Πηγή: Adamasto

    Πολύς κόσμος επιθυμεί μια ζωή ελεύθερη από τον καταναγκασμό της εξουσίας, όπου όλοι οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι να καθορίσουν τη δική τους ζωή, όπως θέλουν ανάλογα με τις προσωπικές τους ανάγκες, τις αξίες και τις επιθυμίες τους.Μια τέτοιου είδους ελευθερία είναι δυνατή, χωρίς κανένα άτομο να μπορεί να ασκεί τον έλεγχο πάνω στις ζωές των άλλων, χωρίς τη συναίνεση τους.

  Πολλοί οι οποίοι αντιστέκονται στην καταπίεση του σύγχρονου κόσμου, αγωνίζονται για να πραγματοποιήσουν το όραμά τους για μια «ελεύθερη κοινωνία» προσπαθώντας να μεταρρυθμίσουν τους πιο ισχυρούς και καταναγκαστικούς θεσμούς της εποχής μας, ή να τους αντικαταστήσουν με “άμεσο δημοκρατικές” κυβερνήσεις, που θα ελέγχονται από την κοινότητα, τους δήμους, τις βιομηχανικές ενώσεις, κλπ. των εργαζομένων. Εκείνοι που δίνουν προτεραιότητα στις αξίες της προσωπικής αυτονομίας και της ανεξέλεγκτης και άγριας ζωής έχουν κάθε λόγο να αντισταθούν και να απορρίψουν κάθε οργάνωση και κοινωνία μεγάλης κλίμακας γιατί αυτή χρειάζεται τον ιμπεριαλισμό, τη δουλεία και την ιεραρχία, ανεξάρτητα από τους σκοπούς για τους οποίους έχουν σχεδιαστεί.

  Οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως κοινωνικά όντα αλλά είναι επιλεκτικοί σχετικά με το ποιον θέλουν να συνεργαστούν. Με την συντροφικότητα και την αλληλοβοήθεια οι άνθρωποι αναπτύσσουν φυσικές σχέσεις με εκείνους με τους οποίους μοιράζονται κάποιου είδους συγγένεια.  Ωστόσο, μόλις προσφάτως οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε μεγάλες ομάδες αποτελούμενες από αγνώστους και έτσι μοιράζονται μικρό ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον.  Για πάνω από το 99% της ανθρώπινης ιστορίας, οι άνθρωποι ζούσαν σε μικρές και εξισωτικές ομάδες μεγάλων οικογενειών, αντλώντας την τροφή τους από τη γη.  Είναι γνωστό ότι με την αναζήτηση και τη συλλογή τροφής και τη μετατόπιση των φυτοκομικών κοινοτήτων στο παρελθόν αλλά και σήμερα, οι άνθρωποι απολάμβαναν άπλετο ελεύθερο χρόνο και σπάνια είχαν περισσότερες από 2 έως 4 ώρες εργασίας καθημερινά για να καλύψουν τις βιοτικές τους ανάγκες.  Η πείνα και ο πόλεμος ήταν πολύ σπάνια σε αυτές τις κοινωνίες.  Επιπλέον, η σωματική υγεία, η οδοντιατρική ποιότητα και ο μέσος όρος ζωής των μικρών κοινοτήτων είναι σημαντικά μεγαλύτερη από ό, τι στις γεωργικές και στη συνέχεια στις αρχικές βιομηχανικές κοινωνίες.  Αν υπήρχαν ηγέτες, αυτοί ήταν προσωρινοί και δεν είχαν καμία εξουσία πέρα ​​από την ικανότητα τους στην πειθώ. Αν και το κυνήγι / συλλογή τροφής και η κηπευτική πραγματικά άλλαξαν τα τοπικά περιβάλλοντα, μερικές φορές σπαταλώντας τα, αποδείχθηκαν οικολογικά σταθερές.

