Επιθυμώ την απελευθέρωση, όχι την οργάνωση. Ενώ οι περισσότεροι αριστεροί θα ισχυριστούν ότι και τα δύο πάνε μαζί, ή τουλάχιστον ότι το δεύτερο είναι αναγκαίο για να επιτευχθεί το πρώτο (και για κάποιους το δεύτερο θα μπορούσε ακόμη και να «μαραθεί» κάποια στιγμή μετά την «επανάσταση»), για μένα αυτά τα δύο φαίνονται αντιφατικά. Δεν αγωνίζομαι για έναν κόσμο που θα λειτουργεί καλύτερα (πιο αποδοτικά και πιο δίκαια), αγωνίζομαι για έναν κόσμο που δεν θα χρειάζεται οργάνωση (που θα είναι ριζικά αποκεντρωμένος). Εδώ έγκειται η αντίθεση μεταξύ της αριστεράς και όσων αγωνίζονται για την αυτονομία και την αναρχία.

Αν η πολιτική της αριστεράς (συμπεριλαμβανομένων και των αριστερών αναρχικών) μπορούσε να συμπτυχτεί σε μία φράση, θα μπορούσε να είναι η “κοινωνική δικαιοσύνη” –μια αόριστη επιθυμία για ένα κοινωνικό σύστημα που διασφαλίζει την ισότητα (κοινωνικά και οικονομικά, αν και όχι απαραίτητα πολιτικά) για τον καθένα, και τον πολιτικό εξοπλισμό που θα χρειάζονται για να εξασφαλίσουν / επιβάλουν τη συγκεκριμένη ιδέα τους, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό. Αλλά μόνο αν οι άνθρωποι ελέγχουν τις δικές τους ζωές, και όλες τις αποφάσεις που τους αφορούν, θα είναι κάποτε ελεύθεροι. Αυτό θα πρέπει να είναι μια βασική έννοια, τουλάχιστον για τους αναρχικούς, αλλά δυστυχώς γι ‘αυτούς που εξακολουθούν να εξαρτώνται από έναν αριστερό τρόπο λειτουργίας και σκέψης, δεν είναι. Για την ακρίβεια, αυτή η απλή ιδέα στοχοποιείται σαν πάρα πολύ «ατομικιστική» ή «μη ρεαλιστική». Υποθέτω ότι μερικοί άνθρωποι απλά νομίζουν ότι ξέρουν τι είναι καλύτερο, ειδικά για τους «λούμπεν» και «τις μάζες». Επιθυμούν να εγκλωβίσουν τον καθένα σε μια υποδομή η οποία εμμένει στην «σωστή» ιδεολογία (μια έννοια που οι αναρχικοί θα πρέπει να απορρίψουν ανοιχτά) : όπως ο Michael Albert (Ζ Magazine) είχε πει, στην «καλή ηθική». Αυτές οι έννοιες «του ενός και μόνο τρόπου» είναι μια προσβολή στην ανεξάρτητη ειλικρινή σκέψη, στέκονται σε άμεση αντίθεση με την αναρχία, και αξίζουν μόνο περιφρόνηση.

Μόνο εμείς μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως για τί αγωνιζόμαστε, και  τα δικά μας ενδιαφέροντα και ικανότητες. Σπαταλάμε πάρα πολύ χρόνο προσπαθώντας να σχηματίσουμε συγγένεια και τεχνητή ενότητα με εκείνους με τους οποίους υπάρχει πολύ μικρή ουσιαστική συμφωνία. Οι αποκεντρωμένες αυτόνομες ομάδες, που λαμβάνουν τις δικές τους αποφάσεις, είναι το κλειδί για την αποτελεσματικότητα και την διατήρηση των κινήτρων. Μόνο όταν η αντίσταση πηγάζει από την καρδιά μας, μπορούμε να έχουμε οποιαδήποτε πιθανότητα εκπλήρωσης. Δεν είμαι μόνο «δύο χέρια για την επανάσταση», όπως κάποιοι γεμάτοι ενοχές, χωρίς κρίση και έμπνευση αριστεροί και αριστερο-αναρχικοί έχουν διακηρύξει. Δεν είμαι στρατιώτης πεζικού για μια πρωτοπορία ή ένας «καταπιεσμένος άνθρωπος”. Και το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι περισσότερη τυποποίηση, μηχανοποίηση και μιλιταριστικές προσεγγίσεις … τη λογική που προβάλλει όλο αυτό εδώ το σύστημα.

Αγωνίζομαι για τη δική μου απελευθέρωση, και από αυτό προέρχεται η υποστήριξή μου για την οικογένειά μου, την κοινότητά μου, τους αγώνες των άλλων, και το υπόλοιπο της ζωής. Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μάθουμε από τους άλλους, να μοιραστούμε ιδέες, ή να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε πράξεις αντίστασης; Σίγουρα όχι, αλλά αυτές οι συμβολές πρέπει να προσφέρονται χωρίς καταναγκασμό, χειραγώγηση και κυριαρχία. Πρέπει να θεωρηθούν προσωρινές και οργανικές, και η συνεχής σύνδεση τους δεν μπορεί να είναι εις βάρος της αυτονομίας μας. Θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στις βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις πέρα από τις επιφανειακές και πολιτικές. Πρέπει να αποφευχθεί η προσέγγιση του «ελάχιστου κοινού παρονομαστή»  για την απελευθέρωση, που συνοψίζεται στις συλλογικές επιθυμίες και στους αγώνες μας σε ασαφή συνθήματα όπως “ελευθερία”, “ισότητα”, και “δικαιοσύνη”, ή τη προσέγγιση “μιας μεγάλης ένωσης” , η οποία τάσσεται επιφανειακά υπέρ της πολυμορφίας, αλλά στην πραγματικότητα, εργάζεται για να μειώσει την ατομικότητα και την αυτονομία.

