[Το κείμενο αυτό αποτελεί την εισαγωγή ενός άρθρου, το οποίο προέρχεται από το αναρχικό περιοδικό Green Anarchy. Πολύ σύντομα θα μας δοθεί η δυνατότητα να παρουσιάσουμε μία πιο αναλυτική τοποθέτηση σε σχέση με το θέμα που πραγματεύεται το άρθρο.]

Μια ειδοποιός διαφορά για την οποία αισθανόμαστε ότι είναι σημαντικό να γίνει αναφορά είναι η διάκριση ανάμεσα στην «αναρχία» και τον «αναρχισμό».

Μερικοί θα το θεωρήσουν ως ασήμαντο ή απλή σημειολογία, αλλά για τους περισσότερους μετα-αριστερούς και αντι-πολιτισμικούς αναρχικούς, αυτή η διαφοροποίηση είναι σημαντική.

Ενώ ο αναρχισμός μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα σημαντικό ιστορικό σημείο αναφοράς, από το οποίο μπορεί να αντληθεί έμπνευση και μαθήματα, εν τούτοις έχει γίνει αρκετά συστηματικός, φιξαρισμένος και ιδεολογικός… όλα όσα δεν είναι η αναρχία.

Ομολογουμένως, αυτό έχει λιγότερο να κάνει με την κοινωνική/πολιτική/φιλοσοφική προέλευση του αναρχισμού, και περισσότερο με αυτούς που προσδιορίζονται ως αναρχικοί. Χωρίς αμφιβολία, πολλοί από τη δικιά μας γενιά αναρχικών θα ήταν απογοητευμένοι από αυτή την τάση να στερεοποιηθεί αυτό που θα έπρεπε πάντα να είναι σε ροή/κίνηση. Οι πρώιμοι αυτο-προσδιοριζόμενοι αναρχικοί (Προυντόν, Μπακούνιν, Μπέρκμαν, Γκόλντμαν, Μαλατέστα κ.ά.) ανταποκρίνονταν στο δικό τους συγκεκριμένο περιεχόμενο, με τα δικά τους συγκεκριμένα κίνητρα και επιθυμίες. Πολύ συχνά, οι σύγχρονοι αναρχικοί βλέπουν αυτά τα άτομα να αντιπροσωπεύουν τα σύνορα της αναρχίας, και να δημιουργούν μια συμπεριφορά Τ.Θ.Ε.Ο.Μ. (Τι Θα Έκανε ο Μπακούνιν –η πιο σωστά– Θα Σκεφτόταν) προς την αναρχία, που είναι τραγική και δυναμικά επικίνδυνη. Σήμερα, κάποιοι απ’ αυτούς που προσδιορίζονται ως «κλασσικοί» αναρχικοί αρνούνται να δεχτούν κάθε προσπάθεια σε προηγούμενη αχαρτογράφητη περιοχή μέσα στον αναρχισμό (π.χ. Ατομικισμός, Νιχιλισμός κτλ.). Αυτοί οι άκαμπτοι, δογματικοί, και εξαιρετικά μη-δημιουργικοί αναρχικοί έχουν φτάσει στο σημείο ώστε να δηλώνουν ότι ο αναρχισμός είναι μια πολύ συγκεκριμένη κοινωνική και οικονομική μεθοδολογία για την οργάνωση της εργατικής τάξης. Αυτό προφανώς είναι εξαιρετικά παράδοξο, αλλά τέτοιες τάσεις μπορούν να ιδωθούν στις ιδέες και τα πρότζεκτ πολλών σύγχρονων αναρχο-αριστεριστών (αναρχο-συνδικαλιστές, αναρχο-κομμουνιστές, πλατφορμιστές, ομοσπονδιστές).

Ο «αναρχισμός», όπως εμφανίζεται σήμερα, είναι μια ακρο-αριστερή ιδεολογία, την οποία πρέπει να ξεπεράσουμε. Σε αντίθεση, η «αναρχία» είναι μη δομημένη, ρευστή, οργανική εμπειρία που αγκαλιάζει πολύμορφες όψεις της απελευθέρωσης, τόσο προσωπικές όσο και συλλογικές, και πάντα ανοιχτή. Ως αναρχικοί, δεν ενδιαφερόμαστε για το σχηματισμό ενός νέου πλαισίου ή δομής, μέσα ή κάτω απ’ την οποία θα ζούσαμε, όσο «ευχάριστη» ή «ηθική» κι αν ισχυρίζεται ότι είναι.

Οι αναρχικοί δεν μπορούν να παρέχουν έναν άλλο κόσμο για άλλους, αλλά μπορούμε να θέσουμε ερωτήματα και ιδέες, να προσπαθήσουμε να καταστρέψουμε κάθε κυριαρχία και ό,τι παρεμβάλλεται στις ζωές μας και στα όνειρά μας και να ζήσουμε άμεσα, συνδεδεμένοι με τις ανάγκες μας.