Πηγή: Indymedia Athens

Τα ορυχεία-μεταλλεία αποτελούσαν ανέκαθεν πηγή πλούτου για τους εξουσιαστές και θανάτου για τους «από κάτω». Αυτοί που υφίστανται τις καταστροφικές συνέπειες από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες είναι οι κάτοικοι και οι περίοικοι των περιοχών όπου τα μεταλλεία εγκαθίστανται, είναι οι μεταλλωρύχοι που πεθαίνουν νέοι από ένα σωρό ασθένειες είναι και οι «μελλοντικές γενιές» που αποφασίζουμε εμείς για αυτές.

Αλλά είναι και η αδυσώπητη λεηλασία της φύσης από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες που σπάνια συνυπολογίζεται. Μέσα από την αντίληψη του ανθρώπου ότι η φύση αποτελεί εργαλείο προς χρήση και εκμετάλλευση, παραγωγικό πόρο δηλαδή, απορρέει ολόκληρο το σύστημα κυριαρχίας που μας περιβάλλει. Μέσα στην ανθρωποκεντρική αντίληψη και εκτίμηση του κόσμου εκκολάπτονται όλες οι δομές καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Ο κόσμος που ζούμε σήμερα ορίζεται από την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο, τη φύση και τα υπόλοιπα ζώα.

Τα ορυχεία και όλες οι παρόμοιες δραστηριότητες οικοδομήθηκαν και επιβλήθηκαν βάσει των κινήτρων της κυριαρχίας. Για να μπορέσουν να λειτουργήσου τα ορυχεία χρησιμοποιούνταν ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα ως δούλοι, δηλαδή απλήρωτοι εργάτες που ο αφέντης είχε δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο, κάτι που δεν ήταν βέβαια σπάνιο φαινόμενο για τους αρχαίους μεταλλωρύχους.

Αφού μετά το μεσαίωνα τα περισσότερα ''ευρωπαϊκά'' μεταλλεία είχαν στερέψει οι εξερευνητές έδωσαν λύση με τις ανακαλύψεις των νέων Ηπείρων. Στη Β. Αμερική οι Ιθαγενείς είδαν με έκπληξη τους Ευρωπαίους να παίρνουν το χρυσό από τα ποτάμια και να «τρυπούν» τη γη για να τον εξορύξουν, κάτι που οι ίδιοι ουδέποτε είχαν σκεφτεί να κάνουν μιας και αντιλαμβάνονταν ως παρανοϊκή αυτή την κατά μέτωπο επίθεση στη Μητέρα Γη. Η αντίδραση των ιθαγενών καταπνίχθηκε με τη βία και στη θέση τους έφεραν νέγρους δούλους από την Αφρική ώστε να συνεχιστεί το έργο.

Από την εποχή της αποικιοκρατίας μέχρι σήμερα πολλά βουνά και άγρια δάση της Αφρικής έχουν αποψιλωθεί για την εξόρυξη μεταλλευμάτων και διαμαντιών με τις συνεπακόλουθες ιμπεριαλιστικές πρακτικές. Πόλεμοι, τεχνητοί λιμοί, εμφύλιοι και ένα σωρό άλλες συμφορές έχουν κατασκευαστεί στο όνομα του κέρδους των δυτικών πολυεθνικών. Το πρόβλημα όμως δεν έγκειται στο γεγονός ότι οι δυτικοί κλέβουν τον ορυκτό πλούτο από τους γηγενείς. Το πρόβλημα είναι η αναγνώριση κάποιων στοιχείων του υπεδάφους ως πηγή πλουτισμού, και η ίδια η έννοια του πλουτισμού βέβαια, και ακόμη περισσότερο η με τόσο μεγάλη ευκολία απόφαση καταστροφής της φύσης για την εξαγωγή των στοιχείων αυτών. Η καταστροφή είναι συνήθως μη αναστρέψιμη ακόμα και χιλιάδες χρόνια μετά. Η περιοχή του Λαυρίου ακόμα βιώνει τις επιπτώσεις της μόλυνσης εδάφους, του υπεδάφους και του υδροφόρου ορίζοντα από τα ορυχεία παρά τον τερματισμό της λειτουργίας τους.

Η σύγχρονη ιστορία βρίθει από εργατικούς αγώνες των μεταλλωρύχων οι οποίοι έδωσαν σημαντικές μάχες για την προάσπιση της εργασίας, των συνθηκών ασφάλειας, της μισθοδοτικής τους θέσης. Οι αγώνες αυτοί είχαν όμως κατά κόρων συνδικαλιστικό χαρακτήρα χωρίς να προσπαθούν να υποσκάψουν έστω την ιδέα της αναγκαιότητας των εξορύξεων. Δεν έμπαινε σχεδόν ποτέ το ζήτημα της πραγματικής ελευθερίας για τον ίδιο το μεταλλωρύχο και τη φύση που δεν είναι παρά μια προοπτική καταστροφής όλων των ορυχείων. Η ελευθερία για τον εργάτη αυτόν δε μπορεί να επιτευχθεί ούτε μέσα από ένα καλύτερο επίπεδο διαβίωσης, ούτε μέσα από την αυτοδιαχείριση του ορυχείου. Η ελευθερία βρίσκεται στην απάρνηση του ρόλου του ως γρανάζι του συστήματος και τη ζωή σε σύμπνοια με τη φύση που καταστράφηκε για να γίνει το ορυχείο.