Μερικοί αναρχικοί και όλοι οι αριστεροί, προτείνουν μεγάλες μονολιθικές ομοσπονδίες, κόμματα και δομές για να “γίνει η σκατοδουλειά” και να “κάνουν τους ανθρώπους υπεύθυνους”.  Πρέπει να απορρίψουμε αυτό το φετιχισμό της οργάνωσης και του ελέγχου. Η απελευθέρωσή μας δεν θα πρέπει να εξαρτάται από μια πολιτική ή οικονομική δομή – θα πρέπει να προέρχεται από τις επιθυμίες μας και την προθυμία να αγωνιστούμε για έναν άλλο κόσμο. Ένας αριστερο-αναρχικός φίλος μου θέλει να ξέρει πώς θα κάνουμε τους ανθρώπους υπεύθυνους, όταν συνεχώς “σκορπούν”. Σε αυτό απαντώ, να μάθεις τους τρόπους εκείνων με τους οποίους συνεργάζεσαι και ζεις, και να ξέρεις σε τι μπορείς να βασιστείς σε αυτούς, και σε τι όχι. Αν είναι συνεχώς αναξιόπιστοι, τότε μην βασίζεσαι σε αυτούς. Είναι απλό. Όλα εξαρτώνται από το να έχεις μια βαθύτερη κατανόηση του άλλου, όχι κάποια διαδικασία εκδίκασης για να εξαναγκάσεις συμφωνίες – έτσι λειτουργεί το κράτος. Ακόμα και σε σχέση με τους καταχραστές, ορισμένοι θα ήθελαν καθιερωμένες πολιτικές και αυστηρές μεθόδους για την αντιμετώπιση τους, αλλά κάθε σενάριο είναι διαφορετικό, και κάθε θύμα και κοινότητα απαιτεί ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Παίρνουμε τον εύκολο δρόμο, όταν προσπαθούμε να εφαρμόσουμε μια προγραμματισμένη λύση σε ένα πρόβλημα. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη για μια κατάσταση και δουλεύοντας για την πιο αποτελεσματική έκβαση παίρνει χρόνο, ενέργεια και  δέσμευση του ενός στον άλλο, και ενώ μπορεί να φαίνεται δύσκολο εκείνη την εποχή, στο τέλος συνήθως αυτό είναι που έχει περισσότερο νόημα.

Οι μικρότερες ομάδες είναι περισσότερο σε θέση να λαμβάνουν αποφάσεις που σχετίζονται με τα εμπλεκόμενα άτομα, ενώ μεγάλες οργανώσεις απαιτούν τεράστια ποσά πόρων και γραφειοκρατίας μόνο για να διαιωνίσουν τον εαυτό τους. Συνεχείς αποφάσεις πρέπει να παίρνονται μόνο για να τις κρατούν «σε λειτουργία», και αυτό θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην εκπροσώπηση και την ιεραρχία. Όσο πιο μακριά είμαστε από οποιεσδήποτε διαδικασίες λήψης αποφάσεων τόσο πιο αποξενωμένοι είμαστε από τις αποφάσεις που λαμβάνονται. Αυτό δεν είναι ένα υγιές πρότυπο για να πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, είναι ένα μοντέλο ελέγχου. Ως αναρχικοί, πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη για τις αποφάσεις μας και τα αποτελέσματά τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με τη λήψη αποφάσεων σε ατομικό επίπεδο (αν και σίγουρα υπάρχουν αποφάσεις οι οποίες ισχύουν μόνο εδώ), αλλά και ως μικρές, αποκεντρωμένες κοινότητες. Εδώ, οι αποφάσεις παίρνονται πρόσωπο-με-πρόσωπο, με κάθε μέλος της οικογένειάς μας, της ομάδας ή της συλλογικότητας μας να αλληλεπιδρά βαθιά το ένα με το άλλο και το περιβάλλον μας – μια  βιο-περιφερειακή προοπτική που αντικατοπτρίζει πως λειτουργούν τα φυσικά οικοσυστήματα. Χρειαζόμαστε τις οργανώσεις και τις μεγάλες δομές μόνο αν θέλουμε να διατηρήσουμε το μεγαλύτερο μέρος του σαματά που είναι γνωστός ως πολιτισμός (συμπεριλαμβανομένης της τεχνολογίας, της παραγωγής, του στρατού, της μαζικής κοινωνίας, της παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας, κλπ), αλλά αν απορρίψουμε όλα αυτά, μπορούμε να φέρουμε τη ζωή μας πίσω σε μια ανθρώπινη κλίμακα, μια ζωή που αξίζει να τη ζεις.