Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου, μπάτσοι εισέβαλαν στην κατάληψη Villa Amalias, συλλαμβάνοντας 8 συντρόφους που βρίσκονταν εντός τη δεδομένη στιγμή. Οι κατηγορίες που τους αποδίδονται είναι οπλοκατοχή, παραβίαση του νόμου περί εκρηκτικών και του νόμου περί ναρκωτικών, ενώ 5 μέρες αργότερα αφήνονται ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους.

Σχεδόν μια εβδομάδα μέτα, κατά τη διάρκεια της οποίας τα ΜΜΕ οργιάζουν περί πάταξης της ανομίας και επαναφοράς του κράτους ασφάλειας, πραγματοποιείται κατασταλτική επιχείρηση της αστυνομίας, με πρόσχημα το παράνομο εμπόριο, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ), κατά την οποία συλλαμβάνονται 16 μετανάστες, ψάχνεται εξονυχιστικά το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΕΕ και κατάσχεται ο εξοπλισμός του αυτοοργανωμένου ραδιοφωνικού σταθμού 98FM. Για ακόμα μια φορά στο στόχαστρο μπαίνουν οι συντροφικές σχέσεις των ανθρώπων του στεκιού με τους μετανάστες και επιχειρείται η φίμωση της ελεύθερης έκφρασης.

Την Τετάρτη 9/1 γίνεται ανακατάληψη της Villa Amalias από 92 συντρόφους και συντρόφισσες, οι οποίοι συλλαμβάνονται μετά τη βίαιη εισβολή των μπάτσων λίγες ώρες μετά. Ως απάντηση στην κρατική καταστολή και ως ένδειξη αλληλεγγύης, 53 άτομα κάνουν κατάληψη στα γραφεία της Δημοκρατικής Αριστεράς. Το κατασταλτικό σκηνικό πανομοιότυπο καθώς ΕΚΑΜ και ΜΑΤ προσαγάγουν τους συντρόφους οδηγώντας τους στη ΓΑΔΑ όπου και τους αφήνουν μετά από λίγες ώρες. Η αντίδραση του κόσμου άμεση και εκρηκτική. Δύο ώρες μετά πραγματοποιείται αιφνιδιαστική παρέμβαση στο Υπ. Οικονομικών όπου είχε συνάντηση ο Σαμαράς με τη συμμετοχή 300 ατόμων τα οποία εκδιώχθηκαν από τα ΜΑΤ. Ακολούθησε πορεία στην οδό Αθηνάς από σχεδόν 1000 άτομα. Το κράτος έναν τρόπο γνωρίζει για να ανακόψει την όλο και μεγαλύτερη αντίδραση που αναδύθηκε…

Στις 15.00 περίπου το μεσημέρι της ίδιας ημέρας ΜΑΤ και ΥΜΕΤ κλείνουν το δρόμο περιμετρικά της κατάληψης Σκαραμαγκά και εισβάλλουν στο κτίριο συλλαμβάνοντας τους 7 συντρόφους και συντρόφισσές μας που βρίσκονταν στο εσωτερικό του κτιρίου. Γίνεται προσαγωγή κι ενός συντρόφου εξωτερικά της κατάληψης. Είχε προηγηθεί μήνυση από τον πρόεδρο του ΝΑΤ, Χρήστο Φωτίου. Στους συντρόφους μας αποδίδονται κατηγορίες για διατάραξη οικιακής ειρήνης, παραβίαση του νόμου περί όπλων και του νόμου περί βεγγαλικών και απείθεια. Μεταφέρονται στη ΓΑΔΑ όπου βρίσκονται και οι συλληφθέντες από την ανακατάληψη της Villa Amalias. To ίδιο βράδυ πραγματοποιείται πορεία έξω από τη ΓΑΔΑ με μεγάλη συμμετοχή. Η δικάσιμος ορίστηκε για την Πέμπτη 24/1 και καλείται συγκέντρωση αλληλεγγύης.