   Η τροφοσυλλογή υπηρέτησε την ανθρωπότητα για 3 εκατομμύρια χρόνια ενώ η καλλιέργεια  έχει χρησιμοποιηθεί  από φυλές στον Αμαζόνιο για σχεδόν 9000 χρόνια.  Η μικρής κλίμακας καλλιέργειες αυτών των κοινοτήτων που εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα γενικά προτιμούν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής και πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους διεξάγουν σήμερα μια εντυπωσιακή πολιτική αντίσταση ενάντια στις εταιρείες και τις κυβερνήσεις που θέλουν να τους αφομοιώσουν βίαια, έτσι ώστε να εκμεταλλευτούν τη γη και την εργασία τους. Οι άνθρωποι σπανίως συμμετέχουν σε μαζικές οργανώσεις, χωρίς να υποχρεώνονται να κάνουν κάτι τέτοιο, καθώς αυτό οδηγεί σε μείωση της ελευθερίας και της υγείας.

 Η εξέλιξη του πολιτισμού έγινε δυνατή διαμέσου της υποχρεωτικής μαζικής παραγωγής. Ορισμένες κοινωνίες άρχισαν να δίνουν προτεραιότητα στην εντατικοποίηση της γεωργικής παραγωγής, δουλεύοντας περισσότερο και έτσι άρχισαν να υποβάλουν όλη τους τη ζωή, σε απόσταση από την πόλη, για το σκοπό αυτό. Οι κοινότητες των ανθρώπων που ήθελαν να συνεχίσουν την τροφοσυλλογή ή να καλλιεργούν τη γη για την επιβίωσή τους είτε σφαγιάστηκαν ανελέητα είτε υποδουλώθηκαν, και τα οικοσυστήματα που ζούσαν μετατράπηκαν σε γεωργικές εκτάσεις για τις διατροφικές ανάγκες της πόλης.  Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την φυτική και ζωική παραγωγή ζουν στην ύπαιθρο, ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι έμποροι, οι μηχανικοί, το στρατιωτικό προσωπικό, οι υπάλληλοι και οι κρατούμενοι ζουν στις πόλεις. Το έργο της δημιουργίας πλεονάσματος για να θρέψει μια ολοένα μεγαλύτερη τάξη ειδικών, προκαλεί την εντατικοποίηση της παραγωγής τροφίμων και την αύξηση της παραγωγής, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί την ανάγκη για περισσότερη γη, τόσο για τη γεωργία όσο και για την εξόρυξη των δομικών υλικών και των καυσίμων.  Οι άνθρωποι εξαναγκάζονται να δουλέψουν προς όφελος των αφεντικών τους και της παραγωγής ως προϋπόθεση για την εξασφάλιση της επιβίωσης τους και η μη ανθρώπινη ζωή είτε χρησιμοποιήθηκε, είτε εξαλείφθηκε για να εξασφαλιστεί η ολοκλήρωση των ανθρώπινων έργων.  Για να καταλάβει κάποιος γη θα έπρεπε να καταβάλει συνεχώς φόρο, υπό τη μορφή ενός φόρου ή δεκάτης (και πιο πρόσφατα με τη μορφή στεγαστικών δανείων ή ενοικίου), και ως εκ τούτου υποχρεώνεται να αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του και της ενέργειάς του σε έναν πολιτικά αποδεκτό τρόπο εργασίας. Μετά υποχρεούται να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των γαιοκτημόνων ή των εργοδοτών ως αντάλλαγμα για το προσωπικό χώρο και τα προϊόντα, κάνοντας αδύνατο να ζουν με το κυνήγι και την κηπευτική. Αν και οι μικρές και αυτάρκεις κοινότητες μπορούν να αντισταθούν ή να ξεφύγουν από την εισβολή των εμπορικών και στρατιωτικών δυνάμεων, εκείνοι που θα το αποτύχουν θα αφομοιωθούν. Στη συνέχεια θα ξεχάσουν σύντομα την κουλτούρα τους και θα είναι εξαρτημένες από τους καταπιεστές τους για την επιβίωση τους.

