Το παρόν κείμενο είναι κάποιες σκέψεις πάνω στο θέμα των πτυχίων και στον ρόλο που παίζει η προπαγάνδα του συστήματος στη ζωή μας. Δεν είμαστε κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας και το κείμενο δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από κάποιες προσωπικές και αυθόρμητες σκέψεις πάνω σε αυτό το ζήτημα.
Η κοινωνία δομημένη πάνω στις αξίες του συστήματος κυριαρχίας έχει δημιουργήσει δρόμους και μονοπάτια μέσα από τα οποία πρέπει να οδηγήσουμε την ζωή μας. Όλα ξεκινάνε από τον θεσμό της οικογένειας. Αν πάρουμε σαν δεδομένο πως οι γονείς είναι εργαλεία και υποστηρικτές του συστήματος και του υπάρχοντος, αντιλαμβανόμαστε πως τις αξίες αυτές θα τις διαποτίσουν στα παιδιά τους. Αξίες όπως η ορθή κατήχηση στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, και έπειτα στο χώρο δουλείας, η υποταγή στον δάσκαλο και στο εκάστοτε αφεντικό, η απαγόρευση της αμφισβήτησης και της δημιουργίας νέων δρόμων για την ζωή μας,οι οποίοι θα είναι αντίθετης τροχιάς από αυτής που μας τοποθέτησαν δεμένους χειροπόδαρα και σφικταγκαλιασμένους με σάπια ιδανικά. Η προπαγάνδα του σχολείου επέρχεται της οικογένειας και είναι ο πρώτος χώρος που το άτομο θα μάθει την ομοιομορφία, την στρατευμένη γνώση, την απαγόρευση του αυθορμητισμού και την λειτουργία των νόμων και των κανόνων. Κανόνες οι οποίοι σαν παραβούν, υπάρχουν τιμωρίες και αποβολές προς σωφρονισμό, ακόμη και "εξοστρακισμός" απ'την φιλήσυχη κοινωνία του σχολείου. Ακριβώς όπως λειτουργεί και η υπόλοιπη κοινωνία. Τα τσιράκια και οι λακέδες του κράτους τιμωρούν τις επικίνδυνες προς αυτό συμπεριφορές-απόψεις με σκοπό την διατήρηση της τάξης.
Διδασκόμαστε πως πρέπει να πάμε στο πανεπιστήμιο, να σπουδάσουμε, να έχουμε ένα πτυχίο στα χέρια μας για να βρούμε δουλεία, να πληρωνόμαστε για την εργασία μας ή να γίνουμε οι ίδιοι αφεντικά, τα τέρατα που μισούσαμε στο σχολείο. Έτσι είναι ο κόσμος και έτσι πρέπει να γίνει. Αυτά τα ακούμε από όσο θυμόμαστε τον εαυτό μας. Προφανώς και οι ρόλοι αυτοί βιάζουν την αυτοδιάθεση των ζωών μας και την αυτοδιαχείριση των επιθυμιών και ονείρων μας. Οι εξουσιαστές, μανιακοί με τον ρόλο της αρχηγίας τους, υποτάσσουν τα μυαλά μας φορώντας μας παρωπίδες ώστε να βλέπουμε μόνο μπροστά στον δρόμο που χάραξαν οι ίδιοι και μας τοποθέτησαν, αδυνατώντας να δούμε πέρα απ'τα όρια αυτού του σάπιου κόσμου τους.
Η γνώση δεν σταματά στην κατάκτηση του πτυχίου. Η γνώση βρίσκεται στην καθημερινότητα μας, βρίσκεται παντού γύρω μας, στην άγρια φύση και στα υπόλοιπα ζώα. Το κάθε από αυτά και ένα θαύμα από μόνο του. Ο πολιτισμός έχει εγκλωβίσει τις αισθήσεις και την γνώση σε σελίδες και εικόνες, μας τα πουλάνε και εμείς τα ακριβοπληρώνουμε για τον ηδονισμό των ματιών και του μυαλού. Η γνώση δεν είναι ούτε πανεπιστημιακή ούτε κρατική, αλλά ατομική και συλλογική. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το κάθε τι γύρω μας και τα ερεθίσματα που μας προκαλούν οι εμπειρίες μας. Φυσικά και η μελέτη διαφόρων φιλοσόφων και λογοτεχνών μόνο καλό μπορεί να μας κάνει αν σκεφτόμαστε κριτικά αυτό που διαβάζουμε. Το αγαθό βρίσκεται στην σκέψη μας, να μην ακολουθούμε περπατημένους δρόμους, αλλά να δομούμε τους δικούς μας.
Το πτυχίο είναι απ'τα μεγαλύτερα θέματα για τους νέους πλέον. Για να πας μπροστά, να προοδέψεις, να βρεις μια δουλειά για να θρέφεις την οικογένεια σου, χρειάζεσαι ένα πτυχίο. Και για να κατακτήσεις αυτό το πτυχίο πρέπει να θυσιάσεις κάποια χρόνια απ'την ζωή σου να κάνεις αυτό που σου μάθανε να κάνεις, χωρίς να σκέφτεσαι αυτό που πραγματικά θέλεις. Οι επιθυμίες και τα όνειρα κάθονται στην άκρη και προτεραιότητα είναι η "μόρφωση" και το πτυχίο. Τυποποιημένη ζωή μέχρι τον θάνατο.
Άραγε αξίζει κάτι που σε σκλαβώνει μια ζωή ολόκληρη να κυριέψει τον πραγματικό σου εαυτό; Η ζωή βρίσκεται στην ελευθερία, στην αυτοδιάθεση και στην ανυπακοή προς αυτούς που αποφασίζουν για λογαριασμό μας. Η ελευθερία είναι στα χέρια μας αρκεί να σκεφτόμαστε.
Κανένα σχόλιο