Περίπου μια εβδομάδα αργότερα, την Τρίτη 15/1 ακόμα μια αστυνομική επιχείρηση χολιγουντιανού τύπου επιχειρείται στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, με την προσαγωγή 14 συντρόφων/ισσών, οι οποίοι μετά τη ΓΑΔΑ αφήνονται ελεύθεροι. Τις επόμενες ώρες σύντροφοι και συντρόφισσες, μετά την αποχώρηση των ΜΑΤ, ανακαταλαμβάνουν τον χώρο.

Είναι ξεκάθαρο ότι την αστυνομική εισβολή στην Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, αλλά και όσες επιθέσεις εξαπολύονται τους τελευταίους μήνες ενάντια σε καταλήψεις, στέκια κι αυτοοργανωμένα εγχειρήματα στον ελλαδικό χώρο, τις αντιλαμβανόμαστε ως διακλαδώσεις ενός ευρύτερου σχεδιασμού, ο οποίος βρισκόταν ανέκαθεν στα συρτάρια της μεταπολιτευτικής καταστολής.

Αποτελούσε ζήτημα χρόνου, οι εγγενείς παθογένειες του συστήματος να το οδηγήσουν στην έναρξη μιας διαδικασίας μετάλλαξης. Οι παθογένειες αυτές δεν πρέπει να αναζητηθούν στις λειτουργικές αστοχίες των καπιταλιστικών δομών επί των οποίων έχει οικοδομηθεί (και τις οποίες υπηρετεί) ο κρατικός μηχανισμός, αλλά στην ίδια την ύπαρξή τους. Ένα σύστημα που υπάρχει μόνο για να παράγει κέρδος, ένα σύστημα που αναζητά παραγωγικούς πόρους πολτοποιώντας ανθρώπους, μη ανθρώπινα ζώα και τη φύση, ένα κάθετα ιεραρχημένο σύστημα που κατασκευάζει διακρίσεις για να διατηρεί την ισορροπία του, ένα σύστημα που καταφέρνει να λειτουργεί αποτελεσματικά μόνο σε έδαφος που πρώτα έχει σπεύσει να λειάνει μέσω της καταστολής, είναι ένα σύστημα θνησιγενές.

Η ζωτική ανάγκη του καθεστώτος να διαχειριστεί με τον αποτελεσματικότερο δυνατό τρόπο τις ανακατατάξεις ισχύος που προκύπτουν στο εσωτερικό του και να ολοκληρώσει πάση θυσία μία διαδικασία μετάλλαξης που θα εξασφαλίζει ευνοϊκότερους όρους για την επιβίωσή του, είναι αυτή που υπαγόρευσε και υπαγορεύει την απόφαση να χρησιμοποιηθεί πλέον όλο το εύρος του διαθέσιμου οπλοστασίου. Σε αυτό το πλαίσιο, η κρατική προπαγάνδα έδωσε τη θέση της στον ανοιχτό ψυχολογικό πόλεμο, με τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης να επιτελούν πρόθυμα το ρόλο τους αναπαράγοντας το συλλογιστικό και ρητορικό οχετό της εξουσίας. Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο εντάσσονται και οι στρατιωτικού τύπου κατασταλτικές επιχειρήσεις, οι οποίες αφενός λειτουργούν ως οδοστρωτήρας απέναντι σε κάθε είδους αντίσταση, αφετέρου αξιοποιούνται ως τροφή για το πεπτικό σύστημα των ΜΜΕ που σερβίρουν το τελικό προϊόν προς συμμόρφωση και παραδειγματισμό.