  Ο καπιταλισμός είναι η σημερινή κυρίαρχη εκδήλωση του πολιτισμού. Η καπιταλιστική οικονομία ελέγχεται κυρίως από εταιρείες αναγνωρισμένες από το κράτος: οι οργανώσεις αυτές αποτελούν ιδιοκτησία των μετόχων που είναι ελεύθεροι να παίρνουν επιχειρηματικές αποφάσεις χωρίς να είναι προσωπικά υπόλογοι για τις συνέπειες αυτών των αποφάσεων.  Από νομική άποψη, οι εταιρείες επωφελούνται από το ίδιο το καθεστώς των ατόμων και ως εκ τούτου ο ζημιωθείς μπορεί να στοχεύσει μόνο στα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας σε μια δικαστική υπόθεση και όχι στην περιουσία ή στην ιδιοκτησία των μεμονωμένων μετόχων.  Οι εργαζόμενοι των εταιρειών υποχρεούνται από το νόμο να επιδιώκουν το κέρδος της εταιρείας πάνω από κάθε κριτήριο (π.χ. οικολογική βιωσιμότητα, την ασφάλεια των εργαζομένων, της δημόσιας υγείας, κλπ..) Και μπορεί να απολυθούν, να μηνυθούν ή διωχθούν αν δεν το κάνουν. Σαν τεχνολογικά προηγμένη μορφή του πολιτισμού, ο καπιταλισμός καταπατά και εκμεταλλεύεται ολοένα και περισσότερες περιοχές, προκαλώντας περαιτέρω μείωση του διαθέσιμου χώρου, για να ακμάσει ελεύθερα η ζωή για τους δικούς της λόγους.  Όπως ο πολιτισμός, έτσι και ο καπιταλισμός επιστρατεύει την ανθρώπινη και μη ζωή στη σκλαβιά του, αν τις θεωρήσει χρήσιμες ενώ απαλλάσσεται από αυτές που κρίνει περιττές.  Στον καπιταλισμό, οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας (8-12 ώρες) δουλεύοντας σε μια δουλειά χωρίς νόημα, μονότονη, πειθαρχημένη, και συχνά ψυχολογικά και σωματικά βλαβερή για να μπορέσει να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Ακόμα και οι βιομήχανοι εργάζονται έντονα και πολύ, αλλά συνήθως το κάνουν για να ανταποκριθούν στις κοινωνικές πιέσεις ή για να ικανοποιήσουν τον εθισμό τους στην εμπορευματοποίηση υπηρεσιών και αγαθών. Λόγω της μονοτονίας, της αποξένωσης και της ανικανότητας που χαρακτηρίζει τη μέση καθημερινότητα, ο πολιτισμό μας παρουσιάζει υψηλά ποσοστά κατάθλιψης, ψυχικών ασθενειών, αυτοκτονίας, χρήσης ναρκωτικών και κατάχρησης, προβληματικές και καταχρηστικές σχέσεις, μαζί με αρκετούς τρόπους που υποκαθιστούν την ύπαρξη ( πχ: μέσα από την τηλεόραση, ταινίες, πορνό, video games κλπ.).