Στο ίδιο βεληνεκές εντάσσεται και ο αγώνας των κατοίκων στο σήμερα για την προάσπιση των περιοχών που ζουν από την επέλαση του μεταλλευτικού κεφαλαίου. Βλέπουμε μεγαλειώδεις και θαρραλέες αντιστάσεις ενάντια στις εταιρίες χρυσού στη Χαλκιδική, όπου θέλουν να καταστρέψουν το δάσος για την ικανοποίηση της διεστραμμένης μανίας του κέρδους. Τα επιχειρήματα για να πείσουν να γίνουν οι εξορύξεις είναι ποικίλα και σχετίζονται με την «ανάπτυξη» των περιοχών, τις νέες θέσεις εργασίας, τα μακροπρόθεσμα οφέλη για την εγχώρια οικονομία. Τα αντεπιχειρήματα πολλά εξίσου αλλά κυρίως επικεντρωμένα στον άνθρωπο και τα συμφέροντά του. Σαν κυρίαρχο πρόβλημα εμφανίζεται η περιβαλλοντική υποβάθμιση της περιοχής με όρους real estate, η μακροπρόθεσμη αύξηση της νοσηρότητας και της θνησιμότητας των κατοίκων και οι αρνητικές επιπτώσεις στις παραγωγικές δραστηριότητες της περιοχής όπως η κτηνοτροφία, η αλιεία, η γεωργία και ο τουρισμός. Έχουμε κατά αυτόν τον τρόπο ένα διόλου ευκαταφρόνητο αγώνα ενάντια στα συγκεκριμένα μεταλλεία στη συγκεκριμένη περιοχή χωρίς όμως να αμφισβητείται ο ρόλος των μεταλλείων εν γένει στην αναπαραγωγή του συστήματος εξουσίας.

Το πρόβλημα λοιπόν παρουσιάζεται ότι είναι η παρεμπόδιση των υφιστάμενων δραστηριοτήτων της τοπικής κοινωνίας από την έλευση των μεταλλείων. Χρειάζεται να γίνει κριτική ενάντια συνολικά στα μεταλλεία και αυτό που πρεσβεύουν, τη μαζική καταναλωτική κοινωνία στο βωμό της οποίας θυσιάζεται κάθε μορφή ζωής και ελευθερίας ανθρώπινης και μη. Αν δεν έχει αμφισβητηθεί ολόκληρο το σύστημα εξουσίας και κυριαρχίας έτσι ώστε να αποτινάξουν οι άνθρωποι από πάνω τους τις επίπλαστες ανάγκες που τους δημιουργεί το βιομηχανικό σύστημα ο αγώνας αυτός δε θα νικήσει ποτέ, απλούστατα γιατί σε 10-15 χρόνια μια άλλη εταιρία θα έρθει να διεκδικήσει τα μεταλλεύματα για να μπορέσουν να καλυφθούν οι συνεχώς αυξανόμενες παγκόσμιες επίπλαστες ανάγκες. Αν η πολυπόθητη ανάπτυξη έχει επιτευχθεί με άλλους παραγωγικούς τομείς θα είναι η ίδια που θα έχει φέρει την επιστροφή των μεταλλείων στο προσκήνιο. Ο βιομηχανικός πολιτισμός και η ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος για αειφόρο ανάπτυξη είναι υπαίτιοι για την αύξηση της κατανάλωσης και άρα της ολοένα αυξανόμενης ανάγκης για νέα μεταλλευτικά αποθέματα. Η ανάπτυξη αυτή προϋποθέτει παραγωγικούς πόρους, μεγάλους αυτοκινητόδρομους, βιομηχανικές ζώνες και παγκόσμιο εμπόριο. Αυτά είναι που καταστρέφουν το πλανήτη και κάθε ελπίδα ζωής έξω από τη μιζέρια των πόλεων. Αν θέλουμε λοιπόν να ζήσουμε ελεύθεροι έξω από την φυλακή που λέγεται αστικός βιομηχανικός πολιτισμός θα πρέπει να τον καταστρέψουμε και όχι να τον μετατοπίσουμε.

Στον αγώνα μας για ολική απελευθέρωση χρειάζεται να αρνηθούμε και να καταστρέψουμε κάθε μορφή εξουσίας. Βρισκόμαστε απέναντι στον ιδιοκτήτη της εταιρίας χρυσού, στα golden boys της και σε όσους εκμεταλλεύονται τα ζώα, τη φύση και τους ανθρώπους με σκοπό να ικανοποιήσουν τις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους συμφέροντα.

Καμία λοιπόν ανάπτυξη, ούτε βιομηχανική, ούτε τουριστική, ούτε κτηνοτροφική, ούτε πράσινη, ούτε παραδοσιακή, ούτε κοινοτική.

Παλεύουμε ενάντια στα μεταλλεία χρυσού γιατί θέλουν να μας στερήσουν τα δώρα της φύσης, γιατί θέλουν να σκοτώσουν τα αδέρφια μας τα άγρια ζώα που ζουν μέσα στα δάση και τα βουνά, γιατί θέλουν να καταστρέψουν και την τελευταία ελπίδα που αποτελούν τα δάση απέναντι στη κόλαση που ονομάζεται πολιτισμός.

Δεν θα τους το επιτρέψουμε.

Ανυποχώρητος αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση των ζώων, της φύσης και των ανθρώπων.

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση