθε μονοθεματισμός και περιχαράκωση σκέψης και αγώνα είναι προβληματικός ως προς την αντίληψη των μηχανισμών καταπίεσης, και στέκεται εμπόδιο στον αγώνα απέναντι τους. Απέναντι σε ένα πολυσύνθετο εξουσιαστικό πλέγμα χρειάζεται αντίστοιχη θεώρηση και αντίστοιχη πρακτική. Δεν θέλουμε όρια στη σκέψη μας ούτε από πάνω αλλά ούτε κι από κάτω. Αυτό που θέλουμε είναι ακριβώς να σπάσουμε τα επιβεβλημένα όρια με στόχο την ισότητα και την ελευθερία όλων.

Η κοινωνική αναδόμηση προϋποθέτει όχι μόνο την αμφισβήτηση και την αλλαγή των σχέσεων στην ανθρώπινη κοινωνία αλλά και στη σχέση μας με όλα τα ζώα και τη γη. Στόχος όπως και μέσο είναι η διαρκής κριτική θεώρηση χωρίς ταμπέλες και προσκόλληση σε παλιές συνταγές και χαραγμένους δρόμους. Προϋποθέτει ριζοσπαστισμό, όχι με την έννοια του ιδεολογικού φανατισμού, αλλά ως προς τον ίδιο τον τρόπο προσέγγισης των προβλημάτων μέσα από τη σύνθεση της διαφορετικότητας. Προϋποθέτει το γκρέμισμα όλων των δομών της εξουσίας, αν θέλουμε πραγματικά να δώσουμε ζωτικό χώρο στις νέες πραγματικότητες χωρίς ιεραρχία, κυριαρχία, εκμετάλλευση και διακρίσεις, που θα προκύψουν ταυτόχρονα από την ατομική απελευθέρωση και αλλαγή στον τρόπο που σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, πράττουμε, επικοινωνούμε και σχετιζόμαστε εμείς με όλα τα έμβια όντα. 

 Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε 

 Μέχρι να είμαστε όλοι/ες ελεύθεροι/ες

Αλογόμυγες