   Ο πολιτισμός και όχι ο καπιταλισμός, ήταν η αφετηρία του αυταρχισμού, της υποχρεωτικής εργασίας και της κοινωνικής απομόνωσης.  Έτσι, μια επίθεση κατά του καπιταλισμού που αγνοεί την στόχευση του πολιτισμού δεν μπορεί ποτέ να καταργήσει το θεσμοθετημένο καταναγκασμό που απορρέει από την κοινωνία. Η προσπάθεια της κολεκτιβοποίησης μιας βιομηχανίας, με σκοπό τον εκδημοκρατισμό της, είναι η αποτυχία της αναγνώρισης ότι η μεγάλης κλίμακας οργάνωση υιοθετεί μια κατεύθυνση και μορφή που είναι ανεξάρτητη από τις προθέσεις των μελών της. Αν μια ένωση είναι πολύ μεγάλη για μια σχέση πρόσωπο με πρόσωπο μεταξύ των μελών της, γίνεται αναγκαίο να υπάρξει ανάθεση σε εκπροσώπους ή ειδικούς ως προς τη λήψη των αποφάσεων για την επίτευξη των στόχων της οργάνωσης. Ακόμη και αν οι αντιπρόσωποι εκλέγονται με ομοφωνία ή πλειοψηφία, τα μέλη της ομάδας δεν μπορεί να ελέγχουν κάθε ενέργεια των εκπροσώπων, εκτός αν η οργάνωση είναι αρκετά μικρή ώστε ο καθένας μπορεί να παρακολουθήσει τον άλλον σε τακτική βάση.  Οι ηγέτες ή εκπρόσωποι  δεν μπορεί να αναλάβουν την ευθύνη για τις εντολές, ούτε μπορούν να κληθούν για ανεύθυνη συμπεριφορά, ή εξαναγκασμό, εκτός αν βρίσκονται υπό συχνή εποπτεία από έναν εκπρόσωπο του ευρύτερου βιομηχανικού ομίλου. Αυτό είναι αδύνατο σε μια οικονομία που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα  στρωματοποιημένο καταμερισμό εργασίας, όπου δεν υπάρχει συγκεκριμένο άτομο να  μπορεί να δει και να παρακολουθήσει της ενέργειες κάποιου ή ακόμα και να δει τις ενέργειες των υπολοίπων. Επιπλέον, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι έχουν περισσότερο χρόνο και πόρους για να παρουσιάσουν τους λόγους για τους στόχους τους, και είναι έτσι πιο εύκολο να αποκτήσουν περισσότερη ισχύ μέσω της εξαπάτησης και της χειραγώγησης. Αν και η ομάδα ως σύνολο καθορίζει όλες τις πολιτικές και τις διαδικασίες (που από μόνη της είναι αδύνατη όταν απαιτείται η ειδικευμένη γνώση), και οι αντιπρόσωποι έχουν μόνο το καθήκον να τις εφαρμόσουν, θα δράσουν ανεξάρτητα αν δεν συμφωνούν με τις αποφάσεις και είναι βέβαιοι ότι θα μπορέσουν να γλιτώσουν την οποιαδήποτε τιμωρία τους. Η δημοκρατία είναι από μόνη της αναγκαστικά αντιπροσωπευτική, όχι άμεση, όταν λειτουργεί σε μεγάλη κλίμακα-δεν μπορεί να δημιουργήσει οργάνωση χωρίς ιεραρχία και  έλεγχο.

  Επειδή οι μαζικές οργανώσεις πρέπει να αυξήσουν την παραγωγή για να διατηρήσουν και να διευρύνουν την ύπαρξή τους, τείνουν να επεκτείνουν ιμπεριαλιστικά τη σφαίρα επιρροής τους. Καθώς οι πόλεις και οι βιομηχανίες βασίζονται σε εξωτερικούς πόρους, επιδιώκουν να αδράξουν τις γύρω περιοχές για γεωργική και βιομηχανική χρήση, καθιστώντας τες αφιλόξενες για το οικοσύστημα και τις αυτάρκεις ανθρώπινες κοινότητες. Αυτή η περιοχή θα επεκταθεί σε σχέση με οποιαδήποτε αύξηση του πληθυσμού ή της εξειδίκευσης της εργασίας που θα βιώσει η πόλη.  Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η βιομηχανική παραγωγή θα μπορούσε να διατηρηθεί στο επίπεδο που είναι τώρα ή ακόμη και να μειωθεί αφήνοντας στα οικοσυστήματα και στους μη βιομηχανικούς λαούς κάποια περιθώρια να συνυπάρξουν.  Πρώτον, η πρόταση θέτει το ερώτημα γιατί ο πολιτισμός πρέπει να καθορίσει ο ίδιος τα όρια του και όχι τα θύματα της θήρευσης του. Δεύτερον, δεν υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα παραγωγικών οικονομιών που δεν επεκτάθηκαν, κυρίως επειδή επεκτείνονται αφού εξαντλήσουν τους πόρους που έχουν στη διάθεσή τους εκείνη τη δεδομένη στιγμή.

  Η διαρθρωτική πολυπλοκότητα και η ιεραρχία του πολιτισμού πρέπει να απορριφθούν, μαζί με τον πολιτικό και οικολογικό ιμπεριαλισμό που απλώνεται σε όλο τον κόσμο. Οι ιεραρχικοί θεσμοί, η εδαφική επέκταση και η μηχανοποίηση της ζωής, είναι απαραίτητοι για να μπορεί να υπάρχει η μαζική παραγωγή και η διαχείριση της. Μόνο οι μικρές αυτάρκεις κοινότητες μπορούν να συνυπάρξουν με άλλα όντα, ανθρώπινα ή μη, χωρίς να επιβάλλουν οποιαδήποτε εξουσία σε αυτά.