Η απόφαση για κλιμάκωση της κρατικής βίας, στη φυσική της μορφή και όχι μόνο, εφαρμόστηκε στα πρώτα της στάδια ενάντια σε κάθε είδους απεργιακές κινητοποιήσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες σε όγκο, οι οποίες επιχείρησαν να θέσουν αναχώματα στην ισοπεδωτική διαδρομή που είχε ήδη αρχίσει να ακολουθείται για να ικανοποιηθούν “έκτακτες” ανάγκες της πολιτικοοικονομικής εξουσίας. Όσες και όσοι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, στο δρόμο ή σε χώρους εργασίας, χτυπήθηκαν με μανία, ξυλοκοπήθηκαν, βομβαρδίστηκαν με χημικά. Πρακτικές όπως αυτήν των προληπτικών προσαγωγών άρχισαν όχι μόνο να εφαρμόζονται σε ευρεία κλίμακα, αλλά και να συνοδεύονται από απόπειρες διαπόμπευσης, μέσω της δημοσιοποίησης προσωπικών στοιχείων. Η ίδια διαδικασία διαπόμπευσης άρχισε μάλιστα να εφαρμόζεται, σε στενή συνεργασία με το εισαγγελικό κατεστημένο, εναντίον οποιασδήποτε και οποιουδήποτε έκριναν τα τσιράκια της εξουσίας ότι θα μπορούσε να εξυπηρετήσει καλύτερα, κάθε φορά, το σχέδιο κατασκευής “ενόχων”. Χαρακτηριστική περίπτωση, οι οροθετικές γυναίκες που ρίχτηκαν βορά στο σκληρό προεκλογικό παιχνίδι των κομμάτων εξουσίας.

Ορόσημο για την ποσοτική και “ποιοτική” αναβάθμιση της κρατικής βίας, με νέες αντιλήψεις, μεθόδους και μέσα καταστολής, αποτέλεσαν οι εκλογές του Ιουνίου του 2012. Το σερβιρισμένο έτοιμο δίλλημα μεταξύ “καταστροφής” και “σωτηρίας” της οικονομίας και η αναγωγή του σε ύψιστο εθνικό διακύβευμα απέσπασε ως απάντηση την ανάθεση εξουσίας σε αυτούς που πλειοδότησαν σε υποσχέσεις ταχείας “εξόδου από την κρίση” και σε εθνικοφροσύνη.

Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έγινε ξεκάθαρο ότι η μοναδική αλλαγή στην ατζέντα της εξουσίας ήταν η συνειδητή, προσχεδιασμένη κλιμάκωση της κρατικής βίας. Συνειδητά επίσης, ενσωματώθηκαν στην εθνικιστική ρητορική αναφορές περί “καθήκοντος” ανάτασης της οικονομίας. Στο όνομα αυτού του καθήκοντος εκτοξεύονται πλαστικές σφαίρες εναντίον όσων επιλέγουν να αγωνιστούν ενάντια στα νέα σχέδια λεηλασίας της φύσης, η οποία πλασάρεται ως “αξιοποίηση ορυκτού πλούτου”. Στο όνομα αυτού του καθήκοντος, η φιγούρα του μετανάστη μικροπωλητή ανάγεται στη μεγαλύτερη απειλή κατά της εθνικής οικονομίας και η προεκλογική ρατσιστική ρητορική ταχύτατα μετουσιώνεται σε αστυνομικά πογκρόμ κατά μεταναστών και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Σήμερα, επτά μόλις μήνες μετά την “ετυμηγορία της κάλπης”, όλες οι γνωστές μέθοδοι καταστολής χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, επιμονή και συστηματικότητα. Ανασύρονται πρακτικές που έχουν χρησιμοποιηθεί διαχρονικά, είτε πρόκειται για σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια κατά κρατουμένων, είτε πρόκειται για ενεργοποίηση παρακρατικών μηχανισμών, που στη σημερινή συγκυρία ενδύονται το μανδύα της κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης.

Άσχετα από τα επικοινωνιακά ή κομματικά παιχνίδια που στήνονται, οι επιθέσεις που εξαπολύονται ενάντια σε καταλήψεις, στέκια και κάθε είδους αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι επιθέσεις απόλυτα ενταγμένες σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό επιβολής “νόμου και τάξης”. Έχοντας ενεργοποιήσει και το τελευταίο παρακρατικό γρανάζι, το κράτος δε διεκδικεί απλώς περισσότερο χώρο για τη δικαιοδοσία του, δε στοχοποιεί απλώς κτίρια. Στοχοποιεί ανθρώπους που αγωνίζονται για αξιοπρέπεια, στοχοποιεί την ελεύθερη σκέψη και δράση, στοχοποιεί την επιλογή εναντίωσης στην καταστολή. Στοχοποιεί ιδέες που απειλούν να γίνουν οδοφράγματα στο δρόμο της μετάβασης προς ένα καθεστώς μόνιμα αυξημένης καταστολής.

Ιστορικά, οι καταλήψεις υπήρξαν ένα από τα βασικότερα προτάγματα του αναρχικού και γενικότερα του ριζοσπαστικότερου κομματιού των αγωνιζόμενων, είτε ως πολιτικές καταλήψεις, είτε ως καταλήψεις στέγης, είτε ως μέσο άσκησης πίεσης και επίθεσης απέναντι στην κρατική εξουσία.

Οι καταλήψεις στέγης είναι η ενσάρκωση της πολιτικής εκείνης συνείδησης που αρνείται να σταθεί παθητικά και συμβατικά απέναντι στην καταδυνάστευση και υποδούλωση, στο πλαίσιο της αστικής ζωής. Δεν είναι παρά οι αρνητές του καθεστώτος ιδιοκτησίας, που είναι βαθιά ριζωμένο στις συνειδήσεις και νομικά κατοχυρωμένο σε βάθος αιώνων, με αφετηρία τη φεουδαρχία και με συνέχιση στο διαφωτισμό και την παρουσίασή του ως νίκη των καταπιεσμένων, ενώ ουσιαστικά δεν ήταν παρά η νίκη των αστών και η κατοχύρωση της αρπαγμένης γης και της εργασιακής υπεραξίας στα χέρια τους. Με πρόταγμα το “Μπείτε στα άδεια σπίτια”, αρνούμαστε την τακτοποίηση των ζωών μας απο τους εξουσιαστές γιατί όλα μας ανήκουν και σκοπεύουμε να τα πάρουμε πίσω!

Οι καταλήψεις μας δεν είναι ούτε εστίες ανομίας, ούτε εστίες νομιμότητας. Είμαστε πέρα από κάθε νόμο και ενάντια στις αστικοδημοκρατικές δηλώσεις περι νομιμοφροσύνης και δικαιωμάτων. Ως αναρχικοί, έχουμε το δικό μας αξιακό κόσμο, που δε συσχετίζεται με κανένα αστικό, κρατικό και νομικό κώδικα, που έχει ως μόνο μέτρο τη βαθιά αλληλεγγύη, τη ρήξη με την εξουσία και δημιουργεί μόνο εστίες συντροφικότητας και ελευθερίας. Ως ζωντανοί οργανισμοί μέσα στη σαπίλα της αστικής μητρόπολης και της κανονικότητας, οι καταλήψεις εξελίσσονται και παίρνουν το χαρακτήρα των ανθρώπων που τις δημιουργούν και τις υποστηρίζουν. Καλούν σε συνδιαμόρφωση, προβληματισμό και συγκρότηση απέναντι στην ιεραρχημένη, αποξενωτική και αλλοτριωτική μορφή των σύγχρονων κοινωνιών. Αντιτάσσουν την αυτοδιαχείριση, τη συνδιαμορφωση, την πολιτικοποίηση και την αυτομόρφωση, ενάντια στην εμπορευματοποίηση της κοινωνικότητας, του πολιτισμού, της διασκέδασης, της παιδείας. Στέκονται εχθρικά απέναντι στην ανταγωνιστικότητα και στη λογική της ανάθεσης των ζωών μας σε όλα τα επίπεδα στα χέρια των “αρμόδιων” εξουσιαστών.

Η κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά είναι ένας τέτοιος απελευθερωμένος χώρος. Γεννημένη από την εξέγερση του Δεκέμβρη, υπήρξε από το Μάρτιο του 2009 ένας χώρος ανοιχτός προς την κοινωνία με πολύμορφη τοπική και μη δράση. Από την απαρχή της στάθηκε εχθρικά απέναντι στον κόσμο της εξουσίας και των αφεντικών και στέγαζε τις επαναστατικές συνειδήσεις πολλών ανθρώπων. Μέσα σε αυτήν πραγματοποιούνταν μαθήματα αυτομόρφωσης, συλλογικές κουζίνες, εκδηλώσεις, καφενεία, προβολές και συνελεύσεις πολιτικού περιεχομένου.

Μία από αυτές, η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση, είναι μια συλλογικότητα vegan αναρχικών, που εδώ και 3 χρόνια αγωνίζεται για την απελευθέρωση των μη ανθρώπινων ζώων, των ανθρώπων και της φύσης. Προτάσσουμε τον αντισπισισμό και το βιγκανισμό, όχι ως προσωπική επιλογή αλλά ως πολιτική επιλογή άρρηκτα συνδεδεμένη με την καταστροφή κάθε εξουσίας και θεωρούμε την απελευθέρωση των ζώων αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού αγώνα.

Από το Μάρτιο του 2010 που δημιουργήθηκε η συλλογικότητά μας, αποφασίσαμε συνειδητά να στεγάσουμε τις συνελεύσεις μας αλλά και τα vegan καφενεία που κάνουμε σε μόνιμη βάση, στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά. Επιλέξαμε να είμαστε κομμάτι μιας αναρχικής κατάληψης στο κέντρο της Αθήνας, μέσω της οποίας δίνουμε καθημερινά τον αγώνα μας ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης και αποτελούμε ανάχωμα στην επέλαση των φασιστών και των αφεντικών στην περιοχή.

Περάσαμε, λοιπόν, απ’ το σημείο απ’ όπου δεν υπάρχει επιστροφή!

Το κράτος, το κεφάλαιο και τα ΜΜΕ έχουν φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Το φυλετικό μίσος, η εθνική ενότητα, η τάξη και ασφάλεια και το δόγμα της αντι-εξέγερσης είναι τα μόνα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν πλέον και πείθουν ελάχιστους. Η ωμή καταστολή είναι το μόνο μέσο που τους έχει απομείνει για την επιβίωσή τους. Σε συγκεντρώσεις και πορείες, σε απεργιακές διαδηλώσεις και σε όλες τις υπόλοιπες κινητοποιήσεις των εξαθλιωμένων πια εργαζομένων και ανέργων, στις αντιφασιστικές δράσεις, σε κάθε όψη της καθημερινότητας μας (αστυνομοκρατούμενο κέντρο, προληπτικές προσαγωγές, κρατικά και παρακρατικά πογκρόμ εναντίον μεταναστών, οροθετικών γυναικών, ομοφυλόφιλων, τοξικομανών) το κράτος διατηρεί το ρόλο του μέσω του ασφυκτικού ελέγχου και της βίαιης επιβολής. Στην προσπάθειά τους να μετατρέψουν την πόλη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης βρίσκουν εμπόδιο τους απελευθερωμένους χώρους μας και τις κοινότητες αγώνα που δημιουργούμε. Γι’ αυτό και μας εγκληματοποιούν, μας διώκουν και μας εκκενώνουν.

Καθ’ όλη τη χρονική περίοδο των εκκενώσεων, των συλλήψεων και της χυδαίας συκοφάντησης από τα ΜΜΕ και το κράτος, λαμβάνουν χώρα εκατοντάδες αυθόρμητες και μη πορείες και παρεμβάσεις, συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, μικροφωνικές, στολίζονται χώροι με πανό, γράφονται και μοιράζονται χιλιάδες κείμενα, οι νύχτες ομορφαίνουν με εμπρησμούς εξουσιαστικών στόχων στην μητρόπολη και όχι μόνο, αποδεικνύοντας ότι κανένας σύντροφος δεν είναι μόνος του και ότι οι κατειλημμένοι χώροι δε θα παρθούν.

Η επερχόμενη εξέγερση είναι ήδη παντού!