Καταστρέφοντας Τη Βιομηχανική Κοινωνία [Craig Marshall]

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φεύγουν και απορρίπτουν την κοινωνία αυτή όπως την ξέρουμε. Ο αριθμός αυτών των ανθρώπων αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Κάποιοι μπορεί να αντιλαμβάνονται αυτό σαν κάτι το θετικό, όμως εγώ δεν το βλέπω σαν μια λύση στην αυξανόμενη περιβαλλοντική κρίση. Αν και αυτοί οι άνθρωποι που φεύγουν από την πολιτισμένη κοινωνία είναι ένα βήμα μπροστά από αυτούς που παίρνουν μέρος σε αυτή την κούρσα θανάτου που ονομάζουμε πολιτισμό, πολλοί δεν κάνουν τίποτα για να διαλύσουν αυτή τη μηχανή που μας σκοτώνει όλους. Όπως το βλέπω εγώ, οι άνθρωποι που φεύγουν από την καταναλωτική κοινωνία και δεν την πολεμούν, είναι δειλοί. Πολεμώντας την, δεν εννοώ να βρίσκουν τρόπους για να αποφεύγουν τον καταναλωτισμό, αλλά εννοώ την καταστροφή των γαμημένων εταιρειών που θέτουν σε κίνδυνο και εξαλείφουν κάθε/όλες τις μορφές ζωής.  Χρειάζεται να μάθουμε ξανά εναλλακτικούς τρόπους ζωής, αλλά το να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τη φύση είναι μόνο το ήμισυ της εξίσωσης, επειδή όσο καλά και να ζεις με τη φύση, όταν τα πάντα πεθάνουν, θα πεθάνεις κι εσύ. Γι’ αυτό πρέπει να χτυπήσουμε αυτές τις επιχειρήσεις κατ’ επανάληψη, χωρίς έλεος, γιατί αυτό είναι ακριβώς που κάνουν στα οικοσυστήματα μας. Οι μικρές μας οικοκοινότητες δε θα σημαίνουν τίποτα όταν ο αέρας, το νερό και το χώμα θα έχουν γίνει σκέτο δηλητήριο, και είναι αυτό ακριβώς που επιτρέπουμε να γίνεται κάθε στιγμή που αφήνουμε τα εργοστάσια να παράγουν συνεχώς περισσότερα αγαθά, τα οποία οι καταναλωτές απλά «χρειάζονται». Ακόμα και η γλώσσα μας είναι διεφθαρμένη, λες και τα καταναλωτικά αγαθά είναι όντως αγαθά. Αυτός είναι ένας ακόμη τρόπος που αυτή η βιομηχανική νοοτροπία κάνει πλύση εγκεφάλου στους καταναλωτές ώστε να πιστεύουν ότι όσα περισσότερα, τόσο το καλύτερο. Θα πρέπει να καταστρέψουμε αυτή την καταναλωτική νοοτροπία, αλλά εξίσου σημαντικό είναι να καταστρέψουμε τους θεσμούς που τη δημιούργησαν και εκείνους που τη διαιωνίζουν. Πρέπει να επιστρέψουμε σε μια βιώσιμη κουλτούρα, στην οποία θα ζούμε σε αρμονία με τη φύση. Όμως αυτό δε θα συμβεί ποτέ όσο τα βιομηχανικά απόβλητα, από τις συσκευασίες μέχρι και τα δηλητήρια, αντλούνται από εταιρίες, οι οποίες ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος. Οι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί να πιστεύουν ότι η άνεση και η ασφάλεια έρχονται με το να δουλεύουν τις μισές από τις ώρες που είναι ξύπνιοι, ώστε να μπορούν να αγοράζουν αγαθά που τους εξοικονομούν χρόνο και ενέργεια. Είμαι ο μόνος που βλέπει την απόλυτη γελοιότητα σ’ αυτό;   Ευτυχώς όχι, όμως πρέπει απ’ αυτούς, να συνειδητοποιήσουν περισσότεροι ότι ακόμα κι αν σταματήσουν να παίρνουν μέρος σε αυτή την κουλτούρα του «δουλεύω/καταναλώνω/πεθαίνω», οι υπόλοιποι που συνεχίζουν να συμμετέχουν, βοηθούν στο να δηλητηριαζόμαστε όλοι μας. Αν και εγώ προσωπικά δε θα είχα πρόβλημα με το να πέθαιναν αυτοί οι άνθρωποι, πιστεύω πως μια πολύ πιο αποτελεσματική τακτική είναι να «χτυπηθούν» τα αγαθά στο σημείο της παραγωγής, καταστρέφοντας τα εργοστάσια,  τους σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και τα εργαστήρια που επιτρέπουν σε αυτή την καρκινική κοινωνία να υπάρχει. Κάθε στιγμή που δεν περνάμε έχοντας σαν σκοπό την καταστροφή της βιομηχανικής κοινωνίας, ισοδυναμεί με την αποδοχή μας στην καταστροφή της ζωής μας και κάθε άλλης μορφής ζωής.  Δηλητηριαζόμαστε από τοξίνες που αντλούνται 24 ώρες το 24ωρο, κι όμως ο μέσος άνθρωπος ξοδεύει λιγότερο από 24 δευτερόλεπτα την εβδομάδα κάνοντας κάτι γι ‘αυτό.  Eλπίζω πως αυτό δε σε καθησυχάζει, αλλά σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πόσο πιο δυνατά πρέπει να επιτεθούμε.